บทที่ 578 คุมขัง
บทที่ 578 คุมขัง
จิงเหวินรุ่ยได้ยินถังซวงตอบกลับ เขาไม่คิดจะถามอะไรเพิ่มเติมและเดินตามเธอกลับไป
หลังจากที่ทั้งหมดกลับมาถึงบ้านตระกูลเฮ่อ พานลี่ฮวาก็รีบไปเตรียมอาหาร โชคดีที่ป้าคนครัวเตรียมอาหารไว้ล่วงหน้าแล้ว เมื่อทุกคนกลับมาถึงสามารถทานอาหารเที่ยงได้เลย
“ซวงเอ๋อร์ ชุนหยาน เหวินรุ่ย ไปกินข้าวกันก่อนเถอะจ้ะ พวกเธอน่าจะหิวกันแล้ว”
จิงเหวินรุ่ยไม่มีอารมณ์ที่จะกินอาหารแม้แต่น้อย เขาหันมองถังซวงก่อนจะเอ่ยปากด้วยความกระตือรือร้น “ซวงเอ๋อร์ ที่บ้านตระกูลจูมีอะไรหรือ? ทำไมเธอถึงรีบกลับล่ะ”
ถังซวงพยักหน้ารับ ตอบกลับว่า “ฉันพบบางอย่าง เลยขอตัวกลับมาก่อน”
พานลี่ฮวารีบพูดขึ้นว่า “เหวินรุ่ย ป้ารู้ว่าเธอกังวลมาก แต่เธอจำเป็นต้องทานข้าวด้วย ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่มีแรงไปช่วยเหลือใครนะ”
“ครับ”
จิงเหวินรุ่ยรีบนั่งลงพร้อมกับกินอาหารอย่างเร่งรีบ
ถังซวงเองก็รีบกินด้วยเช่นกัน หลังจากทุกคนรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ถังซวงปรบมือ และเหลิ่งตงจะปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกเขา
แม้พานลี่ฮวาจะรู้เสมอว่ามีคนคอยปกป้องหลานสาวของเธอ แต่เธอก็ยังตกใจเสมอเมื่อมีคนปรากฏตัวออกมาจากความมืด แต่สงบลงอย่างรวดเร็ว และเอ่ยปากถามอย่างครุ่นคิด “ซวงเอ๋อร์ พวกเขา… ยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม? ให้ป้าคนครัวเตรียมอาหารให้พวกเขาดีไหมจ๊ะ?”
ถังซวงหันมองเหลิ่งตง
แต่เหลิ่งตงโบกมือ “ทานแล้วครับ” คนที่ซ่อนตัวในความมืดอย่างพวกเขาสามารถหาอาหารกินเองได้
พานลี่ฮวาจึงไม่พูดอะไรต่อ
ถังซวงมองเหลิ่งตงก่อนจะเอ่ยปากถาม “เมื่อครู่พบอะไรในบ้านตระกูลจูบ้าง? จูรุ่ยอยู่ที่นั่นไหม?”
ใช่ เหลิ่งตงเจอจูรุ่ยที่บ้านตระกูลจู เพราะถังซวงสั่งให้เขาลอบเข้าไปตรวจสอบที่นั่นอย่างละเอียด และเมื่อกลับมา เธอจึงกลับออกมาจากบ้านตระกูลจูทันที
“คุณจูรุ่ยอยู่ในบ้านครับ มีคนมากมายคุมตัวเธอ เธอกำลังถูกควบคุมตัว และ…”
“และอะไร?”
เหลิ่งตงไม่ได้ปิดบัง บอกทุกสิ่งที่เขาเห็น “คุณจูรุ่ยดูเหมือนไม่มีสติ ผมไม่รู้ว่าเธอได้รับอาหารผิดแปลกไปหรือเปล่า เพราะดูเหมือนเธอจะเมามาก”
“อะไรนะ…”
จิงเหวินรุ่ยลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนก “เป็นไปได้ยังไง? ทุกคนบอกว่าเธอหมั้นและกำลังเตรียมงานอยู่ แต่นี่กลับถูกขังอยู่ในบ้านและยังไม่ได้สติเนี่ยนะ มันหมายความว่ายังไง!”
พานลี่ฮวาอยู่ก่างเฉิงมานาน เธอจึงทราบความลับของตระกูลใหญ่ ๆ มากมาย
“อาจเป็นเพราะจูรุ่ยไม่ต้องการหมั้น เลยถูกขังไว้ในบ้านและถูกฉีดยาบางอย่างเพื่อให้ไม่มีสติ หลบหนีไม่ได้”
จิงเหวินรุ่ยตัวแข็งทื่อหลังได้ยินอย่างนั้น
“เธอไม่อยากหมั้นกับหลานชายคนโตตระกูลหลี่ แต่ทั้งหมดนี่เป็นเพราะครอบครัวของเธอบังคับงั้นหรือ?”
“มันต้องไม่ใช่ความสมัครใจแน่นอน เพราะถ้าจูรุ่ยสมัครใจจริง ๆ ตระกูลจูไม่จำเป็นต้องขังเธอไว้ และรวมถึง…”
พานลี่ฮวากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าหวาดระแวงคล้ายกำลังจะนินทาใคร “ป้าได้ทราบข่าวเมื่อสองสามวันก่อน ไม่รู้ว่าจริงไหม… แต่ป้าได้ยินว่าหลานชายคนโตของตระกูลหลี่ชอบผู้ชาย ถ้าหากจูรุ่ยแต่งงานกับเขาจริง ๆ ชีวิตคงต้องพบเจอความลำบาก”
“เอ่อ… ชอบผู้ชายหรือ แล้ว… มันจะดีหรือ?”
ถังซวงตกตะลึง เธอรู้สึกว่าโลกของเธอกำลังบิดเบี้ยวอย่างบอกไม่ถูก “ผู้ชายสองคนจะทำอะไร…” เธออับอายเกินกว่าจะกล่าวต่อ
จิงเหวินรุ่ยเองก็ประหลาดใจเช่นกัน จากนั้นเขาลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ไม่ได้ จูรุ่ยจะไม่หมั้นกับผู้ชายตระกูลหลี่คนนั้น เราไปที่นั่นกันอีกครั้งเถอะ”
พอถังซวงได้ยินคำพูดของพานลี่ฮวา เธอเองก็ไม่ได้แปลกใจนัก เพราะในโลกที่เธอจากมา เธอเห็นผู้คนแบบนี้มามากมาย เธอหันมองจิงเหวินรุ่ยก่อนจะกล่าวต่อ “พี่รอง ให้เหลิ่งตงกับคนอื่น ๆ จัดการเรื่องนี้เถอะ พวกเราไปที่นั่นด้วยตัวเองไม่ได้”
จิงเหวินรุ่ยเอ่ยปากถาม “พวกเขาจะไปหรือ?”
“ค่ะ ถ้าหากเป็นเราไป จะทำให้ศัตรูแตกตื่นเปล่า ๆ เราต้องให้เหลิ่งตงกับคนอื่น ๆ เข้าช่วยเหลือจูรุ่ย”
“งั้นต้องรบกวนคุณแล้วเหลิ่งตง”
หลังจากที่ถังซวงขอให้เหลิ่งตงนำคนบุกไปบ้านตระกูลจู แน่นอนว่าถังสือก็ไปด้วย เพราะที่นั่นมีคนของตระกูลจูมากมายที่คุ้มกันจูรุ่ยอยู่ ถังซวงจึงส่งถังสือไปเป็นกำลังเสริม
ในตระกูลจู จูเหลียนยืนอยู่หน้าจูรุ่ยพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง “จูรุ่ย รู้ไหมว่าเมื่อกี้ใครมา… พานลี่ฮวาอีกแล้วล่ะ หล่อนมากับถังซวง แล้วก็ยังมีลูกพี่ลูกน้องของถังซวงด้วยนะ ทุกคนมาหาเธอ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่มีสิทธิ์เจอพวกเขา”
เวลานี้จูรุ่ยกำลังอยู่ในสภาวะมึนงง และเพิ่งฟื้นคืนสติมาได้เล็กน้อยเท่านั้น เมื่อได้ยินคำพูดของจูเหลียน ในใจของเธอเต้นระส่ำ “ลูกพี่ลูกน้องของถังซวง?” จู่ ๆ ในใจของเธอนึกถึงจิงเหวินรุ่ย หรือว่าเขามาตามหาเธอ… ไม่ เขาไม่ควรมาที่นี่เพื่อตามหาเธอสิ
จูรุ่ยพยายามยืนขึ้น
จูเหลียนเหลือบมองอีกฝ่ายก่อนจะหัวเราะออกมา
“เธอคงอยากจะออกไปเจอพวกเขาสินะ น่าเสียดาย อ้อ อีกอย่าง… ผู้ชายคนนั้นคงจะมาหาเธอจริง ๆ ดูสิว่าเธอดีใจแค่ไหนที่จะได้เจอเขา มองครั้งเดียวก็รู้ว่าเธอสองคนกำลังคบชู้กัน! ไม่แปลกใจว่าทำไมเธอถึงไม่อยากจะหมั้นกับหลี่เจียหมิง เธอมีคนรักแล้วนี่เอง!”
“หุบปาก! ฉันจะไม่มีวันหมั้นกับหลี่เจียหมิงเด็ดขาด”
จูเหลียนโกรธจัดทันที และตวาดกลับ “เรื่องนี้ไม่ใช่เธอที่ตัดสินใจ ต่อให้เธอไม่ต้องการ เธอก็ต้องหมั้น! เพราะการหมั้นครั้งนี้จะทำให้หลี่เจียหมิงร่วมมือกับตระกูลจูของเรา! พวกเราจะต้องพัฒนาธุรกิจให้แข็งแกร่งและต้องการพันธมิตรที่ดี เธอคือลูกสาวของตระกูลจู ทุกคนก็ทราบเรื่องนี้ดี”
“จูเหลียน เธอ… ก็เป็นลูกสาวของตระกูลจูเหมือนกัน แล้วทำไมเธอถึงไม่หมั้นกับหลี่เจียหมิงเสียเองล่ะ!”
จูรุ่ยไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะโต้เถียง เธอเหนื่อยมากเพียงเพราะการพูดคุยเหล่านี้
ส่วนจูเหลียนถึงกับระเบิดหัวเราะออกมา
“ฉันจะไม่แต่งงานกับเขา ฉันจะแต่งงานกับผู้ชายที่ดีกว่านี้ และไม่มีทางที่ฉันจะแต่งงานกับหลี่เจียหมิง”
จูเหลียนหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เธอรู้ว่าหลี่เจียหมิงมีความลับ หลังจากรู้ข่าวนั้นเธอจึงวางแผนจะให้จูรุ่ยเป็นคนแต่งงานกับเขาแทน และตอนนี้เธอก็ทำสำเร็จ จูรุ่ยกำลังจะเข้าพิธีหมั้นของหลี่เจียหมิงในไม่ช้า วันแต่งงานก็ถูกกำหนดแล้ว ตราบใดที่จูรุ่ยแต่งงานกับหลี่เจียหมิง หลังจากนี้ชีวิตของจูรุ่ยจะต้องพบเจอความยากลำบากแน่นอน
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
จูเหลียนมีความสุขมากเมื่อคิดไปถึงชีวิตของจูรุ่ยที่ต้องย่อยยับ “ฉันมีความสุขมากที่ได้เห็นเธอแต่งงานกับหลี่เจียหมิง แม้เธอจะไม่ชอบเขาก็เถอะ… อ้อเธอชอบลูกพี่ลูกน้องของถังซวงใช่ไหมล่ะ? น่าเสียดายที่ชีวิตนี้เธอจะไม่มีวันได้อยู่กับผู้ชายที่รัก ฮ่าฮ่าฮ่า…”
จูรุ่ยขบฟันแน่นด้วยความโกรธ ใช้เรี่ยวแรงที่เหลือของตัวเองตะโกนลั่น “จูเหลียน นังสารเลว แกมันเลวเหมือนกับแม่ของแกไม่มีผิด”
เพียะ…
จูเหลียนเหวี่ยงมือตบหน้าจูรุ่ยทันที “จูรุ่ย หยุดน่ารำคาญได้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอเห็นดี” เธออยากจะลงมือเสียเต็มทน แต่เมื่อคิดว่าจูรุ่ยต้องเข้าพิธีหมั้น เธอจึงต้องยั้งมือไว้ก่อน “วันนี้ฉันจะยอมให้ก่อน แต่เธอห้ามกินข้าว!”
พูดจบ จูเหลียนก็จากไปและสั่งห้ามใครเอาอาหารเข้าไปให้จูรุ่ย
