บทที่ 923 พวกของเส็งเคร็ง น่าขันจริง ๆ!
บทที่ 923 พวกของเส็งเคร็ง น่าขันจริง ๆ!
หอกเงินบุกเข้ามา พลานุภาพน่าสะพรึงกลัวทะลักออกมา ปลายหอกทอประกายเย็นเยียบ พลังมากล้นหลั่งไหล น่าประหวั่นพรั่นพรึงอย่างยิ่ง
เปลวเทียนในตะเกียงโบราณลุกไหม้ ทาบทับปฐพีเป็นสีแดงฉาน มันระเบิดพลังเต็มที่โดยไม่กักเก็บพลัง!
ยอดศาสตราชิ้นอื่นก็เช่นกัน ด้วยรู้ดีว่าหลี่จิ่วเต้าไม่ธรรมดา จัดการมิได้ง่าย ๆ ทันทีที่บุกก็รีดเร้นพลังระดับรุนแรงที่สุด หมายจะกำราบหลี่จิ่วเต้าในเวลาอันเร็วที่สุด
ของวิเศษทั้งแปดลงมือพร้อมเพรียง การโจมตีทรงพลังขั้นสุดถล่มออกไปพร้อมกัน สยดสยองจนจินตนาการไม่ออก ต่อให้เป็นยอดฝีมือขอบเขตอิสระขั้นแปดก็ต้องถูกสังหารในพริบตา ไม่มีทางต้านทานได้เลย
“ต้นวิเศษสัตตะ”
หลี่จิ่วเต้ารักษาท่าทีราบเรียบ เรียกต้นวิเศษสัตตะออกมา ม่านแสงเจ็ดสีทอประกายระยิบระยับ ยอดศาสตราทั้งแปดไฟมอดในบัดดล ถูกลบล้างพลังทั้งหมด ร่วงหล่นจากนภากระแทกพื้น
“เรื่องบ้า…อะไรกัน!”
“เป็นไปได้อย่างไร!”
ยอดศาสตราทั้งแปดตกตะลึงกันหมด ร้องออกมาว่าเป็นไปไม่ได้ หลี่จิ่วเต้าอยู่ในระดับใดกันแน่ เหตุใดถึงน่าสะพรึงได้ปานนี้?!
ต้องรู้ว่าพวกมันลงมือกันอย่างบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ แม้แต่สิ่งมีชีวิตขอบเขตอิสระขั้นแปดยังถูกพวกมันฆ่าได้ในเสี้ยวลมหายใจ ต่อให้เป็นยอดฝีมือขั้นเก้าก็มิได้ดีไปกว่ากันนัก
หลี่จิ่วเต้ากลับโบกกิ่งไม้อะไรนั่นเพียงคราเดียวก็ลบล้างพลังของพวกมันไปจนหมด พวกเขาไฉนเลยจะเชื่อได้ลง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นราวกับตำนานเรื่องเล่า ไม่สมจริงเกินไป!
“อะไรกัน!!!”
ผู้ยินดีอึ้งงันในบัดดล
อะไรกันนี่!
เดิมมันคิดว่าตนได้ถูกช่วยออกไป สุดท้ายมันไม่ได้รับการช่วยเหลือไม่พอ ยอดศาสตราทั้งแปดยังถูกกำราบไปด้วย!
ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาหรืออย่างไร?
พวกมันยอดศาสตราทั้งเก้าตกอยู่ในมือหลี่จิ่วเต้ากันหมด!
“ของเหล่านี้ดูไม่เลวเลย ขอเก็บไว้หมดเลยแล้วกัน”
หลี่จิ่วเต้าสะบัดมือ เก็บยอดศาสตราทั้งเก้าไว้
สำหรับชายหนุ่ม เหตุการณ์นี้เป็นเพียงเรื่องราวเล็ก ๆ เขามิได้ใส่ใจนัก เดินทอดน่องกับลั่วสุ่ยในพงไพรต่อ
…
ภายในฐานตำหนักใต้ดิน
“พ่ายแพ้ยับเยิน!”
“สวรรค์!”
ตาอวี๋และตาหวังตกใจจนแทบปัสสาวะราด ตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า หลี่จิ่วเต้าดุดันเกินไปหรือไม่ ของวิเศษทั้งแปดออกโรงพร้อมเพรียงแต่กลับถูกปราบในการโจมตีเดียว ความห่างชั้นนั้นชัดเจนแจ่มแจ้ง!
เหนือกว่าขอบเขตอิสระแล้วหรือ?!
ความคิดนี้ผุดขึ้นในใจพวกเขา แข็งแกร่งเหลือเกิน หากมิได้เหนือไปกว่าขอบเขตอิสระ หลี่จิ่วเต้าจะทำถึงขั้นนี้ได้อย่างไร?!
ตาอวี๋ร้องไห้ น้ำตานองหน้า
พับผ่าสิ ยอดศาสตราทั้งเก้าในคลังสมบัติถูกหลี่จิ่วเต้าเก็บไปหมด ถึงคราวผู้ที่ท่านนั้นกำหนดมารับของจะให้เขาอธิบายอย่างไร
“พาข้าไปด้วย!”
ตาหวังกำลังร้องไห้เช่นกัน รับผิดชอบไม่ไหวจริง ๆ
“ไปเถิด สู้ตายกับเขา!”
ตาอวี๋เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทำทีจะลากตาหวังออกไปห้ำหั่นกับหลี่จิ่วเต้า
ไม่สู้ตายคงมิได้แล้ว!
ยามผู้ที่ถูกกำหนดมาเยือน พวกเขาไม่มีสิ่งใดมอบให้ มิสู้ตายไปทั้งอย่างนี้!
พวกเขาตัดสินใจเอาชีวิตเข้าแลก
ทว่าขณะที่พวกเขากำลังจะบุกออกไป ตาหวังพลันชะงัก ทั้งยังรั้งตาอวี๋ไว้
“พวกเราอย่าไปดีกว่า รอผู้ถูกกำหนดมาเยือนอยู่ที่นี่แหละ!”
ตาหวังเอ่ย
“รออะไรอีก ในคลังสมบัติไม่เหลือของวิเศษแล้ว!” ตาอวี๋แผดเสียง
“ต้องรอ!”
ตาหวังกล่าวเสียงเข้ม “มิใช่เพราะกลัวตาย แต่เพราะพวกเราต้องรอ!”
เขาอธิบายเหตุผล
“ท่านผู้นั้นทิ้งยอดศาสตราไว้เก้าชิ้นรอให้ผู้ถูกกำหนดมารับ เรื่องนี้ย่อมมีความหมายลึกซึ้ง! แม้ว่ายอดศาสตราทั้งเก้าจะมีอันเป็นไป ถูกผู้อื่นกำราบ แต่พวกเรารอให้ผู้ที่ท่านนั้นกำหนดมาถึงก่อนแล้วค่อยชิงยอดศาสตราทั้งเก้ากลับมา!”
เขาเอ่ย “ผู้ที่ท่านนั้นกำหนดไฉนเลยจะดาษดื่น ย่อมเป็นบุคคลระดับสะท้านโลกันตร์ รอจนผู้ที่ท่านนั้นกำหนดมาแล้ว พวกเราสามารถชิงยอดศาสตราทั้งเก้ากลับมาได้แน่!”
ตาอวี๋ครุ่นคิด สิ่งที่ตาหวังกล่าวมีเหตุผลอย่างยิ่ง
ใช่แล้ว พวกเขาค่อยหาทางชิงคืนมาในภายหลังก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตไปแลก
“ทุกอย่างยังไม่จบง่าย ๆ หรอก!”
ตาหวังยิ้มเย็นพลางเอ่ย “ท่านผู้นั้นมิได้ทิ้งไว้เพียงที่เดียว หากแต่ยังมีอีกหลายที่ พวกเราเป็นเพียงรากฐานเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น ยังมีรากฐานอีกมากอยู่ที่อื่น! แม้พวกเราจะไม่รู้ว่ารากฐานเหล่านั้นล้วนทิ้งไว้ให้ผู้ถูกกำหนดหรือเปล่า แต่ก็เป็นรากฐานที่ท่านผู้นั้นทิ้งไว้ ต่อให้ไม่ใช่ ก็ยังมีผู้ถูกกำหนดท่านอื่นอยู่ ถึงตอนนั้นพวกเราสามารถผนึกกำลัง ชิงยอดศาสตราทั้งเก้ากลับมาโดยไม่เป็นปัญหา”
รากฐานในที่แห่งนี้หมดไปไม่เป็นไร ยังมีรากฐานในแห่งอื่นอยู่
หากรากฐานทั้งหมดถูกทิ้งไว้ให้คนคนเดียวยิ่งดี สามารถจัดการหลี่จิ่วเต้าได้ง่ายดาย
ถึงอย่างไร หากได้รากฐานที่อื่นมาแล้วคิดจะจัดการหลี่จิ่วเต้านับเป็นเรื่องง่ายอย่างยิ่ง
หากไม่ได้ทิ้งไว้ให้คนคนเดียว ยังมีผู้ถูกกำหนดท่านอื่นก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรก็เป็นผู้ที่ท่านนั้นกำหนด ครั้นให้ช่วยเหลือกันและกันย่อมมิใช่ปัญหา
“ต้องเป็นเจ้าจริง ๆ ตาหวัง! คำกล่าวของเจ้าช่วยให้ข้าสบายใจได้อย่างสิ้นเชิง!”
ใบหน้าตาอวี๋เผยรอยยิ้มเบิกบาน ไม่เหลือความวิตกกังวลอีก
“เช่นนั้นพวกเรารอการมาของผู้ที่ท่านนั้นกำหนดอยู่ที่นี่แล้วกัน!”
เขาเอ่ย ปิดผนึกฐานตำหนักแห่งนี้ร่วมกับตาหวัง มิให้หลี่จิ่วเต้าบุกมา
…
หลี่จิ่วเต้าและลั่วสุ่ยเดินจนทั่วป่าเขาแห่งนี้ ไม่ได้เผชิญกับปัญหาใดอีก
‘ดูท่าคนผู้นั้นคงยอมแพ้แล้ว…’
หล่จิ่วเต้าคิดในใจ
เขายังรอให้ผู้ที่คิดจะตกเขาส่งของวิเศษมาให้อีก นึกคาดหวังในใจ น่าเสียดาย หมอนั่นคงรู้ตัวแล้วว่ามิใช่คู่มือจึงยอมถอดใจ มิฉะนั้นไยจึงไม่มีวี่แววอีก
“กลับกันเถิด”
เขากับลั่วสุ่ยก้าวขึ้นกระบี่ฉุนจวิน ออกจากป่าเขาแห่งนี้ กลับไปยังเมืองชิงซาน
ขณะเดินผ่านริมลำธาร ต้นหลิวและก้อนหินก็รีบทำความเคารพคุณชาย
“คุณชาย!”
“สวัสดีคุณชาย!”
ต้นหลิวและก้อนหินทักทายคุณชายอย่างนบนอบ จำวาจาที่คุณชายเคยกล่าวต่อพวกมันได้ดี คุณชายหวังว่าพวกมันจะ ‘ก่อกำเนิดจิตวิญญาณ’ เห็นได้ชัดว่าเป็นการบอกพวกมันว่าไม่ต้องเป็นเพียงต้นหลิวและก้อนหินธรรมดาอีกแล้ว
หลังหลี่จิ่วเต้าได้ยินเสียงของต้นหลิวและก้อนหินก็รู้สึกผิดคาดอย่างแท้จริง
เห็นผลไวเกินไปหรือไม่ สมกับเป็นดินโกลาหลและน้ำพิสุทธิ์ไร้รากจากบรรพจารย์ฝู เขากับลั่วสุ่ยออกไปเดินเล่นครู่เดียว ต้นหลิวและก้อนหินก็ก่อกำเนิดจิตวิญญาณ ปริปากเอ่ยวาจาได้แล้ว
“ดี ๆ ตั้งใจต่อไป!”
หลี่จิ่วเต้าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เขายินดีมากเช่นกัน ถึงอย่างไรตนก็อยู่กับต้นหลิวและก้อนหินมานาน ล้วนมีความผูกพันต่อพวกมัน
ต่อมา เขากับลั่วสุ่ยก็กลับมาอยู่ในลานเล็ก
รัตติกาลโรยตัว หลี่จิ่วเต้าถอดแหวนบนมือออก วางไว้บนโต๊ะในห้องนอน ก่อนจะเอนตัวลงเตียงและหลับสนิท
ภายในแหวน ยอดศาสตราทั้งเก้าก่นด่าไม่หยุด แม้นมิอาจส่งเสียง กระนั้นก็ยังด่าไม่หยุด
“โชคร้ายจริง ๆ! นึกดูสิ ในอดีตพวกเรายิ่งใหญ่เพียงใด ยามอยู่ในมือท่านผู้นั้นทรงพลังขนาดไหน บัดนี้ท่านผู้นั้นไม่อยู่แล้ว พวกเรากลับน่าเวทนากันปานนี้!”
“คนผู้นี้คงดีใจแย่! เคยเห็นยอดศาสตราระดับพวกเราที่ไหน!”
ยอดศาสตราทั้งเก้าก่นด่าในใจ แม้นหลี่จิ่วเต้าแข็งแกร่ง กระนั้นพวกมันมิได้ยอมรับ
จะให้ยอมรับได้อย่างไร!
เจ้านายของพวกมันก่อนหน้านี้เป็นถึงผู้เบิกทางท่านนั้น!
เกินกว่าที่หลี่จิ่วเต้าจะเทียบได้!
“น่ารำคาญจริง ๆ! คิดจริงหรือว่าพวกเจ้าเก่งกาจนักหนา? น่าขันจริง ๆ! ของทุกชิ้นในลานคุณชายล้วนกล้าแกร่งกว่าพวกเจ้า!”
ภายในแหวน ต้นวิเศษสัตตะตวาด
แม้ว่ายอดศาสตราทั้งเก้าจะคิดในใจ แต่เพราะมันทรงพลังเกินไป สัมผัสได้ถึงเสียงก่นด่าในใจของยอดศาสตราทั้งเก้า
พวกของเส็งเคร็ง!
ของวิเศษเก้าชิ้นนี้มองว่ายอดศาสตราชิ้นอื่นในโลกมิอาจเทียบเคียงพวกมันได้จริง ๆ หรือ!
มันอยากขำให้ตายชัก!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")