The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 783 -784

ตอนที่ 783 โซ่จะต้องไม่ขาดในช่วงเวลาที่สำคัญ
ตอนที่783 โซ่จะต้องไม่ขาดในช่วงเวลาที่สำคัญ
ตาขวาของเฟิงหยูเฮงกระตุกตั้งแต่เช้าเดิมทีนางไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์เช่นนั้น แต่ก็มีหลายครั้งที่นางจะคิดถึงพวกมันมากขึ้นโดยเฉพาะในช่วงเวลาเช่นนี้ เป็นไปได้ว่าสัญชาตญาณของผู้หญิงของนางจะแม่นยำ มันเป็นเพียงการที่นางไม่สามารถหาเหตุผลได้ ตอนนี้นางเห็นองค์ชายแปดและได้ยินสิ่งที่เขาพูด ทันใดนั้นเฟิงหยูเฮงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่
แต่นางได้พูดไปแล้วในเรื่องที่เกี่ยวกับความสามารถทางการแพทย์ของนาง การยิงธนู และสิ่งของแปลกๆ นางบอกว่าพวกมันมาจากอาจารย์ชาวเปอร์เซียของนาง ในเมืองหลวงแทบจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย แม้แต่คนจากต่างมณฑลก็เคยได้ยินเรื่องนี้ และตอนนี้องค์ชายแปดถามจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่านางจะรู้ว่ามีความเป็นไปได้ที่จะมีกลอุบายที่ชั่วร้าย นางก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าและยอมรับ “เป็นความจริงเพคะ”
แต่สำหรับองค์ชายแปดนี่ไม่ใช่จุดจบ ในขณะที่เขากระตือรือร้นในการตั้งคำถามของเขา เมื่อเห็นว่านางยอมรับที่มาของปากกานี้ เขาจึงติดตาม “องค์ชายผู้นี้ไม่ได้กลับมาที่เมืองหลวงบ่อยนัก แต่ข้าเห็นองค์หญิงสองสามครั้งในวันแรก ๆ ในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่ องค์ชายผู้นี้ได้ยินว่าองค์หญิงจี่อันมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม และนำสิ่งที่น่าสนใจออกมามากมาย องค์ชายคนนี้ก็ได้ยินว่าทั้งหมดนี้มาจากอาจารย์ชาวเปอร์เซีย องค์ชายคนนี้แปลกใจจริง ๆ ” ในขณะที่เขาพูดเขายกถ้วย และทำท่าทางให้เฟิงหยูเฮงอีกครั้ง แต่ไม่ยืนยันว่านางดื่ม เขาแค่จิบ เมื่อเขาวางถ้วยหยกลง มีรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา
เฟิงหยูเฮงใช้คำเหล่านี้แม้ว่านางจะรู้สึกว่าคนผู้นี้พูดจาคลุมเครือโดยมีเจตนาบางอย่างที่วางแผนไว้เป็นความลับอย่างไรก็ตามนางไม่สามารถคิดได้ว่ามันจะเป็นอะไร นางพูดอย่างใจเย็น “องค์ชายแปดทรงชมเชยมากเกินไป ว่ากันว่าการได้เห็นของจริงนั้นยิ่งกว่าร้อยคำร่ำลือ และบ่อยครั้งสิ่งที่ท่านได้ยินส่วนใหญ่พูดเกินจริง ดีกว่าที่จะกลับมาที่เมืองหลวงบ่อยครั้ง และใช้สายตาของท่านเพื่อตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ ” หลังจากพูดแล้ว นางนั่งลงและขมวดคิ้วเล็กน้อยเพื่อเริ่มคิด
นี่เป็นเหตุการณ์เล็กน้อยและฮ่องเต้ไม่ได้คิดอะไรเลยหลังจากนี้ก็มีขุนนางระดับล่างบางคนที่ออกมามอบของขวัญของพวกเขา แม้กระนั้นมันก็ไม่ถูกจำกัดเหมือนเมื่อก่อน ผู้คนที่อยู่ด้านล่างสามารถเริ่มพูดคุยกันเอง และมีผู้คนที่ลุกขึ้นเดินไปมา
ที่โต๊ะของเฟิงหยูเฮงนอกจากนางและซวนเทียนเก้อ มีพระชายาเอกขององค์ชาย มีคนไม่มาก และในเวลานี้พวกเขามุ่งหน้าไปยังที่ซึ่งพระสนมอยู่ ในที่สุดเมื่อมีมารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายอยู่ พวกนางจะต้องไปหาและใช้เวลาอยู่กับพวกนางในฐานะลูกสะใภ้ ในช่วงเวลาสั้น ๆ โต๊ะก็ว่างเปล่าและมีคุณหนูเดินมาหา อันดับแรกนางคารวะเฟิงหยูเฮงแล้วก็นั่งข้าง ๆ เฟิงหยูเฮงโดยไม่คุ้นเคย และพูดด้วยเสียงเงียบ ๆ ว่า “มันเป็นปากกาที่ใช้ในการเขียนหรือไม่ ? ทุกคนบอกว่าองค์หญิงจี่อันได้รับเงินจากทั่วทุกมุม ดังนั้นทำไมต้องตระหนี่ด้วยการมอบเพียงปากกาให้ฝ่าบาทเท่านั้น แม้แต่ครอบครัวของเราก็มอบชุดเครื่องเคลือบให้ ! ” หลังจากพูดจบนางยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นและปิดปากเบา ๆ
เฟิงหยูเฮงมองนางด้วยความประหลาดใจด้วยท่าทางแปลกๆ“คุณหนู เจ้าปวดหัวหรือไม่ ? ”
“หืม?”ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึง และลดผ้าเช็ดหน้าลง “องค์หญิงหมายถึงอะไร ? ข้าไม่ได้ปวดหัว”
“ด้วยน้ำในหัวของเจ้ามันไม่เจ็บจริง ๆ หรือคุณหนู ช่างมหัศจรรย์จริง ๆ ! ” เฟิงหยูเฮงมองภาพความชื่นชม “ลองเปิดเพื่อดูสิ มันคงไม่ดีถ้ามีน้ำขังอยู่ที่นั่นและมันก็ไม่ได้ถูกค้นพบ มันจะลำบากมาก”
คุณหนูไม่สามารถตอบสนองได้เพียงแค่ถามว่า“ท่านหมายความว่าอย่างไร ? ให้เปิดมันขึ้นมา ? ”
เฟิงหยูเฮงยกมือขึ้นทำท่าพลางเอ่ยว่า“มันเป็นแบบนี้ ใช้มีดกรีดหัวของเจ้าจะถูกเปิดออกเพื่อดูว่ามีอะไรพิเศษ หรือขาดหายไปข้างใน หรือหากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับสิ่งที่อยู่ภายใน ฮ่า ๆ ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาจากครอบครัวนี้ ด้วยหัวแบบนี้ พวกเขากล้าที่จะให้เจ้าเข้ามาในพระราชวัง เจ้าไม่กลัวว่าหัวหน้าครอบครัวของเจ้าจะสูญเสียตำแหน่งของเขาเพราะสิ่งนี้หรอกหรือ ? ”
คุณหนูตกใจกับคำพูดของเฟิงหยูเฮงและนางยกมือขึ้นมาตบเฟิงหยูเฮง ด้วยการตบนี้ เฟิงหยูเฮงปัดมือของนางออกไปและทำให้ถ้วยหยกซึ่งอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้นหล่นลงมา ถ้วยแตกเมื่อกระทบพื้น เมื่อรวมกับเสียงกรีดร้องของเฟิงหยูเฮงแล้ว การจ้องมองทั้งหมดในห้องโถงเฟยกุยไปในทิศทางนี้รวมถึงของฮ่องเต้ด้วย
เฟิงหยูเฮงเผยสีหน้าปวดใจขณะที่มองดูคุณหนูพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า“คุณหนู เจ้ามาจากครอบครัวไหน ? ทำไมเจ้าต้องตบข้า แม้ว่าเจ้าจะไม่ชอบข้า ทำไมเจ้าถึงทำถ้วยแตก ? ถ้วยล้ำค่าเช่นนี้ ครอบครัวของเจ้าจะจ่ายได้อย่างไร ? ”
เมื่อนางส่งเสียงร้องอุทานออกมาเช่นนี้กลุ่มหนึ่งลุกขึ้นยืนจากโต๊ะขององค์ชายรวมถึงองค์ชายใหญ่ซวนเทียนฉี, องค์ชายรองซวนเทียนหลิง, องค์ชายสี่ซวนเทียนยี่, องค์ชายหกซวนเทียนเฟิง, องค์ชายที่เจ็ดซวนเทียนฮั่ว และองค์ชายเก้าซวนเทียนหมิงโดยไม่มีข้อยกเว้น องค์ชายเหล่านี้สนิทกับเฟิงหยูเฮง โดยธรรมชาติแล้วไม่จำเป็นต้องพูดถึงองค์ชายใหญ่เพราะเฟิงหยูเฮงเป็นผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่สำหรับเขา แม้ว่าองค์ชายรองจะไม่สนิทกับเฟิงหยูเฮงมาก แต่ไม่ใช่ว่าเฟิงหยูเฮงสนิทกับพี่สะใภ้รองของนางหรือ ? นั่นคือชายาของเขา มันเป็นธรรมดาที่เขาจะต้องดู องค์ชายสี่คิดถึงเฟิงเซียงหรู และรู้ว่าพี่น้องสองสาวนั้นไม่เคยพ่ายแพ้ใครอย่างแท้จริง ดังนั้นเขาจึงเข้าร่วมสนุก องค์ชายหกได้พัฒนาความรู้สึกที่มีต่อเฟิงหยูเฮงซึ่งไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน แน่นอนว่าเขาจะไม่พลาด ตามธรรมชาติแล้วไม่จำเป็นต้องพูดถึงองค์ชายเจ็ด และองค์ชายเก้า พวกเขาเป็นครอบครัว ตอนนี้เพียงคนเดียวที่นั่งอยู่กับที่คือองค์ชายแปด ในขณะที่เขาไม่ต้องการมีส่วนร่วมอย่างแท้จริง เพียงต้องการที่จะดูสถานการณ์ที่สนุกสนานนี้
เมื่อได้ยินว่าเฟิงหยูเฮงถูกตบแล้วซวนเทียนหมิงเป็นคนแรกที่สูญเสียการควบคุมตัวเอง “ใครเป็นคนที่กล้าลงมือในงานเลี้ยงนี้ ? ไม่เพียงแต่เจ้าจะทำลายถ้วยขององค์ชายแปดเท่านั้น แต่เจ้าก็ยังตบองค์หญิงจี่อันด้วยรึ ? ”
คำว่า”ตบ” ถูกวางไว้อย่างมั่นคงในความรับผิดชอบนี้บนหัวของคุณหนู ใครจะรู้ว่าคุณหนูพบความกล้าหาญ หรือทัศนคติในขณะที่นางตำหนิทันที “มันเป็นนางที่บอกว่าหัวของข้าเต็มไปด้วยน้ำก่อน ! ”
ทุกคนหัวเราะองค์หญิงพูดอะไรบางอย่างและเจ้าก็ไปตีนาง หากหัวของเจ้าไม่เต็มไปด้วยน้ำจะเป็นอย่างไร
แต่เฟิงหยูเฮงเริ่มร้องไห้“นั่นเป็นเพราะเสด็จพ่อชอบปากกาที่น้องชายของข้ามอบให้อย่างชัดเจน แต่เจ้าบอกว่ามันเป็นเพียงอุปกรณ์ในการเขียน และเจ้าก็ดูถูกมาก เจ้ายังบอกอีกว่าครอบครัวของเจ้าเตรียมชุดเครื่องเคลือบมาด้วย เสด็จพ่อชอบปากกาและสั่งให้ข้ากระจายการใช้งานไปทั่วราชวงศ์ต้าชุน แค่พริบตาเดียวมันก็เป็นแบบนี้ ในสายตาของเจ้า เสด็จพ่อปรารถนาเพียงความมั่งคั่งในขณะที่ไม่สนใจความสะดวกสบายของบัณฑิตงั้นหรือ”
เมื่อคำเหล่านี้ออกมาจากปากของนางผู้คนก็สามารถเข้าใจได้ มันกลับกลายเป็นว่าคุณหนูคนนี้ไม่ได้แค่โง่ แต่นางยังเป็นคนหุนหันพลันแล่นอีกด้วย!
ในเวลานี้ท่านผู้หญิงหยวนผู้ซึ่งนั่งอยู่กับพระสนมยืนขึ้นและถามเสียงแข็งว่า“คุณหนู เจ้าเป็นสมาชิกในตระกูลไหน ? ”
คุณหนูผู้นั้นไม่เคยคิดเลยว่าทุกสิ่งจะบานปลายเช่นนี้ไม่ต้องพูดถึงพื้นดินที่ถูกปกคลุมด้วยหยกซึ่งทำให้นางหวาดกลัว แต่ตอนนี้องค์ชายมากมายยืนขึ้นและจ้องมองนาง แม้แต่ท่านผู้หญิงหยวนก็ถามนาง นาง… นางทำอะไรลงไป ? มันจะกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ?
ชั่วครู่หนึ่งหญิงสาวยืนนิ่งอยู่กับที่แม้กระทั่งลืมที่จะคุกเข่านางนั่งต่อที่นั่น
เมื่อนางไม่เคลื่อนไหวมีคนอยู่ในฝูงชนของขุนนางที่ไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้อีกต่อไป เขามาถึงที่กลางห้องโถงและคุกเข่าแทบจะสะดุดตัวเขาเอง “ฝ่าบาท นางเป็นบุตรสาวของขุนนางผู้นี้ที่ทำตัวไม่ถูกต้อง ฝ่าบาทรงให้อภัยความผิดของนางด้วยพะยะค่ะ ! ”
ทุกคนดูดีมากมันเป็นหนึ่งในมหาบัณฑิตหลี่จงเหอ
ความเห็นของทุกคนแตกเป็นเสี่ยงๆ ในทันที เนื่องจากมีคนไม่สามารถหยุดถามตัวเองได้ “มหาบัณฑิต ! ท่านเป็นบัณฑิต บุตรสาวของท่านเชื่อได้อย่างไรว่าปากกานั้นเลวร้ายยิ่งกว่าเครื่องเคลือบ”
”ถูกต้อง!แม้ว่าบุตรสาวไม่ได้เรียน บรรยากาศในคฤหาสน์ของเจ้าเป็นแบบนี้หรือ?”
ความคิดเห็นทุกประเภทที่มีความคล้ายคลึงกันเกิดขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องพูดกับองค์ชาย ขุนนางทั้งหมดที่ไม่ใช่พรรคพวกเดียวกับองค์ชายแปดลุกขึ้นยืน และเริ่มชี้ และแสดงความคิดเห็น ในท้ายที่สุดแม้แต่ฮ่องเต้ก็งงมาก และถามว่า “มหาบัณฑิตหลี่ นี่คือวิธีที่เจ้าสอนบุตรสาวของเจ้าหรือ ? ” หลังจากพูดแล้วเขามองไปที่เฟิงหยูเฮง และกล่าวอย่างมีอคติมาก “นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นมัน บุตรสาวของครอบครัวขุนนางกล้าทำร้ายบุตรสาวของเรา นี่เป็นโลกแบบไหนกันแน่ ? ” ฮ่องเต้ยังคงคร่ำครวญ “มันเป็นความผิดของเราทั้งหมด เราเป็นคนที่ปกครองได้ไม่ดี ทำให้พลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนเดือดร้อน และทำให้คนทั่วไปในโลกเดือดร้อน ! วันนี้บุตรสาวของขุนนางมาทำร้ายลูกสะใภ้ของเรา ในวันพรุ่งนี้พวกขุนนางจะมาก่อกบฏและทำร้ายเราหรือไม่ ? ”
ยิ่งเขาพูดมากขึ้นเท่าไรมันก็ยิ่งทำให้ปวดใจมากขึ้นเท่านั้น เฟิงหยูเฮงคิดว่าฮ่องเต้ชราผู้นี้นั้นทำตัวดีขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมาโดยได้รับอิทธิพลจากนาง ! นอกจากความดื้อรั้นที่อยู่กับฮ่องเต้มาตลอด แม้กระทั่งเมื่อเขากลายเป็นฮ่องเต้ เขาก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบดูความวุ่นวายที่เกิดขึ้นโดยไม่สนใจว่ามันไม่อาจควบคุมได้ มีหลายครั้งที่เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าการทำงานกับฮ่องเต้เพื่อหลอกลวงผู้คนนั้นราบรื่นกว่าการทำงานกับซวนเทียนหมิง !
เมื่อฮ่องเต้พูดเช่นนี้ไม่มีใครในห้องโถงสามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้ ไม่ว่าจะเป็นใครหรือแท้จริงเกิดอะไรขึ้น พวกเขาทั้งหมดก็คุกเข่าพร้อมกล่าวว่า “ขุนนางผู้นี้ไม่กล้า ! ขุนนางผู้นี้ไม่กล้าพะยะค่ะ !”
เมื่อฮ่องเต้ทรงพิโรธมันไม่ใช่แค่ขุนนางที่คุกเข่า ฮองเฮานำพระสนมคุกเข่าด้วย องค์ชาย องค์หญิงหวู่หยาง และองค์หญิงจี่อันล้วนคุกเข่า อย่างไรก็ตามมีเพียงคุณหนูที่มาจากครอบครัวขุนนางผู้นั้นเท่านั้นที่หวาดกลัวจนโง่งมและยังคงนั่งต่อไป นี่เองที่ทำให้นางนั่งเป็นแกะดำอยู่คนเดียว
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจอย่างนุ่มนวลและกล่าวเบา ๆ ว่า “วันนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่ ถ้าครอบครัวของมหาบัณฑิตมีความตั้งใจที่จะทำตามที่เสด็จพ่อกล่าวจริง ดังนั้นเสด็จพ่อ…” นางเงยหน้าขึ้นแล้วตะโกนขึ้นมาทันทีว่า “ปกป้องเสด็จพ่อ ! ”
เสียงตะโกนนี้ทำให้ฮ่องเต้สั่นสะเทือนด้วยความกลัวและคิดกับตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้แสดงได้ดีจริง ๆ ! องครักษ์เงานับไม่ถ้วนก็ปรากฏตัวขึ้นไม่รู้ว่ามาจากที่ไหนและปิดเส้นทาง
มหาบัณฑิตได้ทรุดฮวบลงด้วยความกลัวแต่ไม่จำเป็นต้องให้ฮ่องเต้พูดอะไร องครักษ์ก็เข้ามาในห้องโถง โดยไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาคว้าคุณหนูตระกูลหลี่และพานางไป มหาบัณฑิตก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้ในขณะที่เขาติดตามพวกเขาอย่างเศร้าโศก ในระหว่างการเฉลิมฉลองปีใหม่ตราประทับของฮ่องเต้ถูกนำออกไป และพระราชกฤษฎีกาของฮ่องเต้ไม่สามารถทำได้ แต่ผลลัพธ์ก็ชัดเจนแล้ว การสูญเสียตำแหน่งของเขานั้นรับประกันได้ มหาบัณฑิตไม่มีอะไรมากไปกว่าขุนนางขั้นสี่ เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะต้องลงเอยเช่นนั้นและไม่เคยคิดว่าบุตรสาวของเขาจะสร้างปัญหาเช่นนี้
เมื่อเห็นว่าคนผู้นั้นถูกนำออกไปแล้วองครักษ์เงาก็กลับไปยังเงาเพื่อดำเนินการป้องกันต่อไป จากนั้นฮ่องเต้ยกมือขึ้นและอนุญาต “ทุกคนลุกขึ้น” จากนั้นเขาก็แลกเปลี่ยนสายตากับเฟิงหยูเฮง และทั้งสองก็พยักหน้าให้กันแสดงว่าความร่วมมือของพวกเขานั้นน่าพอใจ
เร็วมากบ่าวรับใช้ออกมาเก็บกวาดถ้วยหยกที่แตกแล้วซวนเทียนเก้อถามเฟิงหยูเฮง “เจ้าโกรธอะไรหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงยักไหล่“ใครจะรู้ว่าเรื่องใหญ่อะไรจะเกิดขึ้นวันนี้ ข้าคิดว่ามันเป็นเวลานานแล้วที่ข้าได้จัดการใครสักคน และข้าก็รู้สึกว่ามันขึ้นสนิมเล็กน้อยและจำเป็นต้องหาคนที่จะช่วยขจัดคราบสนิมนั้นออกไป ด้วยวิธีนี้โซ่จะไม่ขาดในช่วงเวลาที่สำคัญ ถ้าใครกล้ามาและสร้างปัญหาในเวลานี้ เทียนเก้อ เจ้าคิดว่าพวกเขาจะเฉยเมยหรือไม่ ? ”
ไม่ว่ายังไงซวนเทียนเก้อก็ไม่รู้นางถามอย่างสงสัยว่า “โซ่อะไร ? ”
ตอนที่ 784 พวกเขา…มาจากเปอร์เซีย
ตอนที่784 พวกเขา…มาจากเปอร์เซีย
ในเรื่องที่เกี่ยวกับ“โซ่จะไม่ขาด” เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนดังนั้นนางกล่าวได้อย่างคลุมเครือเท่านั้น “โดยทั่วไปแล้วหมายความว่าจะต้องไม่ทำผิดพลาดในช่วงเวลาสำคัญ”
ซวนเทียนเก้อพยักหน้าแสดงว่านางยอมรับมันสำหรับคุณหนูแห่งตระกูลมหาบัณฑิต นางไม่มีความเห็นอกเห็นใจ “สำหรับคุณหนูแบบนี้ควรแสดงความดุร้าย อย่าปล่อยให้พวกนางเชื่อว่าคนแบบใดก็ตามสามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ เสด็จลุงพูดถูก มีปัญหากับประเพณีของราชวงศ์ต้าชุน บุตรสาวของครอบครัวขุนนางยังกล้าที่จะล่วงเกินองค์หญิง ? และบุตรสาวที่ถูกล่วงเกินก็เป็นองค์หญิงอีกด้วย ใครกันที่ทำให้พวกเขากล้า ? ”
ในเวลานี้เหรินซีเฟิงและเฟิงเทียนหยูได้มาพูดคุยกันเฟิงเทียนหยูกล่าวว่า “อาเฮง เจ้าได้รับความชื่นชอบอย่างมาก มหาบัณฑิตคนนี้เป็นผู้หนึ่งที่สนับสนุนองค์ชายแปด แต่ข้าเกรงว่าจริง ๆ แล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะต่อต้านเจ้า”
”นั่นหมายความว่าอย่างไร? ” เฟิงหยูเฮงหยิบจิบชาขณะกล่าวว่า “ข้าไม่เคยพบคุณหนูคนนั้นมาก่อน และข้าไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับมหาบัณฑิตผู้นั้น ทำไมนางถึงวิ่งมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาราวกับว่านางบ้าไปแล้ว ? ”
เทียนหยูกล่าวว่า“เมื่อก่อนสุขภาพบุตรสาวของเขาไม่แข็งแรง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานางได้รับการรักษาในภาคใต้และเพิ่งกลับมาก่อนสิ้นปี สำหรับเหตุผลที่ควรทำให้เกิดปัญหา เจ้าไม่สามารถระบุได้อย่างชัดเจนในตอนนี้ หรืออาจเป็นอย่างที่เจ้าพูดว่านางบ้าไปแล้ว ! ”
“ใครจะบ้าได้โดยไม่มีเหตุผล”เหรินซีเฟิงส่ายหัวของนางอย่างไร้ประโยชน์ “แต่มันแปลกมากทีเดียว โดยปกติแล้วการมองหาสาเหตุที่ทำให้วุ่นวายนั้นมีเพียงไม่กี่เหตุผล ประการแรกคือเพื่อผลประโยชน์ และประการที่สองคือการตอบสนองทางอารมณ์ แต่ถ้าเป็นผลประโยชน์ มหาบัณฑิตอาจใกล้ชิดกับองค์ชายแปด แม้กระนั้นไม่ควรที่จะส่งบุตรสาวของเขามาเพื่อก่อปัญหาอย่างเปิดเผย ขึ้นอยู่กับความสามารถของบุตรสาวของเขา และตำแหน่งที่ต่ำต้อยของเขาในฐานะขุนนางขั้นสี่ การทำลายพวกมันจะง่ายเหมือนการกำจัดมด แต่ถ้าเป็นการตอบสนองทางอารมณ์ การหมั้นหมายระหว่างเจ้ากับองค์ชายเก้าคือสิ่งที่ทุกคนในราชวงศ์ต้าชุนทราบกันดี ในช่วงสองปีที่ผ่านมา แม้แต่เด็กผู้หญิงในเมืองหลวงที่มีความรู้สึกต่อพระองค์ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องนิ่งเงียบเมื่อเผชิญกับอำนาจของเจ้า นางมีความกล้าได้อย่างไร ยิ่งกว่านั้นข้าได้ยินว่าคนที่นางชอบคือองค์ชายหก”
”จริง”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ซวนเทียนเก้อก็จำบางสิ่งได้เช่นกัน “ข้าได้ยินเมื่อวานนี้ว่ามหาบัณฑิตต้องการลองส่งบางสิ่งไปที่ตำหนักเซียง แต่ดูเหมือนพวกเขาจะหยุดอยู่ข้างนอกและพี่หกไม่ยอมรับพวกมัน อาจเป็นไปได้ว่าพวกมันถูกส่งไปโดยคุณหนูคนนั้น”
“มันคืออะไรครอบครัวที่เป็นขุนนางขั้นสี่ระดับต่ำสุดยังคงต้องการที่จะลองและได้รับความโปรดปรานจากพระองค์ในตำหนักเซียงขององค์ชายหก” เฟิงเทียนหยูไม่เข้าใจจริง ๆ นางพูดด้วยความขุ่นเคืองที่เกิดจากความอยุติธรรม “ข้าแค่ไม่เข้าใจว่าทุกคนกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้ พวกเขาไม่ได้ดูสถานะของตัวเองและกล้าที่จะสนใจใคร เมื่อคิดย้อนไปถึงตอนที่ท่านพ่อของข้าเป็นขุนนางขั้นห้า ข้าไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงองค์ชายที่อยู่เหนือมวลชน ! ใครไม่รู้ว่าต้องการแต่งงานกับองค์ชายอย่างน้อยต้องเป็นครอบครัวขุนนางขั้นสองหรือสูงกว่า ทำไมใครก็ตามที่ถูกนำออกมาจะต้องมีความรู้สึกจริงจังกับองค์ชาย ? พวกเขาไร้ยางอายจริง ๆ ! ”
ยิ่งนางพูดมากขึ้นความโกรธแค้นของนางก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เฟิงหยูเฮงมองดูสิ่งนี้และรู้สึกว่าถ้ามันยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป นางน่าจะพุ่งออกไปจากห้องโถงและฉีกบุตรสาวของมหาบัณฑิตเป็นชิ้น ๆ ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงเริ่มปลอบโยนเพื่อระงับความโกรธของเฟิงเทียนหยูอย่างรวดเร็ว และกล่าวกับนางว่า “นั่นเป็นเหตุผลที่ว่ากันว่าคนที่ไม่รู้ขนาดของโลกจะมีเพียงผลลัพธ์เดียว อย่าโกรธพวกเขาเลย” อย่างไรก็ตามเมื่อนางพูด นางก็เริ่มไตร่ตรองว่าทำไมบุตรสาวของมหาบัณฑิตถึงทำสิ่งนี้กับนาง ในความจริงนางควรรออีกหน่อยเพื่อดูว่าจะพูดอะไรก่อนกระทำเช่นนี้ โชคไม่ดีที่เฟิงหยูเฮงมีปฏิสัมพันธ์กับองค์ชายแปดก่อนหน้านี้และอยู่ในอารมณ์ไม่ดี ไม่มีอะไรจะตำหนิ ถ้ามีความผิดก็คงเป็นเพราะคุณหนูผู้นั้นโชคร้ายเอง ! สำหรับเหตุผลที่คุณหนูถึงมาเพื่อสร้างปัญหา เฟิงหยูเฮงคิดถึงเรื่องของขวัญที่คุณหนูผู้นั้นส่งไปให้องค์ชายหก
ในเวลานี้การร้องเพลงและการเต้นรำรำเต็มไปด้วยความสนุกและผู้คนมีชีวิตชีวา พระชายาขององค์ชายรวดเร็วมากในการคล้อยตามสถานการณ์ โต๊ะของซวนเทียนเก้อและเฟิงหยูเฮง ทั้งสองมีสหายที่ดีไม่กี่คนมาหา สหายเหล่านั้นไม่ใช่เด็กสาวจากครอบครัวปกติ เพราะพวกนางมาจากคฤหาสน์ของเสนาบดีและคฤหาสน์ของแม่นัพปิงหนาน เมื่อเห็นว่าเด็กเหล่านี้สามารถเปิดตัวเข้าร่วมในงานเลี้ยงของราชวงศ์ต้าชุนได้อย่างราบรื่น ดังนั้นจึงไม่มีใครกลับมาและยังคงอยู่ที่ด้านข้างของพระสนมโดยเปิดทางให้เด็ก ๆ
ในกลุ่มพูดคุยและหัวเราะขณะที่เพลิดเพลินกับเครื่องดื่มไม่นานนางกำนัลก็นำอาหารและเครื่องดื่มมาที่โต๊ะ คนเหล่านี้ที่ยังไม่ได้กินอาหารเย็นเริ่มขยับตะเกียบ
เฟิงหยูเฮงรับเพียงเศษเสี้ยวของลูกชิ้นหัวสิงโตเมื่อนางเห็นนางกำนัลกำลังเดินมา เมื่อมาถึงด้านข้างของนาง นางก็หยุดและกระซิบที่หูของเฟิงหยูเฮง “องค์หญิง ข้ามาจากตำหนักศศิเหมันต์ มีข่าวมาจากตำหนักของเรา เมื่อองค์ชายแปดกลับมาเมืองหลวงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาพร้อมรถม้า 20 คัน โดยในรถม้ามีพวกเปอร์เซียนั่งอยู่ข้างใน มีชายหญิง และพวกเขาดูเหมือนนางรำ ในเวลานี้พวกเขาเข้ามาในพระราชวังแล้ว พวกเขาก็เข้าไปในประตูแล้ว”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ใจของเฟิงหยูเฮงก็ “หายวูบ” แม้แต่มือที่ถือถ้วยหยกสั่นอย่างไม่รู้ตัว และสุราในถ้วยก็กระเด็นโดนหลังมือของนาง นางกำนัลที่นำข้อมูลนี้มาบอกไม่ได้อยู่นานนักเพราะนางกระซิบบอกเบา ๆ จากนั้นนางก็หายตัวไปปะปนกับฝูงชนอย่างรวดเร็ว
เฟิงหยูเฮงถูกแช่แข็งในสถานที่และในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมจิตใจของนางถึงรู้สึกไม่ค่อยดี ด้วยตาของนางที่กระตุกอย่างต่อเนื่อง ปรากฎว่านี่คือสิ่งที่รออยู่ นางมาที่ราชวงศ์ต้าชุนมาหลายปีแล้ว นิสัยที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงทำให้เหยาซื่อต้องถูกผลักออกไป และความสามารถที่นางมีนั้น นางล้วนแต่บอกว่าได้เรียนรู้มาจากอาจารย์ชาวเปอร์เซียที่ไม่มีอยู่จริง ในที่สุดมีคนเกิดข้อสงสัย ? แน่นอนว่านางไม่เคยหวังว่าจะไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ตลอดชีวิตของนาง อย่างไรก็ตามนางไม่ได้คิดให้มันมาเร็วขนาดนี้ และนางก็ไม่คิดว่าคำถามแรกที่ถามว่าจะไม่เป็นคนใกล้ชิดกับนาง แทนที่จะเป็นคนที่ต่อต้านนางอย่างรุนแรง อย่างไรก็ตามฝ่ายค้านได้เลือกเปิดเผยเรื่องนี้ออกมา
“อาเฮง”ซวนเทียนเก้อดึงแขนเสื้อจากด้านข้างแล้วถาม “มีอะไรผิดปกติ ? นางกำนัลมาจากไหน ? นางพูดอะไรกับเจ้า ? ”
เฟิงหยูเฮงฟื้นตัวและส่ายหน้า“ไม่มีอะไร นางมาจากตำหนักศศิเหมันต์ เสด็จแม่บอกให้ข้าไปเยี่ยมนางเมื่อข้าว่าง”
เมื่อได้ยินว่ามาจากพระชายาหยุนซวนเทียนเก้อก็สงบลง และพูดคุยกับเพื่อน ๆ เกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ต่อไป
อย่างไรก็ตามจิตใจของเฟิงหยูเฮงนั้นค่อนข้างแปลกเรื่องนี้เกิดขึ้นทันที แม้ว่านางจะกังวลว่าการโกหกนี้จะถูกเปิดเผยในบางจุด แต่ทว่ามันก็ปรากฏตัวต่อหน้านางทันที อย่างไรก็ตามนางไม่ได้คิดว่าจะจัดการกับมันอย่างไร ในเวลานี้นางจำได้ว่าองค์ชายแปดถามเกี่ยวกับปากกาหมึกซึม และในที่สุดนางก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร นางลอบถอนใจ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการคนผู้นี้ ! วิธีจัดการของพวกเขาดีกว่าองค์ชายสาม คนอื่นพูดเพื่อเฉลิมฉลองโชคลาภอย่างเงียบ ๆ แต่เมื่อนางเห็นมัน องค์ชายแปดวางแผนสิ่งที่ไม่ดีไว้อย่างเงียบ ๆ เห็นได้ชัดว่าเขามีความตั้งใจที่ร้ายกาจ
เฟิงหยูเฮงไม่ใช่คนที่ยอมแพ้หากไม่มีการต่อสู้เมื่อความกังวลในจิตใจของนางผ่านไป นางรู้สึกโล่งใจทันที ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ไม่ช้าก็เร็วมันก็จะมาถึง มันเป็นการดีกว่าที่จะได้พบกับสิ่งนี้เร็วขึ้นและจัดการกับมัน มากกว่าการใช้วันเวลาของนางไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่ามันจะมาถึงเมื่อใด หลังจากคิดไปเล็กน้อย นางเคยทำตัวเฉยเมยบ้างหรือเปล่า ? นางถ่อมตัวหรือไม่ ? เช่นนั้นจะมีคนที่เชื่อว่านางกลับมาเป็นคนที่สามารถจัดการได้ง่าย ๆ จากเมื่อสองสามปีก่อน และยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ถูกส่งออกไปโดยเฟิงจินหยวนอย่างง่ายดายโดยไม่พูดอะไรออกมา ?
ดูเหมือนว่าผู้คนต่างก็เหมือนกับดอกไม้จริงๆ หากพวกเขาไม่ได้รับการรักษาบ่อย ๆ พวกมันก็จะเริ่มเติบโตไปด้านข้าง ถ้านางไม่ออกมาโจมตีบ่อย ๆ จะมีคนที่เชื่อว่าพวกเขาสามารถเหยียบย่ำนางได้
ลืมไปเลยว่ามันจะถูกกำหนดว่าจะไม่มีวันที่สงบสุขดังนั้นนางจึงสามารถทำลายแผนการที่นางเห็นเท่านั้น นางไม่สามารถปล่อยให้แผนการของนางถูกทำลายได้ นางต้องวางแผนการตอบโต้ สิ่งนี้เรียกว่าการตอบแทนความเมตตาด้วยความเมตตา
หลังจากการเต้นรำสองครั้งแน่นอนองค์ชายแปดพูดกับฮ่องเต้ว่า “เสด็จพ่อ ในการเดินทางครั้งนี้กลับสู่เมืองหลวง ข้าได้เตรียมของขวัญพิเศษสำหรับเสด็จพ่อ” ในขณะที่เขาพูดเขาก็จ้องมองไปที่เฟิงหยูเฮงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะกล่าวต่อ “องค์หญิงจี่อัน นี่อาจเป็นของขวัญให้เจ้าเช่นกัน”
ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะไม่อยากรู้อยากเห็นเป็นพิเศษเกี่ยวกับของขวัญเขาเป็นฮ่องเต้และเขาได้เห็นสิ่งของมีค่าทุกชนิด นอกจากสิ่งที่เฟิงหยูเฮงมอบให้เขา เขาดูถูกสิ่งอื่นทั้งหมด เขาแค่ใช้คำพูดขององค์ชายแปดเพื่อแสดงความไม่พอใจของเขา “เจ้าแปด ดูเหมือนเจ้าไม่ได้กลับมาที่เมืองหลวงนานเกินไป เจ้าไม่ควรพูดกับพี่น้องอย่างห่างเหิน ทำไมมันฟังดูเหมือนว่าเจ้ากำลังพูดเหมือนคนนอก”
องค์ชายแปดตกตะลึงและไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ฮ่องเต้พูดถึงมันเป็นองค์ชายใหญ่ที่อยู่ข้างเขาซึ่งกล่าวว่า “น้องแปดไม่ได้กลับไปที่เมืองหลวงมานานแล้วและค่อนข้างไม่คุ้นเคยกับทางนี้ และไม่ได้พูดคุยกับอาเฮงมากนัก น้องแปด เสด็จพ่อหมายความว่าเจ้าจะเรียกนางว่าองค์หญิงได้อย่างไร พวกเราทุกคนต่างเรียกนางว่าน้องสะใภ้”
องค์ชายใหญ่นั้นก็ค่อนข้างที่จะช่วยเหลือในฐานะคนที่ทำธุรกิจ เขาค่อนข้างมีชั้นเชิง เมื่อพูดถึงการทำสมาธิ เขาจะมีส่วนร่วม แต่ขณะที่เขาพูดจบ ซวนเทียนหมิงพูดขึ้นพูดโดยตรงว่า “นางจะหวังได้อย่างไรว่าจะสนิทกันมาก ผู้มีเกียรตินั้นเป็นพี่แปด อาเฮงถามข้าก่อนหน้านี้สองสามวัน เมื่อนางพบพี่แปด นางควรจะเรียกเสด็จพี่ว่าพี่แปด หรือองค์ชายแปด และข้าก็บอกว่าเรียกพี่แปด! นางบอกว่าไม่ดีเพราะพี่แปดฟังดูราวกับว่านางกำลังเรียกนกอยู่ และมันก็ดูถูกเหยียดหยาม นางจึงเรียกแบบนั้น ดูสิ นางยังเด็กอยู่เลย เพียงแค่ปล่อยให้นางตัดสินใจ ! ”
ทุกคนรู้ว่าซวนเทียนหมิงไม่ใช่แค่โหดร้ายและโหดเหี้ยมแต่เขาก็มีลิ้นที่แหลมคมด้วยเช่นกัน การขยิบตาขณะพูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้เป็นสิ่งที่เขามีความเชี่ยวชาญ สิ่งเหล่านี้ถูกคิดขึ้นมาทันทีและไม่จำเป็นต้องมีบทพูดล่วงหน้า แม้แต่สีหน้าขององค์ชายแปดก็แย่ลง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถหนีสถานการณ์นี้ได้ อย่างไรก็ตามในเวลานี้เองที่องค์ชายเจ็ดกล่าวเสริมว่า “ด้วยการที่หมิงเอ๋อพูดขึ้นมา มันฟังดูแย่เล็กน้อย”
ซวนเทียนโมเกือบจะกระอักเลือดออกมาไม่ว่าในกรณีใดเขาจำได้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้จะทำให้ผู้หญิงคนนั้นมีปัญหาบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงระงับความโกรธอย่างรุนแรง และในที่สุดก็ปรับอารมณ์ของเขา จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “เสด็จพ่อคิดเรื่องนี้มากเกินไป ข้ามีปฏิสัมพันธ์กับองค์.. โอ้ น้องสะใภ้มาก ดังนั้นข้าไม่สามารถปรับตัวได้อย่างเหมาะสม แต่ข้ากำลังคิดถึงน้องสะใภ้ของข้า นั่นไม่ใช่ทั้งหมดเพราะของขวัญที่ข้ากำลังจะนำเสนอคือการมอบสิ่งใหม่ ๆ ให้กับท่านพ่อ และเพื่อให้น้องสะใภ้ได้รำลึกความหลัง”
ฮ่องเต้ได้ยินสิ่งนี้และอยากรู้อยากเห็นถามว่า “มันคืออะไรกันแน่ ? ”
ในที่สุดองค์ชายแปดก็ยิ้ม“เสด็จพ่อ มันไม่ได้เป็นสิ่งของอะไร แต่เป็นการร่ายรำ เป็นเพียงว่านางรำนั้นมีความเป็นเอกลักษณ์ พวกเขา…มาจากเปอร์เซีย ! ”