ตอนที่ 725 เฆี่ยนเสี่ยวหยา
ตอนที่725 เฆี่ยนเสี่ยวหยา
เทียนชิงจัดดอกไม้นางเพิ่งมาทำงานใหม่ของนาง แต่ก็ไม่มีใครดูแลนาง ในเรือนนี้มีบ่าวรับใช้ไม่มาก และส่วนใหญ่ถูกส่งมาจากตระกูลเหยา พวกนางมักจะยุ่งกับงานและคุยไม่ค่อยมาก การมาถึงของเทียนชิงทำให้บ่าวรับใช้สับสนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามพวกนางไม่อยากรู้อยากเห็นมากเกินไป เมื่อเห็นว่าเทียนชิงไปจัดดอกไม้ด้วยตัวเอง พวกนางไม่ได้ช่วยนาง อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเสี่ยวหยาจะเดินเข้ามาและเมื่อมาถึงตรงหน้าเทียนชิง นางยกมือขึ้นตบหน้าอีกฝ่าย
บ่าวรับใช้ไม่รู้ว่าบ่าวรับใช้ที่เพิ่งมาถึงนี้ทำอะไรผิดทำไมถึงถูกตีหลังจากมาถึงได้ไม่นาน สำหรับเสี่ยวหยา พวกเขาทำงานในเรือนนี้มานาน แต่พวกเขาไม่เคยเห็นเสี่ยวหยาโกรธ พวกนางคิดว่านางเป็นผู้หญิงที่มีอารมณ์ดีมาก เมื่อมาถึงจุดนี้พวกนางพบว่าเจ้านายทุกคนเป็นคนที่จะทุบตีคนอื่น มันเป็นเพียงว่านางไม่เคยต้องการที่จะทุบตีพวกนาง
เสี่ยวหยาตบเทียนชิงทำให้นางสับสนและนางจ้องไปที่เสี่ยวหยา หลังจากนั้นไม่นานนางก็ถามว่า “แม่นาง ทำไมเจ้าถึงตบข้าเจ้าคะ ? ”
เพี้ยะ!
ตบอีกครั้งเสี่ยวหยาใช้กำลังทั้งหมดของนางและทำให้เทียนชิงล้มลงกับพื้น ในท้ายที่สุดเทียนชิงเป็นบ่าวรับใช้ที่มาจากพระราชวังเหวินซวน และจะไม่สลบเพียงเพราะถูกตบแค่ 2 ครั้ง แม้ว่าสถานะของนางในฐานะบ่าวรับใช้จะชัดเจน และนางไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ นางยังคงถามเสี่ยวหยา “ทำไมแม่นางถึงตบข้าเจ้าคะ ? ”
เสี่ยวหยาก้มหน้าดึงคางของเทียนชิงท่าทางในปัจจุบันของนางเป็นเหมือนปีศาจที่น่ากลัว และมองน่ากลัว “เจ้าเรียกข้าว่าแม่นาง ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าเป็นบุตรสาวของท่านฮูหยินเหยา ข้าเป็นคุณหนู แต่เจ้ายังเรียกข้าแบบนั้น เจ้าตั้งใจจะทำอะไร ? ”
เทียนชิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว“มันเป็นความผิดของข้าเจ้าค่ะ ข้าไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์และจะไม่ทำมันอีก แต่… คุณหนูตบข้าก่อนที่ข้าจะทำผิด ทำไมถึงเป็นอย่างนี้เจ้าคะ ? ”
“ทำไม”เสี่ยวหยากล่าวอย่างดุเดือด “เป็นเพราะเจ้าเป็นบ่าวรับใช้ ! บ่าวรับใช้ที่กำลังถูกตีต้องถามเจ้านายด้วยหรือว่าทำไม ? นี่เป็นกฎที่พระราชวังเหวินซวนสอนเจ้างั้นหรือ ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าเมื่อพระชายาเหวินซวนตบเจ้า เจ้าจะต้องถามว่าทำไม ? เจ้าเข้าใจหรือไม่ว่าการเป็นเจ้านายเป็นอย่างไร และการเป็นบ่าวรับใช้หมายความว่าอย่างไร” นางปล่อยมือและยืนขึ้นเพื่อมองดูนาง
อย่างไรก็ตามเทียนชิงส่ายหน้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง“แน่นอน ข้ารู้ว่าการเป็นเจ้านายหมายถึงอะไร และการเป็นผู้รับใช้หมายถึงอะไร แต่ในพระราชวังเหวินซวนจะไม่มีสิ่งใดเลย เรื่องชอบดูถูกหรือทุบตีบ่าวรับใช้โดยไม่มีเหตุผล ไม่ว่าจะเป็นท่านอ๋อง พระชายาหรือองค์หญิง พวกเขาไม่เป็นเหมือนคุณหนูที่ตีใครบางคน แม้ว่าบ่าวรับใช้คนใดจะทำผิดพลาด พวกเขาก็จะให้คนมาตรวจสอบและบอกพวกเขาว่าพวกเขาทำผิด จากนั้นพวกเขาก็จะลงโทษตามกฎของครอบครัว นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าแค่อยากถามว่าข้าทำอะไรผิดเจ้าค่ะ”
“เอาล่ะ! ” เสี่ยวหยากล่าว “เจ้าอยากรู้ ดังนั้นข้าจะบอกเจ้า สิ่งที่เจ้าพูดถึงคือกฎของพระราชวังเหวินซวน หากเจ้าต้องการสิ่งที่เคยเป็นมาก่อน มีเส้นทางเดียวเท่านั้น หากเจ้ายืนยันที่จะอยู่ที่นี่ เจ้าจะต้องปฏิบัติตามกฎของเรือนนี้ ที่นี่เจ้านายคือพระเจ้าของเจ้า หากเจ้านายต้องการที่จะทุบตีเจ้า เจ้าไม่มีสิทธิสอบถามใด ๆ ทั้งสิ้น เจ้าทำให้ท่านแม่ไม่มีความสุข ดังนั้นเจ้าก็ไม่ควรคาดหวังว่าจะมีความสุข ! ”
เทียนชิงมองเสี่ยวหยาและในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมพระชายาเหวินซวนจึงส่งนางมาให้นางต้องจับตาดูคนผู้นี้ ปรากฎว่าคนผู้นี้มีใบหน้าที่เหมือนกันกับองค์หญิงจี่อันจริง ๆ และมีจิตใจที่น่าเกลียด สำหรับผู้หญิงที่ถูกทิ้งไว้ที่ด้านข้างของท่านฮูหยินเหยา นางต้องการทำอะไรกันแน่ ? “ในเรือนนี้เจ้าเป็นคุณหนู แต่หลังจากที่เจ้าออกจากประตูนั้น เจ้าก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย” เทียนชิงนั่งบนพื้นและตะโกนอย่างเย็นชา “อย่าเชื่อว่าเจ้ามีใบหน้าที่คล้ายกับองค์หญิงจี่อัน แล้วเจ้าจะสามารถแทนที่นางได้ แม่นางฟูหยา ถ้าเจ้าต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับท่านฮูหยินเหยา มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าจำสถานะของตัวเองเอาไว้ อย่ายอมรับสิ่งที่ไม่ควรยอมรับ อย่าทำสิ่งที่เจ้าไม่ควรทำ เช่นนั้นทุกคนจะขอบคุณ พระชายาเหวินซวนกล่าวแล้วว่าตราบใดที่เจ้าดูแลท่านฮูหยินเหยาและไม่คิดถึงสิ่งที่ไร้ค่าเหล่านั้น นางจะไม่ทำอะไรเจ้า แต่ถ้าเจ้ายืนยันที่จะใช้ตัวตนขององค์หญิงจี่อันต่อไป ไม่ช้าก็เร็ว… เจ้าจะได้รับผลตอบแทน ! ”
เมื่อเทียนชิงพูดน้ำเสียงของนางสงบและไม่ได้มีความเกลียดชังใด ๆ แต่ถ้อยคำที่นางพูดนั้นทำให้เสี่ยวหยาบ้าคลั่ง นางตะโกนเสียงดัง “หุบปาก ! บ่าวรับใช้ที่ต่ำต้อยเช่นเจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร ? ข้าคือเฟิงหยูเฮง ข้าไม่ได้แทนที่ใคร ! ท่านแม่มอบตัวตนของข้าให้ข้า ท่านแม่ของข้าเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด ! องค์หญิงจี่อันนั้นเป็นตัวปลอม นางเป็นตัวปลอม ! ” เสี่ยวหยาพูดพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้อง ดูเหมือนว่านางจะอารมณ์เสียอย่างมาก “นางทำให้ท่านพ่อ ท่านแม่ของข้าตาย ข้าไม่ต้องการแค่มารดาของนางเท่านั้น แต่ข้าต้องการบิดาของนางด้วย ข้าเป็นเฟิงหยูเฮงตัวจริง ถ้าเจ้าไม่เชื่อลองไปถามเหยาซื่อ ดูสิ่งที่นางพูด ! ฟังนาง นางบอกเจ้าว่าใครเป็นตัวจริง และใครเป็นตัวปลอม ! ”
เสี่ยวหยากำลังจะล่มสลายทางจิตใจนางหยิบกิ่งไม้และถือมันไว้ในมือของนาง มันเหมือนกับแส้ นางตีเทียนชิงอย่างแรง ขณะที่กำลังตี นางก็ตะโกน “คุกเข่า ! บ่าวรับใช้คนหนึ่งกล้าหลบแส้ของข้าหรือ คุกเข่าลง ! ”
เพี้ยะ! หลังจากนั้นอีกครั้ง การโจมตีบนร่างกายของเทียนชิง แม้ว่าเสื้อผ้าสำหรับกลางฤดูใบไม้ร่วงที่บ่าวรับใช้ใส่จะค่อนข้างหนา แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งการโจมตีที่รุนแรงของเสี่ยวหยา ซึ่งทำให้เทียนชิงทำหน้าตาบูดบึ้งและกัดฟันเพื่อรับความเจ็บปวด
ในเวลานี้ประตูหลักของลานถูกเปิดด้วย”ปัง” ทันทีหลังจากนี้เสียงพูดขึ้น และมันฟังดูเหมือนว่ามันมาจากใต้พิภพ เสียงดังทำให้เสี่ยวหยาสั่น “ไม่ใช่ทุกคนในโลกที่สามารถใช้แส้แล้วสามารถเรียกตัวเองว่าเฟิงหยูเฮง เสี่ยวหยา ถ้าเจ้าต้องการใช้ชื่อของข้า เจ้าต้องอยู่กับมัน นอกจากนี้ทักษะของเจ้าในการตีคนไม่ดีมาก มาเถิด องค์หญิงจี่อันจะสอนวิธีใช้แส้ของจริงให้”
หลังจากที่นางพูดแบบนี้นางก็หยุดต่อหน้าเสี่ยวหยาและเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อ แส้ปรากฏในมือของนางทันที ด้วยการหมุนวน การตีอย่างแรงเริ่มกระแทกเข้าสู่ร่างกายของเสี่ยวหยา “เพี้ยะ, เพี้ยะ, เพี้ยะ, เพี้ยะ, เพี้ยะ” การโจมตีครั้งต่อมาทำให้เสี่ยวหยาล้มลงกับพื้นแล้วกลิ้งจากมุมหนึ่งของเรือนไปยังจุดศูนย์กลาง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นหลังจากที่อีกคนหนึ่งเงียบไป ในตอนท้ายทุกสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือเสียงกรีดร้อง สำหรับเสื้อผ้าของนางนั้นฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี และเลือดก็เริ่มไหลนอง
พวกบ่าวรับใช้ต่างก็งุนงงเมื่อเห็นแม้แต่เทียนชิงก็ยังตัวแข็งทื่อ ในอดีตนางเคยได้ยินเกี่ยวกับการกระทำที่ดุดันรุนแรงของเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนางไม่เคยเห็นด้วยตัวเอง ตอนนี้นางเห็นแล้ว และนางก็ตกใจมากจนแทบหายใจไม่ออก
ดุร้าย! ทุกคนต่างก็กล่าวว่าองค์หญิงจี่อันปฏิบัติต่อคนที่อยู่ใกล้นางเป็นอย่างดีและไม่ดี เมื่อนางเริ่มงานของนาง จะไม่มีใครหนีรอดได้ ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องจริง
“เฟิงหยูเฮง!”ในที่สุดเสี่ยวหยาใช้พลังทั้งหมดของนางกรีดร้อง “เจ้าตีข้าทำไม ? เจ้าเคยใช้ชื่อของข้า และตอนนี้ข้าก็แค่ใช้ชื่อของเจ้า อะไรทำให้มันไม่เป็นที่พึงปรารถนา ข้าสละชีวิตทั้งครอบครัวของข้าเพื่อช่วยเจ้า และช่วยกองทัพของราชวงศ์ต้าชุน แต่เจ้าล่ะ ? ตอนนี้เจ้าตอบแทนข้าอย่างนี้หรือ ? พ่อและแม่ของข้าเสียชีวิตจากโศกนาฏกรรม ใครที่ข้าควรพยายามแก้แค้นเพื่อสิ่งนั้น ? เฟิงหยูเฮง เจ้าไม่มีมโนธรรม เจ้าทำให้ข้าผิดหวัง ! เจ้าปล่อยให้พ่อและแม่ของข้าตาย ! ”
เสียงกรีดร้องอย่างเย้ยหยันคำตอบที่นางได้รับจากเฟิงหยูเฮงยังคงเป็นเสียงเย็นชา“หยุดใช้สิ่งนั้นเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้บีบบังคับ ข้าจะไม่ยอมทำตาม ก่อนหน้านี้เจ้ายินดีที่จะยอมรับคำขอของข้าและข้าไม่ได้บังคับเจ้า แน่นอนว่าด้วยความกตัญญู ข้ายังฝังพ่อและแม่ของเจ้า และทำให้เจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่เจ้าไม่ได้มีชีวิตที่ดีขึ้นนี้ ยืนยันที่จะใช้เส้นทางนี้ ดังนั้นอย่าโทษข้าที่โกรธและไร้ความปราณีกับเจ้า”
เพี้ยะ! การโจมตีอีกครั้ง ทำเครื่องหมายเลือดลงในร่างกายของเสี่ยวหยา
ในที่สุดความวุ่นวายข้างนอกก็ดึงดูดความสนใจของเหยาซื่อประตูห้องโถงถูกเปิดออกและเหยาซื่อเดินโซเซออกมา เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้านาง นางเกือบหมดสติ นางเปล่งเสียงกรีดร้องโหยหวนและรีบไปหาเสี่ยวหยา โดยไม่สนใจว่าแส้ของเฟิงหยูเฮงยังคงเคลื่อนไหวราวกับว่านางบ้าไปแล้ว นางก็ฟุบลงบนร่างของเสี่ยวหยา ในเวลาเดียวกันนางตะโกนเสียงดัง “อาเฮง, อาเฮง, เกิดอะไรขึ้น ? ทำไมถึงมีเลือดมากมาย ! อาเฮงอย่ากลัวข้า ข้าจะไม่ให้ใครทำร้ายเจ้า ! ”
น้ำตาที่ขมขื่นตกลงไปบนร่างของเสี่ยวหยาในที่สุดแส้ของเฟิงหยูเฮงก็หยุดเคลื่อนไหว อย่างไรก็ตามนางมองเหยาซื่ออย่างงุนงง ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมปรากฏขึ้นอีกครั้งเมื่อนางเห็นเวลาที่พวกเขาถูกไล่ออกจากตระกูลเฟิง เหยาซื่ออุ้มนางในขณะที่ร้องไห้ ในหมู่บ้านบนภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ เหยาซื่อจะร้องไห้ทุกครั้งที่พบกับความยากลำบาก น้ำตาก็จะร่วงหล่นลงบนร่างของนาง มันเป็นฉากเดียวกับตรงหน้าของนาง มันเป็นเพียงการที่กอดอยู่นั้นไม่ใช่นางอีกต่อไป กลายเป็นคนที่เหมือนนาง
ในทันทีนั้นเฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าเสี่ยวหยาอาจเป็นเจ้าของร่างเดิมนี้ได้จริงนางยังคิดว่าถ้านี่เป็นการกลับมาของเจ้าของร่างเดิมอย่างแน่นอน นางก็ต้องยอมแพ้ โดยไม่คำนึงว่าสิ่งที่นางได้รับในภายหลังนั้นจะต้องถูกส่งกลับ อย่างน้อยที่สุดมารดาของนางก็ต้องถูกส่งคืนและตัวตนของนางในฐานะเฟิงหยูเฮงจะต้องถูกส่งคืน
โชคดีที่การตัดการเชื่อมต่อนี้ใช้เวลาเพียงชั่วครู่และนางก็ฟื้นความชัดเจนอย่างรวดเร็ว เมื่อมองดูมารดาและบุตรสาวตรงหน้านางอย่างเย็นชา นางรู้ว่าเสี่ยวหยาไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม กลับเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นคนแปลกหน้านี้ในขณะนี้ยืนยันที่จะกลายเป็นหนามยอกอก เสี่ยวหยายังใช้วิธีการพิเศษนี้เพื่อยั่วยวนมารดาของนาง นางไม่สามารถยอมรับได้อีกต่อไป
ในเวลานี้เสี่ยวหยาก็ฟื้นขึ้นมาเมื่อรู้ว่าเหยาซื่อกอดนางด้วยเหตุผลบางอย่างนางจึงม้วนริมฝีปากของนางเป็นรอยยิ้ม จากนั้นนางก็ใช้แรงและหันไปมองเฟิงหยูเฮง นางพูดด้วยความยินดี “องค์หญิงจี่อัน มันไม่เป็นไรถ้าท่านจะเฆี่ยนข้าจนตาย ข้าหวังว่าท่านแม่จะสามารถมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้า แต่ข้าก็ทำเพื่อประโยชน์ของท่านแม่เช่นกัน ร่างกายของท่านแม่อ่อนแอ ถ้าข้าไม่ทำตามที่นางชอบ นางจะป่วย ! องค์หญิง มันเป็นความผิดของข้า ข้าหวังว่าท่านจะยกโทษให้ข้าได้ ! ”
คำอ้อนวอนอย่างฉับพลันของเสี่ยวหยาสำหรับความเมตตาทำให้เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเล็กน้อย ตามที่คาดไว้ทันทีหลังจากนี้จะได้ยินเสียงของเหยาซื่อ “เจ้าทำเกินไปแล้ว ! ” ในที่สุดเหยาซื่อก็มองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังความสุภาพเล็กน้อยที่ครั้งหนึ่งเคยมีหายไป ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงเป็นศัตรูของนางอย่างสมบูรณ์ นางเป็นศัตรูที่ทำร้ายบุตรสาวของนาง !
เหยาซื่อบ้าไปแล้วนางพุ่งเข้าใส่เฟิงหยูเฮง มือทั้งสองของนางโอบรอบคอของเฟิงหยูเฮงแล้วบีบแน่น ขณะที่ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวไปในทางที่ชั่วร้าย “เจ้ากล้าที่จะตีอาเฮงของข้าจริงหรือ ? เจ้ากล้าตีบุตรสาวของข้าหรือ ? วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าหายใจไม่ออก ! ข้าจะฆ่าเจ้า ! ”
การบีบของเหยาซื่อกระชับมากขึ้นเมื่อเห็นว่าสีหน้าของเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ซวนเทียนฮั่วที่เข้ามาไม่สามารถทนดู และเตรียมพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยอีกต่อไป
แต่ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเย็นชา“เหยาซื่อ ลงมือเลย ! ”
ตอนที่ 726 ตัดความสัมพันธ์
ตอนที่726 ตัดความสัมพันธ์
น้ำเสียงของนางเย็นชาและไม่รู้สึกถึงความรู้สึกใดๆ ดวงตาของนางยังว่างเปล่า และไม่สนใจ นางมองเหยาซื่อแต่ดูราวกับว่านางไม่ได้มองอะไรเลย เหยาซื่อในปัจจุบันไม่มีอะไรมากไปกว่าคนแปลกหน้าของเฟิงหยูเฮง ไม่มีความใกล้ชิด ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกใด ๆ ไม่มีอะไรนอกจากความเกลียดชังและเสียใจ
“ลงมือได้เลย”เสียงของเฟิงหยูเฮงเป็นเหมือนคำสาปของพญามาร และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ออกคำสั่ง มันทำให้เหยาซื่อต้องเชื่อฟังโดยไม่รู้ตัวขณะที่นางลดมือลง นางทำได้แค่ตอบสนองเมื่อมือของนางเอื้อมมือไปด้านข้างของนาง ทำไมนางถึงฟังเฟิงหยูเฮง ? อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยังกล่าวต่อไปว่า “ตอนนี้เจ้าบีบคอของข้าในจุดที่อันตราย และข้ามีเหตุผลทั้งหมดที่จะรายงานว่าเจ้าพยายามฆ่า” นางกล่าวอย่างสงบและมีเหตุผลราวกับระบุสถานการณ์
แต่เหยาซื่อไม่เข้าใจก่อนหน้านี้นางได้รับความหวาดกลัวจากเฟิงหยูเฮงที่ตีเสี่ยวหยา ตอนนี้นางได้รับความตกใจด้วยคำพูดของเฟิงหยูเฮง พยายามฆ่า ? อะไรคือการพิจารณาคดีว่าพยายามฆ่า ? นางแค่บีบคอของเฟิงหยูเฮง สิ่งนี้ถือได้ว่าเป็นการพยายามฆ่าได้อย่างไร ?
ในเวลานี้ซวนเทียนอั่วเสริมสิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูดโดยกล่าวว่า“ท่านฮูหยินเหยา ถ้าไม่ใช่เพราะองค์หญิงจี่อันหยุดท่านได้ทันเวลา เจ้าจะต้องบีบคอนางจนตาย นี่จะเป็นการพิจารณาคดีฆาตกรรมที่พยายามฆ่า”
“ข้าไม่ได้ทำ! ” เหยาซื่อถอยกลับไปพูดด้วยความตกใจว่า “ข้าจะมีความสามารถในการบีบคอนางจนตายได้อย่างไร ? นางคือองค์หญิงจี่อัน และข้าก็เป็นผู้หญิงที่ไร้พลัง ข้าจะทำให้นางตายได้อย่างไร ? ” สายตาของเหยาซื่อค่อย ๆ เพิ่มความรุนแรงขึ้น“ข้าอยากจะทำให้นางขาดใจจนตาย มีเพียงความตายของนางเท่านั้นที่จะให้บุตรสาวอยู่กับข้าได้โดยไม่มีอุปสรรคใด ๆ หากนางไม่ตาย เรื่องทั้งหมดนี้จะดำเนินต่อไปเช่นนี้ตลอดกาล และบุตรสาวของข้าจะไม่กลับมา”
เหยาซื่อกำลังจะคุ้มคลั่งที่เท้าของนาง เสี่ยวหยายื่นมือขึ้นจับที่ขาของเหยาซื่อ นางเอ่ยออกมาเบา ๆ ว่า “ท่านแม่อย่าโกรธเจ้าค่ะ มันเป็นความผิดของข้าที่ไม่สามารถปกป้องท่านแม่ได้”
คำว่าท่านแม่ทำให้เหยาซื่อใจอ่อนลงอีกครั้งนางนั่งบนพื้นและกอดเสี่ยวหยาไว้ ทั้งสองร้องไห้ขณะที่ปลอบโยนซึ่งกันและกัน มันทำให้เฟิงหยูเฮงจำเวลาที่ใช้ในหมู่บ้านบนภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือได้ เหยาซื่อทำอาหารไม่เป็นและต้องทำอาหารให้กับเด็กทั้งสอง นางจึงลงเอยด้วยการเผาครัวโดยบังเอิญ ในเวลานั้นเหยาซื่อก็กอดนางขณะที่ร้องไห้อย่างนี้ ขณะที่พวกเขาปลอบโยนซึ่งกันและกัน ในเวลาเพียงไม่กี่ปีมันก็จบลงแบบนี้
“เหยาซื่อ” เสียงของเฟิงหยูเฮงเต็มไปด้วยความโกรธ “อันที่จริงข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าปฏิเสธที่จะยอมรับข้า หากเจ้ายืนยันว่าข้าไม่ใช่บุตรสาวของเจ้า หากเป็นเพียงความคิดนี้ และเจ้าต้องการเพียงแค่บุตรสาวคนเดิมของเจ้าที่เจ้าสามารถอยู่รอดได้ เฟิงหยูเฮงที่เหมือนเจ้าไม่มีความสามารถในการปกป้องตัวเอง เจ้าก็ควรตรวจสอบความจริงของสถานการณ์หรือไม่ เจ้าควรตรวจสอบสาเหตุที่บุตรสาวของเจ้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและไม่ใช่บุตรสาวของเจ้าอีกต่อไป ข้ารู้ว่าการแพทย์และความสามารถของข้าดีกว่าของท่านปู่ ความสามารถทางการแพทย์ของข้าไม่สามารถถูกสอนที่อื่นได้ ข้าเรียกรู้ศิลปะการต่อสู้ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่น่าทึ่งในเวลาเพียงสามปี แม้ว่าเจ้าจะสงสัยสิ่งเหล่านี้ ทำไมเจ้าไม่ตรวจสอบ ? เจ้าไม่เคยแม้แต่จะตรวจสอบข้าก่อนที่จะปฏิเสธที่จะยอมรับข้า ทำไมเจ้าถึงยอมรับนางอย่างง่ายดาย ? ” นางชี้ไปที่เสี่ยวหยาด้วยมือที่สั่นเทา “ถ้าข้าไม่ใช่บุตรสาวของเจ้า นางจะเป็นตัวจริงงั้นหรือ ? เจ้าไม่มีความระแวงสงสัยนางแม้แต่น้อยเลยหรือ ? ”
เมื่อเผชิญกับคำถามของเฟิงหยูเฮงเหยาซื่อตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “ข้าไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับนางเลย นางเป็นบุตรสาวของข้า และเป็นตัวจริงแน่นอน ! แต่เจ้าไม่ใช่”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าคราวนี้มันไม่มีร่องรอยของความเจ็บปวดอีกต่อไป เมื่อสิ่งต่าง ๆ กลับกลายเป็นเช่นนี้ นางไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเหยาซื่ออีกต่อไป นอกจากใบหน้าของนาง มันเป็นเพียงใบหน้าที่ดูเหมือนมารดาของนางจากชีวิตก่อนหน้านี้ที่เริ่มพร่ามัว จิตใจของนางก็เริ่มที่จะแหลกสลาย เฟิงหยูเฮงรู้ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนางคงไม่ผูกพันกับความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้อีกต่อไป นางเป็นตัวของตัวเอง ไม่ใช่บุตรสาวของเหยาซื่อ นางไม่ได้เป็นบุตรสาวของตระกูลเฟิงอีกต่อไป
“ไม่เป็นไรข้าไม่ใช่” นางบอกเหยาซื่อว่า “แน่นอนข้าไม่ใช่บุตรสาวของเจ้า ด้วยเหตุนี้นับจากนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่ยอมรับเจ้าอีกต่อไป ข้าเป็นแค่องค์หญิงจี่อัน และว่าที่พระชายาขององค์ชายเก้า แน่นอนว่าเจ้าสามารถให้บุตรสาวของเจ้าลองแย่งตำแหน่งพระชายาเอกหยู แต่ข้าจะเตือนเจ้าว่ามีคนที่อยากได้ตำแหน่งนั้น ผลก็คือองค์ชายเก้าเผาบ้านของพวกเขาลง หากเจ้าไม่ต้องการให้บ้านหลังนี้ถูกเผา มันเป็นการดีที่สุดที่จะหลีกเลี่ยงความคิดเช่นนั้น เหยาซื่อ ข้าขอให้เจ้ารับรู้อย่างเป็นทางการว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้องกันในฐานะมารดาและบุตรสาวอีกต่อไป นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าจะไม่ให้เงินเจ้าอีกต่อไป เพราะข้าไม่มีความตั้งใจที่จะเลี้ยงดูคนแปลกหน้า ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเงินที่ได้รับตระกูลเหยา เจ้าไม่ต้องกังวลกับเรื่องนั้น”
เหยาซื่อได้ยินเรื่องนี้แต่ไม่ตอบสนองมากนัก นางพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้ ข้ายอมรับมัน อย่าเชื่อว่าหากไม่มีการสนับสนุนจากเจ้า เราจะอยู่ด้วยความหวาดกลัว แม้ว่าการสนับสนุนของตระกูลเหยาจะหยุดลงนั่นก็ไม่ใช่ปัญหา อย่าลืมว่าแม้ว่าเจ้าจะเป็นองค์หญิง ข้าก็เป็นฮูหยินขั้นหนึ่งของราชวงศ์ต้าชุน ข้ายังมีเบี้ยหวัดจากราชสำนักด้วย ข้าได้รับมันทุกเดือน ข้าสามารถอยู่รอดได้ด้วยตัวเอง ข้าสามารถยกระดับอาเฮงของข้าได้ และช้าไม่ต้องการความสงสารจากใครเลย” เหยาซื่อพูดอย่างหยิ่งผยอง นางประคองเสี่ยวหยาและรู้สึกถึงบาดแผลของนางเบา ๆ ขณะกล่าวเสี่ยวหยา “อย่ากลัวเลย แม่จะดูแลเจ้าและบาดแผลของเจ้าอย่างเหมาะสม แม่จะหาหมอที่ดีที่สุดมารักษาเจ้า อาเฮงจะต้องหายดี อย่ากลัวเลย”
เฟิงหยูเฮงเบนสายตาไปที่อื่นนางไม่อยากมองเหยาซื่อ นางไม่ต้องการได้ยินใครบางคนเรียกชื่อของนางเอง ในเวลานี้ซวนเทียนฮั่วกล่าวเบา ๆ ว่า “ท่านฮูหยินเหยา ข้าเชื่อว่าเจ้าอาจเข้าใจผิด ตำแหน่งฮูหยินขั้นหนึ่งมาตรฐานนั้นได้มาเพราะบุตรสาวของเจ้า เนื่องจากเจ้าไม่มีครอบครัวของสามีที่มีเกียรติ และเจ้าไม่ได้มีความชอบใด ๆ กับราชวงศ์ต้าชุน เพราะบุตรสาวของท่านจึงทำให้ท่านที่ได้รับตำแหน่งนั้น ในเมื่อได้ตัดความสัมพันธ์ในฐานะที่เป็นมารดาและบุตรสาว องค์หญิงจี่อัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมสถานะของเจ้าในฐานะฮูหยินขั้นหนึ่งจะถูกราชสำนักเพิกถอนทันที ไม่ต้องกังวล องค์ชายผู้นี้จะรีบแจ้งราชสำนักให้มาจัดการเรื่องนี้โดยเร็ว เจ้าไม่ต้องรอนานเกินไป”
“เจ้า…”เหยาซื่อหายไปเล็กน้อย “บนพื้นฐานอะไร ? เจ้ากำลังยกเลิกตำแหน่งของข้าบนพื้นฐานแบบใด ? ”
ซวนเทียนฮั่วบอกนาง“บนพื้นฐานที่ข้าเป็นองค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุน”
“องค์ชายเจ็ดมันมีเหตุผลอะไรที่ท่านต้องทำเช่นนั้น ? ”
“เหตุผล? ” ซวนเทียนฮั่วส่ายหัว “อย่าพูดกับข้าเกี่ยวกับเหตุผล ข้าคือเหตุผล” หลังจากที่เขาพูดสิ่งนี้ เขาไม่ต้องการที่จะยังคงอยู่ในสถานที่นี้ เขาดึงเฟิงหยูเฮงให้เดินตามและเริ่มเดินออกไป
เฟิงหยูเฮงยังคงดื่มด่ำกับคำพูดสุดท้ายที่ซวนเทียนฮั่วพูดแม้ว่าทั้งสองจะไกลกันนางก็ยังถอนหายใจ “พี่เจ็ดไม่เห็น แต่เมื่อท่านตำหนิผู้คน ท่านก็เหมือนกับซวนเทียนหมิง”
ซวนเทียนฮั่วทำอะไรไม่ถูก“ข้าคิดว่าอารมณ์ของเจ้าจะไม่ดีในการจัดการเรื่องนี้”
”และหลังจากนั้น? ”
“ความจริงหากว่าไม่เป็นเช่นนั้น”ซวนเทียนฮั่วหัวเราะและบีบหน้าของเฟิงหยูเฮง “แต่ข้าก็สบายใจกับเจ้าเช่นนี้”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงก็จำเรื่องหนึ่งได้ทันใดนั้นนางจึงพูดกับซวนเทียนฮั่ว “พี่เจ็ดรอข้าอยู่ที่นี่” หลังจากพูดแบบนี้นางหันหลังกลับแล้วมุ่งหน้าไปที่ลานบ้าน เมื่อนางออกมา นางดึงบ่าวรับใช้ที่ชื่อเทียนชิงออกมา “เจ้ากลับไปได้” นางพูดกับเทียนชิง “ฝากขอบคุณท่านป้า บอกว่าข้าจะไปที่พระราชวังในภายหลังเพื่อเยี่ยมท่านป้า”
เทียนชิงรู้สึกตกใจเล็กน้อย“แต่องค์หญิง พระชายาบอกกับบ่าวรับใช้คนนี้ให้เฝ้าเสี่ยวหยา”
“ไม่ต้อง”เฟิงหยูเฮงยิ้มขณะส่ายหัว “เมื่อมองดู สิ่งสำคัญคือจิตใจไม่ใช่ดวงตา แต่เหยาซื่อยืนยันที่จะใช้สายตาของนางมองโลกใบนี้เท่านั้น ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่ข้าจะทำได้ กลับไปบอกท่านป้าว่าพวกเขาต้องการรนหาที่ตายเอง และไม่มีใครสามารถหยุดพวกเขาได้ นอกจากนี้สิ่งที่ข้าพูดในนั้นคือความจริง เจ้าสามารถบอกท่านป้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้ารู้ว่าท่านป้าโตมาพร้อมกับเหยาซื่อ และบางทีท่านป้าอาจจะไม่พอใจแทนข้าที่ทำสิ่งนี้ด้วยวิธีนี้และจะลงโทษข้า แต่เจ้าก็เห็นด้วย ข้าไม่มีทางเลือกอื่น ต้องเผชิญกับท่านแม่แบบนั้น ถ้าข้ายอมรับนางต่อไป มันจะทำให้นางเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น”
เทียนชิงรู้สึกหมดหนทางและพยักหน้าแล้วออกเดินทางเมื่อเทียนชิงอยู่ห่างออกไป ซวนเทียนฮั่วให้คำแนะนำนางเบา ๆ “เจ้าไม่เต็มใจงั้นหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ข้าคือองค์หญิงจี่อัน พี่เจ็ดเคยเห็นองค์หญิงจี่อันขี่ม้าและยิงธนู ท่านพี่เคยเห็นองค์หญิงจี่อันใช้อารมณ์เมื่อใด ?
“เจ้าไม่ได้หรือ? ” ซวนเทียนหัวคิดเล็กน้อยจากนั้นส่ายหัว “มีอยู่อย่างชัดเจน แต่เจ้าไม่ยอมรับในขณะที่เลือกที่จะลืมมัน เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เจ้าก็ตั้งใจเอ่ยอ้าง เมื่อเป็นเช่นนี้… หมิงเอ๋อจะเศร้า” เขามองออกไปเมื่อหัวใจของเขาเริ่มเจ็บโดยไม่มีเหตุผลชัดเจน ไม่ใช่เพียงหมิงเอ๋อที่จะเสียใจ เขาก็จะเป็นเช่นนั้น มันเป็นเพียงว่าเขาสามารถเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในหน้าอกของเขา เขาไม่สามารถส่งเสียงได้
“พี่เจ็ดอย่าบอกเขา! ” เฟิงหยูเฮงยิ้มได้เพราะนางใช้รอยยิ้มนี้เพื่อปกปิดความเจ็บปวดในดวงตาของนาง “ข้าทนมานานแล้ว แต่ข้าจะไม่ทำในอนาคต คนที่นี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้า ข้าจะไม่ร้องไห้เพื่อนางและข้าจะยิ้ม ไม่ว่านางจะประสบปัญหาอะไร นางก็จะไม่สามารถพบข้าได้อีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง ข้าจะไม่ยื่นมือช่วยเหลือนาง มันไม่ดีมากหรือ ? ในชีวิตของข้ามีภาระเพิ่มขึ้น ในอนาคตจะมีสักวันที่ข้าจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับใครก็ตามที่พยายามแก้แค้นนาง เพราะข้าทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองหรือก่อให้เกิดปัญหาใหญ่ ตัดความผูกพันระหว่างมารดากับบุตรสาวให้กับเหยาซื่อนี่เป็นสิ่งที่ข้าต้องเปิดเผยสู่โลกใบนี้”
นางเดินไปข้างหน้าอย่างมีความสุขและชูแขนขึ้นเหนือศีรษะดูเหมือนว่านางจะมีความสุขและพอใจมาก อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วรู้ว่าการตัดความสัมพันธ์กับเหยาซื่อเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการปกป้องเหยาซื่อ แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะทำดูเหมือนไร้หัวใจ ราชวงศ์ต้าชุนในปัจจุบันไม่มั่นคงและมีอันตรายที่ซ่อนอยู่มากมาย เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงอยู่ด้วยกันซึ่งหมายความว่าวันข้างหน้าจะวุ่นวาย ผู้หญิงคนนั้นกลัวว่าเหยาซื่อจะดื่มยาเหมือนเมื่อก่อน หากนางต้องการป้องกันไม่ให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น สิ่งที่นางทำไปนั้นดีที่สุดอย่างแน่นอน
“อาเฮง”เขาไล่ตามนางและคิดอยู่นาน แต่พูดได้เพียงอย่างเดียว “มันก็ดีถ้าเจ้าสบายใจ”
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงฟื้นนิสัยปกติของนางแล้วนางไม่ยิ้มโง่ ๆ อีกต่อไป และนางก็ดูดุร้ายเหมือนที่นางทำในเรือนนั้น นางไม่ได้พูดเกี่ยวกับสิ่งเล็กน้อย นางเริ่มจัดการเรื่องที่เป็นทางการแล้ว นางหยุดเดินและตะโกนในอากาศ “บานซู”
ร่างของบุคคลนั้นปรากฏขึ้นทันที
“เจ้าอยู่ที่นี่และคอยจับตามองเสี่ยวหยา”
บานซูพยักหน้าและหายตัวไปอีกครั้ง
เฟิงหยูเฮงมองไปที่ซวนเทียนฮั่วแล้วกล่าวกับเขาอย่างจริงจังว่า”ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ข้ากลัวว่าเสี่ยวหยาจะใช้ประโยชน์จากใบหน้านั้น อย่าสงสัยว่าทำไมข้าไม่ทำลายใบหน้านางนางด้วยแส้ของข้า การทำลายมันตั้งแต่เริ่มต้นมันน่าเสียดายเกินไป เราจะให้นางวนไปรอบ ๆ และดูว่านางวางแผนจะทำอะไร เราจะเห็นว่านางตัดสินใจเลือกใคร ในขณะเดียวกันคนที่นางเลือกจะเป็นปลาตัวใหญ่ที่เราตั้งใจจะจับ ! ”
