ในเมื่อมองไม่เห็นเงาร่างของอีกฝ่าย ก็คงทำได้แค่บังคับให้เขาออกมา!
ประมาณขอบเขตของห้อง ผมชักเอา ‘ผู้ดูหมิ่น’ ออกมาและใช้เวทมนตร์ ‘ผู้ยับยั้งดินแช่แข็ง’ ใส่กำแพงรอบห้อง!
วงเวทสีครามกะพริบ จุดเยือกแข็งสีครามนับไม่ถ้วนหมุนวนขึ้นกลางอากาศ ครู่เดียวก็เต็มทั่วทั้งห้อง
แม้ว่าแกจะซ่อนตัว แต่ผลการโจมตีคงไม่มีทางทะลุผ่านใช่ไหมล่ะ?
อย่างที่คิดไว้เลย ใต้บันไดข้างห้องโถงปรากฏชื่อสีแดง มองตามทิศทางที่แสดงออกมาบนมินิแมพ ผมก็ปล่อยกรวยน้ำแข็งไปทันที!
กรวยน้ำแข็งโจมตีที่ตำแหน่งของอีกฝ่าย จากนั้นก้อนน้ำแข็งก็ปกคลุมบริเวณนั้น
แต่ผมรู้ว่าการโจมตีของผมไม่โดนอีกฝ่าย เพราะผมมองเห็นเงาดำลอยออกมาจากจุดที่กรวยน้ำแข็งโจมตีแล้ว
แต่ในเมื่อถูกผมเห็นร่างแล้ว ซ่อนตัวต่อไปก็ไม่มีความหมาย
กรวยน้ำแข็งลอบสังหาร!
กรวยน้ำแข็งนับไม่ถ้วนแทงไปที่ตำแหน่งของเขาจากทุกทิศทาง อีกฝ่ายหลบการโจมตีอย่างเชี่ยวชาญ แล้วพุ่งมาทางผม
เร่งความเร็ว! เสริมแกร่ง!
หลังจากใช้สองสกิลติดต่อกันผมก็เก็บ ‘ผู้ดูหมิ่น’ จากนั้นใช้ดาบยาวขวางการโจมตีของอีกฝ่ายทันที
อีกฝ่ายก็ดูตกตะลึงที่ผมใช้ดาบ ในขณะเดียวกัน ผมก็มองเห็นชื่อของอีกฝ่าย
??? โดรุมิ ซัน (โดรุมิ ไลล์) นักฆ่าเลเวล 32 ผู้หญิง อายุ 26 ??? เลเวล ?? ชั่วร้าย ขี้สงสัย นักฆ่าระดับสูง One hit kill สีแดงสดยามค่ำคืน ผู้ถูกประกาศจับ นักเรียนโรงเรียนโทโก ??? ???
อีกฝ่ายใช้มีดสั้น แต่แค่ฟันลงบนดาบของผมก็ทำให้หว่างนิ้วของผมเจ็บปวด!
เลเวลห่างกันเกินไป ผมไม่ถูกกระแทกจนปลิวก็ถือว่าโชคดีแล้ว
ผมถอยหลังอย่างรวดเร็ว และมองผู้ที่มาอย่างตั้งใจ
ผมและนัยน์ตาสีดำ ทั้งตัวถูกห่อหุ้มด้วยชุดสีดำอย่างแน่นหนา
ก่อนหน้านี้ก็เคยเห็นคนที่สวมชุดแบบนี้ นั่นก็คือ ยูอน นักฆ่าอีกคน
หรือว่านักฆ่าในยุคนี้ชอบแต่งตัวแบบนี้กัน? หรือว่าชุดแบบนี้มีเอฟเฟกต์เพิ่มเติม?
อีกทั้งฉายาของคนคนนี้ยังเปิดเผยเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือยัยนี่ปลอมแปลงตัวตนเป็นนักเรียนของโรงเรียนโทโก น่าสนใจ บางทีคงเป็นคนที่มาดูการแข่งขันชั้นปีพร้อมกันกับอาร์ย่า เลยฉวยโอกาสทำภารกิจให้เสร็จได้พอดี เป็นตัวเลือกที่ไม่เลว
แม้ว่าถูกฆ่าตายก็สามารถฟื้นคืนชีพได้ แต่ถูกฆ่ามั่วๆ แบบนี้ก็เสียหน้าเกินไปไหมล่ะ?
ถึงแม้ว่าเนื้อเรื่องจะให้คุณตายคุณก็ต้องดิ้นรนเฮือกสุดท้ายสิ นี่แหละคือความโรแมนติกของผู้ชาย!
“คุณคือ…โดรุมิ ไลล์ จากโรงเรียนโทโกสินะ?”
เมื่อผมถามคำถามนี้ ผมรีบใช้อุปกรณ์สื่อสารติดต่อไปหาอาร์ย่า เรื่องที่ถามก็ย่อมเป็นเธอรู้จักนักเรียนที่ชื่อว่า ‘โดรุมิ’ ไหม
มืออีกฝ่ายที่ถือมีดสั้นอยู่สั่นอย่างชัดเจน ดวงตาก็เผยร่องรอยความประหลาดใจ
แต่อีกฝ่ายก็สงบอย่างรวดเร็ว และไม่ได้พูดอะไร
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะกังวลว่าผมหลอก แต่ไม่กล้ายืนยัน ดังนั้นจึงรอคำตอบของผม
และบนอุปกรณ์สื่อสาร คำตอบของอาร์ย่าก็ส่งมาอย่างรวดเร็ว
‘รู้จักสิ เป็นรุ่นพี่ชั้นปีสูง ถนัดดาบสั้น บางครั้งยังชอบเล่นกับมีดสั้น’
“คือว่า อาร์ย่าเคยพูดเกี่ยวกับคุณ”
“ไม่มีทาง! แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นเจ้าก็ไม่มีทางจดจำข้าได้!”
หลังจากอีกฝ่ายพูดจบก็หยุดชั่วขณะ ‘ชิ’ คำหนึ่งแล้วมองที่ผม
อย่ามองผมแบบนี้สิ ผมไม่ได้บังคับให้คุณพูดนะ คุณยอมรับด้วยตัวเอง
“คุณก็มองทะลุการเปลี่ยนหน้าของผมได้ไม่ใช่เหรอ? อย่าบอกผมนะว่านี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญ”
“…”
อีกฝ่ายไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น
“เอาเถอะ ก่อนอื่นเจ้าต้องบอกเหตุผลที่ข้าจะไม่ฆ่าเจ้ามาก่อน จากนั้นข้าถึงจะเลิกฆ่าเจ้า และอธิบายว่าทำไมข้าถึงรู้ว่าเจ้าคือฟีล”
เฮ้ยๆ นี่มันตรรกะอะไรเนี่ย? เหตุผลที่ไม่ฆ่าผม? เพราะว่าผมหน้าตาหล่อเกินไปได้ไหม? ไม่ได้สิ ผมคิดว่าถ้าเป็นเหตุผลนี้เธอคงฆ่าผมทันที
“เพราะผมเป็นนักเวทอาณาจักรของจักรวรรดิเอส เหตุผลนี้ได้ไหม”
“ไม่ได้ เพราะการฆ่านักเวทอาณาจักรสักคนแม้จะทำให้ข้าถูกประกาศจับ แต่ก็แค่ทำให้ค่าหัวของข้าเพิ่มขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น”
จะว่าไป ยัยนี่ก็มีฉายาผู้ถูกประกาศจับนี่
“ผมก็เป็นผู้ถูกประกาศจับล่ะ?”
“เรื่องนี้ข้าก็รู้แล้ว ข้าเคยอ่านข้อมูลของเจ้าหมดแล้ว”
พระเจ้า ความส่วนตัวของผม หรือว่าเมื่อคืนก่อนผมกินอะไรก็ยังรู้เหรอ?
“เอาเถอะ ผมเป็นคนของสมาคมปริศนาเรดลีฟคุณเชื่อไหมล่ะ?”
“…”
“ไม่เชื่อ เอารอยสักให้ข้าดู”
ผมดึงเสื้อแล้วชี้ไปที่รอยสักเรดลีฟบนตัว จากนั้นก็พูดขึ้น
“อันที่จริงพวกเราก็เดินเส้นทางเดียวกัน”
“สะ…สมาคมปริศนาเรดลีฟ? จะ…เจ้า…”
“หืม?”
สีหน้าของอีกฝ่ายกลายเป็นขาวซีดในพริบตา
“ขออภัยที่รบกวน! โปรดลืมเรื่องในวันนี้ด้วย! ข้าไม่ควรลงมือตามอำเภอใจ! ข้ายังอยู่ในช่วงพักผ่อน เจ้าโปรดลืมเรื่องนี้ได้ไหม?”
“เอ่อ…”
เดี๋ยวนะ ชื่อของสมาคมปริศนาเรดลีฟน่ากลัวขนาดนั้นเลย? แม้กระทั่งองค์กรนักฆ่าด้วยกันก็หน้าเปลี่ยนสี?
“ผมสามารถลืมเรื่องในวันนี้ได้ แต่คุณก็ต้องตอบคำถามผมสักสองสามข้อ ข้อแรกคือคุณมองทะลุการเปลี่ยนหน้าของผมได้ยังไง?”
“เรื่องนั้นเหรอ…ที่จริงข้าก็ไม่ได้มั่นใจนัก เพราะได้ยินว่าเจ้าชอบอยู่ในห้องสมุดเป็นพิเศษ ข้าจึงคิดว่าหากเจ้าไม่หาหนังสือสายน้ำแข็งมาศึกษา ก็คงศึกษาหนังสือสายอัสนี ผลคือแค่ข้ามาถึงที่นี่ก็พบเจ้า อีกทั้งข้ายังเคยดูข้อมูลภาพของทุกคนในสถาบัน แต่ข้ารู้สึกว่าไม่เคยเห็นหน้าเจ้าในตอนนี้มาก่อน แม้ไม่มั่นใจนัก แต่ว่า…เจ้าอ่านหนังสือเป็นเวลานานเกินไป ดังนั้นข้าเปิดดูภาพอีกครั้ง และไม่มีจริงๆ ข้าจึงมั่นใจว่าเจ้าคือฟีลที่เปลี่ยนหน้า”
“คุณไม่ห่วงว่าเป็นคนอื่นเปลี่ยนหน้าเหรอ?”
“ดังนั้นข้าจึงไม่ได้ลงมือสังหารตั้งแต่ต้น แค่โจมตีทดสอบเท่านั้น”
ทดสอบ…เมื่อกี้แค่การทดสอบเหรอ?
นี่คือการบอกผมว่าถ้าลงมือจริงๆ ผมคงหลบไม่ได้สินะ?
“เอาเถอะ ถือว่าคุณเก่ง”
“ขอบคุณที่ชื่นชม”
“…เอาเถอะ คำถามข้อสอง คุณเป็นสมาชิกของสมาคมนักฆ่าอะไร?”
“คือว่า…”
“ถ้าคุณไม่บอก รอให้ผมหาเจอผมจะไปเยี่ยมคุณถึงบ้านแน่”
“สมาคมนักฆ่าปีศาจอินทนิล!”
อีกฝ่ายรีบตอบกลับ
จริงด้วย เครื่องหมายคำถามด้านหน้าสุดในฉายาของอีกฝ่ายกลายเป็นคำว่า ‘ปีศาจอินทนิล’ ดูแล้วคงไม่ได้โกหก
“เอาล่ะ ดูท่าคุณคงไม่โกหก คำถามสุดท้าย คุณรู้ว่ามีนักฆ่าคนไหนจะมาฆ่าผมอีกไหม?”
“เรื่องนี้…ข้าเองก็ไม่รู้ เพราะว่าข้าก็เพิ่งได้รับการแจ้งเตือนประกาศจับเมื่อเช้า ข้ายังนึกว่าตัวเองโชคดีที่อยู่ในสถาบันของพวกเจ้า ทว่า ก็ไม่ง่ายที่จะหาเจ้าพบ ใช่แล้ว คาถาขับไล่นี้ใกล้จะเสื่อมแล้ว พวกเรารีบออกไปกันเถอะ”
“แน่นอน”
ผมยิ้ม จากนั้นสัมผัสใบหน้า ก็กลายเป็นเด็กหนุ่มผมดำและดวงตาสีดำ
จากนั้นจึงเดินไปข้างเธอ
“พวกเราไปด้วยกันเถอะ พี่สาว”
อยากหลบนักฆ่า ทางที่ดีที่สุดก็คือหลบอยู่ข้างนักฆ่าสักคนไง ไม่ถูกเหรอ?
เล่ม 3
