สตรีแกร่งตระกูลไป๋ – ตอนที่ 1515 ลงโทษด้วยกฎกองทัพ

ตอนที่ 1515 ลงโทษด้วยกฎกองทัพ

ไป๋ชิงเหยียนเชื่อว่าหลิ่วผิงเกาต้องแย่งหน้าที่กับเฉิงหย่วนจื้อ ยินดีเดินทางไปเสี่ยงอันตรายกับนางที่ต้าเยี่ยนด้วยอย่างแน่นอน

“อาเจวี๋ยเข้าใจความหมายของพี่หญิงใหญ่แล้วขอรับ” ไป๋ชิงเจวี๋ยลุกขึ้นยืนทำความเคารพพี่สาว จากนั้นเดินจากไปทำตามคำสั่ง

เมื่อไป๋ชิงเจวี๋ยจากไปไป๋ชิงเหยียนหยิบพู่กันขึ้นมาเขียนจดหมายให้เซียวหรงเหยี่ยนหนึ่งฉบับ นางบอกเรื่องที่นางจะเดินทางไปยังต้าเยี่ยนให้ชายหนุ่มรับรู้ ให้เซียวหรงเหยี่ยนบอกแม่ทัพคุ้มกันชายแดนให้อนุญาตให้นางนำยาสมุนไพรและกองทัพเข้าไปในต้าเยี่ยน

ไป๋ชิงเหยียนคำนวณเวลาไว้หมดแล้ว กว่าคนของนางจะส่งจดหมายไปถึงมือของเซียวหรงเหยี่ยนและเซียวหรงเหยี่ยนถ่ายทอดคำสั่งไปยังแม่ทัพคุ้มกันชายแดนนางก็คงรวบรวมสมุนไพรได้มากพอและเดินทางไปถึงชายแดนของต้าเยี่ยนพอดี

ไป๋ชิงเหยียนตั้งใจจะรวบรวมสมุนไพรจากเมืองต่างๆ ระหว่างที่เดินทางไปยังต้าเยี่ยนด้วย ค่อยๆ รวบรวมทีละนิดเดี๋ยวก็มากขึ้นเอง หากนางรวบรวมสมุนไพรจากแค่เมืองหรือสองเมืองอาจทำให้ราคาสมุนไพรสูงขึ้นได้ ถึงเวลานั้นไม่เพียงจะส่งผลกระทบต่อชาวบ้านที่ต้องการซื้อยาสมุนไพร พ่อค้าที่มองเห็นแต่กำไรอาจใช้เรื่องนี้แสวงหากำไรจากชาวบ้านได้

เมื่อเขียนและใช้เทียนปิดจดหมายเรียบร้อยไป๋ชิงเหยียนเตรียมเรียกซิงเฉินมาเอาจดหมายไป ทว่า นางนึกขึ้นได้ว่านางให้ซิงเฉินอยู่คุ้มครองความปลอดภัยของท่าป๋าเย่าที่ตงอี๋แล้ว

“เหว่ยซู่…” ไป๋ชิงเหยียนเรียก

เงาเคลื่อนไหวเล็กน้อย ไม่นานเหว่ยซู่ก็ออกมาปรากฏตัวกลางกระโจมใหญ่ เขาคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้น “ข้าอยู่นี่ขอรับ!”

ไป๋ชิงเหยียนดันจดหมายไปยังปลายโต๊ะ “เจ้ารีบนำจดหมายฉบับนี้ไปมอบให้ถึงมือของผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนโดยเร็วที่สุด”

เหว่ยซู่ลุกขึ้นยืน เขาโน้มกายไปหยิบจดหมายมาด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นจากไปทันที

ไป๋ชิงเหยียนขมวดคิ้วแน่น ตอนนี้คือเดือนสิบเอ็ด อากาศในแคว้นต้าเยี่ยนหนาวมาก นอกจากโรคระบาดแล้วคงมีปัญหาเรื่องหิมะและความอดอยากตามมา นางต้องหาวิธีรักษาโรคระบาดให้หายขาดให้ได้โดยเร็วที่สุด อีกทั้งต้องให้เว่ยปู้จิ้งส่งเสบียงไปยังเมืองต้าเยี่ยนซึ่งอยู่ในการปกครองของต้าโจวก่อนเพื่อความไม่ประมาทด้วย

เมื่อไป๋ชิงเจวี๋ยเรียกรวมตัวแม่ทัพทุกคนและสอบถามว่าผู้ใดยินดีติดตามฝ่าบาทและเขาไปยังต้าเยี่ยนที่กำลังมีโรคระบาดในตอนนี้ เฉิงหย่วนจื้อเสนอตัวเป็นคนแรกอย่างที่ไป๋ชิงเหยียนคิดไว้จริงๆ เขากล่าวว่านี่คือหน้าที่ของกองทัพไป๋ หลิ่วผิงเกาเสนอตัวกล่าวว่ากองทัพผิงอันยินดีตามฝ่าบาทไปยังต้าเยี่ยนเช่นเดียวกัน

“เฉิงหย่วนจื้อ ตอนนี้ฝ่าบาททรงขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดินีของต้าโจวแล้ว นางคือจักรพรรดินีของพวกเราทุกคน ไม่ใช่เสี่ยวไป๋ไซว่ของกองทัพไป๋ของพวกเจ้าเท่านั้น!” หลิ่วผิงเกาเดินไปด้านหน้าพลางยกมือคารวะ จากนั้นกล่าวต่อ “กองทัพผิงอันของพวกเราก็คือทหารของฝ่าบาทเหมือนกัน เหตุใดหน้าที่คุ้มครองฝ่าบาทจึงเป็นหน้าที่กองทัพไป๋ฝ่ายเดียวกัน!”

“นั่นน่ะสิ! จะรับหน้าที่สำคัญนี้อยู่ฝ่ายเดียวได้อย่างไรกัน ฝ่าบาทเป็นฝ่าบาทของกองทัพไป๋เท่านั้นหรืออย่างไร!” แม่ทัพเล็กซึ่งยืนอยู่ข้างหลิ่วผิงเกากล่าวเสียงสูง

“เหตุใดจะไม่ใช่หน้าที่ของกองทัพไป๋! พวกเจ้าไม่รู้ว่ากองทัพของพวกข้ามีนามว่าอันใดหรือ พวกข้าคือกองทัพไป๋…คือกองทัพสายหลักของตระกูลไป๋ พี่สาวไป๋คือเสี่ยวไป๋ไซว่ของพวกเรา!” หลู่หยวนเผิงเข้าร่วมวงด้วย

ซือหม่าผิงซึ่งยืนอยู่ทางด้านหลังห้ามหลู่หยวนเผิงไม่ทัน เขาพอเดาได้ว่าเหตุใดไป๋ชิงเจวี๋ยจึงเรียกทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ ไป๋ชิงเจวี๋ยต้องการเห็นกองทัพไป๋และกองทัพผิงอันทะเลาะกัน จากนั้นมอบหน้าที่นี้ให้กองทัพผิงอัน ให้กองทัพผิงอันรับรู้ว่าฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับพวกเขาเช่นเดียวกัน

กองทัพไป๋คือกองทัพหลักของตระกูลไป๋จริง ทว่า หากฝ่าบาทเชื่อใจแต่กองทัพไป๋อาจทำให้ทหารกองทัพอื่นผิดหวังได้

ซือหม่าผิงซึ่งมองเหตุการณ์ออกถอยไปยืนมองเหตุการณ์นิ่งอยู่ทางด้านหลัง ชายหนุ่มยืดกอดอกมองดูเหล่าแม่ทัพทะเลาะกันจนใบหน้าแดงเถือกจนแทบจะถลกแขนเสื้อขึ้นต่อสู้กัน ขณะที่ชายหนุ่มกำลังคิดว่าควรไปนำเมล็ดแตงโมมาแกะกินเล่นพลางมองละครสนุกตรงหน้าไปพลางๆ หรือไม่เขาก็เห็นไป๋จิ่นจื้อเดินตรงมาทางนี้เสียก่อน

ไป๋จิ่นจื้อเห็นกลุ่มแม่ทัพซึ่งนำโดยเฉิงหย่วนจื้อและหลู่หยวนเผิงกำลังตะคอกใส่หน้าหลิ่วผิงเกา ส่วนหลิ่วผิงเกาก็ตะคอกกลับด้วยความโมโหอย่างไม่น้อยหน้าพลางถลกแขนเสื้อขึ้นเตรียมมีเรื่องเช่นเดียวกัน “กองทัพไป๋จะสู้กับกองทัพผิงอันของข้าเพื่อตัดสินว่าผู้ใดจะได้คุ้มกันฝ่าบาทไปยังต้าเยี่ยนอย่างนั้นหรือ!”

ไป๋จิ่นจื้อที่เห็นเหตุการณ์ไม่ได้รีบเข้าไปห้ามปรามพวกเขา นางเดินออกมาจากห้อง เอนกายพิงเสาระเบียงทางเดินที่อยู่ด้านนอก จากนั้นหยิบขนมที่แอบขโมยมาจากถุงเงินของอิ๋นซวงออกมากินพลางดูแม่ทัพเหล่านั้นทะเลาะกันอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อน

ซือหม่าผิงเห็นท่าทีชอบใจของไป๋จิ่นจื้อ เห็นนางตื่นเต้นจนเกือบหลุดเปล่งเสียงออกมาหลายครั้ง ทว่า คุมตัวเองไว้ทันทุกครั้ง เมื่อเห็นสาวน้อยลอบกำหมัดให้กำลังใจเฉิงหย่วนจื้อและหลู่หยวนเผิงอยู่เงียบๆ ใบหน้าและแววตาของซือหม่าผิงจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

เมื่อเห็นว่าได้เวลาสมควรแล้วไป๋ชิงเจวี๋ยที่เตรียมลุกขึ้นห้ามทัพเหลือบมองเห็นสายตาของซือหม่าผิงที่ยืนกอดอกอยู่ทางด้านหลังกำลังมองไปทางไป๋จิ่นจื้อที่กินขนมอย่างเอร็ดอร่อยพลางดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างมีความสุขเข้าพอดี ชายหนุ่มถอนหายใจยาวออกมา จากนั้นกล่าวขึ้น “แม่ทัพทุกคนได้โปรดหยุดเถิด ข้ามีเรื่องจะกล่าว…”

เฉิงหย่วนจื้อได้ยินจึงตะโกนใส่หลิ่วผิงเกาที่อยู่ตรงหน้าเสียงดัง “จงกั๋วอ๋องมีเรื่องจะกล่าว เจ้าโวยวายอันใดนักหนา เจ้าคิดว่าตัวเองเสียงดังนักหรือ เจ้าเสียงดังสู้ข้าเหล่าเฉิงได้หรือไม่!”

หลิ่วผิงเกาเตรียมตะคอกเฉิงหย่วนจื้อกลับก็ได้ยินไป๋ชิงเจวี๋ยกล่าวขึ้นก่อน “เฉิงหย่วนจื้อ หลิ่วผิงเกา จงฟังคำสั่ง!”

ทั้งสองคนที่กำลังโมโหรีบหันไปทางไป๋ชิงเจวี๋ยทันที พวกเขาคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นเพื่อรอฟังคำสั่งจากไป๋ชิงเจวี๋ย แม้แต่ซือหม่าผิงยังละสายตาจากร่างของไป๋จิ่นจื้อและคุกเข่าลงเช่นเดียวกัน

“เฉิงหย่วนจื้อและอิงฮุ่ยจวินจงนำกองทัพไป๋คุ้มกันร่างของหานเฉิงอ๋องไปส่งยังเมืองหาน เมื่อฝังร่างของหานเฉิงอ๋องเสร็จเรียบร้อยให้เดินทางกลับเมืองหลวงทันที” ไป๋ชิงเจวี๋ยเห็นเฉิงหย่วนจื้อเตรียมคัดค้านจึงรีบกล่าวต่อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าจงอย่าลืมว่ารับปากสิ่งใดไว้กับหานเฉิงอ๋อง เจ้ารับปากว่าจะคุ้มครองชายาเอกของหานเฉิงอ๋องแทนเขา!”

เฉิงหย่วนจื้อนึกถึงหานเฉิงอ๋องขึ้นมาจึงเม้มปากแน่นทันที เขากำหมัดรับคำ “เฉิงหย่วนจื้อรับบัญชาขอรับ”

“แม่ทัพเฉิงควรไปคุ้มกันชายาเอกของหานเฉิงอ๋อง ทว่า กองทัพไป๋คนอื่นๆ สามารถเดินทางไปคุ้มกันฝ่าบาทได้นะขอรับ!” หลู่หยวนเผิงหันกลับไปมองหาร่างของซือหม่าผิง จากนั้นกล่าวขึ้น “แค่ข้ากับซือหม่าผิงก็พอขอรับ ข้าคุ้มครองฝ่าบาทได้แน่ คุณชายเจ็ด ที่นั่นคือเมืองที่มีโรคระบาดนะขอรับ มีเพียงกองทัพไป๋ติดตามไปคุ้มครองฝ่าบาทเท่านั้นฝ่าบาทจึงจะวางพระทัยขอรับ”

“ไร้สาระ! หลู่หยวนเผิง ข้าว่าเจ้า…”

“พอแล้ว!” ไป๋ชิงเจวี๋ยขัดคำกล่าวของหลิ่วผิงเกา จากนั้นกล่าวขึ้นช้าๆ “ตอนนี้ฝ่าบาทคือจักรพรรดินีของต้าโจว กองทัพไป๋และกองทัพผิงอันล้วนคือทหารของฝ่าบาท! ล้วนเป็นกองทัพหลักของฝ่าบาท ไม่ว่าผู้ใดติดตามไปคุ้มครองฝ่าบาท ฝ่าบาทก็ล้วนวางพระทัยทั้งสิ้น เดิมทีฝ่าบาททรงอยากให้กองทัพผิงอันเป็นคนติดตามไปคุ้มกันฝ่าบาทอยู่แล้ว ในเมื่อกองทัพผิงอันยินดี เช่นนั้นกองทัพผิงอันก็เป็นคนทำหน้าที่คุ้มกันฝ่าบาทเสด็จไปยังแคว้นต้าเยี่ยน”

“ทว่า พวกเรา…”

หลู่หยวนเผิงอยากกล่าวสิ่งใดออกมาอีก ทว่า ถูกไป๋ชิงเจวี๋ยตัดบทเสียก่อน “นี่คือพระประสงค์ของฝ่าบาท พวกเรามีหน้าที่ทำตาม! ผู้ใดไม่ทำตามจะถูกลงโทษด้วยกฎของกองทัพ! แยกย้ายไปเตรียมตัวได้แล้ว!”