บทที่ 539 สองต่อหนึ่ง (2)
บทที่ 539 สองต่อหนึ่ง (2)
คุณย่าจิงมองถังซวงแล้วกล่าวตำหนิ “ถังซวง แขกก็คือแขก เราไม่สามารถปฏิบัติกับแขกอย่างนั้นได้นะจ๊ะ”
แต่แล้วคุณย่าจิงก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่อ เพราะเธอเคยได้ยินหัวเฟยเฟิ่งเล่าเรื่องถังคุนเฉินมาก่อน ดังนั้นเธอเองก็ไม่ประทับใจถังอวี้สือนัก แค่คิดเข้ามาเชิญให้แขกอยู่ทานมื้ออาหารด้วยกัน แต่พวกเขากลับไปหมดแล้ว จึงไม่ต้องกังวลอะไร
“เอาละ อย่าไปพูดถึงเรื่องพวกนั้นเลย ไปทานอาหารกันดีกว่า… ว่าแต่…”
คุณย่าจิงหันมองถังซวงก่อนจะถามว่า “วันนี้เจ๋อหยวนไม่มาหรือจ๊ะ?”
ปกติแล้วต่อให้ไม่ใช่วันหยุด โม่เจ๋อหยวนจะมาที่บ้านตระกูลจิงเสมอ นี่เป็นวันหยุดวันแรก แต่กลับไม่มีแม้เงาของเขา คุณย่าจิงอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ
ถังซวงยกยิ้ม “อาหยวนมีบางอย่างต้องไปทำค่ะ เลยไม่มา แต่วันพรุ่งนี้เขาจะมาแน่นอนค่ะ”
“จ้ะ งั้นพรุ่งนี้ย่าจะเตรียมของโปรดของเขาไว้ด้วย” คุณย่าจิงชวนให้ทุกคนไปทานอาหารด้วยกัน
วันรุ่งขึ้น โม่เจ๋อหยวนมาที่นี่จริง ๆ และถังซวงบอกกับคนรักเรื่องที่จะกลับไปยังตระกูลถังในช่วงปลายเดือน
หลังได้ยิน โม่เจ๋อหยวนกล่าวขึ้นว่า “ฉันจะไปด้วย” เขารู้ดีว่าตระกูลถังมีคนมากมาย และสถานการณ์ภายในไม่ค่อยดีนัก จึงจะไปด้วย เพราะยิ่งมีคนมากเท่าไหร่ยิ่งอุ่นใจมากเท่านั้น อีกอย่างคราวที่แล้วถังเซวี่ยเองก็เกือบถูกรังแกด้วย
ถังซวงพยักหน้า “อื้ม ไว้พวกเราไปด้วยกันนะคะ”
แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเฟิงเยี่ยหาน
“คราวก่อนเฟิงเยี่ยหานบอกไว้ว่าเขาจะกลับมาที่เมืองหลวงทันทีที่งานเสร็จ แต่ตอนนี้เขายังไม่กลับมาเลย มัวทำอะไรอยู่นะ” บ่อยครั้งที่เธอเห็นว่าถังเซวี่ยนั่งเหงาอยู่ในลานเพราะคิดถึงเฟิงเยี่ยหาน เธอจึงถามออกไปเพราะรู้ว่าเฟิงเยี่ยหานกับโม่เจ๋อหยวนคุยกันตลอด
โม่เจ๋อหยวนยกยิ้ม “เฟิงเยี่ยหานอยากจะกลับมาที่นี่อยู่แล้วละ แต่เขาติดงานเลยยังมาไม่ได้ แต่ไม่ต้องห่วงนะ เขาบอกว่าภายในสิบวันนี้จะกลับมาแล้ว แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าคราวนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน”
“หวังว่าเขาจะมาที่นี่เร็ว ๆ นะ”
ถังซวงไม่อยากเห็นถังเซวี่ยต้องนั่งเหงาอีกแล้ว
และเมื่อนึกไปว่าเฟิงเยี่ยหานต้องวิ่งไปวิ่งมาระหว่างเมืองไห่เฉิงกับเมืองหลวง เธอก็ส่ายศีรษะเบา ๆ “เขาเดินทางยุ่งยากพอสมควร แต่ดูแล้วคงจะต้องเหนื่อยแบบนี้ไปอีกนาน”
โม่เจ๋อหยวนรีบตอบกลับ “ใช่ มันไม่สะดวกเอาซะเลย” เขาอดไม่ได้ที่จะหันมองถังซวง ซึ่งแววตาของชายหนุ่มสื่อความออกมาชัดเจน
ถังซวงรู้ว่าโม่เจ๋อหยวนคิดอะไรอยู่ เธอหัวเราะ “คงจะสะดวกมากกว่าถ้าสองคนนั้นได้อยู่ด้วยกัน ดูอย่างพี่สิ ตอนนี้พี่เกือบจะเป็นคนในบ้านของเราคนหนึ่งแล้วนะ”
โม่เจ๋อหยวนยิ้มก่อนจะก้าวเข้าไปหาเธอ
“ถ้าเธอยอมให้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็จะอยู่ที่นี่ตลอดไปเลย”
“แล้วแต่สิ ก็ถ้าพี่ไม่อายนะ”
โม่เจ๋อหยวนไม่อายหรอก แต่เขาคิดว่าจะมาอยู่หลังจากเฟิงเยี่ยหานกลับมาเมืองหลวง เพราะถ้าหากมีเฟิงเยี่ยหานอยู่ด้วยกันมันจะสบายใจกว่า “ฉันจะมาอยู่ที่นี่หลังจากเฟิงเยี่ยหานกลับมาแล้วกัน”
ทั้งสองพูดคุยกันเรื่องของเฟิงเยี่ยหานต่อเล็กน้อย ซึ่งหลังผ่านไปห้าวัน เฟิงเยี่ยหานก็กลับมา
เมื่อเห็นเขามาถึงก่อนกำหนด โม่เจ๋อหยวนก็มองอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ “พี่บอกว่าอีกสิบวันไม่ใช่หรือ? ทำไมมาเร็วจัง นี่เพิ่งห้าวันเองนะ”
“ก็ฉันทำงานล่วงเวลาน่ะสิ ถึงได้รีบมา” เฟิงเยี่ยหานตอบโม่เจ๋อหยวน แต่สายตากลับไม่ได้มองเขาเลย สายตาของอีกฝ่ายกลับจดจ่ออยู่กับถังเซวี่ยซะงั้น “เสี่ยวเซวี่ย ผมขอโทษนะ เพราะงานยุ่งผมเลยมาช้าแบบนี้”
ถังเซวี่ยส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ งานของคุณก็สำคัญนะ”
แม้เธอจะคิดถึงเฟิงเยี่ยหานมาก แต่ก็รู้ว่าเฟิงเยี่ยหานคงจะเหนื่อยและวุ่นมากตอนอยู่ในเมืองไห่เฉิง
เฟิงเยี่ยหานยกยิ้ม หญิงสาวตัวน้อยคนนี้ช่างใจกว้างกับเขาจริง ๆ
เมื่อโม่เจ๋อหยวนกับถังซวงเห็นว่าทั้งสองกำลังพูดคุยกันกะหนุงกะหนิง ก็หันมาสบตากันก่อนจะส่ายศีรษะ โม่เจ๋อหยวนจึงดึงถังซวงออกไปก่อนจะพูดต่อว่า “ซวงเอ๋อร์ เราไปกันเถอะ ก่อนหน้านี้เธอจะไปซื้อของไม่ใช่หรือ?”
ถังซวงนึกคิดขึ้นมาได้ว่าเธอจะไปซื้อยา จึงพยักหน้ารับ “อื้ม เราไปกันเถอะ”
หลังจากกลับมาจากตระกูลถัง นอกจากจะไปเรียนในทุกวันแล้ว เธอยังศึกษาใบสั่งยาอยู่ตลอดเวลา
มีข้อมูลมากมายในใบสั่งยาพวกนั้น หลังจากกลับมา เธอก็เริ่มปรุงยาทีละสูตร ซึ่งส่วนใหญ่ประสบความสำเร็จ แต่ก็ยังมียาสองสามตัวที่ยังล้มเหลว วันนี้เธอจึงต้องการออกไปซื้อวัตถุดิบหายากพวกนั้นเพื่อกลับมาทดลอง
น่าเสียดายที่วัตถุดิบบางอย่างหายากมาก วันนี้เธอไม่รู้เลยว่าจะสามารถหาซื้อมันได้ไหม
พอได้ยินว่าถังซวงกับโม่เจ๋อหยวนกำลังจะออกไปข้างนอก ถังเซวี่ยพูดขึ้นว่า “พี่คะ ให้พวกเราไปด้วยไหม”
ถังซวงโบกมือ “ไม่ล่ะ เธอกับเฟิงเยี่ยหานอยู่ด้วยกันเถอะ เขาเพิ่งมา ดูเหมือนยังไม่ได้กินข้าวด้วยล่ะมั้ง”
ถังเซวี่ยรีบหันกลับไปหาเฟิงเยี่ยหาน
“ผมยังไม่ได้กินข้าวเลยครับ” เฟิงเยี่ยหานตอบตามตรง
ถังเซวี่ยจึงล้มเลิกความคิดที่จะออกไปข้างนอกทันที
หลังจากถังซวงและโม่เจ๋อหยวนจากไป ถังเซวี่ยพาเฟิงเยี่ยหานเข้าไปในห้องอาหาร ปกติแล้วป้าอ้วนจะอยู่ในครัวเสมอ เธอจึงขอให้ป้าอ้วนทำบะหมี่ให้เฟิงเยี่ยหานหนึ่งชาม
อีกด้าน ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนตระเวนหาวัตถุดิบยา เธอไปถามหลายร้านมาก แต่ไม่มีที่ไหนมีเลย เธอกับโม่เจ๋อหยวนเข้า ๆ ออก ๆ ร้านขายยามากมาย แต่ก็ยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการ
“ซวงเอ๋อร์ เราไปดูร้านอื่นกันต่อเถอะ”
ถังซวงส่ายศีรษะ “พอแล้วละ วันนี้เรากลับกันเถอะ วัตถุดิบที่ฉันต้องการมันคงหายากจริง ๆ คงจะหาไม่ได้แล้ว”
หลังจากถังซวงและโม่เจ๋อหยวนกลับมา เฟิงเยี่ยหานไปพักผ่อนแล้ว
“พี่คะ เฟิงเยี่ยหานไม่ได้นอนมาหลายวัน ฉันเลยให้เขาไปนอนแล้วค่ะ”
โม่เจ๋อหยวนหัวเราะ “ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมาที่นี่รวดเร็วนัก ก็ทำงานล่วงเวลาซะขนาดนั้น”
เพราะการมาถึงของเฟิงเยี่ยหาน ทำให้บ้านตระกูลจิงมีชีวิตชีวาขึ้นมาก และพอเฟิงเยี่ยหานรู้ข่าวว่าถังเซวี่ยกำลังจะกลับไปที่ตระกูลถังอีกครั้งในช่วงปลายเดือน เขากับโม่เจ๋อหยวนก็มีความคิดเหมือนกัน และตัดสินใจว่าจะไปด้วย
ถังเซวี่ยยิ้มกว้าง “อื้ม งั้นไปด้วยกันนะ”
เมื่อรู้วันที่ต้องไปแล้ว หัวเฟยเฟิ่งกะว่าจะพาลูกสาวและครอบครัวของเธอเดินทางกลับตระกูลถังเอง แต่ถังคุนหาวกลับมารับพวกเขาทั้งหมดด้วยตัวเอง
