บทที่ 1469 บุรุษลึกลับ

ตอนที่ 1,469 บุรุษลึกลับ

“ท่านแม่ ข้ากลัว”

เจิ้งเซวียนเซวียนเด็กหญิงวัยสี่ขวบร้องไห้จ้า

บนเสื้อผ้ามีแต่คราบเลือด

นี่คือชุดที่มารดาซื้อให้แก่นางเมื่อสามวันที่แล้ว เดิมทีมันเป็นชุดกระโปรงยาวที่มีสีชมพูสวยงามราคาแพง แต่บัดนี้ ชุดที่สวยงามกลับเต็มไปด้วยริ้วรอยฉีกขาดและมีแต่ความสกปรกระหว่างการหลบหนี

ที่ขาของเจิ้งเซวียนเซวียนมีแผลถลอกหลายแห่ง โลหิตไหลทะลัก เจ็บปวดจนชา คราบเลือดบางส่วนแห้งกรัง เด็กหญิงมีริมฝีปากแตกระแหง อารมณ์ความรู้สึกหิวโหยและตื่นกลัว

นางซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของมารดาฉู่จิวอี้

ใบหน้าของเด็กหญิงซบกับหน้าอกของผู้เป็นมารดาด้วยความหวาดกลัว

ฉู่จิวอี้ผู้เป็นมารดาก็หวาดกลัวไม่แพ้กัน

นางได้รับบาดเจ็บที่ข้อเท้าและบนแผ่นหลังก็มีบาดแผลหลายตำแหน่ง ระหว่างพาบุตรสาวหลบหนีออกมา ฉู่จิวอี้สะดุดหกล้มนับครั้งไม่ถ้วน กระดูกชายโครงแตกร้าว ดวงตามีแต่รอยฟกช้ำ ฉู่จิวอี้ไม่สามารถหลบหนีได้อีกแล้ว

นางทำได้เพียงนั่งกอดบุตรสาว ซ่อนตัวอยู่ในมุมบ้านร้างหลังหนึ่ง พยายามปกปิดร่องรอยหลักฐานการมีอยู่ของตนเอง

ความทรงจำที่เลวร้ายผุดขึ้นมาในสมอง

สามีของฉู่จิวอี้เป็นผู้มีพลังขั้นเซียน เป็นแม่ทัพผู้เก่งกล้าของจักรวรรดิต้าเกี๋ยน ซึ่งเสียชีวิตไปในสนามรบเมื่อสามปีก่อน ฉู่จิวอี้ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาหม้ายของผู้ที่พลีชีพเพื่อแผ่นดิน ดังนั้น นางจึงได้รับเงินชดเชยก้อนใหญ่ ทำให้สามารถเลี้ยงดูบุตรสาวมาเพียงลำพังได้อย่างราบรื่นและมีความสุข

แต่หนึ่งชั่วยามที่แล้ว ความสงบสุขกลับพังทลายลงอย่างไม่มีสัญญาณเตือน

ตอนที่ฉู่จิวอี้รู้สึกได้ถึงแผ่นดินไหวอย่างรุนแรง นางออกมาเห็นกับตาว่าบิดามารดาของสามีถูกเท้าขนาดใหญ่ยักษ์เหยียบทับลงมาร่างกายแหลกเหลว บ้านช่องพังพินาศ คนรับใช้และองครักษ์หลบหนีด้วยความตื่นกลัว…

โลกแห่งความสงบสุขสลายหายไปในพริบตา

ฉู่จิวอี้กอดบุตรสาววิ่งหนีออกมาตามท้องถนนด้วยความหมดหวัง

เมืองทั้งเมืองตกอยู่ในความวุ่นวายโกลาหล

ทุกคนวิ่งหนีด้วยความแตกตื่น แต่ไม่มีผู้ใดรู้เลยว่าตนเองสมควรหลบหนีไปที่ใด

ฉู่จิวอี้ยังโชคดีอยู่บ้าง

แม้จะสะดุดหกล้มหลายครั้งระหว่างการหลบหนี แต่สุดท้าย นางกับบุตรสาวก็หนีรอดมาได้สำเร็จ

แต่บัดนี้ นางถูกความเจ็บปวดเล่นงานจนแทบขยับตัวไม่ได้อีกแล้ว

ดังนั้น ฉู่จิวอี้จึงพาบุตรสาวมาหาที่ซ่อนตัว โดยหวังว่าจะสามารถรอดพ้นมหันตภัยครั้งนี้ได้ตลอดรอดฝั่ง

บ้านร้างที่พังถล่มลงมาครึ่งหลังแห่งนี้มีแสงไฟสลัวและเต็มไปด้วยเศษฝุ่น

หญิงสาวขดตัวอยู่ที่มุมบ้าน พยายามข่มความเจ็บปวดจากบาดแผลและกระดูกที่แตกร้าว นางกอดบุตรสาวแนบแน่น เอนหลังพิงผนังหิน พยายามไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมาโดยไม่จำเป็น…

“ไม่เป็นไรแล้วนะ”

“ที่นี่ปลอดภัยแล้ว…”

“พวกมันหาเราไม่เจอหรอก”

ฉู่จิวอี้กอดเด็กหญิงและซ่อนตัวอยู่ในบ้านร้าง ภาวนาด้วยความหวาดหวั่นใจ

“ฮ่า ๆๆ…”

ห่างออกไปไม่ไกล หุ่นเหล็กมฤตยูระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ลำแสงพิฆาตที่ถูกยิงออกมาจากดวงตาของมันทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า

อาคารบ้านเรือนพังถล่มทลาย

ผู้คนจำนวนมากต้องล้มตาย

เปลวไฟและหมอกควันลอยฟุ้งในอากาศ…

เสียงกรีดร้องโหยหวน บรรดายอดฝีมือแห่งจักรวรรดิต้าเกี๋ยนถูกเปลวไฟเผาไหม้แทบตายทั้งเป็น แม้พวกเขาจะทุ่มเททั้งชีวิตโจมตีหุ่นเหล็กในระยะประชิด แต่ก็สามารถสร้างความเสียหายได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น…

โชคชะตาของทุกคนมีความคล้ายคลึงกัน

คือความตาย!

เพียงพริบตาเดียว ทุกคนก็ถึงแก่ความตาย

โดยไม่มีข้อยกเว้น

ฉู่จิวอี้ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุไฉนจักรวรรดิต้าเกี๋ยนของตนเองจึงถูกกองทัพเทพอสูรปิดล้อมโจมตี เพราะจักรวรรดิแห่งนี้ยอมเป็นเมืองขึ้นของกองทัพเทพอสูรมาตั้งแต่แรก แต่กลับกลายเป็นว่าหุ่นเหล็กมฤตยูก็ยังมาฆ่าล้างผู้คนด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิตอยู่ดี…

“ท่านแม่ จะมีผู้คนมาช่วยพวกเราหรือไม่?”

เจิ้งเซวียนเซวียนถาม น้ำตาคลอเต็มเบ้า

ริมฝีปากของเด็กหญิงวัยสี่ขวบสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว นางกระซิบแผ่วเบา มองหน้ามารดาด้วยแววตาคาดหวัง

ผู้เป็นมารดาไม่รู้จะตอบคำถามอย่างไร ดังนั้นนางจึงกล่าวเบาๆ ว่า “เซวียนเซวียน เจ้าวางใจเถอะ แม่จะปกป้องเจ้าเอง แม่จะไม่ทิ้งเจ้าไปไหนทั้งนั้น…”

“ท่านแม่ไม่ต้องห่วงเซวียนเซวียนหรอก ท่านแม่หนีไปเถอะ”

ไม่มีผู้ใดทราบเลยว่าเด็กหญิงตัวน้อยกำลังคิดอะไรอยู่ นางกลั้นน้ำตา เงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เซวียนเซวียนวิ่งไม่ไหวแล้ว มีแต่จะเป็นภาระให้ท่านแม่เท่านั้น”

เสียงพูดยังไม่ทันขาดหาย

แสงสว่างก็เป็นประกายระยิบระยับ

ทันใดนั้น

เงาร่างของคนผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวออกมาจากเงามืดของบ้านร้าง

บุคคลผู้นี้สวมใส่ชุดเสื้อคลุมสีน้ำเงิน บนใบหน้ามีหน้ากากสีแดงปิดบังหน้าตาที่แท้จริง ชายเสื้อคลุมยาวลากพื้น ปรากฏตัวขึ้นด้วยความเงียบงันไม่ต่างจากภูตผีตนหนึ่ง

ฉู่จิวอี้รีบยกมือปิดปากบุตรสาวของตนเอง ไม่ปล่อยให้เด็กหญิงได้พูดอะไรอีก จากนั้นจึงมองหน้าบุคคลปริศนาด้วยแววตาดุร้าย

บุคคลที่ปรากฏตัวในบ้านร้างเมื่อพบเห็นสองแม่ลูกก็เกิดอาการหยุดชะงักเล็กน้อย ดวงตาจ้องมองมาที่สองแม่ลูกอย่างใช้ความคิดอยู่อึดใจใหญ่

ดวงตาของคนผู้นี้มีประกายแห่งความประหลาดใจ

ฉู่จิวอี้รีบกล่าวว่า “พวกเรา… พวกเราไม่ใช่คนเลว อย่าฆ่าพวกเราเลยนะ… นางเพิ่งมีอายุได้สี่ขวบเท่านั้น…”

บุรุษปริศนาไม่ได้พูดคำใด

หลังจากยืนยันจนแน่ใจแล้วว่าสองแม่ลูกไม่ใช่ภัยคุกคามต่อตนเอง เขาก็หันหน้ามองไปทางอื่น

และภายใต้การจ้องมองของฉู่จิวอี้ นางก็พบว่าบุรุษลึกลับได้นำไม้คทาสีดำทมิฬออกมาจากใต้วงแขน มันมีความยาวเท่ากับกระบี่หนึ่งเล่ม บนไม้คทาแกะสลักอักขระอาคมเอาไว้เป็นจำนวนมาก และที่ปลายสุดของไม้คทานั้นก็มีลูกแก้วใบหนึ่งประดับอยู่

บุรุษลึกลับกวาดตามองหาอะไรบางอย่างบนพื้นดิน และในไม่ช้า เขาก็ได้ค้นพบอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก บุรุษลึกลับนำปลายไม้คทากดลงไปบนพื้นบริเวณนั้นอย่างแรง

ไม้คทาปักลึกลงไปในพื้นหิน

หลังจากนั้น บุรุษลึกลับก็ย่อกายลงและใช้นิ้วมือกดปุ่มที่อยู่บนไม้คทาอย่างระมัดระวัง

ได้ยินเสียงดังกริ๊ก กลไกบางอย่างทำงาน

แล้วอักขระอาคมที่ถูกแกะสลักอยู่บนไม้คทาก็เรืองแสงขึ้นมา

นี่คือการเปิดใช้งานพลังเวทมนตร์บางอย่าง

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย บุรุษปริศนาก็หมุนตัวเดินออกไปนอกบ้านร้าง

ครืน!

พื้นดินสั่นไหวอย่างรุนแรง

บ้านร้างกำลังจะพังถล่ม เศษฝุ่นร่วงกราวจากเพดาน

“ฮื่อ ท่านแม่ ข้ากลัว… เซวียนเซวียนกลัวเหลือเกิน”

เด็กหญิงตัวน้อยอดร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกไม่ได้

บุรุษลึกลับหยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับมามองที่สองแม่ลูกอีกครั้ง

ฉู่จิวอี้เข้าใจว่าเสียงร้องของบุตรสาวจะไปกระตุ้นโทสะของบุรุษปริศนา จึงรีบยกมือปิดปากบุตรสาวไม่ให้พูดอะไรอีก และในเวลาเดียวกันนี้ นางก็จ้องมองไปที่บุรุษปริศนา…

บุรุษปริศนาถามออกมาช้าๆ ว่า “นางชื่ออะไร?”

ฉู่จิวอี้กอดบุตรสาวแนบแน่นและตอบว่า “เซวียนเซวียนเจ้าค่ะ นางชื่อเซวียนเซวียน พวกเรา…”

“หากยังไม่รีบหนีไปอีก พวกเจ้าจะต้องตายอยู่ที่นี่”

เสียงของบุรุษลึกลับแหบแห้ง ฟังระคายหูยิ่งนัก

เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น ดวงตาของฉู่จิวอี้ก็เป็นประกายสว่างไสวขึ้นมาทันที นางรู้สึกไม่ต่างจากเป็นผู้คนที่จมลงไปในบ่อทรายดูด แต่แล้วกลับมีเถาวัลย์เส้นหนึ่งยื่นลงมาให้ไขว่คว้าเอาไว้

“กราบเรียนคุณชาย ได้โปรดช่วยเหลือเซวียนเซวียนด้วย ช่วยนำพานางหลบหนีไป…”

ทันใดนั้น ฉู่จิวอี้ดันร่างของบุตรสาวที่อยู่ในอ้อมแขนออกมาด้านหน้าและขอร้องอ้อนวอนว่า “นางอายุเพียงสี่ขวบเท่านั้น ยังคงเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา นางมีน้ำหนักไม่มาก ไม่เปลืองพลังของท่านแน่นอน… คุณชายได้โปรดช่วยชีวิตนางด้วย”

“ไม่เอา เซวียนเซวียนอยากอยู่กับท่านแม่ เซวียนเซวียนจะไม่ไปไหนทั้งนั้น…”

เด็กหญิงปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว พยายามจับชายเสื้อของมารดาไม่ยอมปล่อย

บุรุษลึกลับยืนอยู่ในความเงียบ เกิดความลังเลใจบางอย่าง ผ่านไปอีกอึดใจใหญ่ จึงได้หันมามองหน้าฉู่จิวอี้และถามว่า “เจ้าชื่ออะไร?”

“ขะ… ข้ามีนามว่าฉู่จิวอี้เจ้าค่ะ”

ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด นางจึงเลือกตอบออกไปตามความจริง

บุรุษลึกลับผู้ยืนอยู่เบื้องหน้านางคนนี้ เป็นเพียงความหวังเดียวเท่านั้นที่จะทำให้บุตรสาวของนางรอดชีวิต

“เจ้าก็แซ่ฉู่เหมือนกันหรือ?”

บุรุษลึกลับถอนหายใจออกมา

“งั้นก็ไปกันเถอะ ข้าจะพาพวกเจ้าหนีไปเอง”

ดูเหมือนเขาจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง เมื่อโบกสะบัดฝ่ามือ เงาดำก็ครอบคลุมสองแม่ลูกและบุคคลทั้งสามก็อันตรธานหายไปพร้อม ๆ กัน

ติ๊ก! ติ๊ก! ติ๊ก!

ไม้คทาสีดำส่งเสียงออกมาเบา ๆ

คล้ายกับเป็นการจับเวลานับถอยหลัง