ตอนที่ 532 ชายแดนตะวันออก
ซวนเทียนหมิงนำกลุ่มของเฟิงหยูเฮง และรีบออกไป แผนเดิมของพวกเขาเมื่อเข้าสู่เมืองหลวงล่าช้าแล้ว ฮ่องเต้และเหยาเซียนเมา เฟิงหยูเฮงใช้เวลาที่พวกเขาเดินทางบอกเหยาเซียนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เหยาเซียนรู้สึกอายมากขึ้นเรื่อย ๆ และพูดซ้ำ ๆ ว่าเขาเป็นคนโง่ ในอนาคตเขาจะไม่ไปดื่มกับฮ่องเต้อีกเลย
ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างขมขื่น “สิ่งที่ท่านปู่ทำได้ดีที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่การรับปากว่าจะไม่ดื่ม จากความเข้าใจของเสด็จพ่อ ตราบใดที่เสด็จพ่อต้องการมองหาสหายดื่มสุรา มันก็จะมีวิธีการที่แตกต่างกันออกไป หลีกเลี่ยงไม่ได้ ท่านปู่จะหนีไม่พ้น”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เหยาเซียนก็ต้องยอมรับ
กลุ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากทางเข้า อีกด้านหนึ่งของทางเดินม้านั้นตรงไปยังทางเข้าของพระราชวัง เส้นทางยาวดูเงียบไปนิดหน่อยเพราะไม่มีการประชุมราชสำนักในตอนเช้า
แต่เร็ว ๆ นี้คนผู้หนึ่งมาจากทางเข้าของพระราชวังอย่างรวดเร็ว สวมเสื้อคลุมยาวสีดำ เขาดูเหมือนเทพบุตรและเคลื่อนไหวเร็วมาก แม้กระนั้นเขาไม่ได้ดูเร่งรีบ
เฟิงหยูเฮงเงียบเปล่งเสียง “เอ่อ” และพูดด้วยความสับสน “นั่นพี่เจ็ดหรือ ? ” ซวนเทียนฮั่วชอบเสื้อคลุมสีอ่อน ทำไมเขาถึงใส่เสื้อคลุมสีเข้ม ?
เห็นได้ชัดว่าแม้แต่ซวนเทียนหมิงยังสับสนเล็กน้อย ดึงพวกเขาไปข้างหน้า เขาเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว คนที่มาคือองค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่ว
เฟิงจื่อหรูเป็นคนแรกที่ตอบสนอง เขาชอบองค์ชายเจ็ดที่เหมือนเทพเซียนจริง ๆ ทันทีที่เขาหลุดพ้นจากความเข้าใจของเฟิงหยูเฮง และวิ่งไปข้างหน้า คำนับด้วยความเคารพ “เฟิงจื่อหรูคารวะองค์ชายเจ็ดพะยะค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วสังเกตเห็นผ้าพันแผลสีขาวที่พันรอบมือของเฟิงจื่อหรูทันที แต่เขาไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง ความทุกข์ทรมานในแววตาของเขาขณะที่เขาพยุงเด็กขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น และพูดกับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงว่า “ข้าไปที่ตำหนักของหมิงเอ๋อเมื่อคืนนี้ แต่ไม่เห็นพวกเจ้าทั้งสองคน องครักษ์เงาของตำหนักบอกข้าเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเฟิงจื่อหรู ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ? สามารถเชื่อมต่อนิ้วใหม่ได้หรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงส่ายหน้าและไม่ตอบกลับ แต่เขาถามว่า “พี่เจ็ดมักสวมชุดสีเข้มเมื่อเดินทางไกล เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เสื้อผ้าปกติที่สวม อันเป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงในสภาพจิตใจ ท่านพี่จะเดินทางไกลหรือ ? ”
ซวนเทียนฮั่วไม่ได้ปิดบัง เขาพยักหน้าและกล่าวว่า “ตอนนี้ทางเหนือกำลังวุ่นวาย ถ้าข้าไม่ไปทางตะวันออก ข้ากลัวว่ามันจะไม่สามารถทนได้นานกว่านี้”
การจลาจลของบุชงทำให้ชายแดนตะวันออกของราชวงศ์ต้าชุนตกอยู่ในสภาวะล่อแหลม องค์หญิงหลี่หยูหรือที่รู้จักกันในชื่อหยูเฉียนหยินจากซงซุยยังคงถูกขังอยู่ในคุกแห่งหนึ่งของต้าชุน ฮ่องเต้และเฟิงหยูเฮงเรียกร้องเงินจำนวนมหาศาล และพวกเขาได้เรียกค่าไถ่ตัวเป็นเงินจำนวนมากจากซงซุย ตอนนี้ยังไม่มีการตอบกลับ เป็นไปได้ว่าซงซุยอาจปฏิเสธหรือต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เตรียมการ
“แต่ไม่จำเป็นต้องให้พี่เจ็ดไปเองไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? ” คำถามนี้ถูกถามโดยเฟิงหยูเฮง เสียงของนางดูสงบเล็กน้อยและเต็มไปด้วยความกังวล อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่ามันจะไร้พลังมาก ซวนเทียนฮั่วดูเหมือนจะเป็นเทพเซียน แต่ในความเป็นจริง ความสามารถในศิลปะการต่อสู้ของเขาไม่ด้อยกว่าซวนเทยีนหมิง ความเฉลียวฉลาดเชิงกลยุทธ์ของเขาก็ไม่เลวร้ายไปกว่าซวนเทียนหมิง และเขาก็ให้ความสำคัญกับโลก มันเป็นเพียงสิ่งที่องค์ชายเหล่านี้และแม้แต่ฮ่องเต้ในอดีตไม่เคยดูถูกความรู้สึกเช่นนี้ เฟิงหยูเฮงรู้อยู่เสมอว่าซวนเทียนฮั่วมีวิถีชีวิตที่เป็นเอกลักษณ์มาก อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่เขาจะจากบ้านเพื่อไปสู่โลกที่สงบสุข ทำไมหัวใจของนางถึงเจ็บปวดมากเมื่อคิดว่าซวนเทียนฮั่วไปที่ชายแดนตะวันออก
ซวนเทียนฮั่วเหลือบมองไปที่นางและต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อคำพูดถึงริมฝีปากของเขา พวกมันก็หยุดอยู่ที่นั่น เขาหันมามองซวนเทียนหมิงและกล่าวว่า “นับตั้งแต่การก่อตั้งราชวงศ์ต้าชุน มันก็เป็นหน้าที่ของครอบครัวฮ่องเต้เสมอเพื่อดูแลการบังคับบัญชากองทหาร มันเป็นเพียงเสด็จปู่เท่านั้นที่ขึ้นครองบัลลังก์และทำการปรับอำนาจ และแม่ทัพจากตระกูลอื่นเริ่มปรากฏตัว เสด็จปู่เชื่อว่าการมีครอบครัวที่มีส่วนร่วมภายนอกจะป้องกันไม่ให้องค์ชายต่อสู้กันเอง สิ่งนี้จะหลีกเลี่ยงการต่อสู้ระหว่างองค์ชาย แต่เสด็จปู่ก็มอบให้กองทัพ 1 กองทัพให้คนที่ไม่ใช่สมาชิกในครอบครัว เมื่อมาถึงเสด็จพ่อของเรา อย่างไรก็ตามกองทัพทั้งสามก็ถูกมอบให้”
ซวนเทียนหมิงรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ในปัจจุบันกองทัพของราชวงศ์ต้าชุน นอกจากกองทัพภาคตะวันตกและกองทัพภาคตะวันตกเฉียงเหนือที่อยู่ภายใต้การบัญชาการของเขา กองทัพภาคตะวันออกได้มอบให้แก่บุชง กองทัพภาคใต้มอบให้กับแม่ทัพปิงหนาน และกองทัพภาคเหนือได้มอบให้กับตระกูลตวน เช่นนี้การควบคุมของตระกูลซวนให้ประเทศนี้กลายเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจมาก แม้ว่าเขาจะมีสิทธิ์ในการควบคุมกองกำลังทั้งหมดในอาณาจักร ใครสามารถรับประกันได้ว่าทหารที่เชื่อฟังคนอื่นจะฟังเขา ?
ซวนเทียนฮั่วพูดโดยตรง “ในปัจจุบันภาคเหนือก่อกบฏและบุชงก็หายตัวไป ไม่รู้ว่าซงซุยเป็นมิตรหรือเป็นศัตรู ถ้าข้าไม่ไป ข้ากลัวว่าตะวันออกจะไม่สามารถรับมือได้” เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะหันไปมองเฟิงหยูเฮง แววตาซึ่งไม่เต็มใจที่จะจากไปปรากฏในดวงตาของเขา แต่ในชีวิตนี้เขาเก่งที่สุดในเรื่องปกปิดความรู้สึก แต่เฟิงหยูเฮงมองเห็นการ ‘ปกปิดความรู้สึก’ ของเขามาหลายครั้ง เขาก็ยังคงดื้อรั้น “เจ้าจะไปทางเหนือ เจ้าต้องระวัง” เขาดูสงบเมื่อมองดูเฟิงหยูเฮง
แต่นางสามารถมองเห็นอารมณ์เล็กน้อยจากแววตาของซวนเทียนฮั่วซึ่งคล้ายกับตอนที่ญาติแยกจากกัน เรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกไม่พอใจอย่างลึกลับ “พี่เจ็ดไม่เหมาะที่จะไปที่ฐานทัพ” นางแสดงความคิดเห็นของตัวเองอย่างดื้อรั้น แต่นางรู้สึกว่าคำพูดของนางไร้พลัง ซวนเทียนหมิงเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ ผู้คนในราชวงศ์ไม่มีทางเลือกชีวิตของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกสิ่งที่พวกเขาควรทำในชีวิต แม้ว่าซวนเทียนฮั่วอยากจะหลีกเลี่ยงความโกลาหล แต่เขาก็ยังคงถูกชักนำด้วยเลือดตระกูลซวนที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือดของเขา
เฟิงหยูเฮงก้มศีรษะลงและไม่ได้ปลอบโยนเขาต่อไป ดึงมุมริมฝีปากของนางนางยิ้มอย่างขมขื่น “พี่เจ็ดเพียงแค่ทำเหมือนข้าไม่ได้พูดอะไรเลย” นางเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง และความเศร้าในดวงตาของนางก็หายไปแล้ว นางยิ้ม และถามเขาว่า “พี่เจ็ดจะออกเดินทางไปเมื่อไหร่เจ้าคะ ? “
ซวนเทียนฮั่วตกใจเล็กน้อยจากนั้นกล่าวว่า “หลังจากกล่าวคำอำลาเสด็จพ่อและเสด็จแม่…”
“เร็ว ๆ นี้หรือเจ้าคะ” เฟิงหยูเฮงตกใจและกล่าวว่า “ซวนเทียนหมิงและข้าจะกลับไปที่ค่ายทหารเร็ว ๆ นี้ อาวุธเหล็กจำนวนมากได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว และข้าต้องการที่จะให้ท่านพี่… ” นางหยุด มันก็สายเกินไปแล้วที่จะกลับไปที่ค่ายทหาร นางจึงเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อของนางและหยิบของในมิติของนาง ในท้ายที่สุดนางดึงกริชออกมา “พี่ชายคนนี้ยังไม่พร้อมที่จะถือดาบ กริชนี้ทำจากเหล็กด้วยเช่นกัน มันมีขนาดเล็กและพกพาสะดวก ข้าใช้มันสองสามครั้ง หวังว่าพี่เจ็ดจะไม่ถือนะเจ้าคะ” มันเป็นกริชทหารที่นางเคยหั่นเนื้อเมื่อหลอมเหล็กในค่ายทหาร
ซวนเทียนฮั่วหัวเราะและยื่นมือออกไปรับ “จะถือสาได้อย่างไร เจ้า…ความคิดของเจ้า ข้าจะยอมรับอย่างแน่นอน” เขาเก็บกริชไว้ในแขนเสื้อแล้วเบนสายตาจากเฟิงหยูเฮง หันไปหาซวนเทียนหมิงและกล่าวว่า “หมิงเอ๋อก่อนออกเดินทาง เมื่อเราทั้งคู่จากไป นางจะอยู่คนเดียวในพระราชวังแห่งนี้”
ซวนเทียนหมิงถอนหายใจ และพยักหน้า “มีคนรอดชีวิตจากเฉียนโจวที่ข้าต้องส่งไปยังทางการเป็นการส่วนตัว พี่เจ็ดไปหาเสด็จพ่อ จากนั้นไปรอเราที่ตำหนักศศิเหมันต์”
เมื่อทุกคนออกจากพระราชวัง ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็รู้สึกแย่ลงเพราะซวนเทียนฮั่วต้องไปทางตะวันออกเพื่อควบคุมกองทัพของบุชง นางไม่สามารถจินตนาการได้ว่าซวนเทียนฮั่วซึ่งเป็นเหมือนเทพเซียนจะต้องมานำทัพ และมีเพียงความคิดเดียวที่นึกถึง : เป็นการใช้คนที่ไม่เหมาะสมกับหน้าที่ !
นางไม่พูดตลอดทางกลับไปที่ตำหนักหยู เฟิงหยูเฮงส่งเหยาเซียนไปในมิติของนาง จากนั้นนำคนจากเฉียนโจวออกมา ชายคนนี้ยังหมดสติอยู่ ซวนเทียนหมิงพาชายคนนี้ไปยังทางการ แล้วแจ้งรับสั่งของฮ่องเต้ไปยังซูจิงหยวน ซูจิงหยวนจัดให้มีการประหารชีวิตทันทีในเวลาสามวัน
เนื่องจากนัดกับซวนเทียนฮั่วไว้ เมื่อซวนเทียนหมิงกลับมาทั้งสองก็พร้อมที่จะเข้าพระราชวังอีกครั้งทันที อย่างไรก็ตามเฟิงจื่อหรูกล่าวว่า “ท่านพี่ช่วยเตรียมรถม้าให้ข้า และส่งข้ากลับตระกูลเฟิงก่อนขอรับ ! ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดคุยกับเฟิงจื่อหรู “เจ้าจะรอจนกว่าข้าจะกลับมาจากการไปเยี่ยมพระชายาหยุนได้หรือไม่ ? ”
เฟิงจื่อหรูส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม รูปร่างหน้าตาของผู้ใหญ่ตัวเล็กปรากฏตัวบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง “ตระกูลเฟิงไม่ได้อยู่นอกเมืองหลวง ไม่มีอันตราย ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงจื่อหรู ไม่มีท่านพี่อยู่ข้างข้าตลอดเวลา ยิ่งกว่านั้นเรายังใช้แซ่เฟิง หากเราไม่กล้ากลับบ้าน เรามีความจำเป็นที่จะต้องพูดถึงเรื่องการสู้รบในอนาคตหรือไม่ขอรับ”
เฟิงหยูเฮงอยากจะบอกว่าเจ้าจะเข้าร่วมสนามรบอะไร ! ถึงแม้จะได้รับอนุญาตให้ไปที่ค่ายทหาร เจ้าก็จะไม่มีโอกาสแม้แต่ก้าวเข้าสู่สนามรบ แต่เฟิงจื่อหรูพูดถูก แซ่ของพวกเขาคือเฟิง พวกเขาต้องกลับบ้านของตัวเอง เมื่อพูดถึงเรื่องอื้อฉาว เฟิงจินหยวนควรจะจัดเตรียมเรือนไว้สำหรับน้องชายและน้องสาว เรือนสำหรับบุตรสาวและบุตรชายของฮูหยินใหญ่ควรดีที่สุดในคฤหาสน์ ยกเว้นเรือนของนายท่านและฮูหยิน เมื่อนางคิดได้เช่นนั้น ความเย็นชาปรากฏในสายตาของนาง นางพยักหน้าทันที “เอาล่ะ พาองครักษ์เงาไปด้วย 2 คน ! ”
เฟิงจื่อหรูพยักหน้าอย่างมีความสุขแล้วมองไปที่ซวนเทียนหมิง และกล่าวว่า “พี่เขย ข้าขอยืมองครักษ์เงาจากตำหนักหยูได้หรือไม่ขอรับ ? ”
ซวนเทียนหมิงรักทุกอย่างเกี่ยวกับเด็กคนนี้ตั้งแต่เริ่มแรก แต่เมื่อเขาพูดคุยกับเด็กมากขึ้น เขาก็ชอบเด็กมากขึ้น เขาจึงลูบหัวแล้วกล่าวว่า “ไป เจ้าได้รับอนุญาต”
เฟิงจื่อหรูหันกลับมาและวิ่งออกไปทันที เฟิงหยูเฮงเป็นห่วงและสั่งวังซวน “เจ้าควรกลับไปด้วย ! ”
วังซวนพยักหน้าและตามไปอย่างรวดเร็ว
รถม้าและรถม้าราชสำนักออกจากตำหนักหยูในเวลาเดียวกัน แต่มุ่งหน้าไปในทิศทางที่แตกต่างกัน คันหนึ่งไปที่คฤหาสน์เฟิง และอีกคันหนึ่งไปพระราชวัง
เฟิงหยูเฮงกระตือรือร้นที่จะรู้ว่าอาการบาดเจ็บของเฟิงจินหยวนหายดีแค่ไหน เฟิงจื่อหรูจะถูกกลั่นแกล้งเมื่อเขากลับไปหรือไม่ ซวนเทียนหมิงเห็นว่าชายาของเขากำลังไตร่ตรองบางสิ่งบางอย่าง และถามว่า “เจ้ายังกังวลกับพี่เจ็ดอยู่หรือ ? ”
นางกลายเป็นคนร่าเริง และหัวเราะในขณะที่ตอบกลับ “เจ้าอิจฉาหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงเปล่งเสียงหัวเราะออกมา และไม่สนใจนาง
เฟิงหยูเฮงรู้สึกเบื่อหน่ายมาก และยื่นมือออกไปแตะดอกบัวสีม่วงที่หน้าผากของเขา “ถ้าเจ้าไม่หึง แล้วมันคืออะไร ? ”
ซวนเทียนหมิงคว้ามือของนางแล้วพูดอย่างไร้ประโยชน์ “ในโลกนี้ถ้ามีใครที่อิจฉาพี่เจ็ด พวกเขาก็เป็นคนโง่”
“หืม ? ” นางงง “ทำไม ? ”
เขาลูบหัวของนาง “เพราะจริง ๆ แล้วเด็กผู้หญิงทุกคนในโลกให้ความสนใจเขา แม้ว่าจะไม่มีความรู้สึกพวกเขาก็จะยังคงเหมือนมนุษย์ต่อหน้าเทพเซียน อันที่จริงแล้วมันอาจจะเป็นมนุษย์หญิงที่เห็นเทพบุตรชาย”
นางพยักหน้า “ข้าเข้าใจ แต่สิ่งที่เจ้าพูดนั้นไม่ถูกต้อง สิ่งที่ข้าคิดคือไม่ได้เกี่ยวกับพี่เจ็ด ข้าแค่คิดว่าเฟิงจื่อหรูจะถูกรังแกหรือไม่เมื่อเขากลับไปที่ตระกูลเฟิง สำหรับเจ้าเด็กอายุ 8 ขวบอาจเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อยแล้วสำหรับเจ้า แต่สำหรับข้า วัยเด็กของเขาเพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้น”
คนในรถม้าราชสำนักกังวล และรถม้าของเด็กที่เฟิงหยูเฮงพูดก็หยุดลงที่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง เขาลงจากรถม้าด้วยท่าทางคุ้นเคยมาก ด้วยบ่าวรับใช้และองครักษ์เงา 2 คน เขาเดินเข้าไปข้างใน จากนั้นเขาก็พูดกับเฮ่อจง ผู้ซึ่งวิ่งมาต้อนรับเขา “ไปเถอะ และแจ้งให้เฟิงจินหยวนทราบว่าข้ากลับมาแล้ว”
เฮ่อจงตกใจและรู้สึกว่าสายตาเย็นชามาจากดวงตาของนายน้อย มันเหมือนกันกับคุณหนูรอง…
