The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 935-936

ตอนที่ 935 ในตระกูลซวนไม่มีเหตุผล
ตอนที่935 ในตระกูลซวนไม่มีเหตุผล
คำพูดของเฟิงหยูเฮงประสบความสำเร็จในการดึงดูดความสนใจของฮ่องเต้และพวกเขาประสบความสำเร็จในการทำให้ผู้ช่วยเสนาบดีหลิวมีเหงื่อเย็นไหลออกมา แต่เดิมเขาคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เฟิงหยูเฮงจะนำสิ่งที่พูดในลานมาพูดต่อหน้าฮ่องเต้ ยิ่งกว่านั้นเมื่อสถานการณ์ในห้อง มันไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงสิ่งต่าง ๆ ! ใครบ้างที่เคยได้ยินเรื่องการนินทากับฮ่องเต้หลังจากการโต้เถียงกันบ้าง?
แต่เฟิงหยูเฮงก็ทำเช่นนั้น!
นางไม่สนใจบรรยากาศอะไรเลยนางเพิ่งรู้ว่าตระกูลหลิวเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายองค์ชายแปด การพานางเข้าไปในพระราชวังเพื่อรักษาอาการป่วยของน้องสาวของเขา มีบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ว่าใครจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ พระสนมหลิวก็ป่วยหนัก การตรวจเบื้องต้นก่อนหน้านี้ของนางพบว่ามีปัญหากับไตของพระสนมหลิว แต่นี่ไม่ได้หมายความว่านางสามารถข้ามเรื่องก่อนหน้านี้ได้ นางอุตส่าห์เข้ามาในพระราชวังเพื่อรักษาน้องสาวของเจ้า แทนที่จะรู้สึกขอบคุณ ทำไมตระกูลหลิวของเจ้ากลับควรสาปแช่งนาง
ดวงตาของนางกระตุกขณะที่นางมองผู้ช่วยเสนาบดีหลิวอย่างเย็นชาและกล่าวเสริมอย่างน่าสมเพช“องค์ชายเก้าเป็นหนึ่งในองค์ชายที่สูงส่งของราชวงศ์ต้าชุน และพระองค์เป็นพระโอรสของฮ่องเต้ ทำไมการช่วยชีวิตจึงถือว่าไม่ทำงานอย่างถูกต้อง ? คำพูดก่อนหน้านี้ของผู้ช่วยเสนาบดีหลิวหมายถึงอะไร ? ข้ายังไม่เข้าใจและรู้สึกสับสนอย่างมาก”
ฮ่องเต้ทรงลำเอียงและโปรดปรานเฟิงหยูเฮงเมื่อเขาได้ยินว่าสถานการณ์เกี่ยวข้องกับบุตรชายสุดที่รักของเขา เขาก็สูญเสียมันไปทันที เขาจ้องมองผู้ช่วยเสนาบดีหลิว แต่ไม่ได้ถามอะไรเลย เขากล่าวกับจางหยวนแทน “นั่นสิ ! เกิดอะไรขึ้น ? บุตรชายของเราประพฤติตนไม่เหมาะสมอย่างไร”
จางหยวนไม่ค่อยประทับใจกับผู้ช่วยเสนาบดีหลิวมากนักเขายืนอยู่ข้าง ๆ เฟิงหยูเฮง ดังนั้นเขาจึงพูดย้ำอีกครั้งทันทีว่าผู้ช่วยเสนาบดีหลิวพูดอะไรในลานถึงเฟิงหยูเฮง สีหน้าของฮ่องเต้เริ่มมีสีสันโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากสิ่งสุดท้ายที่พูด นั่นแหย่ตรงจุดที่สำคัญที่สุดของเขา “บุตรชายและลูกสะใภ้ของเราไม่ได้อยู่อย่างเหมาะสมในราชวงศ์ต้าชุน หลิวฮวย เจ้ามีความคิดที่ดีจริง ๆ ! ”
หลิวฮวยรีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วและปกป้องตัวเองทันที“ฝ่าบาทนี่เป็นความเข้าใจผิด ! ขุนนางผู้นี้พูดผิดพะยะค่ะ และโกรธจากสิ่งที่องค์ชายเก้ากล่าว ฝ่าบาทไม่รู้ แต่องค์ชายเก้ากล่าวว่า…”
ก่อนที่เขาจะกล่าวจบฮ่องเต้ก็เปล่งเสียงดังขึ้นทันที “เจ้าเป็นขุนนางขั้นสามของราชสำนัก และบุตรชายของเราเป็นสมาชิกของตระกูลฮ่องเต้ ! เป็นองค์ชาย ! อะไรเขาไม่สามารถพูดอะไรกับเจ้าได้บ้าง ถ้าเช่นนั้นถ้าเราสาปแช่งพวกเจ้าว่าเป็นคนนอกรีต เจ้าก็จะตอบโต้ด้วยการสาปแช่งงั้นหรือ ? ”
หลิวฮวยตัวสั่นด้วยความกลัวบนพื้นในขณะที่เขาสาปแช่งเฟิงหยูเฮงในใจหลายล้านครั้ง แต่ฮ่องเต้กำลังโกรธ เขาไม่กล้าพูดอะไรเลย ท้ายที่สุดสิ่งที่เขากล่าวนั้นถูกต้อง หากองค์ชายสาปแช่งเจ้า สิ่งที่ถูกต้อง เจ้าต้องตอบโต้หรือ ? มีสิ่งที่พลิกผัน ?
เฟิงหยูเฮงยังคงสวมบทบาทเป็นคนน่าสงสาร“ผู้ช่วยเสนาบดีหลิวย่อมไม่กล้าตำหนิองค์ชายเก้าเป็นธรรมดา แต่ท่านใต้เท้ารังแกลูกสะใภ้”
“เจ้ากล้ามาก! ” ฮ่องเต้ระเบิดอารมณ์และลุกขึ้นยืนทันที เขาชี้ไปที่พระสนมหลิวที่ไม่รู้สึกตัวและป่วยหนัก พร้อมกล่าวเสียงดังว่า “นี่คือน้องสาวของเจ้า ! อาเฮงเข้ามาในพระราชวังเพื่อรักษาอาการป่วยของน้องสาวของเจ้า เจ้าไม่เพียงแต่ไม่แสดงความกตัญญูและยังใช้ถ้อยคำต่ำช้าเพื่อตำหนินาง ตระกูลหลิวของเจ้าโหดร้ายและไร้ศีลธรรมเพียงใด ? เท่าที่เราเห็น เจ้าไม่ได้มีความตั้งใจอย่างแท้จริงที่จะให้พระสนมหลิวได้รับการรักษา การกระตุ้นให้เรานำอาเฮงเข้ามารักษาพระสนมหลิวมีแนวโน้มมากที่สุดเพื่อจะหาเรื่องตำหนินางใช่หรือไม่ ? อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ย้อนกลับไปตอนนั้น บิดาของเจ้ามีเรื่องร้องเรียนมากมายเกี่ยวกับพระชายาหยุน และพยายามหลายครั้งเพื่อให้เราไล่พระชายาหยุนออกจากพระราชวัง วันนี้เราจะพูดซ้ำในสิ่งที่เคยพูดกับบิดาของเจ้าในเวลานั้น ฟังให้ดี ไม่ว่าพระสนมคนไหนจะเป็นที่โปรดปรานและถูกลดตำแหน่ง ไม่มีที่ว่างสำหรับเจ้าในสนามที่จะทำการเผชิญหน้าและขู่เข็ญ ! เราคือผู้ปกครองของราชวงศ์ต้าชุน ถ้าแม้กระทั่งเรื่องครอบครัวของเรายังถูกควบคุมโดยขุนนาง เรื่องของโลกอาจถูกทิ้งไว้ให้เจ้าจัดการ”
สมาชิกของตระกูลซวนไม่เคยมีเหตุผลฮ่องเต้ไม่มีเหตุผลและบุตรชายของเขาก็ไม่มีเหตุผล ย้อนกลับไปตอนนั้น ฮ่องเต้ได้กล่าวเช่นนี้กับเสนาบดีในราชสำนักจริง ๆ แล้วทำให้ผู้ช่วยเสนาบดีหลิวหวาดกลัว วันนี้ด้วยคำพูดเหล่านั้นเหมือนกันที่หลิวฮวย และเขาก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมา ไม่เพียงแต่เขากลัวเท่านั้น แต่เขายังรู้สึกหงุดหงิดมากกับการปะทุครั้งก่อนของเขา เขาจัดการให้เฟิงหยูเฮงเข้ามาในพระราชวังเพื่อรักษาพระสนมหลิว ทำไมเขาไม่สามารถระงับได้ หากองค์ชายแปดพบว่าสิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นเพราะเขา เขาก็กังวลว่าเขาจะไม่สามารถอธิบายได้ !
หลิวฮวยกัดฟันของเขาพร้อมโขกศีรษะคำนับและพูดกับเฟิงหยูเฮงอย่างตรงไปตรงมา“พระชายาหยูได้โปรดตัดสินโทษด้วยพะยะค่ะ ขุนนางผู้นี้ทำผิดเพราะอาการป่วยของพระสนมหลิวทำให้ข้ารู้สึกกังวล ขุนนางผู้นี้ขออภัยต่อพระชายา ขอพระชายาอย่าได้ตำหนิขุนนางผู้นี้เลยพะยะค่ะ” ขณะที่เขากล่าวเขาโขกศีรษะอีก 2 ครั้ง
เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรเลยแต่ความโกรธของฮ่องเต้ไม่ได้ลดลง ในขณะที่เขากล่าวกับเฟิงหยูเฮง “อาเฮง เจ้าสามารถออกจากพระราชวังได้ ! เป็นความผิดของข้าที่ไม่ควรเรียกเจ้าเข้ามาในพระราชวัง ทุกคนในตระกูลหลิวเป็นคนใจบาป คนประเภทนี้น่าสมเพช เนื่องจากอาการป่วยของพระสนมหลิวไม่สามารถรับการรักษาจากหมอหลวงได้ อาการป่วยของนางเป็นอันตรายถึงชีวิต ไม่มีใครสามารถตำหนิได้ ! ไม่มีอะไรให้เจ้าทำได้”
เมื่อได้ยินว่าฮ่องเต้จะให้เฟิงหยูเฮงออกจากพระราชวังหลิวฮวยก็สูญเสียและเริ่มน้ำตาคลอจริง ๆ เขาคลานไปข้างหน้าเล็กน้อยและสะอื้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขากล่าวอย่างน่าสมเพช “ฝ่าบาททรงโปรดเมตตาด้วย ! ข้าขอร้องฝ่าบาท ! ข้าขอร้องฝ่าบาท พระสนมหลิวเคยรับใช้ฝ่าบาทมาหลายปี ฝ่าบาทไม่สามารถปล่อยให้นางตายแบบนี้ ! พระชายาหยูเป็นหมอเทวดาที่มีความสามารถที่น่าอัศจรรย์ นางสามารถช่วยชีวิตพระสนมหลิวได้ ข้าขอร้องอย่าทอดทิ้งพระสนมหลิวพะยะค่ะ ! ”
เฟิงหยูเฮงมองเขาแล้วถามทันทีว่า“หมอหลวงคนไหนบอกกับผู้ช่วยเสนาบดีหลิวว่าพระชายาผู้นี้สามารถรักษาโรคนี้ได้ ? แม้ว่าข้าจะเป็นหมอเทวดาที่มีความสามารถที่น่าอัศจรรย์ แต่ข้าไม่ใช่เทพ ท่านใต้เท้ามั่นใจได้อย่างไรว่าข้าสามารถรักษานางได้”
หลิวฮวยตัวแข็งทื่อครู่หนึ่งจากนั้นก็กล่าวออกมาด้วยเสียงสะอื้น“ขุนนางผู้นี้เพิ่งได้ยินเรื่องนี้หลังจากราชสำนัก สำหรับหมอหลวงกล่าวเรื่องนี้ ขุนนางผู้นี้ไม่สามารถจำได้อย่างชัดเจน ในเวลานั้นข้าเพิ่งคิดว่าจะได้รับการรักษานางและจิตใจของข้าก็ดีขึ้น แต่เรื่องที่พระชายาหยูเป็นหมอเทวดาเป็นสิ่งที่รู้จักกันทั่วโลก พระชายาเป็นคนดีและมีจิตใจดี ได้โปรดอย่าแย้งกับขุนนางผู้นี้ ข้าขอร้องพระชายา ช่วยพระสนมหลิวด้วยพะยะค่ะ ! ” หลิวฮวยก้าวไปข้างหน้า โขกศีรษะคำนับซ้ำ ๆ หัวใจของเขาเต้นรัว การตอบโต้แบบตาต่อตาฟันต่อฟันก่อนหน้านี้ในลานคืออะไร ?
เฟิงหยูเฮงมองไปที่เขาและคิดถึงองค์ชายแปดพวกเขาเป็นคนในกลุ่มเดียวกันนั่นเอง แน่นอนว่านี่คือคนที่สามารถไปข้างหน้าและช่วยองค์ชายแปด เขาสามารถนำอะไรบางอย่างขึ้นมาเมื่อมีการพูดถึง และเขาสามารถปล่อยวางเรื่องได้ง่าย ๆ เขาสามารถเลือกสิ่งต่าง ๆ ตามธรรมชาติและปล่อยพวกเขาไป นางยิ้มและกล่าวกับฮ่องเต้ “เสด็จพ่ออย่าพึ่งโกรธเพคะ สุขภาพของเสด็จพ่อเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ผู้ช่วยเสนาบดีหลิวพูดถูก แม้ว่าเราจะเพิกเฉยต่อตระกูลหลิว ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม เราจำเป็นต้องนึกถึงพระสนมหลิว ! ลูกสะใภ้เป็นหมอ เมื่อเห็นนางเป็นแบบนี้ ข้ารู้สึกแย่มาก ได้โปรดอนุญาตให้ลูกสะใภ้รักษาพระสนม สำหรับผู้ช่วยเสนาบดีหลิว…”
“ฮึ่ม! ” ฮ่องเต้โบกมือของเขา “ไปซิ ! เจ้าไม่ได้เห็นใจน้องสาวของเจ้ามากนัก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาเยี่ยมร่างกายนางอีกต่อไป ! ”
ด้วยความโกรธของฮ่องเต้หลิวฮวยก็ถอยหนีโดยไม่พูดอะไรเลยเพราะกลัวว่าจะต้องทิ้งศีรษะไว้ข้างหลังถ้าเขาช้าลงเล็กน้อย เมื่อเขาจากไป รัศมีของความโกรธรอบฮ่องเต้ก็สลายไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็มองไปในทิศทางของเตียง เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “อาเฮง แค่ตรวจนาง ! ไม่ว่าอย่างไรนางเคยรับใช้เรา แต่เราไม่เคยคิดที่จะมาเยี่ยมนางแม้แต่ครั้งเดียวในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ใครจะรู้ว่าเมื่อเราพบกันอีกครั้ง นางก็จะลงเอยเช่นนี้” เขารู้สึกอารมณ์เล็กน้อยและมีอารมณ์ทุกชนิดบนใบหน้าของเขา
เฟิงหยูเฮงเข้าใจความรู้สึกของผู้สูงอายุนางยังคิดที่จะรักษาอาการป่วยของพระสนมหลิว ในขณะที่ตรวจรักษา นางจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าแผนเลวทรามที่ตระกูลหลิวนั้นร่วมมือกับองค์ชายแปด ดังนั้นนางไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมและหันไปนั่งบนเตียง นางจับข้อมือของพระสนมหลิวอีกครั้งและยืนยันอาการป่วยของนางหลังจากช่วงเวลาสั้นๆ
“ไตของนางล้มเหลว”นางกล่าวกับฮ่องเต้ “เสด็จพ่อ นางสนมหลิวมีอาการป่วยทางไต ไตของนางทำงานน้อยลงซึ่งทำให้ไตของนางล้มเหลว มันอยู่ในช่วงสุดท้ายแล้ว แม้ว่าหมอหลวงมีวิธีการต่างกัน แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน สำหรับพวกเขาแล้ว สถานการณ์แบบนี้สิ้นหวัง”
ฮ่องเต้มองเฟิงหยูเฮงและสังเกตคำพูดที่เลือกสรรโดยเจตนาของนาง“เจ้าหมายถึงการบอกว่ามันไร้ความหวังสำหรับพวกเขา แต่สำหรับเจ้า นางมีรอดงั้นหรือ ข้าเข้าใจถูกต้องใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวแล้วกล่าวว่า“ไม่ใช่ว่านางจะได้รับการรักษาอย่างแน่นอน เป็นเพียงการกล่าวว่าลูกสะใภ้ไม่ได้สิ้นหวังอย่างแท้จริง มีวิธีการบางอย่างที่สามารถลองได้ แต่การรักษานั้นยากมากและไม่มีการรับประกันว่าจะประสบความสำเร็จหรือไม่”
“การรักษานั้นดีกว่าการรอคอยความตาย”ฮ่องเต้ถอนหายใจ และกล่าวว่า “อาเฮง เจ้าไม่รู้ แต่ในขณะที่เราไม่ได้คิดอะไรกับพระสนมในตำหนักในมาหลายปีแล้ว ยังมีความรู้สึกบางอย่างจากอดีต พวกนางเข้ามาในพระราชวังซึ่งหมายความว่าพวกนางจะไม่สามารถจากไปได้ มีบางคนที่มีบุตรซึ่งทำให้เรารู้สึกสบายใจมากขึ้น แต่สำหรับบางคนที่ไม่มีบุตร พวกนางจะต้องอยู่คนเดียวในพระราชวังแห่งนี้จนกว่าพวกนางจะแก่ลงและตาย เราทำอย่างดีที่สุดเพื่อหาวิธีที่จะทำให้พวกนางในด้านต่าง ๆ นั่นเป็นสาเหตุที่สมาชิกในครอบครัวของพวกเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นขุนนาง เราเข้าใจดีว่าการทำสิ่งต่าง ๆ เช่นนี้ไม่เหมาะสม แต่ไม่มีสิ่งใดที่สามารถทำได้หลังจากพบเปี้ยนเปี้ยน มันน่าขยะแขยงเกินไป”
ฮ่องเต้ชราไม่ได้ถามเฟิงหยูเฮงว่าวิธีการนี้เป็นอย่างไรเขาแค่นั่งบนเก้าอี้แล้วยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของนาง ในช่วงเวลาหนึ่งมันเป็นเหมือนทุกปีที่ได้สัมผัส การมองเห็นนั้น ทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกโกรธเล็กน้อย
จางหยวนกังวลว่าอารมณ์ของเขาจะส่งผลกระทบต่อสุขภาพดังนั้นเขาจึงแนะนำ “ฝ่าบาทได้ทำทุกสิ่งที่สามารถทำได้แล้ว ตำหนักในของฮ่องเต้องค์ใดที่ไม่มีสถานการณ์เช่นนี้ ? ใครสามารถรับประกันได้ว่าคนที่ฮ่องเต้รักจะอยู่ที่นี่ตลอดไป ? เป็นไปได้หรือไม่ที่พระสนมที่สูญเสียความโปรดปรานจะไม่มีชีวิตอีกต่อไป ? ถ้าถูกเลี้ยงดูมาจริง ๆ ฝ่าบาทปฏิบัติต่อตำหนักในของฮ่องเต้อย่างดี อย่างน้อยที่สุดครอบครัวของพวกเขาก็ได้รับตำแหน่งที่ดี ถ้ามันยังเหมือนเมื่อ 20 ปีก่อน ปล่อยให้พวกเขาแข่งขันกันเพื่อให้ได้รับความโปรดปราน ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะต้องตายกี่คน ? ” แต่ครอบครัวที่ได้รับตำแหน่งขุนนางที่ดี ไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับพวกเขา
จางหยวนนั้นกล่าวสมเหตุสมผลและฮ่องเต้ก็เข้าใจอย่างไรก็ตามมีปมในใจของเขาไม่สามารถเอาชนะได้ ในท้ายที่สุดเขาไม่ได้เป็นคนใจร้าย หากเขาไม่สามารถเสียใจได้อย่างแท้จริง หมอหลวงก็ประกาศสภาพของคนผู้นี้แล้ว เขาอาจไม่เรียกเฟิงหยูเฮงเข้าไปในพระราชวังเพื่อตรวจนาง เขามองไปที่เฟิงหยูเฮงและในที่สุดก็ถามว่า “วิธีการที่เจ้ากล่าวถึงมันคืออะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างไม่แยแส“การปลูกถ่ายไตเพคะ”
”อะไรนะ? ” ฮ่องเต้ตกตะลึง “ปลูกถ่ายไตงั้นหรือ ? ” หลังจากกล่าวอย่างนี้เขารู้สึกตัวที่ด้านหลังส่วนล่างของตัวเอง ในที่สุดเขาก็เป็นคนที่สนุกกับศิลปะการต่อสู้ในวัยหนุ่มของเขา เขามีความเข้าใจในระดับหนึ่งเกี่ยวกับกายวิภาคศาสตร์ของมนุษย์ และเขารู้วว่าไตอยู่ตรงไหน หลังจากพบพวกมันแล้ว เขาก็ถามด้วยความกลัวอย่างมากว่า “สิ่งเหล่านี้จะถูกเปลี่ยนได้หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ลูกสะใภ้จะดูแลการผ่าตัดด้วยตัวเอง มันสามารถทำได้แต่การปลูกถ่ายไตมีความเสี่ยงและมีข้อกำหนดพื้นฐาน ก่อนอื่นต้องพบไตที่เหมาะสม มันจะต้องมีการเข้ากันได้กับไตของผู้ป่วย ความเสี่ยงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการปฏิเสธหลังจากการปลูกถ่ายนั้นสามารถหลีกเลี่ยงได้ จากนั้นนางจะเริ่มฟื้นตัว ต่อจากนั้นแม้ว่าพบไตที่เหมาะสมก็ไม่ได้หมายความว่าการปลูกถ่ายจะประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์ ยังมีความเสี่ยงที่จะถูกปฏิเสธ ผลลัพธ์แบบนั้นจะถือว่าเป็นการผ่าตัดล้มเหลว และผู้ป่วยจะยังคงอยู่โดยไม่มีความหวังเพคะ”
ฮ่องเต้งงงวยอย่างสมบูรณ์หลังจากได้ยินเรื่องการปลูกถ่ายไต! ลูกสะใภ้ของเขากล้าทำทุกอย่าง “แต่ไตที่เหมาะสม…”
เฟิงหยูเฮงเผยรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง“โดยธรรมชาติแล้วจะเป็นการง่ายกว่าถ้าจะหาคนที่เกี่ยวข้องกับนาง… ”
ตอนที่ 936 มอบกระดาษเงินกระดาษทอง 10 ชุด
ตอนที่936 มอบกระดาษเงินกระดาษทอง 10 ชุด
จิตใจของฮ่องเต้นั้นมีความสามารถมากและเข้าใจได้ทันทีว่าคำพูดของเฟิงหยูเฮงหมายถึงอะไรเขามองไปที่พระสนมหลิวที่นอนอยู่บนเตียงแล้วคิดเกี่ยวกับตระกูลหลิวก่อนพยักหน้า “งั้นลองทำก่อน ! ไม่ว่าจะเป็นสำหรับพระสนมหลิวหรือตระกูลหลิว เรารู้สึกว่าทุกอย่างควรทำ ตอนนี้มันจะขึ้นอยู่กับว่าตระกูลหลิวจะยอมรับหรือไม่” หลังจากกล่าวอย่างนี้เขาก็ลุกขึ้นยืนและไม่ได้มองพระสนมหลิวอีกเลย เขาแสดงออกอย่างเหนื่อยล้า ในขณะที่เขาจับมือที่ช่วยประคองของจางหยวนและกล่าวว่า “กลับกันเถิด ! อาเฮง เจ้ากลับได้ ! ไปพร้อมกับเรา เรื่องของการรักษาจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้”
เฟิงหยูเฮงปฏิบัติตามและเดินตามฮ่องเต้แม้กระนั้นนางไม่ได้ทิ้งยาไว้ให้พระสนมหลิวเลย
ฮ่องเต้กลับไปที่ห้องโถงจาวเหอและเฟิงหยูเฮงติดตามเขาไปตลอดทางเฟิงหยูเฮงและจางหยวนประคองเขาจากทั้งสองข้าง และนางก็กล่าวเพิ่มเติมเกี่ยวกับอาการป่วยของพระสนมหลิว อย่างไรก็ตามมีความแตกต่างเล็กน้อยจากก่อนหน้านี้ นางกล่าวว่า “เสด็จพ่อ อาการป่วยของพระสนมหลิวถือเป็นอาการป่วยเรื้อรัง จากการตัดสินของลูกสะใภ้ นางเป็นมาอย่างน้อยห้าหรือหกปี พัฒนาการล่าสุดเกิดขึ้นเร็วเกินไปและไม่สามารถพิจารณาได้ตามปกติเจ้าค่ะ”
นางพูดค่อนข้างหนักแน่นแต่คำพูดที่“ไม่อาจถือได้ว่าเป็นเรื่องปกติ” ทำให้ฮ่องเต้สามารถเข้าใจเรื่องที่อยู่ข้างในได้ในทันที ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุดเขาไม่ได้พูดและถอนหายใจยาว ๆ เท่านั้น จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่สมัยโบราณ เพื่อประโยชน์ในการต่อสู้เพื่ออำนาจ ผู้คนมีความสามารถในการทำทุกวิถีทางและคนคนเดียวไม่เพียงพอที่จะทำสิ่งเหล่านี้ พวกเขาจะจัดตั้งกลุ่มเพื่อให้มีคนเข้าร่วมมากขึ้น เมื่อตระกูลหลิวได้ริเริ่มที่จะขอให้เจ้าเข้ามาในพระราชวังเพื่อตรวจอาการป่วยของพระสนมหลิว ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นพระสนมหลิวป่วย ข้าก็เริ่มกังวลและตกลง อาเฮงระวังตัวด้วย เจ้าต้องไม่ตกหลุมกลอุบายของพวกเขา ข้าแก่แล้วแต่ข้าก็มีบุตรชายมากมาย มันจะดีแค่ไหนถ้ามีบุตรสาวบ้าง พระราชวังแห่งนี้คงไม่เงียบเหงาเช่นนี้”
เมื่อใดก็ตามที่ฮ่องเต้นำหัวข้อนี้ขึ้นมาเขาจะรู้สึกมีอารมณ์อย่างมาก แม้แต่สองคนที่สนับสนุนเขาจากด้านข้างก็สามารถรู้สึกได้ถึงรัศมีแห่งความเศร้าโศกที่ล้อมรอบเขาไว้อย่างชัดเจน ความจริงแล้วฮ่องเต้นั้นมีอายุเพียง 60 ปีเท่านั้น ในโลกสมัยใหม่ เขาไม่ถือว่าแก่มาก แต่ในยุคนี้ เขาอายุมากอย่างแท้จริง นอกจากนี้เขาได้เข้าร่วมการต่อสู้หลายครั้งเมื่ออายุยังน้อยและจบลงด้วยอาการเจ็บป่วยจำนวนมาก หลังจากเป็นผู้ปกครองมาไม่กี่ทศวรรษ เขาก็จะมีสิ่งต่าง ๆ มากมายที่ต้องกังวล พละกำลังของเขาเริ่มหมดไปนานแล้ว ในแต่ละปีที่เขายังมีชีวิตอยู่ต่อไป อายุของเขาจะชัดเจนยิ่งขึ้น ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้
เฟิงหยูเฮงต้องการช่วยฟื้นฟูสุขภาพของฮ่องเต้อย่างเหมาะสมแต่ฮ่องเต้ผู้แก่ชราคนนี้ค่อนข้างดื้อรั้น เขาไม่เต็มใจที่จะทานยาที่ได้รับจากนางเพื่อเสริมสุขภาพให้ตรงเวลา มีหลายครั้งที่เขาดื้อและคิดว่าตัวเองเป็นชายหนุ่ม และจะฝึกฝนเล็กน้อยในพระราชวัง สุขภาพของเขาไม่สามารถฟื้นตัวได้อย่างเหมาะสม ดังนั้นนางจึงล้มเลิกความคิดนั้นและยอมให้สิ่งต่าง ๆ ก้าวหน้าไปตามธรรมชาติ
นางส่งฮ่องเต้กลับไปที่ห้องโถงจาวเหอเป็นการส่วนตัวแล้วจึงเตรียมชาเพื่อช่วยให้เขาสงบลง จางหยวนมอบให้กับฮ่องเต้และดูเขาหลับ เมื่อนั้นเขาจึงพาเฟิงหยูเฮงออกไปจากพระราชวัง เมื่อพวกเขาออกจากห้องโถงใหญ่ ในที่สุดเขาก็ถามบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในใจตลอดเวลา “พระชายาจะไม่ดูยาตามคำสั่งที่พระสนมหลิวใช้เวลาทั้งหมดนี้หรือพะยะค่ะ ? ตอนที่พระชายาบอกว่าอาจมีปัญหาบางอย่างกับความก้าวหน้าของอาการป่วย ปัญหาอาจมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับยาหรือไม่ขอรับ”
เฟิงหยูเฮงยักไหล่และยิ้มอย่างแผ่วเบา “มีโอกาสมากที่จะเกิดจากใบสั่งยา แต่ก็ไม่มีประโยชน์ในการตรวจสอบ คนโง่เท่านั้นที่จะเข้าไปยุ่งกับบางสิ่งบางอย่างอย่างเปิดเผย หากมีปัญหาจริง ๆ มันจะเป็นการดีกว่าที่จะตรวจสอบยาที่พระสนมหลิวใช้ทุกวันเช่นเดียวกับผู้คนที่อยู่ข้างนาง” หลังจากกล่าวแบบนี้นางโบกมือให้กับตัวเอง “แต่ก็ไม่มีอะไรมากในการทำเช่นนั้น สิ่งที่ตระกูลหลิวต้องการคือให้ข้าลงมือรักษาอาการป่วยของพระสนมหลิว ตอนนี้ข้าได้ทำไปแล้ว ข้าเชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามจะเริ่มการเคลื่อนไหวต่อหลังจากนั้นอีกไม่กี่วัน มันจะดีกว่าสำหรับเราที่จะดูการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบ ๆ ”
ในขณะที่พวกเขาพูดคุยกันพวกเขาพบว่าตัวเองอยู่บนเส้นทางที่ไปสู่ตำหนักศศิเหมันต์ ​ซวนเทียนหมิงก็มาเช่นกัน นางพูดคุยกับจางหยวนมากขึ้นก่อนจะให้เขากลับไปดูแลฮ่องเต้อย่างรวดเร็ว จากนั้นนางไปพบกับสามีของนาง และทั้งสองออกจาพระราชวังไปด้วยกัน และกลับบ้าน เมื่อพวกเขาพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตำหนักอันจู ซวนเทียนหมิงเพียงแต่บอกนางว่า “พี่เจ็ดและข้าได้ทำการตรวจสอบทุกคน ในกลุ่มของพี่แปดอย่างลับ ๆ และเราก็ได้ความคืบหน้าไปเล็กน้อย เราเริ่มใช้ความกดดันในราชสำนักในวันนี้ แต่สิ่งนี้ไม่รวมถึงตระกูลหลิว ตระกูลหลิวยังคงซ่อนตัวอยู่เป็นอย่างดีในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หรืออาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้มีส่วนร่วมในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาเชื่อฟังเพราะไม่สามารถติดต่อได้ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าตระกูลหลู่ไม่มีเจตนาชั่วร้าย เพียงแค่พวกเขามีความคิดริเริ่มที่จะขอให้เจ้ารักษาพระสนมหลิว และด้วยอาการป่วยของพระสนมหลิวก็แปลกอย่างที่เจ้าได้อธิบาย นั่นหมายความว่าตระกูลหลิวกำลังวางแผนที่จะทำอะไรกับเรื่องนี้ เจ้าต้องระวังเป็นพิเศษ รักษาอาการป่วยหากสามารถรักษาได้ หากไม่สามารถทำได้เพียงแค่วางมือจากมันแล้วไม่สนใจ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด หมอหลวงก็ไม่มีทางรักษาได้ และเจ้าก็ไม่ได้เป็นเทพที่มีชีวิต จะตัดสินได้อย่างไรว่าเจ้าต้องรับผิดชอบต่อการเสียชีวิตของใครบางคนที่หมอหลวงทั้งหมดได้ตัดสินใจว่าจะต้องตายไปแล้ว ? ลองคิดถึงสถานการณ์กับตระกูลเหยาอีกครั้ง ในช่วงเวลานี้เจ้าจะต้องไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นซ้ำ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วขณะฟังสิ่งนี้อันที่จริงแล้วตระกูลเหยาในเวลานั้นถูกองค์ชายสามซึ่งไม่ยอมรามือเพราะพระสนมของฮ่องเต้ที่เสียชีวิตระหว่างการรักษา ในท้ายที่สุดถ้าไม่ใช่เพราะฮ่องเต้ส่งตระกูลเหยาให้ไปหวางโจว ใครจะรู้ว่าสิ่งเลวร้ายเช่นไรที่จะเกิดขึ้นกับตระกูลเหยา
แต่นอกจากปู่ของนางแล้วใคร ๆ ก็รู้ว่าฮ่องเต้ได้ใช้วิธีการนี้เพื่อเป็นพรแก่พวกเขา อย่างไรก็ตามเหยาเซียนตัวจริงจากไปแล้ว แต่ตอนนี้นางไม่ใช่เฟิงหยูเฮงตัวจริง นางจะตกหลุมอะไรแบบนี้หรือไม่ ? ดังนั้นนางจึงยิ้มและโค้งงอริมฝีปากของนางที่คล้ายกับที่ซวนเทียนหมิงมักจะมี แม้แต่ซวนเทียนหมิงก็ต้องอุทาน “ชายารัก เจ้าเหมือข้ามากขึ้นเรื่อย ๆ ”
นางไม่มีความปรารถนาที่จะเห็นความกลมกลืนใดๆ เพราะวังซวนเตือนนางว่า “พระชายา เราควรส่งกระดาษเงินกระดาษทองไปยังตระกูลหลิวหรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงตบหน้าผากและจำได้ดังนั้นนางจึงรีบกล่าวว่า “เราต้องส่งมัน ! หลิวฮวยมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาต้องการบ่นกับเฟิงจินหยวน หากเราไม่ให้กระดาษเงินกระดาษทองกับเขา เขาจะสื่อสารกันอย่างไร ? ไปเร็ว ส่งพวกมันไป หากมีไม่เพียงพอ เขาจะไม่สามารถเขียนได้ทั้งหมด”
วังซวนปิดปากและยิ้มนางหันหลังแล้วออกจากห้อง ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วมองนางด้วยความสับสน เฟิงหยูเฮงไม่อยากพูดถึงว่าหลิวฮวยมีความสุขแค่ไหนขณะโต้เถียงกับนาง การทำเช่นนี้จะป้องกันไม่ให้คนผู้นี้พุ่งไปกำจัดพวกเขา นางกล่าวว่า “หลิวฮวยกับข้าปะทะคารมกันในตำหนักอันจู เจ้ารู้ว่ามันเป็นอย่างไร ข้าไม่มีทัศนคติที่ดีเมื่อจัดการกับคนที่ข้าดูถูก ข้าล้อเลียนเขาเล็กน้อยแล้ว เขาก็บอกว่าข้าไม่มีรับการสั่งสอนอย่างถูกต้อง ข้าคิดว่าปัญหาของการได้รับการสั่งสอนโดยครอบครัวของข้าไม่ควรเอ่ยกับข้า ! จำเป็นต้องไปพูดคุยกับท่านพ่อของข้า ดังนั้นข้าคิดว่าจะให้วังซวนส่งกระดาษเงินกระดาษทองไปยังคฤหาสน์หลิว สิ่งนี้จะช่วยให้หลิวฮวยจดทุกสิ่งที่เขาต้องการจะพูดกับเฟิงจินหยวน จากนั้นก็เผามัน อย่างนี้เขาสามารถสื่อสารกับตระกูลเฟิงได้”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าเมื่อได้ยินสิ่งนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกเขายกย่องชายาของเขา สำหรับความคิดนี้เป็นสิ่งที่ดีมาก มีบางครั้งที่เด็กผู้หญิงคนนี้ใจอ่อนมากกว่าเขา ! เพื่อให้สามารถคิดขึ้นมาได้ด้วยความคิดแบบนี้ เมื่อกระดาษเงินกระดาษทองไปถึงคฤหาสน์หลิว ผู้คนในคฤหาสน์จะจบลงด้วยความรู้สึกคลื่นไส้ใช่ไหม ?
การคาดเดาของซวนเทียนหมิงถูกต้องหลิวฮวยเกือบจะกระอักเป็นเลือดเมื่อเห็นกระดาษเงินกระดาษทอง 10 ชุด แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรเพราะนางกำนัลอาวุโสโจวแห่งตำหนักหยูมาพร้อมกับวังซวนเพื่อส่งกระดาษเงินกระดาษทองนี้ หญิงชราคนนี้เป็นขุนนางหญิงขั้นหนึ่ง เมื่อนางยังอายุน้อย นางเคยช่วยชีวิตองค์ชายเก้าและนางได้เลี้ยงดูองค์ชายเก้าเป็นการส่วนตัว ช่วงเวลาแห่งความหุนหันพลันแล่นในตอนบ่ายซึ่งนำมาโดยคำพูดของซวนเทียนหมิงจบลงด้วยการทำให้เฟิงหยูเฮงขุ่นเคือง ส่งผลให้ฮ่องเต้เกือบจะตัดหัวของเขาแล้ว ตอนนี้ผู้คนของตำหนักหยูมาแล้ว เขาจะกล้าพูดอะไรแม้แต่ครึ่งคำได้อย่างไร ? แม้ว่าเขาจะไม่มีความสุข เขาก็จำเป็นต้องรับกระดาษเงินกระดาษทอง 10 ชุด เขากล่าวกับนางกำนัลอาวุโสโจวด้วยความเคารพ “ข้ารบกวนนางกำนัลอาวุโสในการเดินทางครั้งนี้ ได้โปรดเข้าไปในคฤหาสน์ดื่มชาสักถ้วยขอรับ ! ”
อย่างไรก็ตามนางกำนัลอาวุโสโจวส่ายหน้าและกล่าวว่า“ขอบคุณมากสำหรับความตั้งใจของผู้ช่วยเสนาบดีหลิว ข้าจะไม่ดื่มน้ำชาเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ช่วยเสนาบดีหลิวจะไม่ถูกรบกวนเมื่อติดต่อกับเจ้านายที่จากไปของตระกูลเฟิง” เมื่อนางกล่าวสิ่งนี้นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและนางก็ไม่แม้แต่จะมองหลิวฮวยที่โค้งคำนับ เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่นางมอบของหมั้นให้กับคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย นางไม่สนใจแม้แต่ขุนนางขั้นหนึ่ง ! ผู้ช่วยเสนาบดีขั้นสามที่ต่ำต้อยนั่นจะทำให้นางกำนัลอาวุโสโจวสนใจได้อย่างไร
หลังจากพวกเขาออกเดินทางไปแล้วหลิวฮวยก็กลับเข้ามาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็สั่งให้บ่าวรับใช้ของเขาปิดประตูคฤหาสน์ ก่อนที่จะเตะกองกระดาษเงินกระดาษทอง ตอนแรกเขาต้องการที่จะระบายอารมณ์ของเขา แต่การเตะนี้ค่อนข้างแรงเกินไป และกระดาษก็ไม่ได้ผูกเข้าด้วยกันเป็นอย่างดี เป็นผลให้หลังจากที่เขาเตะ กระดาษกระจัดกระจาย เมื่อลมฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านลานหน้าบ้านของหลิวก็เต็มไปด้วยกระดาษที่บินไปทั่ว มันดูเหมือนกับว่าคฤหาสน์กำลังจัดงานศพอยู่
หลิวฮวยเกือบกระอักเลือดอีกครั้งและรีบสั่งให้บ่าวรับเก็บกระดาษทั้งหมด แต่มันจะได้รับการดูแลอย่างไรหลังจากที่ถูกรวบรวมมา ? พวกเขาไม่สามารถโยนมันออกไปหรือเก็บมันไว้ เขาไม่สามารถใช้กระดาษแผ่นนี้เขียนจดหมายถึงเฟิงจินหยวน และไปเผามันในเวลากลางคืนใช่หรือไม่ ? บ้าไปแล้ว ! หลิวฮวยคิดอยู่นานและคิดหนัก และในที่สุดก็เกิดความคิดขึ้น เขาสั่งบ่าวรับใช้ “ส่งพวกมันทั้งหมดไปที่ห้องครัว และใส่ไว้ในเตา เผามันให้เป็นเถ้าถ่าน เผาทั้งหมด ! ”
บ่าวรับใช้วางกระดาษเงินกระดาษทอง10 ชุดไว้ในเตา ในเวลานี้ห้องครัวเตรียมอาหารเย็น เมื่อบ่าวรับใช้ที่รับผิดชอบเรื่องไฟเห็นกระดาษกองใหญ่ นางก็หยุดใช้ฟืน และใช้กระดาษเหล่านี้โดยตรง นี่จะเร็วกว่าการใช้ฟืน
เมื่อหลิวฮวยรับประทานอาหารเย็นฮูหยินของเขามากับเขา เมื่อเห็นบ่าวใช้นำอาหารออกมา หลิวฮวยกินไปเล็กน้อยแล้วก็ขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็วางชามและตะเกียบลง
หลี่ชิภรรยาของเขาสับสน“ท่านพี่ มีอะไรผิดปกติหรือ ? มีอะไรที่ท่านไม่ชอบในอาหารหรือไม่ ? ”
หลิวฮวยส่ายหน้าและดึงบ่าวรับใช้คนหนึ่งมาถามว่า“อาหารนี้ทำอย่างไร ? ”
บ่าวรับใช้งงงวย“ทำโดยพ่อครัวเจ้าค่ะ?”
“ใช้อะไรจุด? ข้าถามเกี่ยวกับสิ่งที่ใช้ทำอาหาร มันเป็นฟืนหรือไม่”
บ่าวรับใช้ส่ายหัว“วันนี้พวกเขาไม่ได้ใช้ฟืนเจ้าค่ะ ท่านใต้เท้าสั่งให้พวกเขาเผากระดาษเงินกระดาษทองไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? ห้องครัวใช้กระดาษนั้นก่อไฟเพื่อทำอาหาร ไฟแรงมากเจ้าค่ะ ! ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลิวฮวยก็ลุกขึ้นยืนทันทีพุ่งออกมาจากห้องและอาเจียนออกมา หลังจากที่เขาอาเจียนทุกอย่างในท้องออกมาหมดแล้ว เขาก็รับน้ำจากบ่าวรับใช้เพื่อล้างปากและล้างหน้า เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขามีสีหน้าที่ขมขื่น เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะล่มสลายทางจิตใจ เขากำลังกิน ! อาหารนี้ทำโดยการเผากระดาษเงินกระดาษทอง ! ใครสามารถกินอาหารแบบนี้ได้บ้าง ? สิ่งนี้ถือได้ว่าเป็นอาหารสำหรับคนเป็นอย่างไร
ไม่ใช่เพียงหลิวฮวยเท่านั้นที่กำลังจะล่มสลายทางจิตใจเนื่องจากหลี่ซื่อก็ยิ่งแย่ลงไปอีก นางคว่ำโต๊ะอาหารแล้วรีบไปที่ประตู นางชี้ไปที่หลิวฮวย นางสบถ “เจ้าไปทำสิ่งชั่วร้ายอะไรในราชสำนัก ? ”