The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 700

　ตอนที่700 มาเถิดองค์หญิงผู้ยิ่งใหญ่คนนี้จะร่ายรำเพื่อเจ้า
　　ซวนเทียนเก้อตัวแข็งทื่อเฟิงหยูเฮงอยากร่ายรำ ? ทำไมนางถึงคิดแบบนี้ ? คำถามคือ… “เจ้ารู้วิธีร่ายรำหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงยักไหล่“ไม่ว่าข้าจะรู้หรือไม่ ถ้าข้าร่ายรำไม่เป็นก็แปลว่าข้าร่ายรำไม่ดีงั้นหรือ ? ” หลังจากที่นางพูดจบ นางลุกขึ้นยืนและมองไปข้างหน้า
　　ผู้คนเห็นนางลุกขึ้นยืนก็หยุดพูดทันทีพวกนางก็หยุดเคลื่อนไหว แม้แต่ฮองเฮา และพระสนมของฮ่องเต้ก็ยังแปลกใจเล็กน้อย พระสนมของฮ่องเต้ส่วนใหญ่ต้องการที่จะดูสิ่งที่น่าสนใจ แต่ฮองเฮาก็รู้สึกขอโทษ “นั่นเอ่อ… เอ๊ะ อาเฮง ทุกคนแค่ล้อเล่น ไม่จำเป็นต้องจริงจังกับมันเลย” องค์หญิงจี่อันไม่รู้ว่าจะร่ายรำได้อย่างไร แม้ว่านางจะไม่รู้เรื่องนี้อย่างชัดเจน แต่เฟิงหยูเฮงไม่เคยเข้าร่วมการแข่งขันร่ายรำมาก่อน เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ นางจะต้องไม่ชำนาญในสิ่งเหล่านี้
　　ฮองเฮากล่าวขึ้นเพื่อทำให้สิ่งต่างๆ ราบรื่นสำหรับเฟิงหยูเฮง แต่ก็มีบางคนที่ปฏิเสธที่จะก้าวลง จากนั้นพวกนางได้ยินองค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูกล่าวว่า “มันเป็นเรื่องตลกจริง ๆ แต่องค์หญิงจี่อันได้ยืนขึ้นแล้ว นั่นหมายความว่าองค์หญิงจี่อันมีความปรารถนาเช่นนั้น เราไม่สามารถปฏิเสธนางได้”
　　ใบหน้าของฮองเฮาย่ำแย่องค์หญิงแห่งกูซูมาโดยไม่มีเทียบเชิญแล้วก็น่ารำคาญพอแล้ว ตอนนี้นางกำลังต่อต้านเฟิงหยูเฮงอย่างเปิดเผยในระหว่างงานเลี้ยงนี้ นางต้องการทำอะไร ?
　　ในขณะที่นางกำลังเตรียมพร้อมที่จะพูดเพื่อหยุดสิ่งต่างๆ นางได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ใช่ ! สิ่งที่องค์หญิงพูดนั้นถูกต้อง เจ้าไม่สามารถปฏิเสธข้าได้ ดังนั้นองค์หญิงผู้นี้จึงไม่สามารถปฏิเสธผู้อื่นได้เช่นกัน ร่ายรำงั้นหรือ ? เอาล่ะ” หลังจากที่นางพูดแล้วนางก็โค้งคำนับฮองเฮา “อาเฮงขอบคุณสำหรับความเข้าใจของพระองค์เพคะ วันนี้เป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง มันดีสำหรับสิ่งต่าง ๆ ที่จะมีชีวิตชีวามากขึ้น โปรดอนุญาตให้อาเฮงเตรียมตัวสักครู่”
　　เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่อาจถูกแก้ไขได้อีกต่อไปฮองเฮาพยักหน้าและอนุญาตให้เฟิงหยูเฮงมุ่งหน้าสู่เวที
　　เมื่อเฟิงหยูเฮงจากไปผู้คนเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง องค์หญิงจี่อันกำลังจะมีส่วนร่วมในการร่ายรำ นี่ถือเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ! คนเหล่านี้เกลียดที่ไม่สามารถเรียกคนจากด้านหน้าของพระราชวังไปที่สวน น่าเสียดายที่พวกเขาคิดได้เท่านั้น ในท้ายที่สุดด้านนี้ถูกสงวนไว้สำหรับผู้หญิงที่จะเพลิดเพลินกับงานเลี้ยง ขุนนางจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป
　　เฟิงหยูเฮงไม่ได้ใช้เวลาเตรียมตัวมากนักอย่างรวดเร็ว เพลงเริ่มต้นและนางรำในเสื้อผ้าสีสันสดใสปรากฏขึ้น ผู้คนจ้องมองไปทางด้านหลังขณะกำลังรอให้บุคคลสำคัญปรากฏ แต่หลังจากรอคอย พวกเขาจ้องตรงไปข้างหน้า แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเฟิงหยูเฮงแม้แต่น้อย !
　　บางคนกล่าวว่า“บางทีนี่อาจไม่ใช่การร่ายรำ องค์หญิงจี่อันยังคงต้องเตรียมตัวอีกสักครู่ และนี่ก็เพื่อเติมเต็มเวลา”
　　ผู้คนต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งนี้“ถูกต้อง ! รอสักหน่อย อาจจะเป็นคนต่อไป หรือหลังจากนั้นอาจเป็นการแสดงขององค์หญิง”
　　แต่ก็มีบางคนที่แสดงความสงสัยว่า“หืม ? ดูสิทำไมดูเหมือนว่ามีบางคนดูคุ้นตาอยู่ตรงกลางของนางรำ ? ”
　　เมื่อสิ่งนี้ถูกเอ่ยขึ้นมาความสนใจของทุกคนก็จับจ้องไปบนเวทีทันที เมื่อพวกนางเห็นจุดที่คุณหนูชี้ไปยังกลุ่มนักเต้น และกล่าวว่า “คนที่อยู่ตรงกลางดูเหมือนจะไม่สามารถร่ายรำตามจังหวะได้ ! แม้ในขณะที่หมุนนางหมุนผิดทาง”
　　เร็วมากบางคนจำได้ว่า “ผู้หญิงตามจังหวะไม่ทัน” เพียงแค่ดูดี ผู้คนควันจะออกด้วยความโกรธ สิ่งนี้จะได้รับการพิจารณาเพียงเล็กน้อยไม่สามารถตามจังหวะได้ เห็นได้ชัดว่านางไม่มีจังหวะ นางไม่สนใจดนตรีและนางมองไปที่นางรำที่อยู่ข้างนางซึ่งกำลังร่ายรำ บางครั้งนางจะแกว่งแขนของนาง เตะขาของนาง งอเอวแล้วทำตามนางรำไม่กี่ก้าวไปทางซ้าย และอีกไม่กี่ก้าวไปทางขวา นี่อาจเป็นวิธีการร่ายรำ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นไปตามกระแส ในขณะที่บางครั้งชนกับนางรำคนอื่น นางจะเหยียบเท้าของนางเองโดยไม่ตั้งใจ การร่ายรำที่ดีอย่างสมบูรณ์ก็ไม่เป็นระเบียบเพราะนางสะดุด ในตอนท้าย คนสองคนที่อยู่ด้านข้างของหญิงสาวก็สนับสนุนนางและชี้นำนาง บอกว่านางควรขยับเท้าซ้ายหรือเท้าขวาของนาง เช่นนี้ในที่สุดฉากก็เสถียร
　　ในที่สุดผู้คนก็สามารถจำคนที่“ผิดปรกติ” ได้ “นั่นคือองค์หญิงจี่อันใช่หรือไม่ ? ”
　　“ใช่นางจริงๆ ด้วย”
　　“นางกำลังทำอะไรอยู่? ”
　　“ในคำพูดของนางเองนี่เป็นการร่ายรำ”
　　“สิ่งนี้เรียกว่าการร่ายรำได้อย่างไร ? ”
　　ผู้คนต่างเงียบงันในขณะที่ทุกคนกำลังรอให้คนแรกที่จะยั่วยุและเยาะเย้ยการร่ายรำขององค์หญิงจี่อันแต่ไม่มีใครพูด แม้แต่องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูก็ยังคงนิ่งเงียบ
　　ซวนเทียนเก้อชื่นชมสิ่งนี้! องค์หญิงจี่อันดื้อรั้นจริงๆ นางก็ออกมาร่ายรำอย่างนั้นหรือ ? ร่ายรำไปกับภาพลักษณ์ที่แย่แบบนี้หรือ ? นางไม่อายเลยหรือ ? แต่นางไม่ได้อับอายจริง ๆ ไม่เพียงแต่นางไม่อาย ดูรูปลักษณ์ของนางนางมีความสุขมาก ! เทียนหมานคิดว่าเรื่องแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงองค์หญิงที่สง่างาม แต่ถึงแม้จะเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ก็ไม่กล้าทำสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ ? แต่ทำไมใบหน้าขององค์หญิงจี่อันจึงไม่เปลี่ยนเป็นสีแดง จิตใจของนางจะต้องเข้มแข็งขนาดไหน ?
　　หายนะของเฟิงหยูเฮงทำให้ทุกคนดูความรู้สึกแตกต่างบรรดาฮูหยินและคุณหนูต่างรอคอยและเห็นว่าไม่มีใครเยาะเย้ยนาง ขณะที่มีใครบางคนกำลังจะขับไล่สิ่งต่าง ๆ น้องสาวที่อยู่ข้าง ๆ นางก็สะกิดนางเงียบ ๆ และกล่าวว่า “คนโง่ ไม่มีใครพูดอะไร เจ้ากำลังจะสร้างปัญหา ? ”
　　คุณหนูคนนั้นรู้สึกว่านางมีความยุติธรรมอยู่ข้างนาง“คืออะไร ? การร่ายรำของนางแบบนี้ เราไม่สามารถพูดอะไรได้เลยหรือ ? ”
　　พี่สาวข้างนางกล่าวต่อ“เจ้าพูดได้ แต่เจ้าต้องดูความรู้สึกของคนรอบข้าง” ขณะพูด นางใช้คางของนางชี้ไปที่ผู้คน “เจ้าเห็นหรือไม่ ? ฮองเฮายิ้ม เจ้าคิดว่านั่นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันหรือไม่ ? นั่นเป็นรอยยิ้มที่ใจดีและรอยยิ้มที่น่ารัก รอยยิ้มแบบนี้หมายความว่าฮองเฮาไม่เพียงแค่ให้อภัย พระนางยังปล่อยวางมันเลย ! ”
　　เมื่อการวิเคราะห์นี้ออกมาคุณหนูคนนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว ในทั่วโลกฮ่องเต้และฮองเฮามีอำนาจมากที่สุด
　　การวิเคราะห์แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่สิ้นสุดที่นี่การแสดงออกของฮองเฮาเป็นสิ่งที่ทุกคนสามารถมองเห็นได้ ดังนั้นมันจึงกระจายไปทั่ว ทุกคนสังเกตเห็นสิ่งนี้และสงบปากสงบคำของพวกนาง พวกนางอดทนต่อแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นอย่างเงียบ ๆ ขณะที่พวกนางต้องบังคับตัวเองให้ดูการร่ายรำนี้
　　บางคนเริ่มสงสัยว่าองค์หญิงจีอันจะทำสิ่งนี้โดยเจตนาหรือไม่? การร่ายรำของนางเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ในช่วงเวลาที่นางสามารถร่ายรำได้ต่อ นางก็ร่ายรำจบแล้ว 3 ครั้ง คนอื่นๆ อาจขอเงินเมื่อร่ายรำ แต่การร่ายรำของเฟิงหยูเฮงนั้นมากเกินไป ! พวกนางเกือบจะจบลงด้วยการบาดเจ็บภายในจากการเฝ้าดู พวกนางไม่กล้าหัวเราะและไม่สามารถดูถูกมัน พวกนางจะทำอะไรได้บ้าง
　　ในที่สุดเฟิงหยูเฮงร่ายรำเสร็จแล้วทุกคนก็โล่งอกถอนหายใจนาน คิดกับตัวเองว่าในที่สุดการร่ายรำประหลาด ๆ นี้ก็จบลง องค์หญิงจี่อันได้เมตตาพวกนาง ! บางคนเต็มไปด้วยอารมณ์จนไม่ชอบที่จะต้องคำนับเฟิงหยูเฮง
　　แต่เมื่อนางรำทุกคนถอยกลับไปทุกคนก็งงงวย องค์หญิงจี่อันกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมนางถึงไม่ออกไปด้วย ? นางยืนอยู่ตรงกลางเวทีเพื่อทำอะไร
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวเช่นเดียวกับที่ทุกคนคาดเดา“นั่นเป็นการร่ายรำแบบกลุ่ม ข้าสงสัยว่ามันเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนหรือไม่ พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?”
　　ฮองเฮาเกือบจะหัวเราะนางมองด้วยความรัก “อะไรก็ตามที่อาเฮงทำนั้นดี”
　　ทุกคนที่ได้ยินสิ่งนี้รู้สึกไม่สบายใจฮองเฮาไม่สามารถพูดความจริงงั้นหรือ ?
　　แต่ฮองเฮาเชื่อว่าสิ่งที่นางพูดนั้นเป็นความจริงนี่คือวีธีการของเฟิงหยูเฮง ใครบอกให้เจ้าบังคับให้นางร่ายรำ ถ้านางไม่ร่ายรำ เจ้าก็จะสร้างปัญหา ถ้านางร่ายรำเจ้าก็จะไม่ชอบ การร่ายรำทั้งหมดจะต้องเป็นไปตามความชอบของเจ้าหรือไม่ ? เจ้าเป็นคนมองโลกในแง่ดีจริง ๆ
　　เช่นเดียวกับฮองเฮาที่กำลังบ่นอยู่ภายในเฟิงหยูเฮงกล่าวขึ้นอีกครั้ง ก่อนอื่นนางขอบคุณฮองเฮาที่ชม จากนั้นนางก็หันหลังกลับ และพูดสิ่งที่ทำให้พวกนางแทบสิ้นสติออกมา “นั่นคือการร่ายรำกลุ่ม มันอาจไม่เป็นที่ชื่นชอบของทุกคน เช่นนั้นแล้วข้าจะร่ายรำเดี่ยวเพื่อทุกคนชมต่อไป ! ”
　　“ไม่เป็นไรเพคะ! ” ทุกคนพูดอย่างพร้อมเพรียง “องค์หญิงจี่อันทำงานหนัก องค์หญิงได้โปรดพักผ่อนก่อนเพคะ”
　　เฟิงหยูเฮงทำหน้าประหลาดใจ“พวกเจ้าจะไม่ดูหรือ ? การร่ายรำขององค์หญิงเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นน้อยมาก หากพวกเจ้าพลาดโอกาสนี้ โอกาสอื่น ๆ ก็อาจจะไม่เกิดขึ้น ! พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าพวกเจ้าไม่อยากดู ? ”
　　“ไม่อยากดูเพคะ”ทุกคนโบกมือ “พวกเราไม่อยากดูแล้วเพคะ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า’ไม่เป็นไร นั่นคือสิ่งที่พวกคุณพูด โอ้ใช่แล้วเนื่องจากคุณไม่ต้องการที่จะดูการร่ายรำ องค์หญิงผู้นี้จะขับร้องเพลง เจ้าจะว่าอย่างไร หรืออาจจะบรรเลงเพลง ? ”
　　“ไม่จำเป็น ! ” ทุกคนอยากร้องไห้ พวกเขาคิดกับตัวเอง การแสดงของเจ้าเกือบจะทำให้เราเสียชีวิต ใครจะกล้าฟังเพลงของเจ้า !
　　เฟิงหยูเฮงลงจากเวทีและเปลี่ยนชุดเสร็จจากนั้นนางก็นั่งลงที่ด้านข้างของซวนเทียนเก้อ
　　ซวนเทียนเก้อมีรอยยิ้มที่ไม่สามารถซ่อนได้นางยกถ้วยขึ้น นางกล่าวว่า “มีคนอย่างเจ้าที่นี่ ดื่มให้กับการร่ายรำที่ไม่เหมือนใครของเจ้า ! ”
　　พวกเขาทั้งสองยกจอกสุราขึ้นมาจิบเล็กน้อยและเฟิงหยูเฮงก็สับสนและถามซวนเทียนเก้อ “มันคืออะไร ? การร่ายรำของข้าไม่ดีหรือ ? ”
　　ซวนเทียนเก้อเบิกตากว้าง“ไม่แน่นอน เฟิงหยูเฮง เจ้าจริงจังหรือไม่ ? เจ้าไม่รู้ว่าการร่ายรำของเจ้าเป็นอย่างไรหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงหัวเราะด้วย“แน่นอนข้ารู้ ทำไมข้าต้องไปยุ่งกับพวกนาง ในอนาคตไม่ว่างานเลี้ยงจะเป็นเช่นไร มันจะหยุดพวกนาง พวกนางไม่อยากให้ข้าแสดง”
　　ซวนเทียนเก้อพยักหน้า“ถูกต้อง คนเหล่านั้นต้องการชมการแสดง แต่ไม่กลัวสิ่งที่จะหลุดมือไป พวกนางแค่ต้องการดูคนอื่น ๆ ราวกับว่าพวกนางจะสามารถรับตำแหน่งองค์หญิง หากเจ้าไม่สามารถรักษามันไว้ได้ พวกมันไร้เหตุผลจริง ๆ ”
　　“การมีเหตุผลไม่เป็นเรื่องปกติ”เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ดูสิ คนเหล่านี้มาจากทั่วทุกสารทิศเพื่อรวมตัวกันในเมืองหลวง หากไม่มีสิ่งรบกวนเล็กน้อย พวกนางจะกลับบ้านอย่างสบายใจได้อย่างไร แค่คิดถึงเจ้าเมืองหลานโจว และคิดถึงฮูหยินใหญ่ของเจ้าเมืองหลู่ พวกเขาไม่มีใครเป็นคนดี ข้าหวังว่าพวกเขาจะไม่สร้างปัญหาใหญ่ บุตรสาวที่สร้างความวุ่นวายในพระราชวังก็ไม่เป็นไร ตราบใดที่ด้านหน้าของพระราชวังนั้นสงบสุขแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่เปลือกนอกก็ตาม”
　　ซวนเทียนเก้อไม่สามารถเข้าใจเหตุผลนี้ได้เพราะนางถอนหายใจ“ข้าก็หวังเช่นนั้น ท่านพ่อของข้ากล่าวว่าแม้ว่าโลกนี้จะสงบสุข แต่สันติภาพของราชวงศ์ต้าชุนนั้นมีมายาวนานเกินไป ความเงียบสงบนี้จะนำมาซึ่งปัญหา บางทีคนรุ่นนี้อาจทำให้ความสงบเพียงเปลือกนอกถูกทำลายลง อาเฮง เจ้าต้องเตรียมตัว แม้ว่าเสด็จลุงจะชอบพี่เก้า แต่พี่น้องคนอื่น ๆ ของข้าก็ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่าย”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ข้ารู้ ลองทำทีละขั้นตอน มีบางสิ่งที่ไม่สามารถป้องกันได้แม้ในขณะเตรียมการ”
　　ซวนเทียนเก้อเตือนนางรู้ว่านางเตรียมพร้อมแล้ว ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนหัวข้อ และถามว่า “ตอนนี้พวกนางทำให้เจ้าร่ายรำแล้ว พวกนางก็สบายใจ เราไม่สามารถให้เจ้าร่ายรำเพื่ออะไร ใช่หรือไม่ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้ม“โดยธรรมชาติเมื่อข้าเล่นกับพวกนาง ดังนั้นพวกนางจะต้องเล่นกับข้า ! ”
　　ขณะที่นางกล่าวมันเป็นช่องว่างระหว่างเพลงผู้คนต่างเฝ้าดูด้วยความสยองขวัญ ขณะที่องค์หญิงจี่อันยืนขึ้นอีกครั้ง …