ตอนที่ 1474 ได้ประโยชน์ทั้งส่วนรวมและส่วนตัว
เซียวหรงเหยี่ยนชี้ทางให้มู่หรงลี่ต่อ
“เจ้าลองคิดดู…”
มู่หรงลี่ก้มหน้าครุ่นคิด ไม่นานจึงเงยหน้ามองเซียวหรงเหยี่ยน
“ท่านอาเก้าหมายความว่าพวกเราไม่ควรยกทัพไปช่วยเหลือตงอี๋ ทว่า ควรช่วยเหลือต้าโจวแทนหรือขอรับ”
เป็นเด็กที่หัวไวจริงๆ เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า
“เจ้าลองกล่าวต่อไปสิ”
เมื่อได้รับการยอมรับจากท่านอาเก้ามู่หรงลี่จึงมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิม เขากล่าวต่อ
“หากพวกเราส่งกองทัพไปช่วยต้าโจวทำลายตงอี๋ เมื่อต้าโจวทำลายตงอี๋สำเร็จพวกเขาย่อมแบ่งผลประโยชน์ให้ต้าเยี่ยน หากต้าโจวต้องการสนับสนุนจักรพรรดิหุ่นเชิดขึ้นปกครองตงอี๋ ต้าเยี่ยนสามารถถือโอกาสนี้ทำสัญญากับตงอี๋ว่าตงอี๋ห้ามสร้างปัญหาให้ต้าเยี่ยนในช่วงเวลาที่ต้าเยี่ยนกำลังเดิมพันแคว้นกับต้าโจวอยู่!”
เซียวหรงเหยี่ยนมองมู่หรงลี่อย่างภาคภูมิใจ ชายหนุ่มเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเบาๆ
“ใช่แล้ว!”
“พวกเราไม่จำเป็นต้องส่งทหารไปมากนัก ตงอี๋เป็นเพียงแคว้นเล็กเท่านั้น พวกเราไม่ได้ต้องการทำลายล้างตงอี๋ให้สิ้นเหมือนกับต้าโจว พวกเราแค่แสดงจุดยืนให้ต้าโจวเห็นเท่านั้น พวกเราส่งทหารไปเพื่อช่วยสนับสนุนแคว้นพันธมิตรของต้าเยี่ยนอย่างต้าโจวเท่านั้น ซื้อเสบียงอาหารจากชายแดนของต้าโจวก็พอ ไม่จำเป็นต้องแตะต้องคลังเสบียงของพวกเรา”
เมื่อมู่หรงลี่รู้ว่าตัวเองกล่าวถูกต้องจึงรีบถามต่ออย่างร้อนใจ
“จะส่งผู้ใดไปขอรับ ต้องเตรียมเสบียงและจัดทัพตอนนี้เลยหรือไม่ขอรับ”
“ไม่ต้องรีบร้อน ต้าเยี่ยนของพวกเราแค่ไปช่วยข่มขวัญตงอี๋เท่านั้น พวกเราไม่ใช่กองกำลังหลัก ปล่อยให้ต้าโจวออกแรงฝ่ายเดียวพอ!”
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวอย่างไม่รีบร้อน
“เมื่อต้าโจวกับตงอี๋เริ่มทำสงครามกัน เมื่อกองกำลังหลักของตงอี๋เคลื่อนทัพไปต่อสู้กับกองทัพต้าโจวทางทิศใต้พวกเราค่อยออกเดินทางไปจากทิศตะวันตก เช่นนี้ต้าเยี่ยนจะได้ทำสงครามอย่างสบายๆ ไม่ต้องเสียสละมากนัก”
มู่หรงลี่พยักหน้า
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวต่อ
“ให้เสนาบดีกรมการคลังเตรียมเสบียงอาหารส่งไปยังเมืองอวี้อินตามเวลาปกติ หากพวกเราออกเดินทางจากเมืองอวี้อินไปยังตงอี๋พวกเราจะไปถึงเร็วกว่าต้าโจว พรุ่งนี้เช้าข้าจะออกเดินทาไปยังอวี้อิน จากนั้นนำทหารเรือจากเมืองอวี้อินห้าพันนายเดินทางไปยังตงอี๋!”
แม้ต้าเยี่ยนจะไปเพียงช่วยข่มขวัญตงอี๋เท่านั้น ทว่า จักรพรรดิของต้าโจวนำทัพออกรบด้วยตัวเองดังนั้นอย่างน้อยต้าเยี่ยนก็ควรส่งผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนไปถึงจะเหมาะสม เช่นนี้ต้าเยี่ยนจะได้สามารถต่อรองทำสัญญากับจักรพรรดิหุ่นเชิดของตงอี๋ได้หลังจบสงคราม นี่คือการทำเพื่อส่วนรวม
ส่วนเรื่องส่วนตัว…วันที่ยี่สิบเก้า เดือนสิบคือวันเกิดของไป๋ชิงเหยียน เซียวหรงเหยี่ยนเคยบอกไว้ว่าจะอยู่ฉลองวันเกิดกับไป๋ชิงเหยียนทุกปี
ครั้งนี้เซียวหรงเหยี่ยนได้ประโยชน์ทั้งส่วนรวมและส่วนตัว ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องเดินทางไปตงอี๋ในครั้งนี้ให้ได้
แม้มู่หรงลี่จะยังเล็กอยู่ ทว่า เขาทำหน้าที่ของจักรพรรดิของแคว้นได้อย่างดีแล้ว แม้บางเรื่องอาจจะยังไม่มีความสามารถเพียงพอ ทว่า เขาพยายามทำอย่างเต็มที่ที่สุดและดีมากที่สุดแล้ว ที่เขาพ่ายแพ้ในครั้งนี้เป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามคือไป๋ชิงเหยียน!
“อาลี่ขอให้การเดินทางในครั้งนี้ของท่านอาเก้าเป็นไปอย่างราบรื่นขอรับ!” มู่หรงลี่ยิ้มให้เซียวหรงเหยี่ยน
“หากท่านอาเก้าราบรื่นก็แสดงว่าต้าเยี่ยนราบรื่นขอรับ!”
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า จากนั้นมองไปทางตำหนักของไทเฮาแวบหนึ่ง
ก่อนหน้านี้พี่สะใภ้ของเขาดีใจมากที่ต้าโจวกำลังจะเปิดศึกกับตงอี๋ หากนางรู้ว่าเขากำลังจะนำทัพไปช่วยเหลือต้าโจวคงเข้าใจเขาผิดอีกแน่นอน
ตอนนี้อาลี่ไม่เล่าเรื่องใหญ่ในราชสำนักให้พี่สะใภ้ฟังอีกแล้ว พี่สะใภ้ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่แท้จริงของแคว้นตงอี๋ หากเขาเดินทางไปตงอี๋ในตอนนี้พี่สะใภ้คงเข้าใจว่าเขาไปเพราะความรู้สึกส่วนตัว
“ไม่ต้องบอกให้ท่านแม่ของเจ้ารับรู้มากเกินไป ทว่า ควรอธิบายในสิ่งที่ควรอธิบายให้นางเข้าใจ มิเช่นนั้นนางอาจจะลงมือทำเรื่องผิดไปเพราะความกังวลอีก”
เซียวหรงเหยี่ยนก้มหน้าซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงในแววตาเอาไว้
มู่หรงลี่รู้ว่าท่านอาเก้าเสียใจกับการกระทำของมารดาของตัวเองมามากแล้ว เขาเม้มปากแน่น จากนั้นกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยน
“ท่านอาเก้าไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ ข้าจะอธิบายให้ท่านแม่เข้าใจเอง จะให้คนจับตาดูนางไว้ให้ดี ไม่ปล่อยให้นางสร้างปัญหาให้ท่านอาเก้าได้อีกแน่นอนขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้กล่าวสิ่งใดต่อ ชายหนุ่มยกถ้วยชาขึ้นจิบนิ่ง
เยว่สือที่ยืนอยู่นอกศาลาหลบฝนแสดงสีหน้าดีใจออกมาทันทีที่ได้ยินว่าเจ้านายของตนจะเดินทางไปยังตงอี๋ เจ้านายของเขาจะได้พบหน้าคุณหนูใหญ่แล้ว!
ตั้งแต่เกิดมาเยว่สือยังไม่เคยเห็นสามีภรรยาคู่ใดน่าสงสารเท่าเจ้านายของเขากับคุณหนูใหญ่มาก่อนเลย ทั้งสองคนกราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง กระทั่งมีลูกด้วยกันถึงสองคนแล้วแท้ๆ ทว่า ปีหนึ่งพวกเขาได้เจอหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น
คืนนั้นเมื่อเซียวหรงเหยี่ยนกลับถึงจวนผู้สำเร็จราชการเยว่สือก็รีบไปเก็บของอย่างอารมณ์ดีทันที
เยว่สือเห็นเจ้านายของตัวเองนั่งลงบนเตียงพลางหยิบปิ่นหยกที่ยังแกะสลักลายดอกบัวแฝดไม่เสร็จออกมาจึงกล่าวยิ้มๆ
“นายท่าน ตอนนี้นายท่านแทบจะกลายเป็นนักแกะสลักมืออาชีพแล้วขอรับ!”
ใบหน้าของเซียวหรงเหยี่ยนเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“เมื่อย้ายไปอยู่ที่ไป๋ว่อข้าอาจเปิดร้านหยกสักร้าน”
“อย่าดีกว่าขอรับนายท่าน หากนายท่านเปิดร้านหยก นายท่านต้องมานั่งแกะสลักด้วยตัวเอง มันสิ้นเปลืองเกินไปขอรับ แค่นายท่านแกะสลักปิ่นหยกดอกบัวคู่ในมือนายท่านก็สิ้นเปลืองหยกชั้นดีไปหลายชิ้นแล้วขอรับ พวกเราต้องขายหยกชิ้นนี้ในราคาเท่าใดจึงจะคุ้มทุนกันขอรับ หากขายราคาสูงเกินไปคงมีแต่คนสูงศักดิ์เท่านั้นที่ซื้อได้ คนสูงศักดิ์มีที่เงินพอซื้อหยกของนายท่านก็คงจ้างช่างแกะสลักแกะสลักเองไปแล้วขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนเงยหน้ามองเยว่สือ
“เหตุใดข้าจึงเพิ่งสังเกตว่าเจ้าพูดมากกว่าเดิมนัก…”
เยว่สือยิ้มประจบออกมา จากนั้นเก็บของของเซียวหรงเหยี่ยนใส่สัมภาระจนเรียบร้อย
“เป็นเพราะนายท่านมีเมตตาขอรับ!”
จักรพรรดิต้าเยี่ยนบอกเรื่องที่ผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนนำทัพออกเดินทางไปช่วยต้าโจวรบที่แคว้นตงอี๋ให้ขุนนางในราชสำนักต้าเยี่ยนรับรู้หลังเซียวหรงเหยี่ยนจากไปแล้ว
จักรพรรดิต้าเยี่ยนไม่ได้อธิบายรายละเอียด แค่แจ้งให้ทุกคนรับรู้ไว้เท่านั้น ขุนนางต้าเยี่ยนบางคนคิดว่าต้าโจวไม่กลัวการทำสงครามเพราะพวกเขามีตราสารหนี้ที่คิดค้นขึ้นมาได้ ทว่า ต้าเยี่ยนไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย พวกเขาคิดว่าการทำเช่นนี้มีแต่จะสิ้นเปลืองทรัพยากรและเงินของต้าเยี่ยนเท่านั้น
จักรพรรดิต้าเยี่ยนกล่าว
“ความสามารถของต้าโจวสามารถกำจัดตงอี๋ได้อย่างง่ายดาย ทว่า หากต้าโจวสนับสนุนจักรพรรดิหุ่นเชิดของตงอี๋ขึ้นครองบัลลังก์แล้วสนับสนุนให้จักรพรรดิตงอี๋คอยสร้างปัญหาให้พวกเรา พวกเจ้าคิดว่าต้าเยี่ยนจะเอาชนะเดิมพันในครั้งนี้ได้อยู่หรือไม่ ผู้สำเร็จราชการไปได้ยกทัพไปเพื่อช่วยต้าโจวออกรบ ทว่า เขาไปเพื่อกอบโกยผลประโยชน์ให้ต้าเยี่ยนต่างหาก! เรากับผู้สำเร็จราชการตกลงเรื่องนี้ร่วมกัน ในเมื่อตกลงกันแล้วก็ไม่จำเป็นต้องปรึกษาหารือกันอีก เราแค่แจ้งให้พวกเจ้ารับรู้เท่านั้น พวกเจ้าจะได้เตรียมพร้อมรับมือกับเรื่องนี้ได้!”
เรื่องที่เกิดขึ้นในราชสำนักรู้ถึงหูของไป๋จิ่นถงหลังจากเลิกประชุมราชสำนักได้สองชั่วยาม
ตอนนี้คนของเซียวหรงเหยี่ยนจับตาดูไป๋จิ่นถงจนนางแทบขยับตัวทำสิ่งใดไม่ได้ การรับและส่งข่าวเป็นเรื่องที่ยากลำบากในตอนนี้ยิ่งนัก
