ตอนที่ 503 ความหล่อได้ผลที่สุด
หลังจากเยี่ยมเยียนทุกคนเสร็จ พวกมู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนก็กลับหมู่บ้านเถาหยวน
ชีวิตในหมู่บ้านเถาหยวนสงบราบเรียบเช่นเคย แต่บรรยากาศกลับครึกครื้นเป็นพิเศษ
พวกเด็กๆ ก็ชอบหมู่บ้านเถาหยวนที่สุด
มู่เถาเยาพาตี้อู๋เปียนไปศูนย์วิจัยยาด้วยตลอด เพื่อวิเคราะห์เลือดของเธอกับตี้อู๋เปียน ดูว่าแตกต่างจากคนปกติอย่างไรหลังจากที่กินหญ้าพิษชีวิตเข้าไป
ใบทั้งเจ็ดของหญ้าพิษชีวิตยังอยู่ที่เผ่าหมาป่าพระจันทร์ เธอเองก็ไม่รีบร้อนวิจัยพวกมัน ทำเรื่องที่เมื่อก่อนอยากทำก่อน
ส่วนเรื่องการวิจัยหญ้าพิษชีวิตที่เป็นงานยากแบบนี้ก็รอให้เข้าร่วมการแข่งขันกีฬานานาชาติเสร็จก่อนค่อยเริ่ม พอถึงตอนนั้นก็จะทุ่มเทอย่างเต็มที่ได้
พอออกมาจากศูนย์วิจัยตี้อู๋เปียนก็ถามมู่เถาเยาที่อยู่ข้างๆ “ซาลาเปาน้อย ใกล้ปิดเทอมหน้าหนาวแล้ว พวกเราเข้าเขตป่าชั้นในไปเก็บสมุนไพรมาทำยาบำรุงเป็นของขวัญปีใหม่กันดีไหม” หลักๆ คืออยากพาเธอไปเก็บผลหมื่นปี
“รอปิดเทอมหน้าหนาวก่อน รอคุณลุงทั้งสองของตระกูลน่าหลาน คุณลุงตี้อู่กับพี่หลันฉือ พี่ถังถังมาค่อยเข้าไปพร้อมกัน”
อึม ยาที่ตัวเองไปเก็บมาทำเองย่อมดีกว่าคนอื่นให้
ตี้อู๋เปียน “…งั้นพวกเราสองคนเข้าไปรอบหนึ่งก่อน” ผลหมื่นปีใกล้สุกแล้ว!
เขาไม่อยากให้ทุกคนเห็นสิ่งวิเศษนี้
เดิมทีซาลาเปาน้อยก็รักการกิน มีของดีอะไรก็อยากแบ่งให้คนในครอบครัว ถ้าหลายคนรู้ จะแบ่งให้พวกเขาหรือไม่แบ่งกันล่ะ
มู่เถาเยา “พี่สามอยากเข้าไปหาอะไรหรือเปล่า”
“…ผลไม้ ตอนนี้เป็นฤดูหนาว ผลไม้ตามฤดูกาลที่กินได้มีไม่มาก ผลไม้หลงฤดูก็ไม่อร่อยเท่าฤดูของมัน พวกเราเข้าเขตป่าชั้นในไปเก็บผลไม้ตามฤดูกาลมาให้พวกคนแก่กินกันดีกว่า”
ซาลาเปาน้อยเป็นคนกตัญญู อะไรที่เกี่ยวข้องกับคนแก่เธอไม่มีทางปฏิเสธ
มู่เถาเยาพยักหน้าทันที “พี่สามเอาใจใส่จริงๆ ตอนนี้ผลไม้ตามฤดูกาลของหมู่บ้านเถาหยวนมีไม่เยอะ เขตป่าชั้นในมีพุทราเขียว ลูกฟิก กีวี ส้มและอื่นๆ พรุ่งนี้พวกเราไปเก็บกลับมาเยอะหน่อย”
ตอนนี้มีเจ้าขาวปุยช่วยเปิดทาง เข้าเขตป่าชั้นในก็ง่ายเหมือนเข้าสวนของตัวเอง
“อึม ซาลาเปาน้อย ตรุษจีนเธอกลับไปฉลองที่เผ่าใช่ไหม”
“อึม ปลายเดือนมีนาคมจะนั่งเครื่องบินตรงไปเมืองหลวง”
ตี้อู๋เปียนแอบปวดใจ
พอซาลาเปาน้อยไปเมืองหลวง พวกเซี่ยซิงเฉิน โจวซือหย่วนก็จะพากันเสนอหน้ามาทำคะแนน
“ซาลาเปาน้อย พรุ่งนี้พวกเราไปเก็บผลไม้ทางตอนใต้กันก่อน พอกลับมาค่อยไปฝั่งตะวันตก ผ่านฝูงไฮยีน่าทางตะวันตกไปจะมีทุ่งหญ้า ตรงนั้นไม่มีต้นไม้สูงบดบัง แสงแดดน่าจะถือว่าดีที่สุดของป่าเซียนโหยวหรือเปล่า พวกเราไปหาดูว่าจะมีดอกไม้สองชีวิตไหม”
เสี่ยวฉยงบอกว่าตรงทุ่งหญ้ามีต้นพืชที่ต้นพืชด้วยกันไม่รู้จักชื่อ พวกเขาต้องไปดูถึงจะรู้ว่าคืออะไร
ถึงแม้ร่างกายของเขาจะหายดีแล้ว แต่ก็ยังอยากได้บางอย่างเอาไว้ใช้ยามจำเป็นจะดีกว่า ก็เหมือนสมุนไพรที่ตอนนั้นสำนักแพทย์โบราณเก็บไว้ ต่อมาก็ได้ใช้ช่วยชีวิตปู่ทวดถังไม่ใช่เหรอ!
มู่เถาเยาพูดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “พี่สามโลภมากไปหน่อยแล้วนะ”
นี่เขาคิดว่าพอเจอหญ้าพิษชีวิตแล้วก็จะเจอดอกไม้สองชีวิตได้ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ
“…เธออยากรู้มาตลอดไม่ใช่เหรอว่าป่าเซียนโหยวมีหมาป่าหรือเปล่า หมาป่ากับไฮยีน่าชอบใช้ชีวิตอยู่ในทุ่งหญ้า…บางทีถ้าพวกเราไปแถวนั้นอาจเจอหมาป่าก็ได้ ยังไงพวกเราก็ยังไม่เคยไปแถวนั้น…”
มู่เถาเยาครุ่นคิดแล้วพยักหน้า “งั้นพวกเราลองไปดูหน่อย”
ตี้อู๋เปียนดีใจมาก ยิ้มกว้างเจิดจรัสยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ที่ตอนนี้โผล่อยู่กลางท้องฟ้า
มู่เถาเยาเคลิ้มไปชั่วขณะ
เฮ้อ นับตั้งแต่พี่สามหายดี ความหล่อก็พุ่งทะยานไม่หยุด
เมื่อก่อนตอนป่วยเธอไม่รู้สึกว่าเขาหล่อเลยสักนิด ตอนนี้ร่างกายหายดีแล้ว ลักษณะท่าทางของเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ขนาดเธอที่ไม่ใช่คนมองแต่เปลือกยังถูกสะกด…
สังเกตเห็นสีหน้าของมู่เถาเยา ตี้อู๋เปียนจึงยิ้มอีก
ยังไม่รู้ตัวไม่เป็นไร ขอแค่เธอชอบมองใบหน้าของเขาแบบนั้นก็หนีไปไหนไม่รอดหรอก!
มู่เถาเยากระแอม เขินอายเล็กน้อยแต่ก็แสร้งทำเป็นใจเย็นก้าวเท้าขึ้นหน้าเดินไปทางรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าของตัวเอง “พวกเรากลับไปกินข้าวกันเถอะ”
“อึม” ซาลาเปาน้อยน่ารักจริงๆ!
ตี้อู๋เปียนยิ้มตาหยีลูบศีรษะของมู่เถาเยา
ขึ้นนั่งบนรถ มู่เถาเยามองขายาวเก้งก้างของตี้อู๋เปียนที่ไม่รู้จะวางตรงไหน เธอแอบขำ “พี่สาม ไว้วันไหนลงเขาไปซื้อรถที่คันใหญ่หน่อยดีกว่า รถเล็กแบบนี้ไม่เหมาะกับพี่สามเท่าไร”
“ได้ ไว้วันไหนออกไปด้วยกัน” ช้อปปิ้ง กินของอร่อย ดูหนัง เดตกันให้สุดๆ ไปเลย!
ถึงแม้หมู่บ้านเถาหยวนก็มีโรงหนัง แต่ถ้าออกไปดูกันสองคนมันให้ความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน
“อึม”
ขณะขี่รถลมค่อนข้างแรง ทั้งสองคนจึงไม่ได้คุยอะไรกันอีก
กลับถึงบ้านตระกูลเย่ว์ ทุกคนเข้าครัวช่วยยกอาหารมาวางบนโต๊ะ
กินอาหารกลางวันกันอย่างครึกครื้น มู่เถาเยาจึงใช้โอกาสนี้บอกทุกคนว่าพรุ่งนี้จะเข้าเขตป่าชั้นใน
ไม่มีใครคัดค้าน
ตอนนี้มีเจ้าขาวปุยสัตว์วิเศษแล้ว ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป
หลังกินเสร็จมู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนก็กลับเรือนหลังน้อยของครอบครัวหยวนพร้อมพวกหยวนเหยี่ย
เนื่องจากมีกันอยู่ไม่กี่คน ระยะนี้จึงมากินข้าวที่บ้านตระกูลเย่ว์
ถึงแม้บ้านทั้งสองหลังจะค่อนข้างห่างกัน แต่ทุกคนสุขภาพแข็งแรง ชอบออกกำลังกาย มีวิชาตัวเบา ระยะทางแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา
คนแก่กับเด็กไปนอนกลางวัน เจ้าขาวปุยกับจิ้งจอกห้าสีถูกเยี่ยนหังกับอู๋ซวงยึดครอง มู่เถาเยาจึงไปสวนหลังบ้านดูดอกฉยงฮวากับตี้อู๋เปียน
ดอกเถียนซินก่อผลึกแล้ว มู่เถาเยาจึงเอามันไว้ที่หัวเตียง
“พี่สาม ดอกฉยงฮวาไม่เปลี่ยนเลยสักนิด! เหมือนเมื่อสามสี่ปีก่อนตอนที่ฉันเจอมันเลย”
“อึม ยี่สิบกว่าปีแล้วที่ไม่มีความเปลี่ยนแปลง”
“ดูท่าต่อไปพวกเราแก่ตายมันก็ยังไม่โตนะ”
“งั้นก็ให้มันอยู่ที่นี่ไปตลอด” ให้พวกลูกหลานคอยดู
“อึม ต้นอู่เลี่ยหวงเหลียนโตใช้ได้เลยนะ”
ตี้อู๋เปียนยิ้มพยักหน้า “ทุกอย่างในหมู่บ้านเถาหยวนดีหมด” โดยเฉพาะคน!
“แน่ล่ะ!” มู่เถาเยาแอบภูมิใจเล็กๆ
