เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 1035 ข้ากอดใครอยู่?

บทที่ 1035 ข้ากอดใครอยู่?

องค์หญิงรัชทายาทไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะซับซ้อนและแปลกประหลาดเช่นนี้ นางมีอารมณ์ร่วมอย่างมาก “ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางเลือกเจ้า แม้จะขัดกับความคิดเห็นของคนอื่น! คนอื่นคิดว่าดอกไม้แบบนางตกลงไปในมูล… อะแฮ่ม ตอนนี้ข้าเข้าใจทางเลือกของนางแล้ว”

เรื่องราวความรักประเภทนี้ตรงกับแนวแฟนตาซีที่นางหลงใหลในวัยเยาว์ใช่หรือไม่? เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ความรู้สึกของวัยเยาว์ถูกฝังลึกอยู่ในใจนางมานานแล้วและไม่มีวันได้ออกมาเห็นแสงสว่างอีกเลย ตอนนี้ที่นางได้ยินเรื่องราวของเขา ดูเหมือนนางจะย้อนเวลากลับไปเป็นวัยแรกแย้มตอนที่นางยังรู้วิธีที่จะฝัน

ซูอันตกตะลึงเมื่อเห็นสีหน้าที่ไร้เดียงสาของนาง นี่… เจ้าคือองค์หญิงรัชทายาทนะ อย่าลืมสิ! เจ้าควรมีประสบการณ์และความรู้มากกว่านี้หรือไม่? แค่เล่าเรื่องไททานิคมั่ว ๆ ทำให้เจ้าเป็นแบบนี้เลยเหรอ? เดี๋ยวนะ พอมาคิดดูแล้ว ชูเหยียนเองก็ชอบอ่านเรื่องกระบี่อมตะเหนือโลกเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าตัวเองสามารถเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงได้ในยุคนี้ เขาสามารถลอกเลียนแบบเรื่องราวความรักมั่ว ๆ จากซีรีส์หรือนวนิยายในโลกก่อนหน้านี้ และรับหญิงสาวมากมายมาเป็นแฟนคลับ! เดี๋ยวก่อน ข้าอาจจะได้ไปเที่ยวซ่องได้โดยไม่ต้องจ่ายด้วยซ้ำ เหมือนหลิวหยง กวีเพลงคนนั้น… อะแฮ่ม! นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญในตอนนี้!

เขามองดูสาวงามตรงหน้า “องค์หญิงรัชทายาท พระองค์กับรัชทายาทมาพบกันได้อย่างไรหรือพะย่ะค่ะ?”

ปกติแล้วองค์หญิงรัชทายาทไม่เคยตอบคำถามประเภทนี้ อาจเป็นเพราะนางรู้สึกประทับใจกับเรื่องราวที่นางเพิ่งได้ยิน นางจึงยังคงอารมณ์ดีอยู่ หลังจากลังเลเล็กน้อย นางยังคงตอบว่า “การพบกันของเราไม่น่าตื่นเต้นเท่าการพบกันของเจ้า มันเป็นเพียงการแต่งงานที่เรียบง่ายระหว่างตระกูล องค์จักรพรรดิทรงประสงค์จะรวมอำนาจกับตระกูลปี่ในการต่อสู้กับราชันลมปราณผ่านการแต่งงาน ท่านพ่อของข้าต้องการสร้างความมั่นคงให้กับตระกูลปี่เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงยอมรับการแต่งงานครั้งนี้…”

วิธีที่นางเล่าเรื่องนี้ทำให้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนางเลย ซูอันสัมผัสได้ถึงความเหงาของปี่หลิงหลง และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พระองค์ชมชอบองค์รัชทายาทไหมพะย่ะค่ะ?”

“เขาเป็นรัชทายาท ข้าเป็นองค์หญิงรัชทายาท ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากชอบเขา…” สีหน้าของนางเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรู้สึกว่านางลืมตัวเองไปแล้ว “เจ้าอย่ามาล้ำเส้น ข้าไม่อยากได้ยินอะไรแบบนี้อีก”

ซูอันหมดความสนใจเมื่อเห็นว่านางกลับมาสู่ท่าทางวางอำนาจตามปกติ เขาเริ่มจิบชาอีกครั้ง

“ทำไมสนมไป่ยังไม่มาอีก!” องค์หญิงรัชทายาทเริ่มรำคาญ นางอดไม่ได้ที่จะดึงคอเสื้ออีกครั้ง “วันนี้ไม่ร้อนไปหน่อยเหรอ?”

“มันร้อนไปหน่อยจริง ๆ” ซูอันรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย “แต่นั่นไม่ควรเป็นเช่นนี้ มันค่ำแล้ว…”

สีหน้าของทั้งคู่เปลี่ยนไปทันทีที่เขาพูดจบ พวกเขาพยายามลุกขึ้น แต่รู้สึกวิงเวียนทันที จากนั้นทั้งสองได้เอนหลังพิงเก้าอี้หมดสติไป

บัดซบ! ข้าตกหลุมพรางเข้าแล้ว! ซูอันกัดลิ้นเพื่อพยายามตื่นตัว และโคจรพลังชี่เพื่อขับพิษ น่าเสียดายที่ผลของยานั้นรุนแรงมาก ความพยายามของเขาจึงไม่ได้ผล เขาสามารถมองผู้หญิงที่เดินผ่านไปมาได้อย่างชัดเจน จากนั้นนางเลิกคอเสื้อของเขาขึ้นและเดินไปหาองค์หญิงรัชทายาท

หลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดลง

…

ไม่นานต่อมาซูอันฝันว่าเขากำลังโอบกอดฉู่ชูเหยียน ร่างกายของชูเหยียนนี่เนียนจริง ๆ… หือ? แต่ปกติร่างกายของนางจะต้องเย็นกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?…

เหมียนหมานเหรอ? แต่เหมียนหมานกลับบ้านไปนานแล้ว จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

ตานเอ๋อร์เหรอ? แต่นางจะไม่ได้มาหาข้าสักพักแล้วใช่ไหม?

หืม? ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดูเหมือนองค์หญิงรัชทายาท… ข้าฝันถึงนางเหรอ?

เดี๋ยวนะ! องค์หญิงรัชทายาท!

ประกายแห่งการตระหนักรู้แล่นผ่านสมองของซูอัน เขาจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่จะหมดสติได้และตื่นขึ้นทันทีด้วยความตกใจ ร่างกายแข็งทื่อเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า

หญิงสาวผู้งดงามเปลือยกายนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา ผิวของนางเรียบเนียนดุจผ้าซาติน ร่างกายของนางมีกลิ่นหอมยิ่งกว่าชาร้อยดอกไม้ ใบหน้าดูวิจิตรงดงามไร้ที่ติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอยแดงบนพวงแก้ม ซึ่งทำให้นางมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นไปอีก

หากเป็นในสถานการณ์อื่น เขาคงได้แต่ยินดีในโชคของตัวเอง แต่ตอนนี้เหตุการณ์ตรงหน้าเหมือนฉากสยองขวัญ เขาชาวาบไปทั้งตัว

คนที่นอนอยู่ในชุดวันเกิดนั่นคือ องค์หญิงรัชทายาท!

ราวกับสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของเขา องค์หญิงรัชทายาทค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ดวงตาขององค์หญิงรัชทายาทยังคงพร่ามัวเล็กน้อยเมื่อเห็นซูอันอยู่ใกล้นางเป็นครั้งแรกโดยคิดว่าตัวเองยังคงฝันอยู่ นางขยี้ตาอย่างไม่รู้ตัว การเคลื่อนไหวทำให้รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกายในทันใด

จากนั้นนางก้มศีรษะลงและเห็นว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลย

“อ๊าาาาา!” นางรีบปิดปากตัวเองทันทีที่กรีดร้อง แม้แต่ในตอนนี้ นางก็ยังคงมีสติและรู้ว่าเสียงกรีดร้องของนางอาจจะดึงดูดผู้คนให้เข้ามาหา และซูอันจะต้องตายอย่างแน่นอน นางเองก็คงไม่มีจุดจบที่ดีไปกว่าเขา

เท้าของนางก็ไม่ลังเลเช่นกัน นางยกขาขึ้นจะถีบท้องของชายหนุ่มตรงหน้า!

—

ท่านยั่วยุปี่หลิงหลง

สำเร็จได้รับคะแนนความโกรธแค้น +999… +999… +999…

—

แน่นอนว่าซูอันคงจะโง่มากหากปล่อยให้นางถีบเขาสำเร็จจริง ๆ เขาเอื้อมมือออกไปจับเท้าของนาง ถอนหายใจและกล่าวว่า “องค์หญิง เห็นได้ชัดว่ามีคนวางแผนใส่ร้ายพวกเรา!”

องค์หญิงรัชทายาทหน้าแดงก่ำ ต้องให้เจ้าบอกด้วยเหรอ? แค่เห็นข้าเองก็รู้!

ท่านยั่วยุปี่หลิงหลง

สำเร็จได้รับคะแนนความโกรธแค้น +888… +888… +888…

—

“ไปกันเถอะ!” สีหน้าขององค์หญิงรัชทายาทเต็มไปด้วยความอับอาย การเตะของนางเป็นปฏิกิริยาของจิตใต้สำนึก

ทั้งสองคนไม่ได้ใส่อะไรเลยตอนนี้ ฉากตรงหน้านี้เต็มไปด้วยความอุจาดอย่างยิ่ง

ซูอันอดไม่ได้ที่จะมองไปทั่วร่างขององค์หญิงรัชทายาท จากนั้นเขาก็ตั้งสติได้ “กระหม่อมขออภัย ขออภัยพะย่ะค่ะ! กระหม่อมไม่ได้ตั้งใจ!”

สีหน้าขององค์หญิงรัชทายาทมืดมนอย่างไม่น่าเชื่อ นางกำลังกรีดร้องในใจเช่นกัน มือขาวผ่องรีบดึงผ้ามาคลุมรอบตัวอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม นางไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองดูเย้ายวนเพียงใดด้วยกระดูกไหปลาร้าที่เปลือยเปล่า

“ก่อนหน้านี้เจ้าทำอะไรข้าหรือเปล่า?” หลังจากที่ความโกรธและความตื่นตระหนกผ่านไป องค์หญิงรัชทายาทค่อย ๆ สงบลง นางรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้า สำหรับชายผู้นี้ค่อยสะสางบัญชีทีหลัง

ซูอันลังเล “กระหม่อมก็ไม่รู้เหมือนกันพะย่ะค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น”

“เจ้าไม่รู้เหรอ!?” องค์หญิงรัชทายาทถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

—

ท่านยั่วยุปี่หลิงหลง

สำเร็จได้รับคะแนนความโกรธแค้น +666… +666… +666…