สตรีแกร่งตระกูลไป๋ – ตอนที่ 1552 แรงเพียงน้อยนิด

ตอนที่ 1552 แรงเพียงน้อยนิด

เขาเป็นขุนนางชั้นผู้น้อยเยว่เฉวียนหย่งจึงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา ทว่า เขาต้องยำเกรงเชื้อพระวงศ์แน่นอน!

เมื่อเหล่าเชื้อพระวงศ์ได้รับรายงานจากลูกน้องว่านายอำเภอเชิญพวกเขาไปยังคุกใหญ่จึงโมโหจนหัวเราะออกมา พวกเขาคิดว่านายอำเภอเป็นคนไม่ได้เรื่อง แค่เรื่องแค่นี้ก็จัดการไม่ได้ อีกทั้งหงุดหงิดใจกับตัวปัญหาอย่างเยว่เฉวียนหย่งยิ่งนัก

เชื้อพระวงศ์อย่างพวกเขาจะออกหน้าในเวลาเช่นนี้ได้อย่างใดกัน ตอนนี้เยว่เฉวียนหย่งเหิมเกริมจนไม่เห็นเชื้อพระวงศ์อย่างพวกเขาอยู่ในสายตาแล้ว หากพวกเขาออกไปกดดันเยว่เฉวียนหย่งและจัดการกับหมอจูในตอนนี้แล้วเยว่เฉวียนหย่งนำเรื่องนี้ไปฟ้องผู้สำเร็จราชการภายหลังพวกเขาอย่าหวังว่าจะได้กลับเมืองหลวงของต้าเยี่ยนอีกเลย

เชื้อพระวงศ์คิดทบทวนอยู่ครู่ใหญ่จากนั้นให้คนกลับไปบอกนายอำเภอว่าดูแลหมอจูและครอบครัวเขาให้ดีตามที่ผู้สำเร็จราชการสั่ง เมื่อผู้สำเร็จราชการกลับมาและเห็นว่าหมอจูและครอบครัวปลอดภัยดีผู้ใดก็ทำอันใดนายอำเภอไม่ได้ทั้งสิ้น

ทว่า คนส่งสารยังไม่ทันกลับไปรายงานนายอำเภอผู้สำเร็จราชการก็เดินทางกลับมาก่อนแล้ว

เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนไปถึงคุกใหญ่นายอำเภอรีบคุกเข่าลงบนพื้นและฟ้องว่าเยว่เฉวียนหย่งขัดขวางไม่ให้เขารับตัวหมอจูและครอบครัวออกมาจากคุกทันที

ทว่า นายอำเภอไม่รู้ว่าเซียวหรงเหยี่ยนฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากแม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้ระหว่างเดินทางกลับมาจนเดือดดาลถึงขีดสุดแล้ว

เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนซึ่งสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเดินทางไปถึงคุกที่อับชื้นก็ยกเท้าถีบหน้าอกของนายอำเภออย่างแรงด้วยความโมโหทันที นายอำเภอล้มลงบนพื้น เขารีบคลานลุกเข้าไปหาเซียวหรงเหยี่ยนอย่างไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวดที่หน้าอกของตัวเอง ร่างทั้งร่างสั่นเทาราวลูกนก

“ท่านผู้สำเร็จราชการโปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“เจ้าบอกข้ามาอีกครั้งสิว่าเจ้ามาทำอันใดในคุก!”

“ผู้สำเร็จราชการโปรดระงับโทสะ มิใช่ความคิดของกระหม่อม กระหม่อมแค่ทำตามคำสั่งของเหล่าเชื้อพระวงศ์เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมไม่มีทางเลือกจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อนายอำเภอเห็นเซียวหรงเหยี่ยนโมโหจึงตัวสั่นสะท้านยิ่งกว่าเดิม

เซียวหรงเหยี่ยนหงุดหงิดใจกับเหล่าเชื้อพระวงศ์มากที่สุด หากสังหาร…ความผิดของคนเหล่านั้นไม่ร้ายแรงถึงขั้นประหาร หากเขาสั่งประหารคนเหล่านี้เชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ คงก่อความวุ่นวายจนเขารำคาญใจตายแน่ หากไม่สั่งหาร…คนเหล่านี้จะก่อเรื่องวุ่นวายให้เขาหงุดหงิดใจและตามแก้ไม่หยุดหย่อน!

“ถอดเขาออกจากตำแหน่ง นำตัวไปโบยร้อยครั้ง หากไม่ตายก็โยนเข้าไปขังในคุก!”

เซียวหรงเหยี่ยนเอ่ยสั่งเสียงเย็น

“เยว่สือ เจ้าพาคนไปเชิญเชื้อพระวงศ์เหล่านั้นมาที่นี่ นับให้ดีว่าโบยนายอำเภอไปแล้วกี่ครั้ง หากเขาตายก่อนจะถูกโบยเสร็จ ให้เชื้อพระวงศ์เหล่านั้นรับโทษโบยที่เหลือต่อจากเขา!”

“ขอรับ!”

เยว่สือรับคำและพาคนจากไปท่ามกลางเสียงอ้อนวอนของนายอำเภอทันที

เยว่เฉวียนหย่งสั่งให้คนลากตัวนายอำเภอที่ยังอ้อนวอนไม่หยุดออกไป จากนั้นสั่งให้คนเปิดประตูห้องขัง เซียวหรงเหยี่ยนเดินเข้าไปในห้องขังที่สกปรกและอับชื้น เขาเห็นหมอจูที่แววตาหวาดกลัว ริมฝีปากแห้งกรัง ลมใจหายเต็มไปด้วยไอหนาวกำลังกอดปกป้องครอบครัวของตัวเองด้วยร่างกายที่แข็งทื่อ

เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวขึ้น

“ข้ารู้เรื่องที่เจ้ามอบยาให้เมืองอันซุ่นแล้ว ข้าขอบใจชาวบ้านเมืองอันซุ่นแทนเจ้ามาก! เป็นเพราะเจ้าส่งยาไปทันเวลาจึงช่วยชีวิตชาวบ้านเหล่านั้นได้มากมาย ชาวบ้านเหล่านั้นคือชาวบ้านที่เคยร่วมทุกข์กับต้าเยี่ยนตอนต้าเยี่ยนเผชิญปัญหาใหญ่ เจ้าควรได้รับการคารวะจากข้า!”

เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวจบจึงโค้งกายคำนับจูเฉิงหรู

จูเฉิงหรูรีบโค้งกายคำนับกลับสุดตัวด้วยความตกใจ

“นี่คือสิ่งที่กระหม่อมควรทำพ่ะย่ะค่ะ”

จูเฉิงหรูคิดว่าผู้สำเร็จราชการไม่สังหารเขาเรื่องที่เขาแอบนำยาไปมอบให้เมืองอันซุ่นจนทำลายแผนของต้าเยี่ยนก็ถือว่าเป็นเมตตามากแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าผู้สำเร็จราชการจะขอบคุณเขาเช่นนี้

เซียวหรงเหยี่ยนหยัดกายขึ้น จากนั้นกล่าวต่อ

“ข้าได้รับรายงานเรื่องนี้ตอนที่กำลังเข้าเฝ้าจักรพรรดินีต้าโจว จักรพรรดินีต้าโจวทราบเรื่องจึงนำทหารมาที่ยังเมืองลี่อี้เพื่อรับตัวเจ้าไปยังเมืองอันซุ่นแล้ว เจ้าอยากอยู่ที่เมืองลี่อี้ต่อหรืออยากติดตามจักรพรรดินีต้าโจวไปยังเมืองอันซุ่น!”

จูเฉิงหรูได้ยินคำกล่าวนี้จึงตะลึงไปทันที…

จักรพรรดินีต้าโจวนำทัพมารับตัวเขาอย่างนั้นหรือ…

ภรรยาที่ปกป้องบุตรของตัวเองอยู่ด้านหลังจูเฉิงหรูได้ยินจึงตกใจเช่นเดียวกัน ต่อมานางจึงนึกถึงบิดาของตัวเองขึ้นมาได้ นางรีบเอื้อมไปจับชายเสื้อของจูเฉิงหรู ตอนนี้พ่อแม่สามีของนางจากไปหมดแล้ว พี่ชายของนางป่วยตายไปเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้บิดามารดาของนางเหลือนางเพียงคนเดียวเท่านั้น หากสามารถย้ายไปอยู่เมืองอันซุ่นได้ก็ถือเป็นเรื่องดี!

จูเฉิงหรูถูกภรรยาสะกิดจึงหันไปมองภรรยาที่มองมาทางเขาด้วยความคาดหวัง เขากำหมัดที่แนบอยู่ข้างลำตัวแน่น

“กระหม่อมคือคนลี่อี้ย่อมอยากอยู่ที่เมืองลี่อี้ต่อ ทว่า เกรงว่าเชื้อพระวงศ์เหล่านั้นจะไม่ปล่อยกระหม่อมไปพ่ะย่ะค่ะ”

“ในเมื่อข้าเข้ามาดูแลเรื่องนี้เองข้าก็จะไม่ปล่อยให้ผู้ใดทำให้เจ้าลำบากใจทั้งสิ้น หากเจ้ายังอยากอยู่ที่เมืองลี้อี่ต่อ ข้าจะคุ้มครองเจ้าเอง”

หากเซียวหรงเหยี่ยนปล่อยให้ไป๋ชิงเหยียนพาตัวหมอจูจากไปก็เท่ากับว่าปล่อยใจของชาวบ้านเมืองลี่อี้จากไปด้วย ทว่า เขาไม่สามารถบังคับให้หมอจูอยู่ที่นี่ต่อได้ ทุกอย่างขั้นอยู่กับการตัดสินใจของหมอจู

จูเฉิงหรูเปิดโรงหมอและมีร้านยาในเมืองลี้อี่ เขาย่อมไม่อยากไปจากเมืองลี่อี้เพื่อเริ่มต้นใหม่ที่เมืองอันซุ่นอยู่แล้ว

ครู่ใหญ่จูเฉิงหรูจึงหันไปมองภรรยาของตัวเอง เขาบีบมือภรรยาแน่นจากนั้นหันไปกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยน

“กระหม่อมเชื่อพระทัยผู้สำเร็จราชการ กระหม่อมยินดีอยู่ที่เมืองลี่อี้ต่อพ่ะย่ะค่ะ โรคระบาดในเมืองลี้อี้ยังไม่หายขาด กระหม่อมยินดีออกแรงเพียงน้อยนิดของกระหม่อมช่วยเหลือชาวบ้านอย่างเต็มที่พ่ะย่ะค่ะ”

ภรรยาของจูเฉิงหรูได้ยินคำกล่าวนี้น้ำตาจึงไหลพรากออกมาทันที ทว่า นางทำสิ่งใดไม่ได้ เมื่อแต่งงานแล้วต้องเชื่อฟังสามี สามีของนางเป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเองสูง เขาไม่มีทางหวั่นไหวเพราะคำโน้มน้าวของผู้อื่นแน่นอน

“ได้…”

เซียวหรงเหยี่ยนก้าวเข้าไปประคองจูเฉิงหรูให้ลุกขึ้น

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้เจ้ากล้าออกไปเข้าเฝ้าจักรพรรดินีต้าโจวที่นอกเมืองหรือไม่ นางมาที่นี่เพื่อรับตัวเจ้า”

จูเฉิงหรูก้มมองสภาพน่าอนาถของตัวเองแล้วกล่าวขึ้น

“ผู้สำเร็จราชการได้โปรดให้กระหม่อมไปอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งกายใหม่ก่อนได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ย่อมได้อยู่แล้ว!”

เซียวหรงเหยี่ยนหันไปกล่าวกับเยว่เฉวียนหย่ง

“ไปส่งท่านหมอจูที่จวน”

เชื้อพระวงศ์ในเมืองลี่อี้ถูกเยว่สือคุมตัวไปดูการโบยของนายอำเภอ คนของผู้สำเร็จราชการล้วนเป็นคนมีวรยุทธ์เก่งกาจ พวกเขาจะไม่เข้าใจความหมายของเซียวหรงเหยี่ยนได้อย่างใดกัน พวกเขาโบยนายอำเภอสุดแรงจนผิวหนังของนายอำเภอแตกและเต็มไปด้วยเลือด

เชื้อพระวงศ์ถูกบังคับให้นับว่านายอำเภอถูกโบยไปกี่ทีแล้ว เชื้อพระวงศ์ขี้ขลาดบางคนเสียงสั่นระริก พวกเขาได้แต่ภาวนาอยู่ในใจให้นายอำเภอทนจนถึงร้อยครั้งให้ได้ ทว่า เมื่อถูกโบยไปได้เพียงสี่สิบทีนายอำเภอก็สิ้นใจแล้ว

เชื้อพระวงศ์หวาดกลัวขึ้นมาทันที พวกเขาตะโกนว่าพวกเขาคือคนของตระกูลมู่หรง คือเชื้อพระวงศ์ จะโบยพวกเขาไม่ได้เด็ดขาด ทุกคนเอาแต่ตะโกนขอพบผู้สำเร็จราชการ

ทว่า เยว่สือไม่สนใจเสียงโวยวายของพวกเขาแม้แต่น้อย เขาเริ่มโบยต่อทันที

เยว่สือแทบอยากโบยคนเหล่านี้ให้สิ้นใจ เจ้านายของเขาจะได้หมดปัญหากับคนเหล่านี้เสียที