The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1092 อย่ากลัว ข้าอยู่ที่นี่

ตอนที่1,092 อย่ากลัว ข้าอยู่ที่นี่
ด้วยการกระโดดของหลู่ปิงเหรินซีเต๋าตกใจมาก แม้แต่เหรินซีเฟิงก็ตกใจ และผู้คนจากคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ แต่ละคนต่างก็งงงัน
หลู่ซ่งขอให้พวกเขาจับคนแต่เขาก็ได้รับคำสั่งอย่างแน่นอน ให้จับนางแต่ห้ามทำร้ายนาง พวกเขาจำเป็นต้องรับประกันสภาพที่สมบูรณ์ของคุณหนูใหญ่ แต่ด้วยสถานการณ์นี้ ไม่เพียงแต่จะสร้างความเสียหายได้เท่านั้น ชีวิตของนางก็จะจากไป กระโดดลงมาจากหน้าผาที่สูงเช่นนี้ นางจะมีชีวิตได้อย่างไร
ขณะที่พวกเขามองหน้ากันไม่มีใครสามารถทำนายได้ว่าเมื่อหลู่ปิงกระโดดลงหน้าผา ด้วยท่าทีไม่สามารถเข้าใจ เหรินซีเต๋าก็กระโดดออกจากหน้าผาด้วย ! เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ แต่ภูเขานี้สูงเกินไประหว่างหน้าผาหินชัน เขามีดาบอยู่ในมือซึ่งเขาสามารถเจาะเข้าไปในหินเพื่อชะลอการลงของเขาให้ช้าลงได้ แต่เขามุ่งความสนใจไปที่หลู่ปิงซึ่งกระโดดลงมาก่อนอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่าจะมีวิธีใดที่จะช่วยชีวิตตัวเองได้ แม้กระทั่งเขาใช้กระบวนท่าหนักพันชั่งทำให้เขาหล่นลงเร็วกว่ามาก
(หมายเหตุนักแปล: กระบวนท่าหนักพันชั่งเป็นเทคนิคที่ใช้ควบคุมพลังปราณ และยังลดจุดศูนย์ถ่วงเพื่อทำให้ตนเองมั่นคงและมีน้ำหนักมากกว่าปกติ)
ทุกคนตกตะลึงเหรินซีเฟิงและคนขับรถม้าของตระกูลเหรินตกใจมากขึ้น โดยที่พวกเขาทั้งสองกระโดดหน้าผาพร้อมกัน แต่พวกเขาเห็นเพียงมุมเสื้อเหรินซีเต๋าที่เร็วมากแม้แต่เงาของเสื้อผ้าก็ยังมองไม่เห็น
เหรินซีเฟิงรู้สึกตกใจและร่างกายของนางสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ความคิดแรกของนางคือความกลัว : มันจบสิ้นแล้ว พี่ใหญ่จะต้องตายอย่างแน่นอน ความคิดที่สองของนางเป็นการตำหนิตนเอง : นางไม่ควรพาพี่ชายมามณฑลจี่อัน หากพี่ชายยังคงอยู่ในเมืองหลวง แม้ว่าพี่ชายจะพัฒนาความสัมพันธ์กับคุณหนูใหญ่ตระกูลหลู่ ก็คงไม่ถึงจุดที่เขาจะสูญเสียชีวิตของเขา และความคิดที่สามของนางก็คือการร้องเรียนและความเกลียดชัง นางบ่นเกี่ยวกับพี่ชายของนางหลังจากนั้นไม่นาน ทำไมเขาไม่สามารถลืมได้ว่าหลู่ปิงที่เป็นเหมือนนางจิ้งจอก นางก็เกลียดหลู่ปิงและตระกูลหลู่ กลอุบายที่พวกเขาเคยทำพี่ชายของนางถูกจับจ้องไปที่จุดนี้ว่าเขาจะไม่สนใจชีวิตของเขา และกล้ากระโดดลงจากหน้าผา
สีหน้าของนางเริ่มเคร่งเครียดมากขึ้นนและหันกลับมามองผู้ที่ไล่ตามตระกูลหลู่ พวกเขายังคงตกตะลึงหลังจากที่ทั้งคู่กระโดดลงจากหน้าผาทีละคน เหรินซีเฟิงจ้องมองอย่างนั้น พวกเขาก็ได้รับความตกใจ มีคนต้องการที่จะตำหนิเด็กผู้หญิงผู้กล้าหาญคนนี้เกี่ยวกับการกระทำของนาง นางกล้าที่จะจ้องมองพวกเขาจริงหรือ ? แต่เมื่อความคิดนี้เกิดขึ้น มันก็ถูกปัดทิ้งไป นางเป็นคนจากคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน พวกเขาอยู่ในเมืองหลวงเป็นเวลาหลายปีและย่อมจะเข้าใจเป็นอย่างดี ปัจจุบันเนื่องจากคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลู่ คุณชายใหญ่จากคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านกระโดดลงจากหน้าผา สำหรับหนี้นี้ คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านน่าจะชำระด้วยคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย !
คนเหล่านั้นถอยหลังทีละก้าวเพียงคิดถึงที่จะออกจากสถานที่นี้ หลู่ปิงกระโดดลงจากหน้าผา เมื่อเห็นความสูงของหน้าผานี้ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอด พวกเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไป มันจะเป็นการดีกว่าถ้าพวกเขากลับไปที่เมืองหลวงเพื่อรายงาน และทิ้งคนสองคนไว้ข้างหลังเพื่อค้นหาศพ
แต่เหรินซีเฟิงจะไม่ปล่อยให้พวกเขาจากไปแบบนี้นางยืนขึ้น ยืนที่ขอบหน้าผา กลิ่นอายความกล้าหาญปรากฏขึ้น ท่าทางน่าประทับใจของคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านปรากฏตัวออกมาจากนางอย่างแรง ทำให้ไม่มีใครกล้ามองนาง นางเหยียดแขนออกไปและชี้ไปที่หน้าผาด้านล่าง พูดกับผู้ที่ติดตามจากคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ “ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้จากไป ! ลงไปช่วยชีวิตพวกเขา ! ไม่ได้ช่วยชีวิตคุณหนูใหญ่ตระกูลหลู่ แต่เป็นพี่ชายของข้า หากเขายังมีชีวิตอยู่ ข้าต้องการเห็นเขา ถ้าเขาตาย ข้าต้องการเห็นศพของเขา ฟังนะ อย่าคิดว่าตระกูลหลู่สามารถปกป้องพวกเจ้าทุกคนในวันนี้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเจ้าทุกคน พี่ชายของข้าจะไม่กระโดดลงจากหน้าผา แค่เสนาบดีฝ่ายซ้ายคงไม่ไว้ชีวิตของพวกเจ้า หากเจ้าไม่ลงไปค้นหาเขาในวันนี้ จำไว้ คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านจะทำให้พวกเจ้านอนฝันร้ายทุกคืน ไม่ว่าเจ้าจะวิ่งไปที่ใดคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านจะตามล่าพวกเจ้า นอกจากนี้อย่าเพิ่งคิดฆ่าข้าทันที ก่อนที่ข้าจะกลับไปที่เมืองหลวง ข้าได้ส่งจดหมายผ่านทางเหยี่ยวไปยังเมืองหลวงแล้ว มีผู้คนจากคฤหาสน์ที่มุ่งหน้ามาในทิศทางนี้ ด้วยตระกูลหลู่ทำให้เกิดความวุ่นวายอย่างใหญ่หลวง อย่าหวังว่าคฤหาสน์ของแม่ทัพจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยิ่งกว่านั้น” ขณะที่นางพูด นางขยายท่าทางของนางและดึงดาบออกจากเอวของนาง “อย่าคิดว่านี่เป็นแรงผลักดัน หากเจ้าไม่เชื่อข้าก็ลองทำดู จะเป็นเจ้าหรือข้า ทุกคนที่จะต้องตายในวันนี้ ! ”
ด้วยคำพูดเหล่านี้ผู้ไล่ตามก็สูญเสียท่าทางที่น่าประทับใจ พวกเขาเป็นเพียงยามลับจากคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ แม้ว่าบางคนจะถูกจ้างโดยหลู่ซ่งด้วยเงินจำนวนมาก แต่โดยปกติพวกเขาทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันเท่านั้น จากข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขารู้ศิลปะการต่อสู้ เป็นสาเหตุที่พวกเขายอมรับงานนี้ ตระกูลหลู่ไม่ได้มีเงินมากพอที่จะจ้างผู้เชี่ยวชาญจากเจียงฮู่ ยามลับเหล่านี้ได้รับการว่าจ้างจากหลู่ซ่งในเมืองหลวงเพื่อตามหาบุตรสาวของเขา ครอบครัวของพวกเขายังอยู่ในเมืองหลวง และแม้ว่าพวกเขาจะไม่มีครอบครัว พวกเขาก็ทนไม่ได้ที่จะออกจากเส้นทางนี้ ด้วยคนมากกว่าสิบคน พวกเขายังไม่สนิทกัน ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทำงานร่วมกัน ทำให้พวกเขาไม่สามารถประสบความสำเร็จในการปิดปากเหรินซีเฟิง ดังนั้นพวกเขามีทางเลือกเพียงทางเดียวในตอนนี้ที่จะช่วยในการค้นหา
ดังนั้นพวกเขาพยักหน้าและตกลง การกระทำของพวกเขาเป็นไปอย่างรวดเร็วชักจูงม้าและวิ่งลงไปบนภูเขา พยายามเข้าไประหว่างภูเขาถึงด้านล่างเพื่อทำการค้นหา เหรินซีเฟิง และคนขับรถก็ปลดม้าที่ดึงรถม้าแต่ละตัวมาด้วย พวกเขาตามคนเหล่านั้นลงมาจากภูเขา
เมื่อพูดถึงเหรินซีเต๋าที่กระโดดลงจากหน้าผานี่เป็นการกระทำที่สมองของเขาเริ่มร้อนขึ้น แต่เขาก็ไม่เสียใจเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขารีบจับหลู่ปิงอย่างรวดเร็วระหว่างที่ตกลงไปและคว้ามือของนางได้สำเร็จที่ ช่วงเวลานี้เหรินซีเฟิงคิดว่าแม้ว่าพวกเขาจะตายด้วยกันมันก็ถือว่าคุ้มค่าใช่หรือไม่ เขาไม่เคยทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของเขาและไม่เคยรักใครมาก เขาได้พบกับหลู่ปิงโดยบังเอิญ แต่นางก็ประสบความสำเร็จในการทิ้งความประทับใจในหัวใจของเขา จนถึงจุดที่น้องสาวและครอบครัวของเขาพาเขาออกไปจากเมืองหลวงอย่างตั้งใจ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถลบความประทับใจของผู้หญิงคนนั้นออกไปจากใจของเขาเลย เมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้งความคิดเหล่านี้ถูกครอบงำ Aileen-novel
เขาคว้าหลู่ปิงเมื่อเห็นนางประหลาดใจและจ้องมองอย่างหวาดกลัว เขายิ้มให้เล็กน้อยและพูดเสียงดัง “จับข้าให้แน่น ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย ! ” ด้วยประโยคนี้เพียงอย่างเดียว มันเป็นเหมือนคำสัญญา เขาต้องการปกป้องนางอย่างมาก และด้วยการดึงแขนของเขา เขาดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดของเขา
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถช่วยชีวิตนางและล้มลงบนพื้นในที่สุดเขาก็จะวางตำแหน่งหลู่ปิงไว้เหนือร่างของเขา ด้วยสิ่งนี้เขาสามารถใช้ตัวเองเป็นหมอนเนื้อทำให้นางมีโอกาสรอดชีวิตมากขึ้น　　เขาคิดแบบนี้แต่เขาไม่ได้วางแผนที่จะเชื่อฟังรอความตายนี้อย่างเชื่อฟัง ดาบเฟิงในมือของเขาเลาะไปทั่วภูเขามองหาจุดช่วยเหลืออยู่เสมอ แม้ว่าจะยังไม่พบ แต่ความเร็วของพวกเขาช้าลงอย่างมาก และในที่สุดเมื่อพวกเขาเลื่อนลงมากลางภูเขา ในที่สุดพวกเขาก็ถูกหยุดโดยพุ่มไม้ที่หนาแน่นบนภูเขา
การตกลงมาของหลู่ปิงและเหรินซีเต๋าหยุดหัวเข่าของเขามีเลือดออกเนื่องจากแรงเสียดทานจากการถูกับภูเขา ทำให้เขาขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด แต่ในท้ายที่สุดนี่เป็นเพียงการหยุดชั่วคราว มันสามารถตกลงได้ทุกเวลา เขาต้องการที่จะคิดหาวิธีอื่นอย่างรวดเร็ว มิฉะนั้นพวกเขาทั้งสองจะตกลงต่อไป
ตาของเหรินซีเต๋ามองภูเขาอย่างต่อเนื่องพยายามหาที่ที่ปลอดภัยสำหรับการลงพื้นสำหรับหลู่ปิง นางฟื้นจากอาการตกใจเล็กน้อยมองไปที่เหรินซีเต๋า ความคิดนับไม่ถ้วนพุ่งทะลุผ่านจิตใจของนางอย่างรวดเร็ว
ทำไมคนคนนี้ถึงช่วยนาง? คนผู้นี้เป็นคนโง่หรือไม่ ? หากนางเกี่ยวข้องกับเหรินซีเต๋า และเขาก็ตายเช่นกัน แม้ว่านางจะตกนรก นางก็จะไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ ? นางหนีออกจากเมืองหลวง ดังนั้นแม้ว่านางจะเสียชีวิต นั่นคือข้อตกลงที่กำหนดโดยโชคชะตา นางเพียงแต่ยอมจำนนต่อมัน แต่เมื่อเห็นเหรินซีเต๋ากระโดดลงจากหน้าผาเพราะนาง นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกเสียใจ ถ้านางไม่ออกเมืองหลวงสิ่ง เรื่องทั้งหมดนี้จะไม่เกิดขึ้นจริงไหม?
ขณะที่นางคิดสิ่งนี้ก่อนที่นางจะรู้ตัว น้ำตาก็ไหล น้ำตาไหลหยดใหญ่ล้างสีดำบนใบหน้าของนาง รูปโฉมที่แท้จริงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน และเมื่อเหรินซีเต๋าเหลียวมองเขาก็งุนงง
ดาบเคลื่อนตัวลงและทั้งสองหล่นลงทำให้หลู่ปิงตกใจ เหรินซีเต๋าจับมือเขาไว้เล็กน้อยทำให้นางมั่นใจ “อย่ากลัว เจ้ากับเจ้าจะไม่ตาย”
“แต่ข้าไม่ต้องการเป็นคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่”ในที่สุดหลู่ปิงก็อ้าปากของนางเงยหน้าขึ้นมอง และพูดคุยกับชายผู้เป็นเหมือนเทพเซียนของนาง “ถ้าเจ้าตายเพราะข้า แม้ว่าข้าจะมีชีวิตอยู่ ข้าจะตายตามเจ้าอย่างแน่นอน คุณชายเหรินปกป้องตัวเอง ตราบใดที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าข้าจะตายข้าก็จะไม่เสียใจ”
“เจ้าพูดอะไรโง่ๆ ” เหรินซีเต๋าหันหลังกลับและมองภูเขาอีกครั้ง ในขณะที่พูดกับหลู่ปิง “ข้ากระโดดตามเจ้ามา เจ้าคิดว่าข้าจะรู้สึกดีในหรือไม่ถ้าเจ้าตาย ? ช่วงเวลาที่ข้ากระโดด ข้าพร้อมแล้วที่จะตาย จะไม่แนะนำอะไรอีก ถ้าเรามีชีวิตอยู่ก็ถือว่าเราโชคดี ถ้าเราตายก็ไม่มีอะไรที่เสียใจ เราเลือกเส้นทางของเรา ดังนั้นเราจะเดินต่อไป”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้หัวใจของหลู่ปิงก็รู้สึกเหมือนดินแปลก แม้เท้าของนางจะยังคงลอยอยู่ในอากาศในตอนนี้ แม้ว่ามันจะเป็นหุบเขาลึก นางก็ไม่กลัวอีกต่อไป เหรินซีเต๋าพูดถูกต้อง พวกเขาเลือกเส้นทางของตัวเอง ดังนั้นพวกเขาควรเดินต่อไป
“ดูสิดูเหมือนจะมีถ้ำอยู่ตรงนั้น” ทันใดนั้นเหรินซีเต๋าใช้คางของเขาทำท่าทางด้านล่าง และพูดว่า “ระยะทางห่างออกไปประมาณ 10 ก้าว ดูเหมือนจะเป็นถ้ำ”
หลู่ปิงไม่อยากจะมองความสูงทำให้นางรู้สึกเวียนศีรษะ แต่นางมองไม่เห็นถ้ำใด ๆ อย่างชัดเจน นางพูดเพียงว่า “ข้าจะฝากการจัดการทั้งหมดไว้กับคุณชายเหริน”
เหรินซีเต๋าพยักหน้า“เอาล่ะ ฟังข้า กอดเอวของข้าให้แน่น เราจะลงไปด้วยกัน เมื่อเราไปถึงถ้ำและข้าตะโกนชื่อของเจ้า เราจะผลักเข้าไปด้านในด้วยกัน เราจะเข้าไปข้างในก่อนที่จะวางแผนใหม่”
หลู่ปิงพยักหน้าเตรียมการของนางอย่างประหม่า
ในที่สุดดาบที่ติดอยู่บนใบหน้าหน้าผาก็ถูกดึงออกมาและการร่วงหล่นก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เหรินซีเต๋าใช้ความพยายามทั้งหมดของเขาเพื่อควบคุมความเร็วของการลง และเมื่อเขาเห็นว่าพวกเขากำลังจะไปถึงถ้ำ ในขณะนี้ได้ยินเสียง “ปึก” อย่างกะทันหัน เขาคิดกับตัวเองว่า ‘ไม่ดี’ ใบมีด ไม่สามารถทนต่อน้ำหนักของคนสองคน และอยู่ตรงกลาง ในเวลาเดียวกันความเร็วของการลงก็เพิ่มขึ้นอย่างกระทันหัน และเหมือนกับว่าเมื่อเขากระโดดลงหน้าผาครั้งแรกมันไม่สามารถควบคุมได้เลย
เหรินซีเต๋าตกใจอย่างมากและเลือกที่จะขว้างใบมีดออกโดยตรงกอดหลู่ปิงด้วยแขนทั้งสอง เพราะเห็นว่าพวกเขากำลังจะพลาดทางเข้าถ้ำ แรงของเขาพุ่งเข้ามาอย่างแรงระเบิดด้วยการกระโดดครั้งเดียว เขาจึงรีบเข้าไปในถ้ำนั้น ในขณะที่กอดหลู่ปิงในวินาทีสุดท้าย
พวกเขากลิ้งไปตามพื้นดินด้านหลังของเหรินซีเต๋าชนเข้ากับก้อนหินขนาดใหญ่ และนั่นคือตอนที่พวกเขาหยุด
แรงของการปะทะนั้นแรงมากเกินไปและเขาเกือบจะเป็นลมสิ่งที่ดีคือเขาใช้ความตั้งใจสุดท้ายของเขาที่จะอดทนกับมัน แต่ความเจ็บปวดทำให้เขาเหงื่อแตก　　“คุณชายเหริน! ” หลู่ปิงเป็นกังวล นางตื่นขึ้นอย่างรวดเร็วคุกเข่าบนพื้นเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขา พลิกหลังของเขาดู มีเลือดไหลออกมา ด้วยความงุนงง นางมองเหรินซีเต๋าตั้งแต่ลงไปถึงเข่าและมือขวาซึ่งถือดาบไว้แน่น เมื่อได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ ในที่สุดนางก็ไม่สามารถกลั้นเสียงร้อง “โฮ”