บทที่ 1472 พบข้อผิดพลาด
กู้เสี่ยวหวานถอนหายใจ “ในจวนที่ยิ่งใหญ่นี้ไม่มีคนที่จริงใจ หากต้องมีชีวิตอยู่เช่นนี้ไปตลอดชีวิต ไม่มีความสนุกเลยจริง ๆ”
“ท่านพี่ แต่ว่ามีผู้คนมากมายที่เบียดกันหัวจะแตกอยากแต่งเข้ามาในตระกูลที่ร่ำรวย ต่อสู้กับแม่สามี ต่อสู้กับพี่สะใภ้ สู้กับอนุภรรยา สู้ตลอดทั้งชีวิตก็เพื่อมีอำนาจดูแลตระกูล สู้กับสตรีตลอดชีวิตและได้ขึ้นเป็นฮูหยินผู้เฒ่านั้น ไม่ใช่ว่ามีความสุขมากหรอกหรือ” ถานอวี้ซูพูดพลางทอดถอนใจ
“สู้กันไปสู้กันมาก็ล้วนสู้กันเพื่อบุรุษคนหนึ่งเท่านั้น” กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ถ้าหากต้องแต่งงานและมีความรักเช่นนี้ก็อย่าแต่งเลย คนที่รักเจ้าจริงจะยอมให้เจ้าโศกเศร้าเสียใจและยอมให้เจ้าแบ่งปันเขาให้กับสตรีอื่นได้อย่างไรกัน”
“ท่านพี่ ต่อไปท่านจะแต่งงานเข้าตระกูลเช่นนี้หรือไม่” เมื่อฟังถึงตรงนี้ จู่ ๆ ถานอวี้ซูก็ถามอย่างตึงเครียดเล็กน้อย ถ้าหากพี่สาวต้องแต่งเข้าตระกูลเช่นนี้จริง ๆ เกรงว่าก็ต้องต่อสู้กับคนอื่นไปตลอดชีวิตแล้ว
กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเบา ๆ “ไม่แน่นอน คนที่ข้าต้องการนั้น ตลอดชีวิตของเขาต้องมีแค่ข้าเพียงคนเดียว คิดถึงแต่ข้าเพียงคนเดียว ถ้าหากเขาอยากให้ข้าแบ่งปันความรักจากเขาให้กับสตรีคนอื่น ข้าจะยอมแพ้ อยู่คนเดียวอย่างอิสระไหนเลยจะไม่ใช่เรื่องดี”
“แต่ว่าทอดสายตามองไปทั่วต้าชิงแล้ว จะมีขุนนางคนใดที่จะสามารถครองคู่อยู่ด้วยกันตลอดไปตั้งแต่ต้นจนจบได้” ถานอวี้ซูถอนหายใจเบา ๆ
“เหตุใดต้องแต่งงานกับขุนนาง” กู้เสี่ยวหวานจับมือของถานอวี้ซู บีบมือที่อ่อนนุ่มของนางและพูดเสียงเบาว่า “ขอเพียงแค่เจ้ารักใครสักคน แม้ว่าเขาจะยากจนหรือร่ำรวย จะหน้าตาดีหรือขี้เหร่ ในหัวใจของเจ้าก็จะมีเพียงแต่เขา คนอื่น ๆ ไม่ว่าจะดีสักแค่ไหนก็ไม่อาจอยู่ในสายตาของเจ้าได้ และคนที่รักเจ้าจริงนั้นก็จะไม่มีทางปล่อยให้เจ้าต้องทุกข์ใจเลยแม้แต่น้อย”
ถานอวี้ซูพยักหน้า เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานนิ่งสงบเช่นนี้ ในใจก็มีความสงสัยเล็กน้อย “ท่านพี่ ท่านหาคนเช่นนี้พบแล้วหรือยัง”
“หาพบแล้ว”
“เป็นพี่ใหญ่ฉิน” ถานอวี้ซูหัวเราะเบา ๆ
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าพลางพูดอย่างมีความสุขว่า “ก่อนที่จะมาเมืองหลวง ข้ากับพี่เย่จือได้หมั้นหมายกันไว้แล้ว รอปีหน้าที่ดอกกุ้ยฮวาบานสะพรั่ง พวกเราก็จะแต่งงานกันแล้ว”
“โธ่ เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าในเมืองหลวงจะมีคุณชายที่หล่อเหลาตั้งกี่คนแล้วที่ต้องเสียใจ แม่นางที่งดงามโดดเด่นเช่นนี้ กลับมีผู้ที่ชอบอยู่ในใจแล้ว เฮ้อ” ถานอวี้ซูตั้งใจหยอกล้อ ทว่าในใจนั้นกลับยินดีกับกู้เสี่ยวหวานยิ่งนัก “ท่านพี่ ท่านสามารถหาคนที่ทุ่มเทเพื่อท่านได้ อวี้ซูมีความสุขแทนท่านจริง ๆ”
กู้เสี่ยวหวานหยอกล้อนาง “เจ้าเองก็หาพบแล้วไม่ใช่หรือ เจ้าวางใจได้ ต่อไปถ้าเจ้าแต่งงานกับหนิงผิงแล้ว ถ้าหากเขารังแกเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยเขาไปเป็นคนแรก แม้ว่าในอนาคตเขาจะมีทักษะการต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา จนข้าไม่มีทางจับเขาไว้ได้แล้ว ข้าก็จะต้องให้พี่เย่จือลงโทษเขาให้ดี ๆ ถ้าหากเขากล้าที่จะนอกใจเจ้า ข้าจะไม่มีทางปล่อยเขาไปเด็ดขาด”
เมื่อพูดถึงกู้หนิงผิง ดวงตาของถานอวี้ซูก็สว่างไสว ยิ่งเมื่อได้ยินว่าจะแต่งงานกับเขา แก้มก็แดงระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างมาก แต่ก็ยังมีความสงบนิ่ง “ท่านพี่ พี่หนิงผิงไม่มีทางรังแกข้าแน่นอน”
กู้เสี่ยวหวานเองก็พยักหน้า คนของตระกูลกู้เป็นคนที่รักหมดหัวใจมาตลอด
กู้หนิงผิงชอบถานอวี้ซู แม้ว่าจะไม่ได้เจอกันหลายปี ในใจก็ยังมีนางอยู่เสมอ และยิ่งเป็นความสุขของถานอวี้ซูแล้ว จะให้เขาทำอะไรก็ยอม เช่นเดียวกับฉินเย่จือที่ปฏิบัติต่อตัวเอง
โชคดีมากที่บ้านรองตระกูลกู้ได้พบกับคนที่รักพวกเขาเท่าชีวิต
เมื่อนึกถึงความรักที่ฉินเย่จือปฏิบัติต่อตัวเอง ในใจกู้เสี่ยวหวานก็ยิ่งหวานล้ำเหมือนกลืนน้ำผึ้งเข้าไป
ส่วนถานอวี้ซูที่นั่งอยู่ตรงข้ามนางก็ไม่ได้พูดอะไร ในใจคงคิดถึงใครบางคนอยู่จนไม่รู้ว่าความคิดนั้นล่องลอยไปที่ไหนแล้ว
หลายวันมานี้ พบว่าด้ายปักของกู้เสี่ยวอี้หมดพอดี กู้เสี่ยวหวานมีธุระอยู่ตลอดจึงไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนนาง กู้ฟางสี่จึงไปซื้อด้ายปักเป็นเพื่อนนาง และพาโค่วตันกับโค่วไห่ติดตามไปด้วย
กู้เสี่ยวหวานมาที่ร้านจิ่นฝู นั่งลงอยู่ในห้องของหลี่ฝาน ดื่มน้ำชาไปด้วยและฟังคุณชายเฉิงรายงานผลกำไรในช่วงนี้ให้หลี่ฝานฟังไปด้วย
คุณชายเฉิงไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของกู้เสี่ยวหวาน และไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของนางกับหลี่ฝาน แต่เมื่อรู้ว่าหลี่ฝานปล่อยให้แม่นางคนนี้เข้ามาในห้องของเขา และยังให้นางฟังสถานการณ์บัญชี ก็เดาออกมาได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างแม่นางผู้นี้กับหลี่ฝานจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
แต่ว่าคุณชายเฉิงก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม เพราะนางยังอยู่จึงไม่กล้าเปิดเผยข้อมูลในสมุดบัญชีตามอำเภอใจ
หลี่ฝานเห็นเขาสงวนท่าทีไว้ก็รู้ว่าเขากำลังระแวงระวังกู้เสี่ยวหวานอยู่ จึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล คุณชายเฉิงกล่าวมาเถิด แม่นางผู้นี้ไม่ใช่คนนอก”
เมื่อคุณชายเฉิงเห็นเขากล่าวเช่นนี้แล้วก็ร้องอ๋อ หลังจากนั้นก็รายงานข้อมูลในสมุดบัญชีออกมา หลี่ฝานฟังก็พยักหน้าเป็นครั้งคราว บางครั้งมองไปที่กู้เสี่ยวหวานเหมือนกำลังขอความคิดเห็นจากกู้เสี่ยวหวาน
คุณชายเฉิงไม่รู้ว่ากู้เสี่ยวหวานเป็นใคร แต่เมื่อเห็นหลี่ฝานเชื่อใจกู้เสี่ยวหวานมากเช่นนี้ ก็รู้ว่าเมื่อสักครู่นี้ตัวเองนั้นกังวลมากไปแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่กู้เสี่ยวหวาน หลังจากที่ยิ้มอย่างขอโทษให้นางแล้วก็รายงานออกมาอย่างจริงจัง
หลี่ฝานฟังอย่างตั้งใจ แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะดูไม่สนใจ แต่ว่าก็ตั้งใจฟังคำพูดของคุณชายเฉิงมาตลอดและคิดเงียบ ๆ อยู่ในใจ
“เดี๋ยวก่อน” กู้เสี่ยวหวานได้ยินข้อมูลหนึ่ง จู่ ๆ ก็เอ่ยปากพูด
หลี่ฝานก็ถามอย่างเป็นกันเองว่า “เกิดอะไรขึ้น มีตรงไหนที่ผิดพลาดหรือไม่”
คุณชายเฉิงคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝานจะไปถามแม่นางท่านนั้น ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย จึงเบนสายตาตามหลี่ฝานไปมองกู้เสี่ยวหวาน
และยังดูเหมือนว่าเถ้าแก่นั้นจะรู้ลู่ทางเป็นอย่างดี ท่าทางที่คุ้นเคยอย่างธรรมชาตินั้น เหมือนกับว่านางคุ้นเคยกับพื้นที่นี้อย่างมาก
“คุณชายเฉิง กำไรสิบวันที่ท่านพูดถึงเมื่อครู่นี้ผิดพลาดหรือไม่” กู้เสี่ยวหวานถามด้วยความเคารพ
คุณชายเฉิงเห็นกู้เสี่ยวหวานตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับสมุดบัญชีของตัวเอง ในใจนั้นก็ไม่พอใจเล็กน้อย นึกในใจว่าตัวเองนั้นคำนวณบัญชีมาหลายสิบปีแล้ว จะคำนวณผิดพลาดได้อย่างไร ดังนั้นจึงกล่าวอย่างไม่พอใจเล็กน้อยว่า “แม่นางท่านนี้ ข้อมูลนี้ข้าคิดคำนวณตัวเลขออกมาหลายครั้งแล้ว จะผิดพลาดได้อย่างไรกัน”
กู้เสี่ยวหวานไม่สนใจความไม่พอใจของคุณชายเฉิง และยังพูดต่อว่า “คุณชายเฉิง ท่านคำนวณเงินเกินมาสิบตำลึง”
“จะเป็นไปได้อย่างไร” คุณชายเฉิงสีหน้าแทบไม่อยากเชื่อ เมื่อเห็นแม่นางผู้นี้เอ่ยปากบอกว่าตัวเองคำนวณเงินเกินมาสิบตำลึง นอกจากความรู้สึกประหลาดใจแล้วก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ “ข้าคำนวณหลายรอบแล้ว ตัวเลขที่ออกมาก็เป็นเช่นนี้หมด จะเป็นไปได้อย่างไร”
