The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 711

　ตอนที่711 ไพ่สองใบของตระกูลหลู่ถูกทำลาย
　　คำว่า”เสียชีวิตจากการจมน้ำ” ทำให้ทุกคนถอยห่างจากศพของหลู่เหยาเมื่อพวกนางถอยออกไป หลู่ปิงและซูซื่อก็สามารถมองเห็นหลู่เหยาได้อย่างชัดเจน
　　ซูซื่อขมวดคิ้วอย่างหนักและไม่พูดอะไรเลยหลังจากนั้นไม่นานนางก็พูดกับขันทีที่ด้านข้างของนาง “ท่านขันทีได้โปรดเข้าไปในห้องโถงเพื่อเรียกคุณชายใหญ่ของตระกูลเหยาออกมา”
　　ขันทีจ้องมองที่เฟิงหยูเฮงเมื่อเห็นว่านางพยักหน้า เขาก็ปฏิบัติตามและจากไป ส่วนหลู่ปิง นางจ้องไปที่ศพของหลู่เหยาและตัวแข็งเป็นเวลานาน ในที่สุดน้ำตาสองสามหยดก็ก้มหน้าลง อย่างไรก็ตามนางไม่ได้ร้องไห้เสียงดัง นางพูดอะไรบางอย่างที่คล้ายคลึงกับขันที “ท่านขันที รบกวนเข้าไปในห้องโถง และเรียกท่านใต้เท้าหลู่, เสนาบดีฝ่ายซ้ายออกมา”
　　ขันทีอีกคนมองที่เฟิงหยูเฮงเมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงพยักหน้า เขาก็รีบไปที่ห้องโถงอย่างรวดเร็ว
　　มันเป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงที่ดีอย่างสมบูรณ์แบบและไม่มีใครคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น เฟิงหยูเฮงถามบ่าวรับใช้ของซูซื่อว่า “เจ้าไปที่ไหนเมื่อท่านฮูหยินใหญ่และท่านฮูหยินน้อยตกลงไปในสระบัว ? ”
　　บ่าวรับใช้คุกเข่าขณะที่ตัวสั่นด้วยความกลัวและกล่าวว่า “ท่านฮูหยินน้อยบอกว่าข้างสระบัวมีลมแรงและหนาว ให้ข้ากลับไปเอาเสื้อคลุมที่ห้องโถงซึ่งท่านฮูหยินใหญ่ถอดไว้มาเจ้าค่ะ ข้าไปเอาและเมื่อกลับมา…”
　　เฟิงหยูเฮงโบกมือและไม่ถามต่อนางเพียงแค่เดินไปที่ข้างซูซื่อแล้วก็ก้มตัวลงถามด้วยความกังวล “ท่านป้าใหญ่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับร่างกายหรือไม่เจ้าคะ ? ”
　　ซูซื่อถอนหายใจแล้วส่ายหัวจากนั้นนางก็ไอสองสามครั้งก่อนที่จะกล่าวว่า “ข้าสำลักน้ำเพียงเล็กน้อยซึ่งไม่ร้ายแรง” หลังจากพูดแล้วนางมองไปในทิศทางของหลู่เหยาแล้วถามเงียบ ๆ ว่า “ไม่มีทางช่วยชีวิตนางแล้วหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ไม่มีความหวังมานานแล้วเจ้าค่ะ”
　　ซูซื่อไม่ได้พูดอะไรมากในเรื่องที่เกี่ยวกับหลู่เหยา นางไม่มีความรู้สึกที่ดีแม้แต่น้อยสำหรับนาง แม้ว่าสมาชิกของตระกูลเหยาจะใจดีมาก แต่พวกเขาไม่ใช่คนที่ถูกรังแกได้ง่าย ซูซื่อเข้าใจอย่างชัดเจนมากว่าวันนี้การที่นางตกลงไปในน้ำไม่ใช่อุบัติเหตุ นางถูกหลู่เหยาลากอย่างแรง สำหรับสาเหตุที่หลู่เหยาลากนางลงไปในน้ำนี่เป็นสิ่งที่นางไม่เข้าใจ
　　ไม่มีปัญหาที่สำคัญกับซูซื่อและหลู่ปิงไม่ได้สำลักน้ำแต่บาดแผลบนใบหน้าของนางน่าเกลียดมาก หมอหลวงให้ยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบ แต่เลือดไม่หยุดไหล ใบหน้าของหลู่ปิงถูกเต็มไปด้วยเลือด และดูเหมือนว่าบาดแผลจะเริ่มลึกและยาวขึ้น หมอหลวงค่อนข้างหวาดกลัว ในที่สุดพวกเขาก็รวบรวมความกล้าที่จะรบกวนเฟิงหยูเฮงโดยกล่าวว่า “องค์หญิง บาดแผลบนใบหน้าของคุณหนูตระกูลหลู่เป็นปัญหาเล็กน้อย ข้าหวังว่าองค์หญิงจี่อันจะสามารถช่วยได้พะยะค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วในขณะที่หันกลับมานางพูดกับหมอหลวงว่า “คุณหนูผู้นี้เป็นคุณหนูใหญ่ของคฤหาสน์เสนาบดีฝ่ายซ้าย นางเป็นพี่สาวของหลู่เหยาที่จมน้ำตาย” หลังจากพูดจบนางก็เพ่งมองบาดแผลของหลู่ปิง ขณะที่นางมอง คิ้วของนางขมวดอีกครั้ง
　　อย่างไรก็ตามหลู่ปิงปลอบใจนางในเวลานี้“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ปล่อยให้แผลเป็นโตขึ้นอีกหน่อย นั่นจะดีกว่า”
　　เฟิงหยูเฮงไม่ฟังนางและเอื้อมมือไปข้างหน้าเพื่อกดแผลหลู่ปิงตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด แต่ได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “พิษของแมลงยังคงอยู่ในแผล มันจะเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร ? แมลงไม่ยอมปล่อยหลังจากกัดคน ? ” ถึงแม้ว่านางจะเป็นหมอสมัยใหม่ แต่นางใช้เวลานานกว่าในสมัยโบราณ นางยิ่งเข้าใจว่ามีหลายสิ่งที่ยาสมัยใหม่ไม่สามารถอธิบายได้ ตัวอย่างเช่น สารพิษที่ผลิตโดยผู้คนในยุคโบราณ และแมลงที่เป็นพิษที่เลี้ยงโดยคนภาคใต้ แม้ว่านางจะมีเวลา แต่นางก็สามารถรักษาคนด้วยยาแผนปัจจุบันได้ แต่ร่างกายของคนผู้นั้นจะฟื้นฟูอย่างล่าช้า นางถามหลู่ปิง “เจ้ารู้จักต้นกำเนิดของแมลงพิษนี้หรือไม่ ? ”
　　หลู่ปิงพยักหน้า“มันเป็นแมลงน้ำมีพิษที่เลี้ยงโดยคนทางภาคใต้ หลังจากกัดคน มันจะยังคงอยู่ในเนื้อ ในสถานการณ์ที่เหยื่อไม่รู้ตัว มันจะกัดต่อไปจนกว่าแผลจะใหญ่ขึ้น แต่แมลงมีพิษชนิดนี้มีไม่มากนัก ตราบใดที่มันถูกดึงออกมา ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและไม่ได้ถามอะไรเลยด้วยแรงบางอย่าง นางก็กดบาดแผลบนใบหน้าของหลู่ปิงทันที เร็วมาก แมลงสีดำก็ดิ้นออกมา มันมองไปรอบ ๆ แล้วให้มองไปที่แก้มของเฟิงหยูเฮง มันกระโดดออกมาและเตรียมพร้อมที่จะกัด อย่างไรก็ตามมันไม่ได้คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะก้าวไปด้านข้าง ข้อผิดพลาดเกิดขึ้นที่ว่างเปล่า แต่ไม่ได้หยุดยั้งความแข็งแกร่งเนื่องจากมันยังคงบินไปข้างหน้า
　　หากปราศจากการเบี่ยงเบนก็เกิดการลงจอดบนหน้าของหลู่เหยาโดยตรงแมลงไม่สนใจว่ามันเป็นคนที่มีชีวิตอยู่หรือคนตาย มันมีความสุขเกินไปกับร่างกายใหม่ มันจะสนใจเรื่องจู้จี้จุกจิกได้อย่างไร
　　ทุกคนเห็นภาพนี้และทุกคนก็สูดลมหายใจเข้าอย่างแรงพวกเขาเฝ้าดูขณะที่แมลงกัดไปตามใบหน้าของหลู่เหยา แต่หลู่เหยาก็ตายไปแล้ว นางไม่สามารถรู้สึกถึงความเจ็บปวดใด ๆ และไม่มีใครที่ต้องการกำจัดแมลงสำหรับคนตาย ดังนั้นพวกเขาจึงอนุญาตให้แมลงทำตามที่พอใจ จากนั้นใบหน้าของหลู่เหยาครึ่งหนึ่งก็มีบาดแผล
　　ในท้ายที่สุดนางเป็นคนตายและเลือดไม่ไหลอีกต่อไปหลังจากเคี้ยวใบหน้าครึ่งหนึ่งแล้ว แมลงก็หมดความสนใจ คลานออกมาจากผิวหนังก็เริ่มมองหาเป้าหมายต่อไป ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงพูดในที่สุด “จับแมลงตัวนั้น” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็โยนขวดแก้วออกมาอย่างไม่ตั้งใจ “เอาใส่ไว้ที่นั่น”
　　บ่าวรับใช้ในพระราชวังเริ่มทำงานทันทีร่างของแมลงที่โผล่ออกมาจากใบหน้าของหลู่เหยานั้นถูกจับและโยนเข้าไปในขวดแก้ว ผู้คนมองผ่านขวดแก้วและเห็นว่าแมลงดูเหมือนจะดุร้ายมาก มันกระแทกหัวของมันซ้ำ ๆ กับด้านบนของขวด ดูเหมือนว่าพยายามจะทำให้ขวดแตกเพื่อหลบหนี น่าเสียดายที่ขวดแก้วมีความทนทาน แมลงตัวเล็ก ๆ จะสามารถทำลายมันได้อย่างไร
　　เฟิงหยูเฮงให้บ่าวรับใช้ในพระราชวังพกขวดอย่างระมัดระวัง
　　ในเวลานี้เสนาบดีฝ่ายซ้าย,หลู่ซ่งรีบมาจากห้องโถงสวรรค์ เมื่อมาถึงบ่าวรับใช้ในพระราชวังก็พาเขาไปยังที่เกิดเหตุทันที สำหรับสิ่งแรกที่เข้าตาของหลู่ซ่งคือศพของหลู่เหยาที่ใบหน้าของนางถูกทำลายไปครึ่งหนึ่ง
　　เขายืนตัวแข็งอยู่กับที่และไม่สามารถพูดได้เพราะตกใจบ่าวรับใช้คนหนึ่งในพระราชวังเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ของสิ่งที่เกิดขึ้นให้เขาฟังแล้ว เมื่อหลู่ซ่งได้ยิน “เป็นคุณหนูใหญ่หลู่ปิงที่กระโดดลงน้ำเพื่อช่วยชีวิตพวกนาง” เขาอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกอีกครั้ง !
　　ในเวลานี้หลู่ปิงที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้นอยู่ในอ้อมกอดของบ่าวรับใช้ในพระราชวังนางเรียกอย่างอ่อนแอ “ท่านพ่อ ! ”
　　หลู่ซ่งจึงรีบไปหาหลู่ปิงใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลขณะที่เขามองหน้านาง ในอีกด้านหนึ่งเขาเลิกคิดเรื่องบุตรสาวคนที่สองที่เสียชีวิตไปแล้ว
　　“ท่านพ่อไม่มีอะไรที่ข้าทำได้ ในเวลานั้นไม่มีใครว่ายน้ำเป็น น้องรองว่ายน้ำเก่งและยังก็ดีอยู่ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่านฮูหยินตระกูลเหยา ตระกูลหลู่ของเราไม่สามารถรับผิดชอบได้ ! ”
　　หลู่ซงโกรธและอยากตบหลู่ปิงแต่เขาก็รู้ว่าสิ่งที่หลู่ปิงพูดคือความจริง ถึงแม้ว่าลำดับตระกูลเหยาจะไม่สูง แต่ก็เป็นกษัตริย์ที่ไร้มงกุฎในเมืองหลวง หากมีบางสิ่งเกิดขึ้นกับซูซื่อจากการตกน้ำกับหลู่เหยา ตระกูลหลู่ของเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่… แต่ใบหน้าของหลู่ปิง …
　　“ท่านพ่อ”หลู่ปิงกล่าวต่อ “ข้าเพียงแค่อยากรู้อยากเห็น เหตุใดแมลงกินเนื้อคนจึงปรากฏตัวขึ้นและโจมตีข้า ? ใบหน้าของข้านั่นถูกแมลงกิน ใบหน้าของข้า…มันถูกทำลายหรือไม่เจ้าคะ”
　　ในที่สุดหลู่ปิงก็เริ่มสะอื้นกับใบหน้าของนางนางไม่ได้มีความสวยเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป สำหรับคนที่มองนี่เป็นภาพลักษณ์ที่เด็กผู้หญิงที่ใบหน้าของนางถูกทำลาย หลู่ปิงมีแนวโน้มที่จะมึนเพราะความกลัว แต่ก็มีบางคนที่รู้ตัวมากขึ้นและสามารถได้ยินส่วนสำคัญของสิ่งที่หลู่ปิงกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่า “คุณหนูรองตระกูลหลู่นั้นว่ายน้ำเก่ง” นางมองไปที่หลู่เหยาที่ตายแล้ว และถามว่า “ถ้าว่ายน้ำเก่ง ทำไมนางไม่ช่วยท่านฮูหยินเหยา แล้วพาตัวเองกลับมา ? ทำไมนางถึงต้องให้คนช่วยนาง ? เมื่อเรามาถึง ทั้งสองก็แช่อยู่ในน้ำเป็นเวลานานแล้ว ! ”
　　เมื่อสิ่งนี้ถูกเอ่ยขึ้นมาบางคนพยักหน้าทันทีและแสดงความคิดเห็น ผู้คนเริ่มถกกันเรื่องความสามารถของหลู่เหยาในน้ำ
　　ยิ่งได้ยินมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งหดหู่มากเท่านั้นจากนั้นเขาก็มองขวดแก้วที่บ่าวรับใช้ถือซึ่งมีแมลงมีพิษ เขาสนิทกับผู้คนจากภาคใต้มากโดยเฉพาะในช่วงครึ่งปีหลัง ภายใต้การนำขององค์ชายแปด เขามีปฏิสัมพันธ์กับคนที่ถูกส่งไปยังเมืองหลวงสองสามครั้ง เขาจะจำแมลงนี้ไม่ได้อย่างไร หลู่ซ่งไม่ใช่คนโง่ เมื่อเขาได้ยินว่าหลู่เหยาเสียชีวิตจากการจมน้ำ เขาก็เริ่มสงสัย ในเวลานี้เขาจะไม่เข้าใจสาเหตุและผลกระทบของเหตุการณ์นี้ได้อย่างไร
　　มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่เขาได้คาดการณ์ความคิดของหลู่เหยาเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลู่เหยาจะพยายามดึงซูซื่อลงไปในน้ำ จากนั้นใช้สิ่งนี้เพื่อดึงเฟิงหยูเฮง สิ่งที่เขาคิดคือหลู่เหยามักจะหยิ่งและดื้อรั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่มารดาของนางเสียชีวิตจากอาการป่วย นางไม่ญาติดีกับหลู่หยานในการเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ และนางก็เกลียดความงามอันยอดเยี่ยมของหลู่ปิง นั่นคือเหตุผลที่ในสายตาของหลู่ซ่ง หลู่เหยาใช้สิ่งนี้เพื่อทำลายใบหน้าของหลู่ปิง ในท้ายที่สุดเรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างบุตรสาวของตระกูลหลู่ อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่ามันจะส่งผลให้เกิดความพ่ายแพ้ร่วมกัน
　　ในที่สุดเขาก็หันหน้าไปหาหลู่เหยาที่ตายไปแล้วอย่างไรก็ตามสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขยะแขยง ในฐานะที่เป็นบิดาของนาง เขาเกลียดที่เขาไม่สามารถลุกขึ้นไปกระทืบนางสองสามครั้ง แต่เมื่อมีคนดูอยู่มากมาย เขาต้องควบคุมอารมณ์ของเขาได้ หลู่เหยาเสียชีวิตและใบหน้าของหลู่ปิงถูกทำลาย ไพ่สองตระกูลของหลู่หายไป เขาเกลียดชังบุตรสาวคนที่สองมาก !
　　ในที่สุดบุตรหกคนของตระกูลเหยาก็มาถึงที่สระบัวทั้งหกคนมาถึงแล้ว พวกเขารีบไปหาซูซื่อ หลังจากมีความกังวลอย่างมาก พวกเขาก็มั่นใจว่าซูซื่อสบายดี เหยาซู่นั้นนำทางและไปขอบคุณหลู่ปิง หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จสิ้น เขาก็จ้องมองไปที่ศพของหลู่เหยา
　　เหยาซู่ไม่ใช่คนโง่เมื่อมุ่งหน้ามาทางนี้ เขาได้ยินบ่าวรับใช้ในพระราชวังเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ในเวลานี้เขาเห็นเฟิงหยูเฮงยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเย็นชา เขาเข้าใจว่ามีบางสิ่งที่ยังคงซ่อนอยู่ภายใต้พื้นผิว
　　เขาเดินไปที่ศพของหลู่เหยาและดูบาดแผลบนใบหน้าของนางจากนั้นเขาก็มองที่หลู่ปิง เปรียบเทียบทั้งสองในฐานะคนจากตระกูลแพทย์ เขาจำได้ทันทีว่าทั้งสองคนมีอาการบาดเจ็บประเภทเดียวกัน ในเวลานี้บ่าวรับใช้ในพระราชวังส่งขวดให้เขา มีแมลงมีพิษอยู่ข้างใน เหยาซู่มองแล้วก็หันไปถามหลู่ซ่ง “ท่านพ่อตา หลู่เหยากลับไปบ้านเมื่อสองสามวันก่อนงานเลี้ยง แมลงมีพิษนี้มาจากทางภาคใต้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ท่านพ่อตาคงมีคำอธิบายให้ลูกเขยคนนี้ใช่หรือไม่ขอรับ ? ”
　　หลู่ซ่งคร่ำครวญอย่างเย็นชา“ข้าสามารถให้คำตอบอะไรเจ้าได้”
　　“แค่อธิบายที่มาของแมลงมีพิษนี้ขอรับ! ” เหยาซู่ไม่เชื่อฟัง “ถ้าท่านพ่อจะปฏิเสธที่จะให้หลักฐานใด ๆ ก็ไม่เป็นไร ไปรายงานเรื่องนี้กันเถิดขอรับ ! ” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็หันไปหาบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เขาแล้วก็ออกคำสั่ง
　　ผู้คนได้ยินทุกอย่างสิ่งที่เหยาซู่สั่งบ่าวรับใช้คนนั้นเรียกเจ้าเมืองมายังที่เกิดเหตุ จากนั้นเจ้าหน้าที่จะนำศพของหลู่เหยาไปยังทางการเพื่อตรวจสอบ
　　ใบหน้าของหลู่ซ่งเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธขณะที่เขาพูดด้วยความโกรธ “เหยาซู่ ! เสนาบดีผู้นี้ให้เจ้าแต่งงานกับบุตรสาวของข้า ตอนนี้นางล่วงลับไปแล้ว เจ้าไม่พานางกลับไปที่คฤหาสน์ กลับส่งนางไปยังทางการแทน ? ”
　　อย่างไรก็ตามเหยาซู่มองไปที่เขาและไม่พูดอะไรสักคำเดียว เมื่อหันกลับมาเขาช่วยซูซื่อลุกขึ้นยืนแล้วถามว่า “ข้าทำให้ท่านแม่ต้องตกใจ กลับมาที่คฤหาสน์กันก่อนเถิด สำหรับงานเลี้ยงนี้ ท่านปู่จะขอพระราชทานอภัยโทษจากฮ่องเต้ขอรับ ! ”
　　หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเด็กทั้งหกของตระกูลเหยาช่วยซูซื่อฉินซื่อ และเหมียวซื่อเดินออกจากพระราชวัง หลู่ซ่งเต็มไปด้วยความโกรธแต่ไม่มีที่ระบาย เขาต้องการวิ่งไปข้างหน้าแล้วลากเหยาซู่กลับมา อย่างไรก็ตามเขาเห็นว่าเฟิงหยูเฮงก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขา แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า “ท่านเสนาบดีฝ่าบซ้าย การแต่งงานครั้งนี้ท่านคำนาณผิด หรือเป็นเพราะบุตรสาวของท่านที่ไร้ความสามารถเกินไป”