ตอนที่ 565 เสริมกระบวนทัพ(2)
วันรุ่งขึ้น ฉินมู่หลานตื่นแต่เช้า เธอไปหาเซี่ยปิงหรุ่ยก่อน จากนั้นทั้งสองก็ไปที่บ้านเก่าของตระกูลเจี่ยงด้วยกัน
เซี่ยปิงชิงเตรียมพร้อมตั้งแต่เช้าแล้ว เมื่อทั้งสองมาถึงก็รีบพูดทันที: “ไปกันเถอะ เราจะออกเดินทางกันแล้ว”
เมื่อเห็นความกระตือรือร้นอยากออกไปข้างนอกของเซี่ยปิงชิง ฉินมู่หลานก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม จากนั้นพยักหน้าแล้วพูดว่า “ไปสิ เราออกเดินทางกันเลย”
แต่เธอก็ยังคงถามว่า “แล้วเด็กสองคนนั้นอยู่ไหน?”
“พวกลุงเจี่ยงกำลังเล่นด้วยอยู่ เรารีบออกไปกันก่อนเถอะ ถ้าพวกเขาเห็นฉันแล้วร้องไห้งอแงไม่ยอมให้ฉันออกไปข้างนอก เราจะต้องลำบากกันแน่”
ฉินมู่หลานได้ฟังแล้วก็พยักหน้า ก่อนพูดว่า “ถ้างั้นพวกเราก็เริ่มออกเดินทางกันเลย”
เดิมทีเธออยากจะเล่นกับเด็กทั้งสองก่อน แต่ถ้าเป็นอย่างที่เซี่ยปิงชิงบอก ถึงตอนนั้นก็คงเป็นเรื่องยากที่จะออกไปข้างนอกได้ ดังนั้นควรรีบออกไปก่อนดีกว่า
เซี่ยปิงชิงกับเซี่ยปิงหรุ่ยเดินตามฉินมู่หลานไปตามถนน ทั้งสองไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลย คิดเพียงว่าจะมองหาบ้านที่เหมาะสมตามทาง ไม่คาดคิดว่าฉินมู่หลานจะหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาเปิดดู แล้วชี้ไปที่ยังบรรทัดแรกที่อยู่ด้านบนสุดพลางพูดว่า “เราลองไปดูที่นี่กันก่อนเถอะ”
สองพี่น้องเซี่ยปิงหรุ่ยกับเซี่ยปิงชิงเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “มู่หลาน เธอเตรียมตัวมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เริ่มเตรียมหลังจากกลับไปเมื่อวาน ถ้าจะออกไปดูบ้าน ก็ต้องสอบถามเรื่องนี้ไว้ก่อน”
“เธอนี่เคลื่อนไหวเร็วมากเลยนะ แค่เวลาสั้นๆ ก็เตรียมตัวเยอะมากเลย” เซี่ยปิงหรุ่ยรู้สึกว่าค่อนข้างเหลือเชื่อ
ฉินมู่หลานยิ้มแล้วพูดว่า: “แน่นอนว่าฉันทำเองคนเดียวไม่ได้หรอก ฉันไปถามคนที่ช่วยแนะนำบ้านมา วันนี้เขาจะพาพวกเราไปดูบ้านด้วย ถ้ามีบ้านหลังไหนเหมาะก็จะได้หารือกันได้เลย”
เดิมทีเซี่ยปิงหรุ่ยกับเซี่ยปิงชิงคิดว่าการหาบ้านจะใช้เวลานาน แต่ไม่คิดเลยว่าฉินมู่หลานจะเตรียมการไว้แล้ว และอาจจะแก้ไขปัญหานี้ได้ในไม่ช้า
“มู่หลาน เธอนี่คิดอะไรรอบคอบดีจริง ๆ เราลองไปดูที่แรกกันก่อนก็ได้”
“ได้ พวกเรารีบไปที่นั่นกันตอนนี้เลย”
บ้านแห่งแรกตั้งอยู่บนถนนไม่ไกล รอบ ๆ มีอาคารที่พักอาศัยมากมาย ตอนกลางวันคึกคักไปด้วยผู้คนที่เข้าออก
“มู่หลาน ที่นี่ดูดีเลยนะ”
เซี่ยปิงชิงก็มีความคิดที่คล้ายกัน
แต่หลังจากที่ฉินมู่หลานมองดูแล้ว เธอก็ส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ที่นี่ยังดีไม่พอ เราลองไปดูกันต่อก่อนดีกว่า”
“มู่หลาน เธอคิดว่าที่นี่ยังไม่กว้างพออีกเหรอ?” เซี่ยปิงหรุ่ยถาม
สิ่งเดียวที่ทำให้ฉินมู่หลานรู้สึกว่าเป็นข้อเสียของบ้านหลังนี้ คือบ้านหลังนี้ไม่กว้างพอ เพราะเธอคิดว่าควรมีการเตรียมการอย่างดีตั้งแต่ต้น เผื่อว่าต้องขยายร้านในอนาคต ก็สามารถทำได้เลยทันที
“ที่นี่ยังไม่กว้างพอ แล้วบริเวณโดยรอบก็มีเสียงดังเกินไป สภาพแวดล้อมไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
ฉินมู่หลานไม่มีความเห็นต่างในด้านบรรยากาศที่คึกคักของทำเลนี้
“ตราบใดที่ยากับหมอของร้านซิ่งหลินของเราดีจริง ก็จะมีลูกค้าเข้าร้านมากมายเพราะชื่อเสียงอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเลือกสถานที่ที่มีคนเยอะมากนักหรอก”
เมื่อเซี่ยปิงหรุ่ยและเซี่ยปิงชิงได้ยินเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะนิ่งอึ้งไป จากนั้นก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ จึงหัวเราะแล้วพูดว่า “พวกเรามองผิดไปแล้ว การเปิดร้านขายยาแตกต่างจากการเปิดร้านขายของอย่างอื่น เราแค่ต้องแน่ใจว่ายาดีและหมอดีก็พอแล้ว”
ทั้งสามคนตกลงกันได้แล้วว่ายังไม่พอใจกับที่นี่ จึงไปยังแหล่งที่สองและที่สามต่อ…
หลังจากเดินเป็นเวลานาน พวกฉินมู่หลานก็ยังหาสถานที่ที่ต้องการไม่ได้
“มู่หลาน ต่อไปเหลืออีกกี่ที่?”
ฉินมู่หลานเปิดสมุดเล่มเล็กดู แล้วพูดว่า: “ยังมีอีกสองที่ที่ยังไม่ได้ไปดู ถ้าวันนี้ยังไม่เจอที่ที่ใช่ ฉันจะลองไปถามคนดูว่ามีที่อื่นที่เจ้าของอยากขายหรือให้เช่าอีกหรือเปล่า”
“ตกลง”
ทั้งสามคนเดินทั้งวันก็ยังหาที่ที่เหมาะสมไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้รีบร้อน ถ้าจะเลือกที่ที่ดีที่สุด ก็จำต้องเดินเยอะหน่อย ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ฉินมู่หลานก็ขอให้คนไปสอบถามอีกสามที่ จากนั้นจึงขอให้เซี่ยปิงหรุ่ยกับเซี่ยปิงชิงออกไปดูด้วยกัน
“หวังว่าครั้งนี้จะเจอที่ที่เหมาะแล้วนะ”
เซี่ยปิงหรุ่ยเป็นคนที่กังวลมากที่สุดในสามคน หล่อนอยากเปิดร้านซิ่งหลินให้เร็วที่สุด
หลังจากเดินดูไปได้เพียงสองแห่ง ก็ไม่มีใครพอใจมากนัก สุดท้ายก็เหลืออีกเพียงหลังเดียวบนถนนตงเฉิง “เราลองไปดูกันเถอะ”
เมื่อพวกเธอมาถึงสถานที่แห่งนั้น ฉินมู่หลานกำลังจะเคาะประตู แต่ก็พบว่ามีคนมาเปิดประตูแล้ว แล้วคนที่มาเปิดประตูก็เป็นคนที่รู้จักดี
“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
คังอันเหอรู้สึกประหลาดใจสุดขีดเช่นกันเมื่อเห็นฉินมู่หลาน จากนั้นมองไปที่เซี่ยปิงหรุ่ยกับเซี่ยปิงชิงที่อยู่ด้านหลังฉินมู่หลาน แล้วอดถามไม่ได้ว่า: “พวกคุณมาดูบ้านกันหรือเปล่าคะ?”
ในขณะนี้ ฉินมู่หลานก็ตอบสนองเช่นกัน
“บ้านหลังนี้เป็นของคุณเหรอคะ?”
คังอันเหอพยักหน้า แล้วอธิบายว่า “ใช่ค่ะ ครอบครัวแม่ของฉันให้ฉันตอนที่ฉันแต่งงาน” พูดจบ ก็เชิญแขกเข้าไปในบ้าน แล้วพูดว่า “พวกคุณลองดูสิคะ ว่าที่นี่จะถูกใจพวกคุณหรือเปล่า”
เซี่ยปิงหรุ่ยและเซี่ยปิงชิงก็จำคังอันเหอได้เช่นกัน ทั้งสองมองหล่อนด้วยความประหลาดใจแล้วมองฉินมู่หลาน นึกอยากจะถามว่ายังจะดูที่นี่อยู่หรือเปล่า เพราะพวกหล่อนยังคงจำความขัดแย้งระหว่างมู่หลานกับคังอันเหอได้
คังอันเหอเห็นความลังเลของคนทั้งสอง จึงพูดด้วยรอยยิ้ม: “พวกคุณอย่ากังวลเลย หมอฉินกับฉันเลิกทะเลาะกันตั้งนานแล้วค่ะ”
ฉินมู่หลานพยักหน้า จากนั้นมองคังอันเหอแล้วถามว่า “ทำไมคุณไม่พักฟื้นอีกสักสองสามวันล่ะคะ อาการของคุณควรพักผ่อนสักหนึ่งเดือนจะดีที่สุด การดูแลตัวเองเป็นเรื่องสำคัญที่สุดนะคะ”
เมื่อเห็นว่าฉินมู่หลานห่วงใยตน ใบหน้าของคังอันเหอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“หมอฉินไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันอยู่แต่บ้านนานเกินไปแล้ว เลยเพิ่งออกมาวันนี้ และหลังจากกินยาตามที่คุณสั่งไป ฉันก็รู้สึกว่าร่างกายฟื้นตัวดีขึ้นมากแล้วด้วยค่ะ”
ฉินมู่หลานได้ยินดังนั้นก็ไม่ถามอีก แล้วมองดูบ้านอย่างพินิจพิจารณา
ต้องบอกว่าบ้านหลังนี้น่าอยู่มากจริง ๆ ทุกอย่างถูกใจไปหมด “บ้านหลังนี้คุณวางแผนไว้ว่าจะปล่อยให้เช่าหรือขายคะ?”
คังอันเหอไม่ได้ตอบทันที แต่ถามว่า: “หมอฉิน พวกคุณกำลังหาสถานที่เปิดร้านซิ่งหลินอยู่หรือเปล่าคะ?”
