บทที่ 554 คนแจกไพ่สุดเซ็กซี เริ่มแจกไพ่แล้ว
แต่มีเพียงคนอย่างเผยยวนเท่านั้น ที่ยังคงรักษาความเป็นสุภาพชนเอาไว้ได้ จึงได้เฝ้าดูเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ
ทว่าจี้จือฮวนกลับหยิบปืนเก็บเสียงออกมาจากช่องว่างมิติแล้ว หากมีฝูงนกโชคร้ายฝูงใดบินผ่านเหนือศีรษะไปและไม่ใช่เลขคี่ละก็ คงทำได้เพียงยิงมันลงมาสักตัวแล้ว
ทว่าจีฝูเย่เองก็ส่งสายตาให้กับซือเยียนเช่นกัน เพราะสมัยนี้คนซื่อสัตย์นั้นอยู่ยาก ดังนั้นต้องฉลาดหน่อย
ไป๋จิ่นเองก็จิตใจจดจ่อเช่นกัน เขากับเยว่พั่วหลัวก็เตรียมพร้อมลงมือได้ตลอดเวลา
เพื่อปกป้องหัวของเจ้าหมอดูนี่ที่คุยโวโดยไม่กลัวว่าหัวจะหลุดจากบ่าเอาไว้
ฮั่วชิงหยางยังคงกวาดพื้นต่อไป เพราะเขามีความอดทนสูงอยู่แล้ว และอย่าคิดว่าจะเอาชนะเขาได้ง่าย ๆ หากไม่มีความอดทนละก็ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
ทว่าในตอนนั้นเอง หมูเหยี่ยวล่าเหยื่อเพิ่งกลับมาจากการล่าสัตว์ในป่า ปากยังคงคาบกระต่ายน้อยเอาไว้ และกำลังบินวนอยู่บนท้องฟ้าเพื่อตามหาเจ้านาย
มันกางปีกออกอย่างรวดเร็วราวกับสายลม มองแวบแรกก็นึกว่าเป็นว่าวกระดาษเสียอีก แต่ใครจะคิดว่ามันคือนกจริง ๆ
และบนท้องฟ้าเวลานี้ก็มีมันเพียงตัวเดียวเท่านั้น ทุกคนจึงดีใจกันอย่างมาก! ทำได้ดีมากเจ้าหมูเหยี่ยวล่าเหยื่อ! กลับไปจะเพิ่มอาหารให้เจ้า
“เจ้าแพ้แล้ว! เป็นเลขคี่!” เผยเสี่ยวเตารีบเอ่ยขึ้นมา
ฮั่วชิงหยางลืมตาขึ้น “รีบร้อนอะไรกัน”
ทันทีที่สิ้นเสียงของฮั่วชิงหยาง ก็มีเสียงดังขึ้นในป่าทึบ มีฝูงนกกระพือปีกบินออกมา
อาอินกลอกตาไปมา ก่อนจะผิวปากให้กับหมูเหยี่ยวล่าเหยื่อ
นี่คือเสียงผิวปากที่เคยซ้อมในกองทัพ ขอเพียงเสียงผิวปากนี้ดังขึ้น ก็หมายความว่าให้มันบินวนอยู่บนท้องฟ้า
การมองเห็นของมนุษย์มีจำกัด ขอเพียงหมูเหยี่ยวล่าเหยื่อสามารถขับไล่นกที่เข้ามาใกล้ขอบเขตการมองเห็นของพวกเขาออกไปได้ หรือเหลือแค่มันเพียงตัวเดียวก็ยิ่งดี เพียงเท่านี้พวกเขาก็จะชนะแล้ว!
หมูเหยี่ยวล่าเหยื่อได้รับการเลี้ยงดูจากพวกเขามาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ อีกทั้งยังเลี้ยงด้วยยาหลิงเฉวียน จึงทำให้มันฉลาดเฉลียว ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงผิวปากของนายน้อย ดวงตาของมันก็เบิกกว้าง ปีกทั้งสองข้างกระพือเหมือนเหยี่ยวที่พร้อมจะต่อสู้บนอากาศ มันบินวนรอบบริเวณนี้ไม่ให้นกตัวใดเข้ามาได้
จากนั้นก็คายกระต่ายในปากทิ้ง แล้วส่งเสียงร้องขณะบินวนอยู่บนนั้น
ดังนั้นเมื่อบรรดานกที่เดิมมุ่งมาทางอารามไร้นามและต้องผ่านมาทางนี้ จึงถูกหมูเหยี่ยวล่าเหยื่อทำให้ตกใจ ก่อนจะกระพือปีกและบินอ้อมกลับไปแล้ว นกบางตัวที่ขี้ขลาดก็ตกใจจนร่วงลงมา
เมื่อฮั่วชิงหยางเห็นว่ามีนกกระจอกในภูเขาเพียงไม่กี่ตัวบินผ่านมา เขาจึงกระปรี้กระเปร่าและนับอย่างตั้งใจ
“หนึ่ง สอง สาม…”
พวกไป๋จิ่นเองก็นับด้วยความตื่นเต้น
“ยี่สิบสี่!” ฮั่วชิงหยางเอ่ยเสียงดังขึ้นมา “เจ้าแพ้แล้ว!”
ทุกคนต่างก็หวาดหวั่น และเป็นกังวลเกี่ยวกับหัวของเว่ยเจ๋อเซิง
แต่เจ้าหมอนี่กลับยังคงสงบนิ่งดุจภูผา
ราวกับชัยชนะอยู่ในกำมือ
มีแผนการอะไรในใจอย่างนั้นหรือ!?
ขณะที่ฮั่วชิงหยางกำลังจะสั่งลูกน้องให้ไปตัดหัวของเว่ยเจ๋อเซิง จู่ ๆ นกเหยี่ยวล่าเหยื่อบนฟ้าตัวนั้นก็ขยับปีกตีนกกระจอกตัวหนึ่งที่บินเข้ามาใกล้ออกไป…
“ยี่สิบสาม!” อาอินร้องขึ้นมา “ตอนนี้เหลือยี่สิบสามตัวแล้ว!”
บรรดานกกระจอกเห็นดังนั้น ไหนเลยยังกล้ากระพือปีกบินเข้ามารนหาที่ตายอีก ดังนั้นจึงรีบบินผ่านบริเวณนั้นไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้บนท้องฟ้าในระยะสายตาจึงเหลือนกเพียงยี่สิบสามตัวเท่านั้น เมื่อรวมกับหมูเหยี่ยวล่าเหยื่อแล้ว!
ฮั่วชิงหยางสะอึกขึ้นมาทันที อะไรที่ไม่เคยเห็นก็ได้เห็นจริง ๆ!
แบบนี้ก็ได้อย่างนั้นหรือ?!
นี่…นี่มันนกบ้านใครกัน! ถึงได้ไร้มารยาทเช่นนี้
“พวกเจ้า…พวกเจ้าขี้โกง”
อาอินไม่พอใจ “ท่านตา เหตุใดท่านถึงได้ปรักปรำคนอื่นเช่นนี้เล่าเจ้าคะ พวกเราไม่รู้จักมันเสียหน่อย!”
ฮั่วชิงหยางไม่เชื่อ “เช่นนั้นเมื่อครู่เจ้าผิวปากทำไม?”
“ข้าก็แค่เบื่อเฉย ๆ!”
“เจ้าลองเรียกมันดูสิ!”
ทว่าอาอินก็ยอมเรียกจริง ๆ “นี่ นกอ้วน!”
หมูเหยี่ยวล่าเหยื่อไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ และคิดว่าภารกิจของตัวเองสำเร็จแล้ว รีบไปจับกระต่ายต่อดีกว่า
นกตัวนี้บทจะหายก็หายไปเลย
ทำให้ฮั่วชิงหยางโมโหจนต้องกระทืบเท้าเร่า ๆ
“เฮ้อ คิดจะพนันก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ด้วย” จีฝูเย่รีบเอ่ยเตือน
ฮั่วชิงหยางกัดฟันกรอด “ได้ ตานี้ถือว่าพวกเจ้าชนะ”
“เช่นนั้นเรื่องที่พวกเราขอร้อง?”
ฮั่วชิงหยางจ้องเว่ยเจ๋อเซิง “หัวของเจ้าข้าจะต้องเอามาให้ได้ ข้าขอเดิมพันกับเจ้าอีก”
จีฝูเย่เบะปาก “ท่านทำเช่นนี้น่าเบื่อจะตายไป เดิมพันแล้วเดิมพันอีก เช่นนั้นมิเท่ากับว่าไม่รู้จบหรอกหรือ!”
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า หลบไป!”
เหตุใดถึงเรียกว่านักพนัน ก็เพราะขนาดอายุปูนนี้แล้วเขาก็ยังเลิกสิ่งนี้ไม่ได้
เว่ยเจ๋อเซิงพยักหน้าให้ “ท่านผู้เฒ่าเชิญกล่าวมาได้เลย แต่ครั้งนี้ผู้น้อยขอเดิมพันใหญ่กับท่านนะขอรับ”
ทุกคน “!!!”
เผยเสี่ยวเตาลากเขามา ก่อนจะกระซิบถาม “เมื่อครู่เจ้าทำท่าทางมั่นใจเพียงนั้น มีเคล็ดลับอะไรใช่หรือไม่?”
หมูเหยี่ยวล่าเหยื่ออย่างไรเสียก็เป็นสัตว์ สัตว์เป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ ดังนั้นหากว่าแพ้เล่า?
ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างก็มองดูเว่ยเจ๋อเซิงด้วยความคาดหวัง ใช่แล้ว เขาดูมั่นใจมากจริง ๆ ขณะที่ทุกคนตกใจกันจนวิญญาณจะหลุดจากร่างอยู่แล้ว แต่เขากลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นพร้อมใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้ม
เว่ยเจ๋อเซิงยกยิ้มเล็กน้อย “ความจริงแล้วเมื่อครู่ข้าก็แค่ตกใจจนขยับไม่ได้ก็เท่านั้น”
ทุกคน “…”
เจ้าอย่าพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดาเช่นนี้จะได้หรือไม่!!!
“ไม่ได้ เดิมพันอีกไม่ได้แล้ว แม้แต่ดวงเรื่องการพนันก็ยังไม่มี โชคดีครั้งหนึ่ง คิดว่าจะโชคดีทุกครั้งอย่างนั้นหรือ?” เผยยวนปฏิเสธเสียงแข็ง
เว่ยเจ๋อเซิงจึงเอ่ยขอร้องทันที “ไม่ได้นะขอรับ เมื่อวานข้าคำนวณมาแล้ว วันนี้เป็นวันแห่งโชคของข้า การคำนวณนั้นแม่นยำมาก ดังนั้นข้าจึงมั่นใจมากขอรับ”
ดังนั้นหลังจากที่เขาตัดสินใจแล้ว ก็เอ่ยกับฮั่วชิงหยาง “ท่านผู้เฒ่า การเดิมพันในครั้งนี้ ขอให้ท่านเดิมพันด้วยทรัพย์สินทั้งหมดของท่านได้หรือไม่ขอรับ?”
ฮั่วชิงหยางหรี่ตาลง “ช่างกล้าดียิ่งนัก คนก่อนที่พูดเช่นนี้ก็ถูกข้าทำเป็นซาลาเปาเนื้อมนุษย์ไปแล้ว”
ทุกคนเพิ่งจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทว่าอึดใจต่อมาเจ้าเด็กนี่ก็ทำให้พวกเขาหวาดหวั่นอีกแล้ว
เยี่ยมจริง ๆ เจ้าเป็นหมอดูคนหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงว่าจะปากดีถึงเพียงนี้!
เผยยวนมองไปทางจี้จือฮวนทันที “ฮวนฮวน ลูกไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”
จี้จือฮวน “…”
“ไม่” ยังไม่ถึงขนาดนั้น
แต่นางก็ไม่สามารถมองดูสองคนนี้ทำเรื่องไม่แน่ไม่นอนเช่นนี้ได้อีกต่อไปแล้ว
“ผู้เฒ่าฮั่วถนัดการเล่นพนัน เช่นนั้นสนใจจะเล่นกับผู้น้อยหรือไม่?”
ฮั่วชิงหยางดูแคลนที่จะพูดคุยกับสตรี ได้ยินดังนั้นก็เอ่ยออกมาตรง ๆ “ให้สามีของเจ้ามาพูด ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับผู้หญิง”
จี้จือฮวนหยิบไพ่โป๊กเกอร์หนึ่งสำรับออกมาจากช่องว่างมิติ “สิ่งนี้ท่านเคยเล่นหรือไม่?”
ฮั่วชิงหยางคิดว่าตัวเองมีความรู้กว้างขวาง แต่เมื่อเห็นแผ่นกระดาษในมือนาง ก็เอ่ยด้วยความสงสัยขึ้นมา “นี่คือสิ่งใด?”
“ชื่อของมันไม่สำคัญ สำคัญก็คือวิธีเล่น แต่เกรงว่าท่านคงไม่เคยเล่นมาก่อนเป็นแน่ เช่นนั้นท่านกล้าลองหรือไม่?”
ฮั่วชิงหยางลังเลเล็กน้อย “เจ้าพูดมาว่าจะเดิมพันอย่างไร?”
จี้จือฮวนยิ้มออกมาเล็กน้อย คนแจกไพ่สุดเซ็กซีจะเริ่มแจกไพ่แล้ว
วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้เห็นความร้ายกาจของไพ่โป๊กเกอร์!
“ไปยกโต๊ะมาตัวหนึ่งสิ พวกเราจะตั้งบ่อนที่นี่ ข้าจะไม่ขอเดิมพันด้วยทรัพย์สินทั้งหมดของท่าน แต่ข้าต้องการให้ท่านผู้เฒ่าฮั่วหยุดขายข้าวให้กบฏในหลงซีจะได้หรือไม่?”
ฮั่วชิงหยางเห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กำเริบเสิบสานเช่นนี้ ก็รู้สึกดูแคลนยิ่งนัก
เว่ยเจ๋อเซิงก็รีบคำนวณในทันใด ก่อนดวงตาจะเป็นประกายขึ้นมา
โชคดี ชนะแน่นอน!
