บทที่ 470 แผนการถอยไปสู่ความก้าวหน้า
บทที่ 470 แผนการถอยไปสู่ความก้าวหน้า
เซี่ยชิงหยวนขมวดคิ้ว “เธอมาทำอะไรที่นี่?”
ตั้งแต่ข่าวลือครั้งล่าสุด ครอบครัวของพวกเขาก็เกือบจะตัดการติดต่อกับเซี่ยจื่ออี้ทั้งหมด นี่เธอพยายามทำกลอุบายแบบไหนอีกกันจู่ ๆ ก็มาที่นี่?
เฟิงหว่านเห็นว่าสีหน้าของเซี่ยชิงหยวนเปลี่ยนไปจึงเอ่ยถาม “มีอะไรเหรอ?”
เซี่ยชิงหยวนพูดออกไปตามตรงว่าเซี่ยจื่ออี้มาเยือน
เฟิงหว่านพูดตอบ “ปล่อยให้เธอเข้ามาก่อนเถอะ มีคนอยู่ในบ้านตั้งเยอะแยะ การปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นจะทำให้เราดูไม่ดีเอานะ”
ที่นี่มีชีวิตชีวามาก สามารถบอกได้เลยว่ามีคนมากมายอยู่ในบ้านโดยไม่ต้องมองด้วยซ้ำ หากปฏิเสธไม่ให้เซี่ยจื่ออี้เข้ามา คาดว่าจะมีคำพูดที่ไม่ดีต่อเซี่ยชิงหยวนแน่
เสิ่นอี้โจวได้รับการเลื่อนตำแหน่งโดยเซี่ยเจิ้ง ซึ่งเรื่องนี้ไม่สามารถลืมได้
เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าและพูดกับป้าอู๋ว่า “ป้าอู๋ ให้คุณเซี่ยเข้ามาได้ค่ะ”
“ค่ะ” ป้าอู๋ตอบกลับและเชิญคนเข้ามา
เด็ก ๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและกำลังกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ผู้ใหญ่ทุกคนมองไปที่ทางเข้าโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน
ในไม่ช้าก็มีเสียงฝีเท้าตามมา เซี่ยจื่ออี้สวมชุดผ้าฝ้ายสีขาวยาวโดยปล่อยผมยาวของเธอลง และมีที่คาดผมผ้าซาตินสีฟ้าอ่อนอยู่ด้านบน เธอมีสีหน้าที่ดูอ่อนโยนเหมือนไม่เป็นอันตรายต่อใคร
เธอถือตะกร้าเล็ก ๆ ในมือ ยิ้มให้ทุกคนแล้วมองที่เซี่ยชิงหยวน “คุณนายเสิ่น”
เซี่ยจื่ออี้ไม่ได้เรียกเซี่ยชิงหยวนว่า ‘ชิงหยวน’ อีกต่อไปเพื่อแสร้งทำเป็นสนิทสนมเหมือนในอดีต แต่คราวนี้เรียกว่า ‘คุณนายเสิ่น’ แทน
เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพยักหน้าให้ “คุณเซี่ย”
คนอื่น ๆ มองดูและยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นหันหลังกลับและพูดคุยกันด้วยเสียงเบา
เซี่ยจื่ออี้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เธอยกตะกร้าเล็ก ๆ ในมือขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าคุณนายเสิ่น รวมถึงผู้หญิงหลายคนมักจะดื่มชาและคุยกันด้วยกัน วันนี้ฉันบังเอิญทำบิสกิตกับของว่างมา จึงอยากนำมาแบ่งให้ทุกคนชิมน่ะค่ะ”
ขณะที่พูด เธอก็หยิบของออกจากตะกร้า อันดับแรกเป็นกล่องกระดาษสวยงามมีริบบิ้นหลากสีผูกอยู่ด้านนอกกล่อง ดูเหมือนคุกกี้และขนมที่สวยงามในร้านเบเกอรี่ตะวันตก
จากนั้นพอเปิดกล่องออกมา ด้านในมีขนมหรือบิสกิตทำเป็นลวดลายต่าง ๆ ดูสวยงามมาก
เธอวางสิ่งเหล่านี้ไว้บนโต๊ะ ซึ่งแตกต่างอย่างมากกับไก่เสียบไม้สีแดง
ความชื่นชมแวบขึ้นมาในสายตาของผู้หญิงบางคน แต่ไม่มีปฏิกิริยาอื่นใด ตรงกันข้าม เมื่อเด็ก ๆ เห็นสิ่งเหล่านี้ ดวงตาโตของพวกเขาก็ประกายขึ้น
ไก่เสียบไม้อร่อยและของว่างเหล่านี้ก็ดูดีเช่นกัน
เด็กโตรู้ว่าต้องขออนุญาตจากผู้ใหญ่ ในขณะที่เด็กที่อายุน้อยกว่าอดไม่ได้ที่จะอยากกินแต่ถูกผู้ใหญ่ห้ามไว้
ทุกคนกำลังรอให้เซี่ยชิงหยวนหรือเฟิงหว่านแสดงท่าทีของพวกเธอ
เถาเหนียนซีพลันกลืนน้ำลาย และเอ่ยถามเฟิงหว่าน “แม่คะ หนูกินได้ไหม?”
เฟิงหว่านยิ้มและอุ้มเถาเหนียนซีไว้ในอ้อมแขนของเธอ “ไม่ใช่ว่าลูกบอกเมื่อกี้ว่าอิ่มแล้วเหรอ? ลูกหิวอีกแล้วเหรอจ๊ะ?”
เถาเหนียนซีหน้าแดง เด็กน้อยก้มศีรษะลงแล้วกำมือเล็ก ๆ ของเธอ “หนูอิ่มแล้วค่ะ”
เฟิงหว่านตบก้นเล็ก ๆ ของลูกสาวแล้วพูดว่า “ในเมื่อลูกอิ่มแล้วก็ไปเล่นก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับมากินทีหลังเมื่อเล่นจนเบื่อแล้วก็ได้”
เด็ก ๆ มักขี้ลืม พอเล่นจนเบื่อก็จำเรื่องอะไรไม่ได้แล้ว
มุมปากโค้งของเซี่ยจื่ออี้แข็งไปชั่วขณะ แต่เธอก็ยังคงยิ้มได้ดี
เมื่อภรรยาคนอื่น ๆ เห็นเช่นนี้ พวกเธอก็เขินอายเกินกว่าจะปล่อยให้ลูกของตนกิน และทุกคนก็กำลังจะไล่ให้ลูก ๆ ไปเล่นกัน
เซี่ยชิงหยวนยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ให้เด็ก ๆ กินสักหน่อยก็ได้ค่ะ”
หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็หยิบกล่องเล็ก ๆ แล้วส่งให้เถาเหนียนซี “เอาไปแบ่งปันกับเพื่อน ๆ นะจ้ะ”
เถาเหนียนซีมองดูกล่องเล็ก ๆ แล้วมองไปยังเฟิงหว่านอีกครั้ง และเมื่อเธอเห็นแม่พยักหน้าให้ เด็กน้อยจึงกล้ารับมัน “ขอบคุณค่ะคุณน้า”
เซี่ยชิงหยวนยิ้ม “เด็กดี”
เฟิงหว่านเหลือบมองเซี่ยชิงหยวนอย่างรู้สึกหมดหนทาง แต่เซี่ยชิงหยวนส่งยิ้มกลับเป็นสัญญาณบอกว่าไม่เป็นไร
เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ความรู้สึกเกลียดชังในใจของเซี่ยจื่ออี้ยิ่งรุนแรงขึ้น
ขนมพวกนั้นมันเป็นของเธอแท้ ๆ แต่ทุกคนกลับเห็นแก่ใบหน้าของเซี่ยชิงหยวนและเมื่ออีกฝ่ายมอบของให้กับเถาเหนียนซี มันกลับกลายเป็นเหมือนว่าขนมเป็นของเซี่ยชิงหยวนเองซะอย่างนั้น
ทุกคนเหมือนลืมไปว่าเธอเป็นคนทำขนมเหล่านี้มา!
เซี่ยจื่ออี้ก้มลงและยิ้มให้เถาเหนียนซี “ถ้าเหนียนซีตัวน้อยชอบ ก็หยิบไปเพิ่มสิจ๊ะ กล่องเล็ก ๆ แค่กล่องเดียวไม่เพียงพอหรอก”
เฟิงหว่านต้องการห้ามปรามลูกสาว แต่เซี่ยชิงหยวนส่ายหัวของเธอ
เฟิงหว่านจึงปิดปากของตัวเองอีกครั้ง
เซี่ยชิงหยวนพูดกับเซี่ยจื่ออี้ “คุณเซี่ย เชิญนั่งลงสิคะ”
เซี่ยจื่ออี้พยักหน้าให้เซี่ยชิงหยวน “ขอบคุณค่ะ คุณนายเสิ่น”
เธอพบที่นั่งตรงมุมห้องแล้วนั่งลง
ด้วยความถ่อมตัวของเซี่ยจื่ออี้ คนที่ไม่รู้เรื่องราวอาจคิดว่าเซี่ยชิงหยวนกำลังปฏิบัติต่อเธอไม่ดี
ต้องรู้ก่อนว่าในอดีตเมื่อใดก็ตามที่เซี่ยจื่ออี้ไปงานเลี้ยงที่ไหน เธอจะเป็นคนนั่งอยู่ตรงกลางเสมอ
เฟิงหว่านจงใจทำให้เซี่ยจื่ออี้เหมือนไร้ตัวตนในวงสนทนา เธอพูดคุยแต่ประเด็นที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ซึ่งเซี่ยจื่ออี้ไม่รู้เรื่อง
พวกสาว ๆ เข้าใจความคิดของเฟิงหว่าน ดังนั้นจึงไม่มีใครริเริ่มพูดคุยกับเซี่ยจื่ออี้
เซี่ยจื่ออี้ไม่ได้ดูโกรธเลย เธอนั่งข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ และฟังทุกคนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แถมยังช่วยเติมชาหลายครั้ง
เมื่อเปรียบเทียบกับการปฏิเสธอย่างเห็นได้ชัดของเฟิงหว่าน เซี่ยชิงหยวนมีความสงบมากกว่ามาก และไม่แสดงท่าทางอะไรกับเซี่ยจื่ออี้เลย
เซี่ยชิงหยวนรู้ว่าเฟิงหว่านพยายามแก้แค้นแทนเธอ แต่ด้วยวิธีนี้มันจะกลายเป็นตกอยู่ในแผนการของเซี่ยจื่ออี้แทน
ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าพวกเธอกับเซี่ยจื่ออี้ไม่ลงรอยกัน และความคิดเห็นของผู้คนทั่วไปก็เข้าข้างพวกเธอ แต่ถ้าวันนี้พวกเธอแสดงความเกลียดชังมากเกินไป คนอื่นอาจพูดถึงเซี่ยจื่ออี้ไม่เหมือนเดิม
ผู้คนมักจะมีความเห็นอกเห็นใจคนอ่อนแอกว่าเสมอ และบางครั้งพวกเขาก็ทำตัวเหมือนยืนอยู่บนจุดศีลธรรมสูงสุดและถามฝ่ายตรงข้ามถึงสิ่งที่พวกเขาควรทำดีที่สุด แม้ว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายพวกเขาก็ตาม
ถ้าไม่ทำ เธอก็จะเดือดร้อน
ต้องขอยอมรับเลยว่าแผนการถอยไปสู่ความก้าวหน้าของเซี่ยจื่ออี้นั้นยอดเยี่ยมมาก
แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม ยิ่งเซี่ยจื่ออี้ต้องการทำให้เธออับอายมากเท่าไร เซี่ยจื่ออี้ก็ต้องอยู่เฉย ๆ มากขึ้นเท่านั้น
เซี่ยชิงหยวนนั่งสักพักและรู้สึกว่าจำเป็นต้องไปทำธุระ เธอจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
ขณะเดียวกัน พอเซี่ยจื่ออี้เห็นแบบนี้จึงขอตัวเช่นกัน และลุกขึ้นเดินตามไปทันที
