The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 714

　ตอนที่714 ดูว่าเจ้าสามารถรับมือกับการลงโทษของตระกูลเหยาได้หรือไม่
　　เสี่ยวหยาเรียกเหยาซื่อว่าท่านแม่ทำให้เหยาซื่อรู้สึกถึงความรู้สึกสนิทสนมระหว่างมารดาและบุตรสาว ซึ่งนางไม่ได้รู้สึกมานาน ในสายตาของนาง นี่คือบุตรสาวของนาง นี่คือเด็กที่นางให้กำเนิด ตอนนี้นางมีบุตรสาวคนเดียวที่อยู่ข้างนาง แม้แต่บุตรชายก็เห็นด้วยกับพี่สาวของเขา นางเหลืออะไรอีก ? ตอนนี้นางแค่หวังว่าบุตรสาวคนนี้จะสามารถทำตามความต้องการของนางได้ นางหวังว่าอีกฝ่ายจะยังคงอยู่เคียงข้างนางและไม่เหินห่าง
　　ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงถือชุดที่ถูกดัดแปลงและนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์เหยาตระกูลเหยาได้จัดตั้งห้องโถงไว้ทุกข์ให้กับหลู่เหยาในห้องโถงด้านข้าง ในเวลานี้มีบ่าวรับใช้ที่คอยเฝ้า ขณะที่เจ้านายของตระกูลเหยาทั้งหมดมารวมตัวกันในห้องโถงนี้ พวกเขาจ้องมองชุดในมือของเฟิงหยูเฮง
　　หลังจากที่ซูซื่อตกน้ำนางรู้สึกหนาวนิดหน่อย แต่โชคดีที่เฟิงหยูเฮงให้ยาตะวันตกแก่นางเพื่อระงับมัน ความหนาวมาถึงอย่างรวดเร็ว และก็จากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน แต่นางก็ไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นกับชุดที่นางเย็บให้หลานสาวของนางเอง ?
　　“อาเฮงป้าขอดูหน่อย” ซูซื่อเอื้อมมือไปหาเฟิงหยูเฮงและขอชุด มองอย่างระมัดระวัง ในที่สุดสายตาของนางก็วางลงบนคอเสื้อ นางสังเกตได้อย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ปลอกคอนี้ไม่ได้เย็บแบบเดียวกับที่ข้าเย็บตอนแรก ดูเหมือนว่าจะมีคนตัด”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“ข้าตัดเพื่อตรวจสอบเจ้าค่ะ แต่ก่อนที่ข้าจะทำ มันจะถูกดัดแปลงโดยใครซักคน” หลังจากนางพูดแบบนี้นางบอกสถานการณ์ของสิ่งที่เกิดขึ้นกับทุกคนก่อนหน้านี้
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้ตระกูลเหยาตกตะลึงอย่างรวดเร็วแต่คราวนี้ตระกูลเหยานั้นเตรียมตัวมาแล้วเล็กน้อยเมื่อเฟิงหยูเฮงพูดถึงเสื้อผ้า เมื่อหลู่เหยาแต่งงานเข้ามา ตระกูลเหยามีข้อสงสัยอยู่บ้างแล้ว นอกจากสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในพระราชวังแล้ว ตระกูลเหยาก็หมดความเชื่อถือที่พวกเขามีในตัวหลู่เหยา เขาไม่สามารถยกโทษให้คนที่จะลากมารดาของเขาลงไปในน้ำเพื่อทำร้ายลูกพี่ลูกน้องของเขา แม้ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นภรรยาของเขา เขาจะไม่ยอมทนต่อนางอย่างแน่นอน
　　“อาเฮง”เหยาซู่กล่าวขึ้น “เมื่อเจ้าพูดกับข้าในพระราชวัง เจ้าสังเกตเห็นปัญหาของหลู่เหยาแล้วใช่หรือไม่ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ข้าสังเกตเห็นว่าชุดที่ท่านป้าใหญ่ให้ข้านั้นแปลก ๆ แต่ข้าไม่เชื่อว่าท่านป้าใหญ่จะทำอะไรแบบนั้น หลังจากถามข้าพบว่าชุดนี้ผ่านมือของหลู่เหยา ดังนั้นข้าจึงคิดว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน หลังจากพูดแล้ว นางมองไปที่เหยาซู่ และกล่าวต่อ “อย่าปิดบังข้า แต่ท่านยายจากพระราชวังเล่าให้ข้าฟังเกี่ยวกับสภาพร่างกายของหลู่เหยา แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างพวกเจ้าสองคน หากเจ้าสามารถทนได้ ไม่สมควรสำหรับลูกพี่ลูกน้องอย่างข้าที่จะพูดอะไร แต่นางไม่สนใจวาสนาของนางอีกต่อไปและพยายามวางแผนต่อต้านข้า แต่นางก็หันหลังกลับและพยายามทำอันตรายแก่ท่านป้า คนนี้จะต้องไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป”
　　เหยาเซียนโมโหและโกรธแค้นเหยาซู่ผู้ซึ่งไม่เข้าใจและไม่ได้มองภาพที่ใหญ่กว่าจริง ๆ แล้วนำผู้หญิงแบบนั้นเข้ามาในครอบครัว
　　เหยาซู่เป็นลูกผู้ชายและคุกเข่าต่อหน้าเหยาเซียนทันทีเขายอมรับความผิดพลาดในอดีตของเขา และยอมรับว่าเขาทำให้ตระกูลเหยาและมารดาของเขาติดร่างแหไปด้วย ในเวลาเดียวกัน เขาสะท้อนให้เห็นว่าเขาไม่ควรละเลยคำพูดของเฟิงหยูเฮงซึ่งเกือบจะนำไปสู่ความหายนะครั้งใหญ่
　　เหยาเซียนถอนหายใจยาวนอกจากนี้เขายังรู้ว่าการโทษเหยาซู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ณ จุดนี้ ห้องโถงไว้ทุกข์ของหลู่เหยาจัดที่ห้องโถงด้านข้าง ด้วยตระกูลเหยาที่ไม่อยากฟุ่มเฟือยมาก พวกเขาทำให้มันชัดเจนว่าทัศนคติของพวกเขาคืออะไร ตอนนี้พวกเขาแค่รอให้ตระกูลหลู่มาเยี่ยม เขาต้องการถามว่าหลู่ซ่งว่ากล้าหาญเพียงใด ตระกูลหลู่ของพวกเขาที่ส่งเด็กผู้หญิงที่สูญเสียพรหมจรรย์เข้ามาในตระกูลเหยา เขาคิดว่าตระกูลเหยาอ่อนแอหรือไม่ ?
　　เหยาเซียนก็โกรธเฟิงหยูเฮงเข้าใจปู่เป็นอย่างดี และไม่สามารถช่วยได้ แต่ยิ้มให้กับตัวเอง ดีมากตระกูลหลู่ เรามาดูผลของการที่ท่านปู่ของข้าโกรธ มาดูกันว่าตระกูลของเจ้าสามารถรับมือกับความโกรธของท่านปู่ได้หรือไม่
　　แม้ว่าตระกูลเหยากำลังทำพิธีศพแต่ผู้คนเห็นมันก็ไม่ได้มีงานศพ นอกจากห้องโถงไว้ทุกข์ คฤหาสน์ไม่ได้มีเพียงบรรยากาศการไว้ทุกข์ แม้แต่เหยาซู่ก็เปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ แม้แต่บ่าวรับใช้ของคฤหาสน์เหยาก็ไม่ได้คิดถึงการเสียชีวิตของฮูหยินน้อยของตระกูลเหยา พวกเขาดำเนินการกับสิ่งที่พวกเขาต้องทำ จากนี้วันนี้เป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ไม่ต้องพูดถึงตระกูลเหยาที่ไม่มีแผนการเปิดประตูให้แขกผู้มาเยือนเคารพศพแม้ว่าจะมีใครมาเยี่ยมก็ตาม ประตูจะเปิดให้วันพรุ่งนี้ ใครจะไปที่ห้องโถงไว้ทุกข์ในวันที่ 15 ของเดือนที่แปดได้อย่างไร แม้แต่ตระกูลหลู่ก็ยังไม่มีใครมาเยี่ยม !
　　เมื่อพูดถึงตระกูลหลู่ในขณะนี้หลู่หยานก็ยืนอยู่ในห้องหนังสือและพูดคุยกับหลู่ซ่งและเก้อซื่อเกี่ยวกับเรื่องของวันนี้ หลังจากนั้นเก้อซื่อไม่ได้เข้าไปในพระราชวัง ตระกูลหลู่ส่งบุตรสาว 2 คนเท่านั้น หลู่ซ่งกำลังยุ่งอยู่กับการจัดการกับทางการ เขามีเวลาให้ความสนใจกับเรื่องของผู้หญิงได้อย่างไร ตอนนี้เขาฟังหลู่หยาน เล่าเกินจริงและจงใจบิดเบือนสิ่งที่เกิดขึ้น นางมีความมั่นใจมากยิ่งขึ้นว่าหลู่เหยาอิจฉาหลู่ปิงและโจมตี มีเพียงความกลัว ตระกูลหลู่ที่ไม่ใส่ใจกับสถานการณ์ของนางอีกต่อไป นางโจมตีหลู่ปิงเช่นนี้
　　เก้อซื่อสั่นด้วยความโกรธและอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งหลู่เหยา“นางไร้เหตุผลเกินไป ! นางต้องการให้ตระกูลหลู่ของเราติดกับดักอย่างรุนแรงเพียงใด ? ท่านพี่ หลู่เหยาขี้อิจฉามาตั้งแต่ยังเด็กมาก เมื่อนางยังเด็ก นางอิจฉาหยานเอ๋อที่กลายเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่อีกด้วยและนางก็ไม่ได้ยับยั้งใจที่จะกลั่นแกล้งอีกฝ่ายด้วย ข้าปิดบังเรื่องนี้ เนื่องจากอดีตข้ามีชีวิตที่ขมขื่นและข้าทำได้แต่บอกให้หยานเอ๋ออดทนเท่านั้น นางจะต้องไม่ทำให้พี่สาวของนางขุ่นเคือง แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจที่ริษยาของนางไม่ได้มุ่งเน้นที่หยานเอ๋อเท่านั้น จริง ๆ แล้วนางไม่ยอมปล่อยวางแม้แต่บุตรสาวของอนุเลย”
　　หลู่หยานยังพูดเสริมด้วย“ใช่เจ้าค่ะ ! ท่านพ่อมันโชคร้ายสำหรับการปลูกฝังที่ท่านพ่อใส่เข้าไป แต่ท่านพ่อควรคิดถึงมัน ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงตอนนี้นางทำอะไรไปบ้าง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น เรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่ชายใหญ่นั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้ตระกูลหลู่ของเรารู้สึกตกใจในวันที่นางแต่งงานกับตระกูลเหยา ? หลังจากได้รับใครจะรู้ว่ามีประโยชน์อะไร ยายจากพระราชวังก็ซ่อนมันไว้ แต่ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้ถูกปิดบังไว้ และตระกูลเหยาติดตาม… ท่านพ่อพูดมากกว่าหนึ่งครั้งว่าตระกูลเหยาจะต้องไม่ขุ่นเคือง ตอนนี้หรือ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ทำให้พวกเขาขุ่นเคือง หลู่เหยาทำร้ายท่านฮูหยินใหญ่ จริง ๆ แล้วก็ลากท่านฮูหยินใหญ่ตระกูลเหยาลงไปในน้ำ เรื่องควรจัดการอย่างไรเจ้าค่ะ ! ”
　　มารดาและบุตรสาวพูดด้วยความสามัคคีซึ่งทำให้หลู่ซ่งถอนหายใจซ้ำๆ เขาแค่คิดกับตัวเองว่าภรรยาและบุตรสาวของเขาพูดถูกต้อง หลู่เหยาเป็นวิญญาณที่นำมาซึ่งความหายนะ จากวัยเด็กจนถึงตอนนี้นางไม่ได้ทำสิ่งเดียวที่มีคุณค่าสำหรับคฤหาสน์ ในเวลาเพียงไม่กี่วันนับตั้งแต่แต่งงานกับตระกูลเหยา จริง ๆ แล้ว…เขาโกรธ เขากระทืบเท้าของเขา “เป็นความผิดพลาด ! มันเป็นความผิดของข้าด้วยที่โง่ ข้าส่งสัตว์ร้ายตัวนั้นไปยังคฤหาสน์เหยาได้อย่างไร ส่งคนอื่นคงจะดีกว่านาง ! ”
　　หลู่หยานสั่นด้วยความกลัวว่าเมื่อหลู่เหยาทำให้บิดาอารมณ์เสียนางก็จะเปลี่ยนความคิดของนาง ดังนั้นนางจึงรีบมองเก้อซื่อ จากนั้นก็ได้ยินเก้อซื่อกล่าวว่า “ไม่มีความหวังอีกแล้วที่จะอยู่ในตระกูลเหยา ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเหยาเซียน ถ้าไม่ใช่การต่อสู้ถึงตาย นั่นก็ค่อนข้างดีอยู่แล้ว พวกเขาจะอนุญาตให้บุตรสาวอีกคนจากตระกูลหลู่เข้าไปในครอบครัวของพวกเขาได้อย่างไร แต่…มันน่าเสียดายจริง ๆ กับปิงเอ๋อ”
　　หลู่ซ่งถอนหายใจด้วย“ใช่ น่าเสียดาย ข้าหาบุตรชายของฮูหยินใหญ่ไว้ให้นาง แต่ใครจะรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น”
　　เก้อซื่อรีบตีเหล็กขณะที่เหล็กยังร้อนนางจับมือหลู่หยาน นางกล่าวว่า “หยานเอ๋อ เจ้าต้องฟังคำแนะนำของข้า ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าหลีกเลี่ยงการออกไปข้างนอกถ้าทำได้ ในอนาคตเจ้าควรหลีกเลี่ยงการวิ่งไปข้างนอก ในปัจจุบันตระกูลหลู่เหลือเพียงเจ้าเท่านั้น หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า ท่านพ่อและข้าจะหมดที่พึ่ง ! ”
　　หลู่ซ่งก็พยักหน้ารับการพูดแบบนี้
　　ดวงตาของหลู่หยานเป็นประกายนางรอสิ่งนี้ หลู่เหยาและหลู่ปิงได้รับความเสียหายทั้งคู่ ในตระกูลหลู่ ปัจจุบันพวกเขาจำเป็นต้องพึ่งพานางเพียงผู้เดียว !
　　คืนนั้นตระกูลหลู่ไม่สามารถสงบสุขได้แม้ว่าตระกูลเหยาจะดูเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่คิดถึงเรื่องของหลู่เหยา แต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้ทำอะไรมากมาย เมื่อออกจากคฤหาสน์เหยาแล้ว นางก็พร้อมที่จะกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงจี่อันเพื่อกินขนมไหว้พระจันทร์ แต่เมื่อนางออกไปนางเห็นรถม้าของราชสำนัก ซวนเทียนหมิงรออยู่ข้างนอก เป่ยจื่อนั่งที่ด้านหน้าของแคร่ เมื่อเขายกมือขึ้น เขาตะโกนใส่นาง “พระชายา ! ในที่สุดพระชายาก็ออกมา องค์ชายรอนานแล้วขอรับ”
　　ในขณะที่เขาพูดม่านด้านหลังก็ถูกยกขึ้น จากข้างใน ซวนเทียนหมิงสวมเสื้อคลุมสีม่วงและกวักมือเรียกนาง “ขึ้นมาเร็ว องค์ชายผู้นี้จะพาเจ้าไปดูโคมไฟของเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ! ”
　　เฟิงหยูเฮงก็มีความสุขเช่นกันยกชุดของนาง นางวิ่งไปข้างหน้า แม้กระนั้นนางไม่ได้ปีนเข้าไปในรถม้า นางกล่าวว่า “ข้าจะไปเปลี่ยนชุดก่อน ! ”
　　อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงกำลังเร่งรีบอย่างมาก“เจ้าจะเปลี่ยนทำไม ? อะไรก็ตามที่ชายาขององค์ชายผู้นนี้สวมใส่ดูดี เป่ยจื่อนำพระชายาของเจ้าขึ้นมา ! ”
　　เป่ยจื่อยิ้มและกระโดดลงจากรถม้าจากนั้นเขาก็ทำท่าให้นางเข้าไป “พระชายา โปรดเข้าไปในรถม้าขอรับ ! ”
　　เฟิงหยูเฮงส่ายหัวแต่ไม่ได้ยืนยันใช้แขนของเป่ยจื่อเพื่อรับการสนับสนุนนางปีนเข้าไปในรถม้าของราชสำนัก จากนั้นนางก็นั่งอย่างมีความสุขที่ด้านข้างของซวนเทียนหมิงและได้ยินเสียงจากภายนอก รถม้าของราชสำนักเริ่มค่อย ๆ เดินหน้าต่อไป
　　แต่ซวนเทียนหมิงไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวในรถม้าของราชสำนักหลังจากปีนเข้ามา เฟิงหยูเฮงก็เห็นซวนเทียนฮั่วมาด้วย ทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน คนหนึ่งกำลังโบพัดในขณะที่อีกคนกำลังกินเมล็ดแตง
　　นางหยิบเมล็ดแตงที่ปอกแล้วจากมือของซวนเทียนหมิงในขณะที่ส่งพวกมันเข้าไปในปากของนาง นางถามซวนเทียน “พี่เจ็ด ท่านพี่หลอกเจ้าเมืองหลู่ได้เท่าไหร่เจ้าคะ ? ” หลังจากพูดเสร็จ หัวของนางถูกตบ นางจ้องมองคนไร้ยางอายที่ด้านข้างของนาง “ซวนเทียนหมิง เจ้าตีหัวข้าทำไม ? ”
　　ซวนเทียนหมิงแก้ไขนาง“เจ้าเรียกว่าหลอกลวงได้อย่างไร ? นั่นเป็นเพียงราคา”
　　ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า“ใช่ ไข่มุกแห่งทะเลตะวันออกมีราคาติดอยู่แน่นอน”
　　“ถ้าเช่นนั้นพี่เจ็ดได้รับจากเขามากแค่ไหน? ” เฟิงหยูเฮงเผชิญกับความคาดหวัง
　　แต่ซวนเทียนฮั่วไม่ต้องการให้นางรู้จำนวนที่ถูกต้อง และกล่าวว่า “ข้าไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน นั่นคือทั้งหมดที่มี”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มเยาะและไม่ได้ดำเนินเรื่องนี้ต่อไป นางเริ่มที่จะหยอกล้อซวนเทียนฮั่ว “พี่เจ็ด ท่านพี่จะไปดูโคมไฟกับพวกเราหรือไม่ ? ”
　　ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า“น้องเก้าชวนข้า ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำ ข้าจะไปเดินเล่นกับพวกเจ้าทั้งสองคน”
　　“นี่อาจ…ไม่ดีเกินไปใช่ไหม”เด็กหญิงตัวน้อยโน้มตัวไปข้างหน้า และเริ่มให้เหตุผลกับซวนเทียนฮั่ว “ดูสิ ซวนเทียนหมิงและข้าจะเป็นคู่กัน แต่ท่านไปสถานที่แบบนั้นคนเดียว เป็นไปได้อย่างไรที่พี่เจ็ดไม่มีคู่ ? ”
　　ซวนเทียนฮั่วส่ายหัว“เป่ยจื่อและหวงซวนก็ยังไม่มีคู่”
　　“ใครบอกว่าทั้งสองคนนั้นไม่มีเจ้าคะ? ” เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่ด้านนอกรถ ชายและหญิงกำลังขับรถม้า “เนื่องจากพวกเขาเป็นผู้ดูแล พวกเขาจะเดินด้วยกัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงถูกมองว่าเป็นคู่รัก แต่พี่เจ็ดไม่สามารถเดินไปกับพวกเขาใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ”
　　ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นและคิดสักเล็กน้อยว่า“เราสามารถไปที่พระราชวังเหวินซวนเพื่อเรียกซวนเทียนเก้อไปด้วย ข้าจะไปกับเทียนเก้อ”
　　เฟิงหยูเฮงโบกมือ“ไม่ดี ไม่ดี ท่านอ๋องเหวินซวนและพระชายาต่างอยู่ในพระราชวัง ครอบครัวจะเฉลิมฉลองอย่างมีความสุขและทานอาหารเป็นครอบครัว นั่นคือสิ่งที่เราไม่สามารถทำได้เจ้าค่ะ พี่เจ็ดต้องไม่คิดถึงการรบกวนความสุขในครอบครัวของพวกเขา”
　　ไม่มีสิ่งใดที่ซวนเทียนฮั่วทำได้“ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกมาว่าข้าต้องทำอย่างไร ? ”
　　เด็กหญิงตัวน้อยคิดเร็ว“แล้วเราจะหาให้ท่านพี่ ! ”