บทที่ 282 พูดอีกครั้งได้ไหม?
แม้ว่าพลังปีศาจและสัตว์อสูรจากสนามรบโบราณเฉียนซีจะไม่ได้แพร่กระจายออกไปอีก แต่สัตว์อสูรและปีศาจที่วิ่งออกมาจากวิหารบูชาปีศาจยังคงไม่หมด แม้แต่เหล่าดวงตาปีศาจก็ยังปรากฏขึ้น
ถึงแม้ว่าทั้งโลกผู้บำเพ็ญเซียนจะส่งคนมาสนับสนุน แต่ความเร็วในการกำจัดสัตว์อสูรก็ยังไม่ทันความเร็วในการก่อตัวของสัตว์อสูรที่มาจากพลังปีศาจ
ปรมาจารย์ด้านการวางแผนผังทั้งสามกำลังศึกษาวิธีการสร้างม่านพลังที่ทรงพลัง เพื่อกำจัดสัตว์อสูรทั้งหมดและขับไล่พลังปีศาจไปพร้อมกัน แม้ว่าจะใช้เวลาศึกษาหลายเดือน ม่านพลังสิบแปดชั้นก็ถูกสร้างขึ้นมาแล้ว แต่ยังหาวิธีแก้ไขพลังปีศาจไม่ได้ พวกเขาเหงื่อท่วมหัวด้วยความร้อนใจ
“สุราปราบมารของสำนักหลานเทียน ไม่ใช่ว่ามีประสิทธิภาพในการกำจัดพลังปีศาจสูงมากหรอกหรือ? เพียงแค่ทำให้มันกลายเป็นม่านพลังสิบแปดชั้นบางทีอาจจะได้ผล”
หนึ่งในปรมาจารย์ด้านการวางแผนผังกล่าว
ผู้ฟังรู้สึกว่ามีเหตุผลดี แต่ของเหลวไม่สามารถก่อตัวเป็นรูปร่างของดวงตาได้ นับประสาอะไรกับการแปรสภาพของเหลวมาเป็นม่านพลังสิบแปดชั้น?
ถึงแม้ว่าหลิงเยว่จะสามารถค้นคว้าของที่ใช้ทำลายปีศาจได้จริง ๆ คงต้องใช้เวลาหลายร้อยปี และในช่วงเวลาร้อยปีนี้ไม่แน่ว่าประตูเขตแดนปีศาจอาจจะเปิดออกแล้ว…
“เนื้อสัตว์อสูรที่ผ่านการปรุงแล้วไม่สามารถขับไล่พลังปีศาจได้หรือ?”
การหมักสุราปราบมารนั้นยาก บางทีเนื้อสัตว์อสูรอาจจะใช้เป็นของทดแทนได้?
ดังนั้น ชิงยวน จานโจวและอีกสิบกว่าคนที่เป็นผู้อาวุโสด้านการกลั่นโอสถจึงถูกเชิญมา เมื่อได้ยินว่าให้พวกเขาศึกษาการใช้เนื้อสัตว์อสูรทำเป็นของที่ขจัดพลังปีศาจ ทุกคนก็คิดว่าตัวเองฟังผิด
“ท่านพูดอีกครั้งได้ไหม?”
นักกลั่นโอสถอาวุโสแคะหูของเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ปรมาจารย์ด้านการวางแผนผังทั้งสามพูดซ้ำอีกครั้ง จากนั้นก็ถูกผู้อาวุโสอีกสิบกว่าคนจ้องมองด้วยสายตาที่น่าขนลุก
“ทำไม? พวกท่านสิบกว่าคนรวมกันแล้วยังทำไม่ได้อีกหรือ?”
ผู้อาวุโสมู่ ปรมาจารย์ด้านการวางแผนผังของสำนักหลานเทียน เหลียวตามอง “ดูเหมือนเรื่องนี้ต้องไปหาเสี่ยวเยว่ ข้าเชื่อว่านางต้องสนใจมากแน่ ๆ”
“ตามที่ข้ารู้ สิ่งที่จะตอบสนองม่านพลังได้นั้นต้องเป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรทำลายได้ และต้องมีวิญญาณ ถ้าทำเป็นอาหารหมดแล้ว จะมีวิญญาณได้อย่างไร?”
ปรมาจารย์มั่นใจในพลังของศิษย์ตนเอง แน่นอนว่าชิงยวนภูมิใจในตัวเองมาก แต่ภารกิจนี้ฟังดูแล้วเป็นไปไม่ได้เลย!
ยิ่งไปกว่านั้น หลิงเยว่ในตอนนี้กำลังเก็บตัวศึกษาชาเปลี่ยนร่างอิงหลง ไม่มีเวลาว่างมาช่วยหรอก
“นางเก็บตัวมาสามเดือนก็ควรจะออกมาได้แล้วใช่ไหม!”
ปรมาจารย์ด้านการวางแผนผังทั้งสามยังไม่ยอมแพ้ หากว่าหลิงเยว่ศึกษาออกมาได้จริง ๆ ล่ะ?
ถึงอย่างไรก็ตาม อาหารจากเนื้อสัตว์อสูรที่ขับไล่พลังปีศาจและชาเปลี่ยนร่างอิงหลงก็ศึกษาออกมาแล้ว ยังขาดแค่ใช้สุราปราบมารหรือเนื้อสัตว์อสูรทำเป็นดวงตาหรือ?
หากจะทำให้ดวงตานั้นมีสติปัญญา ควบคุมม่านพลังและซ่อนตัวเองได้คงเป็นปัญหาใหญ่ ต้องไปถามก่อนแล้วกัน
ผู้อาวุโสสิบกว่าคนแยกย้ายกันไปอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อพวกเขาออกมาแล้วจึงได้ยินเสียงคำรามของมังกรอิงหลงดังขึ้นสองครั้งจากสนามรบ
หลิงเยว่อยู่บนหลังอวี้เจินที่แปลงร่างเป็นมังกรอิงหลงยิ้มอย่างมีความสุข ส่วนสยงฉีเลวี่ยก็ได้สัมผัสความสุขในการขี่มังกรเช่นกัน บนหลังมังกรอีกตัวมีคนยืนอยู่ไม่น้อย พวกเขาและว่านอวี้เฟิงที่แปลงร่างเป็นมังกรอิงหลงผ่านไปที่ใด สัตว์อสูรก็ตายเกลี้ยง
“ทำไมศิษย์น้องถึงได้ลำเอียงขนาดนี้ ทำไมไม่ให้ข้าลองบ้าง!” ผู่ตานอิจฉาจนตาแดง เทียบกับการขี่มังกร เขาอยากเปลี่ยนเป็นมังกรเอง แล้วออกฆ่าไปทั่วมากกว่า!
ในฐานะพี่ใหญ่ หลงหว่านโหรวที่ไม่ได้รับโอกาสก็อิจฉามาก แต่ใครจะไปโทษพวกเขาได้ ต้องโทษตนที่ไม่ได้เจอกับศิษย์น้องห้าที่เพิ่งออกจากการเก็บตัวบำเพ็ญ อวี้เจินและศิษย์น้องรองตอนนั้นบังเอิญกลับมาจากสนามรบแล้วเจอกับหลิงเยว่ที่ออกมาหาของทดลองพอดี
ดังนั้น จึงมีมังกรอิงหลงสองตัวปรากฏขึ้น
“ห้าสำนักใหญ่อื่น ๆ ที่มีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองกำลังคิดหาวิธีหลอกล่อให้สัตว์ศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นให้เลือดเช่นกัน เมื่อถึงเวลานั้นพวกเจ้าก็สามารถแปลงร่างเป็นมังกรเขียว กิเลน…”
ยังไม่ทันพูดจบ โม่จวินเจ๋อก็ถูกจ้องจากดวงตาหลายคู่
“เจ้าเป็นคนแรกที่ได้สัมผัส แน่นอนว่าต้องพูดแบบนี้อยู่แล้ว!”
ลู่เป่ยเหยียนพูดอย่างไม่พอใจ
โดยรวมแล้วคืออิจฉา อิจฉามาก ๆ!
ถ้าจะถามว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ไปขี่มังกร ก็เพราะความสามารถไม่ถึง พวกผู้ใหญ่แย่งกันขี่จนพวกเขาไม่มีโอกาสแล้ว!
ยิ่งคิดแบบนี้ก็ยิ่งอิจฉามากขึ้น!
โม่จวินเจ๋อที่ถูกเกลียดชัง “…”
“พี่ติงอยากขี่มังกรเหรอ? หู่พั่วสามารถทำให้พี่ได้นะ!”
หู่พั่วที่ถูกติงหลิวหลิ่วจูงไว้พูดขึ้น ทุกคนต่างหันไปมองที่หู่พั่วพร้อมกัน
“หู่พั่ว เจ้าไม่ใช่ลูกเสือเหรอ?”
“ไม่ใช่สักหน่อย!”
หู่พั่วที่ได้รับความสนใจเป็นอย่างมากยกคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ข้าคือมังกรผู้ทรงพลังและน่าเกรงขาม ถึงแม้จะไม่มีกรงเล็บ แต่หู่พั่วก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน!”
“น้องหู่พั่ว ช่วยพาพี่สาวฮวนฮวนไปด้วยได้ไหม?”
สายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและปรารถนาของฮวนฮวน ทำให้หู่พั่วพึงพอใจ เขาแกล้งทำท่าทางเคร่งขรึมและพยักหน้าอย่างฝืนใจ
“ขนยังไม่ขึ้นทั่วตัวก็อยากจะพาคนอื่นไปแล้วเหรอ?” หัวหน้าตะขาบมรกตกอดอกมองอย่างดูถูก
พวกมองแต่เปลือกนอก! เผ่าตะขาบมรกตสี่ปีกของเขาด้อยกว่าตรงไหนกัน?
ช่างเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องเศร้าในอดีตเลย!
“ท่านก็แค่อิจฉาที่ข้าหน้าตาดีกว่าต่างหาก!” หู่พั่วไม่กลัวหัวหน้าตะขาบมรกต เปิดปากโต้กลับทันที
หัวหน้าตะขาบมรกตใจแคบมาก เขาอ้าปากแล้วกลืนหู่พั่วเข้าไปทันที
อย่ามองแค่ว่าตอนนี้พวกเขาสามัคคีกันมากในการจัดการกับฝูงสัตว์อสูร แต่พอจบเรื่องแล้ว…
เฮอะ!
ห้าคนที่ยืนดูอยู่ต่างมีเครื่องหมาย “?”
เขากลืนเข้าไปแล้ว…
“จ้องข้าทำไม ให้เจ้ามนุษย์เปราะบางขอให้เขาไปช่วยเพาะพันธุ์พืชวิญญาณในมิติต่างหาก!”
โอ้! ที่แท้เขาก็ไม่ได้กิน หัวหน้าตะขาบมรกตคงไม่กล้า เพราะถ้าเขากินหู่พั่วเข้าไปจริง ๆ หลิงเยว่จะต้องให้อีกาสุริยันจัดการเขาอย่างแน่นอน และการลงโทษที่ใหญ่ที่สุดสำหรับหัวหน้าตะขาบมรกตคือส่งเขาไปในดินแดนลับสัตว์อสูร แล้วขังเขาไว้ ปล่อยให้เขาอดตาย!
หลิงเยว่กำลังขี่มังกรอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้นก็ถูกพลังอันทรงพลังดึงออกไป ฝูงคนต่างถอยหลังอย่างรวดเร็ว เมื่อลงถึงพื้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าผู้อาวุโสมู่แล้ว
นางเกาหัวอย่างงงงวย จัดผมที่ตั้งขึ้นให้เรียบร้อย ตอนที่จะใช้วิชาเพื่อทำความสะอาดร่างกายของตนเอง ชิงยวนก็ทำให้นางก่อนแล้ว
หลิงเยว่ที่สกปรกกลับมาสะอาดเรียบร้อย
แต่นางก็ยังไม่สามารถรักษาความสงบใต้สายตาที่กดดันของเหล่าผู้ยิ่งใหญ่ได้ นางถามด้วยความประหม่า “ข้า… ช่วงนี้ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”
ไม่ใช่ว่าหลิงเยว่ตั้งแต่มาถึงโลกผู้บำเพ็ญเซียนก็ทำผิดเลย นางว่านอนสอนง่ายมาก ๆ
“พวกท่านไม่พอใจเรื่องชาแปลงร่างอิงหลงหรือเจ้าคะ?”
“ไม่ใช่”
ผู้อาวุโสมู่เริ่มพูด ถึงสิ่งที่จะนำมาทำเป็นม่านพลังที่พวกเขาปรึกษากันก่อนหน้านี้
หลิงเยว่ “…”
ที่แท้ความคิดของเหล่าปรมาจารย์ด้านการวางแผนผังล่องลอยขนาดนี้เลยเหรอ?
หน้าตานางเหมือนจุดศูนย์รวมม่านพลังหรือไงกัน?
หลิงเยว่มองไปที่ชิงยวนอย่างสิ้นหวัง พลางกวาดตาไปยังอาจารย์ใหญ่ที่ยิ้มเยาะอย่างมีความสุข และหันไปหานักกลั่นโอสถอาวุโสที่ยักไหล่แสดงว่าช่วยอะไรไม่ได้ ส่วนเหล่าปรมาจารย์ด้านกลั่นโอสถที่เหลือต่างมีแต่สายตาสิ้นหวัง นางจึงเลือกที่จะมองไปยังมังกรสองตัวที่กำลังคลั่งอยู่ในสนามรบ
“เสี่ยวเยว่” ผู้อาวุโสมู่ตบไหล่หลิงเยว่ด้วยความชื่นชม “ตอนนี้เอาเวลาออกมาศึกษาก่อน ถ้าไม่ได้ค่อยคิดแผนอื่น ไม่ต้องกดดันมาก ยังไงอาจารย์และผู้อาวุโสของเจ้า พวกเขาก็ทำไม่ได้…”
ทันใดนั้นก็ถูกสายตา “?” จากเหล่าปรมาจารย์ด้านกลั่นโอสถสิบกว่าคน
เขาหมายความว่าอะไร? จะประกาศสงครามหรือไง?
