ตอนที่ 1542 อันตรายมาก
“คำตรัสของฝ่าบาทเมื่อครู่ราวกับว่าผู้สำเร็จราชการคือญาติของพระองค์ ส่วนพวกเราล้วนไม่ใช่! มีเพียงผู้สำเร็จราชการเท่านั้นที่หวังดีต่อพระองค์และต้าเยี่ยน!”
คนตระกูลมู่หรงยิ่งกล่าวยิ่งโมโห เขาใช้มือตบหน้าอกตัวอย่างแรง
“พวกเราล้วนเป็นคนไม่จงรักภักดี ตอนนี้ฝ่าบาททรงฟังเพียงคำของผู้สำเร็จราชการเท่านั้น ไม่ฟังคำของพวกเราแม้แต่น้อย อีกไม่นาน…ผู้สำเร็จราชการต้องได้ควบคุมราชสำนักทั้งหมดแน่!”
ไทเฮาแทบทรุดตัวลงบนพื้น อาเหยี่ยนอย่างนั้นหรือ…
อาเหยี่ยนเป็นคนบอกให้อาลี่ส่งนางไปตำหนักพักผ่อนอย่างนั้นหรือ
“หากจะโทษก็ต้องโทษที่เมื่อก่อนไทเฮาทรงเชื่อพระทัยผู้สำเร็จราชการมากเกินไป ทรงนึกไม่ถึงว่าผู้สำเร็จราชการจะเป็นอสรพิษร้าย เพื่ออำนาจเขาทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งจัดการกับพี่สะใภ้ของตัวเอง ยุยงให้ฝ่าบาทส่งไทเฮาไปจากวังหลวง! นี่เป็นแผนการชั่วร้ายยิ่งกว่าการสังหารคนเสียอีก! ให้บุตรชายส่งมารดาแท้ๆ ของตัวไปจากวังหลวง อีกร้อยปีข้างหน้าคนใต้หล้าจะมองฝ่าบาทและตระกูลมู่หรงของพวกเราเช่นไรกัน สารเลวจริงๆ!”
ใบหน้าของไทเฮาซีดเผือดไร้ซึ่งสีเลือด เป็นฝีมือของอาเหยี่ยนจริงๆ
เหตุใดอาเหยี่ยนต้องทำกับนางถึงเพียงนี้กัน! นางคือพี่สะใภ้ของเขานะ!
อาเหยี่ยนเคยรับปากว่าจะคอยดูแลปกป้องนางและอาลี่ ทว่า เหตุใดเขาต้องยุยงให้นางและอาลี่แตกหักกันด้วย เหตุใดต้องบอกให้อาลี่ขับไล่นางออกจากวังหลวงด้วย!
นางคือมารดาแท้ๆ ของอาลี่ นางเป็นคนคลอดและมอบชีวิตให้อาลี่! นางแค่วางยาอาลี่เพียงครั้งเดียว แค่ทำให้ร่างกายของอาลี่ไม่มีแรงเท่านั้น ไม่ใช่ยาที่เป็นอันตรายต่อชีวิตของเขา นางเชื่อว่าเด็กที่กตัญญูอย่างอาลี่ไม่มีทางโหดร้ายถึงขนาดส่งนางไปอยู่ตำหนักพักผ่อนในคืนที่หิมะตกหนักเช่นนี้แน่นอน อาลี่กตัญญูและติดนางถึงเพียงนี้ เขาจะยอมแยกจากนางได้อย่างใดกัน
ไทเฮานึกได้ว่าก่อนหน้านี้อาลี่ใจอ่อนยอมให้นางอยู่ในวังหลวงต่อจนถึงปีใหม่ ทว่า ตอนนี้เขากลับไม่ยอมอนุญาตให้นางอยู่ต่อ ไม่ว่าจะกล่าวอย่างใดก็จะส่งนางไปยังตำหนักพักผ่อนในคืนหิมะตกหนักเช่นนี้ให้ได้!
เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ต้องเป็นเซียวหรงเหยี่ยนแน่นอน…เมื่อคืนเซียวหรงเหยี่ยนต้องส่งจดหมายมาหาอาลี่แน่นอน เซียวหรงเหยี่ยนต้องรู้แล้วว่าอาลี่ยังไม่ยอมส่งนางไปยังตำหนักพักผ่อนจึงส่งจดหมายมาเร่งให้อาลี่ส่งนางไป ต้องเป็นฝีมือของอาเหยี่ยนแน่นอน!
ไทเฮาต้าเยี่ยนเงยหน้ามองวังหลวงด้วยดวงตาที่แดงก่ำ แววตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธแค้น…
นางทำทุกอย่างเพื่อต้าเยี่ยน ทว่า เหตุใดอาเหยี่ยนต้องทำเช่นนี้กับนาง นางยังดีกับเขาไม่พออย่างนั้นหรือ แม้นางจะเป็นไทเฮาที่มีสิทธิในราชสำนัก ทว่า นับตั้งแต่อาลี่ขึ้นครองราชย์นางฃให้อาเหยี่ยนเป็นคนตัดสินใจเรื่องในราชสำนักแทบทุกเรื่อง นางไม่เคยคัดค้านเขามาก่อน นางเชื่อใจเขาอย่างไม่มีข้อกังขา
ทว่า เหตุใดเขาจึงอยากรีบร้อนกำจัดนางให้พ้นทางเช่นนี้อีก
หรือว่าเซียวหรงเหยี่ยนโกรธแค้นที่ตอนนั้นนางแทงข้างหลังต้าโจวจนความสัมพันธ์ของเขากับไป๋ชิงเหยียนแตกหัก จนเขาต้องแยกจากกับสายเลือดแท้ๆ ของตัวเองเขาจึงอยากแก้แค้นนาง ให้นางต้องแยกจากกับสายเลือดของตัวเองบ้างอย่างนั้นหรือ
ใช่แล้ว ต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน!
ช่างเป็นคนที่โหดร้ายจริงๆ
บุรุษไม่เหมือนกับสตรี…ชาตินี้สตรีจะมีบุตรได้สักกี่คนกัน ทว่า บุรุษอย่างพวกเขาสามารถมีบุตรได้มากมาย เขาต้องเลือกระหว่างแคว้นกับสายเลือดแท้ๆ ของตัวเอง ในเมื่อเขาเลือกแคว้น…พี่สะใภ้อย่างนางจะปล่อยให้เขาอยู่อย่างโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิตหรืออย่างใดกัน นางต้องช่วยให้เขาได้แต่งงานมีครอบครัวอยู่แล้ว!
นางคือพี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้ใหญ่เปรียบดังมารดา!
นางทำทุกอย่างเพื่อต้าเยี่ยน ทว่า เซียวหรงเหยี่ยนกลับคิดแยกนางกับสายเลือดของตัวเองเพราะความแค้นส่วนตัว เขายุยงให้อาลี่ไม่เชื่อนาง…ทอดทิ้งนาง!
โหดร้ายยิ่งนัก…
นางเกลียดเขายิ่งนัก
“ไทเฮา…”
นางกำนัลเอ่ยเรียกไทเฮาเบาๆ ทั้งน้ำตา นางรู้ดีว่าไทเฮารอคอยให้เชื้อพระวงศ์ออกมารับนางกลับเข้าวังมากเพียงใด
“ผู้สำเร็จราชการเป็นคนโหดร้ายมาแต่ไหนแต่ใดแล้ว เหตุใดหลังจากต้าเยี่ยนยึดครองต้าเว่ยได้แล้วชาวบ้านต้าเว่ยจึงไม่สวามิภักดิ์ต่อต้าเยี่ยนกัน ก็เพราะตอนนั้นผู้สำเร็จราชการกำจัดเชื้อพระวงศ์และตระกูลสูงศักดิ์ของแคว้นเว่ยอย่างโหดร้ายจนคนต้าเว่ยล้วนหวาดกลัวจนไม่กล้าสวามิภักดิ์ต่อพวกเรามิใช่หรือ”
“ใช่แล้ว ตอนที่ฝ่าบาททรงขึ้นครองราชย์ใหม่ๆ ผู้สำเร็จราชการก็ขับไล่เชื้อพระวงศ์บางส่วนไปยังเมืองลี่อี้ หากไม่ไปก็เหลือเพียงความตายสถานเดียว! ตอนนั้นพวกเราก็รู้แล้วไม่ใช่หรือว่าผู้สำเร็จราชการเป็นคนไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดแม้แต่น้อย”
“ไหนจะเรื่องเดิมพันแคว้นอีก ฝ่าบาททรงพระเยาว์จึงยังไม่รู้ความมากนัก ทว่า ผู้สำเร็จราชการไม่รู้ความเช่นกันหรือ ต้าเยี่ยนของพวกเราเป็นเช่นไร ต้าโจวกำลังเจริญรุ่งเรือง พวกเราเดิมพันกับต้าโจวก็มีแต่แพ้กับแพ้เท่านั้น ฝ่าบาทไม่เข้าพระทัย ผู้สำเร็จราชการจะไม่เข้าใจด้วยอย่างนั้นหรือ นี่มันต้องการยกแผ่นดินของตระกูลมู่หรงให้ผู้อื่นชัดๆ”
คนตระกูลมู่หรงต่างออกความเห็นโดยไม่นึกถึงว่าตอนนั้นต้าเยี่ยนกำลังตกที่นั่งลำบากจนเหลือเพียงการเดิมพันแคว้นกับต้าโจวเท่านั้น พวกเขากล่าวราวกับว่าตอนนั้นต้าโจวไม่ได้ยกทัพมาประชิดชายแดนต้าเยี่ยน ขอเพียงจักรพรรดินีต้าโจวมีคำสั่ง…ต้าเยี่ยนจะตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตทันที
“ยกให้ต้าโจว”
คำนี้เตือนสติไทเฮาในทันที
ดวงตาของไทเฮาไหววูบ สิ่งที่นางกลัวมากที่สุดคือการที่เซียวหรงเหยี่ยนจะมอบแผ่นดินต้าเยี่ยนให้ไป๋ชิงเหยียน
“ไทเฮา ไทเฮาเพคะ!”
นางกำนัลเห็นไทเฮาตัวสั่นไปทั้งร่างจึงตกใจมาก
“ไทเฮาอย่าทำบ่าวตกใจเพคะ!”
ไทเฮาที่ก่อนหน้าที่หมดเรี่ยวแรง โมโห ทว่าทำสิ่งใดไม่ได้ยืดตัวตรงขึ้นอีกครั้ง นางบีบมือนางกัลแน่นจนกระดูกมือของนางกำนัลแทบหัก
“ไทเฮา!”
นิ้วมือของนางกำนัลซีดเผือดไร้สีเลือด นางเจ็บจนอุทานออกมา
นางเข้าใจแล้ว ในที่สุดนางก็เข้าใจแล้ว…
ตอนนี้ไป๋ชิงเหยียนอยู่ในแผ่นดินของต้าเยี่ยน เซียวหรงเหยี่ยนอ้างว่าเดินทางไปเยี่ยมเมืองที่ติดโรคระบาดเพื่อปลอบขวัญชาวบ้าน ทว่า แท้จริงแล้วเขาคงลอบไปหาไป๋ชิงเหยียนสินะ!
เซียวหรงเหยี่ยนอยากคืนดีกับไป๋ชิงเหยียนจึงคิดยกแผ่นดินต้าเยียนให้ไป๋ชิงเหยียนสินะ!
ไม่ใช่! ที่จริงเซียวหรงเหยี่ยนกับไป๋ชิงเหยียนอาจวางแผนกันก่อนหน้านี้แล้ว
ไม่ว่าอย่างใดลูกทั้งสองของไป๋ชิงเหยียนก็คือลูกของเซียวหรงเหยี่ยน ที่สำคัญมีข่าวลือออกมาว่าไป๋ชิงเหยียนมีบุตรยาก เดิมทีสตรีก็มีบุตรได้จำกัดอยู่แล้ว หากเซียวหรงเหยี่ยนยกแผ่นดินต้าเยี่ยนให้ไป๋ชิงเหยียนก็เหมือนกับการยกให้ทายาทของตัวเอง! เซียวหรงเหยี่ยนไม่สูญเสียใดๆ ทั้งสิ้น
เป็นอย่างที่คนตระกูลมู่หรงกล่าว ตอนนั้นอาลี่ไม่รู้ความร้ายแรงของการเดิมพันด้วยแคว้น ทว่า เซียวหรงเหยี่ยนไม่รู้เหมือนกันอย่างนั้นหรือ เหตุใดเขาจึงไม่พยายามหาทางขัดขวางอาลี่จนถึงที่สุด นั่นก็เพราะเขาต้องการทำเพื่อลูกๆ ของตัวเองอย่างใดล่ะ!
มิน่าเซียวหรงเหยี่ยนจึงยุให้อาลี่ส่งตัวนางไปจากวังภายในคืนนี้ เขาทำข้อตกลงกับไป๋ชิงเหยียนไว้แล้วว่าจะยกต้าเยี่ยนให้ไป๋ชิงเหยียน!
“ผู้สำเร็จราชการ! เซียวหรงเหยี่ยน!”
ไทเฮาเดือดดาลถึงขีดสุด
“ปากบอกว่าจะช่วยสนับสนุนอาลี่ ทว่า ลับหลังกลับคิดยกต้าเยี่ยนให้ไป๋ชิงเหยียนกับลูกๆ ของตัวเอง โดนหลอกแล้ว พวกเราทุกคนโดนหลอกแล้ว! จักรพรรดิองค์ก่อน อาลี่และข้าล้วนถูกหลอก…”
