บทที่ 1409 1410 เตือนสติ มีความสุขไปด้วย
บทที่ 1409 เตือนสติ
เมื่อเห็นว่าดวงตาของกู้หนิงผิงบวมแดงและเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา เห็นได้ชัดว่าเขาต้องร้องไห้มาแน่ เขาเอาแต่มองเข้าไปในห้องและเดินออกมาอย่างไม่เต็มใจ
เมื่อเห็นกู้หนิงผิงออกมา อาอวี้ก็วิ่งไปก่อนและถามอย่างเป็นห่วง “นายน้อยกู้ คุณหนูของข้ากินยาหรือยัง”
กู้หนิงผิงพยักหน้า แต่อาชิงที่อยู่ข้าง ๆ อุทานด้วยความประหลาดใจ “แปลกจริง ๆ คุณหนูของข้าต้องถูกท่านพี่อาอวี้เกลี้ยกล่อมทุกครั้งให้ดื่มยา และทุกครั้งที่เกลี้ยกล่อมก็ต้องใช้เวลาไปครึ่งชั่วยาม แต่นายน้อยกู้เข้าไปเพียงไม่นาน คุณหนูของข้าก็ยอมกินยาแล้ว”
ในตอนแรกอาชิงมีสีหน้าประหลาดใจ เมื่อมองไปที่ดวงตาของอาอวี้ก็หยุดพูด แต่ในใจของนางอยากรู้อยากเห็นมากว่าชายรูปงามตรงหน้ามีความสัมพันธ์อย่างไรกับคุณหนูกันแน่ ท่านพี่อาอวี้ถึงปล่อยให้คนคนนี้ไปหาคุณหนูเพียงลำพัง อีกทั้งคุณหนูก็ยังเชื่อฟังเขามากและดื่มยารสขมเช่นนี้ในช่วงเวลาสั้น ๆ
เขาเป็นคนแปลกหน้า
เมื่อคิดเช่นนี้ อาชิงก็แอบชำเลืองมองกู้หนิงผิงอีกหลายครั้ง แต่นางไม่รู้ว่าท่าทางที่มากเกินไปของตัวเองได้ตกอยู่ในสายตาของอาอวี้แล้ว
กู้หนิงผิงได้เดินไปที่ด้านข้างของกู้เสี่ยวหวานแล้วในขณะนี้และมองไปที่นาง “ท่านพี่”
แม้ว่าเบ้าตาของกู้หนิงผิงจะบวมแดงและมีร่องรอยของการร้องไห้ แต่ส่วนที่ลึกที่สุดของดวงตาของเขาคือความพึงพอใจและความมั่นใจ กู้เสี่ยวหวานเข้าใจว่ากู้หนิงผิงและถานอวี้ซูได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว และผลลัพธ์ก็ออกมาไม่เลว
เมื่อการพูดคุยเสร็จสิ้นแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปอีก ยิ่งกว่านั้นถานอวี้ซูเพิ่งพบกับกู้หนิงผิง และนางคงไม่มีแรงมากที่จะพูดคุยกับตัวเองอีก ดังนั้นจึงพูดกับอาอวี้ว่า “อาอวี้ จวิ้นจู่ไม่ค่อยสบาย ข้าคิดว่านางคงเหนื่อยแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะมาเยี่ยมจวิ้นจู่อีกครั้ง”
“ข้าขอขอบคุณเสี้ยนจู่ในนามของจวิ้นจู่ เชิญเจ้าค่ะ” อาอวี้ยิ้มและพากู้เสี่ยวหวานออกไป อาอวี้รู้จุดประสงค์การมาของกู้เสี่ยวหวานกับกู้หนิงผิงโดยธรรมชาติ เนื่องจากทั้งสองคนได้พบกันแล้ว ในขณะนี้คุณหนูต้องอยู่คนเดียวในห้องเพื่อคิดเรื่องนี้ เสี้ยนจู่ไม่ต้องการรบกวนการพักผ่อนของจวิ้นจู่
หลังจากส่งเสี้ยนจู่ออกไปแล้ว อาอวี้ก็หันหลังและกลับไปที่ลาน ทันทีที่เข้าไปในลานก็เห็นอาชิงยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้างงงวย เมื่อเห็นอาอวี้กลับมา อาชิงก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยและรีบวิ่งไปหาอาอวี้พลางถามอย่างมีความสุข “พี่อาอวี้ ท่านกลับมาแล้ว สองคนที่มาเมื่อครู่คือใครหรือ?”
อาอวี้เหลือบมองไปที่นาง เมื่อตอนที่กู้หนิงผิงยืนอยู่ที่นี่ สาวใช้คนนี้มองไปที่กู้หนิงผิงอย่างกล้าหาญ และยังพูดคำดังกล่าวที่ดูเหมือนว่านางต้องการจะกดดัน
อาอวี้ขมวดคิ้วและพูดอย่างจริงจัง “อาชิง เจ้าอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว”
“พี่อาอวี้ อาชิงอยู่ที่นี่มาสองปีแล้ว” อาชิงผงะ แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าอาอวี้หมายความว่าอย่างไร แต่เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของอาอวี้ หัวใจของนางก็เต้นรัว ดังนั้นนางจึงตอบตามความเป็นจริงเท่านั้น
“แล้วเจ้าอยู่กับคุณหนูมานานแค่ไหนแล้ว” อาอวี้ยังคงถามอาชิงที่ยังอยู่ในอาการสับสนมึนงง เมื่อรู้ว่าคุณหนูใจดี นางผู้นี้ก็ยิ่งเหิมเกริมมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้กระทั่งเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณหนู
“หนึ่งปีได้แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้ารู้ไหมว่าคุณหนูต้องการให้คนรับใช้อย่างเราทำอย่างไร”
“พี่อาอวี้” อาชิงตกตะลึงและจ้องมองที่อาอวี้ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
“พูดสิ” อาอวี้มองสาวใช้ที่โง่เขลาคนนี้อย่างเคร่งขรึมและพูดอย่างเย็นชา “ถ้าเจ้ารับใช้ข้างกายคุณหนู เจ้าต้องรู้ว่าเรื่องของเจ้านายไม่ใช่สิ่งที่เราในฐานะคนใช้จะสามารถสอบถามได้ แต่วันนี้เจ้าละเมิดข้อห้าม เจ้าลองพูดมาสิ ถ้าคุณหนูหรือนายท่านรู้เรื่องนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าจะต้องถูกลงโทษอย่างไร”
คำพูดของอาอวี้นั้นจริงจัง และไม่ใช่การพูดเล่นแต่อย่างใด
อาชิงมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน เพราะนางยังเป็นเด็ก คุณหนูจึงซื้อนางมาเพราะนางขายตัวเพื่อหาเงินไปจัดงานศพพ่อของนาง ที่นี่ไม่ได้ขาดสาวใช้ มีเพิ่มมาหนึ่งคนก็ไม่ถือว่ามาก ขาดไปหนึ่งคนก็ไม่ถือว่าน้อย เด็กหญิงกำพร้าเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกเพียงลำพัง ดังนั้นคุณหนูจึงมอบบ้านที่มั่นคงให้นาง
อาชิงเป็นคนใจดี และตอนแรกที่อาชิงมาที่นี่ นางค่อนข้างระแวดระวัง แต่เมื่อได้มารับใช้ที่ลานของคุณหนู อาชิงก็ใจดีและชอบพูดคุย และอาชิงคนนี้คิดว่าการที่ตัวเองถูกคุณหนูซื้อมาคือการได้รับความโปรดปรานจากคุณหนู นางจึงเริ่มทำตัวเหิมเกริมขึ้นเรื่อย ๆ
ในตอนแรกอาอวี้ไม่อยากพูด แต่วันนี้สาวใช้คนนี้อยากรู้เรื่องส่วนตัวของคุณหนูเช่นนี้ แล้วในอนาคตจะเป็นอย่างไร
“ถ้ากล้าพูดเรื่องไร้สาระของเจ้านายจะถูกตัดลิ้น ถ้าร้ายแรงจะถึงตายไหมก็ไม่รู้” อาอวี้พูดอย่างฉุนเฉียว
ในตอนแรกอาชิงนั้นค่อนข้างสงสัยและไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นว่าอาอวี้ไม่ได้ล้อเล่น อาชิงก็ตื่นตระหนก “พี่อาอวี้ ข้าแค่ ข้าแค่…”
นางหวาดกลัวและตื่นตระหนก
“ข้ากับเจ้าเป็นแค่คนรับใช้ เรื่องของเจ้านายไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาคุยกันได้ ถ้าข้าเห็นหรือได้ยินเจ้าพูดไร้สาระเรื่องของเจ้านายอีก ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน” อาอวี้พูดจบก็มองอาชิงด้วยสายตาที่เย็นชา ใบหน้าของอาชิงซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว จากนั้นอาอวี้ก็เดินจากไป
อาชิงมองไปที่ด้านหลังของอาอวี้ที่จากไป และนึกถึงสิ่งที่นางพูดเมื่อครู่ว่าโทษเบาอาจจะโดนตัดลิ้น และโทษหนักอาจจะโดนตัดศีรษะ จากนั้นก็คิดได้ว่าตนเองถามนางเกี่ยวกับนายน้อยคนนั้น ตอนนี้อาชิงรู้สึกเสียวสันหลังวาบราวกับว่ามีงูอยู่ข้างหลังนาง ทำให้นางตกใจมากจนหมดเรี่ยวแรง
กู้เสี่ยวหวานกับกู้หนิงผิงขึ้นรถม้าและกลับบ้าน
เมื่อนั่งในรถม้าก็เห็นว่ากู้หนิงผิงเงียบ แต่ใบหน้าของเขาตื่นเต้นและมีความสุขมาก กู้เสี่ยวหวานจึงถามว่า “หนิงผิง เจ้าคุยกับอวี้ซูรู้เรื่องแล้วหรือยัง”
กู้หนิงผิงยังคงคิดถึงคำพูดที่น่ารักของอวี้ซูที่พูดกับเขา เขาจะได้ยินเสียงของพี่สาวตัวเองได้อย่างไร และจากนั้นเมื่อตระหนักว่าเขาละเลยพี่สาวของเขามาเป็นเวลานาน เขาจึงรีบพูดว่า “อืม คุยรู้เรื่องแล้ว”
…
บทที่ 1410 มีความสุขไปด้วย
กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าจิตใจของกู้หนิงผิงไม่ได้อยู่ที่นี่ นางจึงมีความกังวลเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นการแสดงออกที่ดูมีความสุข นางก็เดาได้ว่าเขากำลังนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ดังนั้นนางจึงยิ้ม “เจ้าและอวี้ซูพูดอะไรกัน”
“ท่านพี่ ข้าบอกนางว่าข้าจะเข้าร่วมกองทัพ” ใบหน้าของกู้หนิงผิงเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีและเขาก็พูดอย่างเขินอาย
“แล้วนางว่าอย่างไร”
“นางบอกว่าจะรอข้าไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม รอจนกว่าข้าจะกลับมา” กู้หนิงผิงพูดอย่างอาย ๆ หากแต่ก็เต็มไปด้วยความสุข
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินเช่นนี้ นางก็มีความสุข “แล้วเจ้าพูดอะไรกับนาง นางถึงพูดออกมาเช่นนั้น”
“ข้าบอกว่าข้าชอบนาง ข้าตกหลุมรักนางตั้งแต่วันแรกที่เจอ แล้วนางก็บอกว่านางก็รู้สึกแบบเดียวกัน” กู้หนิงผิงกล่าวด้วยความสุขและความปรารถนาในดวงตาของเขา
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ และเห็นท่าทางที่มีความสุขอย่างมากของกู้หนิงผิง นางก็มีความสุขกับเขาจริง ๆ
เมื่อทั้งสองได้บอกความในใจต่อกันแล้ว ขั้นต่อไปคือการก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและก้าวต่อไปเพื่อความฝันนี้
“หนิงผิง เนื่องจากเจ้าและอวี้ซูได้ตัดสินใจกันแล้ว หลังจากที่เจ้าเข้าไปในค่ายทหาร เจ้าต้องทำงานอย่างหนักเพื่อรับได้รับชื่อเสียงเกียรติยศ แต่ในสถานที่นั้น เจ้าต้องปกป้องชีวิตของเจ้าไว้เพื่อวันข้างหน้า อย่าปล่อยให้ทุกอย่างมันสูญเปล่า”
กู้หนิงผิงนึกถึงคำพูดที่จริงจังของกู้เสี่ยวหวาน “ท่านพี่ ข้ารู้ อวี้ซูก็กำชับข้าแล้ว ดังนั้นข้าต้องปกป้องชีวิตของข้าให้ดี ท่านไม่ต้องกังวล เมื่อไปถึงที่ค่ายทหาร ข้าจะตั้งใจเรียนรู้ฝึกฝนอย่างหนัก และข้าก็จะปกป้องชีวิตของข้า จะไม่ปล่อยให้ตัวเองได้รับอันตรายอย่างแน่นอน ข้าจะไม่ทำให้ท่านกังวล” แม้ว่าบางครั้งกู้หนิงผิงจะมีอารมณ์รุนแรง แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ทำสิ่งต่าง ๆ อย่างประมาทเลินเล่อ
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกโล่งใจมากและพยักหน้า กู้หนิงผิงจึงกล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านวางใจได้ เดี๋ยวท่านก็ต้องไปแล้ว ท่านควรรีบเก็บข้าวของของท่านให้เรียบร้อย ส่วนข้าเองก็เรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่างจากพี่เย่จือ บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์เมื่อข้าไปอยู่ที่ค่ายทหาร”
ในไม่ช้า รถม้าก็แล่นมาถึงสวนชิง กู้เสี่ยวหวานและกู้หนิงผิงมีสีหน้าผ่อนคลายมาก เพราะสิ่งต่าง ๆ เป็นไปด้วยดี กู้ฟางสี่และกู้เสี่ยวอี้กำลังรออยู่ที่ห้องโถง เมื่อพวกนางได้ยินว่าพวกเขากลับมาแล้ว พวกนางก็วิ่งออกไปทักทายพวกเขาทันที และเมื่อเห็นใบหน้าที่มีความสุข ก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องของกู้หนิงผิงและถานอวี้ซูนั้นราบรื่น
กู้เสี่ยวอี้วิ่งเหยาะ ๆ และตะโกนเรียกกู้หนิงผิงอย่างมีความสุข “ท่านพี่ ท่านพี่ พี่อวี้ซูสัญญากับท่านแล้วใช่ไหม”
เมื่อเห็นกู้หนิงผิงหน้าแดง เขาลูบศีรษะของนางและพยักหน้าด้วยความตื้นตันใจ กู้ฟางสี่จับมือประสานกันและเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า
“ท่านพี่ ข้าบอกแล้วว่าเรื่องระหว่างพี่อวี้ซูและท่านพี่จะต้องบรรลุผลอย่างแน่นอน ข้ารู้ว่าพี่อวี้ซูชอบท่านพี่ของข้า” กู้เสี่ยวอี้พูดราวกับว่านางนั้นเป็นผู้ใหญ่
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าของนาง และพูดติดตลก “เจ้าอายุเท่าไรกันเชียว รู้แล้วหรือว่าใครชอบพอกับใคร”
กู้เสี่ยวอี้เอามือเท้าสะโพกของนางและพูดอย่างมั่นใจว่า “แน่นอน แค่มองตาข้าก็รู้แล้ว จากสายตาที่พี่ใหญ่ฉินมองท่าน มันแตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิงไม่ใช่หรือ และหลังจากนั้นข้าก็มองสายตาของพี่อวี้ซูที่มองพี่หนิงผิง มันเหมือนกับสายตาของท่านเวลามองพี่ใหญ่ฉิน แบบนั้นข้าไม่รู้ก็แย่แล้วสิ”
