บทที่ 1411 เดินไปรอบ ๆ
บทที่ 1411 เดินไปรอบ ๆ
กู้เสี่ยวอี้ทำเหมือนว่านางเข้าใจอย่างดี หลังจากที่นางพูดจบ กู้เสี่ยวหวานไม่คาดคิดว่ากู้เสี่ยวอี้จะพูดเปรียบเปรยถึงนางขึ้นมา ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดง โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ดังนั้นนางจึงผลักเสี่ยวอี้เบา ๆ และดุด้วยรอยยิ้ม “เจ้านี่ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ”
กู้เสี่ยวอี้ยังคงไม่ปล่อยมือและพูดต่อ “ท่านอา ในอนาคตบ้านของเราจะมีงานรื่นเริงมงคลอีกครั้ง ข้ามีความสุขมาก ท่านพี่รองได้ยืนยันแล้ว ตอนนี้ก็เหลือเพียงพี่ใหญ่เท่านั้น”
“อืม เสี่ยวอี้ของข้าก็คงอีกไม่ช้า” กู้ฟางสี่พยักหน้า จากนั้นมองไปที่กู้เสี่ยวอี้อีกครั้งและเห็นว่าใบหน้าของกู้เสี่ยวอี้เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที “ท่านอา ข้ากำลังพูดเรื่องท่านพี่ของข้าอยู่ ทำไมโยงมาที่ข้าได้”
กู้ฟางสี่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและพูดว่า “หลังจากพูดถึงหนิงอันและหนิงผิงแล้ว มันก็ต้องต่อมาที่เจ้าโดยธรรมชาติไม่ใช่หรือ”
“ใช่ เสี่ยวอี้ของข้าก็โตเป็นสาวแล้ว และในไม่ช้านางก็คงจะแต่งงาน” เมื่อคิดว่าเสี่ยวอี้แกล้งตัวเองเมื่อครู่ กู้เสี่ยวหวานก็เอาคืนนางเช่นกัน
แม้ว่ากู้เสี่ยวอี้จะขี้เล่นและเป็นคนอารมณ์ดี แต่นางก็เป็นคนขี้อาย ใบหน้าของนางดูเหมือนจะมีเลือดฝาด นางกระทืบเท้าของนางและพูดด้วยความโกรธว่า “ท่านอา ท่านพี่ ท่านทุกคนล้อข้า ข้าไม่คุยกับทุกคนแล้ว”
จากนั้นนางรีบวิ่งกลับเข้าลานบ้านไป
ท่าทางเขินอายนั้นทำให้กู้เสี่ยวหวานและกู้ฟางสี่หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
เรื่องของกู้หนิงผิงสิ้นสุดลงแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ในช่วงสองสามวันนี้ นางก็สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้
กู้เสี่ยวหวานถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก นางเพิ่งรู้สึกว่าตั้งแต่มาถึงเมืองหลวง นางมีความกังวลในใจของนางไม่หยุดหย่อน แต่ว่าตอนนี้นางสามารถผ่อนคลายได้แล้ว
ที่ร้านจิ่นฝูมีเรื่องให้ทำมากมาย ดังนั้นฉินเย่จือจึงไม่ได้มาที่สวนชิงเพื่อดูแลกู้เสี่ยวหวานบ่อยนัก และนอกเหนือจากการที่กู้เสี่ยวหวานนั้นต้องช่วยกู้หนิงผิงเก็บข้าวของ นางยังต้องไปที่ร้านจิ่นฝูและฝูจิ่นในเมืองหลวง รวมไปถึงร้านหล่านเยว่ของนางเอง หลังจากมาที่เมืองหลวงแล้ว นางไม่มีกะจิตกะใจไปดู ครั้งนี้นางต้องไปดูเสียหน่อย
เนื่องจากนางไม่คุ้นเคยกับเมืองหลวงมากนัก และนางไม่ต้องการทำผิดพลาดใด ๆ ดังนั้นจึงขอให้โค่วตันและโค่วไห่จัดการทั้งหมด และถามสองสามคำถามกับพวกเขา สองพี่น้องโค่วตันและโค่วไห่สามารถตอบได้ทั้งคู่จึงไม่มีเรื่องอะไรที่น่าเป็นห่วง ดังนั้นจึงตัดสินใจไปดู
รถม้าที่เตรียมโดยโค่วไห่นั้นธรรมดามาก มันเหมือนรถม้าที่คนทั่วไปใช้ที่บ้าน แต่ก็ไม่โทรมเกินไป กู้เสี่ยวหวานคิดว่าจะเป็นการดีที่สุดที่จะไม่ดึงดูดความสนใจมากเกินไป
หลังจากออกจากประตูสวนชิง กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นรถม้าที่โค่วไห่เตรียมไว้ เมื่อนางมาถึงก็เห็นรถม้าจำนวนมากแล่นอยู่บนถนนในเมืองหลวง คงไม่มีใครตั้งหน้าตั้งตารอรถม้าธรรมดาเช่นนี้
“คุณหนู” โค่วไห่วางเก้าอี้สี่เหลี่ยมไว้ใต้รถม้า แล้วเขาก็ถอยหลังไปสองสามก้าว ประสานมือไว้ที่หน้าอก และยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยความเคารพ
โค่วตันอยู่ข้าง ๆ กู้เสี่ยวหวาน ก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยกู้เสี่ยวหวานก้าวไปที่เก้าอี้สี่เหลี่ยมแล้วเข้าไปในรถม้า
หลังจากที่บรรดาหญิงสาวเข้าไปในรถม้าแล้ว โค่วไห่ก็ก้าวไปข้างหน้า หยิบเก้าอี้ทรงสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้ววางไว้ข้าง ๆ จากนั้นเข้าไปในรถม้า ยิ้มและกระซิบเบา ๆ ว่า “ออกตัวแล้วนะคุณหนู”
รถม้ากำลังเดินไปเรื่อย ๆ ตลอดทางเรียบนิ่ง ไม่เร็วหรือช้า
กู้เสี่ยวหวานนั่งอยู่ในรถม้า เมื่อนางเข้ามาในรถม้าครั้งแรก แม้ว่าภายนอกจะดูธรรมดาและไม่หนูหรา แต่นางก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปข้างใน
รถม้าคันนี้ดูเล็กเมื่อมองจากภายนอก แต่เมื่อเข้ามาแล้วพื้นที่ภายในสามารถจุคนได้มากกว่าหกถึงเจ็ดคน ภายในมีพรมหนาเป็นชั้น ๆ และไม่มีเสียงเมื่อเหยียบมัน ตรงกลางรถม้ามีโต๊ะน้ำชาตัวโปรด ดูจากวัสดุและสีแล้ว คิดว่ามันทำจากไม้คุณภาพสูง ถ้วยและกาน้ำชาสำหรับดื่มชาบนโต๊ะนั้นไม่ใช่ของธรรมดา ๆ
กู้เสี่ยวหวานนั่งอยู่ในรถม้า พิงหมอนนุ่ม ๆ ดื่มชาและกินของว่างอย่างสบายใจ นอกจากนี้ ม่านของรถม้าคันนี้ก็มีอะไรแปลก ๆ เช่นกัน ตอนที่อยู่ข้างนอก ม่านของรถม้าปิดทึบจะมองไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใน แต่เมื่อเข้าไปข้างใน โค่วตันดึงผ้าม่านชั้นหนึ่งขึ้นและพูดว่า “ผ้าม่านนี้ทำจากวัสดุพิเศษ เราสามารถมองเห็นข้างนอกได้จากข้างใน แต่ด้านนอกไม่สามารถมองเข้ามาด้านในได้ ทั้งสองสามารถมองทิวทัศน์ภายนอกด้วยความมั่นใจ”
กู้เสี่ยวหวานสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นโค่วตันดึงผ้าม่านขึ้นครึ่งหนึ่ง และมีม่านอีกผืนอยู่นอกม่าน แต่มันไม่หนาเท่ากับม่านที่เพิ่งเปิด และทิวทัศน์ภายนอกทั้งหมดสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
มีการจราจรคับคั่งอยู่ข้างนอก ร้านค้าที่หรูหราตั้งเรียงรายต่อกันเป็นแถวยาวสองข้างทาง ลูกจ้างที่แต่งตัวดีและหล่อเหลายืนอยู่ที่ประตู ชักชวนการซื้อขาย ชายหญิงที่แต่งกายงดงามทีละคนเบียดเสียดเข้าออก เป็นฉากแห่งความเจริญรุ่งเรือง
มันสะดวกมาก กู้เสี่ยวหวานและกู้เสี่ยวอี้ไม่จำเป็นต้องแอบดู พวกนางนั่งที่ด้านข้างของรถม้าและมองออกไปข้างนอกผ่านม่านโปร่งใส
ระหว่างทาง กู้เสี่ยวหวานสอดส่องสายตาของนางเพื่อจดจำสิ่งต่าง ๆ
คิด ๆ ดูแล้ว เมืองหลวงแห่งนี้เจริญรุ่งเรืองยิ่งนัก
ร้านขายผ้า ร้านเสื้อผ้า ร้านอาหาร โรงเตี๊ยมขนาดเล็ก ร้านเครื่องประทินผิว ร้านหนังสือ ร้านทองและหยก ตราบเท่าที่สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่คนทั่วไปต้องการ พวกเขาสามารถขายได้บนถนนสายนี้ และราคาก็สูงมาก
ร้านจิ่นฝู ร้านฝูจิ่น และร้านหล่านเยว่ล้วนอยู่บนถนนกว่างหลง อยู่ห่างจากสวนชิงของกู้เสี่ยวหวานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เนื่องจากมีผู้คนและยานพาหนะจำนวนมาก รถม้าจึงเคลื่อนตัวได้ช้ามาก ซึ่งทำให้กู้เสี่ยวหวานมีเวลามากพอที่จะมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่นี่ได้อย่างชัดเจน
ในไม่ช้า รถม้าก็มาถึงร้านจิ่นฝู เนื่องจากหลี่ฝานไม่รู้ว่ากู้เสี่ยวหวานกำลังจะมา เขาจึงไม่ได้ออกมาต้อนรับนาง
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลากินอาหาร ทางเข้าร้านจิ่นฝูจึงร้างผู้คน ยกเว้นคนที่เดินผ่านไปมาเท่านั้น
เมื่อลงจากรถม้าแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็เข้าไปในร้าน นางเดินเข้ามาก่อน และได้เห็นผู้ดูแลของร้านจิ่นฝู เมื่อเขาเห็นกู้เสี่ยวหวานกำลังมา เขารีบไปข้างหน้าเพื่อทักทายกู้เสี่ยวหวาน “แม่นางกู้ มาได้อย่างไร”
กู้เสี่ยวหวานจำเขาได้และรู้ว่าเขาคือคนทำบัญชีที่หลี่ฝานเชิญมา นางจึงพูดทักทายด้วยความเคารพ “สวัสดีคุณชายเฉิง เถ้าแก่หลี่อยู่ที่นี่หรือเปล่า”
คุณชายเฉิงอายุห้าสิบปี ผมของเขาเป็นสีเทา และแม้แต่เคราที่ปากของเขาก็เป็นสีเทา แม้ว่าร่างกายของเขาจะผอมแห้ง แต่เขาก็ดูภูมิฐาน เขาสวมเสื้อคลุมสีเทาซึ่งทำให้เขาดูเหมือนบัณฑิต
