ตอนที่ 1426 วางแผน
หากไป๋ชิงผิงรู้ไม่ทันบุตรสาวของนางจะได้ชื่อว่าสังหารบิดาของตัวเองทันที หนทางข้างหน้าของนางคงจบสิ้นแน่!
ไป๋ชิงเหยียนนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวขึ้น
“ผูหลิ่วคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยหรือไม่”
หากไป๋ชิงเหยียนจำไม่ผิดผูหลิ่วคนนั้นเป็นคนฉลาดมาก ทว่า ไป๋ชิงเหยียนกลัวว่าเมื่อผูหลิ่วตั้งท้องอาจทำให้นางใช้ความฉลาดในทางที่ผิดได้
“ไป๋ชิงผิงกำลังสืบอยู่พ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ผูหลิ่วกำลังตั้งครรภ์ ไป๋ชิงผิงจึงสั่งให้คนกักบริเวณนางให้อยู่แต่ในเรือนของตัวเองเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”
เว่ยจงกล่าว
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า หวังว่าผูหลิ่วจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
“องค์ชาย!”
ลูกน้องของหานเฉิงอ๋องวิ่งเข้าไปในห้องหนังสือของหานเฉิงอ๋องอย่างรวดเร็ว เขาเห็นหานเฉิงอ๋องกำลังสวมชุดเกราะผ่านทางฉากกั้นจึงรีบกำหมัดคารวะแล้วกล่าวขึ้น
“กระหม่อมได้ยินว่าวันนี้องค์ชายจะออกทะเลไปกับทหารเรือด้วย องค์ชายได้โปรดพิจารณาอีกทีเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
ตอนนี้ทหารเรือของตงอี๋หาเรื่องพวกเขาไม่หยุดหย่อน จักรพรรดินีแห่งต้าโจวสั่งให้ทหารเรืออย่างพวกเขาคุ้มกันชาวประมงไปหาปลากลางทะเล ทุกครั้งที่พวกเขาออกไปพวกเขาไปด้วยใจที่พร้อมตาย หลายครั้งที่เผชิญหน้ากับฝ่ายนั้นจนเกือบทำสงครามกันขึ้นมาจริงๆ ทหารสองกองทัพยืนตะโกนด่าอีกฝ่ายอยู่บนกาบเรือของตัวเองจนเกือบจะยิงธนูใส่อีกฝ่าย
ความจริงทหารเรืออย่างพวกเขาอยากให้เกิดสงครามขึ้นมาจริงๆ หากทำสงครามขึ้นมากองทัพไป๋และกองทัพของต้าโจวที่ไม่เคยพ่ายแพ้มาก่อนจะได้เห็นความสามารถของพวกเขาเสียบ้าง!
ทว่า หานเฉิงอ๋องกลับอยากออกเรือไปกับทหารเรือในตอนที่รอบกายมีแต่อันตรายเช่นนี้ ทหารเก่าของต้าเหลียงอย่างพวกเขาจะวางใจได้อย่างใดกัน!
หานเฉิงอ๋องสวมเสื้อเกราะเสร็จจึงเดินออกมาจากฉากกั้น เขาก้มหน้าจัดเกราะที่แขนของตัวเองให้เข้าที่ จากนั้นกล่าวขึ้น
“ออกเรือไปแค่สามสี่วัน อย่างมากก็แค่หกวัน ข้าจะถือโอกาสนี้ดูว่าแคว้นตงอี๋จะเหิมเกริมไปถึงเมื่อใดกัน ตอนนี้ใต้เท้าหลิ่วอยู่ในแคว้นตงอี๋ แคว้นตงอี๋กำลังจะผลัดเปลี่ยนแผ่นดิน พวกเขาไม่น่ากล้าทำสงครามกับต้าโจวในตอนนี้หรอก เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”
ลูกน้องของหานเฉิงอ๋องเห็นท่าทีไม่สะทกสะท้านของหานเฉิงอ๋องจึงได้แต่ขบกรามแน่นแล้วกล่าวขึ้น
“องค์ชาย เป็นเพราะความปากเสียของแม่ทัพเฉิงหย่วนจื้อของกองทัพไป๋ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ องค์ชายถึงได้…”
หานเฉิงอ๋องเงยหน้ามองไปทางลูกน้องของตัวเองด้วยแววตาเคร่งขรึมทันทีโดยไม่รอให้ลูกน้องกล่าวจบ
“เจ้ากำลังยุแยงให้สองฝ่ายแตกแยกกันอย่างนั้นหรือ!”
“กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ!”
ลูกน้องของหานเฉิงอ๋องรีบคุกเข่าลงบนพื้นทันที
แม่ทัพเฉิงหย่วนจื้อของกองทัพไป๋เป็นคนอารมณ์ร้อน เมื่อได้ยินว่าทหารตงอี๋มาก่อกวนทหารต้าโจวหลายครั้งจึงเอาแต่ตะโกนบอกว่าจะทำสงครามกับฝ่ายนั้นด้วยความโมโห ทว่า หานเฉิงอ๋องห้ามไว้ทุกครั้ง เฉิงหย่วนจื้อที่เดิมทีดูถูกหานเฉิงอ๋องอยู่แล้วจึงยิ่งเดือดดาลมากขึ้นกว่าเดิม ทว่า เขาไม่มีที่ระบายจึงได้แต่ด่าว่าหานเฉิงอ๋องคือคนโง่ขี้ขลาด
ทหารเก่าของต้าเหลียงเริ่มทนไม่ไหว พวกเขาคิดว่าเฉิงหย่วนจื้อกำลังแดกดันเรื่องที่หานเฉิงเคยยอมจำนนต่อจักรพรรดินีต้าโจวจึงเกือบตีกันหลายครั้ง
สุดท้ายหานเฉิงอ๋องออกมาห้ามทั้งสองฝ่าย หานเฉิงอ๋องถามพวกเขาว่ายังไม่ได้ทำสงครามกับแคว้นตงอี๋ก็จะตีกันเองก่อนแล้วอย่างนั้นหรือ
เรื่องนั้นผ่านไปได้ไม่กี่วันหานเฉิงอ๋องก็จะออกทะเลไปกับพวกเขาเช่นนี้ ลูกน้องของหานเฉิงอ๋องจึงคิดว่าหานเฉิงอ๋องทนถูกกองทัพไป๋และกองทัพต้าโจวรังแกไม่ไหว
“ตอนนี้กองทัพทหารเรือของพวกเราใช้เสบียงของต้าโจวดังนั้นพวกเราคือทหารของต้าโจว ไม่ว่ากองทัพไป๋หรือกองทัพเรือของพวกเราก็ล้วนเป็นกองทัพของแคว้นเดียวกัน พวกเราปิดประตูทะเลาะกันเองภายในเพียงเล็กน้อยมิเป็นอันใด ทว่า หากพวกเราต้องทำสงครามกับตงอี๋ขึ้นมาจริงๆ…แม้กองทัพไป๋จะไม่ถนัดสงครามทางทะเล ทว่า พวกเขาคือกองหลังสำคัญของพวกเรา อย่างน้อยพวกเราก็สามารถต่อสู้กับศัตรูได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องเป็นห่วงชีวิตของชาวบ้านแถบชายฝั่ง!”
“กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ลูกน้องของหานเฉิงอ๋องขมวดคิ้วแน่น แม้ปากจะบอกว่าผิดไปแล้ว ทว่า ใจของเขาไม่ได้คิดเช่นนั้น
“ข้าจะออกทะเลไปดูท่าทีของแคว้นตงอี๋ เอาแต่ฟังจากปากของผู้อื่นข้าไม่ค่อยสบายใจเท่าใดนัก ข้าต้องเห็นกับตาของตัวเองจะได้เตรียมแผนรับมือได้”
หานเฉิงอ๋องกล่าวพลางพยุงร่างของลูกน้องให้ลุกขึ้น จากนั้นกล่าวเสียงอ่อนลง
“ช่วงที่ข้าไม่อยู่ข้าฝากเจ้าดูแลทหารเรือที่เหลือด้วย อย่าปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกับพวกเดียวกันเด็ดขาด จงจำไว้ให้ดีว่ากองทัพไป๋เดินทางมาเพื่อปกป้องชาวบ้านแถบชายฝั่ง พวกเรามีเป้าหมายเดียวกัน!”
“กระหม่อมจะจำไว้พ่ะย่ะค่ะ!”
“เอาล่ะ เลิกทำหน้ายุ่งเช่นนี้ได้แล้ว อีกหกวันข้าจะกลับมา หากช่วงที่ข้าไม่อยู่เกิดปัญหาขึ้นกับกองทัพเรือข้าจะมาเอาผิดกับเจ้า!”
หานเฉิงอ๋องเพิ่งเดินไปถึงค่ายทหารของกองทัพเรือและกำชับกับทหารในค่ายได้ไม่นานก็ได้ยินทหารรายงานว่าแม่ทัพเฉิงหย่วนจื้อและไช่จื่อหยวนที่ปรึกษาของกองทัพมายังค่ายทหาร
หานเฉิงอ๋องรีบออกไปต้อนรับด้วยตัวเอง
เฉิงหย่วนจื้อในชุดนักรบเดินอยู่ข้างไช่จื่อหยวน เมื่อเห็นหานเฉิงอ๋องเดินออกมาต้อนรับอย่างไม่วางมาดอ๋องเฉิงหย่วนจื้อจึงยกมือคารวะหานเฉิงอ๋องอย่างไว้หน้า
“หานเฉิงอ๋อง!”
“ไช่เซียนเซิง แม่ทัพเฉิง!”
ใบหน้าของหานเฉิงอ๋องเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“หานเฉิงอ๋อง…”
ไช่จื่อหยวนทำความเคารพหานเฉิงอ๋องยิ้มๆ จากนั้นกล่าวขึ้น
“แม่ทัพเฉิงได้ยินว่าหานเฉิงอ๋องจะออกทะเลไปคุ้มกันชาวประมงเหล่านั้นจึงอยากตามไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“ไช่เซียนเซิง! ท่านไม่ต้องช่วยกล่าวแทนข้าหรอก!”
เฉิงหย่วนจื้อเป็นคนตรงไปตรงมา เขากำหมัดคารวะหานเฉิงอ๋อง
“หานเฉิงอ๋อง ข้าเฉิงหย่วนจื้อเป็นเพียงคนหยาบที่ทำเป็นแต่สงคราม หากก่อนหน้านี้ข้ากล่าววาจาไม่เข้าหูไปบ้างหวังว่าหานเฉิงอ๋องจะไม่ถือสา! วันนั้นหลังกลับไปข้าถูกไช่เซียนเซิงสั่งสอนอย่างหนัก ไช่เซียนเซิงได้ยินว่าหานเฉิงอ๋องจะไปออกทะเลกับทหารเรือจึงอยากให้ข้าตามไปด้วย ข้าจะได้รู้ว่าทหารเรือเหล่านี้ลำบากเพียงใด ข้าจึงมาที่นี่กับไช่เซียนเซิง!”
แม่ทัพของหานเฉิงอ๋องที่เดินตามหลังหานเฉิงอ๋องมาด้วยได้ยินคำกล่าวนี้จึงรู้สึกพอใจขึ้นมาก
ที่ปรึกษาของกองทัพไป๋ผู้นี้เป็นคนรู้ความจริงๆ การเป็นทหารเรืออย่างพวกเขาไม่ใช่เรื่องง่าย ทว่า แม่ทัพเฉิงหย่วนจื้อผู้นั้นกลับเอาแต่ด่าว่าพวกเขากลัวตาย ควรให้แม่ทัพเฉิงไปเรียนรู้ความลำบากบนท้องทะเลกับหานเฉิงอ๋องจริงๆ
“แม่ทัพเฉิงเป็นคนตรง!”
หานเฉิงอ๋องกล่าวยิ้มๆ
ไช่เซียนเซิงได้แต่กล่าวยิ้มๆ
“เมื่ออยู่บนเรือแม่ทัพเฉิงจะเชื่อฟังคำสั่งของหานเฉิงอ๋องทุกอย่าง หากแม่ทัพเฉิงไม่ยอมทำตามคำสั่งของหานเฉิงอ๋อง หานเฉิงอ๋องจดไว้ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ พวกเราทำอันใดเขาไม่ได้ ทว่า ฝ่าบาททรงกำราบเขาได้พ่ะย่ะค่ะ!”
หานเฉิงอ๋องกล่าวยิ้มๆ
“เรื่องวันนั้นเป็นเพียงการเข้าใจผิด ข้ารู้ว่าแม่ทัพเฉิงไม่ได้คิดเช่นนั้นจริงๆ”
ไช่จื่อหยวนพยักหน้ายิ้มๆ จากนั้นหันไปทางเฉิงหย่วนจื้อ
“แม่ทัพเฉิงยังจำเรื่องที่ถูกฝ่าบาทสั่งโบยที่ประตูอู่เต๋อได้ใช่หรือไม่ เมื่อขึ้นไปบนเรือจงเชื่อฟังคำสั่งของหานเฉิงอ๋องนะ”
“ไช่เซียนเซิงไม่ต้องเป็นห่วง ยังจำได้ดี”
เฉิงหย่วนจื้อกล่าว
แม่ทัพที่อยู่ด้านหลังหานเฉิงได้แต่สงสัยว่าเหตุใดแม่ทัพเฉิงหย่วนจื้อถึงถูกจักรพรรดินีของต้าโจวสั่งโบย
ทว่า ยิ่งต้าโจวไม่กล่าวให้ชัดเจนเท่าใดทหารเรือเก่าของต้าเหลียงก็ยิ่งอยากรู้มากเท่านั้น พวกเขาต้องหาทางสืบเรื่องนี้ให้รู้แน่ชัดอย่างแน่นอน
ไช่จื่อหยวนเดาใจพวกเขาออกจึงวางแผนเรื่องนี้ไว้หมดแล้ว
