บทที่ 653 ศึกเทพกับจิ้วซิง
บทที่ 653 ศึกเทพกับจิ้วซิง
ฮ่วนซิงไป๋กับเซียวเทียน ตอนนี้อาศัยพลังเทพที่ลู่หยวนมอบให้คุ้มครอง ทั้งสองจึงสำแดงวิชาได้อย่างเต็มที่
สองมือถืออาวุธ บังคับคมดาบร้ายกาจนับหมื่นเล่มที่พุ่งโถมเข้าใส่ให้หยุดนิ่ง!
เทพจิ้วซิงในมือปรากฏอาคมสังหาร แสงสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนจะปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม ฮ่วนซิงไป๋กับเซียวเทียนเห็นดังนั้น ทั้งสองก็ปลดปล่อยพลังทั้งหมดในร่างออกมาพร้อมกัน ปรากฏว่าสามารถสะกดแสงสว่างนั้นได้ทั้งหมด!
“ต่อกรกับข้า…”
เสียงทุ้มต่ำของลู่หยวนดังขึ้นข้างกายเทพจิ้วซิงอีกครั้ง “อย่าได้… หันเห… ความสนใจ!”
สิ้นเสียง ลู่หยวนก็แผ่รัศมีแห่งอำนาจอันไร้เทียมทาน!
รัศมีนี้คือพลังเทพในกายลู่หยวนอย่างแท้จริง ทว่ายามนี้กลับดูคลุมเครือ!
แม้ลู่หยวนจะใช้พลังเทพอันไร้ขอบเขตได้อย่างเต็มที่ แต่ก็ยังมีขีดจำกัด ทว่ายามนี้สิ่งที่แผ่ออกมานั้น ดูเหมือนจะเกินกว่าที่ผู้ใดจะครอบครอง!
เด็กผู้นี้ หรือว่าแอบไปสังหารเทพองค์อื่นแล้วชิงพลังของพวกเขามาโดยที่ข้าไม่รู้?!
แต่ว่า บนโลกนี้ ไม่เคยได้ยินว่ายังมีเทพองค์ใดหลงเหลืออยู่อีกแล้วนี่!
“กระบวนท่านี้ เรียนมาจากเทพไร้ขอบเขต ขอใช้เจ้าเป็นคนทดสอบก็แล้วกัน”
ลู่หยวนสะบัดมือขวา หอกยาวพลันลอยตามขึ้นไปในอากาศแล้วหายวับไปในพริบตา แล้วร่างของลู่หยวนก็เลือนหายไปด้วย
ร่องรอยลมปราณของลู่หยวนหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงฮ่วนซิงไป๋กับเซียวเทียนที่ยังคงกดดันอย่างต่อเนื่อง!
เทพจิ้วซิงเกิดความหวาดหวั่นขึ้นในใจเป็นครั้งแรก
แม้กระทั่งวันที่เขาถูกดึงลงจากบัลลังก์เทพ สู้รบติดต่อกันยาวนานกว่าสามสิบปี เขายังไม่เคยหวาดกลัวและสับสนถึงเพียงนี้มาก่อน!
เด็กน้อยลู่หยวน เพียงแค่สืบทอดพลังของเจ้าหมาเฒ่าไร้ขอบเขตมาเท่านั้น แต่กลับสามารถแสดงพลังนั้นออกมาได้อย่างน่าสะพรึงกลัว!
น่าสะพรึงกลัวถึงขั้นที่เทพจิ้วซิงไม่อาจต้านทานได้แล้ว ในตอนนี้ที่ลู่หยวนหายตัวไป เขาก็ไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าลู่หยวนกำลังจะทำอะไรต่อ!
ส่วนสองเด็กน้อยข้างกาย พลังยุทธ์ระดับนั้น หากเป็นเวลาปกติ แค่เขาหันไปมองแวบเดียว พวกมันทั้งสองก็ถือว่าเป็นเกียรติสูงสุดในชีวิตแล้ว แต่วันนี้ ด้วยพลังเทพของลู่หยวน พวกมันทั้งสองคนกลับสามารถใช้เพียงแค่อาคมอย่างเดียวก็กดเขาไว้ได้โดยไม่เพลี่ยงพล้ำ!
“ลู่หยวน เจ้าอาศัยสองคนนี้มาปราบข้า พวกเขาก็เชื่อฟังเจ้า ออกแรงอย่างไร้เยื่อใยเช่นนี้แล้ว ชีวิตของคนทั้งสองก็จงมอดดับเสียตรงนี้เถิด!”
เทพจิ้วซิงใช้มือข้างเดียวรวบรวมยันต์ขึ้นมา ยันต์นั้นเปล่าประกายแสงสีม่วง เมื่อแสงปรากฏรอบข้างก็บังเกิดลมกรรโชกอย่างรุนแรง ฮ่วนซิงไป๋และเซียวเทียนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า พลังของตนกำลังเลือนหายไป!
ยันต์ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ สีม่วงแผ่นใหญ่แผ่ขยายจนถึงขีดสุด!
เทพจิ้วซิงใช้นิ้วปาดไปบนยันต์นั้น ยันต์ก็กางออกตามปลายนิ้ว ทวนยาวเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นในทันใด!
ในชั่วพริบตาที่ทวนยาวปรากฏขึ้น เทพจิ้วซิงก็ยื่นมือออกไปกำแน่น จากนั้นก็สะบัดออกไป ปลายทวนเปล่งประกายสีม่วงระยิบระยับราวกับดาวตกสีม่วงในโลกหล้าพุ่งตรงไปยังคนทั้งสอง
ส่วนยันต์ที่ต่อสู้กับคนทั้งสองมาโดยตลอดก็แปรเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ พันธนาการคนทั้งสองไว้แน่นหนา ไม่อาจใช้พลังอื่นใดได้อีก ทำได้เพียงมองดูทวนยาวเล่มนั้นพุ่งแหวกอากาศเข้ามา
ถึงกระนั้น ในดวงตาของคนทั้งสองกลับไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย แต่กลับรวบรวมพลังที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดในร่างกายเอาไว้ปล่อยให้ตาข่ายนั้นรัดรึงร่างไว้อย่างนั้น!
“เด็กหนุ่มทั้งสอง พวกเจ้าช่างมีใจภักดีต่อกันยิ่งนักยอมสู้ตายเพื่อลู่หยวนถึงเพียงนี้ ทว่าลู่หยวนผู้นั้นไร้เมตตา ไร้คุณธรรมยิ่งนัก พวกเจ้าถึงกับไม่เสียดายชีวิต เช่นนั้นพวกเจ้าก็สมควรตาย!”
ทวนสังหารพุ่งทะลุตาข่ายในพริบตา พลังเทพของเทพจิ้วซิงจู่โจมมาถึงเบื้องหน้าคนทั้งสองแล้ว!
ในขณะนั้นเอง!
ต่อหน้าต่อตาเทพจิ้วซิง ร่างของฮ่วนซิงไป๋และเซียวเทียนก็พลันเลือนหาย กลับกลายเป็นร่างในชุดขาวปรากฏขึ้นเบื้องหน้าอย่างฉับพลัน!
ร่างในชุดขาวยืนหยัดอยู่บนความว่างเปล่า ท่าทางองอาจไม่หวั่นเกรง แม้แต่ริมฝีปากยังแต้มรอยยิ้มราวกับทุกสิ่งล้วนอยู่ในกำมือ
คนผู้นี้คือลู่หยวน!
ในตอนนี้ทวนยาวพุ่งทะยานเข้ามาเล็งตรงมายังใบหน้าลู่หยวน ห่างเพียงสามข้อนิ้ว!
ลู่หยวนเพียงยื่นมือออกคว้าเอาทวนยาว!
ในใจของเทพจิ้วซิงแน่วแน่ พลังในมือทวีคูณ พุ่งตรงไปยังใบหน้าลู่หยวน!
ส่วนมืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ร่ายอักขระอาคมออกมา อักขระมากมายพุ่งออก ตรงไปยังลู่หยวน สร้างการโจมตีจากสี่ทิศ!
แม้จะยังไม่แน่ใจว่าวิชาของลู่หยวนคืออะไร แต่ในระยะใกล้เช่นนี้ เขายังคงมั่นใจ หากไม่ลองเสี่ยงดูสักครั้ง คงเสียโอกาสอย่างน่าเสียดาย!
ลู่หยวนผู้นี้ช่างอ่อนหัดนัก คิดจริงหรือว่าเพียงมีพลังเทพแค่นั้นจะไร้ผู้ต่อต้านในโลกนี้ได้?!
เทพจิ้วซิงล้วนแต่แบ่งปันพลังส่วนหนึ่งให้ซ่งชิง สร้างซ่งชิงให้เป็นเทพ หากไม่ใช่เช่นนั้น วันนี้เขาคงไม่ถูกพวกมันกดไว้ได้ถึงเพียงนี้!
“เด็กน้อย จงตายซะ!”
อักขระทั้งหมดเปล่งประกายเจิดจรัสอย่างที่สุดในชั่วพริบตานั้น รัศมีแห่งพลังก็ทะยานถึงขีดสุดเช่นกัน!
เวลานี้ ลู่หยวนเปรียบได้กับอสูรติดกับ รอคอยเพียงถูกเทพจิ้วซิงลงทัณฑ์!
แม้รอบกายมีแต่กลิ่นอายสังหาร ลู่หยวนกลับยื่นมือคว้าหอกยาว ดวงตาสงบนิ่งเหมือนกับอักขระสังหารรอบกายล้วนไม่ได้มีอยู่จริง!
ต่อหน้าต่อตาเทพจิ้วซิง ท่วงท่าของลู่หยวนพลันพร่าเลือน ฝ่ามือกลับคว้าจับหอกยาวที่แทงเข้ามาได้อย่างรวดเร็ว!
“ไอ้หนู มือเจ้าพิการแน่!”
เทพจิ้วซิงจับหอกยาวหมุนหนึ่งรอบ อักขระอาคมที่สลักอยู่บนหอกยาวพลันส่องประกาย แปลงร่างเป็นผีตนน้อยหลายตน กัดแทะมือที่จับหอกยาวของลู่หยวน!
อักขระโดยรอบก็แปรเป็นอันตราย พุ่งเข้าสังหารทั้งหมด
ทว่าลู่หยวนกลับไม่รีบร้อน เงยหน้าขึ้นสบตากับเทพจิ้วซิง ภายในแววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน แล้วเอ่ยช้า ๆ ว่า “เทพ ตก สวรรค์!”
ครั้นสิ้นคำนั้น ทั่วทั้งสวรรค์และปฐพีก็พลันมืดมัวลง บรรดาเมฆหมอกที่โหมกระหน่ำด้วยฤทธิ์เทพของเหล่าทวยเทพก็หยุดนิ่งลงในบัดดล!
ชั่วพริบตานั้น รัศมีก็เปล่งประกายออกมาจากร่างของลู่หยวน พลังเทพอันไร้ขอบเขตถูกปลดปล่อยออกมาจนถึงขีดสุด!
พลังเช่นนี้ สามารถสะกดขุมพลังสังหารที่พุ่งเข้ามาได้อย่างราบคาบ!
เทพจิ้วซิงในยามนี้จึงได้รู้ตัวว่าตนพลาดท่าเสียแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะติดกับดักของลู่หยวนเข้าให้แล้ว!
พลังที่ปะทุออกมาจากร่างของลู่หยวนนั้น ส่วนใหญ่นั้นถูกใช้เพื่อกักขังเขาไว้กับที่!
ส่วนตัวเขานั้น ด้วยเพราะพลังที่ถูกจำกัด อักขระยันต์ที่ร่ายออกมาก็มีจำกัด บัดนี้ได้สลายไปจนหมดสิ้น ถูกพลังเทพของลู่หยวนสะกดเอาไว้ ไม่สามารถเรียกกลับหรือปลดปล่อยพลังออกมาได้ ณ ยามนี้ เทพจิ้วซิงไม่อาจร่ายอักขระยันต์ออกมาได้อีกแล้ว!
หง่าง!
เสียงระฆังอันก้องกังดังกึกก้องมาจากเบื้องบน เทพจิ้วซิงสัมผัสได้ถึงบางอย่าง ครานี้ใจของเขาก็พลันเย็นเยียบลง
ในยามนี้ เทพจิ้วซิงราวกับได้ย้อนกลับไปยังวันที่ถูกปลดจากตำแหน่งเทพ เสียงพิพากษาจากฟากฟ้าเช่นนี้ได้พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขา แล้วการโจมตีครั้งนี้จะพรากชีวิตของเขาไปด้วยหรือไม่?
