The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 619

　ตอนที่619 สองตระกูลที่แตกต่างกันระหว่างตระกูลเหยาและตระกูลเฟิง
　　ซวนเทียนหมิงโบกแขนกว้าง“เหลวไหล ! ”
　　เฟิงหยูเฮงก็กลัวเช่นกันไม่มีพระสนมของฮ่องเต้คนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้ออกจากพระราชวัง แม้แต่ฮองเฮาก็ยังไม่ได้รับอนุญาต สำหรับพระสนมของฮ่องเต้ที่จะออกจากพระราชวังเป็นเรื่องใหญ่มาก ยิ่งไปกว่านั้นพระสนมของฮ่องเต้ผู้นี้คือพระชายาหยุน นางรีบถามจางหยวน “เสด็จแม่ออกจากพระราชวังไปเมื่อไหร่ ? เจ้ารู้หรือไม่ว่านางไปที่ไหน ? ”
　　จางหยวนกล่าวว่า“หลังจากองค์ชายเก้าและองค์หญิงออกเดินทางไปทางเหนือขอรับ พระชายาหยุนแอบตามองค์ชายเจ็ดไปและไปทางตะวันออก หลังจากพระชายาหยุนออกไป อีก 2 คนก็ไล่ตามไปซึ่งก็คือน้องชายขององค์หญิงและบ่าวรับใช้ของเขาพะยะค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงพูดไม่ออกที่องค์ชายเจ็ดไปแคือค่ายผู้ลี้ภัยหรือไม่ ? นี่เป็นสถานการณ์แบบไหน !
　　อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยหลังจากได้ยินว่าพระชายาหยุนไปตะวันออกกับซวนเทียนฮั่วจากนั้นเขาก็ถามว่า “เจ้าแน่ใจเรื่องความปลอดภัยของนางหรือไม่ ? ”
　　จางหยวนพยักหน้า“องครักษ์เงากลับมาหลังจากยืนยันว่าพระชายาหยุนได้พบกับองค์ชายเจ็ดอย่างปลอดภัยพะยะค่ะ จากการเฝ้าระวังองครักษ์เงาไม่รู้ว่าพระชายาหยุนใช้วิธีการแบบใด และดูเหมือนว่าองค์ชายเจ็ดนั้นไม่สามารถทำอะไรได้ พระองค์ไม่มีทางเลือกนอกจากพานางไปด้วย สำหรับนายน้อยตระกูลเฟิง เขาตามไปในภายหลังและไม่สามารถตามองค์ชายเจ็ดได้ทัน กระหม่อมส่งคนไปรักษาความปลอดภัยให้จนกว่าเราจะเห็นนายน้อยเข้ามาที่ฟู่โจว พวกเขาจึงรายงานกลับมาพะยะค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงก็รู้สึกสบายใจอย่างไรก็ตามนางคำนับจางหยวนอย่างจริงใจ และกล่าวอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณมากขันทีจาง”
　　จางหยวนโบกมือของเขา“นี่คือสิ่งที่บ่าวรับใช้ผู้นี้ควรทำพะยะค่ะ”
　　ในขณะนี้ไม่จำเป็นต้องไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ซวนเทียนหมิงบอกจางหยวน “กลับไปบอกเสด็จพ่อว่าข้าและพระชายาได้ไปพบเสด็จแม่แล้ว เสด็จแม่สบายดีและไม่ต้องการพบเสด็จพ่อ อย่าให้เสด็จพ่อข้ามไปร้องเพลงทุกวันและทำสิ่งที่สำคัญกว่าแทน นอกจากนี้เรื่องนี้จะยังคงเป็นความลับ จะต้องไม่บอกใคร ข้าจะส่งจดหมายไปหาพี่เจ็ดทันที”
　　หลังจากพูดจบเขาไม่ได้อยู่ในพระราชวังอีกต่อไป เขาดึงเฟิงหยูเฮงไปและมุ่งตรงไปที่ทางเข้าของพระราชวัง ขณะที่เดินเขากล่าวว่า “นางไม่สามารถทำให้ข้ารู้สึกสบายใจได้และนางก็คนที่ดื้อรั้น นางออกจากพระราชวังมาเกือบปีแล้วและยังสามารถปกปิดมันได้”
　　เฟิงหยูเฮงยังประทับใจมากกับพระชายาหยุนแต่นางก็ยังเตือนซวนเทียนหมิงว่า “อาจจะมีใครจับตามองตำหนักศศิเหมันต์ เสด็จพ่อชอบพร่ำเพ้อตลอดเวลา หากข่าวรั่วไหลในเวลาใดก็ไม่มีอะไรน่ากลัวอีกต่อไป แต่มีโอกาสที่เสด็จพ่อจะออกตามหานาง นั่นคงเป็นความปั่นป่วน”
　　ซวนเทียนหมิงถอนหายใจยาวแต่เขาพูดอะไรบางอย่างที่จริงใจ “ตราบใดที่ทุกคนยังมีชีวิตอยู่ ความปรารถนาของพวกเขาจะเป็นจริงในอนาคต พวกเขาสามารถทำสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ตลอดชีวิต”
　　นางไม่ได้พูดอะไรอีกนางชอบอยู่ข้างนอก อย่างไรก็ตามการอยู่กับซวนเทียนหมิงหมายความว่าช่วงครึ่งหลังของชีวิตของนางจะถูกใช้ในพระราชวัง แทนที่จะกลับไปที่เมืองหลวง นางชอบการเดินทางมากกว่า
　　ออกไปข้างนอกพระราชวังเป่ยจื่อนั่งอยู่บนรถม้าและรอพวกเขาอยู่ ไม่ไกลข้างหลังมีรถม้าอีกคัน คนขับรถม้าดูคุ้นเคยกับเฟิงหยูเฮงเล็กน้อย หลังจากคนผู้นั้นวิ่งเข้ามา นางจำได้ว่าเขาดูเหมือนจะเป็นคนจากตระกูลเฟิง
　　“บ่าวรับใช้ผู้นี้คารวะองค์ชายเก้าและคุณหนูรองขอรับ”คนขับรถม้าคุกเข่าเพื่อทักทาย คำว่าคุณหนูรองเผยให้เห็นตัวตนของเขา
　　ซวนเทียนหมิงไม่ได้พูดแต่เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ลุกขึ้นเถิด เจ้ามาที่ทางเข้าพระราชวังทำไม ? ”
　　คนขับรถตอบอย่างรวดเร็วว่า“คฤหาสน์ได้ข่าวว่าคุณหนูกลับมายังเมืองหลวงในช่วงบ่าย ท่านเฟิงเลยส่งบ่าวรับใช้คนนี้มาหา และรอที่ทางเข้าเพื่อพาคุณหนูรองกลับบ้านขอรับ”
　　“พาข้ากลับบ้าน? ” เฟิงหยูเฮงถามเขาว่า “บ้านไหน ? ”
　　คนขับรถตอบว่า“บ้านของตระกูลเฟิงขอรับ”
　　อย่างไรก็ตามนางก็ส่ายหัวของนาง“เท่าที่ข้ารู้ บ้านใหม่ของตระกูลเฟิงไม่ได้มีเรือนให้ข้าอยู่ และมีเหตุผลอะไรที่ข้าต้องกลับบ้าน ? เจ้ากลับไปได้ บอกท่านพ่อว่าข้าจะไปเยี่ยมพรุ่งนี้ และวันนี้ข้าจะไม่ไป” หลังจากพูดอย่างนี้นางหันกลับและเข้าไปในรถม้าของซวนเทียนหมิง
　　เป่ยจื่อแบมือของเขาให้คนขับและกล่าวว่า“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าพระชายาจะไม่กลับบ้านของตระกูลเฟิง เจ้าไม่เชื่อข้า” หลังจากพูดอย่างนี้ รถม้าก็ออกเดินทาง
　　คนขับรถของตระกูลเฟิงยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าขมขื่นนอกจากนี้เขายังรู้ว่าคุณหนูรองไม่ต้องการกลับไปที่ตระกูลเฟิง อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าเขาควรอธิบายอย่างไรเมื่อเขากลับไป ในบ้านของตระกูลเฟิงปัจจุบัน เขาต้องใส่ใจกับอารมณ์ของเจ้านายสองคน
　　ครึ่งชั่วยามต่อมาในห้องโถงหลักของบ้านเฟิงเฟินไดพูดอย่างเยือกเย็น “ฮืม หลังจากที่ได้เป็นองค์หญิง นางเอาแต่ใจมากเกินไป ด้วยความสามารถของนางเอง นางจะไม่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านของครอบครัวและปฏิเสธที่จะยอมรับครอบครัวของนาง ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่านางชอบอะไร”
　　เฟิงจินหยวนนั่งในที่นั่งของหัวหน้าเมื่อฟังคำสาปแช่งของเฟิงเฟินได เขาก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างมากกับบุตรสาวคนที่สองของเขา อันชิและเฟิงเซียงหรูนั่งข้าง ๆ เฟิงเซียงหรูไม่สามารถทนต่อการฟังได้ นางกล่าวแทรก “พี่รองพูดถูก แม้ว่าที่นี่จะเรียกว่าบ้าน แต่ไม่มีเรือนกว้าง ๆ เหลือไว้ให้นาง แล้วนางจะไปพักที่ไหน ? ”
　　“นางต้องการเรือน”เฟิงเฟินไดเริ่มส่งเสียงร้องอีกครั้ง “เฟิงเซียงหรู เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่ ? แม้กระทั่งตอนนี้เจ้ากำลังอาศัยอยู่ในบ้านพักขององค์ชายห้า ทำไมเขาถึงให้ที่อยู่อาศัยแก่เรา ? ไม่ใช่เพราะข้าหรือ ! สำหรับการที่ข้าที่อนุญาตให้เจ้าอาศัยอยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว ทำไมข้าต้องออกจากห้องเปิดห้องให้นาง ? นอกจากนี้ที่พักมีมีขนาดเท่านี้ มันเต็มแล้วและไม่มีที่ว่างสำหรับนาง”
　　เฟิงเซียงหรูสั่นด้วยความโกรธ“เนื่องจากไม่มีเรือนให้นางเลยและไม่ใช่บ้านของนาง พี่สาวคนที่สองจะเป็นแขก มันสายไปแล้วและไม่เหมาะสำหรับการต้อนรับแขก นางบอกว่าพรุ่งนี้นางนางจะมาเที่ยวนั้นเป็นสิ่งที่ควรเป็น”
　　“เอาล่ะ! ทุกคนหุบปาก ! ” เฟิงจินหยวนตบมือของเขาบนโต๊ะทำให้เกิดเสียง “ปัง” เพื่อทำให้ทุกคนตกใจ “พวกเจ้าหยุดเถียงกันสักวันได้หรือไม่ มันน่ารำคาญ นางสามารถมาได้ทุกเมื่อที่ต้องการ ไม่เป็นไรถ้านางไม่มา เฟินไดพูดถูก ตระกูลเฟิงของข้าไม่สามารถเชิญแพทย์ผู้มีเกียรติเช่นนี้ได้” หลังจากพูดอย่างนี้เขาเหลือบมองไปที่เฟิงเฟินไดและทำให้น้ำเสียงนุ่มนวล “อย่าทำลายสุขภาพของเจ้าด้วยความโกรธ มันไม่คุ้มค่า”
　　เฟิงเฟินไดจ้องที่เฟิงจินหยวนและตอบอย่างไม่สุภาพมาก“ท่านพ่อไม่ต้องห่วง ข้ายังตายไม่ได้” หลังจากพูดอย่างนี้ นางก็สะบัดแขนเสื้อของนางและออกไปกับบ่าวรับใช้ของนางอย่างรวดเร็ว
　　เฟิงจินหยวนเสียหน้าอีกครั้งและไม่ต้องการนั่งต่อที่นั่นเขายืนขึ้นและคิดเล็กน้อยก่อนที่จะให้คำปรึกษาอันชิ “ฮองเฮาป่วยและพี่น้องเฉิงเดินทางไปพระราชวังเพื่อดูแลนาง เจ้าดูแลเรื่องต่าง ๆ ในบ้านด้วย”
　　อันชิยืนขึ้นและตอบอย่างแผ่วเบา“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ที่บ้านมีคุณหนูสี่จัดการ แล้ว จะให้อนุผู้นี้จัดการอะไรเจ้าคะ ? ”
　　เฟิงจินหยวนพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิงดังนั้นเขาจึงออกไป
　　ในเรือนของตระกูลเฟิงเฟิงเฟินไดแสดงท่าทางหยิ่งผยอง แม้แต่เฟิงจินหยวนก็ต้องหลีกเลี่ยงการถูกตัดเงิน เพราะตอนนี้ทุกอย่างถูกจัดเตรียมโดยองค์ชายห้า ถ้าเขาไม่พอใจผู้หญิงคนนั้น เขาจะสูญเสียแหล่งเงินของเขา นั่นจะเป็นสถานการณ์ที่น่าอับอายที่สุด
　　เมื่อเห็นเฟิงเฟินไดและเฟิงจินหยวนออกไปเฟิงเซียงหรูที่โกรธ ถามอันชิว่า “ท่านฮูหยินใหญ่และท่านฮูหยินรองไม่ขาดเงินใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ทำไมพวกนางถึงไม่ใช้เงินกับตระกูลนี้ ฮูหยินทั้งสองควรจะช่วยรักษาความสงบในบ้านไม่ใช่หรือ ? ”
　　อันชิยิ้มขมขื่นและกล่าวว่า“พี่สาวสองคนนั้นตั้งใจจะรับมือกับคังอี้ ตอนนี้คังอี้เสียชีวิตไปแล้วและเฉียนโจวถูกกำจัดโดยองค์ชายเก้าและพี่รองของเจ้าแล้ว ทำไมทั้งสองจึงต้องเผาตัวเองในน่านน้ำของตระกูลเฟิง ทั้งสองใช้ข้ออ้างที่จะเข้าไปในพระราชวังเพื่อดูแลอาการป่วยของฮองเฮส พวกนางจะไม่กลับมาที่บ้านในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า”
　　ด้วยการพูดถึงเฟิงหยูเฮงอีกครั้งใบหน้าที่ไม่มีความสุขของเฟิงเซียงหรูก็ฟื้นขึ้นมาเล็กน้อย นางรีบพูดกับอันชิ “พี่รองกลับมาแล้ว ข้าอยากไปหานาง”
　　อันชิหัวเราะ“ทำไมเจ้าถึงทนไม่ได้ ข้าได้ยินมาว่าพี่รองของเจ้าเข้าไปในพระราชวังเมื่อกลับถึงเมืองหลวง นางกำลังรีบไปรายงานตัวต่อฮ่องเต้ เนื่องจากนางไม่ได้มาที่บ้านตระกูลเฟิง นางอาจจะไปที่คฤหาสน์เหยา รอก่อน พรุ่งนี้นางจะมาบ้าน และเจ้าจะมีโอกาสคุยกับนาง”
　　เฟิงเซียงหรูพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีกอย่างไรก็ตามในใจของนาง นางคิดถึงเมื่อการมีปฏิสัมพันธ์ของนางกับคุณหนูรองของเสนาบดีคนใหม่ ร้านปักได้จ่ายเงินจำนวนมากไปแล้ว นางแค่หวังว่ามันจะเพียงพอที่จะทำให้พวกเขาให้อภัย
　　เมื่อเทียบกับการโต้เถียงและการต่อสู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดในที่อยู่อาศัยของตระกูลเฟิงตระกูลเหยาก็สงบสุข ในช่วงเวลานี้ในคฤหาสน์เหยาทุกคนไม่ว่าง ซูซื่อฮูหยินใหญ่เปล่งเสียงของนางตะโกนว่า “เหยาเซิน ห้องของเจ้าว่างแล้วหรือ ? ลูกพี่ลูกน้องของเจ้ากำลังจะกลับมา”
　　การสอบถามสิ่งนี้ทำให้เกิดเสียงดังตอบมาว่า“ตอนนี้มันถูกจัดระเบียบเรียบร้อยแล้ว ท่านแม่ไม่ต้องรีบ ข้าให้บ่าวรับคนใช้เตรียมผ้าปูที่นอนใหม่ให้ลูกพี่ลูกน้องแล้ว นางจะนอนหลับได้สบายขึ้นในตอนกลางคืน”
　　ทันทีที่ได้ยินเช่นนี้เด็กหนุ่มอีกคนถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่นอน “คฤหาสน์ขององค์หญิงนั้นอยู่ถัดไป น้องสาวจะมาพักที่นี่หรือไม่ ? ”
　　เพี้ยะ!
　　เขาถูกตบหัวชายหนุ่มหันกลับมาและเห็นมารดาของเขาเอง ท่านฮูหยินรองของตระกูลเหยา, เหยาฉินซื่อ
　　ฉินซื่อบิดหูเหยาหลินและกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าอาเฮงเป็นเหมือนพวกเจ้าหรือ ? ออกจากบ้านเป็นเวลาหลายเดือนโดยไม่กลับมา หลังจากกลับบ้าน เจ้าใช้เวลาวิ่งไปมา เมื่ออาเฮงอายุน้อย นางมักจะมาอยู่บ้านของเรา นางเก่งกว่าเจ้ามาก”
　　“ใช่! ” ฮูหยินสามของตระกูล เหมียวซื่อก็เข้ามาติดตามด้วยเช่นกัน “ข้าให้กำเนิดบุตรอย่างเจ้าได้อย่างไร ? ในชีวิตของข้า ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าคือการให้กำเนิดบุตรสาวและมีสหายตัวน้อย น่าเสียดายมาก ! บรรพบุรุษของเจ้าไร้ความสามารถ ทายาททั้งสามของตระกูลเหยาให้กำเนิดบุตรชาย สิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามที่ต้องการจริงๆ”
　　การร้องเรียนของเหมียวซื่อทำให้ซูซื่อและฉินซื่อเห็นด้วยทันทีผู้หญิงเริ่มการสนทนาที่เต็มไปด้วยเสียงตัดพ้อและถอนหายใจทันที
　　ชายหนุ่มหกคนปิดหูแล้วมองหน้ากันและสังเกตดูความหดหู่
　　พวกเขาไม่เข้าใจในตระกูลอื่น ๆ ทุกคนหวังว่าจะได้บุตรชาย เมื่อใดก็ตามที่บุตรชายคนหนึ่งเกิดมาจะมีการเฉลิมฉลอง แต่ตระกูลเหยาของพวกเขาแตกต่างกัน ผู้ใหญ่ทุกคนอยากมีบุตรสาว ไม่ใช่แค่มารดาของพวกเขาที่พูดคุยกันทั้งวันเกี่ยวกับการต้องการบุตรสาว แม้แต่บิดาของพวกเขาก็มองพวกเขา และมักจะกล่าวว่า : จะดีกว่าถ้าเจ้าเป็นผู้หญิง ผู้หญิงมีความใกล้ชิดมากขึ้น
　　พวกเขามีความสุขบุตรชายไม่สามารถสนิทสนมกันได้อย่างไร พวกเขาไม่ได้มีชีวิตทั้งหมดหรือ ? เมื่อมันมาถึง งานที่สกปรกและน่าเบื่อหน่ายมันไม่ได้ตกอยู่กับพวกเขาหรือ ? พวกเขาทั้งหกคนได้รับคำสั่งจากมารดาบ่อยครั้ง จนมีบางครั้งที่พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาเป็นนายน้อยหรือบ่าวรับใช้ แม้แต่ตอนเย็นก็ยังจุดธูป
　　ชีวิตช่างโหดร้ายจริงๆ ! ชีวิตช่างโหดร้าย !
　　เมื่อหลานทั้งหกกำลังบ่นกันเหยาเซียนพาบุตรชายทั้งสามของเขาไปนั่งในห้องโถงใหญ่และดื่มชา ข้อร้องเรียนของผู้หญิงสามคนดังเข้ามาในห้องโถง และบุตรชายคนโต, เหยาจิงจุนบอกน้องชายสองคนของเขาว่า “พวกเจ้าสองคนพยายามมากขึ้นอีกหน่อย เพื่อให้กำเนิดบุตรสาว ! ”
　　บุตรชายคนที่สอง,เหยาจิงเสี่ยวส่ายหัว “ข้าไม่กล้า หากเป็นผู้ชายอีก ฉินซื่อจะต้องบีบคอข้าอย่างแน่นอน”
　　บุตรชายคนที่สาม,เหยาจิงหยู กล่าวว่า “ใช่ บุตรชาย 2 คนมีปัญหามากพอแล้ว ข้าไม่มีความเชื่อว่าข้าสามารถให้กำเนิดบุตรสาวได้” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ เขามองไปที่เหยาเซียนด้วยความเสียใจ
　　เหยาเซียนจ้องมอง“เจ้ามองมาที่ข้าเพื่ออะไร ข้าให้กำเนิดบุตรสาว ! นี่ไม่เกี่ยวข้องกับกรรมพันธุ์ มันเกี่ยวกับพวกเจ้า ! ”
　　บุตรชายทั้งสามคนก้มหน้ารับความพ่ายแพ้โดยยอมรับชะตาของตนในเวลานี้พวกเขาได้ยินเสียงของซูซื่อ “เหยาเซิน ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าถูห้องของเจ้า ข้าจำได้ คืนนี้ข้าจะให้อาเฮงนอนกับข้า ! ”