ตอนที่ 556 วิชาฝังเข็มที่หนักหน่วง
มู่เถาเยาใช้วิชาหุยหยางร้อยแปดเข็มกับพ่อเสี่ยวที่
สองแม่สามีกับลูกสะใภ้รู้สึกตะลึงตกใจเข็มทองที่ไล่ฝังไปทั่วตัวและศีรษะของพ่อเสี่ยวที่
ความหวังในจิตใจเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
หลังจากเอาเข็มออกพ่อเสี่ยวที่ก็พูดด้วยความประหลาดใจ “รู้สึกมือเท้ามีแรงขึ้นมาแล้ว”
แม่สามีกับลูกสะใภ้ถามด้วยความดีใจ “จริงเหรอ”
พ่อเสี่ยวที่ยืนขึ้นแบบที่แทบทนรอไม่ไหว เดินออกไปสองสามก้าว “ดูสิ พ่อเดินเร็วได้แล้ว ไม่หายใจหอบ ไม่รู้สึกทรมาน”
ถึงแม้จะเป็นความเร็วที่คนปกติเดิน ไม่ถือว่าเร็ว แต่สำหรับเขามันเร็วมากแล้ว
เขาไม่ได้เดินแบบนี้มานานแล้ว!
มู่เถาเยายิ้ม “นี่ได้แค่ชั่วคราวนะคะ ลองเดินก่อนสองสามนาที เดี๋ยวต้องฝังเข็มรักษาโรคแทรกซ้อนค่ะ เมื่อครู่ฝังเข็มหุยหยางแค่ปูทางรักษาค่ะ”
แม่เสี่ยวที่พูดด้วยความดีใจ “หมอเสี่ยวมู่คะ ต้องใช้ยาอะไรบ้าง ประมาณเท่าไร พี่จะไปเตรียมก่อน ถ้าไม่พอจะไปขอหยิบยืม”
“ไม่ต้องเตรียมเงินค่ะ ยังไม่ต้องกินยาด้วย ฉันฝังเข็มก็รักษาโรคแทรกซ้อนให้หายขาดได้ค่ะ”
ย่าเสี่ยวที่ “ไม่ต้องใช้ยาเหรอ”
“ค่ะ โรคแทรกซ้อนไม่ต้องใช้”
เวลานี้เสี่ยวที่กลับมาแล้ว คนที่มาด้วยกันยังมีจางผิงผิงกับสามี และผู้หญิงที่ดูอายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปด รูปร่างสูงเพรียว หน้าตาสะสวย
เด็กน้อยเห็นพ่อเดินเร็วๆ ได้แล้วก็รีบปล่อยมือหญิงสาวคนสวยด้วยความดีใจ วิ่งไปกอดขาพ่อ เงยศีรษะน้อยๆ พูดด้วยความตื่นเต้น “พ่อฮะ พ่อหายแล้ว”
พ่อเสี่ยวที่ลูบศีรษะลูกชายตัวเอง “ยังไม่หายหรอก แต่ก็ใกล้แล้ว เสี่ยวที่อดทนรอหน่อยนะ”
“ฮะ” เด็กน้อยเอาใบหน้าอ่อนเยาว์ของตัวเองแนบชิดกับขาของพ่อ
มู่เถาเยา “ป้าจางกับลุงลู่นอนพอแล้วเหรอคะ หนูคิดว่าจะตื่นประมาณสิบเอ็ดโมงเสียอีกค่ะ”
“เสี่ยวมู่ พวกเราหลับสบายกันมากเลยจ้ะ! เมื่อก่อนตื่นนอนยังไม่เคยรู้สึกสบายขนาดนี้! ฝังเข็มมหัศจรรย์จริงๆ!” จางผิงผิงหน้าแดงเปล่งปลั่ง สดชื่นกระปรี้กระเปร่า
แม้แต่อาการท้องผูกเพราะสภาพอากาศกับอาหารการกินก็ไม่มีแล้ว รู้สึกโล่งสบาย
ความรู้สึกที่เข้าห้องน้ำได้อย่างสบายมันดีจริงๆ!
“สบายก็ดีค่ะ กินข้าวเช้ากันมาหรือยังคะ”
“ยังเลยจ้ะ ตอนเด็กคนนี้ไปพวกเราเพิ่งลงมาพอดี พอรู้ว่าพวกหนูอยู่ที่นี่ก็อยากรีบมาหาก่อน” อย่างไรเสียตอนนี้ก็เลยเวลาอาหารเช้าของโรงแรมแล้ว จึงไม่รีบแล้ว
แม่เสี่ยวที่ยิ้มพูด “เดี๋ยวฉันไปทำบะหมี่มาให้สองชามนะคะ”
สาวสวยยกถุงในมือขึ้นมา “ฉันเอาของกินมาด้วยหน่อยพอดี ถ้าแขกทั้งสองไม่ถือสา กินด้วยกันได้นะคะ”
จางผิงผิงกับลู่ทงย่อมไม่ถือสา
ระหว่างทางที่มาพวกเขารู้แล้วว่าผู้หญิงสวยคนนี้คือเจ้าของโรงแรม
ย่าเสี่ยวที่ยิ้มกว้าง “อาถิง กลับมาตั้งแต่เมื่อไร”
“เพิ่งกลับมาค่ะ ยังไม่ทันได้กินอาหารเช้าก็เห็นเสี่ยวที่มา หนูเลยเอาอาหารเช้ามาด้วยหน่อย คุณป้า พี่ใหญ่ ดีขึ้นบ้างไหมคะ หนูเอาโสมมาให้ด้วย คุณหมอ…เอ่อ…หมอดูเด็กขนาดนี้เลยเหรอคะ”
มู่เถาเยายิ้ม “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นหมอ แซ่มู่ค่ะ”
กู่ถิง “หมอมู่…โรคของคุณป้ากับพี่ใหญ่ต้องใช้สมุนไพรอะไรบ้างคะ ขอแค่รักษาให้หายได้ ฉันจะหามาให้ได้ค่ะ”
“ยังไม่ต้องใช้ค่ะ”
“กลับมาครั้งนี้ได้โสมมารากหนึ่ง ใช้ประโยชน์ได้บ้างไหมคะ”
พ่อเสี่ยวที่ “อาถิง เอากลับไปให้คุณปู่คุณย่าเธอบำรุงร่างกายเถอะ จริงสิ พวกเขากลับมาด้วยกันไหม”
ปู่ของเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับปู่ของอาถิง เขากับอาถิงเลยมีศักดิ์เป็นญาติกัน
“ก่อนหน้านี้คุณปู่คุณย่านัดสองตายายเพื่อนบ้านไปตกปลากัน ครั้งนี้ฉันแค่กลับมาชั่วคราว ไว้ครั้งหน้าค่อยพาทั้งสองท่านกลับมาพักระยะสั้นค่ะ”
พ่อแม่ของเธอกับลุงใหญ่เสียแล้ว ตอนนั้นสองครอบครัวช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ข้ามผ่านช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดมาด้วยกัน ด้วยเหตุนี้สองครอบครัวจึงมีความผูกพันกันมาก
ดังนั้นไม่ว่าสมุนไพรจะแพงแค่ไหนเธอก็ไม่เสียดาย ขอแค่มันใช้ประโยชน์ได้
พ่อเสี่ยวที่พยักหน้า “อืม ยังไงอากาศในเมืองใหญ่ก็สู้บ้านนอกของพวกเราไม่ได้หรอก”
“พี่ใหญ่ดูอาการดีขึ้นมากเลยนะคะ”
แม่เสี่ยวที่อธิบายด้วยความดีใจ “เมื่อกี้หมอเสี่ยวมู่ฝังเข็มให้ถึงได้มีสภาพอย่างในตอนนี้จ้ะ”
มู่เถาเยายิ้มพูด “เพิ่งแค่ปูทางค่ะ ผลลัพธ์คงอยู่ไม่ได้นาน ตอนนี้ต้องเริ่มฝังเข็มรอบสองแล้วค่ะ”
พ่อเสี่ยวที่ได้ฟังก็รีบกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม
เด็กน้อยตามไปด้วย
“คุณแม่เสี่ยวที่พาเสี่ยวที่ไปไกลหน่อยนะคะ ตอนฉันลงเข็มอย่าให้เด็กมาแตะถูกเข็ม รอบนี้วิชาที่ใช้ค่อนข้างหนักหน่วง ถ้าแตะถูกเข็มปักลึกเกินไปหน่อยจะทำให้เลือดไหลย้อน เกิดผลลัพธ์ที่รุนแรงมากค่ะ”
แม่เสี่ยวที่รีบพาลูกไปทันที ให้ไปเฝ้าแผงผัก
ตี้อู๋เปียนไปอยู่เป็นเพื่อน
กู่ถิง จางผิงผิง ลู่ทง กินอาหารพลางมองมู่เถาเยาฝังเข็ม
ครั้งนี้ฝังไม่กี่สิบเข็มแค่ตรงบริเวณแขนขาทั้งสี่และส่วนศีรษะ จึงเสร็จเร็วมาก “อีกครึ่งชั่วโมงค่อยดึงออกค่ะ”
กู่ถิง “วิชาฝังเข็มนี้น่าทึ่งจริงค่ะ”
ย่าเสี่ยวที่เริ่มสงสัยว่าตัวเองตาลายหูแว่ว จึงถามขึ้น “เข็มแต่ละเล่มมันสั่นหรือเปล่า มีเสียงตื้อๆ ด้วยไหม”
แม่เสี่ยวที่พยักหน้า “นั่นสิ มันสั่นกับส่งเสียงอยู่ตลอด”
มู่เถาเยา “นี่เรียกว่าเข็มสั่นเข็มร้องค่ะ การฝังเข็มบางวิธีค่อนข้างหนักหน่วง การที่มีเสียงเป็นเครื่องยืนยัน ‘การรักษา’ ของมันค่ะ”
กู่ถิง “ฉันเคยโชคดีได้เห็นครั้งหนึ่งที่โรงพยาบาลผิงคังในเมืองตงตู หมอเสี่ยวมู่เป็นหมอของสำนักแพทย์โบราณหรือเปล่าคะ”
“ใช่ค่ะ พี่อาถิงเคยเห็นผู้อำนวยการตงหลายของโรงพยาบาลผิงคังฝังเข็มมาก่อนใช่ไหมคะ”
ตงหลายก็คือศิษย์พี่ของเธอ
กู่ถิงพยักหน้า “พวกคุณมาจากสำนักเดียวกันจริงด้วย! มิน่าอายุยังน้อยก็เก่งขนาดนี้แล้ว! ใช่ค่ะ ก็มีแค่สำนักแพทย์โบราณที่จะมีวิชาวิเศษแบบนี้! คุณป้าคะ พี่สะใภ้ใหญ่ ครั้งนี้มีหวังจริงๆ แล้วค่ะ”
แม่สามีกับลูกสะใภ้ดีใจจนอยากร้องไห้
