บทที่ 1162 ตอนพิเศษ (55/1)
บทที่ 1162 ตอนพิเศษ (55/1)
หลิวจิ่วจู๋เขียนใบสั่งยา เพราะยาสองตัวในใบสั่งยานั้นหายากมาก อีกทั้งยังต้องดูเวลาที่เก็บสมุนไพรด้วย นางกังวลว่าป้าหลี่จะถูกคนในร้านยาหลอกจึงไปจัดการเรื่องยาให้พวกเขาด้วยตนเอง
หยางชิงซือพานางไปที่ร้านยา
ทันทีที่ไปถึงประตูร้านยาก็มีคนพุ่งออกมาด้วยความตื่นตระหนก ทั้งยังชนหลิวจิ่วจู๋เข้าพอดี
“ระวัง…” หยางชิงซือคว้าหลิวจิ่วจู๋ไว้และต่อว่าคนที่เข้ามาชนอย่างดุเดือด “ท่านเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ… หลิ่วจินเปยหรือ?”
หลิ่วจินเปยเห็นคนสองคนตรงหน้า แววตาพลันเต็มไปด้วยความตกใจ เขารีบยัดของใส่แขนเสื้อแล้วจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่กล่าวอะไรสักคำ ราวกับมีภูตผีไล่ตามหลังอย่างไรอย่างนั้น
“เป็นอย่างไรบ้าง?” หยางชิงซือเอ่ยถาม “เจ้าเห็นของที่เขาถืออยู่ในมือหรือไม่?”
“ไม่เห็น”
หยางชิงซือโน้มตัวเข้ามาด้วยท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ “เจ้าอยากรู้หรือไม่?”
“ก็ได้!” หยางชิงซือผิดหวังเล็กน้อย
นางอยากรู้ว่าหลิ่วจินเปยถืออะไรอยู่
ขณะที่หลิวจิ่วจู๋กำลังจ้องมองเด็กขายยาที่กำลังจัดยา หยางชิงซือก็เอ่ยถามท่านหมอที่อยู่ข้าง ๆ เรื่องหลิ่วจินเปย ปากของท่านหมอปิดสนิท ไม่ตอบคำถามใด ๆ ของหยางชิงซือแม้แต่น้อย นางจึงไม่ได้ความอะไรจนกระทั่งจากมา
หยางชิงซือพุ่งเข้าไปหาหลิวจิ่วจู๋ “จักต้องไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นเหตุใดจึงปิดปากเงียบเพียงนี้เล่า?”
“หมอมีจรรยาบรรณล้วนไม่เอ่ยปากเรื่องคนไข้ไปเรื่อย” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “เป็นเรื่องปกติที่หมอจะไม่เปิดปาก หากเปิดปากนั่นจึงจะผิดปกติ เช่นนั้น ภายหน้าพวกเราก็ไม่ต้องไปจัดยาที่นั่นแล้ว”
“ไม่ปกติแน่! หลิ่วจินเปยน่ะ ตอนนี้เขาทำงานอยู่ที่บ้านคหบดีจาง ดูร่างกายแข็งแรงของเขาสิ ยานั่นต้องไม่ใช่เขากินเองแน่ หรือว่าจะเป็นฝางซิ่วหลาน? ฝางซิ่วหลานไม่ต้องการเขาแล้ว เขายังจะเกาะติดนาง รั้งอยู่ที่บ้านคหบดีจางและยอมเป็นทาส ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าพี่ชายในนามของเจ้าผู้นั้นกำลังคิดอะไร สมองของเขาเป็นอะไรกันแน่?ฝางซิ่วหลานผู้นั้นมีอะไรดีหรือ?”
“เอาละ พวกเราไม่ต้องพูดถึงพวกเขาแล้ว”
“เอาเถอะ!” หยางชิงซือแอบเสียดายอยู่หน่อย ๆ “เช่นนั้นพวกเรายังจะคิดเรื่องหาเงินต่อหรือไม่?”
หลิวจิ่วจู๋นำยามาให้ป้าหลี่
ป้าหลี่ซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง นางถือว่าหลิวจิ่วจู๋เป็นพระโพธิสัตว์ที่ช่วยเหลือผู้ประสบเคราะห์
“พี่สะใภ้ การมีแม่สามีแบบท่านนับว่าเป็นบุญที่สั่งสมมาแต่ชาติปางก่อน” หลิวจิ่วจู๋กล่าวอย่างจริงใจ
ป้าหลี่ถอนหายใจเบา ๆ “เด็กคนนี้มีชีวิตที่ยากลำบาก นางเป็นพี่คนโตในบ้าน มีน้องสาวสามคนและน้องชายหนึ่งคน นางทำงานหนักมาทุกรูปแบบตั้งแต่ยังเป็นเด็ก กล่าวตามตรง พ่อแม่ของนางคิดจะขายนางให้เป็นอนุของคหบดีจาง เป็นข้าที่เข้าไปขวาง พาเจ้าเด็กนั่นไปสู่ขอนาง คนบ้านนางเปิดปากก็จะเอาแปดสิบตำลึงเงิน เรายืมเงินจากทุกที่ แม้กระทั่งจากญาติพี่น้องทั้งหมดเพื่อให้ได้เงินก้อนนี้ ในสายตาของข้า นางไม่ใช่ลูกสะใภ้ หากแต่เป็นลูกสาว”
“ดีจริง ๆ” หยางชิงซือเอ่ยอย่างอิจฉา
หลิวจิ่วจู๋ดึงหยางชิงซือกลับ
ต่อจากนั้นทั้งคู่ก็ศึกษาเรื่องยาสระผมอย่างขยันขันแข็ง
เพื่อที่จะศึกษาตัวยา หยางชิงซือได้ริเริ่มที่จะเป็นผู้ทดลอง
แน่นอนว่าหลิวจิ่วจู๋จะไม่ยอมให้นางเสี่ยง ทุกครั้งที่ให้สหายลองล้วนต้องมั่นใจ อย่างไรนางก็อยู่กับท่านย่าหลิ่วมานานหลายปี อีกทั้งยังเป็นผู้ช่วยที่ฝีมือดีมากที่สุดของหญิงชรา นางจึงคุ้นเคยกับการใช้ใบสั่งยาเหล่านี้ร่วมกันเป็นอย่างดี
“เหตุใดชิงซือยังไม่กลับมาอีกเล่า?” หลิวจิ่วจู๋มองท้องฟ้าด้านนอก “นับเวลาดูก็ควรกลับมาได้แล้ว พ่อบ้านจาง…”
“ฮูหยิน” พ่อบ้านจางเดินเข้ามาหานาง
“ท่านส่งคนไปตามหาชิงซือหน่อยเถอะ” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “ข้าเพียงแค่ให้นางช่วยไปซื้อของ ที่นั่นอยู่ไม่ไกล นางควรจะกลับมาแล้ว ข้าไม่วางใจ ดูจากท้องฟ้า ฝนก็ใกล้จะตกเต็มทีแล้ว”
“ขอรับ” พ่อบ้านจางออกไปเตรียมการทันที
หลิวจิ่วจู๋เตรียมทุกอย่างจนพร้อม จากนั้นก็ใส่ตัวยาลงไปในขวด
ยาสระผมที่เตรียมไว้ครั้งนี้เหมาะที่สุด ทั้งในเรื่องกลิ่นหอมและความเข้มข้น เหมาะให้หญิงสาวใช้เป็นอย่างยิ่ง
นางตั้งใจจะนำไปส่งร้านยาพรุ่งนี้เพื่อทดลองขาย
ผ่านไปพักหนึ่งฝนก็ตกลงมา
“เหตุใดยังไม่กลับมาอีกเล่า?” หลิวจิ่วจู๋ยืนอยู่ที่ประตู
พ่อบ้านจางเอ่ย “ฮูหยินไม่ต้องร้อนใจ บ่าวจะออกไปตามหาเองขอรับ”
“กลับมาแล้ว” สาวใช้หลิงเยว่วิ่งเข้ามารายงาน
หลิวจิ่วจู๋รีบออกไปต้อนรับ
พ่อบ้านจางตะโกน “ฮูหยิน ท่านไม่ได้กางร่ม ระวังเป็นหวัดนะขอรับ!”
“เป็นอย่างไรบ้าง” หลิวจิ่วจู๋เห็นบ่าวรับใช้อุ้มหยางชิงซือกลับมาจึงเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
“ตอนที่บ่าวออกไปตามหานาง เห็นขอทานสองคนกำลังจะพาตัวฮูหยินจงไป ส่วนเรื่องอื่นบ่าวไม่รู้แล้วขอรับ” บ่าวรับใช้กล่าว
“พานางเข้าไปก่อน”
“ขอรับ”
หลิวจิ่วจู๋จับชีพจรหยางชิงซือดู
“มีอะไรหรือขอรับ?” พ่อบ้านจางเอ่ยถาม
หลิวจิ่วจู๋ตรวจร่างกายของหยางชิงซือ จากนั้นก็สัมผัสบริเวณท้ายทอยนาง
“นางถูกคนทุบจนหมดสติจากด้านหลัง”
“ผู้ใดน่ารังเกียจเพียงนี้ ถึงกับลงมืออย่างโหดร้ายยามกลางวันแสก ๆ?” พ่อบ้านจางเอ่ยอย่างมีน้ำโห “ฮูหยิน บ่าวจะออกไปตรวจสอบประเดี๋ยวนะขอรับ”
“ดี!”
หลังจากพ่อบ้านจางไปแล้ว หลิวจิ่วจู๋ก็เอ่ยถามบ่าวรับใช้ที่แบกหยางชิงซือกลับมาถึงเรื่องขอทานสองคนนั้น
“พอพวกเขาเห็นข้าก็หนีไปแล้วขอรับ วิ่งหนีรวดเร็วยิ่ง” บ่าวรับใช้กล่าว “ข้าเห็นฮูหยินจงหมดสติ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงไม่กล้าตามพวกเขาไปขอรับ”
“ขอบคุณ เจ้าทำได้ดีมาก” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “โชคดีที่เจ้าไปพบทัน ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาย่อมเป็นหายนะ”
หลิวจิ่วจู๋อยู่ข้าง ๆ หยางชิงซือ
นางถูกตีที่ท้ายทอย ทิ้งรอยช้ำไว้ตรงนั้น หลิวจิ่วจู๋ทายาให้หยางชิงซือจากนั้นจึงให้หลิงเยว่ สาวใช้ไปต้มยา
พ่อบ้านจางกลับมาท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนัก
“ขอทานทั้งสองคนนั้นไปซ่อนตัวแล้วขอรับ บ่าวไร้ประโยชน์จึงหาพวกเขาไม่พบ”
“นี่ไม่ใช่หน้าที่ของท่าน” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “รอชิงซือฟื้นขึ้นมาก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว”
หยางชิงซือฟื้นขึ้นในวันที่สาม
หลังจากที่นางฟื้นขึ้นมาก็เห็นหลิวจิ่วจู๋นั่งอยู่ข้างเตียง นางจึงร้องไห้ออกมา
“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” หลิวจิ่วจู๋กำลังงีบหลับ ท้ายที่สุดแล้วนางก็เฝ้าสหายมาถึงสามวัน ตลอดสามวันนี้จึงแทบไม่ได้หลับเต็มตื่นเลย
หยางชิงซือจู่ ๆ ก็ร้องไห้หนักเช่นนี้ หลิวจิ่วจู๋จึงตกใจไปชั่วครู่
“จู๋จือ…” หยางชิงซือพุ่งตัวเข้าไปกอดนาง “ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกแล้ว”
“เจ้าไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องห่วง” หลิวจิ่วจู๋กล่าว
หยางชิงซือลูบคลำเนื้อตัวตนเอง “ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรกับข้ากระมัง?”
“ไม่ คนของข้าไปช่วยเจ้าได้ทันกาล”
“เช่นนั้นก็ดี” หยางชิงซือถอนหายใจออกมาเบา ๆ “จู๋จือ จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกว่าสามีของเจ้าเก่งจริง ๆ หากไม่ใช่เพราะเขาจ้างบ่าวรับใช้มา ข้าก็คงไม่ถูกหาเจอเร็วเพียงนี้ ไม่เช่นนั้นคราวนี้ข้าคงตายไปแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นหรือ?” หลิวจิ่วจู๋เอ่ยถาม “ไม่สิ เอาเช่นนี้ดีกว่า ข้าจะให้พวกเขายกอาหารมาให้ เจ้าค่อย ๆ กิน ค่อย ๆ เล่าให้ข้าฟังไปด้วยก็แล้วกัน”
