บทที่ 1444 งานเลี้ยง
บทที่ 1444 งานเลี้ยง
ซูหมิ่นเดินเข้ามาแล้วยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า “เสี้ยนจู่อันผิง ตอนนี้ข้าเสียใจจริง ๆ คุณหนูหวงเป็นแบบนี้มาตลอด และนางยืนยันที่จะแข่งขันกับคนอื่น จวิ้นจู่เองก็ไม่สามารถห้ามปรามได้ แต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเสี้ยนจู่จะสามารถทำให้คุณหนูหวงยอมถอยได้”
ยอมถอย…
สิ่งที่นางหมายถึงคือ กู้เสี่ยวหวานสามารถเอาชนะหวงหรูซื่อได้
ซูหมิ่นพูดประโยคสุดท้ายเสียงดังกึกก้องราวกับกลัวว่าคนอื่นจะไม่ได้ยิน
กู้เสี่ยวหวานได้เห็นผ่านเล่ห์เหลี่ยมของนาง คนผู้นี้กลัวว่าโลกจะไม่เกิดความวุ่นวายสินะ
“จวิ้นจู่กังวลเกินไปแล้ว คุณหนูหวงเป็นคนตรงไปตรงมาและเป็นคนใจอ่อน หากไม่ชอบก็พูดตรง ๆ เพียงเพราะข้ายังใหม่กับเมืองหลวง และข้าไม่เข้าใจกฎเกณฑ์มากมาย ขออภัยด้วย”
พูดเรื่องไร้สาระโดยไม่ลืมหูลืมตา ไม่ว่าผู้ใดก็สามารถทำได้
กู้เสี่ยวหวานมีชีวิตอยู่มาอย่างน้อยหลายสิบปี หลังจากที่เด็กสาววัยรุ่นกลุ่มนี้ต่อสู้กัน คงจะคิดว่านางกลัวจริง ๆ สินะ
ตลกสิ้นดี ประสบการณ์สิบปีนี้ นางไม่ได้โอ้อวดเลยจริง ๆ
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานพูดอย่างนั้น ซูหมิ่นก็ยิ้มอย่างซุกซนและไม่พูดอะไรอีก
“ถ้าอย่างนั้น อวี้ซู เจ้าเก่งมากในการพาเสี้ยนจู่ไปพบกับพี่น้องทุกคน ข้ายังมีบางอย่างที่ต้องทำที่นี่ ดังนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน คงไม่ได้ไปกับเจ้าแล้ว”
ซูหมิ่นยิ้มและเดินจากไปอย่างเร็วรวด
ถานอวี้ซูเองก็อยากให้นางออกไปจากตรงนี้ใจจะขาด และเมื่อเห็นซูหมิ่นจากไป ถานอวี้ซูก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไปเสียได้ก็ดี”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกว้าง ที่นี่ยังเป็นอาณาเขตของซูหมิ่น ใครจะไปรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เป็นคนของซูหมิ่นหรือไม่ สิ่งที่พวกนางพูดตอนนี้อาจรู้ถึงหูของซูหมิ่นในชั่วพริบตาถัดไปก็เป็นได้
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ถานอวี้ซูจึงรีบปิดปากแล้วจับมือกู้เสี่ยวหวานพร้อมรอยยิ้ม “ท่านพี่ ทิวทัศน์ของจวนของหมิงอ๋องไม่ใช่แค่การพูดเกินจริง มีพืชพรรณมากมายที่นี่ที่ไม่สามารถพบเจอข้างนอกได้ ในเมื่อเรามาถึงที่นี่แล้ว เราไปเยี่ยมชมให้สบายตากันสักหน่อยดีหรือไม่”
ถานอวี้ซูพูดจริง ๆ ว่ามันมีพืชพรรณมากมายที่หาดูได้ยาก
กู้เสี่ยวหวานไม่ปฏิเสธ และขอให้ถานอวี้ซูพานางชมไปรอบ ๆ
หญิงสาวที่รวมตัวกันอยู่ ตอนนี้ก็แยกย้ายกันไปแล้ว และเมื่อเห็นซูหมิ่นจากไป ทุกคนก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเสี้ยนจู่อันผิงคนใหม่ และหันศีรษะไปมองที่กู้เสี่ยวหวานเป็นครั้งคราว
อยากได้ยินสิ่งที่พวกนางคุยกัน แต่กลับไม่ได้ยินอะไรเลย ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะของถานอวี้ซู ฟางเพ่ยหยาจึงหายใจหนัก ๆ เป็นบางครั้ง
อาจั่วไม่ได้ตามมา แต่รออยู่ที่ประตูบ้านเหมือนสาวใช้คนอื่น ๆ แต่ด้วยความกระตือรือร้นในการฟัง นางก็ยังรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นภายในไม่มากก็น้อย
หลังจากชื่นชมทิวทัศน์ในสวนแล้ว ในขณะเดียวกันซูหมิ่นกลับมา
ชุดสีทองสว่างเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยชุดทางการสีแดงเข้ม
ซูหมิ่นนั้นเดิมทีก็ดูงดงามอยู่แล้ว แต่เมื่อยิ่งสวมใส่ชุดนี้ก็ขับผิวของนางให้โดดเด่นยิ่งขึ้น งดงามราวกับนางเซียนในแดนสวรรค์
รูปลักษณ์ที่สง่างามนั้น มีผ้าสีขาวผืนกว้างรัดอยู่ช่วงเอว ท่วงท่าและอากัปกิริยาของนาง แม้แต่การขมวดคิ้ว และรอยยิ้มช่างสดใสและสวยงามจริง ๆ
มีเพียงแววตาเท่านั้นที่มีความผิดปกติ และเนื่องจากความดุร้ายนั้นทำลายความงามดังกล่าว ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าบุคคลนี้ยากต่อการจัดการเมื่อพวกเขาเห็น
เมื่อเห็นซูหมิ่นออกมา หญิงสาวทุกคนก็ก้าวไปข้างหน้าทีละคนและทำความเคารพซูหมิ่น
“วันนี้ทุกคนเป็นแขก ดังนั้นทำตัวตามสบายเถิด เชิญทุกคนนั่งลงก่อน”
ซูหมิ่นออกคำสั่ง และสาวใช้ก็พาเหล่าคุณหนูนั่งลง กลางลานมีพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ ทั้งสามด้านเต็มไปด้วยโต๊ะเตี้ย บนโต๊ะเต็มไปด้วยผลไม้และของว่างหน้าตาน่าทาน
ลำดับที่นั่งขึ้นอยู่กับตัวตนของหญิงสาว
ถานอวี้ซูเป็นจวิ้นจู่เพียงคนเดียวนอกเหนือจากซูหมิ่น ดังนั้นตำแหน่งนี้จึงเป็นตำแหน่งแรกทางขวาล่างของซูหมิ่นโดยธรรมชาติ
พ่อของฟางเพ่ยหยาเป็นขุนนางระดับสอง นางจึงนั่งลำดับถัดมา และเนื่องจากกู้เสี่ยวหวานเป็นขุนนางระดับห้า ตำแหน่งนี้จึงห่างออกไปโดยธรรมชาติ
สาวใช้คนหนึ่งเข้าไปหากู้เสี่ยวหวานและกล่าวว่า “เสี้ยนจู่ เชิญท่านทางด้านนี้”
ถานอวี้ซูก็อยู่กับกู้เสี่ยวหวานตลอดเวลา แม้ว่าสาวใช้ต้องการพานางไปที่โต๊ะ แต่นางก็ไม่ไป และรอให้กู้เสี่ยวหวานนั่งลงเสียก่อน
เมื่อกู้เสี่ยวหวานมาถึงที่นั่งของตนเองก็พบว่ามันอยู่ด้านหลังสุด เมื่อถานอวี้ซูเห็นนางจึงเผยรอยยิ้มและดึงกู้เสี่ยวหวานออกไป “ท่านพี่ ไปกันเถอะ ไปนั่งกับข้า”
เมื่อเห็นถานอวี้ซูเกิดอาการไม่พอใจ สาวใช้ข้าง ๆ ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ยืนอยู่ห่าง ๆ ไม่กล้าระบายความโกรธ เมื่อเห็นว่าถานอวี้ซูมีอาการเช่นนั้น กู้เสี่ยวหวานก็ยิ้มและพูดว่า
“ไม่เป็นไร ข้านั่งที่นี่แหละ เจ้ารีบไปนั่งเถิด”
“ข้าไม่ไป ถ้าท่านพี่ไม่ไป ข้าก็ไม่นั่ง เราสองคนต้องนั่งด้วยกัน” หลังจากพูดจบ ถานอวี้ซูก็นั่งลงโดยไม่ลังเล
เมื่อเห็นถานอวี้ซูยืนกรานเช่นนี้ ฟางเพ่ยหยาที่อยู่ด้านข้างก็พูดว่า “ข้าก็จะไม่ไปเหมือนกัน ข้าจะนั่งกับท่านด้วย”
ไม่เป็นไร เก้าอี้นุ่ม ๆ ที่ควรจะนั่งได้แค่คนคนเดียวต้องนั่งเบียดกันถึงสามคน
เมื่อเห็นว่าพวกนางยืนกรานที่จะนั่งตรงนั้น กู้เสี่ยวหวานก็รู้ว่าพวกนางทำเพื่อตัวนางเอง ดังนั้นจึงยอมนั่งด้วย
มีคนสามคนนั่งอยู่ที่นี่ ดังนั้นที่นั่งสำหรับถานอวี้ซูและฟางเพ่ยหยาจึงว่างไปโดยปริยาย
ดวงตาของซูหมิ่นกวาดมองไปที่นั่นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของกู้เสี่ยวหวาน นางก็มองไปในตำแหน่งที่ไกลสุดลูกหูลูกตา
นางจงใจจัดตำแหน่งที่ห่างไกลที่สุดสำหรับกู้เสี่ยวหวาน ทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่ใครจะรู้ว่ามันจะเกิดความผิดพลาดขึ้นเล็กน้อย
ถานอวี้ซูคนนี้ต่อต้านนาง แทนที่จะนั่งในที่นั่งที่จัดไว้สำหรับตัวเอง แต่นางกลับเลือกที่จะนั่งกับกู้เสี่ยวหวาน
นางมีความสัมพันธ์อันดีกับกู้เสี่ยวหวานอย่างนั้นหรือ
ทำไมถึงไม่เคยได้ยินว่าฮู้กั๋วจวิ้นจู่มีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกับสามัญชนทั่วไปเช่นนี้?
เมื่อเห็นความสนิทสนมของพวกนาง ความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางก็ไม่ง่ายเหมือนปกติ
ซูหมิ่นขมวดคิ้วและมองไปที่สถานที่นั้น และในไม่ช้านางก็เลิกคิ้ว ยืนขึ้นและเดินไปที่ด้านข้างของกู้เสี่ยวหวาน
