บทที่ 152 แม้แต่ออสก้าก็ยังต้องติดค้างรางวัลเอาไว้
เจียงฮ่าวเองก็อ่านชายหนุ่มคนนี้ออกได้ในทันที
“เชื่อคนแบบแกก็บ้าล่ะ”
อย่างไรก็ตาม เขาย่อมแสดงละครต่อไป
ในตอนนี้ เจียงฮ่าวแกล้งจ้องมองไปยังเหรียญตรารูปเสืออีกครั้ง
เขากัดฟันตัวเองแล้วทําท่าคิดหนักออกมา หลังจากนั้นก็ได้แกล้งล้วงกระเป๋าของตัวเองอย่างหนักจนได้เหรียญมาสองเหรียญ
หลังจากนั้นเขาก็ได้ทําเป็นซื้อคนกระเป๋าของตนราวกับกําลังหาเงินเพิ่มเติม
แต่ในความเป็นจริงนั้น เขาได้เก็บเงินเอาไว้ในมิติเก็บของของระบบไว้แล้วตั้งแต่ตอนเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า
ไม่นาน เขาก็ได้หยิบเงินปีกหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะยื่นเงินปีกนั้นที่มีมูลค่าสองพันหยวนพร้อมเหรียญที่เจอให้กับชายหนุ่ม
“เอ่อออ พี่ชาย ทั้งเนื้อทั้งตัวผมมีแค่นี้แหละ”
เมื่อชายหนุ่มได้เห็นเงินในมือเจียงฮ่าว เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“เฮ้อ กับของแค่ร้อยหยวน อะไรมันจะดูราวกับเป็นการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตขนาดนั้นกันล่ะเนี่ย”
“ไอ้หยา… ฉันทนดูต่อไปไม่ได้แล้วเนี่ย ไอ้หนูนั่นหมดหวังแล้ว”
ชายหนุ่มได้ส่งเหรียญตรารูปเสือให้เขาด้วยท่าทีที่แสดงออกว่าไม่ยาก ก่อนที่จะรีบคว้าเงินสองพันหยวนจากมือของเจียงฮ่าวไป
“ก็ได้ ก็ได้”
“สองพันก็สองพันก็ได้”
หลังจากพูดจบ เขาก็เริ่มนับเงินฟอนนั้นว่าครบสองพันรึเปล่าในทันที
เจียงฮ่าวเองที่ได้เหรียญตรารูปเสือจากชายหนุ่มแล้วก็ได้ลอบแสดงความสุขอยู่ในใจ
ผู้คนโดยรอบนั้นเมื่อได้เห็นฉากนี้ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตะลึง บางคนได้แต่ส่ายหน้าไปมา บางคนก็มองเจียงฮ่าวราวกับคนโง่คนหนึ่ง
“ไอ้ฉิบหาย ไอ้เวรนั่นขายได้จริงๆด้วย”
“ไอ้หนุ่มนั่นก็หุนหันซะจริง ขนาดทุกคนบอกว่าเป็นของปลอมก็ยังไม่ฟัง”
“ก็ยังดีที่เสียไปแค่สองพัน ถือซะว่าเป็นบทเรียนที่จะได้เรียนรู้เกี่ยวกับความน่ากลัวของสังคมล่ะนะ”
ทุกคนๆต่างก็พูดไปต่างๆนานา แต่ไม่มีใครเลยสักคนที่จะมีความรู้สึกอันดีกับเจียงฮ่าว
ยังไงซะ ของชิ้นนี้ก็ได้รับการยืนยันแล้ว มันต้องเป็นของปลอมอย่างไม่ต้องสงสัย
เพียงชั่วครู่เท่านั้น ชายหนุ่มก็ได้นับเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันเป็นจํานวนสองพันเต็มไม่ขาดไม่เกิน และเงินพวกนี้ไม่ใช่ของปลอมอย่างแน่นอน
หลังจากนั้นเขาก็รีบพูดออกมาด้วยความกลัวว่าเจียงฮาวจะเปลี่ยนใจเอาคืน
“ไอ้หนุ่ม ในเมื่อตอนนี้การแลกเปลี่ยนก็เสร็จสมูรณ์แล้วฉันไม่รับซื้อคืนหรอกนะ”
หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ได้รีบหันหลังกลับไปและเดินจากไปในทันที
อย่างไรก็ตามหลังจากก้าวเดินไปไม่กี่ก้าว เขาก็รีบหันกลับมาก่อนที่จะคว้าเหรียญอีกสองหยวนในมือเจียงฮ่าวเอาไว้พร้อมกับพึมพําออกมา
“หึ ขายุงก็ยังถือว่ากินได้อยู่ดี ฉันไม่ยอมปล่อยไปเฉยๆอย่างแน่นอน”
หลังจากชายหนุ่มหยิบเงินสองเหรียญไปแล้ว เขาได้รีบหันหลังกลับและโกยอ้าวอย่างสุดฝีเท้า เพียงชั่วพริบตาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ในตอนนี้ เจียงฮ่าวที่ถือเหรียญตรารูปเสือทั้งสองชิ้นอยู่ในมือก็ได้จ้องมองไปยังที่ชายหนุ่มจากไป มุมปากของเขายกตัวขึ้น แสดงให้เห็นถึงรอยยิ้ม
สองพันหยวนแลกกับเครื่องลางเสือสมัยราชวงศ์ฮั่น เพียงแค่นึกถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกว่าโลกนี้ช่างสวยงามสําหรับเขาจริงๆ
นี่คือความรู้สึกของคนที่พบเจอสมบัติ
เขาไม่สนใจไยดีต่อสายตาแปลกๆของผู้คนโดยรอบ เจียงฮ่าวได้เก็บเครื่องลางรูปเสือทั้งสองชิ้นก่อนที่จะเริ่มมองหาของดีๆที่ซุกซ่อนเอาไว้ที่นี่
แต่ในตอนนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้นมา
“น้องชาย โปรดรอก่อน”
เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินก็ได้หันกลับไปดูก็พบกับชายแก่คนหนึ่ง ชายแก่คนนี้แต่งชุดจีนนิยม และดูมีความสูงไล่เลี่ยกับเขา
คนที่มุงดูโดยรอบ เมื่อได้ยินเสียงนี้แล้วก็หันไปดูด้วยเช่นเดียวกัน เมื่อพวกเขาเห็นชายแก่คนนี้ พวกเขาต่างก็ตกตะลึงกันในทันที
“ว้าวววว ผอ.เฟิงนี่นา”
“นี่คงไม่ใช่ผอ.เฟิงเห่งพิพิธภัณฑ์เมืองเทียนเหอหรอกนะ ฉันว่าไม่ผิดแน่เพราะเคยเห็นเขามาหลายครั้งแล้ว”
“ฉันเองก็เคยพบเข้ามาก่อนเหมือนกัน วันนี้วันพุธนี่เนาะ เขาจะมาที่นี่ทุกวันพุธ”
“ดูเหมือนว่าชายแก่คนนี้จะมีชื่อเสียงไม่น้อยเลยแหะ หลายๆคนที่นี่ถึงได้รู้จักเขา”
ถึงจะคิดแบบนั้น แต่เจียงฮ่าวก็ยังมองไปทางชายแก่คนนี้ด้วยความสงสัย
เป็นตอนนี้ที่ชายชราผู้นี้เดินเข้ามาหาเจียงฮ่าวในระยะประชิดและเผยรอยยิ้มออกมา
“น้องชายตัวน้อย ขอชายแก่คนนี้ดูเครื่องลางเสือที่เธอพึ่งได้ไปได้รึเปล่า”
เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินดังนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าชายแก่คนนี้เองก็รู้คุณค่าที่แท้จริงของเครื่องลางรูปเสือนี้เหมือนกัน
