ตอนที่ 1470 รีบไป
ทหารส่งสารผู้นั้นเดินตามแม่ทัพที่เตรียมสวมหมวกเกราะไว้บนศีรษะคนหนึ่งมาทางพวกของหลิวซูเฉิงพลางรายงานบางอย่างกับแม่ทัพผู้นั้นระหว่างทาง เมื่อทหารส่งสารและแม่ทัพผู้นั้นเห็นหลิวซูเฉิงและทหารเรืออีกสี่นายกำลังวิ่งมาทางนี้โดยมีทหารเรือคนอื่นๆ วิ่งไล่ตามหลังมาจึงชะงักฝีเท้าลงอย่างประหลาดใจ
วินาทีนั้นหลิวซูเฉิงรู้ทันทีว่าแม่ทัพสวมหมวกเกราะผู้นั้นคือเกาหลิ่วจวินแม่ทัพเรือใหญ่คนใหม่ของแคว้นตงอี๋
หลิวซูเฉิงตะโกนขึ้นเสียงดังลั่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“สังหาร!”
สายตาของทั้งสี่คนมองไปที่เป้าหมายจุดเดียวกัน
เมื่อเกาหลิ่วจินเห็นทหารสี่คนพุ่งตรงมาทางเขาด้วยไอสังหารที่รุนแรงจึงรีบถอยหลังหนีโดยสัญชาตญาณ
“ท่านแม่ทัพ พวกข้าจะต้านพวกนั้นไว้เองขอรับ”
ทหารเรือยอดฝีมือสองนายของต้าโจวชักดาบออกมาจากเอว จากนั้นหันกลับเผชิญหน้ากับทหารเรือตงอี๋ที่กำลังวิ่งไล่ตามพวกเขามา พวกเขาจะขวางทหารเรือของตงอี๋ไว้ในทางที่แคบแห่งนี้ให้ได้ด้วยชีวิตของพวกเขาเพื่อยื้อเวลาให้หลิวซูเฉิงมีโอกาสสังหารเกาหลิ่วจวินแม่ทัพเรือใหญ่คนใหม่ของตงอี๋ให้สำเร็จ
วินาทีที่โคมไฟบนเรือแกว่งไปทางอีกด้านของกำแพง เสียงอาวุธกระทบกันดังขึ้นทันที
หลิวซูเฉิงและทหารเรือยอดฝีมืออีกคนของต้าโจวชักดาบออกมาเช่นเดียวกัน ปลายคมของดาบพุ่งไปยังร่างของเกาหลิ่วจวินอย่างรวดเร็ว
เกาหลิ่วจวินเห็นเหตุการณ์จึงรีบถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว ทหารส่งสารไม่ได้พกอาวุธติดมือมาด้วย เขาได้แต่ใช้ร่างของตัวเองยืนบังร่างของเกาหลิ่วจวิน จากนั้นตะโกนเสียงดังลั่น
“รีบมาเร็ว! มีมือสังหารลอบมาสังหารท่านแม่ทัพใหญ่!”
สิ้นเสียงของทหารส่งสาร ดาบของหลิวซูเฉิงแทงทะลุลำคอของเขาทันที ทหารยอดฝีมืออีกคนของต้าโจวที่ยืนอยู่ด้านข้างหลิวซูเฉิงกระโดดถีบกำแพงลอยข้ามร่างของหลิวซูเฉิงพลางพุ่งดาบไปที่ศีรษะของเกาหลิ่วจวินในเวลาเดียวกันกับที่เลือดของทหารส่งสารสาดกระจายเต็มบริเวณ
แสงสีเงินของดาบคมซึ่งอาบยาพิษสว่างวาบขึ้นกลางอากาศ ดาบคมยังไปไม่ถึงร่างของแม่ทัพใหญ่ ทว่า ไอสังหารแผ่ไปถึงอย่างท่วมท้นแล้ว
เกาหลิ่วจวินที่ยังไม่ทันได้สวมหมวกเกราะพยายามตั้งสติ เขาถอยหลังหนีพลางชักดาบของตัวเองของมาจากเอว องครักษ์ลับสองนายของเกาหลิ่วจวินโพล่ออกมาขวางร่างของเกาหลิ่วจวินในทันที คนหนึ่งใช้ดาบคมในมือต้านดาบของทหารเรือยอดฝีมือของต้าโจวไว้ อีกคนตวัดดาบในมือไปยังอกของทหารเรือยอดฝีมือต้าโจวที่ยังเปียกชุ่ม
หลิวซูเฉิงเห็นเหตุการณ์ณืจึงเบิกตาโพลง เขารีบวิ่งเหยียบร่างของทหารส่งสารผู้นั้นไปด้านหน้าเล็กน้อยเพื่อผลักร่างของทหารเรือยอดฝีมือออก ส่วนตัวเองเบี่ยงหลบดาบได้อย่างเฉียดฉิว เสียงดาบฟันโดนอากาศดังขึ้นเล็กน้อย ศีรษะของทหารที่ลอบโจมตีหน้าอกของทหารเรือของต้าโจวหลุดออกจากบ่าของเขา เลือดที่กระจายเต็มพื้นคือสีดำ…
ทหารเรือของต้าโจวถูกหลิวซูเฉิงผลักจนเซถอยหลังไปสองสามเก้า เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงเห็นหลิวซูเฉิงกำลังต่อสู้อยู่กับองครักษ์ลับอีกคนของเกาหลิ่วจวิน ทหารเรืออีกสองคนที่อยู่ด้านหลังเขากำลังต่อสู้กับทหารเรือของศัตรูที่มีกำลังมากกว่าด้วยความยากลำบาก ร่างของพวกเขาเต็มไปด้วยบาดแผล บนพื้นเต็มไปด้วยเลือดสดที่ไม่รู้ว่าคือของผู้ใดบ้างและน้ำทะเลที่ติดมาจากร่างของพวกเขา
ทหารเรือยอดฝีมือซึ่งฝีมือดีที่สุดของต้าโจวรู้ดีว่าพวกเขามีเวลาไม่มากแล้ว ในเมื่อครั้งนี้พวกเขาเสี่ยงอันตรายมาทำภารกิจนี้พวกเขาก็ควรตัดศีรษะของเกาหลิ่วจวินให้ได้!
ไม่รู้เพราะเหตุใดจู่ๆ ในสมองของทหารเรือยอดฝีมือของต้าโจวก็ปรากฏภาพตอนที่มารดาของเขาก้มลงผูกเชือกรองเท้าให้เขาอยู่หน้าธรณีประตูจวนก่อนเขาออกเดินทางตอนพระอาทิตย์ยังไม่ตกดินขึ้นมา
ทหารเรือยอดฝีมือตะคอกออกมาเสียงดังลั่นพลางพุ่งตัวไปยังร่างของเกาหลิ่วจวินที่กำลังคิดหนี ดาบคมในมือของเขาพุ่งผ่านร่างของหลิวซูเฉิงและองครักษ์ลับผู้นั้นไปอย่างเฉียดฉิวพร้อมกับร่างกายของเขาแทงทะลุลำคอของเกาหลิ่วจวินได้สำเร็จ ทว่า ร่างของเขาถูกดาบยาวขององครักษ์ลับแทงทะลุเช่นเดียวกัน เลือดสดไหลทะลักออกมาจากปลายดาบทั้งสองด้าน พื้นบริเวณปลายเท้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด
หลิวซูเฉิงลงมืออย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน องครักษ์ลับผู้นั้นไม่อาจรอดพ้นคมดาบของหลิวซูเฉิงไปได้
ทหารเรือต้าโจวอีกสองนายที่กำลังต้านทหารเรือของตงอี๋ไว้ด้านหน้าสุดแทบจะรับมือกับทหารเรือที่มากขึ้นไม่ไหวแล้ว ร่างของพวกเขาเต็มไปด้วยบาดแผลไม่รู้กี่บาดแผล ทว่า พวกเขาไม่ยอมถอยเพราะรู้ว่าภารกิจยังไม่สำเร็จ บัดนี้เมื่อเห็นเกาหลิ่วจวินถูกสังหารแล้ว แรงของทหารเรือทั้งสองคนแทบหมดลงในทันที
“รีบไปเร็ว!”
ทหารเรือสองนายของต้าโจวรีบตะโกนขึ้น
ลำคอของหลิวซูเฉิงร้อนผ่าว เขารีบกระชากร่างของทหารเรือยอดฝีมืออีกนายที่ถูกองครักษ์ลับแทงทะลุหน้าอกวิ่งไปยังอีกด้านของเรือ
แววตาของทหารเรือยอดฝีมืออีกสองคนของต้าโจวเริ่มเลื่อนลอย ในที่สุดพวกเขาก็ล้มลง ทหารเรือของตงอี๋พากันตะโกนให้คนที่เหลือช่วยกันขวางหลิวซูเฉิงและทหารเรือที่ได้รับบาดเจ็บหนักและเลือดไหลทะลักไม่หยุดไว้ให้ได้
“ท่านแม่ทัพหลิว ข้า…ทนไม่ไหวแล้วขอรับ!”
จู่ๆ ทหารเรือยอดฝีมือผู้นั้นก็ชะงักฝีเท้าลง เขาผลักหลิวซูเฉิงไปด้านหน้า จากนั้นกล่าวด้วยสำเนียงบ้านเกิดของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“ท่านรีบหนีไปขอรับ ฝากบอกแม่ของข้าด้วยว่าข้าอกตัญญูแล้ว ชาติหน้าข้าค่อยเกิดมาทดแทนบุญคุณนางขอรับ!”
รอดไปได้สักคนก็ยังดี แม่ทัพหลิวซูเฉิงไม่ได้รับบาดเจ็บ เขามีโอกาสหนีได้สำเร็จหากหนีไปเพียงคนเดียว
ทหารเรือยอดฝีมือกล่าวจบก็หันหลังไปอีกทาง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียเลือดมากเกินไปหรือไม่ภาพตรงหน้าของเขาจึงได้เลือนรางเช่นนี้ เขาตะคอกออกมาพลางชูดาบยาวในมือขึ้นสูง เขาจะใช้ร่างกายที่ใกล้ตายของเขายื้อเวลาให้แม่ทัพหลิวซูเฉิงให้ได้มากที่สุด!
หลิวซูเฉิงขบกรามแน่น เขารู้ดีว่าทหารเรือยอดฝีมือผู้นั้นต้องตายแน่ เขาจึงทำได้เพียงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อหลิวซูเฉิงวิ่งไปถึงทางออกของเรืออีกด้านก็ถูกทหารเรือตงอี๋สองนายที่เฝ้าอยู่ตรงทางออกขวางไว้ หลิวซูเฉิงกำจัดทหารเรือสองนายนั้นอย่างรวดเร็ว ทว่า ตัวเองก็ได้รับบาดแผลที่หัวไหล่เช่นเดียวกัน เหงื่อไหลผ่านจมูกของเขาไปตามคาง หลิวซูเฉิงเกาะขอบประตูหอบหายใจอย่างเหนื่อยหอบ เมื่อสูดหายใจเข้าปอดได้อีกรอบจึงเริ่มวิ่งไปด้านนอกอีกครั้ง เขาเห็นเรือรบลำอื่นเริ่มมีไฟลุกโชน
“อยู่นั่น รีบจับไว้เร็ว!”
“มือสังหารผู้นั้นสังหารท่านแม่ทัพเกาหลิ่วจวิน รีบจับตัวเขาไว้เร็ว!”
หลิวซูเฉิงได้ยินเสียงฝีเท้าของทหารเรือตงอี๋วิ่งไล่ตามเขามา ขณะที่เขากำลังจะวิ่งหนีไปทางขวาก็เห็นทหารกรูกันมาทางขวางเสียก่อน
ทหารเรือตงอี๋ล้อมเขาไว้ทุกด้านแล้ว ตอนนี้มีเพียงกระโดดหนีลงไปในทะเลเท่านั้นเขาจึงจะมีโอกาสรอดและสามารถล่อเรือรบไปยังเรือเล็กของพวกเขาได้
หลิวซูเฉิงวิ่งไปชะเง้อมองความสูงของเรือจากระดับน้ำทะเลที่ขอบรั้วของเรือ จากนั้นวิ่งถอยหลังเพื่ออาศัยความเร็วจากการวิ่งกระโดดลงไปในทะเลอย่างรวดเร็วโดยร่างของเขาเฉียดดาบของทหารเรือตงอี๋คนหนึ่งไปอย่างเฉียดฉิว
“ท่านแม่ทัพหลิว!”
ก่อนหลิวซูเฉิงจะจมลงไปในทะเลเขาได้ยินเสียงเรียกนามของเขา
วินาทีที่ร่างของกระโดดลงไปในน้ำทะเลที่หนาวเหน็บจากที่สูงหลิวซูเฉิงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะสลบไป เขาฝันเห็นหานเฉิงอ๋อง ฝันเห็นเหตุการณ์การเสียสละของหานเฉิงอ๋องบนเรือรบที่เขาไม่ได้มีส่วนร่วมด้วย…เขาเหมือนเห็นร่างของหานเฉิงอ๋องที่ได้รับบาดเจ็บหนักหลังจากที่เรือรบของต้าโจวจนกับเรือรบของตงอี๋หล่นลงไปในทะเลกับตาของตัวเอง เขาอยากตะโกนร้องให้คนช่วยหานเฉิงอ๋องขึ้นไป ทว่า ความเค็มของน้ำทะเลถาโถมเข้าใส่ร่างกายของเขาจากทางปาก จมูกและใบหู
หลิวซูเฉิงเบิกตาโพลงกลางทะเล จากนั้นผุดขึ้นไปหายใจเหนือน้ำอย่างรวดเร็ว
“พลธนู! อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ พลธนูเตรียมพร้อม!”
หลิวซูเฉิงพอฟังเข้าใจภาษาของตงอี๋ เมื่อได้ยินคำกล่าวนี้จึงรีบดำลงไปในน้ำทะเลลึกอีกครั้งทันที
