บทที่ 37 งัดข้อ 1
วันที่ 2 มกราคม ขึ้นปีใหม่แล้ว อเลนกับคุเรนะมุ่งหน้าไปยังบ้านของเธอ
“ได้มาเยอะเลยนะเนี่ย”
“นั่นสินะ”
คุเรนะที่พูดออกมาอย่างดีใจ ทั้งคู่เดินทางจากย่านที่อยู่อาศัยในเมืองไปยังหมู่บ้าน
เมื่อวานเป็นวันขึ้นปีใหม่ ต่างโลกเองก็มีธรรมเนียมในการฉลองปีใหม่เหมือนกัน ซึ่งบ้านของอเลนไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีเหล้า ไม่มีแม้กระทั่งของกินที่เรียกว่าโมจิของโลกแห่งความเป็นจริงด้วยซ้ำ
ตั้งแต่กลางเดือนมกราคมปีที่แล้ว เปโรมูสลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านมาเข้าร่วมการเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวิน เลยถามว่าประชาชนทำอะไรตอนวันปีใหม่
ดูเหมือนจะทำการเรียกทุกคนมาร่วมงานเลี้ยงตอนขึ้นปีใหม่ แถมโดโกร่าเองก็เข้าร่วมทุกปีอด้วย พอถามถึงเรื่องนั้นโดโกร่าเลยพูดออกมาว่า พวกนายก็มาด้วยสิ
ถูกเชิญไปงานเลี้ยงปีใหม่ และไปทำการพักที่นั่น พอเช้าเลยเดินทางกลับบ้านโดยในมือมีของฝากมากมาย
เพราะมีการเลี้ยงฉลองที่ปีก่อนล่าหมูป่าได้สำเร็จ ทำให้งานเลี้ยงยิ่งใหญ่กว่าทุกปี
ปีที่แล้ว ท่านเจ้าเมืองมีคำสั่งมาว่าให้ล่าหมูป่าเพิ่มขึ้นจากเดิม 1.5 เท่า หรือ 15 ตัว ซึ่งสามารถจับได้ทั้งหมด 18 ตัว พร้อมกับทำการฝึกคนใหม่ใช้หอกยาวไปด้วย แน่นอนว่าทุกคนไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และผ่านจำนวนขั้นต่ำที่กำหนด
หัวหน้าหมู่บ้านเองก็ชวนโรดันกับเกลด้ามางานเลี้ยงอยู่ แต่ปฏิเสธไปเพราะมีลูกเล็กอยู่ เพราะอย่างนั้นเลยให้อเลนกับคุเรนะเข้าร่วมแทน การให้ลูกของผู้ทำการล่าหมูป่าสำเร็จเข้าร่วมด้วย สำหรับหัวหน้าหมู่บ้านถือเป็นการสร้างภาพที่ดี
“กลับมาแล้วค่ะ!”
คุเรนะที่กลับมาถึงบ้าน พูดขึ้นมาตรงหน้าห้องพื้นดิน
“พี่ๆ!”
ลิลี่ที่พอจะเดินได้แล้ว มาขอให้คุเรนะอุ้ม ดูท่าจะสนิทกันพอควรเลย คุเรนะจับแก้มของเธอ ส่วนข้างๆมีมัชชูอยู่
“โอ้ กลับมาแล้วเหรอ”
เกลด้ากับมิทิลด้าอยู่ด้วย แล้วก็
“ที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านสนุกไหม?”
“ยินดีต้อนรับกลับมาจ้ะ”
โรดัน เทเรเซียแล้วมูระก็อยู่ด้วย
“กลับมาแล้วครับคุณพ่อ คุณแม่ มูระ สนุกมากเลย”
วันนี้มาค้างกันที่บ้านของคุเรนะ ถือเป็นการนอนค้าง 2 วันติด
ทำการยืนยันล่วงหน้ากับเปโรมูสแล้วว่ามีของฝาก เนื่องจากมีของฝากเลยทำการเรียกทุกคนมาค้างที่บ้านของคุเรนะในวันถัดมา
ทำการมอบเนื้อและผลไม้ที่ได้รับมา แล้วมิทิลด้ากับเทเรเซียก็เริ่มทำทำอาหาร อเลนกับคุเรนะเล่นกับมัชชูและลิลี่ที่ไม่ได้เจอกันมาหนึ่งวัน
อาหารเสร็จแล้วในระหว่างที่ทำอย่างนั้น ถึงจะเป็นครอบครัวทาสติดที่ดิน 2 ครอบครัว แต่เพราะมีของฝากด้วยทำให้มันค่อนข้างดูหรูหรา เนื่องจากล่ามาได้เยอะ ทำให้มีทั้งเนื้อของเกรซบอร์ และเนื้อของอัลบาเฮรอนที่อเลนจับมาได้อีก
แล้วงานเลี้ยงวงในครอบครัวก็เริ่มต้นขึ้น ครอบครัวเองก็ขยายใหญ่ขึ้น ทำให้มีผู้ใหญ่ 4 คน เด็ก 6 คน จนดูแคบไป ถึงงานเลี้ยงจะสนุก แต่คิดว่าการมาค้างบ้านของคุเรนะอย่างนี้มันดีกว่า
คุยเกี่ยวกับงานเลี้ยงบ้าง เกี่ยวกับที่หัวหน้าพูดขอบคุณโรดันกับเกลด้าบ้าง ดูเหมือนคุเรนะจะจดจ่อกับการกินจนจำอะไรไม่ได้เลย ระหว่างนั้น เกลด้าก็ทำท่าอึกอัก พร้อมกับถามออกมา
“นี่ อเลน”
“ครับ?”
“แบบว่า ที่อยู่ด้านหลังอเลน หรือว่าจะเป็น”
ที่อยู่ด้านหลังของอเลนเป็นของฝากจากหัวหน้าหมู่บ้าน โดยมีถังไม้ขนาดเล็กที่น่าจะบรรจุของเหลวได้หลายลิตรอยู่
“เอ๊ะ? นี่เหรอ? เหล้าไง”
อเลนเอาเหล้ากลับมาเป็นของฝาก แต่ไม่ได้มอบให้เหมือนกับของฝากอื่นๆ
““โอ้ว!!!””
โรดันกับเกลด้าทำตาเป็นประกายและส่งเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว
(ฮึๆ ติดกับแล้ว กะแล้วเชียวว่าทั้งคู่ชอบดื่มเหล้ามากๆ)
ทำการพูดกับคุเรนะต่อโดยไม่สนใจทั้งคู่ที่ทำตาเป็นประกาย
““หา!?””
“เอ๊ะ? ทำไมเหรอ?”
โรดันกับเกลด้าตกใจที่เรื่องเกี่ยวกับเหล้าโดนปล่อยผ่าน คงคิดว่าถ้าพูดเรื่องนี้แล้วจะมอบเหล้าให้หรือเปล่านะ
“เดี๋ยวสิ ของฝากได้มาจากหัวหน้าหมู่บ้านไม่ใช่เหรอ?”
“อือ เป็นของฝากที่ผมได้มาไง”
กำลังทำหน้าตาไม่เข้าใจว่าพูดถึงเรื่องอะไร
“หา? เจ้าดื่มเหล้าไม่ได้นี่!”
เกลด้าตอบกลับมาอย่างเต็มกำลัง โรดันเองคงอยากจะบอกอย่างนั้นเหมือนกัน ดูเหมือนจะมีแต่เรื่องเหล้าเต็มสมองแล้วด้วย เทเรเซียกับมิทิลด้าทำหน้าตาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“อ้า ช่วยไม่ได้นะ ถึงจะเป็นเหล้าของผม จะมอบให้ก็ได้ถ้าชนะการวัดพลัง”
บอกจนถึงท้ายที่สุดว่าเป็นเหล้าของตัวเอง ถ้าอยากได้ให้มาตัดสินแพ้ชนะกัน
““หือ? วัดพลังเหรอ””
“ถ้าไม่อยากก็ได้นะ แต่ไม่มอบเหล้าให้หรอก”
เกิดความเงียบขึ้นในห้องนั่งเล่น คุเรนะยัดของกินเต็มปากพร้อมกับทำหน้าตาว่าเกิดอะไรขึ้น
“ได้เลย มาวัดพลังกันสินะ”
เกลด้าเอาด้วย คงอยากเต็มที่แล้ว อย่างนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย เขาเบ่งกล้ามโชว์แล้วมองไปที่โรดัน คุณพ่อจะเอาอย่างไร
“อือ ไม่มีทางวัดพลังแพ้ลูกชายหรอก”
“ถ้างั้น มาวัดพลังกันสินะ ผมจะเป็นคู่มือให้เอง ถ้าทั้งคู่แพ้ถือว่าผมชนะก็แล้วกัน?”
“หือ? สบายนะเนี่ย แต่ก็เอาเถอะ”
เกลด้าคิดว่า 2 ต่อ 1 มันจะดีจริงหรือ ซึ่งโรดันก็ส่ายหน้า
“ถ้าผมแพ้ทั้ง 2 คนจะยกเหล้าให้ แต่ถ้าผมชนะจะให้อะไรเหรอ?”
““หา?””
ทั้งคู่ส่งเสียงประหลาดใจต่อคำถามออกมาพร้อมกัน คงคิดว่าชนะแล้วจะได้เหล้า คงไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะแพ้เลย
“เอ๋ ถ้าผมชนะจะไม่ให้อะไรเลยเหรอ?”
“จะว่าไป มีอะไรที่อยากได้งั้นเหรอ?”
อยากได้อะไร ทุกคนส่งสายตามาที่อเลน
“ถ้าผมชนะ ปีนี้ขอถือหอกไปล่าหมูป่าด้วย”
“““หา!?”””
มาถึงตรงนี้คงรู้ตัวกันแล้ว ทั้งโรดันและเกลด้าต่างก็โดนเล่นงาน ทุกอย่างถูกวางแผนไว้แล้ว ถ้าชนะได้เหล้า แต่ถ้าแพ้จะต้องให้อเลนเข้าร่วมการล่าหมูป่าด้วย นี่เป็นเหล้าที่เตรียมเอาไว้ให้สำหรับคนที่เข้าร่วมการล่าหมูป่า โดยแอบหยิบกลับมาด้วย
ที่อเลนเข้าร่วมเพราะยืนยันกับเปโรมูสแล้วว่ามีเหล้าที่งานเลี้ยง แผนการค้างคืนวันที่ 2 นี้ทุกอย่างเป็นแผนของอเลน
“ไม่ได้เหรอ? วัดพลังเลยนะ”
เน้นคำไปตรงคำว่าพลัง ไม่ใช่แพ้ชนะธรรมดา แต่เป็นการวัดพลัง
ต้องการจะบอกว่าต่อให้วัดพลังชนะโรดันกับเกลด้าก็เข้าร่วมไม่ได้ เกลด้าส่งสายตาไปทางโรดันว่าจะทำอย่างไรดี เรื่องนี้คงต้องให้โรดันเป็นคนตอบ
“อ้า ก็ได้ ถ้าพวกพ่อชนะจะขอเหล้าไป แต่ถ้าอเลนชนะจะพาไปร่วมการล่าหมูป่าด้วย”
“เอ๊ะ? หา!? คะ คุณคะ!!”
เทเรเซียคงไม่คิดว่าจะยอมรับหรือเปล่านะทำให้ประหลาดใจ ซึ่งโรดันบอกว่าไม่แพ้หรอก
“ถ้าตัดสินได้แล้ว จะวัดพลังกันยังไงเหรอ?”
ถึงจะบอกว่าใช้พลังตัดสินแพ้ชนะ แต่ยังไม่ได้ฟังเนื้อหา
“งัดข้อไง”
“““งัดข้อ?”””
“งัดข้อ!!”
คุเรนะตอบสนองในขณะที่ทุกคนไม่รู้เรื่อง เพื่อที่จะให้เกลด้ากับโรดันเข้าใจถึงการงัดข้อ เลยทำการฝึกล่วงหน้าตอนอยู่ที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ที่จริงคือทำการจัดแข่งขัดงัดข้อที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านไปแล้วด้วย
“ถ้างั้นผมกับคุเรนะจะทำการงัดข้อกัน คุเรนะมาทีสิ”
“อือ!!”
อเลนกับคุเรนะนอนลงไปตรงพื้นของห้องพื้นดิน ห้องนั่งเล่นมันแคบเกินไปเลยต้องทำตรงนี้ ทุกคนจ้องมองดูว่าทั้งคู่ทำอะไรกัน โดยทั้งคู่นอนหันหน้าเข้าหาและจับมือกัน
“เท่านี้ใครก็ได้บอกว่า ‘เริ่มได้’ จะถือว่าเริ่มการตัดสินแพ้ชนะ ถ้างั้นฝากคุณแม่ฝากบอกเริ่มที”
บอกให้เริ่มสัญญาณแข่งในขณะที่ยังจับมือกันอยู่
“เอ๊ะ? เริ่มได้?”
เทเรเซียบอกสัญญาณหลังจากผ่านไปสักพัก ตอนนั้นเอง ที่อเลนกับคุเรนะก็ใส่แรงเข้าไปที่มือ คุเรนะใส่แรงเข้าไปมากจนหน้าแดง
แต่อเลนก็กดมือของคุเรนะลงไปกับพื้นและชนะในที่สุด เป็นชัยชนะที่ง่ายดาย
“อเลน แข็งแรงจัง แพ้อีกแล้ว”
คุเรนะเจ็บใจ เพราะที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านก็แพ้เหมือนกัน
“เข้าใจหรือยัง? ถ้ากดมือของอีกฝ่ายให้ลงไปอยู่ตรงพื้นได้ก็ชนะ เป็นการตัดสินแพ้ชนะด้วยพลังแขน”
เป็นการต่อสู้ที่เรียบง่าย ดูเหมือนโรดันกับเกลด้าจะเข้าใจแล้ว แถมยังชนะยอดนักดาบอย่างคุเรนะได้ในพริบตา
(คุเรนะเองไม่ใช่ไม่มีพลัง แต่เพราะยังเลเวล 1 อยู่ด้วยสิ)
ที่คุเรนะแข็งแกร่งเพราะสกิลวิชาดาบที่สูงเท่านั้น แต่พลังของตัวเองยังไม่สูงขนาดนั้นเพราะเลเวลยังไม่เพิ่ม
“อย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้ว แล้วจะเริ่มจากใครก่อนดี?”
“แน่นอนว่าเริ่มจากคุณเกลด้าไง แล้วค่อยคุณพ่อ”
กำหนดการณ์คือเริ่มจากเกลด้าก่อน
การต่อสู้ที่มีเหล้า(ซึ่งได้รับมา) และการเข้าร่วมหมูป่าเป็นเดิมพันได้เริ่มต้นขึ้น
