ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย – บทที่ 1233 มีคนยัดข้อหา + ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย – บทที่ 1234 หัวแร้ง

บทที่ 1233 มีคนยัดข้อหา

บทที่ 1233 มีคนยัดข้อหา

ลูกจ้างในร้านหลายคนก็ยืนขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ ลวี่เทาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ดังนั้นเขาจึงมองกู้หนิงผิงและฉินเย่จือด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิ

เจ้าหน้าที่จับคนสองสามคนไป โดยมีลวี่เทาลูบเคราด้วยความพอใจ “ข้าจะไม่ปล่อยคนดีไปและข้าก็จะไม่ปล่อยคนเลวไปเช่นกัน ติดประกาศทั่วเมืองเพื่อจับกุมคนสุดท้ายที่ติดต่อกับผู้เสียชีวิต”

จากนั้นลวี่เทาก็พาผู้คนออกไป และในที่สุดเขาก็พูดกับฉินเย่จือด้วยรอยยิ้ม “นายน้อย เจ้าคงมีความสุขมาก ด้วยรูปร่างหน้าตาที่ดีของเจ้า เจ้าเป็นที่โปรดปรานของเสี้ยนจู่ ในวันข้างหน้าอนาคตของเจ้าก็คงไปได้ไกล”

จากนั้นเขาจ้องมองฉินเย่จืออย่างยั่วยุ แต่เขาก็รอปฏิกิริยานั้นอยู่สักพักก็ยังไม่เห็นฉินเย่จือพูดอะไร ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเฉย ไม่แสดงถึงสิ่งผิดปกติ เขาไม่ได้รู้สึกโกรธหรือละอายใจเพราะคำพูดของลวี่เทาเลย

ลวี่เทาเห็นว่าคำพูดของเขาดูเหมือนจะกลายเป็นตัวตลก ลวี่เทารู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่เมื่อเขามองไปที่ฉินเย่จืออีกครั้ง เขาเห็นแสงเย็น ๆ แวบเข้ามาในดวงตาที่เย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็ง ลวี่เทารู้สึกเศร้าอยู่ในใจ เขาแอบมีความกังวลก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้านจิ่นฝูไปทันที

เจ้าหน้าที่ทางการนำร่างของผู้ตายออกไป

ตอนนี้คนที่ร้านจิ่นฝูต้องเผชิญกับศัตรูที่ร้ายกาจ เมื่อเห็นผู้คนจากศาลาว่าการออกไป ลูกจ้างในร้านเหล่านั้นที่ไม่ได้ติดตามออกไปก็ต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จำนวนลูกจ้างในร้านที่ไม่ได้ออกไปมีไม่มาก มีเพียงสามคนเท่านั้น ทั้งหมดมองไปที่กู้หนิงผิงและลดศีรษะลงด้วยความลำบากใจ

พวกเขาหวาดกลัวความตาย และไม่อยากติดตามเจ้าหน้าที่พวกนั้นไป

กู้หนิงผิงไม่ตำหนิพวกเขา พี่น้องเหล่านี้ทำงานอย่างหนัก ทำไมพวกเขาจะต้องมาเผชิญกับเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ด้วย

“ช่วงนี้ร้านจิ่นฝูถูกปิด ข้าอยากจะขอให้ทุกคนอยู่ที่บ้าน หากมีหมายเรียกจากทางการ ข้าหวังว่าทุกคนจะสามารถไปที่นั่นได้ทุกเมื่อ” ฉินเย่จือกล่าวว่า “ข้าเองก็หวังเช่นกันว่าเรื่องนี้จะได้รับการแก้ไขโดยเร็วที่สุด และร้านจิ่นฝูจะได้กลับมาเปิดโดยไว”

ลูกจ้างในร้านตัวเล็ก ๆ สองคนกลับไปทำความสะอาด ฉินเย่จือและกู้หนิงผิงขึ้นไปชั้นบน ฉินเย่จือเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก่อนที่จะเห็นกู้เสี่ยวหวานถอดผ้าคลุมออกแล้วพิงหลังประตูรออยู่ด้วยความงุนงง

ฉินเย่จือปฏิเสธที่จะปล่อยนางออกไป ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงเอนหลังพิงประตูและฟังการสนทนาของพวกเขาด้วยความยากลำบาก

เสียงของลวี่เทานั้นไม่รู้ว่าเขาพูดเสียงดังอยู่แล้ว หรือเขาจงใจพูดเสียงดังขึ้นเพื่อให้กู้เสี่ยวหวานได้ยิน ทุกคำพูดที่พูดออกมาเป็นเหมือนมีดที่เสียดแทงหัวใจของนาง

กู้เสี่ยวหวานเอนหลังพิงประตู ลดศีรษะลงเล็กน้อยและนิ่งเงียบ

เมื่อเห็นท่าทางที่สิ้นหวังของกู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จือก็รู้สึกราวกับว่าเขาสูญเสียจิตวิญญาณ เขากอดกู้เสี่ยวหวานไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่นทันที และพูดอย่างเป็นทุกข์ “หวานเอ๋อร์ ข้าทนไม่ได้ที่จะให้เจ้าเห็นฉากนองเลือดเช่นนั้น”

ฉินเย่จือคิดว่ากู้เสี่ยวหวานเศร้าเพราะเขาขับไล่นางไป

หลังจากพูดประโยคนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ร้องไห้หนักขึ้นทันที นางโอบแขนรอบเอวของฉินเย่จือและโน้มตัวเข้าหาเขา “พี่เย่จือ ข้ากลัว ข้าเสียใจ”

คำพูดของลวี่เทาเสียดแทงใจนางเข้าเต็มเปา

พูดออกมาได้อย่างไรว่าฉินเย่จือเป็นเด็กน้อยของนาง พูดได้อย่างไรว่าฉินเย่จือเข้าหาและประจบประแจงนางเพื่อที่จะไต่เต้าขึ้นไปคว้าโชคลาภในอนาคต

คำพูดดังกล่าวในมุมมองของกู้เสี่ยวหวานเป็นเหมือนการดูถูกฉินเย่จืออย่างแรง

น้ำตาที่ไหลรินของกู้เสี่ยวหวานนั้นทำให้ดวงตาพร่ามัว หัวใจของฉินเย่จือกำลังจะแตกสลายเมื่อเห็นมัน เขาจับใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานขึ้นและเช็ดน้ำตาออกจากหางตาของกู้เสี่ยวหวานเบา ๆ ด้วยปลายนิ้ว “หวานเอ๋อร์ ไม่ต้องร้องไห้ อย่าร้องไห้ หัวใจของข้าแทบแหลกสลายเมื่อเห็นน้ำตาของเจ้า”

ฉินเย่จือจับใบหน้าของกู้เสี่ยวหวาน และการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนของเขานั้นเหมือนกับการถือสมบัติอันเป็นที่รักที่สุดในโลก เขาอ่อนโยนยิ่งนัก

ด้วยความรักอันลึกซึ้ง มันก็เป็นการยากสำหรับกู้เสี่ยวหวานขึ้นไปอีกที่จะเฝ้าดูฉินเย่จือถูกวิพากษ์วิจารณ์จากผู้คนมากมาย

“หืม?”

ฉินเย่จือรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างพุ่งเข้ามาเสียดแทงเขาไปทั่วร่างกาย คำพูดของกู้เสี่ยวหวานที่เปล่งออกมานั้นทำให้เขาสับสนราวกับว่าเขากำลังจะหมดสติ

กว่าฉินเย่จือจะกลับมารู้สึกตัวเขาก็ใช้เวลาสักพัก เมื่อเขาตระหนักว่ากู้เสี่ยวหวานกำลังพูดถึงอะไร เขาไม่อยากจะเชื่อเลย เขาจับใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานและถามอย่างระมัดระวังอีกครั้ง “หวานเอ๋อร์ เจ้ารู้ตัวหรือเปล่าว่าเจ้ากำลังพูดอะไรออกมา”

กู้เสี่ยวหวานหน้าแดงและมองไปที่ฉินเย่จืออย่างเขินอาย

“หวานเอ๋อร์ พวกเรามาหมั้นหมายกันเถอะ” นางเป็นสตรี เขาจะให้นางพูดประโยคแบบนั้นเป็นครั้งที่สองได้อย่างไร ดูเหมือนฉินเย่จือจะมองทะลุจิตใจของกู้เสี่ยวหวานได้ เขาเชิดหน้าของนางขึ้นและพูดอย่างเสน่หา “หลังจากความวุ่นวายนี้สงบลง เราหมั้นกันเถอะ”

กู้เสี่ยวหวานหน้าแดงและพยักหน้าตอบรับ นางพิงศีรษะไปที่หน้าอกของฉินเย่จือ และพูดอย่างอาย ๆ ว่า “ตกลง พี่เย่จือ”

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานเห็นด้วย ฉินเย่จือได้ยินดังนั้นตัวของเขาก็แทบจะลอยขึ้นไปบนอากาศด้วยความดีใจ

เขากอดกู้เสี่ยวหวานแน่น กอดนางเอาไว้ภายในอ้อมแขน แล้วหมุนตัวไปรอบ ๆ ห้องหลายครั้ง

ฉินเย่จือเดินไปรอบ ๆ พื้นที่เปิดโล่งหลายครั้ง โดยมีกู้เสี่ยวหวานอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาหัวเราะอย่างตื่นเต้น แม้แต่อาโม่ที่ยืนอยู่ข้างนอกก็สามารถรับรู้ได้ถึงรอยยิ้มที่มาจากข้างใน ทั้งยังมีสีหน้าตื่นเต้น

กู้หนิงผิงก็ขึ้นไปชั้นบนและได้ยินเสียงหัวเราะที่สนุกสนานข้างในห้อง ความไม่พอใจต่อพวกเจ้าหน้าที่กับทหารเข้ามาจับกุมคนในร้านและสั่งให้ร้านจิ่นฝูปิดตัวลงก็พลันหายไป

ตราบใดที่พี่สาวของเขามีความสุข ไม่ว่าจะเกิดเรื่องราวอะไรมันก็ไม่สำคัญ

ฉินเย่จือกอดกู้เสี่ยวหวานไว้แน่น ดวงตาที่เฉียบคมของเขาหรี่ลงเพราะรอยยิ้มที่จริงใจในขณะนี้

ทั้งสองคนกอดกัน และดูเหมือนว่าจะมีเรื่องให้พูดกันไม่รู้จบ

กู้เสี่ยวหวานเท่านั้นที่รู้ว่าเหตุใดตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันมีชายและหญิงที่หลงใหลในความรักและไม่เคยเข็ดกับมัน มีบางคนที่อยากจะทุบกระดูกให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเพื่อความรัก บางคนยอมเสี่ยงโดนครอบครัวและครูตำหนิ มันเสี่ยง แต่ก็ต้องคุยกันเรื่องความสัมพันธ์

ครั้งนี้ในที่สุดนางก็เข้าใจ

ลองคิดดูว่า ในช่วงสามสิบปีที่ผ่านมาในชีวิตที่แล้วของนาง ในช่วงครึ่งแรกของชีวิต นางต้องอ่านหนังสือและตั้งใจเรียนเท่านั้น และในช่วงครึ่งหลังของชีวิตนางต้องทำงานและทำงานเท่านั้น นางไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรักหรือรักใครเลย ชีวิตแบบนี้ช่างน่าเบื่อจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้สวรรค์ได้ปฏิบัติต่อนางด้วยความกรุณา และยังประทานผู้ชายหล่อเหลาที่ชื่นชอบนางจริง ๆ คนดีเช่นนี้หาได้ยากจริง ๆ

ทั้งสองกอดกันพลางพูดคุยกันไปด้วย พวกเขาก็หารือกันเรื่องที่ว่าทำไมถึงมีผู้เสียชีวิตในร้านจิ่นฝูได้

ทำไมมีคนเสียชีวิตในร้านจิ่นฝูและคนที่นั่งโต๊ะเดียวกันถึงไม่เป็นอะไรเลย มีเพียงคนผู้นั้นที่เสียชีวิต มันช่างน่าสงสัยยิ่งนัก

สหายของผู้ตายมีพิรุธมาก

หากต้องการฆ่าคน มันไม่ง่ายเลยที่จะลงมือ ไม่ว่าอย่างไรก็แค่แอบวางยาเบื่อหนูไว้ที่บ้านแล้วฝังไปเสีย ทำไมต้องไปที่ร้านจิ่นฝูที่แออัดไปด้วยผู้คนเพียงเพื่อจะฆ่าคนบางคนด้วยการวางยา

ในโลกนี้ ใครจะโง่ขนาดนั้น แม้แต่คนโง่ก็ยังชี้ตัวผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งไปที่สหายคนนั้น เขาจะโง่ขนาดนี้ได้อย่างไร?

ในความเห็นของกู้เสี่ยวหวาน ความเป็นไปได้ที่สหายคนนั้นจะเป็นคนวางยาแทบจะเป็นศูนย์

เมื่อกู้เสี่ยวหวานแสดงความคิดของนาง ฉินเย่จือก็เห็นด้วยเช่นกัน

คนที่มาที่ร้านจิ่นฝู่ในเวลาเดียวกันกับผู้ตายจะต้องถูกจับ แต่เราไม่สามารถปักใจเชื่อได้ เป็นไปได้มากว่าคนผู้นั้นไม่ใช่ฆาตกร

“พี่เย่จือ ท่านคิดว่าใครเป็นผู้ลงมือฆ่าหรือ?” กู้เสี่ยวหวานลังเล

ถ้าสหายคนนั้นไม่ใช่ฆาตกร แล้วใครคือฆาตกร?

มีความเกลียดชังแบบไหนกับคนตายถึงได้วางยาพิษเขา แล้วเหตุใดต้องมาทำที่ร้านจิ่นฝูด้วย

บางทีคนผู้นี้อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับร้านจิ่นฝู

ฉินเย่จือคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “หวานเอ๋อร์ เจ้าคิดว่ามีความเป็นไปได้หรือไม่ที่ฆาตกรจะฆ่าคนแบบไม่เลือกหน้า”

“ฆ่าแบบไม่เลือกหน้าหรือ?” กู้เสี่ยวหวานตกตะลึง “พี่เย่จือ ท่านหมายความว่าฆาตกรไม่ได้มุ่งเป้าไปที่คนตาย แต่เป็นร้านจิ่นฝูหรือ?”

“ถูกต้อง” ฉินเย่จือพยักหน้า จากสาเหตุการตายและสิ่งที่เขาทำในช่วงเวลาที่อยู่ในร้านจิ่นฝู ผู้ตายและคนอื่น ๆ ต่างกินดื่ม แต่ยาพิษไม่ได้ถูกใส่ลงในแก้วทั้งสอง แต่ใส่ลงในแก้วเพียงใบเดียว ฆาตกรจงใจกำหนดเป้าหมายผู้ตาย หรือต้องการโยนความผิดให้กับร้านจิ่นฝูกันแน่

แต่ถ้าจงใจกำหนดเป้าหมายไปที่ผู้ตาย เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเลือกสถานที่ที่มีความคึกครื้น ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือฆ่าคนแบบไม่เลือกหน้า มันไม่สำคัญว่าผู้ตายจะเป็นใคร ตราบใดที่เขาตายในร้านจิ่นฝูเท่านี้ก็พอแล้ว

ในกรณีนี้ ร้านจิ่นฝูจะถูกตำหนิโดยที่ตั้งตัวไม่ทัน

บทที่ 1234 หัวแร้ง

บทที่ 1234 หัวแร้ง

ตอนนี้มีคนตายในร้านอาหารของนาง กู้เสี่ยวหวานตั้งตัวไม่ทันจริง ๆ ถ้าเป็นยุคปัจจุบัน นางคงกินไม่ได้นอนไม่หลับ

แน่นอนว่าหากมีคนวางยาพิษ นั่นจะเป็นความผิดทางอาญาเนื่องจากระบบรักษาความปลอดภัยไม่ดี ไม่ต้องพูดถึงการระงับกิจการเพื่อการแก้ไข และมันจะต้องเกิดความเสียหายอย่างหนักแน่นอน

กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วแน่น “ใครกันนะที่เป็นปรปักษ์กับร้านจิ่นฝูขนาดนี้และต้องการโยนความผิดให้กับร้านจิ่นฝูสำหรับเหตุการณ์ครั้งนี้”

เมื่อมาถึงเมืองหลิวเจีย กู้เสี่ยวหวานเองก็ไม่ได้ทำกิจการอะไรโดดเด่นนอกจากร้านจิ่นฝูนี้เพียงร้านเดียว กิจการของร้านจิ่นฝูนี้ดี ซึ่งทุกคนในเมืองหลิวเจียนี้เห็นได้ชัด ทุกคนอาจรู้สึกหดหู่ใจเพราะความรุ่งเรืองของกิจการ จึงมาคิดบัญชีกับร้านของนาง

หากนับรวมร้านอาหารทั้งหมดที่เปิดก่อนและปิดตัวลงเนื่องจากกิจการที่ย่ำแย่เพราะร้านจิ่นฝู นั่นอาจเป็นผู้ต้องสงสัย

กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างดูถูกตนเอง “ดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะได้เงินจำนวนมากและมันง่ายที่จะกลายเป็นหนามยอกอกของคนเหล่านี้ แต่มันแปลกที่คนเหล่านี้อิจฉาคนอื่น แต่พวกเขากลับไม่ทำงานอย่างหนักและต่อสู้เพื่อกิจการของตน แต่กลับมาทำร้ายผู้อื่น”

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ ฉินเย่จือก็โอบแขนรอบเอวกู้เสี่ยวหวาน แล้วประทับจูบลงบนหน้าของอีกฝ่าย

ดังนั้นแมวน้อยตัวนี้จึงยังไม่ค้นพบว่ามันน่าดึงดูดเพียงใด แต่โชคดีที่มันมีดวงตาที่เฉียบคม

ทั้งสองไม่ได้คุยกัน แต่ละคนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

กู้หนิงผิงและฉือโถวกลับไปที่สวนกู้ก่อนและบอกสมาชิกในครอบครัวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในร้านจิ่นฝู กู้เสี่ยวหวานยังบอกพวกเขาซ้ำ ๆ ว่าไม่ให้สมาชิกในครอบครัวกังวลไปพร้อมกับพวกเขา

เดิมทีกู้หนิงผิงและฉือโถวกลับบ้านไปแล้ว แต่เมื่อพวกเขาเดินไปได้ครึ่งทางก็เห็นอาโม่ติดตามพวกเขามา เนื่องจากกู้เสี่ยวหวานเป็นห่วงและยังไม่วางใจ นางจึงส่งอาโม่มาคอยดูแล เพราะผู้ตายเป็นอันธพาลท้องถิ่น และพวกพ้องของเขาอาจไปที่สวนกู้เพื่อทำอะไรบางอย่าง

สิ่งที่กู้เสี่ยวหวานคิดนั้นเป็นความจริง คืนนั้นนางและฉินเย่จือกำลังนอนหลับอยู่ในร้านจิ่นฝู ขณะที่มีอันธพาลหลายคนไปที่สวนกู้เพื่อก่อความวุ่นวาย

โชคดีที่มีอาโม่และกู้หนิงผิงอยู่ที่บ้าน ทั้งสองคือคนที่ชำนาญศิลปะการต่อสู้ แม้ว่าจะมีพวกอันธพาลมากมาย แต่พวกเขาก็จัดการเรื่องเหล่านี้ได้อย่างเรียบร้อย หลังจากนั้นไม่นาน พวกอันธพาลก็ถูกทุบตีลงกับพื้นโดยอาโม่และกู้หนิงผิง

เดิมทีพวกอันธพาลเหล่านั้นต้องการใช้ประโยชน์จากการพาคนมาจำนวนมากมาที่นี่เพื่อที่จะให้บทเรียนกับตระกูลกู้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะได้รับบทเรียนจากอาโม่ไปแทน

กู้เสี่ยวหวานอยู่ในเมืองหลิวเจีย นางไม่ได้นอนหลับอย่างสนิทใจ และรู้สึกว่านี่เป็นปัญหาใหญ่และใหญ่ที่สุดที่นางพบหลังจากเดินทางมาจากยุคปัจจุบัน

ตอนที่นางไม่มีอันจะกิน นางยังไม่คิดว่านั่นคือปัญหา

แต่ครั้งนี้มันทำให้นางรู้สึกหนักใจจริง ๆ

แม้ว่าคนที่ตายนั้นจะไม่ใช่คนดี แต่เขาก็ได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ของเขา ดังนั้นการที่เขาเสียชีวิตโดยเปล่าประโยชน์และยังเสียชีวิตในร้านจิ่นฝู ยิ่งกู้เสี่ยวหวานคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งเศร้ามากขึ้นเท่านั้น

ต่อมาเมื่อนึกถึงคำพูดของฉินเย่จือว่า เหตุการณ์นี้น่าจะเป็นการฆาตกรรมแบบไม่เลือกหน้า และเป้าหมายของพวกเขาน่าเป็นร้านจิ่นฝู กู้เสี่ยวหวานก็โกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ทำไมต้องพรากผู้บริสุทธิ์เพียงเพื่ออยากจะทำลายพวกเขา

ทุกชีวิตล้วนมีค่า แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะไม่ได้นับถือศาสนาพุทธ ไม่ใช่ผู้กอบกู้หรือผู้ทำลาย แต่นางก็รู้ว่าไม่มีใครมีสิทธิ์ไปพรากชีวิตผู้อื่น

กู้เสี่ยวหวานนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

ไม่รู้ว่ามีความโกลาหลแค่ไหนที่สวนกู้ แต่โชคดีที่อาโม่และกู้หนิงผิงจัดการได้อย่างเรียบร้อย นางก็ไม่ต้องคิดถึงเรื่องนี้ต่อไป

แต่สำหรับฝั่งของศาลาว่าการ ลวี่เทานั้นนอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน

ลูกจ้างหลายคนจากร้านจิ่นฝูถูกจับกุม พวกเขาต้องเริ่มจากคนไม่กี่คนเหล่านี้ก่อน

เจ้าหน้าที่ในห้องสอบสวนพาพวกเขาเหล่านี้ขึ้นตรงไปที่ชั้นทรมาน

เสี่ยวเหลียงจื่อเป็นผู้ที่เข้ามาก่อน ห้องสอบสวนไม่ใหญ่มาก แต่เต็มไปด้วยสิ่งที่เสี่ยวเหลียงจื่อไม่เคยเห็นมาก่อน

ในห้องสอบสวนมีเตาอั้งโล่กำลังลุกไหม้และมีหัวแร้งอยู่ในเตาถ่านนั่น

และยังมีอีกหลายสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เมื่อเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจและพยายามดิ้นรนที่จะตะโกน “เจ้ากำลังทำอะไร เจ้าต้องพาเราไปที่ห้องขังไม่ใช่หรือ ทำไมถึงพาพวกข้ามาที่นี่ พวกข้าไม่ได้ฆ่าใคร”

“ใครจะไปรู้เล่า เมื่อเจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้ฆ่า ก็สรุปได้ว่าเจ้าไม่ได้ฆ่าอย่างนั้นหรือ ข้าคงต้องถามโดยใช้สิ่งที่อยู่ในมือของข้า” เจ้าหน้าที่หยิบเหล็กสีแดงที่ลุกโชนขึ้นมาแล้วเขาก็เดินไปข้าง ๆ ลูกจ้างเหล่านั้นและจ้องมองเสี่ยวเหลียงจื่อด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

เด็กชายที่อยู่ข้าง ๆ เขาอายุเพียงสิบกว่าขวบ เมื่อเขาเห็นชิ้นส่วนของหัวแร้งสีแดง เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่เมื่อเห็นท่าทางมุ่งร้ายของเจ้าหน้าที่ เขาก็รู้ทันทีว่าตนกำลังตกอยู่ในอันตราย เขาจึงรีบตะโกนขอความช่วยเหลือ “พี่เหลียงจื่อ ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย ข้าไม่ได้ฆ่าใคร ข้าไม่รู้เรื่องเลยจริง ๆ”

“นาบลงไป!” เหล็กร้อนถูกนาบลงบนหน้าอกของเด็กชายโดยตรง กลิ่นฉุนของเนื้อไหม้ก็ลอยอบอวลไปทั่วทั้งห้องคุมขัง

เด็กชายกรีดร้องส่งเสียงคร่ำครวญอย่างบ้าคลั่งและหวาดกลัว ได้ยินเสียง “ฉ่า” จากความร้อนของเหล็กที่นาบเนื้อของเขาถูกเผา เสี่ยวเหลียงจื่อหันศีรษะของเขาและเห็นควันจำนวนมากออกมาจากเด็กชายข้าง ๆ เขา

เจ้าหน้าที่โหดเหี้ยมคนนั้นนาบเหล็กสีแดงร้อน ๆ ลงบนร่างของเด็กชาย เสี่ยวเหลียงจื่อไม่เคยได้ยินหรือเห็นกฎหมายอาญาเช่นนี้ เมื่อมองไปยังเด็กชายที่กำลังจะหมดสติเพราะความเจ็บปวด ดวงตาของเด็กชายจ้องมองมาที่เหลียงจื่อ เหลียงจื่อก็ทำได้เพียงแค่จ้องมองไปที่เด็กชายที่ค่อย ๆ สลบไป

แม้ว่าเด็กชายจะสลบไปแล้ว แต่ใบหน้าของเขายังซีดเซียวและมีเหงื่อไหลออกมาจำนวนมาก ใคร ๆ ก็สามารถจินตนาการได้ว่าการทรมานในครั้งนี้โหดร้ายเพียงใด

เสี่ยวเหลียงจื่อกัดริมฝีปากของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา แต่ก็ยังมีคนอีกสองสามคนที่ถูกจับในเวลาเดียวกัน เมื่อเห็นฉากนี้ พวกเขาก็กรีดร้องด้วยความตกใจ

เมื่อเห็นคนเหล่านี้อยู่ในห้องสอบสวน ผู้คุมก็ตะโกนด้วยความสยดสยองและพอใจมาก พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ดุร้ายบนใบหน้าของเขา “รู้สึกดีกันไหมล่ะ”

หัวแร้งเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีดำ และผู้คุมใส่หัวแร้งลงในเตาอั้งโล่เพื่อเผาอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม จากนั้นยกมันขึ้นอีกครั้ง มองไปรอบ ๆ และพูดด้วยท่าทางโหดเหี้ยม “ไหน ใครอยากเป็นคนที่สองที่ได้ลองสิ่งนี้”