เฟิงหยูเฮงคิดว่านางควรพูดอะไรดี? จะไม่มีความเจ็บปวดได้อย่างไร ? เขาถูกระเบิด ! ด้วยความที่พระชายาหยุนเป็นคนหัวดื้อ ถ้านางบอกว่าไม่มีความเจ็บปวด อีกฝ่ายจะเชื่อหรือไม่ ?
เมื่อมองไปที่พระชายาหยุนอีกครั้งคนที่ดูดีเช่นนี้ได้กลายเป็นเช่นนี้ไปแล้ว เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้ และซวนเทียนหมิงก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน ท้ายที่สุดซวนเทียนฮั่วก็เสี่ยงชีวิตเพื่อพวกเขา หากซวนเทียนฮั่วไม่เข้าไปในที่วางทุ่นระเบิด คนที่น่าจะถูกฆ่าก็คือซวนเทียนหมิง นางไม่กล้าที่จะจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพระชายาหยุน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับซวนเทียนหมิง แม้ว่าเกิดเรื่องกับบุตรบุญธรรม นางยังเป็นขนาดนี้, นับประสาอะไรกับบุตรชายของนางเอง !
เฟิงหยูเฮงไม่พูดเป็นเวลานานและพระชายาหยุนก็ไม่ได้กระตุ้นนาง เพียงแต่บ่นพึมพำ “ข้าไม่กลัวที่จะมองในกระจก เจ้ากลัวอะไร พวกเขาคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ พวกเขาถอดกระจกและคริสตัลออกเพราะอะไร” นางพูดพร้อมกับยกมือขึ้น “ดูสิ ความแก่ชราอยู่ตรงหน้าเจ้าและข้า ข้าก็ไม่ได้ตาบอด แต่มันไม่สำคัญว่ามันจะเหี่ยวย่นมากแค่ไหน แต่ฮั่วเอ๋อก็จากไปแล้ว ข้าไม่มีความคิดที่จะชื่นชมสิ่งเหล่านั้น สิ่งต่าง ๆ วันนี้เป็นเพียงการนับวันเวลา และเมื่อการนับถึงจุดจบ ชีวิตก็จะถึงจุดจบ อาเฮง เจ้าคิดอย่างนั้นหรือไม่ ? ”
”เสด็จแม่”นางรู้สึกอึดอัด “ถึงพี่เจ็ดไม่อยู่ที่นี่ แต่ก็มีซวนเทียนหมิง ! ”
”หมิงเอ๋อมีเจ้าอยู่เคียงข้างดังนั้นข้าสามารถวางใจได้” นางเอียงศีรษะเพื่อมองไปที่เฟิงหยูเฮง “แต่ไม่มีใครอยู่ข้างพี่เจ็ดของเจ้า ในที่สุดเขาก็อยากจะบอกเขาว่าเป็นญาติและเขาก็พยักหน้าด้วย คุณหนูสามตระกูลเฟิงเสียใจมาก อาเฮง ว่ากันว่าพี่เจ็ดของเจ้ามีชะตาที่จะอาภพคู่ในชีวิตนี้หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรเพราะคุณหนูสามไม่เห็นด้วยกับการแต่งงาน มิฉะนั้นตอนนี้…” พระชายาหยุนยืดตัว นางลุกขึ้นราวกับคิดว่ามีอะไรสำคัญ นางจับมือของเฟิงหยูเฮง และพูดอย่างกระวนกระวาย “เจ้าออกไปจากพระราชวัง ไปดูเฟิงเซียงหรูก่อน ข้าได้ยินมาว่านางป่วยหนัก ข้ากลัว… ข้ากลัวว่าจะไม่ทัน…”
”อะไรนะเพคะ? ” เฟิงหยูเฮงตกใจ “ทำไมเป็นเช่นนั้นเพคะ ? ”
พระชายาหยุนพยักหน้า”พวกนางคุยกันและคิดว่าข้าหลับ ข้าก็ได้ยินพวกนางพูดกันเบา ๆ ว่าหมอของร้านห้องโถงสมุนไพรและหมอหลวงอยู่ที่นั่นแล้ว และพวกเขาก็บอกว่าเฟิงเซียงหรูจะอยู่ได้ไม่เกินวันปีใหม่ อาเฮง รีบไปดูนาง ข้าได้ยินมาว่าจู่ ๆ นางก็ล้มป่วยเพราะฮั่วเอ๋อ บอกนางว่าข้าไม่ได้ตำหนินาง และนางไม่ต้องคิดมาก”
เฟิงหยูเฮงเป็นกังวลเฟิงเซียงหรูจะอยู่ได้ไม่เกินวันปีใหม่ พรุ่งนี้ก็วันปีใหม่ไม่ใช่หรือ เฟิงเซียงหรูป่วยหนักขนาดนี้ได้อย่างไร ?
แต่เมื่อมองไปที่พระชายาหยุนอีกครั้งนางก็เข้าใจว่าเฟิงเซียงหรูรักองค์ชายเจ็ดมาก แต่ในฐานะมารดา พระชายาหยุนต้องทนกับการตายของบุตรชายของนาง ด้วยวิธีนี้นางจึงต้องการเอาชีวิตของตัวเอง ไม่ใช่เรื่องที่เข้าใจยาก
”เสด็จแม่”นางมองไปที่พระชายาหยุน และกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าต้องกลับไปช่วยเซียงหรู แต่เสด็จแม่ฟังข้า พี่เจ็ดยังไม่ตาย แต่เสด็จพี่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังไม่ได้สติ ซวนเทียนหมิงและข้าพาท่านพี่ไปอยู่ในที่ปลอดภัยเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บให้ดีขึ้น และเสด็จแม่จะได้พบท่านพี่ ดังนั้นเสด็จแม่อย่าเสียใจมากเกินไป รอก่อนเพคะ”
นางลุกขึ้นและพยายามระงับความกังวลพร้อมพูดกับพระชายาหยุนอีกครั้ง “เรื่องที่ข้าบอกเสด็จแม่เป็นความจริง ข้าไม่ได้โกหกเสด็จแม่ เสด็จแม่เชื่อข้าเถิดเจ้าค่ะ” นางไม่กล้าที่จะปิดบังมันอีกต่อไป และนางก็บอกไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พระชายาหยุนอายุมากขึ้น และหากฮ่องเต้เป็นอะไรไป นางจะทำอย่างไร แม้ว่าจะมีองค์ชายหกคอยดูแลอาณาจักร แต่ฮ่องเต้ก็ยังคงเป็นฮ่องเต้อยู่ดี !
พระชายาหยุนตกตะลึงเมื่อนางได้ยินและต้องการถามเฟิงหยูเฮงว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่นางรู้สึกตัว เฟิงหยูเฮงก็เดินออกจากม่านไปแล้ว นางได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดกับฮ่องเต้ที่อยู่ข้างนอก “เสด็จพ่อ ข้าอยากบอกเสด็จพ่อว่าพี่เจ็ดยังไม่ตายเพคะ และเสด็จพี่จะกลับมาเมื่อท่านพี่รักษาตัวหายดีแล้ว เสด็จพ่อต้องดูแลเสด็จแม่ให้ดี ข้าต้องกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลก่อน น้องสาวยังรอให้ข้าไปช่วยนางเพค่ะ ! ”
แล้วเสียงของซวนเทียนหมิงดังขึ้นมา”ไป ! ข้าจะอยู่ที่นี่”
เฟิงหยูเฮงรีบออกจากพระราชวังพระชายาหยุนลุกขึ้นจากเตียงด้วยความงุนงง นางไม่สนใจที่จะใส่รองเท้า นางวิ่งออกไปและตะโกนว่า “ที่เจ้าบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงงั้นหรือ ? ฮั่วเอ๋อยังไม่ตายอย่างที่ข่าวลือใช่หรือไม่ ? เป็นเรื่องจริงหรือ ? “ เฟิงหยูเฮงเดินไปไกลแล้วก่อนที่นางจะตอบฮ่องเต้หัวเราะ “ข้าบอกแล้วว่าฮั่วเอ๋อจะไม่ตาย แต่เจ้าไม่เชื่อ ! คราวนี้อาเฮงพูดเอง มีอะไรจะพูดอีกหรือไม่ เปี้ยนเปี้ยน เจ้าเป็นผู้หญิง การคิดเรื่องต่าง ๆ ก็ยังไม่ดีเท่าข้า”
”ข้าคือแม่! ” พระชายาหยุนจ้องมองฮ่องเต้อย่างดุร้าย “อย่ากลัว ลิ้นของเจ้ากระพริบเมื่อเจ้าพูดแบบนี้ ! ใครคร่ำครวญในห้องโถงจาวเหอสามวันสามคืน ใครเมาแล้วร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นฮั่วเอ๋อ ? ซวนจ้าน เจ้าเอาสีมาทาผลึกของพระราชวังของข้า ใครอยากดูกำแพงกระดาษที่ฉีกขาดนี้ อย่าทำให้ตำหนักศศิเหมันต์ของข้าดูแย่ขนาดนี้ เจ้าช่างไม่มีรสนิยม รีบคืนผลึกให้ข้า ! ”
นางทะเลาะกับฮ่องเต้แต่เมื่อนางพูด เสียงของนางก็เงียบลงและนางอดไม่ได้ที่จะมองฮ่องเต้กำลังยิ้มให้นาง นางรู้สึกหดหู่ “ข้าแก่แล้ว”
”ไม่ไม่แก่ เจ้าไม่แก่” ฮ่องเต้โบกมืออย่างรวดเร็ว “เปียนเปี้ยน แม้ว่าเจ้าจะอายุมากแล้วเมื่อเจ้าแก่ มันช่วยให้ข้าไม่ต้องกังวลว่าเจ้าจะไม่ต้องการข้า ตอนนี้ข้าอายุมากแล้ว เจ้าเป็นหญิงชรา และพวกเราจะต้องไม่เกลียดกัน”
”ไม่! ” พระชายาหยุนส่ายหัว “เมื่ออาเฮงรักษาคุณหนูสามเสร็จแล้ว ข้าจะให้นางรักษาข้า ใครอยากเป็นแบบเจ้า ข้าจะรอเจอฮั่วเอ๋อ ! ถ้าฮั่วเอ๋อฟื้นมา เขาคงจะเสียใจมากที่เห็นข้าเป็นแบบนี้”
”เจ็บอะไรอย่างนี้! ” ฮ่องเต้ตะโกน “ตอนนี้เจ้าก็เหมือนกับมารดาของเขา แต่เจ้าต้องการเป็นเหมือนพี่สาวของเขา”
”สิ่งที่ข้ารักเจ้าไม่สามารถดูแลมันได้ ! ออกไปจากตำหนักศศิเหมันต์ของข้าเร็ว ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา ? ”
ฮ่องเต้และพระชายาหยุนส่งเสียงร้องไห้และทะเลาะกันตั้งแต่ห้องนอนจนถึงด้านนอกของห้องนอน และมองซวนเทียนหมิงเป็นคนนอก เขารู้สึกหดหู่ใจและพูดกับเป่ยจื่อ “ข้าเป็นอะไรในสายตาของพวกเขา ? ”
เป่ยจื่อกล่าวว่า”ไม่มีทางใดเลย องค์ชายเจ็ดชื่อฟังมากกว่าพระองค์ขอรับ ถ้าพระองค์ไม่เชื่อ ข้าไปทั่วเมืองหลวงเพื่อทำแบบสำรวจ แค่เปรียบเทียบพระองค์กับองค์ชายเจ็ด แล้วดูว่ามีคนอยู่ข้างพระองค์หรือองค์ชายเจ็ดมากกว่ากัน”
ซวนเทียนหมิงจ้องอย่างดุร้ายเขามองไปที่เป่ยจื่อ และเป่ยจื่อก็ยังไม่มั่นใจ “จริง ๆ ข้าไม่ได้พูดโกหกขอรับ”
เขารู้ว่าเป่ยจื่อไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระและมีคนมากมายที่กลัวเขาในโลกนี้ แต่แล้วมันยังไงล่ะ ? เขาไม่สนใจอยู่ดี มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่กลัวความตายอยู่เคียงข้าง นางไม่กลัวเขาเลยก็เพียงพอแล้ว สายตาของเขาไปตามทิศทางที่ฮ่องเต้และพระชายาหยุนวิ่งหนีไป และเขากระซิบ “เสด็จแม่กลายเป็นแบบนี้ เป่ยจื่อ เจ้าคิดว่าอาเฮงสามารถรักษาได้หรือไม่”
”ทำได้แน่นอนขอรับ! พระองค์ลองนึกถึงฟู่หรงซึ่งร้ายแรงกว่าพระชายาหยุนมาก พระชายาก็สามารถรักษาได้ ! พระองค์ไม่ต้องกังวลขอรับ ! พระองค์เห็นว่าพระชายานั้นดีแค่ไหน และพระองค์รู้วิธีที่จะติดตามฮ่องเต้ ! ไม่ต้องกังวลขอรับ”
เป่ยจื่อเอ่ยถึงเป่ยฟู่หรงและซวนเทียนหมิงก็โล่งใจ เขามองไปที่พระชายาหยุนอีกครั้ง และส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกัน ! ข้าจะไปหาพี่หก”
เฟิงหยูเฮงเสียใจกับการออกจากพระราชวังข่าวที่ว่าซวนเทียนฮั่วยังไม่ตายควรจะส่งกลับไปที่พระราชวังก่อนหน้านี้อย่างลับ ๆ อย่างน้อยก็สำหรับฮ่องเต้และพระชายาหยุน แต่นางไม่คิดว่าพระชายาหยุนจะเป็นเช่นนี้ ก่อนหน้านี้นางเคยพัวพันกับวิธีการอธิบายว่าคนๆ นั้นอยู่ที่ไหน ถ้านางบอกว่าเขายังไม่ตาย แต่เมื่อนางเห็นพระชายาหยุน นางก็รู้สึกเสียใจทันที ถ้านางรู้ว่าพระชายาหยุนเป็นเช่นนี้ ก็คุ้มค่าที่จะเปิดเผยเรื่องมิติกับพระชายาหยุน ตอนนี้มันเป็นแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงความทุกข์ทรมานของพระชายาหยุน ที่สำคัญที่สุด สามีของนางเป็นคนที่เศร้าที่สุด นางส่ายหัวและตอนนี้มันไม่มีประโยชน์ที่จะคิดเรื่องนี้เรื่องเร่งด่วนที่สุดคือการรักษาเฟิงเซียงหรู จากนั้นทุกอย่างก็เสร็จสิ้นจากนั้นนางก็ตั้งสมาธิกับการศึกษาโรคชราของพระชายาหยุน เนื่องจากเป่ยฟู่หรงสามารถรักษาในเวลานั้น ดังนั้นจึงมีความหวังในการรักษาพระชายาหยุน
ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเฟิงเซียงหรูอยู่ในอาการโคม่าอีกครั้ง นางนอนอยู่บนเตียงทั้งวันทั้งคืนโดยไม่ลืมตา การเต้นของหัวใจอ่อนแรงและการหายใจแผ่วเบา เมื่อหมอของร้านห้องโถงสมุนไพรมาพบในเช้าวันนี้ เขาบอกว่านางจะมีชีวิตอยู่ได้อีก 2 – 3 ชั่วยามเท่านั้น
ในตอนแรกอันชิรู้สึกหมดหวังและเฟิงเฟินไดส่งคนไปดูว่ารถม้าขององค์ชายเก้าอยู่ที่ไหน และต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการเข้าเมือง แต่ก่อนที่ข่าวจะกลับมาจากที่นั่น วังซวนและหวงซวนขี่ม้าเข้ามาในคฤหาสน์แล้ว
เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับมานางเห็นหวงซวนรีบขี่ม้าที่หน้าประตูคฤหาสน์ ก่อนที่นางจะลงจากรถม้า นางได้เปิดม่านขึ้นและถามว่า “หวงซวน เจ้าจะไปไหน ? ”
เฟิงหยูเฮงกลับมาแล้วพวกนางก็ดีใจรีบวิ่งไปข้างล่างทันที แล้วดึงนางเข้าไปในห้องของเฟิงเซียงหรู “ในที่สุดคุณหนูก็มา คุณหนูสามกำลังจะตายเจ้าค่ะ”
”จริงหรือ”เฟิงหยูเฮงรู้สึกเจ็บปวดอยู่ข้างใน หลังจากเรื่องของพระชายาหยุนตอนนี้นางไม่กล้าจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเฟิงเซียงหรู นางกลัวว่าเฟิงเซียงหรูจะเป็นเหมือนพระชายาหยุน ถ้าเป็นเช่นนั้นนางก็ไม่แน่ใจจริง ๆ ว่านางจะช่วยชีวิตคนได้อีกครั้ง
”เจ้าค่ะ”หวงซวนขมวดคิ้ว และคิดว่า “ท่านผู้หญิงอันกล่าวว่าคุณหนูสามป่วยตั้งแต่ตอนที่นางอยู่มณฑลจี่อัน ข้าลองพิจารณาวันดูตอนที่นางป่วย แล้วก็ตรงกับเวลาที่องค์ชายเจ็ดถูกระเบิดเจ้าค่ะ หมอตรวจไม่เจอโรคอะไร คุณหนูสามป่วยโดยไม่มีเหตุผล และนางก็ป่วยเรื่อยมา คุณหนู นี่คือกระแสจิตที่คุณหนูพูดบ่อย ๆ หรือไม่เจ้าค่ะ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับองค์ชายเจ็ด และคุณหนูสามรู้สึกได้ นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมคุณหนูสามถึงป่วย พูดสั้น ๆ เรื่องนี้ลึกลับเกินไป ตอนนี้หมอบอกว่าคุณหนูสามไม่สามารถผ่านคืนนี้ได้ และข้าก็จะเข้าพระราชวังไปตามคุณหนูมาเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงเข้าใจแล้วและรู้สึกโล่งใจหากอาการเจ็บป่วยกะทันหันเกิดขึ้นหลังจากการชักนำบางอย่างตามที่หวงซวนกล่าว ซวนเทียนฮั่วก็สามารถกระตุ้นอีกครั้ง และกระตุ้นให้นางกลับมา ท้ายที่สุดพวกเขาก็ยังไม่ตาย นางสามารถรักษาซวนเทียนฮั่วได้ และนางย่อมสามารถรักษาเฟิงเซียงหรูได้
ทั้งสองรีบไปข้างหน้าและในที่สุดก็มาถึงห้องที่พวกนางต้องการ ทันทีที่เข้าไป พวกนางเห็นเฟิงเฟินไดเอาผ้าชุบน้ำถูหน้าผากของเซียนหรู
ด้วยความงุนงงความทรงจำของเจ้าของคนเดิมก็กลับมาอีกครั้ง นางจำได้ว่าตอนที่นางยังเป็นเด็ก น้องสาวตัวน้อยทั้งสองมักจะเล่นด้วยกัน ก่อนที่พวกนางจะถูกส่งออกไปจากคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง ทั้งคู่เกิดในปีเดียวกัน อายุเท่ากัน และสามารถใส่เสื้อผ้าชุดเดียวกันแล้ววิ่งจับมือกันเล่นในลาน จากระยะไกลนางไม่สามารถบอกได้ว่าคนไหนเฟิงเซียงหรู คนไหนคือเฟิงเฟินได
เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาเฟิงเฟินไดจึงหันหน้าไปมองที่ประตู และนางก็เห็นเฟิงหยูเฮงยืนอยู่ที่นั่น ในที่สุดความเสียใจในใจของนางในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็ไม่สามารถซ่อนไว้ได้อีกต่อไป นางโยนผ้าชุบน้ำในมือของนาง แล้ววิ่งไปไปกอดเฟิงหยูเฮง “พี่รองกลับมาแล้ว ถ้าท่านพี่กลับมาช้ากว่านี้ ท่านพี่จะไม่ได้เจอพี่สามแล้ว ! ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกแสบจมูกนางยกมือขึ้นลูบหลังของเฟิงเฟินได และพูดเบา ๆ ว่า “หยุดร้องไห้ พี่รองอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าไม่ต้องกลัว”
เมื่อมองไปที่พระชายาหยุนอีกครั้งคนที่ดูดีเช่นนี้ได้กลายเป็นเช่นนี้ไปแล้ว เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้ และซวนเทียนหมิงก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน ท้ายที่สุดซวนเทียนฮั่วก็เสี่ยงชีวิตเพื่อพวกเขา หากซวนเทียนฮั่วไม่เข้าไปในที่วางทุ่นระเบิด คนที่น่าจะถูกฆ่าก็คือซวนเทียนหมิง นางไม่กล้าที่จะจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพระชายาหยุน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับซวนเทียนหมิง แม้ว่าเกิดเรื่องกับบุตรบุญธรรม นางยังเป็นขนาดนี้, นับประสาอะไรกับบุตรชายของนางเอง !
เฟิงหยูเฮงไม่พูดเป็นเวลานานและพระชายาหยุนก็ไม่ได้กระตุ้นนาง เพียงแต่บ่นพึมพำ “ข้าไม่กลัวที่จะมองในกระจก เจ้ากลัวอะไร พวกเขาคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ พวกเขาถอดกระจกและคริสตัลออกเพราะอะไร” นางพูดพร้อมกับยกมือขึ้น “ดูสิ ความแก่ชราอยู่ตรงหน้าเจ้าและข้า ข้าก็ไม่ได้ตาบอด แต่มันไม่สำคัญว่ามันจะเหี่ยวย่นมากแค่ไหน แต่ฮั่วเอ๋อก็จากไปแล้ว ข้าไม่มีความคิดที่จะชื่นชมสิ่งเหล่านั้น สิ่งต่าง ๆ วันนี้เป็นเพียงการนับวันเวลา และเมื่อการนับถึงจุดจบ ชีวิตก็จะถึงจุดจบ อาเฮง เจ้าคิดอย่างนั้นหรือไม่ ? ”
”เสด็จแม่”นางรู้สึกอึดอัด “ถึงพี่เจ็ดไม่อยู่ที่นี่ แต่ก็มีซวนเทียนหมิง ! ”
”หมิงเอ๋อมีเจ้าอยู่เคียงข้างดังนั้นข้าสามารถวางใจได้” นางเอียงศีรษะเพื่อมองไปที่เฟิงหยูเฮง “แต่ไม่มีใครอยู่ข้างพี่เจ็ดของเจ้า ในที่สุดเขาก็อยากจะบอกเขาว่าเป็นญาติและเขาก็พยักหน้าด้วย คุณหนูสามตระกูลเฟิงเสียใจมาก อาเฮง ว่ากันว่าพี่เจ็ดของเจ้ามีชะตาที่จะอาภพคู่ในชีวิตนี้หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรเพราะคุณหนูสามไม่เห็นด้วยกับการแต่งงาน มิฉะนั้นตอนนี้…” พระชายาหยุนยืดตัว นางลุกขึ้นราวกับคิดว่ามีอะไรสำคัญ นางจับมือของเฟิงหยูเฮง และพูดอย่างกระวนกระวาย “เจ้าออกไปจากพระราชวัง ไปดูเฟิงเซียงหรูก่อน ข้าได้ยินมาว่านางป่วยหนัก ข้ากลัว… ข้ากลัวว่าจะไม่ทัน…”
”อะไรนะเพคะ? ” เฟิงหยูเฮงตกใจ “ทำไมเป็นเช่นนั้นเพคะ ? ”
พระชายาหยุนพยักหน้า”พวกนางคุยกันและคิดว่าข้าหลับ ข้าก็ได้ยินพวกนางพูดกันเบา ๆ ว่าหมอของร้านห้องโถงสมุนไพรและหมอหลวงอยู่ที่นั่นแล้ว และพวกเขาก็บอกว่าเฟิงเซียงหรูจะอยู่ได้ไม่เกินวันปีใหม่ อาเฮง รีบไปดูนาง ข้าได้ยินมาว่าจู่ ๆ นางก็ล้มป่วยเพราะฮั่วเอ๋อ บอกนางว่าข้าไม่ได้ตำหนินาง และนางไม่ต้องคิดมาก”
เฟิงหยูเฮงเป็นกังวลเฟิงเซียงหรูจะอยู่ได้ไม่เกินวันปีใหม่ พรุ่งนี้ก็วันปีใหม่ไม่ใช่หรือ เฟิงเซียงหรูป่วยหนักขนาดนี้ได้อย่างไร ?
แต่เมื่อมองไปที่พระชายาหยุนอีกครั้งนางก็เข้าใจว่าเฟิงเซียงหรูรักองค์ชายเจ็ดมาก แต่ในฐานะมารดา พระชายาหยุนต้องทนกับการตายของบุตรชายของนาง ด้วยวิธีนี้นางจึงต้องการเอาชีวิตของตัวเอง ไม่ใช่เรื่องที่เข้าใจยาก
”เสด็จแม่”นางมองไปที่พระชายาหยุน และกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าต้องกลับไปช่วยเซียงหรู แต่เสด็จแม่ฟังข้า พี่เจ็ดยังไม่ตาย แต่เสด็จพี่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังไม่ได้สติ ซวนเทียนหมิงและข้าพาท่านพี่ไปอยู่ในที่ปลอดภัยเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บให้ดีขึ้น และเสด็จแม่จะได้พบท่านพี่ ดังนั้นเสด็จแม่อย่าเสียใจมากเกินไป รอก่อนเพคะ”
นางลุกขึ้นและพยายามระงับความกังวลพร้อมพูดกับพระชายาหยุนอีกครั้ง “เรื่องที่ข้าบอกเสด็จแม่เป็นความจริง ข้าไม่ได้โกหกเสด็จแม่ เสด็จแม่เชื่อข้าเถิดเจ้าค่ะ” นางไม่กล้าที่จะปิดบังมันอีกต่อไป และนางก็บอกไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พระชายาหยุนอายุมากขึ้น และหากฮ่องเต้เป็นอะไรไป นางจะทำอย่างไร แม้ว่าจะมีองค์ชายหกคอยดูแลอาณาจักร แต่ฮ่องเต้ก็ยังคงเป็นฮ่องเต้อยู่ดี !
พระชายาหยุนตกตะลึงเมื่อนางได้ยินและต้องการถามเฟิงหยูเฮงว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่นางรู้สึกตัว เฟิงหยูเฮงก็เดินออกจากม่านไปแล้ว นางได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดกับฮ่องเต้ที่อยู่ข้างนอก “เสด็จพ่อ ข้าอยากบอกเสด็จพ่อว่าพี่เจ็ดยังไม่ตายเพคะ และเสด็จพี่จะกลับมาเมื่อท่านพี่รักษาตัวหายดีแล้ว เสด็จพ่อต้องดูแลเสด็จแม่ให้ดี ข้าต้องกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลก่อน น้องสาวยังรอให้ข้าไปช่วยนางเพค่ะ ! ”
แล้วเสียงของซวนเทียนหมิงดังขึ้นมา”ไป ! ข้าจะอยู่ที่นี่”
เฟิงหยูเฮงรีบออกจากพระราชวังพระชายาหยุนลุกขึ้นจากเตียงด้วยความงุนงง นางไม่สนใจที่จะใส่รองเท้า นางวิ่งออกไปและตะโกนว่า “ที่เจ้าบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงงั้นหรือ ? ฮั่วเอ๋อยังไม่ตายอย่างที่ข่าวลือใช่หรือไม่ ? เป็นเรื่องจริงหรือ ? “ เฟิงหยูเฮงเดินไปไกลแล้วก่อนที่นางจะตอบฮ่องเต้หัวเราะ “ข้าบอกแล้วว่าฮั่วเอ๋อจะไม่ตาย แต่เจ้าไม่เชื่อ ! คราวนี้อาเฮงพูดเอง มีอะไรจะพูดอีกหรือไม่ เปี้ยนเปี้ยน เจ้าเป็นผู้หญิง การคิดเรื่องต่าง ๆ ก็ยังไม่ดีเท่าข้า”
”ข้าคือแม่! ” พระชายาหยุนจ้องมองฮ่องเต้อย่างดุร้าย “อย่ากลัว ลิ้นของเจ้ากระพริบเมื่อเจ้าพูดแบบนี้ ! ใครคร่ำครวญในห้องโถงจาวเหอสามวันสามคืน ใครเมาแล้วร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นฮั่วเอ๋อ ? ซวนจ้าน เจ้าเอาสีมาทาผลึกของพระราชวังของข้า ใครอยากดูกำแพงกระดาษที่ฉีกขาดนี้ อย่าทำให้ตำหนักศศิเหมันต์ของข้าดูแย่ขนาดนี้ เจ้าช่างไม่มีรสนิยม รีบคืนผลึกให้ข้า ! ”
นางทะเลาะกับฮ่องเต้แต่เมื่อนางพูด เสียงของนางก็เงียบลงและนางอดไม่ได้ที่จะมองฮ่องเต้กำลังยิ้มให้นาง นางรู้สึกหดหู่ “ข้าแก่แล้ว”
”ไม่ไม่แก่ เจ้าไม่แก่” ฮ่องเต้โบกมืออย่างรวดเร็ว “เปียนเปี้ยน แม้ว่าเจ้าจะอายุมากแล้วเมื่อเจ้าแก่ มันช่วยให้ข้าไม่ต้องกังวลว่าเจ้าจะไม่ต้องการข้า ตอนนี้ข้าอายุมากแล้ว เจ้าเป็นหญิงชรา และพวกเราจะต้องไม่เกลียดกัน”
”ไม่! ” พระชายาหยุนส่ายหัว “เมื่ออาเฮงรักษาคุณหนูสามเสร็จแล้ว ข้าจะให้นางรักษาข้า ใครอยากเป็นแบบเจ้า ข้าจะรอเจอฮั่วเอ๋อ ! ถ้าฮั่วเอ๋อฟื้นมา เขาคงจะเสียใจมากที่เห็นข้าเป็นแบบนี้”
”เจ็บอะไรอย่างนี้! ” ฮ่องเต้ตะโกน “ตอนนี้เจ้าก็เหมือนกับมารดาของเขา แต่เจ้าต้องการเป็นเหมือนพี่สาวของเขา”
”สิ่งที่ข้ารักเจ้าไม่สามารถดูแลมันได้ ! ออกไปจากตำหนักศศิเหมันต์ของข้าเร็ว ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา ? ”
ฮ่องเต้และพระชายาหยุนส่งเสียงร้องไห้และทะเลาะกันตั้งแต่ห้องนอนจนถึงด้านนอกของห้องนอน และมองซวนเทียนหมิงเป็นคนนอก เขารู้สึกหดหู่ใจและพูดกับเป่ยจื่อ “ข้าเป็นอะไรในสายตาของพวกเขา ? ”
เป่ยจื่อกล่าวว่า”ไม่มีทางใดเลย องค์ชายเจ็ดชื่อฟังมากกว่าพระองค์ขอรับ ถ้าพระองค์ไม่เชื่อ ข้าไปทั่วเมืองหลวงเพื่อทำแบบสำรวจ แค่เปรียบเทียบพระองค์กับองค์ชายเจ็ด แล้วดูว่ามีคนอยู่ข้างพระองค์หรือองค์ชายเจ็ดมากกว่ากัน”
ซวนเทียนหมิงจ้องอย่างดุร้ายเขามองไปที่เป่ยจื่อ และเป่ยจื่อก็ยังไม่มั่นใจ “จริง ๆ ข้าไม่ได้พูดโกหกขอรับ”
เขารู้ว่าเป่ยจื่อไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระและมีคนมากมายที่กลัวเขาในโลกนี้ แต่แล้วมันยังไงล่ะ ? เขาไม่สนใจอยู่ดี มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่กลัวความตายอยู่เคียงข้าง นางไม่กลัวเขาเลยก็เพียงพอแล้ว สายตาของเขาไปตามทิศทางที่ฮ่องเต้และพระชายาหยุนวิ่งหนีไป และเขากระซิบ “เสด็จแม่กลายเป็นแบบนี้ เป่ยจื่อ เจ้าคิดว่าอาเฮงสามารถรักษาได้หรือไม่”
”ทำได้แน่นอนขอรับ! พระองค์ลองนึกถึงฟู่หรงซึ่งร้ายแรงกว่าพระชายาหยุนมาก พระชายาก็สามารถรักษาได้ ! พระองค์ไม่ต้องกังวลขอรับ ! พระองค์เห็นว่าพระชายานั้นดีแค่ไหน และพระองค์รู้วิธีที่จะติดตามฮ่องเต้ ! ไม่ต้องกังวลขอรับ”
เป่ยจื่อเอ่ยถึงเป่ยฟู่หรงและซวนเทียนหมิงก็โล่งใจ เขามองไปที่พระชายาหยุนอีกครั้ง และส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกัน ! ข้าจะไปหาพี่หก”
เฟิงหยูเฮงเสียใจกับการออกจากพระราชวังข่าวที่ว่าซวนเทียนฮั่วยังไม่ตายควรจะส่งกลับไปที่พระราชวังก่อนหน้านี้อย่างลับ ๆ อย่างน้อยก็สำหรับฮ่องเต้และพระชายาหยุน แต่นางไม่คิดว่าพระชายาหยุนจะเป็นเช่นนี้ ก่อนหน้านี้นางเคยพัวพันกับวิธีการอธิบายว่าคนๆ นั้นอยู่ที่ไหน ถ้านางบอกว่าเขายังไม่ตาย แต่เมื่อนางเห็นพระชายาหยุน นางก็รู้สึกเสียใจทันที ถ้านางรู้ว่าพระชายาหยุนเป็นเช่นนี้ ก็คุ้มค่าที่จะเปิดเผยเรื่องมิติกับพระชายาหยุน ตอนนี้มันเป็นแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงความทุกข์ทรมานของพระชายาหยุน ที่สำคัญที่สุด สามีของนางเป็นคนที่เศร้าที่สุด นางส่ายหัวและตอนนี้มันไม่มีประโยชน์ที่จะคิดเรื่องนี้เรื่องเร่งด่วนที่สุดคือการรักษาเฟิงเซียงหรู จากนั้นทุกอย่างก็เสร็จสิ้นจากนั้นนางก็ตั้งสมาธิกับการศึกษาโรคชราของพระชายาหยุน เนื่องจากเป่ยฟู่หรงสามารถรักษาในเวลานั้น ดังนั้นจึงมีความหวังในการรักษาพระชายาหยุน
ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเฟิงเซียงหรูอยู่ในอาการโคม่าอีกครั้ง นางนอนอยู่บนเตียงทั้งวันทั้งคืนโดยไม่ลืมตา การเต้นของหัวใจอ่อนแรงและการหายใจแผ่วเบา เมื่อหมอของร้านห้องโถงสมุนไพรมาพบในเช้าวันนี้ เขาบอกว่านางจะมีชีวิตอยู่ได้อีก 2 – 3 ชั่วยามเท่านั้น
ในตอนแรกอันชิรู้สึกหมดหวังและเฟิงเฟินไดส่งคนไปดูว่ารถม้าขององค์ชายเก้าอยู่ที่ไหน และต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการเข้าเมือง แต่ก่อนที่ข่าวจะกลับมาจากที่นั่น วังซวนและหวงซวนขี่ม้าเข้ามาในคฤหาสน์แล้ว
เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับมานางเห็นหวงซวนรีบขี่ม้าที่หน้าประตูคฤหาสน์ ก่อนที่นางจะลงจากรถม้า นางได้เปิดม่านขึ้นและถามว่า “หวงซวน เจ้าจะไปไหน ? ”
เฟิงหยูเฮงกลับมาแล้วพวกนางก็ดีใจรีบวิ่งไปข้างล่างทันที แล้วดึงนางเข้าไปในห้องของเฟิงเซียงหรู “ในที่สุดคุณหนูก็มา คุณหนูสามกำลังจะตายเจ้าค่ะ”
”จริงหรือ”เฟิงหยูเฮงรู้สึกเจ็บปวดอยู่ข้างใน หลังจากเรื่องของพระชายาหยุนตอนนี้นางไม่กล้าจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเฟิงเซียงหรู นางกลัวว่าเฟิงเซียงหรูจะเป็นเหมือนพระชายาหยุน ถ้าเป็นเช่นนั้นนางก็ไม่แน่ใจจริง ๆ ว่านางจะช่วยชีวิตคนได้อีกครั้ง
”เจ้าค่ะ”หวงซวนขมวดคิ้ว และคิดว่า “ท่านผู้หญิงอันกล่าวว่าคุณหนูสามป่วยตั้งแต่ตอนที่นางอยู่มณฑลจี่อัน ข้าลองพิจารณาวันดูตอนที่นางป่วย แล้วก็ตรงกับเวลาที่องค์ชายเจ็ดถูกระเบิดเจ้าค่ะ หมอตรวจไม่เจอโรคอะไร คุณหนูสามป่วยโดยไม่มีเหตุผล และนางก็ป่วยเรื่อยมา คุณหนู นี่คือกระแสจิตที่คุณหนูพูดบ่อย ๆ หรือไม่เจ้าค่ะ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับองค์ชายเจ็ด และคุณหนูสามรู้สึกได้ นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมคุณหนูสามถึงป่วย พูดสั้น ๆ เรื่องนี้ลึกลับเกินไป ตอนนี้หมอบอกว่าคุณหนูสามไม่สามารถผ่านคืนนี้ได้ และข้าก็จะเข้าพระราชวังไปตามคุณหนูมาเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงเข้าใจแล้วและรู้สึกโล่งใจหากอาการเจ็บป่วยกะทันหันเกิดขึ้นหลังจากการชักนำบางอย่างตามที่หวงซวนกล่าว ซวนเทียนฮั่วก็สามารถกระตุ้นอีกครั้ง และกระตุ้นให้นางกลับมา ท้ายที่สุดพวกเขาก็ยังไม่ตาย นางสามารถรักษาซวนเทียนฮั่วได้ และนางย่อมสามารถรักษาเฟิงเซียงหรูได้
ทั้งสองรีบไปข้างหน้าและในที่สุดก็มาถึงห้องที่พวกนางต้องการ ทันทีที่เข้าไป พวกนางเห็นเฟิงเฟินไดเอาผ้าชุบน้ำถูหน้าผากของเซียนหรู
ด้วยความงุนงงความทรงจำของเจ้าของคนเดิมก็กลับมาอีกครั้ง นางจำได้ว่าตอนที่นางยังเป็นเด็ก น้องสาวตัวน้อยทั้งสองมักจะเล่นด้วยกัน ก่อนที่พวกนางจะถูกส่งออกไปจากคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง ทั้งคู่เกิดในปีเดียวกัน อายุเท่ากัน และสามารถใส่เสื้อผ้าชุดเดียวกันแล้ววิ่งจับมือกันเล่นในลาน จากระยะไกลนางไม่สามารถบอกได้ว่าคนไหนเฟิงเซียงหรู คนไหนคือเฟิงเฟินได
เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาเฟิงเฟินไดจึงหันหน้าไปมองที่ประตู และนางก็เห็นเฟิงหยูเฮงยืนอยู่ที่นั่น ในที่สุดความเสียใจในใจของนางในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็ไม่สามารถซ่อนไว้ได้อีกต่อไป นางโยนผ้าชุบน้ำในมือของนาง แล้ววิ่งไปไปกอดเฟิงหยูเฮง “พี่รองกลับมาแล้ว ถ้าท่านพี่กลับมาช้ากว่านี้ ท่านพี่จะไม่ได้เจอพี่สามแล้ว ! ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกแสบจมูกนางยกมือขึ้นลูบหลังของเฟิงเฟินได และพูดเบา ๆ ว่า “หยุดร้องไห้ พี่รองอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าไม่ต้องกลัว”
