บทที่100 หลอกลวง? ไม่หลอกลวง
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
หลานเยาเยาไม่สามารถต้านทานสิ่งล่อใจ ได้ตามเย่แจ๋หยิ่งไปที่หลังเขา มองเห็นสายน้ำสายหนึ่งไหลออกมา
เสียงน้ำดังติงตงติงตง เหมือนเสียงเปียโนแว่วมา
“นี่ไหลออกมาจากน้ำพุดอกเหมยเหรอ?” หลานเยาเยาถามด้วยความสงสัย
เย่แจ๋หยิ่งตอบ “อืม”ทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินขึ้นไปตามเขา
ในเวลาอันรวดเร็วก็มาถึงน้ำพุดอกเหมย!
รอบๆน้ำพุดอกเหมยเต็มไปด้วยต้นดอกเหมย ต้นดอกเหมยตรงนี้ถ้าออกดอกทุกต้น มันคงจะเหมือนสวรรค์ในโลกมนุษย์
เดินไปถึงข้างน้ำพุดอกเหมย ถึงแม้แสงพระจันทร์จะสว่างเป็นพิเศษ ส่องแสงเปล่งประกายในน้ำพุ
แต่แล้ว!
หลานเยาเยาก็เอามุกเย่หมิงออกมา!
น้ำพุใสสะอาดเห็นพื้นดิน ใต้น้ำพุมีหินห้าสีช่างสวยงาม ฟองน้ำสีเงินเหมือนไขมุกผุดขึ้นมาเหนือน้ำ ค่อยๆกระเพื่อมขึ้นมา
“เย่แจ๋หยิ่ง ตรงนี้ช่างสวยงามจริงๆ!”
หลานเยาเยามีสถานการณ์อย่างเดียว ถึงจะเรียกชื่อเต็มของเขา นั่นคือช่วงเวลาที่นางอารมณ์ตื่นเต้น ไม่ว่าโกรธหรือดี
ใจ
พูดจบ ก็ไม่สนใจว่าเย่แจ๋หยิ่งจะใส่ใจหรือเปล่า
นางเลยเอามุกเย่หมิงไว้ข้างๆ ใช้มือสองข้างตักน้ำพุขึ้นมาดื่ม
โอ้โห!
น้ำพุดอกเหมยนี่รสชาติดีกว่าน้ำพุทั่วไปจริง
หลังจากได้ผลลัพธ์นี้แล้ว หลานเยาเยารีบเอาเครื่องปรุงอาหารทั้งหมดออกมา สุดท้ายใช้น้ำสะอาดล้างและแช่ไว้
หลังจากที่ทำเสร็จหมด นางก็อยู่ข้างๆน้ำพุดอกเหมย ใช้ก้อนหินทำเป็นเตาย่าง จากนั้นก็ไปหาฟืนมาทำการหุงต้ม
เย่แจ๋หยิ่งยืนอยู่ข้างๆ ดูทุกการเคลื่อนไหวของนาง มีความสุขกับความเงียบสงบ!
ทันใดนั้น!
“อ๊า……”
หลานเยาเยาร้องเสียงดัง เย่แจ๋หยิ่งรีบมาถึงข้างกายนางแล้วถาม
“เป็นอะไร?”
“มุกเย่หมิงของข้าหล่นลงน้ำพุดอกเหมยแล้ว!” มองเห็นมุกเย่หมิงค่อยๆจมลงพื้นดิน ในใจหลานเยาเยาเหมือนจะบ้าคลั่ง
นี่คือสมบัติล้ำค่าสุดๆ!
นางตัดสินใจ กระโดดลงไปน้ำพุ
ตอนแรกนึกว่าจะหนาวเย็นถึงกระดูก นึกไม่ถึงว่าน้ำจะอุ่นๆเย็นๆ
สิ่งหนึ่งที่นางเดาผิด น้ำพุนี้ใสจนเห็นพื้นดิน เหมือนไม่ค่อยลึก พอลงน้ำถึงรู้ น้ำพุนี้ลึกมาก บวกกับเสื้อผ้าที่โดนน้ำจนเปียก
ดูเกะกะยุ่งยากมาก
เพราะฉะนั้น!
เวลานางว่ายเลยช้า
นางว่ายน้ำเก่งมาก จะไปกลัวทำไมว่าจะเก็บขึ้นมาไม่ได้?
สายตาจ้องไปที่มุกเย่หมิง พยายามดำน้ำลงไป
เมื่อนางรู้สึกว่าใกล้ถึงจุดที่มุกเย่หมิงหล่น นางก็กลั้นหายใจไม่อยู่
จากที่นิสัยนางไม่ถึงจุดหมายไม่ยอมเลิกรา มุกเย่หมิงก็อยู่ต่อหน้า นางจะยอมปล่อยโอกาสได้ไง?
นางกะจะดำน้ำลงไปอีก!
ทันใดนั้นก็กลืนน้ำพุเข้าไปทีหนึ่ง
ตายแน่ ไม่ไหวแล้ว นางต้องรีบว่ายขึ้นไปบนน้ำ มิเช่นนั้น
ก็จะตายในช่วงอายุน้อย
ณ.ตอนนี้
มีร่างเงาหนึ่งดำน้ำลงมาข้างกายนาง พอได้มุกเย่หมิง รีบย้อนกลับมา ผ่านตัวนาง ก็ดึงเสื้อนาง แล้วพานางขึ้นจากใต้น้ำ
พอว่ายได้สักพัก หลานเยาเยากลั้นหายใจไม่อยู่แล้ว!
เหมือนหนวดปลาหมึกอยู่ใต้น้ำจับตัวเย่แจ๋หยิ่ง พยายามใช้แรงปีนขึ้น
เป้าหมายนางง่ายมาก แค่ต้องการลมหายใจจากปากเย่แจ๋หยิ่ง
ใครจะไปรู้ เย่แจ๋หยิ่งเข้าใจจุดมุ่งหมายของนาง จะให้นางทำสำเร็จได้ไง?
รีบเพิ่มความเร็วว่ายขึ้นบนน้ำ!
ในช่วงนี้ หลานเยาเยาก็กินน้ำเข้าไปอีกรอบหนึ่ง
นางเงยหน้ามองหน้าเขา มองเห็นใบหน้าที่นิ่งและจริงจัง……
ครั้งแรกได้เก็บใบหน้าของเทวดาตกสวรรค์คนนี้ตราตรึงไว้ในหัวใจ แค่มองทีเดียว มารในหัวใจก็ผุดขึ้นมา
นางไม่อยากได้ลมหายใจเขาแล้ว แค่จับเขาไว้แน่นๆ
ในเวลาอันรวดเร็วพวกเขาก็ขึ้นมาเหนือน้ำ
หลานเยาเยารีบสูดลมหายใจลึกๆ แต่มือยังไม่ยอมปล่อยเขา
“ยังไม่ยอมปล่อยอีกเหรอ”
นางจับตัวเขาอยู่อย่างนี้เพราะอะไร?
เสียงอันไพเราะแว่วมา หลานเยาเยาเงียบ ตอบ“อ่อ”ทีหนึ่ง แล้วปล่อยเขา แล้วขึ้นฝั่ง
หลานเยาเยานั่งอยู่ข้างเตาไฟ ก้มหัวครุ่นคิด
มองเห็นเย่แจ๋หยิ่งนั่งตรงข้ามนาง ก็เลยแอบมองทีหนึ่ง
เห็นเขาถอดชุดคลุมออก แล้วนำมาพิงไฟ ท่าทางขี้เกียจแต่เท่ห์มาก สายตาเย็นชาเหมือนทุกครั้ง
แต่ว่าตอนนี้ในสายตานาง รู้สึกสมบูรณ์แบบมาก!
ตายแล้ว ตายแล้ว
นางกำลังหลงใหล หรือโดนปีศาจเข้าสิง?
หลังจากครุ่นคิดตั้งนาน!
“ข้ามีเรื่องอยากถาม คำถามนี้สำคัญกับข้ามาก แต่ท่านอยากตอบยังไงก็ได้” นางพูดอย่างเคร่งขรึมและจริงจัง
นี่เกี่ยวกับชีวิตในอนาคตของนาง เพราะนางพึ่งค้นพบสิ่งที่เหลือเชื่อ
“พูด!”
“ท่านกับข้าไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกัน ใช่ไหม?” เรื่องของคืนนั้น เพราะตื่นเต้นเกินไป ไม่ได้คิดลึก
ตอนนี้คิดๆ เขากำลังหาคำตอบจากนาง!
ฟังจบ!
เย่แจ๋หยิ่งตะลึงเล็กน้อย
คืนนั้นได้ทดสอบนาง เพื่อต้องการสืบความลับในตัวนาง ทำให้เขาค้นพบเรื่องที่เหลือเชื่อ
ในโลกใบนี้ยังมีอีกโลกหนึ่งอยู่เหรอ?
วิญญาณของคนหนึ่งสามารถข้ามภพมาอีกโลกหนึ่งได้เหรอ แล้วมาสิงอยู่อีกร่างหนึ่ง?
เขาไม่เชื่อคำพูดผีเทวดา!
แต่ว่า……
แต่ว่าคุณหนูหกในจวนแม่ทัพหลานเยาเยา กับหลานเยาเยาในตอนนี้นิสัยต่างกันมาก เหมือนเปลี่ยนไปเป็นอีกคน
อีกอย่างนางจะชอบสิ่งของที่เขาไม่เคยเห็นออกมา……
ทั้งหมดนี้ทำให้เขาไม่เชื่อไม่ได้!
จากนั้น!
“พวกเราก็เป็นคนบนโลกนี้แหละ เจ้าก็คือหลานเยาเยาในจวนแม่ทัพ แม่พระชายาที่แต่งงานอย่างถูกต้องของข้า”
ถึงแม้จะตอบไม่ตรงคำถาม
แต่ก็กำลังเปลี่ยนคำตอบให้นาง!
แต่ว่า!
หลานเยาเยาไม่อยากเชื่อ นางได้ยื่นมือออกไป อยู่สายตาเขา นางได้เอาเข็มฉีดยาออกจากระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ
จากนั้น
ก็จ้องที่เขาแล้วถาม
“ท่านรู้ความลับนี้แล้วใช่ไหม?”
“อืม!” เย่แจ๋หยิ่งค่อยๆตอบ
เขาไม่เข้าใจว่าหลานเยาเยาทำไมทำอย่างนี้ แต่ในใจมีความรู้สึกที่ไม่ดี
“โอย! ก็รู้ว่าเป็นอย่างนี้” ความหวังในใจน้อยนิดก็หายไปหมด นางได้เก็บเข็มฉีดยาไว้ในระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ แล้ว
พูดอีกครั้ง “ที่จริงท่านสามารถโกหกข้าได้”
พอนางรู้สึกว่านางมีความรู้สึกดีๆให้เขา
ถ้าหากเขาหลอกนาง
นางก็จะแกล้งโง่ ปล่อยให้ความรู้สึกดีๆค่อยๆเพิ่มขึ้น!
แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว
นางไม่ใช่คนในภพนี้ ยังไงนางก็ต้องกลับไป……
ได้ยินคำพูดของนาง เย่แจ๋หยิ่งรู้สึกไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่อยากพัวพันอะไร “ข้าคิดว่าไม่จำเป็น”
ฮึ!
ก็จริง เขาจะหลอกนางทำไม?
ถึงแม้ร่างกายนางจะซ่อนอาวุธร้ายแรงขนาดไหน เขาก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ และไม่จำเป็นต้องหลอกใช้ เพราะเขามีอำนาจ
ในราชสำนัก ทุกสรรพสิ่งไม่เคยอยู่ในสายตาเขา
เพราะฉะนั้นไม่จำเป็น!
โอเค!
พูดเข้าใจแล้ว ส่วนลึกหัวใจที่อ่อนไหว ก็หายไป
อย่างนี้ก็ดี จะไม่ต้องกังวลในอนาคต
นับจากนี้ หลานเยาเยาก็เหมือนฟื้นคืนชีพอีกครั้ง……
