บทที่ 615 ส่งของ
บทที่ 615 ส่งของ
หลังจากได้ฟังคำพูดมั่นใจของลู่หยวนแล้ว วิถีโบราณก็ยิ้มเล็กน้อย “เจ้าคิดเช่นนั้นส่วนผู้ที่นั่งอยู่ ณ ตำแหน่งจักรพรรดิผู้ซึ่งก้าวผ่านมาหลายแสนปีแล้วย่อมคิดรุนแรงยิ่งกว่า พวกเขาจำเป็นต้องเสี่ยงดวงอย่างแน่นอน”
เมื่อพูดถึงตรงนี้สีหน้าของวิถีโบราณก็จริงจังขึ้น “ลู่หยวนข้าได้ตกลงกับวิถีสวรรค์ไว้แล้ว ในเกมนี้ หากเจ้าชนะแต่ซ่งชิงนั้นก็ยังเป็นคนของวิถีสวรรค์ อยู่ดี ก็ไม่ควรปล่อยให้เขาแพ้อย่างย่อยยับ วิถีสวรรค์ได้ส่งผลประโยชน์บางอย่างให้เขาไปแล้ว ข้าเองก็ควรมอบผลประโยชน์บางอย่างให้เจ้าเช่นกัน”
ลู่หยวนหัวเราะเยาะ “อย่างไรกัน? แม้แต่การแข่งขันปลอมก็ยังจะมอบของกำนัลอีกหรือ?”
“ข้ามีความมั่นใจในตัวเจ้ามาก แต่หากข้าไม่ให้ จักรพรรดิทั้งหลายที่กำลังจับตามองโลกนี้จาก แดนเซียนจะไม่เชื่อว่าเจ้าเป็นคนของข้า บอกมาสิว่าเจ้าต้องการอะไร?”
ลู่หยวนไม่เกรงใจเลย “ย่อมยิ่งมากยิ่งดี แต่ข้าไม่ต้องการพลังที่มาจากท่าน ขอเพียงอาวุธวิเศษสักอันที่มีระดับเดียวกับกระบี่ไท่อีก็พอ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ความสงสัยก็ผุดขึ้นในดวงตาของ วิถีโบราณ
ตามหลักแล้ว เมื่อมีโอกาสใหญ่หลวงเช่นนี้ตรงหน้า ใครก็ตามไม่ควรพูดออกมาตรง ๆ ว่าไม่ต้องการพลังสืบทอด
ท้ายที่สุดแล้ว พลังสืบทอดนี้สามารถยกระดับพลังและความสามารถของคนคนหนึ่งได้และอาจยกระดับแก่นแท้ของคนคนนั้นได้ด้วย หากลู่หยวน ได้รับพลังจากวิถีโบราณเพียงแค่อีกฝ่ายเต็มใจลู่หยวนก็จะมีโอกาสกลายเป็นกฎเกณฑ์ได้ทันที
โอกาสเช่นนี้ หาได้ยากยิ่งนัก หากให้จักรพรรดิทั้งหลายที่กำลังจับตามองทุกสิ่งจากแดนเซียน ได้ยิน พวกเขาคงหัวเราะเยาะลู่หยวนว่าเป็นคนโง่ ที่ไม่ยอมรับผลประโยชน์เช่นนี้ แต่กลับขออาวุธวิเศษไม่กี่ชิ้น
อาวุธวิเศษพวกนี้ แม้จะมีค่าและสามารถยกระดับพลังของคนคนหนึ่งได้มากจนถึงระดับที่ตนเองยังไม่สามารถทะลุผ่านได้ชั่วคราวเพื่อเอาชนะศัตรู
แต่สิ่งเหล่านี้ก็ยังเป็นเพียงวัตถุภายนอกอยู่ดี คนที่มีพลังน้อยนิดต่อให้มีอาวุธวิเศษที่แข็งแกร่งที่สุดก็เป็นเพียงการสิ้นเปลืองของมีค่าเปล่า ๆ!
ไม่ใช่แค่ขออาวุธวิเศษที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ขอพลังที่แข็งแกร่งที่สุด นั่นต่างหากคือความคิดของคนปกติ แต่ลู่หยวนกลับทำตรงกันข้าม ไม่ขอพลังที่แข็งแกร่งที่สุดแต่ขออาวุธวิเศษที่แข็งแกร่งที่สุดงั้นหรือ?
หรือว่า…ลู่หยวน เห็นอะไรบางอย่าง?
แต่แม้แต่กู้ชิงหรันที่อยู่ข้างกายลู่หยวน ในฐานะ จิตวิญญาณแห่งกระบี่ของกระบี่ไท่อีก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้ แล้วลู่หยวนเดาอะไรบางอย่างออกมาจากที่ไหนกัน?
หรือว่าเป็นเพียงความบังเอิญที่ลู่หยวนไม่ชอบพลังสืบทอดที่เขามอบให้?
วิถีโบราณกดความสงสัยในใจทั้งหมดลงไป แล้วพยักหน้าตามความต้องการของลู่หยวน “ได้สิ แต่กระบี่ไท่อีนั้นพิเศษมาก จิตวิญญาณแห่งกระบี่ที่อยู่ข้างกายเจ้ามานาน เจ้าคงน่าจะรู้ดี นางรับค่าพลังแห่งสงครามของแผ่นดินหยวนหงเมื่อสามแสนปีก่อน คนเช่นนี้ย่อมไม่ใช่แค่จิตวิญญาณแห่งกระบี่ธรรมดา ๆ แน่นอน!”
“กระบี่ไท่อีนั้นติดตามเทพีแห่งสงครามเป็นคนเป็น ๆ ที่กลายเป็นจิตวิญญาณแห่งกระบี่ย่อมแตกต่างกันมาก ข้าสามารถให้อาวุธระดับเดียวกันแก่เจ้าได้ แต่จะให้เหมือนกระบี่ไท่อีนั้นเป็นไปไม่ได้”
ลู่หยวนได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย กู้ชิงหรัน เป็นคนเป็น ๆ ที่กลายเป็นจิตวิญญาณแห่งกระบี่ งั้นหรือ?
เขาเคยคิดว่ากู้ชิงหรันคือการเกิดใหม่ของจิตวิญญาณแห่งกระบี่จึงมีชีวิตอยู่ที่นี่หรือว่าเบื้องหลังนั้นมีเรื่องราวอื่นอีก?
ถึงกระนั้น ลู่หยวนไม่ได้คิดมากเพียงแต่มุ่งความสนใจไปที่เรื่องตรงหน้า “ได้ ข้าไม่ต้องการมาก แค่ยี่สิบกว่าอันก็พอแล้ว”
รอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของวิถีโบราณหยุดชะงักลงทันที
เดี๋ยวนะ เมื่อครู่ลู่หยวนพูดว่าอะไรนะ?
ต้องการเท่าไหร่?
ยี่สิบกว่าอัน?
ตัวเขาเองไม่มีอาวุธวิเศษพวกนี้ แม้เขาจะเป็นเหมือนกฎเกณฑ์ แต่ก็ไม่ใช่ผู้สร้างที่จะสร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมาจากความว่างเปล่าได้ เขาตกลงกับ ลู่หยวนเพราะคิดไว้แล้วว่าจะไปเอาของจากคลังของจักรพรรดิองค์ไหนสักองค์
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะเอาออกมาได้ยี่สิบกว่าอันนะ!
อาวุธที่มีระดับเดียวกับกระบี่ไท่อีทั้งแดนเซียนก็มีแค่ยี่สิบกว่าอันเท่านั้น!
เอามาให้เขาทั้งหมดเลยงั้นหรือ?
หากเป็นเช่นนั้นจริง ทั่วทั้งแดนเซียนก็คงจะวุ่นวายไปหมด พวกจักรพรรดิเหล่านั้นก็จะไม่มีอาวุธที่ถนัดอีกต่อไป!
“ไม่ได้มีมากขนาดนั้นหรอก!”
วิถีโบราณสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าสามารถเสนออย่างอื่นได้ ข้าอาจจะตอบรับได้ แต่ยี่สิบอาวุธวิเศษนี่ ข้าเอามาให้ไม่ได้”
ลู่หยวนคิ้วผ่อนคลายกอดอก “ช่างเถอะ ๆ ข้าไม่เอาแล้วของแค่ไม่กี่ชิ้น ท่านยังเอามาให้ไม่ได้ ทางฝั่งวิถีสวรรค์ให้ซ่งชิงตามใจชอบเลยนะ!”
พูดจบลู่หยวนก็หมุนตัวเตรียมจากไป
วิถีโบราณเห็นเงาร่างของลู่หยวนในใจก็หัวเราะขึ้นมาทันที
เฮอะ! อยากกระตุ้นข้างั้นหรือ?
น่าขัน ข้าคือตัวตนที่เป็นเหมือนกฎเกณฑ์จะตกหลุมพรางแรงกระตุ้นได้อย่างไร?
ส่วนอีกด้านหนึ่ง ลู่หยวนบ่นพึมพำไม่หยุด “ไม่แปลกใจเลยว่าวิถีสวรรค์เหนือกว่าวิถีโบราณหนึ่งขั้น แผ่นดินหยวนหงตกอยู่ในมือของวิถีสวรรค์ ทั้งหมดก็ไม่ใช่ไร้เหตุผล ช่างเถอะ ครั้งนี้ข้าจะพาท่านบินไปด้วยแล้วกัน”
เฮอะ! ยังคงเป็นแรงกระตุ้นอยู่ดี!
“ไม่อย่างนั้นตั้งแต่ท่านเกิดมาก็ไม่เคยชนะวิถีสวรรค์ได้สักครั้ง ไม่อับอายบ้างหรือ?”
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
เสียงของวิถีโบราณดังขึ้นอย่างชัดเจน “ใครบอกว่าข้าไม่เคยชนะเขา? หากไม่ใช่เพื่อล่อพวกจักรพรรดิแดนเซียนเข้ากับดัก ข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นตัวตนระดับจักรพรรดิ ให้เจ้าเอาซ่งชิง มากระทืบลงพื้นให้ข้า!”
“ก็แค่อาวุธวิเศษเท่านั้นเอง รอดู!”
วิถีโบราณหัวเราะเย็นชาจากนั้นมือขวาโบกไปทั่ว แดนเซียน พลังของวิถีโบราณก็ปกคลุมลงมา จากวังของพวกจักรพรรดิเหล่านั้น อาวุธวิเศษที่พวกเขาเก็บสะสมไว้หลายชิ้นต่างพากันบินออกมาตรงดิ่งขึ้นสู่ฟ้า
ขณะเดียวกัน ในห้องโถงของแดนเซียน
จักรพรรดิทั้งเก้านั่งประจำที่ พวกเขาย่อมมองไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างลู่หยวนกับวิถีโบราณ แต่เมื่อเห็นคนธรรมดาแต่งกายมอซอนั้นปรากฏตัวต่อหน้าลู่หยวน พวกเขาก็รู้ชัดว่านี่คือ วิถีโบราณ!
ทว่าเมื่อเห็นลู่หยวนกับวิถีโบราณอยู่ในมิติภายนอกนานมาก และไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ หลายคนก็สงสัย เมื่อเทียบกับวิถีสวรรค์ที่ไปหา ซ่งชิงแล้ว เวลาที่ลู่หยวนกับวิถีโบราณอยู่ด้วยกันนี่นานเกินไปหรือไม่?
ยังไม่ทันที่ทุกคนจะได้พูดคุยกันอย่างละเอียด ก็ได้ยินเสียงเบา ๆ ดังขึ้น
ครืน!
ห้องโถงทั้งหมดสั่นสะเทือน!
“เกิดอะไรขึ้น?”
มหาจักรพรรดิเหยาจีจ้องมองไปที่มหาจักรพรรดิเจียนเตา เห็นอีกฝ่ายนั่งขัดสมาธิกอดกระบี่ยักษ์ในมือ เสียงกระบี่ดังไม่หยุดและเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
มหาจักรพรรดิเจียนเตาก็ขมวดคิ้ว บังคับใส่พลังของตนเองเข้าไป ต้องการจะปราบกระบี่เล่มนี้ให้สงบลง!
กระบี่เล่มนี้อยู่กับมหาจักรพรรดิเจียนเตามาหลายแสนปี แล้วตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นจักรพรรดิ เป็นกระบี่คู่กายของเขา หลายปีมานี้ไม่เคยมีอาการกระวนกระวายใด ๆ เลย ตอนนี้กลับมีอาการแปลกประหลาด เป็นเพราะอะไรกัน?
หวืด!
ทันใดนั้น ก็มีเสียงครางต่ำดังขึ้นอีก กระบี่ยาว ของมหาจักรพรรดิเหลยอวี้ก็สั่นไหวในมิติจัดเก็บ ราวกับได้รับการชี้นำบางอย่าง!
