ตอนที่1,156 บุคคลที่ต้องการพบซวนเทียนฮั่ว
ขุนนางที่อ่อนแอกำลังถือหนังสือและมองไปที่หนังสือเล่มนั้นอย่างเหมาะสม แต่เมื่อเขาได้ยินฮ่องเต้พูดแบบนี้ ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย ความอ่อนแอก็หายไปทันที ใบหน้าของเขากลายเป็นมืดมนทันที
”มันไม่มีประโยชน์งั้นหรือ? ” ขุนนางตะคอกอย่างเย็นชา “ไม่เป็นไรมันเป็นแค่นกไม่กี่ตัว มันไม่มีประโยชน์มากนัก ท่านตวนมู่อันกัวกล่าวว่าถ้าพวกข้าสามารถสร้างความวุ่นวายในราชสำนักได้ ฝ่าบาทก็ถูกก่อกวนได้ ถ้ามันไม่ก่อกวน มันก็จะขาดทุน ไม่มีอะไรเลย”
”แต่ข้าได้ยินมาว่าพวกเขามีอำนาจเหนือราชสำนักและได้บอกเราแล้วว่าเราต้องพูดเช่นไรผ่านปากของพวกเขา” ขุนนางโค้งคำนับและกล่าว “เนื่องจากพวกเขาตั้งคำถามเกี่ยวกับองค์ชายแปดแล้ว แล้วแผนของเราจะดำเนินต่อไปได้หรือไม่ ? ”
”แน่นอน”ขุนนางยิ้มอย่างเศร้าหมอง “ประกาศออกไปว่าองค์ชายแปดซึ่งถูกฝังนั้นเป็นตัวปลอม ศพไร้ใบหน้านั้นแท้จริงแล้วไม่ใช่องค์ชายแปด เป็นศพใครไม่รู้ ข้าไม่รู้ว่าจะเอามาจากไหน ! เราต้องสร้างความวุ่นวาย ผู้คนยิ่งมีความโกลาหลมากขึ้น ฮ่องเต้ผู้นี้จะมีความสุขมากขึ้น ! ” ชายคนนี้พูดและใช้มือเช็ดใบหน้าของเขา และหน้ากากที่บางราวกับปีกของจักจั่นก็หลุดออกจากใบหน้าของเขา เขาคือหลี่กวง องค์ชายสามของซงซุยที่แอบแฝงกายเข้ามาในราชวงศ์ต้าชุนโดยบุชง
ในบ้านหลังเล็กๆ ในเมืองหลวง ตงหยิงดึงเสี่ยวเปากลับมาจากข้างนอกพร้อมถือสิ่งของมากมายไว้ในมือ เสี่ยวเปามีความสุขมากในขณะที่เขาเดินไป เขาตะโกนเฟิงเฟินไดที่ลาน “ท่านพี่ ข้าซื้อเค้กพุทรามาฝากท่านพี่ด้วยขอรับ ตอนนี้ยังร้อน ๆ อยู่เลย ท่านพี่รีบมากินขอรับ”
เด็กคนนั้นวิ่งไปหาเฟิงเฟินไดพร้อมหยิบเค้กพุทราในอ้อมแขนออกมาราวกับสมบัติและยื่นให้เฟิงเฟินได มีน้ำมันอยู่บนเค้กซึ่งแช่ในถุงกระดาษ และน้ำมันเปื้อนเสื้อผ้าของเขา เฟิงเฟินไดขมวดคิ้วเป็นนิสัย และนางกำลังจะดุเสี่ยวเปา ดงหยิงรีบชิงกล่าวว่า “คุณหนู นายน้อยกลัวว่าเค้กพุทธาจะเย็นเจ้าค่ะ นายน้อยเลยกอดมันไว้ในอ้อมแขนตลอดทาง คุณหนูลองชิมดูเจ้าค่ะ นายน้อยก็ดีใจแล้ว”
เฟิงเฟินไดหยุดคำด่าที่นางกำลังจะพูดออกไปและนางไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นอย่างไร เมื่อนางมองไปที่เค้กที่ถูกบีบเล็กน้อยในอ้อมแขนของเขา นางก็ยังไม่ค่อยดีกับเสี่ยวเปามากนักและนางตีเขาเป็นครั้งคราว และที่ขาดไม่ได้คือนางต้องดุเขาวันละหลายครั้ง แต่เด็กคนนั้นไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถูกดุ เขาไม่รู้สึกขุ่นเคืองเลย ไม่ว่านางจะตีหรือดุด่าอย่างไร เขาก็กลัวในเวลานั้น แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็จะโผเข้าหานางอีกครั้งและเรียกนางว่าท่านพี่อย่างไพเราะ ส่งสิ่งที่เขาคิดว่าอร่อยและสนุกที่สุดให้นาง
ดงหยิงเคยพูดกับนางว่านี่คือความรักของครอบครัวและมันก็เชื่อมโยงกันด้วยสายเลือดอยู่ดี แต่เฟิงเฟินไดไม่เชื่อเลือดชนิดใดที่เชื่อมโยงกัน บุตรคนใดของตระกูลเฟิงไม่เหมือนกับนาง แต่จะใช้เพื่ออะไร ? ไม่ใช่ว่าต่างคนต่างดำเนินชีวิต จนถึงวันนี้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้สัมผัสกัน แต่ลองคิดดูอีกครั้งว่า ถ้าเด็กคนนี้เป็นเมล็ดพันธุ์ของเฟิงจินหยวน เขาคงจะสนิทกับนางจริง ๆ หรือ ! สนิทสนมกันมากกว่าพี่สาวและน้องสาวของตระกูลเฟิง น่าเสียดายที่ถ้าเด็กคนนี้ไม่ใช่สายเลือดของจินหยวน นางจะสามารถดูแลเขาได้ดีกว่านี้ ถ้าเป็นสายเลือดของเฟิงจินหยวน นางจะร้ายมากจนทำให้สำลักจนตายได้
นางคิดถึงเรื่องนี้อยู่เสมอและเสี่ยวเปาจ้องที่นางด้วยความงุนงง เมื่อเห็นสีหน้าของนางที่ดูดุร้าย และเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองก้าว เขารู้ว่านี่เป็นสัญญาณว่าพี่สาวของเขากำลังจะโกรธ และเขาต้องหลีกเลี่ยงมันให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้ถูกทำร้ายอีก
ดงหยิงเฝ้าเสี่ยวเปาและกระซิบกับเขา”นายน้อยกลับไปที่เรือนก่อนเจ้าค่ะ ส่วนเค้กพุทธานี้ ข้าจะเอาให้คุณหนูเอง”
”เจ้ายืนทำอะไรนั่งลง ! ” เฟิงเฟินไดกลับมามีสติ เมื่อได้ยินคำพูดของดงหยิงนางก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า เตะม้านั่งตัวเล็กไปข้างหน้า เพื่อให้เสี่ยวเปานั่งลง
เสี่ยวเปานั่งลงอย่างเชื่อฟังเขาเป็นเช่นนี้แม้ว่าเขาจะรู้ว่าพี่สาวของเขาโกรธ บางทีนางอาจจะตีเขา และเขาก็เต็มใจที่จะนั่งข้าง ๆ พี่สาวของเขา เพราะนี่เป็นญาติคนเดียวของเขาในโลกนี้ เขาเชื่อเสมอว่าพี่สาวของเขาจะทุบตีเขาเมื่อนางอารมณ์เสียเท่านั้น และนางจะดีกับเขาเมื่อนางอารมณ์ดี เขาทิ้งพี่สาวไม่ได้แม้ว่าเขาจะถูกฆ่า เพราะนี่คือพี่สาวของเขา !
มือเล็กๆ ส่งเค้กพุทธาให้เฟิงเฟินไดอีกครั้ง “ท่านพี่กินขอรับ”
เฟิงเฟินไดหยิบขนมแล้วยื่นมือออกมาแล้วลูบหัวของเสี่ยวเปาการกระทำแบบนี้ทำให้เสี่ยวเปามีความสุขมาก และเขายิ้มอย่างมีความสุข
เฟิงเฟินไดรู้สึกแย่ในใจนางถามดงหยิง “ข้าได้ยินมาว่าพระชายาหยูออกจากเมืองหลวงแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่านางไปไหน ? ”
ดงหยิงกล่าว”ข้าได้ยินคนพูดกันว่านางไปที่ชายแดนตะวันออก พวกเขาเล่าว่าองค์ชายหยูและพระชายาหยูนั้นผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในสนามรบ พวกเขาก็ต้องไปด้วยกันเจ้าค่ะ”
เฟิงเฟินไดยักไหล่ความผูกพันลึกซึ้ง ! มันลึกซึ้งมาก ! มีชีวิตต้องอยู่ด้วยกัน และเมื่อตายก็ต้องตายด้วยกัน แต่ทำไมนางถึงหาคนแบบนี้ไม่ได้ ?
ดงหยิงอยู่กับนางมานานแล้วนางมองไปที่สีหน้าของเฟิงเฟินได ก็สามารถบอกได้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของนาง นางถอนหายใจและพูดว่า “ในความเป็นจริง มีคนที่พร้อมจะมีชีวิตอยู่และตายไปพร้อมกับคุณหนู” ”เจ้ากำลังพูดถึงซวนเทียนหยานเขาเป็นองค์ชาย ทำไมเขาจะต้องอยู่และตายไปพร้อมกับข้า ? ” เฟิงเฟินไดกินเค้กพุทรา และสีหน้าของนางไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ แต่เมื่อนางพูดถึงซวนเทียนหยานก็ยังมีความเศร้าสลดอยู่ในใจของนาง
”ข้าได้ยินมาว่านางสนมคนที่ห้าที่เข้าไปในตำหนักได้รับความโปรดปรานมากและพระองค์ก็อยู่ในห้องนั้นกับนาง… คุณหนูไม่มีแผนอะไรเลยหรือเจ้าค่ะ” นางอยากถามเฟิงเฟินได เฟิงเฟินไดจะไม่โกรธหรือหึงเลยหรือ ? เพียงแค่มองไปที่สีหน้าของเฟิงเฟินได นางก็รู้แล้วว่าจิตใจของหญิงสาวคนนี้เข้าถึงได้ยากมาก นางรักตัวเองเท่านั้น นางไม่เคยรักองค์ชายห้าเลย
”ไม่”เฟิงเฟินไดพูดอย่างเย็นชา “แม้ว่าจะมีแผน ซวนเทียนหยานก็จะไม่เกี่ยวข้องกับแผนนั้น ไม่มีความเกี่ยวข้องระหว่างข้ากับเขามานานแล้ว และเขาจะไม่ถูกกล่าวถึงในอนาคต ! ” นางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เสี่ยวเปา แล้วบอกเขาว่า “กินช้า ๆ ระวังสำลัก ”
ทันใดนั้นนางนึกถึงเรื่องก็เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนเมื่อองค์ชายห้าพูดถึงสัญญาการหมั้นกับนาง นางไปซื้อของกับฮันชิตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ และได้พบกับนางสนมของตำหนักหลี่ ตอนนั้นนางโกรธมาก แต่ทำไมตอนนี้นางไม่โกรธเลยล่ะ ? เพราะไม่มีความรู้สึก ? ไม่ นางไม่เคยรักซวนเทียนหยานมากไปกว่านี้ สิ่งที่นางต้องการคือสถานะขององค์ชายและพระชายา หลังจากคิดแล้ว สาเหตุที่นางไม่โกรธอีกต่อไปคืออารมณ์ของนางแตกต่างกันออกไป ! ตอนนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าการเปรียบเทียบ และในอดีตมันไม่สำคัญมากนัก ไม่ว่าจะเป็นองค์ชายและพระชายา ไม่ว่านางจะพยายามแค่ไหนนางก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับเฟิงหยูเฮงได้ แม้ว่านางจะหมดพลังชีวิตของนางไปแล้ว นางก็ยังคงอยู่ภายใต้ร่มเงาของอีกฝ่าย ในเมื่อสิ่งนี้ถูกลิขิตไว้แล้ว ทำไมนางต้องต่อสู้อีกครั้ง ?
หากปราศจากความปรารถนาที่จะต่อสู้นางก็สูญเสียความแข็งแกร่งที่จะอิจฉา ไม่ว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นในตำหนักหลี่ มันก็ไม่มีความหมายสำหรับนาง
นางถอนใจและเลิกคิดถึงอดีตแต่เมื่อนางได้ยินเสียงดังที่ถนนด้านนอกประตูนางจึงบอกให้ดงหยิง “ออกไปดูสิ พวกเขาทำอะไรอยู่”
ดงหยิงออกไปข้างนอกเพื่อถามเมื่อนางกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน นางก็มีสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย นางรายงานเฟิงเฟินไดว่า “คุณหนู เมื่อข้าพานายน้อยออกไปซื้อขนม ข้าได้ยินเรื่องบางอย่างมา มีคนสงสัยการตายขององค์ชายแปด เหตุผลก็คือองค์ชายแปดใบหน้าเละมองไม่ออกเมื่อพระองค์ถูกฝัง และไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าศพนั่นเป็นใคร ข้าไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ แต่พวกเขาไม่ต้องการให้ข่าวนี้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผู้คนภายนอกกำลังพูดถึงเรื่องนี้ และไม่เพียงแค่นั้น แต่ข้ายังได้ยินคนพูดว่าตอนนี้ยังอยู่ด้วย มีคนไปตีกลองและร้องเรียน โดยบอกว่าหลุมฝังศพที่เพิ่งถูกฝังนั้นถูกขุดขึ้นมาในชั่วข้ามคืน พวกเขาคิดว่ามันถูกสัตว์ป่าที่ขุดขึ้นมา แต่เมื่อเรื่องราวขององค์ชายแปดถูกเผยแพร่ออกมา พวกเขาก็สงสัยว่าเป็นความเท็จ ไม่ใช่องค์ชายแปดที่ถูกฝัง เขาขอให้มีการชันสูตรศพเจ้าค่ะ ! ”
”อะไรนะ? ” เฟิงเฟินไดตกใจ “มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ” นางคิดอีกครั้ง และคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระเล็กน้อย “ไม่ใช่ เรื่องโกหก ! เรื่องนั้นถูกจัดการโดยองค์ชายเจ็ด พระองค์จะโกหกได้อย่างไร ข้าเกรงว่าจะมีคนสร้างความวุ่นวายเรื่องการตายขององค์ชายแปด ! ” เฟิงเฟินไดบอกดงหยิง “ไปไล่คนที่มาเสียงดังหน้าบ้านเรา ข้าไม่ชอบเสียงดัง”
นางลุกขึ้นกลับไปที่ห้องแต่นางไม่มีความสุข เรื่องขององค์ชายแปดถูกนำขึ้นมาอีกครั้ง และจะมีใครบางคนตกอยู่ในนั้นคราวนี้จะเป็นใคร ? มีความกังวลเล็กน้อยในใจของนาง
ซูจิงหยวนเป็นคนจัดการเหตุการณ์นี้ด้วยตัวเองคนที่ไปตีกลองถูกนำตัวไปที่ราชสำนักซึ่งเป็นคู่สามีภรรยาอายุเกือบ 50 ปี เมื่อพวกเขาไปถึงราชสำนัก พวกเขาเริ่มร้องไห้อย่างขมขื่นโดยบอกว่าบุตรชายของเขาเสียชีวิตด้วยโรคปอดเมื่อไม่กี่เดือนก่อน พวกเขาฝังศพบุตรชายด้วยตัวเอง เนื่องจากครอบครัวยากจนและไม่มีเงินซื้อโลงศพ นางจึงพันเขามันเสื่อและทำหลุมศพตื้น ๆ ไว้ที่เชิงเขาในชานเมืองหลวง แต่ใช้เวลาไม่นานนัก พวกเขาก็พบว่าหลุมฝังศพถูกขุดขึ้นมาและศพที่อยู่ข้างในก็หายไป พวกเขาคิดว่าศพถูกสัตว์ร้ายกิน แต่อีกวันนางได้ยินมาว่าองค์ชายแปดถูกฝัง และพวกเขาก็รู้สึกแปลก ๆ เพราะเวลาใกล้เคียงกัน หลังจากพบว่าศพของบุตรชายที่หายไป วันรุ่งขึ้นศพขององค์ชายแปดไร้หน้าก็ถูกฝัง ซึ่งทำให้พวกเขาต้องสงสัย
หลังจากได้ยินคำร้องเรียนดังกล่าวผู้คนข้างนอกราชสำนักก็ได้ยินความจริงของการสิ้นพระชนม์ขององค์ชายแปด และบางคนก็คาดเดาอย่างกล้าหาญว่าองค์ชายแปดอาจยังไม่เสียชีวิต ราชวงศ์ใช้ศพปลอมไร้ใบหน้าเพื่อหลอกลวงพลเมือง องค์ชายแปดยังมีชีวิตอยู่
ทันใดนั้นมีการพูดคุยกันมากมายแม้ว่าจะทำให้ซูจิงหยวนตกใจอย่างรุนแรง แต่เขาก็ยังไม่สามารถหยุดการคาดเดามากมายของผู้คนได้ องค์ชายแปดที่ไม่ได้รับการกล่าวถึงมานานกลับมาเป็นหัวข้อสนทนาของผู้คนในลักษณะเช่นนี้ จิงหยวนรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สามารถควบคุมได้เล็กน้อย และต้องมีใครบางคนควบคุมสถานการณ์อยู่เบื้องหลัง แต่ใครเป็นคนจัดการ ?
…
ตลอดทางอย่างไม่เร่งรีบกองทัพ 500,000 นายที่นำโดยองค์ชายเจ็ดก็เดินทางผ่านฟู่โจวไปในเย็นวันนี้ และห่างจากประตูทางใต้ของปินเฉิงประมาณ 16 กิโลเมตร
ภายใต้ม่านราตรีเขาสั่งกองทัพให้ตั้งค่ายกระโจมพักแรมขึ้น และก่อนที่เขาจะจัดของภายในได้ มีทหารคนหนึ่งก็วิ่งมาตรงหน้า คำนับและรายงานว่า “องค์ชายเจ็ด มีสตรีมาขอพบพระองค์พะยะค่ะ ! ”
