ตอนที่ 1288 รับผิด
ทว่า นางรู้ดีว่าบุตรชายของนางคิดวิธีนี้ขึ้นมาเพราะต้องการปกป้องมารดาอย่างนาง เขาไม่อยากมอบตัวมารดาอย่างนางให้ต้าโจวดังนั้นจึงคิดวิธีนี้ขึ้นมาเพื่อปกป้องต้าเยี่ยนและนาง
พี่ชายของนางและเซียวหรงเหยี่ยนต่างไม่เห็นด้วยกับวิธีของอาลี่ดังนั้นไทเฮาจึงลดความหวาดระแวงในตัวเซียวหรงเหยี่ยนลงมาก
นางรู้ว่าการที่ไป๋ชิงเหยียนเดินทางไปยังซีเหลียงโดยไม่สนลูกน้อยที่เพิ่งคลอดออกมาทั้งสองคนของตัวเอง การที่หญิงสาวยกทัพมาประชิดชายแดนต้าเยี่ยนและการที่ส่งขันทีข้างกายขอตัวเองไปเค้นเอาคำตอบจากเซียวหรงเหยี่ยนทำให้เซียวหรงเหยี่ยนผิดหวังในตัวไป๋ชิงเหยียนมาก
ไทเฮาเชื่อว่าต่อให้เซียวหรงเหยี่ยนแต่งงานกับไป๋ชิงเหยียนแล้ว ทว่า ในใจของเขาเห็นต้าเยี่ยนสำคัญเป็นอันดับหนึ่งเสมอ มิเช่นนั้นตอนที่อาลี่เสนอเรื่องการรวมสองแคว้นเป็นหนึ่งอาเหยี่ยนคงเห็นด้วยกับอาลี่ไปแล้ว จากนั้นเขาคงลอบช่วยเหลือไป๋ชิงเหยียนให้ได้ต้าเยี่ยนไปครอบครอง เช่นนี้ใต้หล้าแห่งนี้ก็จะตกเป็นของลูกๆ ของเขาแล้ว
ไทเฮาน้ำตาคลอ นางซาบซึ้งที่มู่หรงลี่คิดนำแคว้นทั้งแคว้นไปพนันเพื่อปกป้องนาง ขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดต่ออาเหยี่ยนเช่นกัน ความรู้สึกมากมายถาโถมขึ้นในใจไทเฮา
นางเดินเข้าไปในตำหนักด้วยมาดของไทเฮา จากนั้นกล่าวขึ้นเสียงหนักแน่น
“ข้าเป็นคนทำเรื่องทรยศต้าโจวเอง หากต้าโจวต้องการคนรับผิดชอบเรื่องนี้ก็เชิญส่งไทเฮาอย่างข้าไปให้ต้าโจวได้เลย! ข้ายินดีตาย ทว่า จะไม่ยอมทนเห็นฝ่าบาทนำแคว้นต้าเยี่ยนไปเสี่ยงเดิมพันกับต้าโจวแน่นอน!”
เมื่อเหล่าขุนนางเห็นไทเฮาเดินเข้ามาในตำหนักจึงพากันทำความเคารพ
แม้แต่เซียวหรงเหยี่ยนก็ลุกขึ้นทำความเคารพไทเฮาเช่นเดียวกัน
มู่หรงลี่เห็นมารดาเดินเข้ามาในตำหนัก เมื่อขุนนางและท่านอาเก้าทำความเคารพมารดาเสร็จ มู่หรงลี่จึงโค้งกายคำนับบ้าง
ไทเฮามองดูเซียวหรงเหยี่ยนและมู่หรงลี่ที่นั่งอยู่บนแทนสูงแวบหนึ่ง นางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกแล้วกล่าวขึ้น
“รบกวนทุกท่านออกไปรอด้านนอกตำหนักสักครู่ ข้าจะเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทเอง”
ไทเฮากล่าวจบเหล่าขุนนางจึงพากันทยอยออกไปจากตำหนักทันที
ขณะที่จงสิงเสี่ยวจะเดินจากไปไทเฮาจึงกล่าวขึ้น “ท่านอยู่ก่อน…”
“พ่ะย่ะค่ะ!” จงสิงเสี่ยวรีบโค้งกายคำนับพลางรับคำ
ไม่นานในตำหนักก็เหลือเพียงไทเฮา มู่หรงลี่ เซียวหรงเหยียน มู่หรงผิงและจงสิงเสี่ยว
ขุนนางที่อยู่ด้านนอกตำหนักต่างถกเถียงกันไม่หยุด พวกเขานึกไม่ถึงว่าไทเฮาจะสมคบคิดกับซีเหลียงทรยศต้าโจวจริงๆ ต้าโจวดูแลต้าเยี่ยนอย่างดีตอนที่พวกเขาเป็นแคว้นพันธมิตรกัน หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไปต้าเยี่ยนคงกลายเป็นแคว้นไร้สัจจะไร้ศีลธรรมขึ้นมาทันที
ภายในตำหนักเมื่อขุนนางทุกคนออกไปหมดแล้ว น้ำตาของไทเฮาไหลพรากลงมาทันที
“อาลี่เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไรถึงได้เสนอวิธีเช่นนี้ออกมา!”
ไทเฮาเดินจับชายกระโปรงขึ้นไปยังบันไดบนแท่นสูงพลางกล่าวขึ้น
“เจ้ากล้าขัดแม้กระทั่งคำของท่านอาเก้าและท่านลุงของเจ้า อาลี่…เจ้าปีกกล้าขาแข็งแล้วจริง!”
“ไทเฮาเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทหน่อยเถิด” เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวขึ้นช้าๆ
“ผู้อื่นไม่รู้ว้าต้าเยี่ยนมีอย่างทุกวันนี้ได้อย่างไร ทว่า ไทเฮาทราบดีว่าเสด็จพี่ทุ่มเทเพื่อแคว้น ข้าทุ่ม…”
เซียวหรงเหยี่ยนชะงักคำกล่าวไปครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวต่อ
“ชาวบ้านทุ่มเทและเสียสละเพื่อแคว้นมากเพียงใด ไทเฮาคงทราบดีกว่าฝ่าบาท!”
ไทเฮาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าสามีของนางทุ่มเทเพื่อแคว้นนี้มากเพียงใด เซียวหรงเหยี่ยนยิ่งทุ่มเทและเสียสละเพื่อแคว้นนี้มากเพียงใด…เขาเสี่ยงอันตรายเพื่อแคว้นนี้แทบทุกวัน ไหนจะยังชาวบ้านต้าเยี่ยนเหล่านั้นอีก
ไทเฮามองไปทางเซียวหรงเหยี่ยนพลางพยักหน้าให้เขาทั้งน้ำตา
“อาเหยี่ยน ลำบากเจ้าแล้ว…พี่รู้ว่าเจ้าลำบากเพื่อแคว้นนี้มามาก อาลี่กล่าวเช่นนี้ออกมาถือเป็นการทำร้ายจิตใจของเจ้ามาก พี่จะตำหนิอาลี่ให้เจ้าเอง เจ้าอย่าใส่ใจคำกล่าวของอาลี่เลยนะ!”
“ท่านอาเก้าไม่เห็นด้วยกับวิธีของข้าแล้วท่านอาเก้ามีวิธีที่ดีกว่านี้หรือไม่ขอรับ!”
มู่หรงลี่รวบรวมความกล้าหันไปถามเซียวหรงเหยี่ยนเสียงดังราวกับกำลังเดือดดาลเต็มที่
“หากท่านอาเก้ามีวิธีแก้ปัญหาของต้าเยี่ยนในตอนนี้ได้ดีกว่าวิธีของอาลี่ อาลี่ยินดียกบัลลังก์แห่งนี้ให้ท่านอาเก้า อาลลี่จะไม่ขอเป็นจักรพรรดิของต้าเยี่ยนอีกต่อไปขอรับ!”
“อาลี่!” ไทเฮาเงื้อมือขึ้นสูงพลางจ้องหน้าบุตรชายด้วยความโมโห ทว่า สุดท้ายก็ตบใบหน้าของบุตรชายไม่ลง
นางนึกถึงตอนที่นางพลั้งมือตบหน้าบุตรชายฉาดใหญ่ด้วยความโมโหจนเสียสติในตอนนั้นแล้วยังรู้สึกผิดไม่หาย นางได้แต่กำมือที่เงื้อขึ้นสูงแน่นพลางหันหน้าหนีบุตรชาย จากนั้นกล่าวเสียงเข้มงวด
“ขอโทษท่านอาเก้าของเจ้าเดี๋ยวนี้ หากต้าโจวยกทัพมาประชิดชายแดนของต้าเยี่ยนเพื่อต้องการการชดใช้…แม่จะเดินทางไปรับผิดกับต้าโจวที่เมืองหลวงของต้าโจวเอง!”
จงสิงเสี่ยวได้ยินเช่นนี้ใจของเขากระตุกวูบทันที
“เสด็จแม่…” มู่หรงผิงเอ่ยเรียกไทเฮาออกมาอย่างเป็นกังวล
“ข้าเป็นคนสร้างปัญหานี้ขึ้นเอง ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบเองคนเดียว ศักดิ์ศรีของข้าเพียงคนเดียวเทียบไม่ได้กับศักดิ์ศรีของต้าเยี่ยนทั้งแคว้นแม้แต่น้อย”
ไทเฮากล่าวถ้อยคำนี้ออกมาอย่างพร้อมไปตายที่ต้าโจว ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่มีทางปล่อยให้อาลี่ใช้วิธีเช่นนั้นจัดการปัญหาในตอนนี้เด็ดขาด
หากวันหน้าต้าเยี่ยนแพ้เดิมพันจนสูญเสียแคว้นไป นางจะมีหน้าไปพบสามีที่ล่วงลับไปแล้วของนางได้อย่างไร
สาเหตุทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะนางเพียงคนเดียว อาลี่ต้องการใช้วิธีนี้เพื่อปกป้องแม่อย่างนาง!
“การส่งเสด็จแม่ไปถึงจะเรียกว่าเหยียดหยามศักดิ์ศรีของต้าเยี่ยนพ่ะย่ะค่ะ! คนทั่วใต้หล้าจะรับรู้ว่าแคว้นต้าเยี่ยนคือแคว้นที่ไร้สัจจะและคุณธรรม!” มู่หรงลี่กล่าวด้วยถ้อยคำรุนแรง
“ไทเฮา!” จงสิงเสี่ยวรีบเดินเข้าไปหาไทเฮาก่อนที่นางจะระเบิดอารมณ์ออกมาอีกครั้ง
“การส่งไทเฮาไปรับผิดกับต้าโจวถือเป็นความอัปยศอย่างใหญ่หลวงของแคว้นต้าเยี่ยนพ่ะย่ะค่ะ การทำเช่นนี้เท่ากับเป็นการยอมรับว่าต้าเยี่ยนแทงข้างหลังต้าโจวจริงๆ คนทั่วใต้หล้าจะคิดว่าฝ่าบาทอกตัญญูถึงขั้นส่งมารดาของตัวเองไประงับความโกรธของต้าโจว ผู้อื่นจะมองราชวงศ์ต้าเยี่ยนของพวกเราเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ ราชวงศ์จะหมดความน่าเกรงขามในสายตาของชาวบ้านทันทีพ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วเจ้ามีวิธีใดที่ดีกว่านี้อีกหรือไม่!” น้ำเสียงของไทเฮาสะอื้นอย่างสิ้นหวัง
“มีวิธีที่ดีกว่านี้อีกหรือไม่ ต่อให้ข้าตายไปก็มิเป็นอันใด ทว่า พวกเราจะสูญเสียต้าเยี่ยนไปไม่ได้เด็ดขาด”
สิ่งสำคัญคือไทเฮาไม่เชื่อว่าไป๋ชิงเหยียนจะกล้าสังหารนาง
“กั๋วจิ้วเหย่กล่าวถูกแล้ว…”
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวขึ้นช้าๆ นี่แทบจะเป็นครั้งแรกที่เขามีความเห็นตรงกับจงสิงเสี่ยว
“หากพวกเรามอบตัวไทเฮาให้ต้าโจว คนภายนอกไม่เพียงจะเห็นพวกเราเป็นคนไร้สัจจะเท่านั้น พวกเขายังจะกังขาในราชวงศ์ต้าเยี่ยนอีกด้วย นี่ไม่เป็นผลดีต่อต้าเยี่ยนสักนิด”
“หากข้าเดินทางไปยังต้าโจวจริงๆ ข้าจะเป็นของร้อนในมือของไป๋ชิงเหยียน”
หน้าอกของไทเฮาสั่นไหวอย่างรุนแรง นางมีแผนการในใจแล้วจริงกล่าวออกมาตามที่คิด
“หากไป๋ชิงเหยียนสังหารข้าชาวเมืองต้าเยี่ยนจะเดือดดาลขึ้นทันที ถึงเวลานั้นหากไป๋ชิงเหยียนยังคิดทำสงครามกับต้าเยี่ยนอีก คนต้าเยี่ยนต้องลุกขึ้นมาต่อต้านนางอย่างสุดชีวิตแน่นอน”
