The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 704

　　ตอนที่704 แทนที่เฟิงหยูเฮง?
　　คำพูดของหลู่หยานค่อนข้างคลุมเครือและเสี่ยวหยาไม่สามารถเข้าใจความหมายที่แท้จริงของนางได้ ดังนั้นนางจึงได้แต่แนะนำตัวเองว่า “ข้าเป็นบ่าวรับใช้ของท่านฮูหยินเหยา ข้าชื่อเสี่ยวหยา คุณหนูกำลังเข้าใจผิดเจ้าค่ะ”
　　หลู่หยานเข้าใจทันทีมันกลับกลายเป็นว่านางทำผิดพลาดจริง ๆ แต่นางไม่สามารถหยุดตัวเองจากการถอนหายใจ “เจ้าเหมือนกันมากจริง ๆ เจ้าและองค์หญิงจี่อันมีคล้ายกันมาก ไม่น่าแปลกใจที่ฮูหยินเหยาจะเข้าใจผิด แต่…” หลู่หยานคิดอย่างรวดเร็วเนื่องจากความคิดชั่วช้าทุกประเภทปรากฏขึ้น เมื่อนางพูดอีกครั้งนางก็ดูเศร้าใจเล็กน้อยสำหรับเสี่ยวหยา “แม้แต่ฮูหยินเหยาก็บอกว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของนางเอง ดังนั้นแม่นางเองก็ต้องคิดว่าตัวเองอยู่ในฐานะบุตรสาวของฮูหยินเหยา”
　　เสี่ยวหยาขมวดคิ้ว“เป็นไปได้อย่างไร ? ข้ามีบิดามารดาของข้าเอง แม้ว่าพวกเขาจะเสียชีวิตไปแล้ว ข้ามั่นใจว่าข้าไม่ใช่บุตรสาวของฮูหยินเหยา ข้าไม่ใช่องค์หญิงจี่อัน ข้าไม่ใช่”
　　“หืมทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนั้น ? ” หลู่หยานคว้ามือของเสี่ยวหยาโดยไม่มีความคุ้นเคยใด ๆ “ถ้าฮูหยินเหยาบอกว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของนาง ถ้าเช่นนั้นแล้วองค์หญิงจี่อันล่ะ ถ้าฮูหยินเหยาบอกว่านางไม่ใช่ นางก็ไม่ใช่ มีใครบ้างที่รู้จักบุตรสาวของตัวเองดีกว่ามารดา ? คุณหนู ! สิ่งที่น่าประทับใจเกี่ยวกับตัวเจ้าคือใบหน้าของเจ้า ทำไมเจ้าไม่รู้จักทำให้มีคุณค่าและใช้มัน ? ”
　　เสี่ยวหยาสะดุ้งตื่นขึ้นมาและรู้สึกตัวโดยไม่รู้ตัวหลู่หยานเห็นว่านางไม่ได้มีปฏิกิริยามากเกินไปและอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ลองคิดดูสิว่าองค์หญิงจี่อันมีอะไรบ้าง ลองคิดดูว่าเจ้ามีอะไรบ้าง เจ้าสามารถเข้ามาในพระราชวังได้วันนี้อาจเป็นเพราะฮูหยินเหยาเห็นด้วยใช่หรือไม่ ? นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าต้องคิดว่าฮูหยินเหยาสามารถให้อะไรเจ้าได้อีก หากเจ้าต้องการเป็นบุตรสาวของฮูหยินเหยาจริง ๆ เจ้าจะได้รับรางวัลของเจ้าอีกมาก”
　　หลู่หยานพูดถึงจุดนี้และรอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางอย่างไรก็ตามเสี่ยวหยาถูกตัวแข็งทื่อยืนกับที่ คำพูดของหลู่หยานสะท้อนซ้ำ ๆ ในใจของนาง และพวกมันก็ทำร้ายประสาทสัมผัสของนางซ้ำ ๆ ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อน เมื่อเหยาซื่อพูดตั้งแต่แรกว่านางเป็นบุตรสาวของนาง นางรู้สึกสับสนและไม่แน่ใจในทันที นางเคยคิดว่าถ้านางเป็นบุตรสาวของเหยาซื่อ สิ่งทั้งหมดของเฟิงหยูเฮงจะกลายเป็นของนาง ?
　　แต่เสี่ยวหยาไม่ใช่คนโง่นางรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ในทันใดนั้นนางก็ตัดความคิดที่ว่านางไม่ควรมี แต่การตัดความคิดนั้นไร้ประโยชน์ นางใช้เวลาทุกวันกับเหยาซื่อ และยิ่งเหยาซื่อเข้าใกล้นางมากเท่าไหร่ เวลาที่พวกนางสนิทสนมกันก็จะสร้างความเข้าใจผิด มันทำให้นางไม่รู้ว่านางเป็นใครอีกแล้ว
　　เสี่ยวหยาค่อยๆ รู้ตัวว่านางไม่นิ่งเฉยอีกต่อไป “แทนที่เฟิงหยูเฮง” อีกครั้งแม้ว่าจะไม่สามารถพิจารณาได้ แต่ความตายของบิดามารดาของนางก็กลับมาปรากฏในใจอีกครั้ง สาเหตุและผลกระทบถูกเล่นซ้ำแล้วซ้ำอีก ในท้ายที่สุดนางก็มาพร้อมกับคำนิยามใหม่ของเฟิงหยูเฮง : ศัตรู !
　　นางไม่ได้เป็นผู้มีพระคุณอย่างที่มารดาของนางพูดนางเป็นศัตรูแทน
　　แน่นอนถ้าไม่มีเฟิงหยูเฮงทำหน้าที่เป็นตัวแทนของนางและหากเฟิงหยูเฮงเข้ามาในคณะมายากลนั้น ตระกูลของนางก็คงไม่ได้พบกับความตายนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเฟิงหยูเฮง นางจะต้องแก้แค้นเฟิงหยูเฮง นางจะแก้แค้นให้กับศัตรูได้อย่างไร ? บางทีสิ่งที่พลาดไปในตอนนี้ก็พูดถูก นางเป็นบุตรสาวของเหยาซื่อ ด้วยการเป็นบุตรสาวของเหยาซื่อเท่านั้นที่นางจะได้รับตำแหน่งที่สูงขึ้น ได้รับการสนับสนุนและสามารถเริ่มวางแผนแก้แค้นได้
　　ทันใดนั้นความมั่นใจที่บิดเบี้ยวก็ปรากฏขึ้นในใจของเสี่ยวหยา…
　　เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับไปที่ห้องโถงสวรรค์เสียงเพลงยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เมื่อเห็นว่านางเปลี่ยนชุดก่อนจะกลับไป ผู้คนที่เห็นนางไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ดูแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็มีคนที่ไม่ใส่ใจมากเกินไป ท้ายที่สุดเฟิงหยูเฮงมักจะมาที่พระราชวัง พระชายาหยุนก็อยู่ในพระราชวังเช่นกัน การเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดในพระราชวังไม่ใช่เรื่องแปลก
　　เป็นพระชายาเหวินซวนที่โบกมือให้เฟิงหยูเฮงเมื่อนางกลับมาเรียกเฟิงหยูเฮงกไปหานาง พวกนางก็คุยกันอย่างอบอุ่นเป็นระยะเวลาหนึ่ง หลังจากนั้นนางก็ถามอย่างเงียบๆ “เจ้าเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างท่านแม่ของเจ้าหรือไม่ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงรู้ว่านางกำลังถามถึงเสี่ยวหยาและนางรู้ว่าเหยาซื่อได้รับเทียบเชิญจากพระชายาเหวินซวน แต่นางไม่เห็นว่าเสี่ยวหยาเข้ามาในพระราชวัง นางจึงส่ายหัว “ไม่”
　　พระชายาเหวินซวนกังวลเล็กน้อยและกล่าวว่า “เหยาซื่อถามข้าเกี่ยวกับเทียบเชิญสำหรับผู้หญิงคนนั้น ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้และได้แต่มอบเทียบเชิญให้นาง แต่ในเวลาเดียวกันข้าตัดสินใจที่จะจับตาดูคนที่เข้ามาในพระราชวัง เป็นผลให้ข้ามาที่พระราชวังเร็ว แต่ข้ายังไม่เห็นนางมา ข้ารู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอ”
　　เฟิงหยูเฮงปลอบโยนนาง“ท่านป้าไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ อย่าไปใส่ใจ นับตั้งแต่ท่านแม่ได้รับยาเปลี่ยนวิญญาณ นางเปลี่ยนไปมาก นอกจากนี้ข้าใช้เวลากับนางน้อยเกินไป จื่อหรูก็ออกไปศึกษาเช่นกัน นางแค่หวังว่าจะมีใครบางคนเหมือนอยู่เคียงข้างนาง มันเกิดขึ้นเมื่อเสี่ยวหยาเหมือนข้ามาก นางควร… เป็นเหมือนความหวังของนางเจ้าค่ะ ! ”
　　พระชายาเหวินซวนถอนหายใจนางจับมือของเฟิงหยูเฮง นางกล่าวว่า “เจ้ามักจะคิดถึงคนอื่นอยู่เสมอ มีบางสิ่งที่ข้าไม่ควรพูด แต่เหยาซื่อกับข้าเป็นสหายสนิทมาหลายปีแล้ว เจ้าและเทียนเก้อก็สนิทกันเช่นกัน มันคงจะดีถ้าข้าแค่เก็บมันไว้ในใจ”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างรวดเร็ว“อาเฮงคิดเสมอว่าท่านป้าเป็นผู้อาวุโส ในใจของอาเฮงท่านป้าเปรียบเสมือนท่านแม่ นั่นเป็นเหตุผลที่ท่านป้าพูดได้โดยไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ”
　　พระชายาเหวินซวนพยักหน้าจากนั้นนางก็กล่าวว่า “นิสัยของเหยาซื่อเปลี่ยนแปลงไปมาก ยาเปลี่ยนวิญญาณเป็นสาเหตุ แต่นอกจากนี้เจ้าไม่เคยคิดเลยว่าการที่ยาพัฒนาไปในทิศทางนี้ มันไร้ประโยชน์กับเจ้าอย่างแท้จริงหรือ ! เป็นเวลานานแล้วที่ยาเปลี่ยนวิญญาณมีผล อาเฮง เจ้าเป็นหมอเทวดา แหล่งที่มาของอาการป่วยของนาง ข้าเข้าใจโดยธรรมชาติ เนื่องจากอาการป่วยเป็นเช่นนี้ เหตุผลนี้จึงไม่ถูกบังคับเกินไปใช่หรือไม่”
　　คำพูดของพระชายาเหวินซวนนั้นตรงประเด็นและพวกเขาต่างก็นึกถึงเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงสามารถบอกได้ ในโลกของหมากินหมา นางสามารถวิ่งเข้าไปในตระกูลเหยา และใครบางคนเช่นพระชายาเหวินซวนซึ่งเป็นผู้อาวุโสที่ดีล้วนเป็นพรอันประเสริฐอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถปกป้องมารดาของนางได้
　　นางถอนหายใจเบาๆ และกล่าวว่า “ข้ารู้เจ้าค่ะ”
　　พระชายาเหวินซวนก็รู้สึกหมดหนทางเช่นกัน“เจ้าเป็นคนฉลาด เจ้ารู้ทุกอย่าง แต่เมื่อเจ้ารู้ทุกอย่าง เจ้าควรเตรียมตัวไว้ด้วย เชี่ยนหรู ขึ้นอยู่กับบุคลิกภาพของนางปล่อยให้นางก่อกวนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามนางเป็นมารดาที่เกิดของเจ้า และเจ้าไม่สามารถทำอะไรกับนางได้มากนัก แต่คนที่อยู่กับเหยาซื่อ… นางชื่ออะไร?”
　　“เสี่ยวหยาเจ้าค่ะ”
　　“ถูกต้องเจ้าต้องคิดให้ดีว่าเจ้าจะจัดการกับเสี่ยวหยาได้อย่างไร เจ้าไม่สามารถปล่อยให้นางอยู่เคียงข้างมารดาของเจ้า ให้นางเรียกมารดาของเจ้าว่าท่านแม่ แม้แต่คนนอกอย่างข้าก็รู้สึกไม่สบายใจที่ได้ยิน เท่าที่ข้าเห็น อาเฮง เจ้าไม่ควรพาผู้หญิงแบบนั้นกลับมาที่เมืองหลวง”
　　เฟิงหยูเฮงยังรู้สึกไร้ประโยชน์“เมื่อก่อนข้าไม่อยากพานางกลับมา แต่ข้าเป็นหนี้นาง ที่บิดามารดาของนางเสียชีวิตเพราะข้า ข้าต้องรับผิดชอบดูแลนาง ประการที่สองก็ยังเป็นตามที่องค์ชายเก้ากล่าว นางดูคล้ายกับข้ามาก ข้าต้องพานางกลับมาเพื่อจับตาดูนาง ถ้านางอยู่ด้านนอก ข้ากลัวว่าจะมีปัญหาเจ้าค่ะ”
　　พระชายาเหวินซวนขมวดคิ้วนางต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่ได้พูด นางเป็นสมาชิกคนหนึ่งของราชวงศ์ แม้ว่านางจะมีจิตใจที่ใจดี มันก็ขึ้นอยู่กับว่านางเป็นใคร หากเป็นเฟิงหยูเฮง, นางก็ใจดี แต่เมื่อมาถึงเสี่ยวหยา ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะสะท้อนให้เห็นถึงซวนเทียนเก้อ สิ่งแรกที่นางจะทำคือกำจัดเสี่ยวหยา
　　นางส่ายหัวของนางอย่างไร้ประโยชน์นางแนะนำเฟิงหยูเฮง “ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเจ้าต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากขึ้น” หลังจากคิดไปเล็กน้อยนางก็กล่าวเสริม “นางได้รับเทียบเชิญที่ทำให้สามารถเข้ามาในพระราชวัง ถ้านางไม่มาก็ไม่เป็นไร หากนางมาและรู้จักสถานะของนาง ข้าสามารถทนได้ แต่ถ้านางมีแรงจูงใจซ่อนอยู่ อาเฮงอย่าตำหนิข้าที่ทำหน้าที่แทนเจ้า”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้ากล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว“ท่านป้าไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ อาเฮงจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกรังแกจากคนอื่น หากนางต้องการกวนใจ ข้าจะไม่ให้อภัยนางแน่นอน”
　　เช่นนี้ทั้งสองตกลงในเรื่องนี้เฟิงหยูเฮงคุยกับนางซักพักก่อนจะกลับไปนั่งที่ หลังจากนั่งนางก็คาดเดาเกี่ยวกับฮ่องเต้ อย่างไรก็ตามนางรู้สึกว่าฮ่องเต้ชรานั้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนึกถึงเรื่องหลังจากที่พระชายาหยุนกลับไปที่พระราชวังแล้ว มันก็ไม่เหมือนกับว่าไม่มีการสื่อสารระหว่างคนทั้งสอง แม้ว่าพระชายาหยุนจะไม่ปรากฏตัวในงานเลี้ยงนี้ แต่ก็ชัดเจนว่าอารมณ์ของฮ่องเต้นั้นผ่อนคลายมากขึ้นกว่าในช่วงงานเลี้ยงที่ผ่านมา
　　นางนั่งข้างซวนเทียนเก้อเฟิงเซียงหรูก็ถูกดึงไปนั่งข้างนาง แต่ในขณะเดียวกันก็มีอีกคนปรากฏตัว องค์ชายสี่, ซวนเทียนยี่ ในเวลานี้เขาจับเฟิงเซียงหรูแล้วถามนางว่า “เจ้าเจ็บหรือไม่ ? พูดอะไรสักอย่าง เจ้าใช้ทรงผมเพื่อปกปิดมันไม่ได้หรอก วันนี้ไม่ว่าคุณหนูตระกูลไหนต่างก็แต่งกายสวยงาม เจ้าเป็นคนเดียวที่ทำผมปิดใบหน้าของตัวเองครึ่งหนึ่ง ให้ข้าดูหน่อย เจ้าเจ็บมากหรือไม่ ? อาการบวมนั้นแย่มากหรือไม่”
　　เฟิงเซียงหรูรู้สึกถึงความไม่พอใจของเขานี่เป็นงานเลี้ยงในพระราชวัง นางจึงจำเป็นต้องไว้หน้าองค์ชายหรือนางก็ไม่สามารถพูดเสียงดังเกินไป นางทำได้เพียงบังคับตัวเองให้อดทน และกล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า “พี่รองเป็นหมอ แม้ว่าข้าต้องการให้ใครซักคนดู มันก็จะเป็นนาง พระองค์มีส่วนร่วมในสิ่งนี้เพื่ออะไรเพคะ ? ”
　　ซวนเทียนยี่ตบโต๊ะ“ถ้าเจ้าไม่ให้ข้าดูว่าเจ้าเจ็บมากแค่ไหน ตอนที่ข้าส่งคนไปที่สำนักงานในวันพรุ่งนี้เพื่อตบหน้าผู้หญิงคนนั้น ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่านางควรถูกตบแรงแค่ไหน ? ”
　　เฟิงเซียงหรูตกตะลึง“อะไรนะ ? พระองค์จะตบหน้าใคร ? ”
　　“ใครก็ตามที่ตบเจ้าข้าไปตบคืนให้เจ้า ! ” ซวนเทียนยี่มองนางราวกับว่าเขากำลังมองคนโง่งม “เซียงหรู เจ้าอาจไม่อยากทำ แต่ข้าจะทำ นางเป็นบุตรสาวของเจ้าเมืองหลู่ อาจารย์ขององค์ชายผู้สง่างามคนนี้ ใบหน้าที่นางตบไม่ใช่ของเจ้า มันเป็นของข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ข้าควรปล่อยนางไปโดยไม่ทำอะไรเลยหรือ ? ”
　　เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่าตรรกะนี้ค่อนข้างแปลก“คนที่ถูกตบนั้นคือข้า มันกลับกลายเป็นพระองค์ได้อย่างไร ? ”
　　“นั่นคือเหตุผลหากเจ้าไม่เข้าใจ มันเป็นเพราะสมองที่โง่งม” ซวนเทียนยี่ไม่มีความอดทนและปล่อยมือจากเฟิงเซียงหรู เขาปัดผมออกเพื่อดูใบหน้าที่บวม เมื่อเห็นมัน เขาอดไม่ได้ที่จะหดหู่ใจ “มันบวมมาก แต่เจ้าทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
　　เฟิงเซียงหรูทำอะไรไม่ถูก“ข้าประคบน้ำแข็งแล้ว มันดีกว่าเดิมมาก”
　　“แล้วจะเป็นอย่างไรเมื่อมันไม่ดีขึ้น?” ซวนเทียนยี่โกรธมาก “ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ได้รับการชดเชยจากเขามากพอ”
　　เฟิงเซียงหรูตกตะลึงอีกครั้ง“พระองค์เรียกร้องค่าชดเชย ? ” นางจำได้ว่าพี่รองของนางต้องการได้รับค่าชดเชยสำหรับไข่มุก !
　　“ไร้สาระ! ” ซวนเทียนยี่จ้องที่นางแล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย “แค่รอดู ข้าจะช่วยให้เจ้าได้รับการชดใช้ที่ดี ด้วยสิ่งนี้ เซียงหรู เจ้าจะสามารถเดินไปพร้อมกับเชิดหน้าของเจ้า”
　　เซียงหรูผิดหวัง“พระองค์เป็นใคร? นอกจากนี้ทำไมข้าต้องเดินเชิดหน้า ? ข้าเคยฆ่าใครหรือเป็นคนจุดไฟ หรือร้านปักของข้ามีการเสียภาษีหรือไม่ ? ทำไมข้าไม่สามารถเดินโดยที่ต้องก้มหัวลง ? ”
　　น่าเสียดายที่ซวนเทียนยี่ไม่สนใจนางและพูดกับบ่าวรับใช้ในพระราชวังที่อยู่ข้างเขา “ไปพาเจ้าเมืองหลู่มาที่นี่เพื่อพบองค์ชายผู้นี้”