The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 550

ตอนที่550 ผ้าเช็ดหน้าสีขาวปักต้นชบาดอกกุหลาบฝ้าย
ในที่สุดนี้ท่านฮูหยินหลู่ก็เริ่มเชื่อในสิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูดเพราะนางเห็นนักร้องหญิงระดับต่ำคนหนึ่งเกาะแขนหยวนเฟยและเข้าห้องส่วนตัวมีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ข้างในซึ่งพูดบางสิ่ง เมื่อเฟิงหยูเฮงมาถึง นางรีบคว้าฮูหยินน้อยและพานางไปที่ห้องส่วนตัวที่อยู่ใกล้เคียง ในเวลาเดียวกันนางได้ยินเสียงเฟิงหยูเฮงตะโกนเสียงดังว่า “นายน้อยอย่าตีฮูหยินน้อยนะเจ้าค่ะ ข้าจะพาฮูหยินน้อยออกมาทันทีเจ้าค่ะ นายน้อยอย่าพึ่งอารมณ์เสียเจ้าค่ะ”
ท่านฮูหยินหลู่รู้สึกว่านางไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวในเรือลำนี้ที่จะเสียหน้าบุตรชายของเสนาบดีก็น่าอับอายเช่นกัน เขาเป็นคนเสเพลจนเขาไม่ยอมปล่อยมือจากโสเภณี พูดไปรสนิยมของเขาแย่ยิ่งกว่าสามีของนาง เมื่อคิดอย่างนี้นางไม่ต้องการที่จะอยู่บนดาดฟ้าอีกต่อไป นางลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นที่ก้นแล้วกลับไปที่ห้องของนางเอง
เมื่อกลับไปที่ฝั่งของเฟิงหยูเฮงวังซวนก็ถูกลากมาไปที่ห้องข้าง ๆ โดยเฟิงหยูเฮง หยวนเฟยถูกสาปแช่งโดยเฟิงหยูเฮง แม้แต่ตาของฉิงเล่อก็ยังคงเป็นประกายในทันทีที่นางเห็นเฟิงหยูเฮง
การเล่นเริ่มขึ้นในทันทีและจบลงอย่างรวดเร็วเฟิงหยูเฮงนำวังซวนกลับมาที่ห้องของนางกับหวงซวนพักอยู่ แม้ว่าหยวนเฟยรู้สึกว่าสิ่งนี้แปลก แต่เขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขารู้ตั้งแต่เฟิงหยูเฮงพูดอย่างนี้ นางมีจุดประสงค์อย่างแน่นอน เขาจึงคว้าฉิงเล่อและดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดของเขาแล้วพานางเข้าไปในห้อง จากนั้นเขาก็ปิดประตูไปที่ห้อง
คนที่ไม่ได้หลับก็ได้ยินการเคลื่อนไหวเหล่านี้และยื่นหัวออกมาดูประตูสู่ห้องทั้งสองนั้นยังคงปิดอยู่และไม่มีเสียงเดียวจากพวกเขา
ฉิงเล่ออยู่ในห้องของหยวนเฟยไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะถูกหยวนเฟยพาไปยังห้องส่วนตัวของเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนสถานที่ที่มีหวงซวนและวังซวนโดยไม่มีใครรู้ เงยหน้าขึ้น นางเห็นเฟิงหยูเฮงนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง ถือเตาไฟไว้ในมือนางยิ้มและโบกมือให้นาง “สวัสดี ! ”
ฉิงเล่อตกใจอยู่ครู่หนึ่งดูเหมือนว่าความคิดของนางจะกลับคืนสู่อดีต ในเวลานั้นนางยังคงเป็นบุตรสาวของเจ้าเมืองที่สง่างาม แม้ว่าบิดาของนางเป็นขุนนางที่มีการดำรงอยู่ที่น่าอึดอัดใจ และถึงแม้ว่าสถานะของนางไม่สามารถเปรียบเทียบกับซวนเทียนเก้อ นางก็ยังคงมีชีวิตที่สูงส่งกว่าเด็กสาวส่วนใหญ่ ในเวลานั้น นางมีชีวิตที่งดงามเพียงใด ในคฤหาสน์ของนาง นางสามารถทำอะไรก็ได้ที่นางพอใจ ด้วยบ่าวรับใช้จำนวนมากที่อยู่ข้างนาง ผู้ชายจำนวนมากจะมองนางด้วยความตื่นเต้น อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่มีโอกาสได้พูดกับนาง
แต่ตอนนี้ล่ะตอนนี้นางตกอับและกลายเป็นคนชั้นต่ำ นางกลายเป็นนักร้องระดับต่ำที่สุด แม้ว่าจะเป็นขอทานบนท้องถนน ตราบใดที่พวกเขาสามารถจ่ายได้ พวกเขาก็สามารถปีนขึ้นไปบนเตียงของนางได้
ฉิงเล่อยิ้มอย่างขมขื่นนางควรเกลียดเฟิงหยูเฮง แต่มีหลายสิ่งมากเกินไปที่นางจำไม่ได้อย่างชัดเจน ตอนนี้นางเป็นเหมือนศพเดิน นางไม่มีพลังที่จะเกลียด
นางก้าวไปข้างหน้าแล้วนั่งบนเก้าอี้พูดกับเฟิงหยูเฮง“ข้าเห็นหวงซวนแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าน่าจะอยู่บนเรือลำนี้ ใครจะรู้ว่าเป็นเรื่องจริง”
“เจ้ามาที่นี่เพื่อตามหาข้าใช่หรือไม่? ” เฟิงหยูเฮงถามนาง “คุณหนูฉิงเล่อไม่ได้เจอกันนาน”
ฉิงเล่อตกใจคำว่า “คุณหนูฉิงเล่อ” นั้นเต็มไปด้วยน้ำเสียงประชดประชัน นางรู้ว่าเฟิงหยูเฮงไม่เคยเป็นคนที่จัดการได้ง่าย นางพยายามต่อสู้กับอีกฝ่ายในอดีต นางพยายามซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางร่วมมือกับเฉินหยู อย่างไรก็ตามนางยังไม่สามารถชนะได้ หลังจากหนึ่งปีผ่านมา ความสามารถในการพูดของเฟิงหยูเฮงดี
ขึ้นมาก
“ใช่”ฉิงเล่อถอนหายใจ “ข้ามาหาเจ้าแล้ว เฟิงหยูเฮง… เจ้าช่วยข้าได้หรือไม่ ? ” เสียงของนางเงียบมาก แต่มีแสงส่องเข้ามาในดวงตาของนาง ทุกคนสามารถเห็นว่าฉิงเล่อกำลังมีความหวัง
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้แสดงความคิดของนางนางมองฉิงเล่อสายตาของนางก็เต็มไปด้วยคำถาม
ฉิงเล่อยิ้มเห็นฟันของนางแล้วกล่าวว่า“ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถที่ยอดเยี่ยม หากเจ้าสามารถพาข้าออกไปได้ ข้าจะบอกความลับแก่เจ้า”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว“แลกเปลี่ยนกันหรือ ? ข้าเกลียดข้อตกลงแบบนี้ที่มีภัยคุกคาม ฉิงเล่อและข้าเคยเป็นศัตรูกัน เจ้าเลือกคนผิดแล้ว”
ฉิงเล่อลุกขึ้นยืนอย่างโกรธแค้นและเติมความโกรธให้นางนางหอบเล็กน้อยขณะที่ชี้ไปที่เฟิงหยูเฮง และกล่าวว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันผู้สูงส่ง เจ้าแอบมาที่นี่ เจ้าไม่กลัวที่จะถูกค้นพบหรือ ? ถ้าข้าจะเปิดเผยตัวตนและการเคลื่อนไหวของเจ้า ข้าเชื่อว่ามีคนมากมายที่ยินดีที่จะซื้อมัน”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ“ข้าต้องกลัวอะไร หากเจ้ามีความตั้งใจเช่นนี้ ข้าสามารถรับประกันได้ว่าเจ้าจะถูกฆ่าตายก่อนที่เจ้าจะสามารถอ้าปากได้ แม้ว่าโสเภณีที่ต่ำต้อยเช่นเจ้าจะตายก็ไม่มีใครตรวจสอบ นอกจากนี้เจ้าอาจเคยได้ยินว่าข้าได้รับพระราชทานตำแหน่งองค์หญิงแห่งมณฑลได้อย่างไร อย่างไรก็ตามเจ้าคงไม่รู้ว่าข้าไม่ใช่องค์หญิงแห่งมณฑลแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นองค์หญิงจี่อัน” นางหัวเราะแล้วกล่าวต่อว่า “ใช่แล้ว เจ้าก็เป็นคนที่เคยเป็นคุณหนูของคฤหาสน์ติงอัน แต่ด้วยตำแหน่งของข้าในฐานะองค์หญิงนั้นแตกต่างจากเจ้า ข้าเป็นองค์หญิงที่ได้รับพระราชทานที่ดิน บางสิ่งที่เหมือนกับการพระราชทานที่ดิน เจ้าไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนเลยใช่หรือไม่ ? ”
คำพูดทั้งหมดของเฟิงหยูเฮงแทงหัวใจนางนางยืนอยู่ที่นั่นและขาของนางสั่นเล็กน้อย ในที่สุดก็ไม่สามารถสนับสนุนตัวเอง นางนั่งลง อย่างไรก็ตามนางพูดอย่างไร้ประโยชน์ “ข้าไม่เคยได้รับการแลกเปลี่ยนเมื่อมันมาถึงเจ้า ลืมมันไปเถอะ เฟิงหยูเฮง ข้าไม่ต้องการให้เจ้าช่วยข้า จากข้อเท็จจริงที่ว่าเรามาจากราชวงศ์ต้าชุน ข้าจะบอกอะไรแก่เจ้า”
ในขณะที่ฉิงเล่อพูดมีลักษณะที่เจ็บปวดปรากฏบนใบหน้าของนางนางถึงกับรู้สึกผ้าบนหัวของนาง นางบอกกับเฟิงหยูเฮง “คนที่ควบคุมเราให้ความบันเทิงมาจากภาคเหนือ แต่เดิมเขาไม่ได้มีความสำคัญเป็นพิเศษ แต่เมื่อไม่กี่เดือนก่อนผู้คนจะมาหาเขา พวกเขาไม่ได้ถามหาสินค้าหรือคน แต่พวกเขาจะฟังข้อมูลในภาคกลาง แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าไม่มีที่อยู่อาศัยสำหรับการเดินทางครั้งนี้ วันนี้เราจะอยู่ในมณฑลนี้ พรุ่งนี้พวกเราจะอยู่ในมณฑลอื่น นอกจากนี้ยังมีแม่น้ำสายนี้ ใครจะรู้ว่าข้าสำรวจมันกี่ครั้ง ถ้าเราไปเยี่ยมชมสถานที่ต่าง ๆ จำนวนคนที่พบปะจำนวนมากตามธรรมชาติ และเราจะได้ยินข้อมูลเท่ากัน เป้าหมายของเขาคือการคลุกเคล้าในหมู่คนดีและไม่ดีที่จะได้รับข้อมูลสำหรับชาวเหนือ หากได้รับข้อมูลที่มีประโยชน์ 1 ชิ้นจากข้อมูลทุก 100 ชิ้นนั่นก็เพียงพอแล้ว สำหรับสิ่งที่ข้ากำลังพูดถึงมันเป็นความลับที่ข้าได้ยินเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว”
ฉิงเล่อยืนขึ้นอีกครั้งและเดินไปที่เตียงของเฟิงหยูเฮงและเอนไปข้างหน้าเล็กน้อย ทั้งสองจ้องหน้ากันราวกับว่ามันเป็นการแข่งขัน พวกเขาจ้องที่อีกคนหนึ่ง ไม่นานหลังจากนั้นฉิงเล่อเป็นคนแรกที่มองออกไป
แต่ในทันใดที่นางยืดตัวขึ้นเฟิงหยูเฮงรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นร่องรอยของความขุ่นมัวในดวงตาของฉิงเล่อ ความมืดมัวนั้นปกคลุมแสงสว่างในดวงตาของนาง ในพริบตามันทำให้นางดูคมชัดน้อยลง
“ข้าบอกเจ้าไม่ได้ทำไมข้าจึงควรบอกเจ้า ? ” ฉิงเล่อเอียงศีรษะแล้วจ้องมองเฟิงหยูเฮง ความมืดครึ้มที่เหลืออยู่ในดวงตาของนาง อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่า
นางจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อสู้กับความขุ่นมัว นางพยายามดิ้นรนและกล่าวว่า “เฟิงหยูเฮง ข้ามาที่นี่วันนี้เพื่อบอกลาเจ้า ด้วยความสัมพันธ์ที่เรามี เจ้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะให้ข้าบอกเรื่องสำคัญกับเจ้า ฮ่าๆๆ!” ฉิงเล่อก็หัวเราะออกมาทันที ร่างของนางพุ่งเข้าใส่ นางพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาสมดุลของนางโดยกล่าวว่า “เฟิงหยูเฮง เจ้าอย่าเพิ่งไปทางเหนือ ถ้าเจ้าไปเจ้าจะไม่สามารถกลับมาได้ ! ” เมื่อนางพูด เมื่อนางดึงผ้าเช็ดหน้าของนางออกมา และเช็ดใบหน้าของนางก่อนที่จะโยนมันไปข้างหน้า
ผ้าเช็ดหน้าเบามากและปลิวลงไปบนพื้นฉิงเล่อเริ่มหัวเราะหนักขึ้น
หวงซวนต่อรองจากด้านนอกและขมวดคิ้วขณะมองที่ฉิงเล่อ นางเพิ่งเห็นเฟิงหยูเฮงโบกมือแล้วพูดกับหวงซวน “เอาเงินให้นาง เพียงแค่ถือเป็นเงินที่นายหนุ่มของเราจ่ายให้กับโสเภณีแล้วส่งนางกลับไป”
หวงซวนพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรเลยก่อนดึงฉิงเล่อลุกขึ้น และออกไป อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงมองลงไปที่ผ้าเช็ดหน้าแล้วหยิบมันขึ้นมา
มันเป็นผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่มุมด้านล่างมีดอกไม้สีขาวและสวยงาม เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจดอกไม้ชนิดนี้มากเกินไป นางวางผ้าเช็ดหน้าไว้บนโต๊ะ และเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ฉิงเล่อพูด
ไม่ใช่ว่านางไม่สงสัยว่าสิ่งที่ฉิงเล่อกำลังพูดถึงคืออะไรเป็นเพียงว่านางไม่รู้ว่านางควรจะเชื่อใจในสิ่งที่มาจากปากของฉิงเล่อได้หรือไม่ มันเป็นอย่างที่ฉิงเล่อได้กล่าวไว้ด้วยความสัมพันธ์กับพวกนาง นางจะหวังอะไรจากสิ่งอื่นได้ไหม ?
หวงซวนกลับมาเร็วมากและบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “ข้าจ่ายเงิน 5 เหรียญเงินสำหรับโสเภณีชั้นต่ำนั้นค่อนข้างสูงอยู่แล้ว ข้าคิดว่ามันเพียงพอแล้วที่จะขอนางเท่านั้นเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงหน้ามืดลงราคาถูกแค่ไหน !
“นี่อะไรนะ? ” หวงซวนมองผ้าเช็ดหน้าบนโต๊ะ หยิบมันขึ้นมานางตรวจดูซักพักหนึ่งแล้วพูดว่า “การเย็บปักถักร้อยดอกไม้นี้มีความสวยงามมากจริงๆ”
“ดอกอะไร? ” จู่ ๆ เฟิงหยูเฮงหันมาถามหวงซวน “เจ้าว่ามันเป็นดอกอะไร ? ”
หวงซวนบอกกับนางว่า“มันเป็นต้นชบาดอกกุหลาบฝ้ายเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงจ้องที่ผ้าเช็ดหน้าและทันใดนั้นก็เข้าใจสิ่งที่ฉิงเล่อกำลังพูดถึง ผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่มีต้นชบาดอกกุหลายฝ้ายปักไว้ ต้นชบาดอกกุหลาบฝ้าย…“เป่ยฟูหรง” นางเคาะหัวของนาง ในเรื่องที่เกี่ยวกับข้อสรุปนี้นางไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน เมื่อนางออกจากค่ายทหาร นางพูดเล่นกับซวนเทียนหมิงให้อยู่ห่างจากฟูหรง อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่าคำเหล่านี้ไม่ไร้สาระ
“มีอะไรผิดปกติเจ้าค่ะคุณหนู? ” หวงซวนรู้สึกงงงวย
เฟิงหยูเฮงโบกมือของนางเรื่องนี้ค่อนข้างคาดไม่ถึง และนางก็ไม่สามารถตอบสนองได้จริง ๆ แต่เมื่อวังซวนไปหาเฟิงเซียงหรู เฟิงเซียงหรูก็บังเอิญข้อเท้าพลิก สิ่งนี้ชักนำเป่ยฟูหรงเข้ามาในค่ายทหาร ในความเป็นจริงนางรู้ตัวแล้วว่าบางสิ่งบางอย่างไร้เหตุผล มันเป็นเพียงว่านางไม่สามารถคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากทั้งหมดนางไว้วางใจเป่ยฟูหรงมากเกินไป
“คุณหนูเราควรจะกำจัดฉิงเล่อหรือไม่เจ้าค่ะ ? เกิดอะไรขึ้นถ้านางพูดเรื่องไร้สาระ…”
“ไม่”เฟิงหยูเฮงส่ายหัวแล้วนึกถึงความขุ่นมัวอย่างรุนแรงในสายตาของฉิงเล่อ ก่อนออกเดิน “ฉิงเล่อหายไปแล้ว ใครจะเชื่อใจคนบ้า”
แม้ว่านางจะพูดแบบนี้แม้ว่านางจะเสียสติ แต่นางก็พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อต่อสู้กับความเจ็บป่วยจัดการทิ้งผ้าเช็ดหน้าไว้ด้านหลัง…“ฉิงเล่อ” เฟิงหยูเฮงเฮงถอนหายใจนาน “ลืมมันไปเถิด ก่อนที่เราจะจากไป ซวนเทียนหมิงส่งจดหมายถึงชิงโจว เมื่อเราลงจากเรือควรมีคนต้อนรับเรา ไปบอกคนที่ยินดีต้อนรับพวกเรา
วิธีการที่จะช่วยชีวิตฉิงเล่อ ค้นหาแพทย์เพื่อตรวจและรักษานาง”
หวงซวนไม่รู้ว่าทำไมเฟิงหยูเฮงจะช่วยฉิงเล่อในทันที แต่นางไม่มีเวลาที่จะกังวลเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ นางเป็นกังวลเล็กน้อย และถามเฟิงหยูเฮง “คุณหนู แผนการที่คุณหนูวางไว้ก่อนหน้านี้ ต้องทำตามแผนหรือไม่เจ้าค่ะ ? ”
——————————————————————————————————
TN:ชื่อของฟูหรงจะแปลโดยตรงกับต้นชบาสีขาว
เป่ย= ขาว
ฟูหรง= ต้นชบากุหลาบฝ้าย