The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 669

　ตอนที่669 สาวสวยและหนุ่มรูปงาม
　　องค์ชายเจ็ดได้เชิญนางไปร่วมงานเลี้ยงครอบครัวเฟิงหยูเฮงมีความสุขที่ได้เข้าร่วม ตอนนี้วังซวนและบานซู่ไม่อยู่ มีเพียงหวงซวนที่อยู่กับนาง ดังนั้นหวงซวนจึงแนะนำนางว่า “มีองครักษ์เงามากมายในคฤหาสน์ คุณหนูเลือกมา 1 คน หรือจะให้ข้าเรียกโจวชูหรือหยวนเฟยมาเจ้าคะ เรารู้จักพวกเขาด้วยเจ้าค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงพูดไม่ทัน“ข้ากำลังจะไปที่ตำหนักจุนไม่ใช่ที่อื่น ข้าจะพาองครักษ์เงาไปด้วยทำไม ยิ่งกว่านั้นเจ้าไม่ได้ยินหรือไม่ว่ารถม้าของราชสำนักจะถูกส่งมาในตอนเย็น ? เจ้าคิดว่าพี่เจ็ดจะไม่จัดการป้องกันข้าหรือ ? ”
　　หวงซวนคิดอยู่เล็กน้อยสิ่งนี้ก็เป็นจริงและรู้สึกว่านางคิดมากเกินไป เมื่อดึงเฟิงหยูเฮงไป พวกเขากลับมาที่ลานบ้านอย่างมีความสุข
　　วันนี้เป็นวันพักผ่อนจริงๆ ฉิงหยูได้ไปเยี่ยมในช่วงบ่ายโดยบอกว่าผู้คนจากร้านห้องโถงสมุนไพรได้นัดพบเฟิงจินหยวนในเช้าวันพรุ่งนี้ และถามว่าพวกเขาควรจะรักษาอย่างไร เฟิงหยูเฮงกล่าวเพียงว่าคิดค่าธรรมเนียมตามอัตราปกติ พวกเขาจะไม่ขาดทุนหรือหลอกลวงเขา ฉิงหยูแสดงท่าทางว่านางเข้าใจ
　　ในตอนเย็นนางยืนอยู่หน้าทางเข้าของคฤหาสน์ในขณะที่สวมชุดฤดูใบไม้ร่วงสีฟ้าทะเลสาบนางเห็นเป่ยจื่อขับรถม้าราชสำนักมาด้วยตัวเองมาในทิศทางของนาง หวงซวนก็สงบลง เฟิงหยูเฮงหัวเราะเยาะนางเพราะคิดมากเกินไปแล้วจึงขึ้นรถม้าอย่างมีความสุข ต้องบอกว่าเมื่อหวงซวนเป็นคนโง่ นางเป็นคนโง่จริง ๆ แต่เมื่อนางจริงจัง นางจริงจังมาก นางรู้ว่าเป่ยฟูหรงอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิง และเป่ยจื่อกำลังยุ่งอยู่กับองค์ชายเก้าและไม่มีโอกาสได้มาเยี่ยม ดังนั้นนางจึงไปและแทนที่เป่ยจื่อ นอกรถม้า เป่ยจื่อกล่าวขอบคุณ “จะมีการขอบคุณอย่างมากในอีกไม่กี่วันข้างหน้า” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็หันหลังกลับและปีนเข้าไปในรถม้า
　　เฟิงหยูเฮงไม่สนใจมากว่าใครเป็นคนดูแลนางไว้ในรถมันเป็นเป่ยจื่อที่ถูกยับยั้งเล็กน้อย นั่งตรงข้ามนาง เขาลูบมือแต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร นางรู้สึกงุนงงกับสิ่งนี้ “เป่ยจื่อ เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าพบนอกจากซวนเทียนหมิง ไม่แปลกที่เราจะไม่คุ้นเคยกัน มันไม่ควรมีอยู่ ? ความกล้าที่จะชี้ดาบมาที่คอของข้าอยู่ที่ไหน ? ตัวตนของเจ้าอยู่ที่ไหน ? ”
　　เป่ยจื่อส่ายหัว“มันไม่คุ้นเคย ใครพูดอะไรเกี่ยวกับที่ไม่คุ้นเคย!” จากนั้นเขาก็พูดอย่างไร้ประโยชน์ “พระชายา พระชายาไม่อาจยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดได้อีก ไม่ใช่สิ่งที่ข้าทำเพื่อเห็นแก่เจ้านายของข้า ? ถ้ามีใครบางคนปรากฎตัวในป่าในภูเขา ใครจะรู้ว่าเขาเป็นใครขอรับ ! ”
　　เฟิงหยูเฮงหัวเราะ“เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนี้ข้าเป็นคนแบบไหน ? แม้แต่ท่านแม่ของข้าเองก็ไม่ยอมรับข้าในฐานะบุตรสาวของนาง” คำพูดเหล่านี้พูดออกมาอย่างไร้ประโยชน์
　　เป่ยจื่อยักไหล่และกล่าวโดยไม่สนใจว่า”ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด พระชายาเป็นที่รักขององค์ชายเก้า ใครจะสนใจว่าพระชายาเป็นคุณหนูรองตระกูลเฟิงหรือเป็นองค์หญิงจี่อัน องค์ชายเก้าก็ชอบพระชายา พระชายาต้องไม่ทำอันตรายต่อผู้อื่น สิ่งนี้สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด” เมื่อการสนทนาเริ่มต้นขึ้นเขาก็ไม่ได้ยับยั้งการแสดงต่อไป เพื่อเริ่มต้นกับบุคคลภายนอกเขา และเฟิงหยูเฮงต้องรู้จักกันตั้งแต่เนิ่น ๆ เขาควรทำตัวให้คุ้นเคย ดังนั้นเขาจึงยิ้มและถามนางว่า “คุณหนูเป่ยเป็นอย่างไรบ้างขอรับ ? ”
　　ในที่สุดเมื่อถูกถามคำถามนี้เฟิงหยูเฮงก็ไม่ได้ล้อเล่นต่อไปโดยพูดตามความเป็นจริง “นางดีขึ้น ไม่กี่วันก่อนหน้านี้มีเลือดที่ปนพิษก็เริ่มออกมา อีกไม่กี่วันนางก็น่าจะฟื้น ยาแก้พิษที่เตรียมโดยท่านปู่มีประสิทธิภาพมาก ตอนนี้เราค่อย ๆ ฟื้นฟูร่างกายที่ถูกพิษกัดเซาะ นอกจากนี้ข้าเพิ่มบางสิ่ง แม้ว่าข้าจะบอกเจ้าก็ไม่เข้าใจ แต่มันเป็นเพียงเพื่อประโยชน์ของการรักษานาง เจ้าต้องเชื่อใจข้า” สิ่งต่าง ๆ เช่นคอลลาเจน และโปรตีน นางจะอธิบายได้อย่างไร
　　เป่ยจื่อซาบซึ้งและต้องการคำนับขอบคุณเฟิงหยูเฮงอย่างไรก็ตามเขาถูกหยุด “ข้าจะยอมรับการคำนับจากเจ้าได้อย่างไร ? แม้ว่าเจ้าจะต้องมอบคลานรอจนกว่าวันแต่งงานของข้า เจ้าก็จะทำ ตอนนี้ฟูหรงผ่านอันตรายเหล่านี้เพื่อให้ข้าปลอดภัย ในเวลานั้นข้าสามารถที่จะประสบความสำเร็จในการเข้าสู่ภาคเหนือ มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับนางที่ทำให้คนเฉียนโจวทำให้เข้าใจผิด ข้าต้องขอบคุณนางจริง ๆ ”
　　เมื่อพูดถึงประสบการณ์ครั้งนั้นเป่ยจื่อก็ยังไม่สามารถหยุดความคิดเกี่ยวกับมันได้ มีคนถูกวางยาพิษอยู่ใต้จมูกของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงหยูเฮงที่อยู่ที่นั่น นางคงเสียชีวิต
　　เฟิงหยูเฮงเห็นว่าอารมณ์ของเขาไม่ดีนางจึงไม่พูดอะไรอีก ส่วนที่เหลือของการเดินทางตกอยู่ในความเงียบ และพวกเขาก็มาถึงหน้าตำหนักจุนอย่างรวดเร็ว
　　ทั้งสองลงจากรถม้าและตามบ่าวรับใช้จากตำหนักจุนไปยังลานภายใน ในท้ายที่สุดพวกเขาหยุดอยู่หน้าลานกว้าง
　　เมื่อเร็วๆนี้มีการเปลี่ยนแปลงใหญ่ในตำหนักจุน พระชายาหยุนทำให้เกิดความปั่นป่วนเล็กน้อยในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่นางอยู่ที่นั่นโดยเฉพาะในสนาม ดอกไม้เปลี่ยนไป และมีเพียงต้นแปะก๊วยเหลืออยู่เท่านั้น เมื่อถึงฤดูใบไม้ร่วงเกือบจะดินปกคลุมไปด้วยใบไม้สีเหลือง และดูสวยงามมาก
　　นางยืนดูอยู่นอกสนามสักพักแต่มีความคุ้นเคยที่มาจากข้างใน“เจ้าเพิ่งมาถึงที่นี่ เจ้ามองอะไร เข้ามาเร็ว”
　　เฟิงหยูเฮงย่นจมูกเล็กๆ ของนางแล้วกล่าวอย่างหงุดหงิด “ข้าไม่สามารถมองดูรอบ ๆ ได้หรือ ? ในฐานะองค์ชายแห่งตำหนักหยู เจ้าต้องวางท่าเป็นเจ้าของตำหนักจุนด้วยหรือ ? พี่เจ็ดยังไม่ได้พูดอะไรเลย ! ”
　　เสียงหัวเราะของซวนเทียนฮั่วมาจากข้างในต่อจากนี้ซวนเทียนหมิงพูดอย่างไร้ปัญหา “ข้าทำอะไรไม่ได้เลย เมื่อข้ายังเด็กมีพระสนมของฮ่องเต้ที่ชั่วช้าชี้มาที่ข้า และพูดกับเสด็จพ่อ ถ้าเด็กคนนี้ถูกทำลาย ในอนาคตจะไม่มีใครที่สามารถรั้งเขาไว้ได้ เขาจะทำอะไรโดยไม่สนใจกฎหมายหรืออาณาจักร และจะปฏิเสธสมาชิกทุกคนในตระกูล แต่ดูที่สถานการณ์ปัจจุบัน แม้แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กก็ยังกล้าตะโกนใส่ข้า ข้าใช้ชีวิตแบบไหนกันแน่ ? ”
　　หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็หันหลังกลับและเดินไปหาหญิงสาวที่กำลังเดินข้ามมา “มาเถิด ศัตรูธรรมชาติของฉัน ! ”
　　เด็กหญิงตัวเล็กๆ นั่งอยู่ข้างเขาอย่างมีความสุข และเป่ยจื่อยังคงอยู่นอกสนาม ในลานทั้งหมดมีเพียง 3 คนเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น มันค่อนข้างน่าพอใจ
　　ใต้ร่มไม้มีโต๊ะหินพร้อมเก้าอี้หินใบไม้ร่วงหล่นวางอยู่ใกล้เท้าของพวกเขา และกลิ่นของดอกไม้หอมเตะจมูก ใครจะรู้ว่าพระชายาหยุนได้พบดอกไม้ป่าเหล่านี้ทั้งหมดที่บานในฤดูใบไม้ร่วงเพื่อเติมเต็มสนามหญ้า มันไม่ใช่รูปลักษณ์เรียบง่ายแบบเดียวกันอีกต่อไปเมื่อซวนเทียนฮั่วใช้ชีวิตของเขาเอง อย่างไรก็ตามมันดูยอดเยี่ยมยิ่งขึ้น
　　“ต้นไม้สวยมากดอกไม้ก็สวย และสุราชั้นดี” นางเข้าใกล้สุราดี ๆ บนโต๊ะแล้วสูดดม นางอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “สุรานี้ถูกเก็บไว้อย่างน้อย 50 ปีใช่หรือไม่ ? ”
　　ซวนเทียนฮั่วส่ายหัว“เดาอีกครั้ง”
　　“ไม่ใช่? ถ้าอย่างนั้น… 80 ปี ? ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งผ่านมา 100 ปีแล้ว”
　　ซวนเทียนหมิงตบหัวของนางแล้วบอกกับนางว่า“มันถูกเก็บไว้เป็นเวลา 120 ปีเต็ม มันถูกทิ้งไว้ตรงหน้าโดยบรรพบุรุษของเรา”
　　“เหล้าองุ่นจากบรรพบุรุษ!”เฟิงหยูเฮงไม่ได้รั้งและคว้าจอกเล็ก ๆ ไว้ มองหน้าซวนเทียนหมิงแล้วดื่มลงไป ความรู้สึกแสบร้อนทำให้ลำคอของนางเต็มไปด้วยกลิ่นอันหอมหวานทันที หลังจากเข้าไปในท้องของนางแล้วลมหายใจของนางก็ยังมีกลิ่นของสุราเล็กน้อย “ปรากฎว่าคนเมาไม่ใช่คนที่โลภอยากดื่มสุรา มันเป็นสุราที่ดึงดูดผู้คน” หลังจากซวนเทียนหมิงสงบ นางจ้องมองจอกสุราของซวนเทียนฮั่ว
　　ซวนเทียนหมิงได้แต่หยิบจอกเปล่าออกมาแล้วเติมให้เต็มในเวลาเดียวกันเขาเตือน “มันง่ายที่จะเมาจากสุราชั้นดี แม้ว่าเจ้าจะไม่เมาทันที แต่หลังจากนั้นผลกระทบก็รุนแรงมาก”
　　อย่างไรก็ตามนางไม่สนใจเลย“ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เราอยู่ในตำหนักของพี่เจ็ด ถ้าข้าเมา เขาจะไม่จัดห้องนอนให้ข้าหรือ ? พี่เจ็ด ? ”
　　ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่น“ได้ แต่ความรู้สึกเมาค้างไม่ดีเท่าตอนดื่ม”
　　“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”เมื่อนางเห็นมันตราบใดที่นางสามารถดื่มสุรานี้ได้ทุกอย่างก็ดี
　　ซวนเทียนหมิงถอนหายใจ“ข้าแต่งงานกับเจ้าแล้ว”
　　อย่างไรก็ตามนางโต้แย้งว่า“ยังไม่ได้แต่งงาน”
　　“อย่างไรก็ตามปีหน้านี่เอง”เขากล่าว “เจ้าเกิดในเดือนสี่ งานแต่งงานของเราจะถูกกำหนดไว้สำหรับวันที่เจ้ามีอายุมากขึ้น เมื่อฤดูใบไม้ร่วงผ่านไป เราจะส่งคนไปที่พระราชวังเริ่มเตรียมการ”
　　ในท้ายที่สุดนางเป็นผู้หญิงที่จะแต่งงานด้วยการกล่าวถึงสิ่งนี้นางรู้สึกอายเล็กน้อย เฟิงหยูเฮงยกมือขึ้นและดื่มสุราอีกจอกเปลี่ยนหัวข้อ “ทำไมพี่เจ็ดคิดจะจัดงานเลี้ยงวันนี้ ? ” แต่หลังจากดูที่โต๊ะนอกจากสุราและใบไม้ที่ร่วงแล้ว
　　ซวนเทียนฮั่วกล่าวอย่างจริงจังมาก“เจ้าสองคนไปภาคเหนือ และข้าก็ไปตะวันออก เราไม่ได้พบกันเป็นเวลาหนึ่งปี ที่สำคัญที่สุด…” เขามองไปรอบ ๆ พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และกล่าวว่า “ท่านแม่ตกแต่งสถานที่ใหม่ และข้าควรเชิญพวกเจ้ามาดู ถ้าเจ้าคิดว่าดีข้าจะไม่เปลี่ยนมัน มันเป็นเช่นนี้ในอนาคต”
　　เฟิงหยูเฮงหัวเราะ“แบบนี้หรือ ? ตำหนักจุนมีความเท่าเทียมกันทางเพศ ? ” แต่หลังจากมองไปรอบ ๆ ด้าน นางก็เริ่มถอนหายใจ “เสด็จแม่ต้องการอะไรมากกว่าชีวิตก่อนหน้านี้ของนาง หากนางไม่สามารถกลับมาทางร่างกายได้ นางจะกลับมาด้วยจิตวิญญาณ สำหรับเรา เราไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน นั่นเป็นเหตุผลที่เราไม่สามารถกลับไปที่นั่นได้ ดังนั้นเราสามารถมองด้วยตาของเราเพื่อรับข้อมูลเชิงลึก ”
　　ซวนเทียนหมิงยังกล่าวอีกว่า“น่าเสียดายที่เจ้ามา ที่นั่นคือตำหนักจุนของข้า ข้าอยากให้เจ้าไปที่ตำหนักหยูเพื่อปลุกพวกเขา”
　　ด้วยการกล่าวถึงพระชายาหยุนพี่ชายสองคนก็เริ่มรู้สึกเกินจริงเล็กน้อย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมและเริ่มดื่ม
　　เฟิงหยูเฮงมีความสุขที่ได้ดื่มรู้สึกว่าสุรานี้หวานมากและมีกลิ่นผลไม้เล็กน้อยมันมีกลิ่นเหมือนดอกไม้เล็กน้อยและกลิ่นที่ค้างอยู่ ดังนั้นนางจึงดื่มจอกแล้วจอกเล่ากับทั้งสอง ทั้งสามดื่มกันไปมากกว่าครึ่งไห
　　นางนั่งที่ฝั่งของซวนเทียนหมิงและได้กลิ่นสุราจางๆ จากร่างกายของเขา นางยังสามารถเห็นว่าใบหน้าของเขาเริ่มมีสีแดงเล็กน้อย แต่ซวนเทียนฮั่วดูราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผิวของเขาไม่เปลี่ยนแปลง เขาไม่ได้พูดอะไรมากขึ้น และผมของเขาก็ถูกลมพัดทำให้เขาดูเหมือนเทพ
　　เมื่อนางดูต่อไปนางก็เริ่มตะลึงนางจ้องที่ซวนเทียนฮั่วมานานจนกระทั่งซวนเทียนหมิงเริ่มรู้สึกอิจฉา หลังจากโดนตบศีรษะอย่างแรง นางก็จัดการตอบโต้ได้ อย่างไรก็ตามนางหัวเราะอย่างโง่เขลาและกล่าวว่า “พี่เจ็ดดูดีจริงๆ ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาทุกคนชอบท่านพี่”
　　ซวนเทียนหมิงส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์นางคนนี้มีความเชี่ยวชาญมากที่สุดในการหลงรัก เขายังจำได้ครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกัน ดวงตาของเด็กผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนี้เกือบจะกลายเป็นคนที่ดูไม่น่าดู
　　อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วต้องการพูดและถามนางอย่างจงใจ “คนแบบไหนที่ชอบข้า ? ”
　　เฟิงหยูเฮงดื่มสุรามากเกินไปและรู้สึกปวดหัวอย่างมากนางไม่ได้พูดด้วยความรอบคอบอีกต่อไป คนสองคนที่อยู่ข้างนางเป็นคนที่ทำให้นางรู้สึกสบายใจเหลือเกินดังนั้นนางจึงวางข้อศอกไว้บนโต๊ะ และวางใบหน้าเล็ก ๆ ไว้ในมือ บอกคนทั้งสองว่า “คนที่ชอบเจ้ามากที่สุดคือเฉียนหยิน เพื่อประโยชน์ของเจ้า นางเดินทางไกลมาก”
　　ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นและไม่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับบุคคลนั้นขอให้นางอีกครั้ง “มีคนอื่นอีกหรือ ? ”
　　“นั่นคือ”เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ยังมีเซียงหรู นางชอบท่านพี่จริง ๆ ข้าเห็นมัน นางเป็นคนที่ชอบพระองค์จริง ๆ เจ้าค่ะ”
　　ซวนเทียนหมิงหัวเราะเยาะนาง“เจ้ามาทำหน้าที่เป็นผู้จับคู่ให้น้องสาวตัวเองงั้นหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ไม่ พี่เจ็ดคือการดำรงอยู่ที่หายากในโลกนี้ ไม่มีใครที่คู่ควรกับเขา เขาควร…ไม่…” นางเลือกคำพูดของนาง “ควรท่องไปทั่วโลกอย่างอิสระเหมือนเทพเซียนที่ไร้ข้อจำกัดใด ๆ ”
　　คำพูดเหล่านี้เป็นสิ่งที่ซวนเทียนฮั่วคาดหวังไว้หลายปีและความหวังนี้ก็เป็นสิ่งที่ซวนเทียนหมิงรู้อย่างชัดเจน ทั้งสองมองหน้ากัน ซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า “จากคนที่ข้ารู้จัก อาเฮงเป็นหนึ่งเดียว”
　　เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มและฟังคำสรรเสริญนี้พยักหน้า นางยอมรับสิ่งนี้โดยไม่มีคำถาม
　　“เพียงแค่ทิวทัศน์ที่สวยงามและช่วงเวลาที่ดีนั้นไม่เพียงพอ เพียงแค่มีความรู้สึกใกล้ชิดไม่เพียงพอ หมิงเอ๋อ อาเฮง เจ้าต้องการที่จะฟังพี่เจ็ดเล่นเพลงหรือไม่ ? ”
　　ดวงตาของซวนเทียนหมิงเป็นประกายขึ้นมาและได้ยินซวนเทียนฮั่วเสียงดังสั่งบ่าวรับใช้นอกลาน “เอาพิณน้ำแข็งขององค์ชายผู้นี้มา” ในไม่ช้ามันก็เต็มไปด้วยอารมณ์…