บทที่ 51 เมื่อต้องการจะกลับแต่หลิวเปียวกีดขวาง
เมื่อเจียงฮ่าวได้รับบอลมาแล้ว หลิวเปียวที่ตั้งตัวได้ก็ได้ไล่หลังเจียงฮ่าวมาติดๆ
แต่เจียงฮ่าวนั้นเมื่อได้ลูกบอลมาแล้วก็ทำการยิงลูกไปยังห่วงในทันที
“ฝุ่บบบบบ”
นี่คือเสียงของลูกบอลที่ถูกยิงเข้าห่วงอย่างแม่นยำ
ผู้คนในสนามที่เชียรทีมนักกีฬาอุทานออกมาอย่างดั่งลั่น
แต่กับนักเรียนห้องแปดนั้น กลับตะโกนเชียรออกมาดังก้องอย่างต่อเนื่อง
“เจียงฮ่าว เจียงฮ่าว …..”
หลิวเปียว ที่ก่อนหน้านี้ที่ได้รับเสียงเชียร์ไปอย่างล้นหลามนั้น ในตอนนี้แสดงออกมาด้วยท่าทางที่ไม่สู้ดีนัก นั่นก็เพราะในตอนนี้ผู้คนมากมายกำลังดูเขาอยู่
มันได้ตรงไปหาเจียงฮ่าว ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างอวดตน
“ไอ้เวร นี่เพราะว่าฉันไม่เอาจริงหรอกนะแกถึงได้คะแนนไป ถ้าฉันเอาจริงขึ้นมาพวกแกคงได้แค่ 0 คะแนนเท่านั้น ฉันล่ะไม่อยากเห็นเด็กอ่อนต้องมานั่งร้องไห้แงๆหว่ะ ฮ๋าฮ๋าฮ่า”
อย่างไรก็ตาม คำพูดของหลิวเปียวนั้นเจียงฮ่าวหาได้สนใจไม่ เขาทำเพียงหัวเราะออกมาสั้นๆหนึ่งทีโดยไม่พูดอะไรออกมา
คราวนี้เป็นตาทีมของโจวหยูเป็นฝ่ายบุกบ้าง ทันทีที่บอลอยู่ในมือของโจวหยู เขาโดนผู้เล่นอีกฝั่งขวางเอาไว้ในทันที
เจียงฮ่าวที่เห็นสภาพของโจวหยูในตอนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะโดนหลิวเปียวตามประกบ เมื่อได้จังหวะ เขาก้าวออกไปทางขวาและสลัดหลิวเปียวหลุดออกไปได้อย่างง่ายดาย หลังจากหลุดออกมาแล้ว เขาก็ได้ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนที่จะวิ่งต่อไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้หลิวเปียวที่กำลังมองอย่างอึ้งๆมองต่อไป
เมื่อโจวหยูเห็นเจียงฮ่าวว่างแล้ว ด้วยเป้าหมายในครั้งนี้ มีเพียงการทำคะแนนเท่านั้น โจวหยูจึงเลือกที่จะส่งบอลไปยังเจียงฮ่าว โดยไม่สนใจอีกต่อไปว่าใครจะว่าเขาไม่มีฝีมือยังไงก็ตาม
เจียงฮ่าวเมื่อได้บอลมาแล้ว เขาก็ได้เลี้ยงบอลหลบคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไหลลื่น โดยมีหลิวเปียวที่ได้สติวิ่งตามมาอย่างบ้าคลั่ง
เมื่อเห็นว่าระยะกำลังดี เจียงฮ่าวก็ไม่ลังเลที่จะยิงลูกลงห่วงไป
“เคร้งงงง”
คราวนี้เป็นเสียงของเจียงฮ่าวที่ได้ใช้มือไปสะกิดโดนห่วงเล็กเผื่อส่งลูกให้ไหลลงห่วงผ่านตาข่ายไปอย่างง่ายดาย
เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้คนในสนามส่งเสียงกันอย่างดังลั่น
“หวา……………..”
“เจียงฮ่าว เจียงฮ่าว เจียงฮ่าว….”
ฉากที่เกิดขึ้นนี้ทำให้แม้แต่คนที่ไม่รู้ว่าบาสเก็ตบอลเขาเล่นกันยังไงก็ยังต้องตกตะลึง
โจวหยูและพวกได้แสดงออกถึงความตื่นเต้นอย่างที่สุด พวกเขาวิ่งไปแสดงความซูฮกต่อเจียงฮ่าวในทันที
หลิวเปียว ในตอนนี้กำลังยืนอึ้งกับฉากที่เห็นอยู่นิ่งๆ
นั่นก็เพราะ การแย่งลูกแบบนี้นั้น กับคนอย่างมันที่ฝึกบาสเก็ตบอลมานานหลายปีก็ยังทำไม่ได้
เสียงเชียร์ของผู้คนในสนามในตอนนี้ยิ่งทำให้ใบหน้าของมันนั้นยิ่งยับย่นยิ่งขึ้น ตัวมันนั้นพยายามจะข่มใจตัวเอง ให้คิดไปเพียงว่านี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น
แต่ยิ่งเจียงฮ่าวเริ่มเล่นเข้าขากับโจวหยูและคนอื่นๆในทีมมากเท่าไหร่ เจียงฮ่าวก็ยิ่งเฉิดฉายมากขึ้นเท่านั้น นั่นก็เพราะเขานั้นไม่ว่าจะวิ่งแบบสั้นๆ หรือวิ่งแบบยาวๆ เขานั้นก็สามารถครองบอลและหลบหลีกฝ่ายตรงข้ามได้อย่างไม่ยากเย็น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขานั้น ใช้มือเพียงมือเดียวในการแย่งบอลในแต่ละครั้ง
ด้วยการคลื่อนไหวที่ไหลลื่นระดับนี้หากจะได้เห็นแล้วก็คงจะมีแต่ในการแข่งขันกีฬาระดับนานาชาติเป็นอย่างต่ำ ไม่มีทางเลยที่ฝีมือระดับนั้นจะมาให้เห็นง่ายๆในสนามเล็กๆแบบนี้ นี่ทำให้ทักษะการเล่นของเจียงฮ่าวนั้น ดูทรงพลังมากกว่าที่ควรจะเป็น
และยิ่งการแข่งขันดำเนินไปมากขึ้นเท่าไหร่ จำนวนผู้เขาชมการแข่งขันกีฬานี้ก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น แม้แต่ซง่หว่านเอ๋อที่ไม่ค่อยได้สนใจอะไรก็ยังมาเพราะว่าเธอได้ยินเรื่องนี้เข้า
เละเมื่อซ่งหว่านเอ๋อได้ยินเพื่อนร่วมห้องของเธอบอกว่าเจียงฮ่าวนั้นหล่อเหลาและเท่ นี่ทำให้ซ่งหว่านเอ๋อนั้นกลับภูมิใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ
ตอนนี้ทีมนักกีฬาโรงเรียนนั้นต่างเริ่มปาดเหงื่ออันชุ่มโชกไปมากมายหลายครั้งแล้ว แม้แต่หลิวเปียวที่ทำหน้าที่ประกบเจียงฮ่าวเองก็รู้สึกฮืดขึ้นคอราวกับกินฝุ่นดินไปก็ไม่ปาน เขาเหนื่อยมากจนเผลอลิ้นห้อยราวกับลูกหมาตัวน้อยๆเลยทีเดียว
และนี่เองทำให้โจวหยูและคนอื่นในทีมเข้าใจในที่สุดว่าทำไมเจียงฮ่าวถึงได้มั่นใจในตัวเองนัก
ด้วยเทคนิคการเล่นขนาดนี้จะบอกว่าพวกเขาและเจียงฮ่าวนั้นอยู่กันคนละโลกก็ไม่แปลกเลยแม้แต่น้อย
และเป็นตอนนี้เองที่เสียงนกหวีดได้ดังขึ้น เป็นการหมดเวลาการแข่งขัน
ในตอนนี้เมื่อทุกคนได้เห็นคะแนนบนป้ายที่แสดงเอาไว้ว่า 100:6 จึงทำให้พวกเขานั้นตื่นเต้นอย่างออกนอกหน้า
นักเรียนห้องแปดและคนในทีมต่างวิ่งกรูเข้ามาแล้วจับเจียงฮ่าวยกโยนขึ้นฟ้าในทันที
กับฉากที่เกิดขึ้นนี้ เมื่อเทียบกับกองเชียร์ของทีมนักกีฬาแล้ว พวกเขานั้นกลับตกอยู่ในสภาพเงียบงัน
กองเชียรห้องแปดทุกคนในตอนนี้หลังจากโยนเจียงฮ่าวจนหนำใจแล้วก็ค่อยๆปล่อยเขาลงสู่พื้นและเตรียมที่จะกลับห้องของตน
แต่ในตอนนั้นเอง หลิวเปียวและพวกได้มาขวางทางกลับของพวกเจียงฮ่าว
ทุกคนในตอนนี้ต่างก็คิดว่าหลิวเปียวนั้นเป็นพวกเกมจบคนไม่จบและต้องการคิดที่จะแก้แค้นเจียงฮ่าวและพวก
เมื่อคิดได้ดังนั้น ทุกๆคนได้ทำการล้อมรอบเจียงฮ่าวเอาไว้เพื่อไม่ให้โดนเล่นงาน พร้อมกับจ้องมองหลิวเปียวและพวกอย่างเอาเรื่องและได้พูดในสิ่งที่คิดออกมา
“เฮ้ย หลิวเปียว นี่แกยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้จนคิดจะเล่นนอกเกมใช่รึเปล่า”
“ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ ไอ้เวรนี้เป็นพวกโตแต่ตัวไม่มีสมองอยู่แล้ว คนแบบนี้ไม่ยอมเสียหน้าง่ายๆอย่างแน่นอน”
“เข้ามาเลยไอ้เวรเอ๊ย ไม่ว่ายังไงก็ตามพวกเราก็สู้ไม่ถอยหรอกเว้ย ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพวกแกจะรอดไปได้โดยไม่ได้แผลกับคืนไปซะบ้างเมื่อต้องเจอคนมากมายขนาดนี้ ต่อให้แกจะตัวใหญ่เป็นหมีควายก็ตาม”
“….”
