บทที่ 325 พี่น้องกินกันเองหรือ?
หลิงเยว่ชักมีดอันคมกริบออกมา
มีดเล่มนี้ทำจากก้างปลา มีลักษณะคล้ายปลายหางของโครงกระดูกบรรพบุรุษพวกมัน
“เจ้าหนู เจ้าขยับโครงกระดูกของบรรพบุรุษออกมาหรือ?”
หลิงเยว่พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย จะให้ทำเช่นไรได้เล่า?
นางจะชักมีดทำครัวออกมาได้อย่างโจ่งแจ้งเช่นนั้นรึ?
ปลาหมัวอินพวกนี้แม้จะซื่อบื้อ แต่มิได้โง่เขลาถึงเพียงนั้น พวกมันยังแยกแยะอาวุธของมนุษย์ได้ มีปีศาจมากมายที่เคยเป็นมนุษย์มาก่อนในเขตแดนปีศาจ
ดวงตาปลาที่ไร้ชีวิตชีวานับไม่ถ้วนเบิกกว้าง มองหลิงเยว่ด้วยความเลื่อมใส นางช่างมีวัฒนธรรมและกล้าหาญยิ่งนัก พวกมันคงแก่เกินไปแล้วจริง ๆ!
หากพวกมันรู้ว่าหลิงเยว่เคยคิดจะใช้โครงกระดูกของพวกมันมาเคี่ยวน้ำแกง ปลาพวกนี้จะมีสีหน้าเช่นไรกัน?
หลิงเยว่มิได้เตรียมเพียงมีดที่ทำจากกระดูกปลาเท่านั้น แต่ยังเตรียมผ้าพันแผลที่ทำจากเปลือกไม้ซึ่งสามารถห้ามเลือดและป้องกันน้ำจากสระลงทัณฑ์ได้จากระบบอีกด้วย เพื่อที่จะนำปลามาใช้หมุนเวียนได้ นางจึงยอมลงทุนไปไม่น้อย!
เมื่อถึงเวลาแล้ว นางก็ใช้วิชาการรักษาใส่ลงไปในผ้าพันแผลนิดหน่อย บวกกับร่างกายที่แข็งแกร่งของปลาหมัวอิน อีกไม่นานก็จะมีเนื้อปลามาทำกินได้อีกหม้อแล้ว!
พี่ใหญ่ที่ยืนอยู่เป็นคนแรกรีบเข้าไปใกล้หลิงเยว่ทันที
หลิงเยว่ไม่รีรอ คว้าหางปลาอย่างรวดเร็ว ปาดเพียงครั้งเดียว เนื้อปลาก็ถูกตัดออกมา จากนั้นนางก็พันแผลให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็วแล้วจับตัวที่สอง ต่อด้วยตัวที่สาม ตัวที่สี่…
จนกระทั่งถึงตัวที่แปด พี่ใหญ่ถึงเพิ่งรู้สึกตัว มันกำลังจะร้องอย่างน่าสังเวช แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้เพียงนิด?
หรือเป็นเพราะน้ำในบ่อลงทัณฑ์เย็นและหนาวเกินไป จนทำให้รู้สึกชา?
ปลาหมัวอินในบ่อลงทัณฑ์ตัวที่หนึ่งเบิกตากว้าง จ้องมองไปยังร่างกายที่ถูกพันแผล มันอยากจะอ้าปากกัดดูว่าเป็นอย่างไร…
“อย่าแตะเปลือกไม้ที่พันอยู่บนบาดแผล นั่นคือยารักษา ช่วยให้พวกเจ้าหายเร็วขึ้น”
ปลาที่ถูกแล่เนื้อไปสิบกว่าตัว ฟังแล้วไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่พวกมันสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง บริเวณที่ถูกพันไว้ไม่มีเลือดซึมออกมา แม้แต่น้ำในบ่อลงทัณฑ์ก็ซึมเข้าไปไม่ได้!
ถ้าเป็นแบบนั้นมันคงไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว!
หลิงเยว่ไม่เต็มใจนัก ปลาตัวโตเต็มวัยยาวราว ๆ เจ็ดจั้ง เช่นนี้จะต้องใช้เปลือกไม้ห้ามเลือดมากเพียงใดกัน?
ยิ่งคิดยิ่งเห็นว่า พวกมันมิใช่เจ็บจนเคยชินแล้วหรือ?
เหล่าปลาที่ได้รับบาดเจ็บมีมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่มิได้มีเสียงร้องอย่างน่าเวทนาอย่างที่คาดไว้ มีเพียงสายตาที่จ้องมองเปลือกไม้มหัศจรรย์บนร่างกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น รอยเว้าแหว่งบนร่างบ่งบอกว่าเนื้อของมันถูกเฉือนออกไปจริง ๆ
หม้อขนาดมหึมาข้างกายหลิงเยว่ใกล้จะบรรจุชิ้นปลาไม่ไหวแล้ว เมื่อมองดูปลาที่เหลืออีกครึ่งหนึ่ง นางทำได้เพียงปลอบใจพวกมันว่า ค่อยกินทีหลัง หากอยากกินจริง ๆ ก็ลองไปตกลงกับพี่น้องที่ถูกเฉือนเนื้อ ขอกินของมันก่อน แล้วค่อยใช้คืนทีหลังก็ได้
“นับว่าเป็นวิธีที่ดี!”
ดวงตาที่แสนผิดหวังของพวกมันกลับเปล่งประกายขึ้นอีกครั้ง!
หลิงเยว่มองดูชิ้นเนื้อปลาหมัวอินกองโตราวกับภูเขา นอกจากหนังและเกล็ดที่เป็นสีดำแล้ว เนื้อในกลับขาวปะปนด้วยสีฟ้าอ่อน ดูนุ่มนิ่มราวกับวุ้น!
นางใช้นิ้วสัมผัสชิ้นเนื้อเบา ๆ เนื้อปลานั้นมีความยืดหยุ่น แถมมิได้มีกลิ่นคาวเลือดแม้แต่น้อย มีเพียงกลิ่นหอมของหญ้าหมัวอิน ไม่รู้ว่าพวกมันกินหญ้าหมัวอินเข้าไปมากเพียงใด เนื้อของมันจึงได้มีกลิ่นหอมเช่นนี้?
หลิงเยว่จึงแอบเฉือนเนื้อปลาบาง ๆ ออกมาชิ้นหนึ่ง ขณะที่ปลาหมัวอินพวกนั้นกำลังตกลงกัน นางจึงแอบนำเข้าปากอย่างรวดเร็ว
เนื้อปลาละลายในปากทันที พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของหญ้าหมัวอินและรสหวานเฉพาะตัวของเนื้อปลาสด เพียงแค่กินดิบ ๆ ก็อร่อยถึงเพียงนี้!
มิน่าเล่า พวกมังกรปีศาจถึงได้จัดให้ปลาหมัวอินอยู่ในรายการอาหารโปรดเช่นนี้ หากไม่นำเนื้อปลาเหล่านี้มาเป็นวัตถุดิบคงน่าเสียดายแย่!
หลิงเยว่ยังอยากจะแอบกินอีกชิ้น แต่ในตอนนี้เจ้าปลาพวกนั้นได้ปรึกษาหารือกันเสร็จแล้ว และกำลังจ้องมองนางด้วยแววตาคาดหวัง
หลิงเยว่ลงมือแล่เนื้อปลาด้วยมีดบาง ๆ ให้ได้จำนวนเท่ากัน ไม่มากไม่น้อย ตัวละยี่สิบชิ้นพอดี ใส่สมุนไพรปีศาจรสเค็มลงในเนื้อปลาที่แล่ไว้ แล้วตามด้วยน้ำสมุนไพรปีศาจหนึ่งหม้อ แล้วเทผงสมุนไพรบดละเอียดคล้ายแป้งลงไป ไข่ขาวของไข่นกปีศาจอีกหลายสิบฟอง แล้วกวนเข้าด้วยกัน…
ในเวลานี้ น้ำแกงในหม้อหินขนาดใหญ่ก็ส่งกลิ่นหอมฟุ้งขึ้นเรื่อย ๆ ปลาบางส่วนถึงกับอดใจไม่ไหว จนน้ำลายไหลย้อยลงมา
“ไข่นกปีศาจ… เจ้าเด็กน้อย เจ้าไปขโมยมาจากหอการค้าบนเกาะรึ!”
บนเกาะนี้มีหอการค้าด้วยหรือ?
หลิงเยว่ชะงักไปชั่วครู่ เมื่อพวกมันอธิบายที่มาอย่างสมเหตุสมผล นางจึงจำต้องพยักหน้ายอมรับ
ทันใดนั้น แววตาชื่นชมของฝูงปลาก็เพิ่มขึ้น การขโมยไข่นกล้ำค่ามามากมายแล้วยังมีชีวิตรอด นับเป็นหนึ่งในเผ่าเลยทีเดียว!
คงเป็นเด็กที่มีภูมิหลังไม่ธรรมดา ไม่รู้ว่าเป็นทายาทตระกูลใดกันแน่?
ไม่ว่าจะเป็นตระกูลไหนก็ช่างเถอะ เนื้อปลาสิบเก้าชิ้นที่เป็นของเขาก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว!
เนื้อปลาสีฟ้าใสแวววาวเมื่อลวกสุกก็กลายเป็นสีขาวชมพูอ่อน บนเนื้อปลาสีชมพูยังราดด้วยน้ำซุปสีดำ ดูแล้วไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่ แต่กลิ่นหอมกลับทำให้มันน้ำลายไหลออกมาโดยไม่อาจควบคุมได้
รอบ ๆ บ่อลงทัณฑ์เต็มไปด้วยชิ้นปลาในน้ำแกงสมุนไพรปีศาจที่ส่งกลิ่นหอมฉุย หลิงเยว่ก็ได้กินด้วยหนึ่งชาม แม้ชิ้นปลาจะเล็ก แต่รสชาติเข้มข้นมาก
ลิ้นที่เหมือนไม้ถูพื้นตวัดเนื้อเข้าปาก เนื้อปลานุ่ม รสชาติหอมหวาน เพียงแค่เคี้ยวเบา ๆ เนื้อปลาก็ละลายในปาก กลิ่นหอมเข้มข้นของสมุนไพรปีศาจไหลผ่านลำคอลงสู่ท้อง โดยทิ้งรสชาติที่หอมหวานไว้ในปากยาวนาน…
หลิงเยว่จิบน้ำแกงอีกหนึ่งอึก ด้วยการเพิ่มเนื้อปลา คุณภาพของน้ำแกงจึงพุ่งสูงขึ้นอย่างฉับพลัน!
ตอนนี้นางรู้สึกว่านางสามารถดื่มน้ำแกงทั้งหมดในหม้อหินใบใหญ่ได้ด้วยซ้ำ!
จากหางตา หลิงเยว่สังเกตเห็นว่าความคืบหน้าของภารกิจอาหารวิเศษระดับพิเศษขึ้นไปสิบอย่าง ได้เปลี่ยนจากศูนย์เป็นหนึ่ง
เช่นนี้ก็ได้นับรวมด้วยหรือ? หลิงเยว่ยังไม่อาจรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายที่ชัดเจนได้เลย
โดยปกติแล้ว อาหารวิญญาณชนิดพิเศษล้วนแต่มีฤทธิ์เป็นยารักษา ไม่ว่าจะเป็นห้ามเลือด ฟื้นฟูพลังวิญญาณ รวบรวมพลังวิญญาณ หรืออื่น ๆ บัดนี้ นางรู้สึกเพียงอิ่มท้องเท่านั้น
ทั้งที่เพิ่งจะกินเนื้อปลานั้นเข้าไปเพียงห้าหกชิ้นเล็ก ๆ เอง
“เจ้าตัวน้อย เจ้ากินเสร็จแล้วหรือไม่ มาช่วยข้าหน่อย!”
เหล่าปลาในบ่อเบื้องหน้าไม่สามารถอ้าปากกินได้ เพราะร่างกายของพวกมันถูกน้ำยึดไว้อย่างแน่นหนา แม้แต่จะกระโดดขึ้นมากินก็ยังทำไม่ได้ จึงได้แต่จ้องมองเนื้อปลาสลับกับมองหลิงเยว่ด้วยความกระวนกระวายใจ!
หลิงเยว่เองก็สังเกตเห็นสถานการณ์ลำบากใจของพวกมันเช่นกัน แต่จะให้นางป้อนทีละตัวเช่นนั้นหรือ? ปลาเย็นชืดลงยังไม่เท่าไหร่ แต่มือนางคงต้องหักก่อนเป็นแน่!
“เช่นนี้ ข้าไปตามพวกพ้องมาช่วยพวกเจ้ากินดีหรือไม่?”
“ไม่ได้ พวกมันจะแย่งกันกินหมด!”
เหล่าปลาปฏิเสธเสียงแข็ง แต่หลิงเยว่ไม่ได้ใส่ใจคำพูดนั้น จะปล่อยให้นางคอยป้อนทีละตัวเช่นนั้นหรือ ไม่มีทาง!
เมื่อได้กินของอร่อย หลิงเยว่แน่นอนว่าเก็บไว้สองชิ้นให้ลูกปลาน้อยที่บาดเจ็บ แล้วรีบวิ่งไปแจกจ่ายความอบอุ่นอย่างตื่นเต้น ระหว่างทางก็หลอกล่อปลาตัวโตสิบกว่าตัวให้รออยู่ไม่ไกลจากสุสาน บอกว่ามีธุระเล็กน้อยจะให้พวกมันช่วย และจะมีรางวัลเป็นไข่นกปีศาจหนึ่งฟอง
ทำให้ปลาพวกนั้นดีใจจนตัวลอย รีบพยักหน้าหงึกหงัก แม้ไข่นกปีศาจจะไม่มีค่ามากนัก แต่การได้กินอะไรนอกจากหญ้าและน้ำในทะเลสาบเผ่านั้นยากเย็นนักหนา!
เหนือทะเลสาบ หลายปีแล้วที่ไม่มีนกปีศาจบินผ่าน แม้แต่นกปีศาจระดับสูงยังเลี่ยงเส้นทางนี้ สินค้าในหอการค้าก็น้อยลงเรื่อย ๆ หากอยากกิน นอกจากใช้ความดีความชอบแลกแล้ว ต่อให้มีหินปีศาจก็ซื้อไม่ได้!
ปลาตัวโตมองท้องฟ้าสีน้ำเงินปนดำแล้วถอนหายใจ เมฆดูนุ่มนิ่มชวนนอน ลูกปลาน้อยที่นอนกินหญ้าอยู่ก็อวบอ้วนน่ากิน ถ้าได้กินด้วยกัน…
ปลาตัวโตที่เกิดความคิดชั่วร้ายในใจพากันส่ายหัวไปมา แล้วเร่งฝีเท้าไปยังสุสานทันที
อีกไม่นานพวกมันก็จะได้กินไข่นกปีศาจแล้ว!
