บทที่ 751 สัตว์เทพ ข้ารู้จักเทพวารีมานานแล้ว (2)
“ในเวลานั้น ผู้รับผิดชอบในเรื่องนี้คือ ศิษย์ของจอมปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งสำนักบำเพ็ญประจิม ตี้จั้ง”
ไป๋เจ๋อยิ้มและกล่าวว่า “ทว่าเมื่อตี้จั้งและเสี่ยวตี้ทิงของเขาภาคภูมิใจกับความสำเร็จของตัวเองแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน บรรดาเซียนแห่งทั้งสามสำนักบำเพ็ญเต๋าก็ไปที่ภูเขาวิญญาณด้วยกัน
เหล่าเซียนแห่งทั้งสามสำนักบำเพ็ญเต๋าต่างก็บีบบังคับให้ภูเขาวิญญาณก้มศีรษะลง และยอมรับความผิด
พวกเขาถึงกับสังหารศิษย์แห่งภูเขาวิญญาณต่อหน้าภูเขาวิญญาณเอง และปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เสวียนตูยังถึงกับใช้แผนภาพไท่จี๋ ซึ่งเป็นสมบัติเซียนเทียนขั้นสูงสุดร่วมกัน เพื่อประจัญบานกับจอมปราชญ์ทั้งสองคนแห่งสำนักบำเพ็ญประจิม
ภาพเหตุการณ์นั้นช่างตระการตายิ่ง…
เอิ่ม แค่กๆ ฝ่าบาททรงรู้สาเหตุของเหตุการณ์นั้นหรือไม่?”
นักพรตเต๋าลู่หยาขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ผู้อาวุโส โปรดชี้แนะข้าด้วยเถิด”
“ตี้จั้งวางแผนเล็กๆ โดยอาศัยความสามารถในการฟังของตี้ทิงเพื่อเผยแพร่ข่าวลือเกี่ยวกับเทพธิดาหั่วหลิงและจ้าวกงหมิงแห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าเจี๋ยออกไปโดยใช้นามของหวงหลงเจินเหรินแห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าฉานในการเผยแพร่ข่าวนั้น”
ไป่เจ๋อยิ้มและกล่าวว่า “ในเวลาเพียงครึ่งวัน เทพวารีแห่งศาลสวรรค์ก็ตัดสินใจเรื่องใช้แผนกลยุทธ์ตอบโต้แล้ว และได้ติดต่อศิษย์พี่ใหญ่แห่งทั้งสามสำนักบำเพ็ญเต๋า
และเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยนี้ พลังอำนาจที่ภูเขาวิญญาณได้รับจากเผ่ามังกรจึงได้รับการเอาคืนและสูญหายไปในทันที
มันช่วยให้ความสัมพันธ์ระหว่างสามสำนักบำเพ็ญเต๋าผ่อนคลายลง และในขณะเดียวกัน มันก็ตบหน้าจอมปราชญ์แห่งสำนักบำเพ็ญประจิมเช่นกัน
นอกจากนี้ เขายังทำให้ตี้จั้งและตี้ทิงถูกจอมปราชญ์ตำหนิ และสูญเสียความไว้วางใจจากจอมปราชญ์ไปอีกด้วย
แผนการนี้…
สรุปแล้ว ข้าจะไม่มีวันเป็นศัตรูกับเทพวารีอย่างแน่นอน”
ลู่หยาไม่พอใจเล็กน้อย และกล่าวว่า “ศิษย์พี่ใหญ่แห่งสามสำนักบำเพ็ญเต๋าจงใจส่งเสริมให้เรื่องนี้สำเร็จได้อย่างง่ายดายไม่ใช่หรือ?”
ไป๋เจ๋อยิ้มเฉยไม่เอ่ยอะไร จากนั้นเขาก็นำหัวข้อพูดคุยกลับมาที่เรื่องของลู่หยาอีกครั้ง “ฝ่าบาท นอกจากการต่อสู้ระหว่างทะเลประจิมและภูเขาเหยาเซิงแล้ว พระองค์ยังเคยยั่วยุอะไรเทพวารีอีกบ้าง หรือไม่?”
“ข้าไม่เคยทำ” สายตาจ้องมองของลู่หยานั้นดูสงบ “เมื่อยามที่ข้าขึ้นไปที่ภูเขาเหยาเซิง ข้าก็ได้รีบออกจากวังวา แล้วไปถึงที่ภูเขาเหยาเซิง
ทว่าข้าก็มาช้าไปเพียงครึ่งก้าว หาไม่แล้ว ข้าย่อมจะไม่ยอมปล่อยให้เทพวารีทำสำเร็จได้อย่างง่ายดายเช่นนี้”
ไป๋เจ๋อขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่ประทับของพระมารดาศักดิ์สิทธิ์ เรียกว่า วังเซิ่งหมู่ และวังวา ก็เป็นชื่อที่พวกเผ่าปีศาจได้ตั้งขึ้นเอง
หากจอมปราชญ์ไม่ติดตามเรื่องนี้ ก็คิดว่าราชินีจอมปราชญ์จำชื่อที่เผ่าปีศาจใช้ได้
ในสมัยโบราณ ก่อนที่พระมารดาศักดิ์สิทธิ์หนี่วาจะกลายเป็นจอมปราชญ์ อดีตจักรพรรดิกลัวว่า ฝูซีและพระมารดาศักดิ์สิทธิ์จะยึดอำนาจและบังคับให้เหล่าพี่น้องจากไป
พระมารดาศักดิ์สิทธิ์ได้ปกป้องพระองค์ก่อนหน้านี้เพราะพระนางมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับพระองค์
ตอนนี้ เทพวารีได้เคยไปที่วังเซิ่งหมู่สองครั้งแล้ว ไม่รู้ว่า เวลานี้พระมารดาศักดิ์สิทธิ์จะยังคงปกป้องพระองค์อยู่หรือไม่?”
“เทพวารีได้ไปที่วังเซิ่งหมู่ถึงสองครั้งแล้วหรือ?”
ลู่หยาอดจะตกใจไม่ได้ เขารีบถามว่า “เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อใดกัน?”
“ครั้งแรกเกิดขึ้นหลังจากการต่อสู้ที่ภูเขาเหยาเซิง และครั้งล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้ เป็นเพราะภัยพิบัติของต้าเต๋อโฮ่วถู่ที่กำลังจะมาถึง”
ไป๋เจ๋อหมุนเคราแพะของเขาและกล่าวอย่างสงบว่า “ดูเหมือนว่า ฝ่าบาทจะทรงสับสนเพราะพวกที่เรียกว่าเสนาบดีเฒ่าเช่นกัน
พระมารดาศักดิ์สิทธิ์เป็นพระมารดาศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ในกาลก่อนนั้น เผ่าพันธุ์มนุษย์ถูกปีศาจเข่นฆ่า
พระมารดาศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ปรากฏกายขึ้นเพราะปรมาจารย์ปีศาจคุนเผิงได้วางแผนทำร้ายพระมารดาศักดิ์สิทธิ์
แม้ข้าจะไม่รู้เหตุผล แต่พระมารดาศักดิ์สิทธิ์ก็ได้มอบสมบัติมากมายนับไม่ถ้วนตอบแทนให้กับเทพวารี และนี่ก็ไม่ใช่ความลับในวังเซิ่งหมู่
ฝ่าบาท ปีศาจได้หายไปนานแล้วเมื่อศาลปีศาจถูกทำลาย แล้วเหตุใดฝ่าบาท ยังคิดถึงเรื่องในอดีตอยู่อีก?”
นักพรตเต๋าลู่หยาเงียบงันในขณะที่ใบหน้าของเขาดูค่อนข้างมืดมน
ไป๋เจ๋อยังคงเกลี้ยกล่อมเขาต่อไป
“ในตอนนั้น ข้าได้ติดตามอดีตจักรพรรดิทั้งสองและได้ประจักษ์ด้วยตาตัวเองว่าเผ่าพันธุ์นับพันที่ไม่เต็มใจตกเป็นเหยื่อของเผ่าเวท ได้ไปรวมตัวกันที่ยอดเขาปู้โจวและสร้างศาลสวรรค์โบราณเพื่อรับโชคมหาศาลจากเต๋าสวรรค์ และต่อสู้กับเผ่าเวทเพื่อสวรรค์และปฐพี
ในเวลานั้น ศาลสวรรค์ก็คือ ศาลสวรรค์ และเผ่าจอมปราชญ์ก็คือ เผ่าจอมปราชญ์
หลังจากนั้น ข้าก็ประจักษ์ด้วยตาของข้าเอง เมื่อจอมปราชญ์ครอบครองท้องฟ้าและปราบปรามเผ่าเวท เผ่าจอมปราชญ์ก็ค่อยๆ เสื่อมสลายลง
มีการปราบปราม ยกทัพจับศึกและการต่อสู้อย่างไร้ที่สิ้นสุด เผ่าพันธุ์ใหญ่กลืนกินเผ่าพันธุ์เล็ก และผู้แข็งแกร่งก็กดขี่ข่มเหงผู้อ่อนแอ
ในเวลานั้น แม้ศาลสวรรค์ยังคงเป็นศาลสวรรค์ แต่เผ่าจอมปราชญ์ก็เป็นพวกเผ่าปีศาจไปแล้ว”
“เฮ้อ…”
ไป๋เจ๋อถอนหายใจไม่หยุด
“การล่มสลายของศาลปีศาจเป็นกระแสสถานการณ์ที่ไม่มีผู้ใดสามารถกอบกู้สถานการณ์คืนกลับมาได้ แต่มันก็ไม่ใช่โศกนาฏกรรม นี่คือ กรรมที่พวกเราสมควรได้รับ
ฝ่าบาท พวกที่ยังคงเรียกร้องให้ศาลปีศาจมีอำนาจเหนือในเวลานี้ พวกเขาถือว่าเป็นเผ่าปีศาจจริงหรือ?
พวกเขาเป็นเพียงต้นไม้เน่าๆ เท่านั้น ทว่าพวกเขาก็ได้บีบบังคับเผ่าพันธุ์ต่างๆ นับพันที่เปลี่ยนไปตั้งแต่สมัยโบราณให้กลับคืนสู่เผ่าพันธุ์ปีศาจ และพวกเขาก็ใช้ชื่อเผ่าปีศาจเพื่อสยบและกดขี่พวกเผ่าพันธุ์ต่างๆ เหล่านั้น
ฝ่าบาท ขอถามพระองค์สักหน่อยเถิดว่า หากผู้ที่รอดชีวิตในตอนนั้นไม่ใช่ฝ่าบาท แต่เป็นพี่น้องของฝ่าบาท แล้วพวกที่เรียกว่าราชาปีศาจเหล่านี้จะปฏิบัติต่อกันอย่างไร?”
“อืม…”
“มันจะไม่ต่างอะไรกับวิธีที่พวกเขาปฏิบัติต่อฝ่าบาท”
นักพรตเต๋าลู่หยาขมวดคิ้วและครุ่นคิด จากนั้นเขาก็ถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย “นั่นก็จริง ข้าเป็นเพียงแค่ธงที่พวกเขาชูขึ้นเท่านั้น”
ไป๋เจ๋อยิ้มและกล่าวว่า “เป็นเรื่องดีที่ฝ่าบาททรงตื่นรู้ได้ทันเวลา”
“ผู้อาวุโส!”
นักพรตเต๋าลู่หยาหันกลับมาและโค้งคำนับให้ “ผู้เยาว์อยากมีชีวิตรอด ขอผู้อาวุโสโปรดชี้แนะด้วยเถิด!”
“มีเพียงทางเดียวเท่านั้นที่จะหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ได้”
“ผู้อาวุโสโปรดให้ความกระจ่างแก่ข้าด้วยเถิด”
ไป่เจ๋อกล่าวว่า “เรียกราชาปีศาจต่างๆ ทั้งหมดให้ลุกขึ้นก่อการกบฏ ด้วยวิธีนี้เท่านั้นจึงจะมีโอกาสรอดชีวิตเพียงสามในสิบส่วนเท่านั้น”
ลู่หยามีท่าทีดูสับสนงงงวย เห็นได้ชัดว่า เขาไม่เข้าใจ
ไป๋เจ๋อกล่าวช้าๆ ว่า “ในยามนี้ จักรพรรดิแห่งสวรรค์กลัวพระองค์ นั่นเป็นเพราะเขากลัวองค์ชายแห่งเผ่าปีศาจ
หากสิ่งที่เรียกว่าการฟื้นฟูเผ่าพันธุ์ปีศาจหายไป และราชาปีศาจเฒ่าแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจเหล่านั้นเคารพบูชาสวรรค์ เผ่าพันธุ์ปีศาจก็ย่อมไม่อาจคุกคามศาลสวรรค์ได้
และแน่นอนว่า ความกลัวของจักรพรรดิแห่งสวรรค์ก็ย่อมจะค่อยๆ ลดลงจนหายไปเอง
เมื่อถึงเวลา พระองค์เพียงแค่ต้องแสดงความเมตตาและใจกว้าง ยอมรับความพ่ายแพ้ต่อศาลสวรรค์เท่านั้น ด้วยการใช้คำว่า “ข้าไม่ต้องการให้เผ่าพันธุ์ปีศาจดับสูญไปในโลกบรรพกาล”
จากนั้นจักรพรรดิแห่งสวรรค์ก็จะใช้พระองค์เป็นการแสดงความเมตตากรุณาและความชอบธรรมของศาลสวรรค์ ไม่เพียงแต่เขาจะไว้ชีวิตพระองค์เท่านั้น แต่เขายังจะยอมรับส้นเท้าของพระองค์อีกด้วย
ในเวลานั้น พระองค์ก็จะท่องไปทั่วหล้าได้อย่างอิสระ
แต่…”
ลู่หยารีบถาม “แต่อย่างไรกัน?”
………………………………………………………………..
