The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1006 กู่

เฟิงหยูเฮงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซวนเทียนฮั่วกำลังพูดถึงอะไรและจะไม่ยอมบอกอะไรเมื่อถูกถาม นางรู้สึกหงุดหงิดมาก ในขณะที่นางเริ่มโกรธเคืองก็ทำให้อีกสองคนหัวเราะ
อย่างไรก็ตามในขณะที่บรรยากาศดูเหมือนจะผ่อนคลายมากในขณะที่พวกเขาหัวเราะ ในใจพวกเขามีความรู้สึกของความกดดันที่อธิบายไม่ได้
ในที่สุดเมื่อนางไม่สามารถทำตามได้เฟิงหยูเฮงจึงริเริ่มที่จะถามว่า “เสด็จพ่อขอป้ายพยัคฆ์ที่เจ้ามีหรือไม่ ? ” นางพูดกับซวนเทียนหมิง “กองทหาร 30,000 นายที่พี่หกมอบให้พี่เจ็ดถูกนำตัวกลับมา และพี่หกก็ได้รับคำสั่งให้กลับมาที่เมืองหลวงในปีใหม่เพื่อส่งมอบป้ายพยัคฆ์ ด้วยกองทหาร 30,000 นาย ทำให้ข้าเป็นกังวลเกี่ยวกับการเรียกคืนป้ายพยัคฆ์ในความครอบครองของเจ้าและสิทธิ์ในการบังคับบัญชาทหารของเจ้า หากเป็นกรณีที่เสด็จพ่อถูกควบคุมโดยกู่ ในที่สุดสิ่งเหล่านี้ก็จะถูกส่งมอบให้แก่พี่แปดในที่สุด”
ซวนเทียนหมิงยักไหล่“อย่างไรก็ตามอาณาจักรเป็นของเขา เสด็จพ่อมีสิทธิ์เลือก เมื่อเวลานั้นมาถึง โลกกว้างใหญ่และเราจะจากไปได้”
“แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เสด็จพ่อต้องการอย่างแท้จริง”เฟิงหยูเฮงพูดเสียงเบา ๆ ว่า “เขาเพิ่งถูกควบคุมโดยคนอื่น เจ้าไม่เคยพูดมาก่อนหรือ ? แม้ว่าเราจะไม่ชอบอาณาจักรนี้ แต่เราจะไม่ยอมให้ใครบางคนขว้างมันเข้าไปในความวุ่นวาย นอกจากนี้เสด็จพ่อ… เป็นบิดาของเจ้า เราไม่สามารถรอดูเสด็จพ่อทำเช่นนี้ในปีสุดท้ายของเสด็จพ่อ ไม่อย่างนั้นไม่ว่าเราจะไปที่ไหน ไม่ช้าเราก็จะเสียใจ” นางจับมือของซวนเทียนหมิง และบอกเขาว่า “เราต้องทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อช่วยราชวงศ์ต้าชุน ผ่านสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ และช่วยให้เสด็จพ่อค้นพบกับตัวเองอีกครั้ง แม้ว่ามันจะทำไม่ได้จริง ๆ เราก็จะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้”
ซวนเทียนหมิงมองนางและยื่นมือออกไปลูบหัวนาง หลังจากลูบมานาน เขาก็พูดว่า “อาเฮงของข้าโตขึ้นแล้ว”
นางพยักหน้า“ใช่แล้ว ! เราผ่านพ้นช่วงเวลาที่เอาแต่ใจมานานแล้ว ผู้คนไม่สามารถเป็นเหมือนเดิมเมื่อเริ่มต้น เช่นเดียวกับเจ้า เจ้าไม่ดึงแส้ของเจ้าออกมาเฆี่ยนตีผู้อื่นโดยไม่คิดอะไร ข้ายังไม่สามารถจัดการกับผู้คนในลักษณะเดียวกันกับคฤหาสน์เฟิงต่อไปได้ ข้าโตขึ้นและจำเป็นต้องใช้วิธีการที่เป็นผู้ใหญ่ในการจัดการสิ่งต่าง ๆ และแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น ไม่ใช่แค่ฆ่าปัญหาด้วยการสะบัดแส้ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นชีวิตที่อึดอัดกว่า แต่ก่อนนี่คือราคาของการเติบโต ยิ่งไปกว่านั้นราชวงศ์ต้าชุนเป็นอาณาจักรไม่ใช่ที่อยู่อาศัย หนึ่งความผิดพลาดจะเป็นอันตรายต่อผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วน ข้าอาจฆ่าพี่แปดได้โดยตรง แต่นั่นจะแตกต่างจากโจรคนอื่นอย่างไร”
”ดี”ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ทำทุกอย่างเพื่อพลิกสถานการณ์ ข้าจะปกป้องเจ้าจากสถานการณ์ที่อันตรายนี้” หลังจากกล่าวอย่างนี้เขาก็มองซวนเทียนฮั่ว และยิ้มว่า “พี่เจ็ดดู สาวน้อยของเรามีความทะเยอทะยานสูงส่งทีเดียว ! ”
ทั้งสามคนจบลงด้วยการดื่มสุรา6 ไหและมันก็ทำให้ซวนเทียนฮั่วรู้สึกมึนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ค้างคืนที่ตำหนักหยู อย่างไรก็ตามพระชายาหยุนอยู่ในตำหนักจุน และเขาจะรู้สึกไม่สบายใจที่ต้องทิ้งนางอยู่คนเดียว
เช้าวันรุ่งขึ้นซวนเทียนหมิงเข้าราชสำนักเช้าตามปกติหลังจากเฟิงหยูเฮงลุกขึ้นจากเตียง หวงซวนก็วิ่งเข้ามาและบอกนางอย่างมีความสุข “คุณหนู เราได้รับสารจากองครักษ์เงาที่อยู่ในเสี่ยวโจว นายน้อยและท่านฮูหยินสามตระกูลเหยากำลังเดินทางกลับมาแล้วเจ้าค่ะ จะใช้เวลาประมาณ 2 วันจะถึงเมืองหลวง” เมื่อพูดถึงเฟิงจื่อหรู หวงซวนก็ค่อนข้างร่าเริง “ปัจจุบันนายน้อยอยู่ในวัยที่กำลังเจริญเติบโต ครึ่งปีแล้วที่เราไม่ได้เจอนายน้อย ตอนนี้นายน้อยคงจะโตขึ้นมา”
เฟิงหยูเฮงอารมณ์ค่อนข้างดีเมื่อวานนี้เหยาเซียนบอกว่าเฟิงจื่อหรู เหมียวซื่อก็คงจะกลับมาเช่นกัน เหยาเซียนไปที่ห้องโถงสมุนไพรที่เสี่ยวโจว เป็นเพราะเขาได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองหลวง เขาไม่รอที่จะกลับมาพร้อมกับเฟิงจื่อหรู นางคิดว่าคงจะเป็นอีก 3 – 5 วันก่อนที่นางจะได้พบเฟิงจื่อหรู ใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วพวกเขาจะกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน มันเป็นเหมือนที่หวงซวนได้กล่าวไว้ พวกนางไม่ได้พบเฟิงจื่อหรูมาครึ่งปีแล้ว เจ้าตัวน้อยคนนั้นคงสูงขึ้นอย่างแน่นอน
เฟิงหยูเฮงเผยรอยยิ้มบนใบหน้าของนางนี่อาจเป็นข่าวที่ดีที่สุดที่นางเคยได้ยินเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่นางก็กังวลเล็กน้อยว่า “สถานการณ์ในเมืองหลวงนั้นซับซ้อน ข้าแค่หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นในขณะที่จื่อหรูกลับมา”
วังซวนและหวงซวนเข้าใจความรู้สึกของนางและวังซวนกล่าวว่า “ข้าจะไปที่เสี่ยวโจว แล้วข้าบอกท่านฮูหยินสามของตระกูลเหยาเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองหลวง มันจะเป็นการดีกว่าถ้ามีการเตรียมการเจ้าค่ะ”.ไอลีนโนเวล.
นางพยักหน้า“เอาล่ะ ไปเลย ! ข้าแค่อยากให้พวกเขากลับมาอย่างปลอดภัย นั่นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด”
วังซวนไปรับเฟิงจื่อหรูและหวงซวนดูแลเฟิงหยูเฮง หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เฟิงหยูเฮงจึงตัดสินใจไปเยี่ยมตระกูลหลู่ นางสนใจการสนทนาของเมื่อวานนี้มาก ถ้ามันเกี่ยวข้องกับกู่จริง ๆ นางกลัวว่าสิ่งต่าง ๆ จะไม่ง่าย ทักษะที่เกี่ยวข้องกับกู่เป็นความลับอย่างมาก มันเป็นสิ่งที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนในประสบการณ์ชีวิตทั้งสองของนาง ในชีวิตก่อนหน้าของนาง นางเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพ และส่วนใหญ่นางถูกล้อมรอบด้วยยาที่ทันสมัยที่สุด แม้ว่าครอบครัวของนางจะมีรากฐานมาจากการแพทย์แผนจีนมาหลายศตวรรษ แต่ก็ไม่เกี่ยวข้องกับการใช้กู่
นางรู้ว่าปู่ของนางพยายามค้นคว้าเรื่องกู่และเดินทางไปยังดินแดนแม้วหลังจากมาถึงที่นั่นแล้วก็พบว่าแม้สังคมจะเข้าสู่ศตวรรษที่ 21 ก็ยังมีสถานที่ที่คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถเข้าไปได้ แม้แต่รัฐบาลท้องถิ่นไม่สามารถเข้าไปได้ รัฐบาลก็ไม่สามารถทำอะไรกับกลุ่มแม้วทั้งหลาย แม้วแบ่งออกเป็นสองกลุ่มคือแม้วธรรมดาและแม้วดั้งเดิม แม้วธรรมดานั้นคล้ายกับคนฮั่น และพวกเขาก็ไม่ได้ต่างกับคนจากโลกภายนอกมากนัก แต่แม้วดั้งเดิมนั้นแตกต่างกัน พวกเขามีความเชื่อของตัวเอง มีกฎของตัวเองและวิธีการทำสิ่งต่าง ๆ ซึ่งแตกต่างไป แม้วดั้งเดิมถูกมองว่าเป็นคนที่ถูกแยกออกจากโลก พวกเขาเป็นกลุ่มที่ไม่ยอมรับโลกสมัยใหม่ ความคิดของพวกเขาแตกต่างจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง และพวกเขายังคงอาศัยอยู่ในโลกเล็ก ๆ ของตัวเอง
แน่นอนสิ่งที่เรียกว่าแม้วดั้งเดิมและแม้วธรรมดานั้นเป็นชื่อที่ผู้คนจากโลกภายนอกตัดสินใจในความเป็นจริงสำหรับคนแม้ว พวกเขาไม่รู้ว่าแม้วธรรมดาและแม้วดั้งเดิมคืออะไร สิ่งที่พวกเขารู้ก็คือมีกลุ่มคนแม้วที่รู้วิธีเลี้ยงวัว คนแม้วที่รู้วิธีที่จะยกระดับพวกเขาอาศัยอยู่ในภูเขาลึก แม้ว่าพวกเขาจะถูกเรียกว่าแม้ว แต่พวกเขาก็แตกต่างกัน พวกเขาจะถูกเรียกว่า : กู่แม้ว
กู่แม้วเป็นคนที่ไม่มีใครกล้าล่วงเกินเมื่อเหยาเซียนไปเยี่ยมชมดินแดนแม้ว เขาได้เตรียมการอย่างละเอียดและทำการวิจัยข้อมูลจำนวนมาก ในที่สุดเขาก็กลับมามือเปล่า
แต่หลังจากกลับมาแล้วเหยาเซียนก็สามารถเข้าใจกู่ในสายตาของเขา กู่เกี่ยวข้องกับแบคทีเรีย กู่ถูกมองว่าเป็นแบคทีเรียที่ถูกเลี้ยงและเพาะพันธุ์ ตัวอย่างเช่น หากท้องของใครบางคนมีกู่ เมื่อเปิดใช้งานกู่ แมลงมากมายจะเต็มท้องของบุคคลนั้นอย่างรวดเร็ว นี่คือผลกระทบหนึ่งของแบคทีเรีย
แต่นี่เป็นเพียงสมมติฐานเดียวหลังจากการทดลองหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็ประกาศว่าพวกเขาล้มเหลว พวกเขาไม่มีหนทางในการสร้างหรือเลี้ยงกู่ เมื่อมันมาถึงบางอย่างเช่นกู่ พวกมันยังคงไม่คุ้นเคยและถูกปิดเป็นความลับซ่อนเร้น
ตอนนี้ทักษะการใช้กู่ปรากฏในราชวงศ์ต้าชุนและพวกมันถูกใช้กับฮ่องเต้นางจะไม่กังวลได้อย่างไร ทุกคนกล่าวว่าผู้คนที่ทุกข์ทรมานจากกู่และต้องการได้รับการรักษานั้น จำเป็นต้องหาเจ้าของกู่เพื่อรักษามัน แต่พวกเขาจะไปหาคนนี้ได้ที่ไหน พวกเขาจะอยู่ในพระราชวังของฮ่องเต้หรือไม่ ?
ในปัจจุบันสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถคิดได้ว่าเกี่ยวข้องกับกู่คือหลู่ปิงนางจำได้ว่าใบหน้าของหลู่ปิงถูกแมลงกัดในน้ำ หลู่ปิงบอกนางเป็นการส่วนตัวว่าเป็นประเภทของกู่ มันมีต้นกำเนิดในภาคใต้ แม้ว่านางจะมีความสามารถด้านการแพทย์เป็นพิเศษนางก็ไม่สามารถรักษาแผลเป็นได้ เฟิงหยูเฮงคิดว่านางอาจจะได้รับเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับกู่จากหลู่ปิง
นางกำลังจะไปที่คฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายและมันก็ไม่เหมาะที่จะไปมือเปล่า ดังนั้นนางจึงซื้อของหลายอย่างไปฝาก หลู่ซ่งไปราชสำนักและยังไม่กลับมา เก้อซื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมาเยี่ยมเป็นการส่วนตัว นางค่อนข้างประหลาดใจ หลังจากคำนับนางถามว่า “พระชายามีเรื่องอะไรให้คฤหาสน์หลู่ช่วยหรือเจ้าคะ ? ” จากนั้นนางเริ่มวิตกกังวลเล็กน้อยว่า “หรือสามีของข้าทำอะไรให้องค์ชายและพระชายาขุ่นเคืองเพคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าครอบครัวนี้เป็นกังวลมากเกินไปแม้ว่าหลู่ซ่งจะทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อทำให้ขุ่นเคือง นางก็คงไม่ถึงขั้นที่นางจะมาด้วยตนเอง เป็นไปได้หรือไม่ว่านางต้องการจะมาต่อสู้ ? นางยิ้มและปลอบเก้อซื่อ “ท่านฮูหยินอย่าคิดมาก การมาของข้าในวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับท่านเสนาบดีหลู่ ข้ามาหาหลู่ปิง”
เก้อซื่อตกตะลึงและไม่สามารถคิดได้ว่าทำไมเฟิงหยูเฮงถึงมาหาหลู่ปิงกะทันหันความสัมพันธ์ของพวกนางนั้นสนิทกันจนถึงขั้นนี้เลยหรือ ? แต่สิ่งนี้ไม่สามารถถามได้ ในฐานะฮูหยินใหญ่ ไม่มีเหตุผลใดที่นางจะหยุดเฟิงหยูเฮง โดยเฉพาะคนที่อยู่ในสถานะพระชายาอย่างเฟิงหยูเฮง ประการที่สอง ตระกูลหลู่นั้นกระตือรือร้นที่จะให้หลู่ปิงตีสนิทกับเฟิงหยูเฮง ไม่มีเหตุผลที่จะหยุดนาง ดังนั้นเก้อซื่อจึงนำเฟิงหยูเฮงไปยังเรือนของหลู่ปิง ตลอดทางนางเต็มใจต้อนรับอย่างมาก จนถึงขนาดเชิญเฟิงหยูเฮงไปทานข้าวที่คฤหาสน์หลู่ หลังจากถูกปฏิเสธโดยเฟิงหยูเฮง นางก็ไม่รู้สึกอึดอัดใจเนื่องจากรอยยิ้มที่ร่าเริงยังคงแขวนอยู่บนใบหน้าของนาง นางพาเฟิงหยูเฮงไปจนถึงทางเข้าเรือนของหลู่ปิงก่อนที่จะอำลาและจากไป
เมื่อเฟิงหยูเฮงเข้าไปในเรือนบ่าวรับใช้ในเรือนจำนางได้และพานางเข้ามาในห้องของหลู่ปิงอย่างประหม่า จากนั้นพวกนางอธิบายเหตุผลของกลิ่นฉุนภายในห้อง “พระชายาได้โปรดอย่าตำหนินาง ไม่มีสิ่งใดที่คุณหนูใหญ่ทำได้เพคะ”
เฟิงหยูเฮงโบกมือและทำท่าว่าสบายดีมันเกิดขึ้นหลังจากที่หลู่ปิงไล่บ่าวรับใช้ทั้งหมดออกไป นางกล่าวว่า “ข้าชื่นชมเจ้าจริง ๆ เจ้าแสดงให้เห็นอย่างละเอียดถึงแม้จะอยู่ในห้องของเจ้าเอง อาการป่วยของเจ้าได้รับการรักษาจนหายดีแล้ว ทำไมต้องกังวลกับการใช้น้ำหอมแบบนี้ ? เจ้าไม่กลัวที่จะเป็นลมหรือ ? ”
หลู่ปิงอาจถือว่าคุ้นเคยกับนางและไม่ได้ทำตัวห่างเหินเกินไปเมื่อพูดกับนางนางนั่งแล้วอธิบาย “ข้าจะทำอะไรได้ บ่าวรับใช้ในห้องดูเหมือนจะอยู่กับข้า แต่นอกจากสาวใช้ส่วนตัวของข้า, เจียนเอ่อ คนอื่น ๆ เชื่อฟังท่านพ่อและฮูหยินใหญ่ เมื่อข้าหายดี ข่าวจะไปถึงหูของพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว บุตรสาวที่เหมือนกับข้าแต่ไม่ป่วย พระชายารู้สึกว่าตระกูลหลู่จะปล่อยข้าไปหรือไม่” ในขณะที่พูดอย่างนี้นางส่ายหน้า แล้วรินชาให้เฟิงหยูเฮง “ชาเพิ่งต้มและยังร้อนอยู่ มันไม่ใช่ชาที่ยอดเยี่ยม แต่พระชายาสามารถถือมันไว้เพื่อให้มืออุ่นเจ้าค่ะ” หลังจากพูดอย่างนี้นางนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามเฟิงหยูเฮงและถอนหายใจ “ถึงอย่างนี้ท่านพ่อก็ไม่อยากปล่อยข้าไป ท่านพ่อยืนกรานที่จะเกี่ยวดองกับคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน พระชายาคงเคยได้ยินเกี่ยวกับสิ่งนี้ใช่หรือไม่เพคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้นางรู้ด้วยซ้ำว่าเหรินซีเฟิงทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ชายของนางยอมแพ้กับความคิดนี้ ทำให้นางยอมถึงขั้นไปมณฑลจี่อันเพื่อไม่ให้ตระกูลหลู่มีโอกาส ในคำพูดของเหรินซีเฟิง นางยังจำได้ว่าหลู่เหยาได้ทำอะไรกับเหยาซู่ และนางก็กลัวว่าตระกูลหลู่จะทำมันอีกครั้ง เนื่องจากหลู่ปิงจะขโมยหัวใจพี่ชายของนางไป
แต่มันก็ไม่ดีที่จะพูดเรื่องนี้ต่อหน้าหลู่ปิงนางทำได้แค่พยักหน้าอย่างคลุมเครือโดยกล่าวว่า “มันจะขึ้นอยู่กับโชคชะตา”
แน่นอนหลู่ปิงสามารถบอกได้ว่านางหมายถึงอะไรและไม่หลีกเลี่ยงโดยกล่าวว่า “ข้าไม่รู้ว่าบุตรชายคนโตของตระกูลเหรินเป็นอย่างไร แต่เขาดูเหมือนคนดี แต่ข้าจะทำตามที่ตระกูลหลู่ต้องการอย่างแน่นอน ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใครและพวกเขาดีแค่ไหน” ขณะที่นางกล่าวสิ่งนี้ นางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของตัวเองพูดกับตัวเองว่า “น่าเสียดายจริง ๆ ใบหน้านี้หายดีได้อย่างไร ? ถ้ามันยังคงมีแผลเป็นนั้นอยู่ รวมกับอาการป่วยของข้า แม้ว่าตระกูลหลู่ต้องการใช้ข้าเป็นตัวเบี้ย มันก็คงเป็นไปไม่ได้ มันช่างน่าเสียดายจริง ๆ ”