The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 817-818

ตอนที่ 817 การแสดงของคฤหาสน์เหลียน
　　ตอนที่817 การแสดงของคฤหาสน์เหลียน
　　คฤหาสน์เหลียนมีการแสดงละครจาวเหลียนเชิญคณะนักแสดงมาที่บ้านเพื่อชมการแสดง เนื่องจากเขาได้เชิญบรรดาฮูหยินและคุณหนูจากตระกูลผู้มีอิทธิพลของเมืองหลวง รวมถึงผู้คนจากฝ่ายขององค์ชายแปด และแม้แต่คุณหนูที่ตั้งใจจะไล่ตามองค์ชายแปดก็ยังได้รับคำเชิญ มีคนพูดคุยกันอย่างถูกคอมาก และมีแม้กระทั่งฮูหยินและคุณหนูบางคนที่ต้องการสัมผัสร่างกายของจาวเหลียน ผู้ที่ประสบความสำเร็จอายและยิ้มอย่างลับๆ ใบหน้าสีแดงเล็ก ๆ ของพวกนางทำให้ดูเหมือนว่าพวกนางได้เห็นคนที่พวกนางศรัทธา
　　แต่จาวเหลียนดูเหมือนเด็กสาวในสายตาของพวกนางอย่างมากแต่เป็นเพราะเขาสวยเกินกว่าที่เด็กหญิงจะสนใจ แม้แต่ฮูหยินที่แก่ก็ลืมความสัมพันธ์ของพวกนางไป แม้ว่าครอบครัวของพวกนางเพิ่งถูกปล้นและเครื่องประดับของพวกนางที่ได้จากการประมูลมาจากงานเลี้ยงเพื่อสวดมนต์ขอโชคดีของพระราชวังเหวินซวน พวกนางยังคงลืมตัวเมื่อได้รับเทียบเชิญมาจากคฤหาสน์เหลียน
　　บทละครประจำวันเป็นเรื่องเกี่ยวกับพี่น้องที่ต่อสู้เพื่อความมั่งคั่งของครอบครัวพี่น้องทุกคนกระตือรือร้นที่จะรับทรัพย์สมบัติของครอบครัว และพวกเขาต่างก็ปรารถนาที่จะเป็นผู้รับมรดกของครอบครัวหลังจากหัวหน้าตระกูลเสียชีวิต
　　ในตอนแรกมันเป็นการแข่งขันที่ยุติธรรมกับทุกคนที่พึ่งพาความสามารถของตัวเองแต่ในช่วงเวลานี้พี่น้องคนหนึ่งกลายเป็นคนที่ดุร้าย แทนที่จะเดินตามเส้นทางที่ถูกต้อง เขาก็เลือกเส้นทางที่ร่มรื่น เขาไม่ต้องการแข่งขันด้วยพลังเพื่อให้ได้มา เขาใช้เวลาวันของเขากับสหายที่ดีของบิดา และสร้างความสัมพันธ์ที่ดีเพื่อให้สหายที่ดีเหล่านั้นพูดคุยกรอกหูของบิดาของเขาว่าพี่ชายของเขาไม่มีคุณสมบัติที่เหมาะสม ในขณะที่เขาเป็นคนที่ดีพร้อม หากไม่ทำเช่นนั้น เขาก็จะคิดหาวิธีที่จะทำร้ายพี่น้องคนอื่นของเขา มันเป็นการดีที่สุดถ้าเขาฆ่าพวกเขาทีละคน เช่นนี้มันย่อมตกเป็นของเขาเป็นธรรมดา
　　มันเกิดขึ้นเมื่อสหายที่ดีเหล่านั้นไว้หน้าเขาเพราะพวกเขายังเชื่อว่าคนผู้นี้จะกลายเป็นทายาท ในอนาคตเขาจะให้ความช่วยเหลือพวกเขาเมื่อเขาเป็นหัวหน้า พวกเขาช่วยคนผู้นี้ให้หมดปัญหา พวกเขายังหวังว่าคนผู้นี้จะมอบเงินก้อนใหญ่ให้พวกเขา แต่ไม่ใช่ทุกคนที่เต็มใจ ในบรรดาพวกเขามีไม่กี่คนที่แสดงให้เห็นว่าพวกเขารู้สึกลังเลเล็กน้อย ดังนั้นคนผู้นี้ก็ทำตามแผนต่อไป ในขณะที่เขาใช้กองกำลังของตัวเองเพื่อขโมยทุกสิ่งในครอบครัวของพวกเขา ทรัพย์สินเงินทองที่เขาขโมยมาถูกย้ายไปที่ห้องของเขา และไม่สนใจความทุกข์ยากของคนที่เขาขโมยไป
　　ใครจะรู้ว่าผู้นำคณะนักแสดงนี้มาจากไหนเพราะเรื่องราวถูกเล่าอย่างยอดเยี่ยมคนที่ทำหน้าที่เป็นพี่ชายที่ชั่วร้ายนั้นถูกคนดูเกลียดชัง การแสดงทำให้พวกนางกัดฟันด้วยความโกรธ มีแม้กระทั่งฮูหยินบางคนที่มีอารมณ์ร่วมกับการแสดง จนพวกนางเริ่มเรียกเขาว่าคนสารเลว และก็มีแม้แต่ผู้ที่หยิบถ้วยน้ำชาของนางขึ้นมาจากโต๊ะแล้วปามันใส่นักแสดง ถ้วยน้ำชากระแทกนักแสดง แต่เขาไม่ได้ร้องด้วยความเจ็บปวด
　　หัวหน้าคณะเห็นว่าทุกคนที่อยู่ด้านล่างนั้นให้ความสนใจอย่างล้นหลามกับการแสดงและเขาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมสาวงามที่ชื่อจาวเหลียนซึ่งให้บทละครเรื่องนี้แก่เขา เขาวางแผนที่จะแสดงละครด้วยบทละครที่เก่ามาก แต่คุณหนูเหลียนกล่าวว่าบทละครเก่านั้นถูกรับชมมาแล้วหลายร้อยครั้ง และมันก็ไม่ใช่การแสดงที่แปลกใหม่ จากนั้นเขาได้รับบทละครเพื่อซ้อม ตราบใดที่พวกเขาทำผลงานได้ดีก็จะมีรางวัลใหญ่ ในตอนแรกเขาไม่มีความเชื่อในบทละครเรื่องนี้มากนัก เขาเพิ่งคิดว่านี่เป็นคำขอของเจ้านาย และเมื่อมีคนจ้างให้แสดง พวกเขาก็สามารถทำอะไรก็ได้ ! อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่ามันจะให้ผลลัพธ์เช่นนี้ นี่เป็นผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงจริง ๆ ! เขาจะต้องกลับไปหารือเกี่ยวกับการซื้อบทละครเรื่องนี้ ด้วยการแสดงที่ดี เขาต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาสามารถแสดงได้เมื่อพวกเขาไปที่อื่น
　　อย่างไรก็ตามหัวหน้าคณะก็รู้เพียงเล็กน้อยแต่ไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด ทำไมคนเหล่านี้ถึงคิดถึงเรื่องเด็ก ๆ การแสดงไม่ได้เป็นสิ่งที่ทำให้หลงเสน่ห์อย่างแท้จริง เหตุผลที่สร้างการตอบสนองเช่นนั้นก็คือมันตรงกับสิ่งที่พวกนางเคยมีประสบการณ์
　　แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่มีอารมณ์ผู้ที่โกรธก็มาจากฝ่ายองค์ชายแปด ไม่ว่าพวกนางจะมาจากครอบครัวของขุนนางหรือพ่อค้า พวกนางถูกปล้นไปหมดในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา คฤหาสน์ของพวกนางหมดตัว ในฐานะที่เป็นฮูหยินและคุณหนูของขุนนาง พวกนางไม่เข้าใจสถานการณ์จริง ๆ พวกนางเข้าใจเพียงว่าคฤหาสน์ของพวกนางถูกปล้นไปอย่างแท้จริง และพวกนางก็สาปแช่งหัวขโมยที่ไร้ความปราณีที่ขโมยไปทั้งหมดโดยไม่เหลือตั๋วแลกเงินแม้แต่ใบเดียว
　　แต่เพื่อให้สามารถอยู่รอดได้ในคฤหาสน์แบบนี้และแม้จะอยู่รอดมาถึงช่วงเวลานี้ จะเหลือคนดีสักกี่คน? เมื่อคฤหาสน์ของตระกูลถูกปล้น สามีของพวกนางจึงรายงานไปยังทางการ แต่ท้ายที่สุดเรื่องนี้ไม่สามารถรายงานได้ หลังจากกลับคฤหาสน์พวกเขาเพียงแต่หมกมุ่นอยู่ในห้องหนังสือกับที่ปรึกษาของพวกเขา หลังจากออกมา พวกเขาไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนว่าจะเกิดอะไรขึ้น ซึ่งทำให้พวกนางรู้สึกงุนงง เช่นเดียวกับที่พวกนางรู้สึกไม่ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น การแสดงของวันนี้ทำให้พวกนางเข้าใจอย่างชัดเจน ! หลังจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดขององค์ชายแปดใช่หรือไม่ ?
　　ใครจะรู้ว่ามันเป็นการจงใจหรือบังเอิญแม้ว่าพวกนางจะเข้าใจอย่างชัดเจนในความคิดของพวกนางว่าคุณหนูเหลียนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับองค์หญิงจี่อัน ด้วยรูปลักษณ์ของจาวเหลียนที่ดูน่าสงสาร ลืมไปเลยว่าพวกนางไม่กล้าสาปแช่งองค์ชายแปด แต่พวกนางสามารถสาปแช่งนักแสดงได้ใช่หรือไม่ ? ใช้การแสดงเพื่อระบายอารมณ์ พวกนางสาปแช่งอย่างมีความสุข!
　　คฤหาสน์เหลียนมีชีวิตชีวาขึ้นมาชั่วระยะเวลาหนึ่งแต่มันไม่เพียงพอสำหรับฮูหยินและคุณหนูที่คิดคำสาปแช่งด้วยปากของพวกนาง พวกนางยังต้องโยนเปลือกผลไม้และถ้วยชาจำนวนหนึ่งที่มีค่าเงินสองสามร้อยเหรียญเงินก็ถูกโยน เมื่อได้ยินเสียงนี้ หลี่เฉิงก็รีบไปและรู้สึกเป็นทุกข์มาก นางเพียงต้องการให้จาวเหลียนไล่คนเหล่านี้ออกไป แต่จาวเหลียนบอกนางว่าทั้งหมดนี้เป็นการร่วมมือกับเฟิงหยูเฮง ดังนั้นหลี่เฉิงจึงเงียบ
　　หลังจากตะโกนสาปแช่งมาเป็นเวลาครึ่งชั่วยามในที่สุดพวกนางก็เริ่มที่จะเงียบ จาวเหลียนก็โบกมือให้คณะนักแสดงจากไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นบ่าวรับใช้ก็ขึ้นเวที จัดเวทีอีกครั้ง และให้ทุกคนเทสุรา ในที่สุดมันก็ทำให้ทุกคนสงบลง
　　เมื่อมองไปที่ฮูหยินและคุณหนูจาวเหลียนก็รู้สึกขมขื่นอยู่ข้างใน ! มีคนต่ำช้าสามานย์ในเมืองหลวงค่อนข้างมาก ย้อนกลับไปตอนที่เขาอยู่ในเฉียนโจวเขารู้สึกว่าครอบครัวของราชวงศ์เฉียนโจวนั้นชั่วร้ายมาก ไม่ว่าในกรณีใดราชวงศ์ต้าชุนอยู่ในภาคกลางและผู้คนก็จะอ่อนโยนขึ้น อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดว่าทุกคนมีเจตนาไม่ดี ระดับความชั่วร้ายของพวกเขาไม่ด้อยไปกว่าราชวงศ์เฉียนโจว เมื่อพวกเขาคิดกลอุบายที่ชั่วร้าย พวกเขาก็จะยิ้มบนใบหน้า มันน่าขยะแขยงจริง ๆ
　　วันที่ผ่านมาเขาได้พบกับเฟิงหยูเฮงอย่างลับๆ เห็นได้ชัดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นกำลังทำการ “ออกกำลังกายตอนเช้า” หลังจากการออกกำลังกาย นางจะมาที่บ้านของเขาและนั่งคุยกันไม่นาน ท้องฟ้ายังมืดอยู่ มีอะไรให้ฝึกบ้าง เขาไม่เข้าใจ แต่เขาก็รู้สึกสับสนมากหลังจากได้ยินว่าเฟิงหยูเฮงจะเดินทางไปยังมณฑลจี่อัน ในความเป็นจริงเขาต้องการที่จะไปกับมณฑลจี่อันกับเฟิงหยูเฮง เขาเตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับการตัดสินใจครั้งนี้ แต่เมื่อเขานึกถึงองค์ชายเจ็ดที่อยู่ในเมืองหลวง เขาปิดปากอีกครั้ง
　　ลืมมันไปเถอะระหว่างหญิงสาวสวยกับชายหนุ่มรูปงาม เขาจะยังคงเลือกอย่างหลัง
　　“แม่นางเหลียน”คุณหนูคนหนึ่งจากครอบครัวของขุนนางไปด้านข้างของจาวเหลียน ย้ายก้นของนาง นางผลักหลี่เฉิงไปด้านข้าง “ท้ายสุดแล้ว ที่พำนักของเจ้าก็ดีที่สุด ราวกับว่ามันเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์และมีสาวงามอย่างเจ้าอาศัยอยู่ ข้าอิจฉาหญ้า และต้นไม้ของคฤหาสน์นี้จริง ๆ ”
　　หลี่เฉิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้มีหญ้าอยู่ที่ไหนในช่วงฤดูหนาว ?
　　“แม่นางเหลียน”คุณหนูอีกคนหนึ่งจากครอบครัวพ่อค้าเดินไปด้วยน้ำตาคลอ นางขยับมือนางโอบรอบไหล่ของจาวเหลียนซึ่งดึงดูดสายตาที่คมชัดหลายคน “ข้ารู้สึกปลอดภัยตอนอยู่ข้างเจ้า เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่ครอบครัวของเราถูกปล้นและคลังของเราว่างเปล่า ทุกคืนข้าพบว่ามันยากที่จะนอนหลับสนิทเพราะกลัวว่าโจรจะกลับมาแล้วไม่พบกับความร่ำรวยใด ๆ ข้ากลัวว่าพวกเขาจะมาเอาชีวิตของเราหรือไม่ ? ฮื่อ ๆ ๆ ! แม่นางเหลียน ข้ากลัวจริง ๆ ”
　　“แม่นางเหลียน”เมื่อคุณหนูพูดจบ ฮูหยินก็ปรากฏตัวขึ้นข้างจาวเหลียนที่เขามองข้าม ดูเหมือนว่าจะเป็นฮูหยินใหญ่ของตระกูลขุนนางขั้นสาม นางอ้วนและมีรูปร่างหน้าตาน่าเกลียด “ฮ่า ๆ ในฐานะสาวงาม เจ้าต้องแน่ใจว่าประตูของเจ้าปิดเรียบร้อยแน่นหนาในเวลากลางคืน เจ้าต้องไม่อนุญาตให้คนร้ายเข้ามาในห้องของเจ้า ! ”
　　ด้วยการที่นางกล่าวเช่นนี้ทุกคนแสดงความกังวลต่อจาวเหลียน มีบางคนที่แสดงว่ามันจะดีกว่าถ้าพวกนางย้ายเข้ามาเพื่อปกป้องจาวเหลียน ? สิ่งนี้ทำให้หลี่เฉิงโกรธ นางตะโกนใส่ทุกคน
　　แต่ใครจะฟังคำพูดของหลี่เฉิง? ทุกคนคิดเพียงว่าหลี่เฉิงเป็นคนไม่ปกติเพราะนางใช้เวลาหลายวันในการอ้างว่าพี่สาวเป็นสามีของนาง คนแบบนี้อาจพูดอะไรกับเขา ดังนั้นผู้คนจึงไม่สนใจนางและยังคงยึดติดกับฝั่งของจาวเหลียน อย่างไรก็ตามจาวเหลียนกล่าวว่า “ข้าไม่กลัว ข้าเป็นแค่คนธรรมดาสามัญ และข้าไม่มีเงินมากในบ้านของข้า คฤหาสน์นี้ยังเล็กมาก โจรฉาวโฉ่อาจไม่สนใจคฤหาสน์ของข้า หากพูดถึงสถานที่ที่มีเงิน นั่นก็คือพระราชวัง ข้าได้ยินว่าตำหนักขององค์ชายแปดนั้นค่อนข้างดี ดูเหมือนว่าพวกเขาส่งพระพุทธรูปหยกเข้าไปในพระราชวังเมื่อไม่นานมานี้ มันถูกส่งไปให้ท่านผู้หญิงหลี่เป็นของขวัญ เห็นได้ชัดว่าพระพุทธรูปหยกเป็นของที่หายาก ลองคิดถึงมันสิ”
　　คงจะดีกว่าถ้าเขาไม่ได้พูดถึงองค์ชายแปดเมื่อเขากล่าวแบบนี้ ฮูหยินและคุณหนูเหล่านี้ก็กัดฟัน พวกนางเกลียดที่พวกนางไม่สามารถฉีกองค์ชายแปดได้ มีคนที่เริ่มพูดคุยอย่างเงียบ ๆ ว่า “ข้าได้ยินมาว่าร้านแลกเงินเซิงหยวนยังคงเปิดให้บริการอยู่ นอกจากนี้ยังมีคนไม่กี่คนที่ได้ยินว่าร้านแลกเงินถูกปล้น ด้วยความกลัวว่าเงินของพวกเขาจะไม่ปลอดภัย พวกเขาจึงนำตั๋วแลกเงินไปแลกเป็นเงิน ร้านแลกเงินเซิงหยวนไม่ได้กลัวในเรื่องเล็กน้อย แต่หากมีการถอนเงินออกไปจำนวนมาก มันจะถูกปล้นได้อย่างไร ? ”
　　“วันนั้นในราชสำนักพวกเขาไม่ได้บอกว่าพวกเขาสูญเสียเงินในจำนวนที่สอดคล้องกับจำนวนเงินในตั๋วแลกเงินของเราหรือร้านแลกเงินมีรายการอื่น ๆ เงินจำนวนเล็กน้อยของเรานั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้ร้านแลกเงินหมดได้ มันจะทำให้เกิดความวุ่นวายกับคนอื่น ๆ ที่ถอนเงินของพวกเขา”
　　“เจ้าเชื่อทุกสิ่งที่เขาพูดหรือไม่? ข้าไม่รู้ว่าคฤหาสน์ของเจ้าเป็นอย่างไร แต่ข้าจะเปิดเผยความจริงให้เจ้าเห็น คลังของคฤหาสน์ของเราว่างเปล่าแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เส้นผมสักเส้น”
　　“คฤหาสน์ของข้าเหมือนกัน”
　　“ของข้าก็เหมือนกัน”
　　“นั้นก็ไม่พอหรือ! พวกเราทุกคนถูกปล้น มันคืออะไรเฉพาะร้านแลกเงินที่ได้รับการยกเว้นและไม่ว่างเปล่า ? มีขโมยเช่นนี้หรือไม่ ? ”
　　“เจ้าหมายถึง…”
　　“หืมหัวหน้าของร้านแลกเงินเซิงหยวนเป็นญาติของท่านผู้หญิงหลี่…”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนชัดเจนยิ่งขึ้น
　　มีบางคนที่ไม่สามารถทนนั่งนิ่งๆ ได้อีก พวกนางลุกขึ้นยืนและกล่าวคำอำลา พวกนางกำลังเตรียมตัวกลับบ้านเพื่อวิเคราะห์สถานการณ์กับสามีอย่างเหมาะสม เมื่อมีคนริเริ่ม คนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นยืน แม้ว่าพวกนางไม่เต็มใจที่จะออกจากคฤหาสน์ของจาวเหลียน แต่พวกนางรู้สึกว่าการวิเคราะห์ในวันนี้ยิ่งน่าตกใจยิ่งขึ้นดังนั้นพวกนางจึงรีบกลับบ้าน และทิ้งโต๊ะอาหารที่ยังกินไม่หมด
　　จาวเหลียนโบกมือและบ่าวคนรับใช้“เอาออกไป ! ” ริมฝีปากของเขาขดตัวเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในขณะที่เขาคิดกับตัวเอง สาวน้อย ข้าได้ช่วยเจ้าด้วยสิ่งนี้ เราจะเก็บหนี้แค้นนี้ไว้ในใจ !
　　ภายในร้านเย็บปักทางตะวันออกของเมืองเฟิงเซียงหรูจัดของ 2 ถุงเพื่อใส่ตั๋วแลกเงินที่นางเก็บไว้ และนางได้ “หลอกลวง” มาจากองค์ชายสี่ นางพูดกับอันชิ “ท่านแม่ ข้าอยากไปมณฑลจี่อันกับพี่รองเจ้าค่ะ…”
ตอนที่ 818 จะมีชีวิตที่ดีเสมอ
　　ตอนที่818 จะมีชีวิตที่ดีเสมอ
　　เรื่องของเฟิงหยูเฮงที่กำลังเตรียมการเพื่อออกเดินทางไม่ได้เป็นความลับของเมืองหลวงคำพูดนี้แพร่กระจายจากห้องโถงสมุนไพร เมื่อเร็ว ๆ นี้ในเมืองหลวงแม้แต่คนธรรมดาสามัญก็จะใช้เวลาว่างคร่ำครวญ มันช่างโชคร้ายที่บุตรสาวที่แสนดีเช่นนี้จะถูกขับไล่ออกไปจากเมืองหลวง พวกเขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าคนเหล่านั้นคิดอะไรกันแน่
　　ในเรื่องที่เกี่ยวกับการตัดสินใจของเฟิงเซียงหรูอันชิก็ไม่แปลกใจเลย แต่นางยังส่ายหน้าและกล่าวว่า “ข้าไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้”
　　เฟิงเซียงหรูงงงวย“ทำไมเจ้าคะ ? ”
　　“เจ้าคือบุตรสาวของข้าแม้ว่าข้าจะเป็นแค่อนุ แต่ข้าไม่หวังว่าเจ้าจะแต่งงานกับตระกูลใหญ่เพื่อช่วยสานความสัมพันธ์กับครอบครัว ข้าแค่อยากให้เจ้ามีชีวิตที่สงบสุข ในอนาคตหากเจ้าสามารถหาสามีที่เชื่อฟังและดำเนินชีวิตอย่างสงบสุข นั่นก็เป็นสิ่งที่ดี เส้นทางที่พี่รองของเจ้ากำลังเดินนั้นจะไม่ปกติแน่นอน เฟิงเซียงหรู นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถทำได้”
　　“ทำไมท่านแม่ต้องคิดเช่นนี้เจ้าคะ? ” เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วและถามอันชิ “ทำไมเราถึงไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ ถ้าเส้นทางของพี่รองไม่ปกติ แม้ว่านางจะวิ่งเร็วขึ้นนิดหน่อยก็ดี ตอนนี้ข้าแค่อยากไปกับนางและช่วยนางในสิ่งที่นางทำ ท่านแม่ ข้าไม่ต้องการมองหาตระกูลใหญ่เป็นที่พึ่งพิง ข้าแค่อยากเป็นเหมือนพี่รองและใช้ชีวิตอย่างอิสระ”
　　อันชิส่ายหัว“อย่างอิสระหรือ ? เจ้าคิดว่านางอิสระหรือ ? มีแผนการทุกอย่างหมุนรอบตัวนาง และทุกย่างก้าวที่นางเดินก็เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน นางดูเหมือนจะไม่ได้รับการควบคุม แต่เจ้าต้องรู้ว่าต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน นางต้องพยายามมากเพียงไรที่จะทำให้เปลือกนอกดูง่ายดาย ? เฟิงเซียงหรู เจ้าเป็นบุตรสาวของข้า ข้าไม่สามารถปล่อยให้เจ้าได้รับอันตรายได้”
　　เฟิงเซียงหรูมองที่อันชิและคิดอยู่ครู่หนึ่งทันใดนั้นนางยิ้มพลางกล่าวว่า “ท่านแม่ เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านแม่ไม่เต็มใจที่จะแยกจากข้า ? เช่นนั้นแล้วท่านแม่จะไปกับข้าหรือไม่ ! พี่รองจะไม่ทิ้งเรา” ดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เปล่งประกายขณะที่นางสะบัดมือของอันชิไปทางด้านข้าง “ข้าถามถึงเรื่องนี้ มณฑลของพี่รองคือทางตะวันออกเฉียงใต้ และอากาศที่นั่นดีกว่าในเมืองหลวง ตอนนี้มันเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว เมื่อเราไปถึงที่นั่น เราจะสามารถเห็นใบไม้สีเขียวที่กำลังเติบโต ท่านแม่ไปด้วยกันเถิดเจ้าค่ะ ! ”
　　นางเต็มไปด้วยความหวังในขณะที่นางอยากจะให้อันชิเห็นด้วยที่จะไปด้วยกันเมืองหลวงนี้ทำให้นางมีความทรงจำที่แย่มากมาย คฤหาสน์เฟิงกลายเป็นกรงที่นางหนีไม่พ้น เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่าถ้านางยังอยู่ที่นี่ต่อไป อีกไม่นานนางก็จะเป็นบ้า
　　เมื่อเห็นว่าบุตรสาวของนางจ้องมองอันชิก็ขยับไปครู่หนึ่ง อย่างไรก็ตามนางสงบลงอย่างรวดเร็วและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “ข้าจะไปที่ไหนได้ ? ข้าเป็นอนุของเฟิงจินหยวน และสัญญาชีวิตของข้าจะอยู่ในกำมือของตระกูลเฟิง สถานะของข้าต่ำกว่าบ่าวรับใช้”
　　การจัดการอนุของราชวงศ์ต้าชุนนั้นเข้มงวดมากคนที่ตั้งกฏหมายในตอนนั้นต้องดูถูกการดำรงอยู่ของพวกนาง ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจว่าอนุต้องมีอะไรบางอย่างเช่นสัญญาชีวิต เมื่อเป็นอนุ มันก็เหมือนกับการมอบชีวิตให้กับครอบครัวของชายคนนั้น ไม่ว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป ทุกอย่างจะถูกตัดสินโดยพวกเขา ไม่มีการหย่าร้างใด ๆ เมื่อพวกนางสูญเสียความโปรดปราน นอกจากการรอคอยความตาย พวกนางไม่มีทางเลือกอื่น
　　เฟิงเซียงหรูยังเป็นเด็กในอดีตและไม่ได้คิดถึงสิ่งเหล่านั้นแต่มันก็ไม่ใช่ว่านางไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ตอนนี้นางได้ยินอันชิหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมา นางก็มีปัญหาเล็กน้อย หลังจากคิดไปเล็กน้อย นางก็กระทืบเท้าแล้วกล่าวว่า “ข้าจะไปหาองค์ชายสี่ มันไม่มีอะไรมากไปกว่าสัญญา พระองค์จะต้องช่วยได้เจ้าค่ะ”
　　ขณะที่นางกล่าวนางเริ่มวิ่งออกไป อย่างไรก็ตามนางถูกดึงกลับโดยอันชิ “ไม่ว่าเจ้าจะไปหาใคร มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร” นางลูบผมของบุตรสาวสุดที่รักของนาง และกล่าวอย่างไร้ประโยชน์ “เฟิงจินหยวนหายตัวไปแล้ว เขาได้นำสัญญาชีวิตติดตัวไปด้วย แม้ว่าเขาจะไม่นำติดตัวไป ใครจะรู้ว่ามันซ่อนอยู่ที่ไหน จุดประสงค์ของการไปหาองค์ชายสี่คืออะไร ? ” นางให้เฟิงเซียงหรูนั่งลงก่อนที่จะกล่าวต่อไปว่า “พูดถึงองค์ชายสี่ ข้ามีบางอย่างที่ข้าอยากจะถามเจ้า”
　　เฟิงเซียงหรูไม่รู้ว่ามันคืออะไรนางกระพริบตากล่าวว่า “เจ้าค่ะ”
　　อันชิโบกมือของนางแล้วให้บ่าวรับใช้เข้าออกไปในที่สุดเมื่อเห็นประตูปิดลง นางก็กล่าวขึ้นว่า “องค์ชายสี่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไรเป็นสิ่งที่ข้าเห็นมาหลายปี อย่างไรก็ตามข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอย่างไรและไม่กล้าถาม พูดตามความจริง ข้าจะพูดซ้ำ ข้าไม่หวังให้เจ้ามองหาตระกูลใหญ่เป็นที่พึ่งพิง ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ติดต่อกับใครในราชวงศ์ บางทีการแต่งงานกับพวกเขาแบบนั้นอาจดูรุ่งโรจน์และน่าอิจฉา แต่ความปวดใจที่เกิดขึ้นในภายหลังนั้นเป็นสิ่งที่เจ้าเท่านั้นที่จะรู้ เจ้าจะไม่มีสถานที่พูดคุยเกี่ยวกับมันและได้แต่เก็บไว้ในใจเท่านั้น ถ้าเจ้าฟังคำพูดของข้า ไม่ต้องกังวล เจ้าอายุเพียง 13 ปี เจ้ายังมีเวลาอีกมาก เราค่อย ๆ ตัดสินใจได้ ยังมีโอกาสอีกมากที่จะพบคนที่เหมาะสม”
　　คำพูดของอันชิทำให้เฟิงเซียงหรูอยู่ในความงุนงงในขณะที่นางถามโดยไม่ตั้งใจ “ข้าคิดอย่างไรกับองค์ชายสี่ ? ” แม้ว่านางจะพูดแบบนี้ แต่ใจนางก็เต้นแรงเล็กน้อย ราวกับว่ามีบางสิ่งที่ทำให้ใจนางเต้นฉับพลัน เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้ว ความคิดของนางในเรื่องนี้ไม่สงบอย่างที่เคยเป็นมาอีกต่อไป แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้นางก็ยังคงให้เหตุผลของนางโดยบอกอันชิ “องค์ชายสี่และข้าไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ ข้าพียงแค่สอนพระองค์เย็บปัก ท่านแม่ได้โปรดอย่าได้มีความคิดเช่นนี้เจ้าค่ะ”
　　“ความคิดของข้าดูไม่ดีหรือ? ” อันชิที่ไม่มีหนทางส่ายหัว “จากนั้นให้ปฏิบัติเช่นนี้ หากไม่ใช่องค์ชายสี่ ก็ยังมีองค์ชายเจ็ดอีก ในเรื่องที่เกี่ยวกับคนผู้นั้น เจ้าจะว่าอย่างไร ? ”
　　จิตใจของเฟิงเซียงหรูรู้สึกขัดแย้งเห็นได้ชัดว่านางแค่อยากจะไปกับพี่รอง ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องเกี่ยวกับองค์ชายเจ็ดได้อย่างไร ? มารดาเหมือนกันนางรู้ชัดเจนว่าคนผู้นี้เป็นอุปสรรคที่หัวใจของนางไม่สามารถเอาชนะได้ ในที่สุดนางก็สามารถหยุดยั้งความคิดของนางได้ อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป
　　นางไม่รู้จะพูดอะไรแต่นางก็รู้ว่านางไม่สามารถนิ่งเฉยได้ นางคิดนิดหน่อยก่อนส่ายหน้า และกล่าวว่า “คนผู้นั้นข้าไม่ได้คิดอะไรด้วย” ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นางเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหล ในที่สุดเมื่อมันแห้ง นางก็เผยรอยยิ้มบนใบหน้าพลางกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าขอพูดเกี่ยวกับการไปมณฑลจี่อันกับพี่รอง ! แล้วท่านแม่จะปฏิบัติต่อข้าอย่างไร และปล่อยให้ข้าออกไป ? ข้าจะไปดู ข้าจะไม่อยู่นาน…ก่อนที่จะกลับมา”
　　คำสองสามคำสุดท้ายถูกพูดอย่างชัดเจนด้วยความรู้สึกที่ไม่สมหวังแต่เฟิงเซียงหรูเป็นเด็กกตัญญู ถ้าอันชิขอให้นางกลับมา หลังจากไปเห็นด้วยตาของนางเอง นางก็จะกลับมาแน่นอน แต่อันชิส่ายหัวด้วยรอยยิ้มบอกกับนางว่า “เอาเลย ! ในฐานะที่เป็นมารดา ข้าจะไม่เข้าใจบุตรของข้าได้อย่างไร ข้ารู้แล้วว่าข้าไม่สามารถห้ามเจ้าได้ แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่เคียงข้างข้าเพื่อดูแลร้านของข้า แต่ข้าก็รู้ว่าเจ้าไม่มีความสุขกับมัน ข้าขัดแย้งกันแบบนั้น ! ตระกูลเฟิงก่อนหน้านี้เป็นเหมือนกรง ตอนนี้ไม่มีตระกูลเฟิงแล้วเจ้าไม่ควรดำเนินชีวิตต่อไปภายใต้เงาของครอบครัวที่กระจัดกระจาย ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถหลบหนีจากที่นี่และใช้ชีวิตของเจ้าเอง เซียงหรู เจ้าเพียงแต่ต้องจำไว้ว่าไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหนเจ้าไม่สามารถลืมได้ว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าต้องไม่สับสนกับสถานการณ์ เจ้าเข้าใจที่ข้าบอกหรือไม่ ? ”
　　น้ำตาของเฟิงเซียงหรูพรั่งพรูออกมาโดยไม่สามารถห้ามได้อีกต่อไปในขณะที่นางกอดอันชิและเริ่มร้องไห้ ในขณะที่ร้องไห้นางกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าไม่ได้มีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้ ข้าต้องการติดตามพี่รองและท่านแม่ก็รู้เรื่องนี้ดี ตั้งแต่ข้ายังเด็ก ข้าก็อยากติดตามนาง ไม่ว่านางจะไปที่ไหน ตราบใดที่ข้าเห็นนาง ข้าก็รู้สึกมีความหวัง ข้ารู้ว่างานที่นางทำนั้นยาก นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องการเป็นเหมือนนางและต้องการทำสิ่งที่ชอบธรรมและมีความหมายกับนาง เมื่อถึงวันที่ข้าโตขึ้นและมีความสามารถ ข้าจะสามารถปกป้องท่านแม่ได้ ท่านแม่รู้หรือไม่ ข้ามักจะกลัวว่าเฟิงจินหยวนจะกลับมาอีกและจะพาเรากลับไปที่บ้านตระกูลเฟิง และขังพวกเราไว้ในเรือนเล็ก ๆ เราจะทำอะไรก็ต้องคอยดูสีหน้าของเขาและเฟินไดเพื่อความอยู่รอด ท่านแม่ ข้าไม่ต้องการมีชีวิตแบบนั้น ท่านแม่ต้องรอข้า สักวันข้าจะกลับมาหาท่านแม่ เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะทำให้ท่านแม่เห็น เฟิงเซียงหรูของท่านแม่จะสามารถบังฝนและลมให้ท่านแม่ได้”
　　นางกล่าวด้วยน้ำตาและอันชิเผยให้เห็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความรักเมื่อเห็นท่าทางมุ่งมั่นของเด็กน้อย
　　เฟิงเซียงหรูกล่าวคำอำลากับอันชิเช่นนี้แล้วนำกระเป๋าสองใบของนางไป พวกเขาไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิง เมื่อประตูเปิดออก เฟิงหยูเฮงรู้ว่านางกำลังจะมาขณะที่นางลากเฟิงเซียงหรูเข้าไปในคฤหาสน์ จากนั้นนางก็บอกนางว่า “เราจะออกจากเมืองหลวงในวันที่ 14 เหลืออีก 1 วันเท่านั้น เจ้ามาตรงเวลา ช่วยข้าเตรียมของ”
　　เฟิงเซียงหรูรู้สึกงงงวยแต่เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “อย่าคิดมากเกินไป เมื่อเจ้าตัดสินใจแล้วก็เข้ามาหาข้า ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตที่ดี”
　　เฟิงเซียงหรูถูกลากเข้าไปในลานบ้านนางถามเฟิงหยูเฮงว่า “พี่รองรู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังวางแผนอะไรอยู่”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า“ข้าไม่ได้โง่ แค่มองเจ้า ข้าก็เดาได้แล้ว” คำพูดเหล่านี้ทำให้เด็กสาวยิ้มได้อย่างสดใส นางรู้ว่าพี่รองของนางจะไม่ทิ้งนาง นับตั้งแต่นางยังเด็ก เฟิงหยูเฮงเป็นเหมือนท้องฟ้าสำหรับนาง
　　พวกเขาจะออกจากเมืองหลวงในวันที่14 ของเดือนหนึ่ง ในช่วงเวลานี้ในคฤหาสน์เหยา พวกเขากำลังเตรียมของสำหรับการออกเดินทางของเฟิงหยูเฮง ซูซื่อเป็นผู้นำในเรื่องของเสื้อผ้ามีการเตรียมหีบ 3 ใบ และทำให้เหยาเซียนยิ้มเยาะ เขาคิดกับตัวเองว่าที่ไหนที่มีความต้องการเสื้อผ้ามากมาย ? นี่มันมากเกินไปเล็กน้อย
　　แต่ในท้ายที่สุดผู้หญิงก็มีความละเอียดละออซูซื่อรู้ว่าไม่สามารถกลับมาในระยะสั้นได้ หีบทั้งสามนี้มีเสื้อผ้าสำหรับทั้งสี่ฤดู รวมถึงถุงเท้าและรองเท้า การเตรียมการนั้นละเอียดมาก
　　ฉินซื่อเดินไปดูรอบๆ ห้องเก็บของ และวางสิ่งของที่นางคิดว่าเฟิงหยูเฮงอาจใช้ลงในหีบ สิ่งต่าง ๆ เช่น กาน้ำชา ถ้วยชา และสิ่งที่ดูดีจะถูกวางไว้ข้างใน เกือบครึ่งหนึ่งของที่เก็บของถูกวางไว้ข้างใน สุดท้ายมีหีบทั้งหมด 11 ใบ ภาพนี้ทำให้เหยาซวนตกใจ หลังจากให้คำปรึกษาอย่างมาก ฉินซื่อก็เชื่อมั่นว่าจะลดจำนวนลงในที่สุด แต่ก็ยังมีอีก 5 หีบที่นางรู้สึกว่าจำเป็นต้องนำมาด้วย
　　เหมียวซื่อเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำขนมอบและไม่ได้ออกมาเป็นเวลานานเมื่อซูซื่อเข้าไปในครัวเพื่อดู นางพบว่าเหมียวซื่อทำขนมอบพอที่จะเปิดร้านขนมได้ แต่นางก็มีความสุขด้วยบอกกับเหมียวซื่อ “นี่ถูกต้องแล้ว เจ้าควรทำเพิ่ม พวกเขาจะต้องใช้เวลาครึ่งเดือนบนท้องถนน อาเฮงของเราจะต้องไม่ประสบความลำบากใด ๆ”
　　เหยาจิงจุนมาดูและยิ้ม “พวกมันจะจบลงด้วยการเสียหรือไม่”
　　“เจ้าจะเข้าใจอะไร”ซูซื่อผลักเขาออกไป “กลางฤดูหนาว มันจะเสียได้อย่างไร ? นอกจากนี้ยังสามารถโยนทิ้งได้ถ้ามันเสีย หากทำน้อยไป จะทำอย่างไร เจ้าไม่เข้าใจเรื่องของผู้หญิง ดังนั้นอย่าเข้ามายุ่ง”
　　คนในตระกูลเหยาแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่มีอำนาจต่อต้านสิ่งนี้พวกเขาแค่ดูหีบที่เตรียมไว้และคำนวณอย่างเงียบ ๆ หลานสาวของพวกเขาต้องมีรถม้ากี่คันที่จะเก็บข้าวของทั้งหมดนี้ ?
　　ด้านของตระกูลเหยานั้นมีชีวิตชีวาอย่างมากในเวลานี้เฟิงหยูเฮงกำลังลากเฟิงเซียงหรูไปรอบ ๆ ถนนเพื่อซื้อสิ่งต่าง ๆ ที่จำเป็นต้องซื้อ ขณะที่พวกนางกำลังจะไปที่ร้านขายขนม พวกเขาบังเอิญไปพบองค์ชายแปดที่กำลังขี่ม้า…