บทที่ 1396 เจอสหายเก่า
บทที่ 1396 เจอสหายเก่า
“ท่านพี่…” กู้เสี่ยวอี้กระตุกแขนเสื้อของกู้เสี่ยวหวาน และพูดกันเพื่อให้ได้ยินกันสองคน “ดูผ้าชิ้นนี้สิ บางราวกับปีกของจักจั่น เรียบง่ายและหรูหรา ท่านคิดว่าถ้าปักด้วยดอกเหมยสีขาวลงไปจะทำให้ผ้ามีความพิเศษและสวยงามมากขึ้นหรือไม่” กู้เสี่ยวอี้ชี้ไปที่ผ้าอวิ๋นอู้และกระซิบ
ก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะทันได้ตอบ ผู้ดูแลนั้นได้ยินทั้งหมด “เช่นนั้นไม่ดีเลย ทำไมนายน้อยถึงคิดจะปักดอกไม้บนผ้าผืนนี้ล่ะ ดูสิ ผ้าอวิ๋นอู้นี้บางราวกับปีกจักจั่น รู้ไหมทำไมถึงเรียกว่าผ้าอวิ๋นอู้ ก็เพราะเนื้อผ้าบางมาก จะปักลวดลายลงไปได้อย่างไร? นายน้อยหยุดล้อเล่นกับข้าเถอะ”
ฉางกุ้ยมีสีหน้าเหลือเชื่อ เขาไม่เชื่อสิ่งที่กู้เสี่ยวอี้พูดเลย
เมื่อเห็นว่าฉางกุ้ยไม่เชื่อเสี่ยวอี้ หลี่เมี่ยวเมี่ยวก็รีบพูดว่า “อย่าได้ดูถูกคนอื่น น้องเล็กของข้าสามารถปักบนใบไม้ได้ แม้ว่าผ้าของท่านจะบางอย่างไร น้องเล็กของข้าสามารถปักดอกไม้บนนั้นได้”
หลี่เมี่ยวเมี่ยวเอ่ยเสียงดัง คนที่คุยกับกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ตอนนี้โผล่ศีรษะมาและฟังคำพูดของหลี่เมี่ยวเมี่ยว และร่องรอยของความตกใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
เมื่อเห็นว่าหลี่เมี่ยวเมี่ยวพูดเกินจริง กู้เสี่ยวอี้ก็รีบคว้าตัวนางไว้และบอกให้นางหยุดพูด
หลี่เมี่ยวเมี่ยวอารมณ์เสีย ทันทีที่นางเปิดปากก็มองกู้เสี่ยวหวานอย่างเศร้าใจและพูดอย่างเขินอาย “ข้าสร้างปัญหาอีกแล้ว”
แววตาโศกเศร้าและโทษตัวเอง
กู้เสี่ยวหวานส่ายหน้าและมองนางด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณพี่ชายที่แนะนำอะไรมากมายให้เรา โปรดนำผ้าสีเดียวกับสีนั้นมาให้ข้าด้วย”
“ตกลง” ฉางกุ้ยรีบปลดผ้าที่กู้เสี่ยวหวานต้องการและมอบให้กับคนชำระบัญชี “ท่านอาจารย์เลี่ยว โปรดคำนวณราคาให้ข้าหน่อย”
คนที่ถูกเรียกว่าท่านอาจารย์เลี่ยวทำการคำนวณราคาให้กับกู้เสี่ยวหวาน หลังจากที่อาจั่วจ่ายเงินแล้ว นางก็กำลังจะจากไปพร้อมกับผ้าในอ้อมแขน
แต่ท่านอาจารย์เลี่ยวก็ถามขึ้น “นายน้อย ท่านไม่อยากตัดเสื้อผ้าก่อนหรือ”
กู้เสี่ยวหวานส่ายหน้า “ขอบคุณท่านอาจารย์เลี่ยว เรามีคนตัดเสื้ออยู่ที่บ้านแล้ว”
จากนั้นท่านอาจารย์เลี่ยวก็ส่งเสียง ‘โอ้’ และเดินออกมาจากหลังโต๊ะบัญชี ตั้งใจจะส่งกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ออกไป
เมื่อกู้เสี่ยวหวานหันกลับและกำลังจะจากไป ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็เรียกนางด้วยความไม่แน่ใจ “พี่เสี่ยวหวาน”
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกงุนงงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนั้น เมื่อหันกลับมาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ข้างหลังนางไม่ไกล
ไม่ได้เจอนางมาสองสามปีแล้ว นางดูโตขึ้นมากและใบหน้าของนางที่เคยอ้วนแบบเด็กน้อย ตอนนี้กลับเข้ารูปมากขึ้น
“พี่เสี่ยวหวาน” เมื่อได้ยินคนที่อยู่ข้างหน้าเรียกชื่อของนาง ถานอวี้ซูก็ยิ่งแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้จำผิด น้ำตาสองสายไหลอาบแก้ม นางวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของกู้เสี่ยวหวานและร้องไห้เหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง “พี่เสี่ยวหวาน พี่เสี่ยวหวาน ผ่านมากี่ปีแล้ว ทำไมไม่มาหาข้า ฮือ ๆๆ”
“อวี้ซู” กู้เสี่ยวหวานไม่คาดคิดว่าถานอวี้ซูจะเศร้าขนาดนี้ จึงรีบตบหลังปลอบให้นางสงบลง “อวี้ซู หยุดร้องไห้ก่อนดีไหม”
เมื่อท่านอาจารย์เลี่ยวที่อยู่ข้าง ๆ เห็นสถานการณ์นี้ก็เดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเห็นว่ามีคนรับใช้และเจ้านายจากตระกูลใหญ่อื่น ๆ มองมาทางนี้ด้วยใบหน้าที่งุนงง ท่านอาจารย์เลี่ยวจึงรีบกระซิบกับถานอวี้ซู “จวิ้นจู่ มีคนมากมายที่นี่ ไปที่ห้องโถงด้านหลังกันเถอะ”
ท่านอาจารย์เลี่ยวคงรู้จักสถานะที่แท้จริงของถานอวี้ซู และคงรู้จักถานอวี้ซูเป็นอย่างดี
อาอวี้รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงถานอวี้ซูซึ่งกำลังร้องไห้และเกลี้ยกล่อม “คุณหนู มีคนมากมายที่นี่ พวกเขาจะนินทาเอาได้”
“ปล่อยให้พวกเขาพูดไปสิ วันนี้ข้ามีความสุข พี่เสี่ยวหวาน ในที่สุดท่านก็มาแล้ว ฮือ ๆ!” ถานอวี้ซูไม่สนใจสายตาประหลาดใจของทุกคนและพูดกับกู้เสี่ยวหวานว่า “ท่านกลับมาที่เมืองหลวงแล้ว ท่านจะไปอีกครั้งหรือไม่”
ท่านอาจารย์เลี่ยวที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินถานอวี้ซูเรียกกู้เสี่ยวหวานพี่เสี่ยวหวาน และเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน นางเป็นคนแปลกหน้า แต่นางคุ้นเคยกับจวิ้นจู่มาก และจวิ้นจู่ก็ยังเรียกนางว่าพี่เสี่ยวหวาน ที่มาของหญิงสาวที่ปลอมตัวเป็นชายคนนี้คืออะไรกันแน่?
ทันใดนั้น ประกายแห่งแรงบันดาลใจก็แวบเข้ามาในความคิดและนึกถึงบุคคลที่เคยได้ยินแค่ชื่อแต่ไม่เคยพบมาก่อน นั่นคือเสี้ยนจู่จากชนบท ได้ยินมาว่าชื่อนี้ดูเหมือนจะมีคำว่าเสี่ยวหวานอยู่ในนั้นด้วย
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ท่านอาจารย์เลี่ยวก็มองไปที่กู้เสี่ยวหวาน ยิ่งมองมากเท่าไรก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งมองมากเท่าไรก็ยิ่งตกใจมากขึ้นเท่านั้น
แม้ว่าจะไม่เคยมีเรื่องราวเกี่ยวกับเสี้ยนจู่ในเมืองหลวง แต่ก็มีข่าวลืออยู่บ้าง
ได้ยินคนพูดว่าเสี้ยนจู่คนนี้เป็นคนหยาบคาย น่าเกลียด และไม่ได้รับการศึกษา นางเป็นสาวบ้านนอก แต่เมื่อมองดูรูปลักษณ์ปัจจุบันของผู้หญิงคนนี้แล้ว นางดูไม่เป็นเช่นนั้นเลย
ท่านอาจารย์เลี่ยวคิดได้และคนที่เหลือก็ย่อมคิดเช่นกัน พวกเขาเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่หลังจากฟังคำอธิบายของหลายคนเกี่ยวกับการปรากฏตัวของเสี้ยนจู่ในตำนาน และมองดูชายที่พูดจาดีและแต่งตัวดีที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาไม่กล้าเดาเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นว่าคุณหนูที่แต่เดิมนั้นสง่างามและงดงาม ตอนนี้นางกำลังร้องไห้ดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ทุกคนชะโงกคอมาดูที่นี่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น อาอวี้รู้สึกกระวนกระวาย จึงรีบดึงแขนของถานอวี้ซูและเกลี้ยกล่อม “คุณหนู มีคนมากมายอยู่ที่นี่ ไปที่ห้องโถงด้านหลังกันเถอะ”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าเช่นกัน ท่านอาจารย์เลี่ยวผู้ใจดีได้พาพวกเขาไปที่ห้องโถงด้านหลัง
ถานอวี้ซูรีบเช็ดน้ำตาของนาง จากนั้นก็จับแขนของกู้เสี่ยวหวานไว้แน่นและเดินไปที่ห้องโถงด้านหลังอย่างรวดเร็ว
